«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀνακάλυψε μιὰ νέα ἀλήθεια, ὄφειλε προηγουμένως νὰ κατασυντρίψει σχεδὸν ὁτιδήποτε ἀπὸ τὴ σφαγὴ ἀμέτρητων κοινοτοπιῶν».
Σ’ ἐσένα ποὺ μὲ διαβάζεις
Τοῦτο τὸ βιβλίο εἶναι μιὰ πρόταση. Μιὰ πρόταση, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ἐκπλήξει, ἀκόμη καὶ νὰ σὲ προκαλέσει. Διότι:
– Γκρεμίζει ἕνα πλῆθος ἀπὸ κατεστημένες ἀντιλήψεις, ποὺ σοῦ ἔμαθαν νὰ τὶς θεωρεῖς γιὰ ἀξιωματικὲς «ἀλήθειες».
– Σχεδιάζει μιὰ Νέα Πολιτεία, μὲ τρόπους «ἀνορθόδοξους».
Γράφει ὁ Ὀρτέγκα-υ-Γκασσέτ:
«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀνακάλυψε μιὰ νέα… ἀλήθεια, ὄφειλε προηγουμένως νὰ κατασυντρίψει σχεδὸν ὁτιδήποτε ἀπὸ τὴ σφαγὴ ἀμέτρητων κοινοτοπιῶν».
Τὸ ὁμολογῶ: ἡ πρότασή μου εἶναι ἀνορθόδοξη.
Σὲ καλῶ ὅμως νὰ τὴ σκεφθεῖς, ἀντὶ ν’ ἀντιδράσεις ἀνακλαστικά. Ἐξέτασέ την. Ἄν δὲ σὲ πείσει, μεῖνε στὶς ἰδέες σου. Ἀλλά:
– Μὴν τὴν ἀπορρίψεις ἀπὸ τρόμο μπροστὰ στὸ διαφορετικό.
– Μὴν τὴν δεχθεῖς ἀπὸ ἄκριτο ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸ διαφορετικό.
Ἐκεῖνο ποὺ σοῦ ζητῶ εἶναι νὰ σχηματίσεις γνώμη, ἐπάνω στὴν πρότασή μου, ὕστερα ἀπὸ ἀνεξάρτητη, καθαρὰ δική σου διανοητικὴ διαδικασία. Καὶ γιὰ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ διαδικασία τέτοια, ὀφείλεις ν’ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὶς προδεσμεύσεις ποὺ σοῦ ἐπέβαλαν.
Τὸ χρῶμα τῶν μαλλιῶν ἤ τῶν ματιῶν σου δὲν τὸ διάλεξες. Τὶς ἰδεολογικές σου πεποιθήσεις ὅμως ὀφείλεις νὰ τὶς διαλέξεις.
Πιθανότατα ἡ πρότασή μου θὰ σοῦ φανεῖ «ἐξωπραγματική», πολὺ πολὺ «φανταστική». Εἶναι. Ὅμως κάθε νέο ἐπίτευγμα ἀρχίζει σὰν ἔργο τῆς φαντασίας. Αὐτὸ ἰσχύει, ἴσως ἀκόμη περισσότερο, γιὰ τὶς νέες Πολιτεῖες. Ἡ πραγμάτωσή τους εἶναι ἀδύνατη ἄν δὲν προηγηθεῖ ἡ διανοητικὴ ἀποκόλληση ἀπὸ τὶς ἰσχύουσες πολιτειακὲς δομὲς καὶ ἡ διανοητικὴ κατασκευὴ μιᾶς νέας μορφῆς πολιτειακῆς ὀργανώσεως, ποὺ ὡς ἐκείνη τὴ στιγμὴ δὲν ὑπῆρχε. Δηλαδή, τὸ πρῶτο στάδιο ἀνήκει στὴ φαντασία, σ’ αὐτὴν τὴν τεράστια ἀπολυτρωτικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ Κατεστημένα ἔχουν ἕνα θανάσιμο ἐχθρό: τὴ φαντασία. Γι’ αὐτὸ σὲ ὑποβάλλουν σὲ φαντασιοεκτομή. Μὴν τοὺς ἀφήσεις. Ξέρε: Ὅταν φανταστοῦμε κάτι, σημαίνει ὅτι μποροῦμε καὶ νὰ τὸ κάνουμε «πρᾶγμα» -ἄν ὄχι στὸ παρόν, ὁπωσδήποτε στὸ μέλλον.
Ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ συγγραφέα.
Γεωργίου Γεωργαλά, Ἡ Δημοκρατία τῶν Ἀρίστων, ἐκδόσεις «Σμυρνιωτάκη», Ἀθήνα, 1988
Κανένα ἀπὸ τὰ σύγχρονα καθεστῶτα, δυτικὰ-ἀνατολικά-τριτοκοσμικά, δὲν εἶναι ἀξιοκρατικά. Κανένα τους δὲν παρέχει ἐλευθερία. Κανένα τους δὲν ἐξασφαλίζει δικαιοσύνη. Ὅλα τους ἐκφράζουν τὴν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου ὡς πολιτικοῦ ὄντος. Καὶ τὸν σέρνουν ἀπὸ καταστροφὴ σὲ καταστροφή, πρὸς ἕνα καθολικὸ ἀδιέξοδο. Μέσα στὸ ζοφερὸ σπήλαιο τῆς Ἀναξιοκρατίας, οἱ λίγοι, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ Ἄριστοι, ὁραματίζονται τὸ φῶς -τὴ Λύση. Αὐτὴν ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τῶν Ἀξιῶν, θὰ ὁδηγήσει στὴν πρώτη ἀληθινὴ Δημοκρατία τῆς Ἱστορίας: στὴ Δημοκρατία τῶν Ἀρίστων.
Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου