Ἡ καρδιὰ τῆς Εὐρώπης χτυπᾶ στὴν Γαλλία. Οἱ ἐκλογὲς ποὺ θὰ διεξαχθοῦν σὲ δύο φάσεις (30 Ἰουνίου καὶ 7 Ἰουλίου) εἶναι, στὴν πραγματικότητα, ὁ δεύτερος γύρος τῶν εὐρωεκλογῶν. Ὁ τρίτος γύρος θὰ διεξαχθεῖ στὶς ἀμερικανικὲς προεδρικὲς ἐκλογές, τὸν προσεχῆ Νοέμβριο, ἀφοῦ ἡ Εὐρώπη τελεῖ ὑπὸ ἀμερικανικὴ κυριαρχία, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ψῆφος σὲ μία ἐκλογικὰ ἀμφιλεγόμενη πολιτεία τῶν ΗΠΑ νὰ εἶναι πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν ψῆφο σὲ κάποιο κράτος μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
Οἱ δουλικές, ἀνίκανες καὶ διεφθαρμένες ἡγεσίες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐλὶτ ἔχουν καταστήσει τὴν Εὐρώπη τόσο ἀμερικανοκρατούμενη, ὥστε τὸ μέλλον της νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ μερικὲς χιλιάδες ψήφους στὴν Φλώριντα, λόγου χάριν, ποὺ μποροῦν νὰ παίξουν καθοριστικὸ ρόλο στὴν ἀνάδειξη τοῦ ἀμερικανοῦ προέδρου.
Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάντια τῆς Εὐρώπης 66 χρόνια μετὰ τὴν δημιουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Οἰκονομικῆς Κοινότητας καὶ τῶν ἐλπίδων ποὺ καλλιέργησε γιὰ ἕναν παγκόσμιο εὐρωπαϊκὸ πόλο καὶ τὸ ὅραμα τοῦ ντὲ Γκῶλ γιὰ μία αὐτόνομη Εὐρώπη «ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ μέχρι τὰ Οὐράλια, ποὺ θὰ ἀποφασίζει γιὰ τὸ πεπρωμένο τοῦ κόσμου», ὅπως ἀνέφερε στὴν ἱστορικὴ ὁμιλία του στὸ Στρασβοῦργο στὶς 23 Νοεμβρίου 1959.
Δέκα χρόνια μετὰ ὁ ντὲ Γκῶλ ὑποχρεώθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἐξουσία, στὶς 28 Ἀπριλίου τοῦ 1969, ὕστερα ἀπὸ τὴν νεοφιλελεύθερη πολιτιστικὴ ἐπανάσταση τοῦ διαβόητου Μάη τοῦ ’68, ἀφοῦ εἶχαν προηγηθεῖ τὰ «νέα κινήματα ἀπελευθέρωσης» στὶς ΗΠΑ ποὺ εἰσήχθησαν στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη, μὲ ἰδέες ποὺ ἐκκολάφθηκαν στὰ ἀμερικανικὰ πανεπιστήμια (ὄχι πάντως ἡ ψυχροπολεμικὴ σαχλαμπούρδα τοῦ ἀνύπαρκτου «πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ»), ἀνοίγοντας τὸν δρόμο στὴν θεσμοποίηση τῶν σημερινῶν ἀντιλήψεων περὶ πολυπολιτισμικότητας, ἔμφυλων ταυτοτήτων, πολιτικῆς ὀρθότητας, κουλτούρας τῆς ἀφύπνισης καὶ πράσινης ἀνάπτυξης, ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν μὲ ζῆλο στοὺς λαοὺς τῆς Δύσης οἱ φιλελεύθερες ἐλίτ.
Καὶ νὰ μὴν λησμονοῦμε ὅτι τότε μαζὶ μὲ τὸν «γαλλικὸ Μάη» ὑπῆρξε καὶ ὁ ἀντίστοιχος γερμανικός, ποὺ κατέληξε στὴν δημιουργία τῶν Πρασίνων, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν ἀτζέντα τῆς οἰκολογίας τῶν πολυεθνικῶν ἦσαν ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τοῦ ΝΑΤΟϊκοῦ βομβαρδισμοῦ στὴν Γιουγκοσλαβία καὶ σήμερα βρίσκονται στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πολέμου τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Ρωσσίας μὲ πεδίο τὴν Οὐκρανία καὶ ἐνεργούμενο τὴν κυβέρνηση τοῦ Κιέβου.
Σὲ κάθε περίπτωση τὸ ὅραμα τοῦ ντὲ Γκῶλ δὲν ἔπρεπε νὰ γίνει πραγματικότητα. Ἡ Εὐρώπη δὲν ἔπρεπε ἐπ’ οὐδενὶ νὰ περιλαμβάνει τὰ Οὐράλια, δηλαδὴ τὴν Ρωσσία, ἀλλὰ νὰ ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο περιφερειακὸ βασσαλᾶτο τῶν ΗΠΑ κατὰ τῆς Ρωσσίας, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν μετατροπή τῆς τελευταίας σὲ ἀμερικανικὸ προτεκτορᾶτο. Γιατί μία Εὐρώπη ποὺ θὰ διάλεγε ἀντὶ γιὰ τὸν Εὐρωατλαντισμὸ τὴν Εὐρασία μέσω τῆς στενῆς συνεργασίας μὲ τὴν Ρωσσία θὰ ἦταν μία ἀνεξάρτητη Εὐρώπη, πρωταγωνιστὴς τῶν παγκοσμίων ἐξελίξεων.
Ἡ ἐξέλιξη ἀπὸ τὸν ψυχροπολεμικὸ ἀγῶνα κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ στὴν σημερινὴ δαιμονοποίηση τοῦ «πουτινισμοῦ» ἀποδεικνύει ὅτι τὸ πραγματικὸ πρόβλημα παραμένει καὶ δὲν εἶναι καθόλου ἰδεολογικό, μὲ ὅσους ἰδεολογισμοὺς κι ἄν θέλουν νὰ τὸ ντύσουν οἱ ΗΠΑ τὰ γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, ποὺ ἔχουν ὡς σκοπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Εὐρασίας, ὁ ὁποῖος ἔλεγχος -παρεμπιπτόντως!- δὲν διέρχεται ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες ἀλλὰ ἀπὸ τὰ Στενά.
Ἀλλὰ ἡ διαφορὰ τῆς Γαλλίας ἀπὸ τὴν Γερμανία εἶναι ὅτι ἡ Γαλλία εἶναι τὸ ἰσχυρότερο κράτος τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ διαθέτει μία σχετικὰ ἀνεξάρτητη κρατικὴ ὀντότητα, ποὺ εἶναι αὐτὴ ἄλλωστε ποὺ τῆς ἐπιτρέπει νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ πυρηνικὴ δύναμη τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης καὶ μόνιμο μέλος τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ. (Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι καὶ ἡ ἐπίσημη ὀνομασία τοῦ ΝΑΤΟ εἶναι ΝΑΤΟ/ΟΤΑΝ, δηλαδὴ ἔχει καὶ τὰ γαλλικὰ ἀρχικά, κι αὐτὸ φυσικὰ δὲν εἶναι τυχαῖο).
Ὅλα αὐτὰ καθιστοῦν ἄκρως σημαντικὴ τὴν ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση στὴν Γαλλία, ὅπου τὸ πολιτικὸ σύστημα βρίσκεται σὲ κρίση ἀπονομιμοποίησης ἀπὸ ἑκατομμύρια ψηφοφόρους ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες τῆς Ἀτζέντας 2030 καὶ τὴν ἐμπλοκὴ τῆς χώρας στὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία.
Ἀπὸ τὸ ζήτημα τοῦ πολέμου, ἄλλωστε, θὰ κριθεῖ τὸ μέλλον τῆς Εὐρώπης. Αὐτὸ εἶναι αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸ ζήτημα μέσω τοῦ ὁποίου διακυβεύονται ὅλα τὰ ἄλλα ζητήματα ποὺ τὴν ταλανίζουν. Ποτὲ ἡ διεθνὴς πολιτικὴ δὲν βρισκόταν ἐγγύτερα ἀντιμέτωπη μὲ τὴν ἀπειλὴ ἑνὸς πυρηνικοῦ πολέμου μετὰ τὴν κρίση τῆς Κούβας τὸ 1962, ἡ ὁποία ὡστόσο λύθηκε γρήγορα μὲ ἕναν συμβιβασμό. Ὑπὸ φυσιολογικὲς συνθῆκες οἱ εὐρωπαϊκὲς πρωτεύουσες θὰ ἔπρεπε νὰ σείονται ἀπὸ μεγάλες διαδηλώσεις ποὺ θὰ ἀπαιτοῦν τὴν ἀπεμπλοκὴ τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὁ ὁποῖος ἄν ἐξελιχθεῖ σὲ θερμὸ θὰ ἰσοπεδώσει τὴν Εὐρώπη. Οἱ συνθῆκες ὅμως κάθε ἄλλο παρὰ φυσιολογικὲς εἶναι σὲ μία πολύπλευρα παρηκμασμένη Εὐρώπη ποὺ ἔχει μετατραπεῖ στὸ μεγάλο γηροκομεῖο τοῦ πλανήτη.
Δὲν γνωρίζουμε, φυσικά, τὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα, οὔτε θὰ προσπαθήσουμε νὰ τὸ προβλέψουμε. Πάντως, μία τυχὸν νίκη τῆς Λὲ Πὲν θὰ κριθεῖ ὡς πρὸς τὴν ἐπιτυχία ἤ τὴν ἀποτυχία της γιὰ τὸ μέλλον τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὴν στάση της ἀπέναντι στὸν πόλεμο, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ πολιτικὴ τοῦ Μακρόν, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν ἐκπρόσωπο τῆς χρηματιστικῆς ἐλίτ, εἶναι νὰ βάλει τὴν Γαλλία στὸν πόλεμο.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ πάντως τῆς κατάντιας ὅσο καὶ τῆς γελοιότητας τῆς γαλλικῆς Ἀριστερᾶς ὅτι ἔχει νεκραναστήσει τὸ Λαϊκὸ Μέτωπο (!) γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν «φασισμό», ὅπως διατείνεται, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ στὸ πρόγραμμά της ἔχει τὴν ἀποστολὴ ὅπλων στὴν Οὐκρανία γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῶν -βεριτάμπλ- νεοναζιστῶν τοῦ Κιέβου. Μπράβο σύντροφοι (καὶ συντρόφισσες καὶ σύντροφα)!
Γιὰ τὸ πρόγραμμα τοῦ «Νέου Λαϊκοῦ Μετώπου» βλ. τὴν πηγὴ ἀπὸ τὴν Le Monde:
(Ukraine. Le programme intègre la nécessité de « défendre l’Ukraine et la paix sur le continent européen ». « Nous défendrons indéfectiblement la souveraineté et la liberté du peuple ukrainien ainsi que l’intégrité de ses frontières », en particulier « par la livraison d’armes nécessaires», https://www.lemonde.fr/…/ce-que-contient-le-programme…).
ΥΓ: Δὲν θὰ μπῶ στὸν κόπο νὰ σχολιάσω τὸ τζούφιο καρπούζι ποὺ λέγεται Μελόνι. Ἔχω γράψει καὶ στὸ παρελθὸν σὲ σχετικὴ ἀνάρτηση ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῶν Ἀμερικανῶν, μὲ τὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ διεθνῶς γνωστοῦ Ἀμερικανοεβραίου στρατηγιστὴ Ἔντουαρτ Λουτβάκ. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὶς καταβολές της ἀπὸ τὸ MSI εἶναι γνωστὸ ὅτι στὸ πρόγραμμά του ἦταν ὑπὲρ τῆς παραμονῆς τῆς Ἰταλίας στὸ ΝΑΤΟ, ὅπως εἶναι καὶ γνωστὲς οἱ στενότατες σχέσεις τοῦ ἰταλικοῦ νεοφασισμοῦ μὲ τον παραστρατὸ τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Ἰταλία, βλ. ὑπόθεση Gladio. Ὁπότε οὐδεμία ἔκπληξη. Ὁ εὐρωπαϊκὸς νεοφασισμὸς ἦταν ἕνα ψυχροπολεμικὸ ἐνεργούμενο στὰ χέρια τῶν ΗΠΑ.
ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ 