ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Κανένα μυστήριο δὲν κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσφάτων ἐκλογῶν. Κανένα μυστικὸ δὲν χρειάζεται νὰ διαλευκανθεῖ καὶ κανένας γρῖφος δὲν ἀπαιτεῖται νὰ ἐπιλυθεῖ προκειμένου νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ δῆθεν ἀκατανόητη συμπεριφορὰ τοῦ λεγομένου «ἐκλογικοῦ σώματος», ποὺ στὴν πραγματικότητα κάθε ἄλλο παρὰ «σῶμα» εἶναι, ἀφοῦ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα συνονθύλευμα μεμονωμένων ἀτόμων χωρὶς ὀργανικὴ σύνδεση μεταξύ τους. Τὸ μόνο μυστήριο στὸ ὁποῖο παραπέμπει ἡ ἀλλοπρόσαλλη συμπεριφορὰ τῶν ἐκλογέων εἶναι τὸ γενικὸ μυστήριο τῆς πεπτωκυίας ἀνθρωπίνης φύσεως, δηλαδὴ τῆς ψυχοπαθολογίας του (τῆς κυριαρχίας τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ πάθη) -ἀλλὰ ἐδῶ ἡ συζήτηση πάει πολὺ μακρυά.

Ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ ἀποδίδουν τὸ ἀποτέλεσμα σὲ νοθεία. Θὰ ἦταν πράγματι ἀφελὲς νὰ ἀποκλεισθεῖ κάποιας μορφῆς νοθεία στὶς ἐκλογὲς ἑνὸς φαυλοκρατουμένου προτεκτοράτου, εἰδικὰ ὅταν ὑπάρχει τὸ προηγούμενο τῆς ἐκλογικῆς νοθείας στὶς ἴδιες τὶς ἀμερικανικὲς προεδρικὲς ἐκλογές, ὡστόσο εἶναι εὔλογο ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πραγματοποιηθεῖ σὲ τέτοια ἔκταση ὥστε νὰ αἰτιολογεῖ τὸ ἀποτέλεσμα, ἐκτὸς ἄν θέλουμε μία θεωρία συνωμοσίας γιὰ νὰ κρύψουμε τὸ κεφάλι στὴν ἄμμο.

Ἐν τούτοις, ἡ πραγματικὴ νοθεία εἶναι ἡ χειραγώγηση καὶ ὁ ἐκμαυλισμὸς τῶν συνειδήσεων τοῦ πλήθους, ποὺ συντελεῖται συστηματικὰ καὶ ἀκατάπαυστα πολὺ πρὶν ἀπὸ τὶς ἐκλογές, καθὼς ἀποτελεῖ μόνιμη καὶ οὐσιαστικὴ συνθήκη τῆς λειτουργίας τοῦ συστήματος. Οἱ ἐξέχουσες πεποιθήσεις καὶ τὸ δεσπόζον ἦθος εἶναι οἱ ἰδέες καὶ τὰ ἤθη τῆς ἰθύνουσας τάξεως: αὐτὴ διαμορφώνει τὴν λεγομένη «κοινὴ γνώμη» μέσῳ τοῦ τύπου καὶ διαπαιδαγωγεῖ τὶς μᾶζες μὲ τὰ πρότυπα ποὺ προβάλλει καὶ κυρίως μὲ τὸ προσωπικό της παράδειγμα.

Ἡ ἡγεσία εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία, ἀναλόγως τῆς ποιότητός της, διαπλάθει κάθε φορὰ τὸν δῆμο. Οἱ ἡγέτες φτιάχνουν τοὺς λαούς, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ κηπουρὸς καλλιεργεῖ τὸν κῆπο του καὶ ὁ γεωργὸς τὸ χωράφι του. Ὁ στρατιωτικὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μετατρέπει τοὺς δειλοὺς σὲ ἥρωες καὶ τοὺς ἥρωες σὲ δειλούς. Ὁ ἡγέτης εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος, σὲ πεῖσμα τοῦ δημοκρατικοῦ μύθου, ἐπιβάλλει τὴν βούλησή του ἀπέναντι στοὺς πολλούς, ποὺ ἐκ τῆς θέσεώς τους δὲν ξέρουν τί θέλουν. Οἱ λάτρεις τῆς «ἄμεσης δημοκρατίας» ἄς μποῦν στὸν κόπο περισσότερο νὰ μελετήσουν παρὰ νὰ ἐπαινοῦν ἄκριτα τὸν Περικλῆ, καὶ τότε θὰ διαπιστώσουν πόσο ὁ ἴδιος αἰσθανόταν «ἐντολοδόχος τοῦ λαοῦ», ὥστε ἡ καλούμενη δημοκρατία νὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα «ἡ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή», χωρὶς τὴν ὁποία ὁ περίφημος ἀρχηγὸς τῶν Ἀθηναίων δημοκρατικῶν δὲν μποροῦσε ὄχι νὰ ἄρχει ἐπὶ τριάντα χρόνια, ἀλλὰ οὔτε νὰ σταθεῖ γιὰ μία μέρα στὴν ἐξουσία, ἄν δὲν εἶχε τὴν ἱκανότητα ὄχι νὰ «ὑπηρετεῖ τὸν λαό», ἀλλὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὸν διατάζει καὶ νὰ ἀπαιτεῖ ἀπὸ αὐτὸν θυσίες.

Ἡγεσία σημαίνει ἐξουσία καὶ ἐξουσία σημαίνει ἰσχύς. Σημαίνει ἐπιβολὴ τῆς βούλησης τῆς ἡγεσίας πάνω στὴν μάζα. Καὶ ἡ μάζα, παρὰ τὰ δημοκρατικὰ φληναφήματα καὶ τὶς παλινωδίες τοῦ πλήθους, δὲν ψάχνει γιὰ δημοκρατία ἀλλὰ γιὰ ἡγέτη. Καὶ ἀρχηγὸ ἔχει ἀκόμη καὶ ἡ πιὸ ἀντιεξουσιαστικὴ ἀναρχικὴ «συλλογικότητα», ποὺ διατείνεται ὅτι ἔχει τὴν περίφημη «ἰσότητα» κορώνα στὸ κεφάλι της καὶ ὑπερηφανεύεται γιὰ τὶς «ἀμεσοδημοκρατικές» της διαδικασίες.

Ἡ μάζα θέλει νὰ κυβερνηθεῖ. Θέλει νὰ ὑποταχθεῖ στὴν βούληση ἑνὸς ἡγέτη. Καὶ ἡ ψυχὴ τῆς μάζας παραδίδεται πάντα στὴν δύναμη. Ἡ ψυχική της κατάσταση δὲν διέπεται ἀπὸ τὸν περίφημο «ὀρθὸ λόγο» ἀλλὰ ἀπὸ μία βαθιὰ συναισθηματικὴ λαχτάρα νὰ ὑποταχθεῖ σὲ μία ἰσχυρὴ δύναμη, καὶ μάλιστα ὅσο πιὸ ἀποφασιστικὴ καὶ ὁλοκληρωτικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη. «Ὁ λαὸς εἶναι μὲ τὴ χούντα. Θὰ ἔρθει μαζὶ μας ἂν καταλάβει πὼς ἐμεῖς εἴμαστε πιὸ δυνατοί», εἶχε πεῖ ὁ Γουντχάουζ σὲ ἐκείνη τὴν περίεργη συνάντηση στὸ Λονδίνο στὸν ρομαντικὸ Κοροβέση, ποὺ πίστευε ὅτι τὸ καθεστὼς θὰ ἔπεφτε μὲ μαζικοὺς ἀγῶνες. Εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἴδιος λαὸς ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν ἑπομένη μέρα τοὺς Ἀπριλιανούς, ὅταν αὐτοὶ εἶχαν καταρρεύσει, γιὰ νὰ σπεύσει νὰ ἀποθεώσει τὸν Καραμανλὴ καὶ νὰ ἐναγκαλισθεῖ τὴν Μεταπολίτευση γιὰ νὰ βαπτισθεῖ «δημοκράτης».

Διαβάστε περισσότερα: ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ὅποιος δὲν καταλαβαίνει τὴν πολιτικὴ ψυχολογία τῆς μάζας δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τὴν πολιτική. Καὶ ἡ πολιτικὴ εἶναι πάντοτε πάλη μεταξὺ τῶν ὀργανωμένων λίγων γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν πολλῶν, ποὺ πηγαίνουν πάντοτε μὲ αὐτὸν ποὺ θὰ ἀποδειχθεῖ ἰσχυρότερος. Καὶ οἱ πολλοὶ δὲν λυποῦνται τοὺς ἀδύναμους, ἀκόμη κι ἄν αὐτοὶ εἶναι τὰ καλύτερα ἠθικὰ στοιχεῖα καὶ οἱ πιὸ ἁγνοὶ ἰδεολόγοι. Διότι οἱ πολλοὶ εἶναι ἐξ ἀντικειμένου «συντηρητικοὶ» (ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς ὑπαγωγῆς στὴν κάθε φορὰ κρατοῦσα κατάσταση), καθότι δὲν θέλουν νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα, ἀλλὰ ἐπιθυμοῦν νὰ προσαρμοσθοῦν μέσα σὲ αὐτά. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐμπειρικὸς νόμος τῆς κοινωνικῆς ἰσορροπίας -ποὺ γίνεται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων εὐχὴ ἤ κατάρα. Φαντασθεῖτε νὰ ἤθελε ὁ καθένας καὶ νὰ μποροῦσε νὰ καινοτομήσει. Δὲν θὰ ὑπῆρχε καμμία κοινωνικὴ σταθερότητα. Θὰ ὑπῆρχε ἕνα συνεχὲς χάος. Εἶναι σωστὸ ὅτι οἱ κάθε λογῆς ἐπαναστάσεις -οἱ ριζικὲς ἀλλαγὲς σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς- εἶναι οἱ «ἀτμομηχανὲς τῆς ἱστορίας». Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐξίσου σωστὸ ὅτι δὲν ἀποτελοῦν τὸν κανόνα ἀλλὰ τὴν ἐξαίρεση τῆς ἱστορίας.

Δεκατρία χρόνια μιᾶς κρίσης χωρὶς τέλος δὲν εἶναι κατάσταση ἐξαίρεσης. Εἶναι κανονικότητα. Εἶναι, ἄν θέλετε, ἡ κανονικότητα τῆς κατάστασης ἐξαίρεσης -ἀλλὰ πάντως κανονικότητα. Μέσα σὲ ἕνα τέτοιο διάστημα ἡ μεγάλη πλειονότητα ἐπιδιώκει νὰ προσαρμοσθεῖ στὴν κανονικότητα. Ναί, σὲ αὐτὴν τὴν φρικτὴ κανονικότητα -ἀλλὰ πάντως κανονικότητα. Εἰδικὰ ὅταν ἔχει διαπαιδαγωγεῖ ἐπὶ μακρὸν στὴν ραστώνη, στὴν νωχελικότητα, στὴν δειλία, στὴν φαυλότητα, στὸν ραγιαδισμὸ ἤ στὴν ἐξαχρείωση. Καὶ εἰδικότερα ὅταν δὲν ἀπέναντί της κάποια χειροπιαστὴ ἐναλλακτικὴ λύση. Καὶ μάλιστα ὅταν ἡ ὁποία ἐναλλακτικὴ λύση διεφάνη κάποια στιγμὴ (ἀσχέτως ἄν ἦταν ἐκ τῶν προτέρων πλαστὴ) μὲ σταθμὸ τὸ Δημοψήφισμα τοῦ 2015 ἀκυρώθηκε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους ποὺ παρουσιάσθηκαν οἱ ἴδιοι στὸν λαὸ ὡς ἐναλλακτικὴ λύση, ἐπικυρώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος καὶ ἀκολουθώντας τὴν χειρότερη πολιτικὴ ἀπὸ τοὺς προκατόχους τους καὶ στρώνοντας τὸν δρόμο στὸν σημερινὸ νικητὴ τῶν ἐκλογῶν, ποὺ ἡ προσεχής του νίκη διαγράφεται πλέον ὡς παντοκρατορία, ἄν ἐπαναληφθεῖ τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα.

Ὁ Μητσοτάκης ἀπεδείχθη ὁ γνησιότερος καὶ ὁ καλύτερος ἐκφραστὴς ποὺ πολιτικοῦ συστήματος καὶ τῆς ἰθύνουσας τάξεως ἀλλὰ καὶ πλατιῶν κοινωνικῶν στρωμάτων ποὺ ἔχουν πάρει τὴν ἀπόφαση ὅτι ἡ ὑποταγὴ στοὺς ἰσχυροὺς εἶναι ὁ ἐνδεδειγμένος τρόπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν μὲ κάθε κόστος οἱ ἴδιοι. Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ ἀποφασιστικότητα τοῦ Μητσοτάκη (ποὺ ἀντανακλᾶ τὴν ὑπεροψία καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα τῆς ἐγκληματικῆς καὶ ἀδίστακτης ἰθύνουσας τάξεως ποὺ τὸν στηρίζει) ἀποτέλεσε τὸ καλύτερο ἐφαλτήριο γιὰ τὴν ἐπικράτησή του, εἰδικὰ ἐξαιτίας τῆς μόνιμης ἀνυπαρξίας οὐσιαστικῆς ἀντιπολιτεύσεως, τόσο συστηματικῆς ἀλλὰ καὶ «ἀντισυστημικῆς».

Ἡ ἀποσύνθεση τοῦ λαοῦ εἶναι ἡ πραγματικὴ κοινωνικὴ κατάσταση. Διότι ἕνας λαὸς δὲν εἶναι ἕνα ἄθροισμα ἀνθρώπων ποὺ συμβαίνει νὰ κατοικοῦν στὴν ἴδια χώρα, ἀλλὰ ἕνα ὀργανικὸ σύνολο μὲ ἰσχυροὺς δεσμούς, μία κοινότητα πεπρωμένου καὶ ὄχι ἕνας πολτὸς «ἀτομικοτήτων» καὶ μικροσυμφερότων. Ὁ μόνος τρόπος γιὰ τὴν ἀνασύνθεση τοῦ λαοῦ εἶναι ἡ συγκρότηση μιᾶς πραγματικῆς ἐθνικῆς πρωτοπορίας, μὲ πολιτικὴ κεφαλὴ ἀνθρώπους ποὺ διαθέτουν τὴν ἀνάλογη προσωπικότητα καὶ κοινωνικὴ βάση τὴν ἀσύντακτη μάζα τῶν συγχρόνων ἐθνοπληβείων -ἐκείνων τῶν κοινωνικῶν στρωμάτων ποὺ ἀποτελοῦν τὴν πιὸ εὐάριθμη καὶ τὴν πιὸ σοβαρὴ λανθάνουσα κοινωνικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὸ ἐθνομηδενιστικὸ κατεστημένο. Πρόκειται γιὰ πλατειά, οἰκονομικῶς σπαρασσόμενα καὶ πολιτικῶς περιθωριοποιούμενα λαϊκὰ στρώματα ποὺ ἀναζητοῦν κοινωνικὴ διέξοδο στὸν πατριωτικὸ πρόταγμα.

Γιὰ νὰ μπορέσεις νὰ διεξάγεις τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν Ἐθνικὴ Ἀπελευθέρωση καὶ τὴν συγκρότηση τῆς Ἑλλάδας σὲ Ἐθνικὸ Κράτος χρειάζεσαι μία ἐμπροσθοφυλακὴ ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν διαθέτουν μονάχα μία πολιτικὴ στρατηγικὴ (καὶ πολιτικὴ στρατηγικὴ δὲν εἶναι οὔτε οἱ τυχοδιωκτικοὶ ἑλιγμοὶ οὔτε οἱ κουτοπόνηροι τακτικισμοί, ἀλλὰ ἕνας μακρόπνοος καὶ οὐσιαστικὸς στόχος) ἀλλὰ διαθέτουν τὴν κατάλληλη ψυχικὴ ὑπόσταση: τὴν ἐντιμότητα, τὴν ἀνιδιοτέλεια, τὴν ἀποφασιστικότητα, τὸ μαχητικὸ καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα.

Δὲν ὑπάρχει δυνατότητα ἀνοχῆς ἤ συμβίωσης μὲ αὐτὸ τὸ ἐθνοκτόνο πολιτικὸ σύστημα, ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἐξοντώσει τὴν κοινωνία, εἰδικὰ τὰ στρώματα τῶν ἐθνοπληβείων, καὶ νὰ σαρώσει κάθε ἀπόπειρα ἐθνικῆς πολιτικῆς ἔκφρασης (ἐκτὸς φυσικὰ ἀπὸ χρήσιμα ἐνεργούμενα, ποὺ λειτουργοῦν ὡς περιστασιακὲς βαλβῖδες ἐκτονώσεως, δρῶντας ὡς ἐθνοεπαγγελματίες). Εἶναι τέτοιο τὸ βάρος τοῦ διακυβεύματος, ὥστε δὲν ὑπάρχει καμμία δυνατότητα νίκης χωρὶς τὸ ἀκλόνητο θάρρος, τὴν φανατικὴ προσήλωση στὸν σκοπὸ καὶ τὴν ἑτοιμότητα γιὰ ἀτελείωτες θυσίες μὲ σοβαρὸ προσωπικὸ κόστος.

Δὲν ἔχουμε καμμία ἀνάγκη ἀπὸ φερέφωνα δυσαρέσκειας καὶ ἐντολοδόχους ἀγανάκτησης οὔτε ἀνθρώπους ποὺ χρησιμεύουν ὡς κυτία λαϊκῶν παραπόνων, δημαγωγοὺς ποὺ θὰ σερβίρουν τὸ ἑκάστοτε «μεγάλο κόλπο γιὰ νὰ τοὺς τὴν φέρουμε» ποντάροντας στὴν κουτοπονηριὰ καὶ τὴν δειλία τῶν πολλῶν σπέρνοντας κοινοβουλευτικὲς αὐταπάτες καὶ λειτουργώντας ἔτσι ἐκτονωτικὰ γιὰ τὸ σύστημα καὶ ἀποθαρρυντικὰ γιὰ τὸν κόσμο, χορταίνοντάς τον μὲ ψεύτικες ἐλπίδες ἤ ἀπὸ σιμπιλήματα ἀνικάνων ἤ ἀκόμη καὶ μουρλῶν.

Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μία ἡγεσία ποὺ ξεχωρίζει φανερὰ ἀπὸ τὴν πλατιὰ μάζα γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὴν διαπαιδαγωγεῖ, νὰ τὴν διαμορφώνει, νὰ τὴν ἐμψυχώνει καὶ νὰ τὴν ὁδηγεῖ στὴν σωστὴ κατεύθυνση. Τὸ καθεστὼς δὲν εἶναι καμωμένο ἔτσι ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Πολλῷ δὲ μᾶλλον ὅταν ἡ μοναδικὴ κατεύθυνση τὴν ὁποία ἤδη λαμβάνει γοργὰ εἶναι πρὸς τὴν μορφὴ μιᾶς κοινοβουλευτικῆς τυραννίας. Μόνο ἡ ἰσχὺς μπορεῖ νὰ νικήσει τὴν ἰσχύ! Ἡ σημερινὴ βαθύτατη ἐθνικὴ κρίση ἀνάγεται, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, σὲ κρίση ἐθνικῆς ἡγεσίας.

Καὶ ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἐθνικὴ ἡγεσία δὲν ἐννοοῦμε ὅτι πρέπει νὰ φτιάξουμε ἕνα κόμμα γιὰ νὰ κατέβουμε στὶς ἐκλογές. Ἐκεῖ ἄς κάνει ὁ καθένας ὅ,τι θέλει. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἄνθρωποι ποὺ συμμερίζονται τὰ ἴδια ἐθνικὰ ἰδεώδη καὶ διέπονται ἀπὸ τὶς ἴδιες ἀγωνίες γιὰ τὸ ζοφερότατο μέλλον τοῦ ἔθνους νὰ τρῶνε τὴν ζωή τους πασατέμπο σὲ ἄχρηστες συζητήσεις γιὰ τὸ τί θὰ κάνουν μὲ τὶς κάλπες. Οἱ ἐκλογὲς ἀποτελοῦν τὴν τυπικὴ τελετουργία, ὥστε νὰ ἀνανεωθεῖ ἡ κυριαρχία τοῦ κατεστημένου καὶ νὰ ὑλοποιηθοῦν ἀποφάσεις ποὺ ἔχουν ἤδη ληφθεῖ, ὅ,τι κι ἄν γίνει. Τὸ μόνο βέβαιο ὅτι τὰ πράγματα θὰ γίνουν χειρότερα ὅ,τι κι ἄν προκύψει ἀπὸ τὶς κάλπες.

Τὸ οὐσιαστικὸ ζήτημα εἶναι πῶς συγκροτεῖται μία πραγματικὴ Ἐθνικὴ Πρωτοπορία. Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς παράγοντας ποὺ λείπει καὶ ὁ μόνος ποὺ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ δώσει λύση. Ἡ σημερινὴ παντοκρατορία Μητσοτάκη εἶναι τὸ τίμημα γιὰ τὴν ἔλλειψή της. Καὶ ἡ ἐπαπειλούμενη ὁλοσχερὴς καταστροφὴ ἡ ἱστορικὴ δικαιοκρισία γιὰ τὴν ἀνικανότητα, τὴν δειλία, τὴν ἐξαχρείωση καὶ τὴν σήψη ἑνὸς πρώην λαοῦ. Ἀλλοίμονο ἄν ἀναμένει κανεὶς ἀπὸ ἕνα ἀκαθόριστο πλῆθος, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ χιλιάδες «ἐγώ», νὰ δώσει τὴν λύση. Κι αὐτὸ γιατί τὶς μεγαλύτερες εὐθύνες γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ μᾶς ἀπελεῖ τὶς ἔχουν ἐκεῖνοι ποὺ ἤξεραν ἀλλὰ δὲν τόλμησαν.

Η «ΛΑΪΚΗ» ΕΚΛΟΓΗ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΣΟΝ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ ΑΛΛΑ ΔΙΑΙΩΝΙΣΙΝ ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΤΩΝ

Σήμερον τὴν ὀλιγαρχίαν ἀποτελεῖ μία δύναμις πολὺ πλέον ἰσχυρὰ καὶ ἀπόλυτος εἰς τὴν κυριαρχίαν της, καὶ πολὺ πλέον σκληρὰ καὶ ἀνεύθυνος εἰς τὴν τυραννίαν της, διότι εἶνε ἀφανής, ἀνώνυμος, ἀσύλληπτος: ἡ πλουτοκρατία.

Ἡ νομικὴ ἰσότης τῶν πολιτῶν, δημιούργημα τοῦ 19ου αἰῶνος, δὲν ἤλλαξε τίποτε εἰς τὴν δύναμίν της, διότι κάτω ἀπὸ τὸ εὐρὺ πλαίσιον τῆς νομικῆς ἰσότητος καὶ τῆς τυπικῆς ἐλευθερίας, κινεῖται ἐλευθέρως καὶ κυριαρχεῖ ἡ παντοδυναμία τοῦ πλούτου. Ἡ νομικὴ πολιτειακὴ ἐλευθερία παραμένει βεβαίως λέξις κενὴ ἐφ’ ὅσον δὲν πραγματοποιεῖται ἡ οἰκονομικὴ ὅλων ἐλευθερία. Εἰς αὐτὸ σοσιαλισταὶ καὶ κομμουνισταὶ ἔχουσι δίκαιον. Ἄλλο τὸ ζήτημα ὅτι τὸ σύστημα διὰ τοῦ ὁποίου θέλουν νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν σημερινὴν ἀπρόσωπον κυριαρχίαν τοῦ πλούτου καταλήγει εἰς μίαν ἁπλῆν ἀντιστροφὴν τῶν προσώπων, ἀντικαθιστῶσαν τὴν μίαν τυραννίαν διὰ μιᾶς ἄλλης κατ’ ἀνάγκην χειροτέρας, διότι εἶνε πλέον πρωτόγονος, πλέον ἀσυνείθιστος εἰς τὸν ρόλον μιᾶς ἰθυνούσης τάξεως.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι μία: ὅτι ὑπὸ τὸν νομικὸν πέπλον μιᾶς ψευδοῦς πολιτικῆς ἰσότητος διεπλάσθη μία μικρὰ τάξις ἀνθρώπων ἐναλλασσομένων ἴσως ὡς προσώπων, ἀλλ’ ἀναλλοιώτων πάντοτε ὡς τάξις, κάτοχος τοῦ κεφαλαίου, κινοῦσα καὶ διέπουσα δι’ αὐτοῦ τὴν οἰκονομικὴν ζωὴν τοῦ τόπου, κυριαρχοῦσα οὕτω ἀφανῶς καὶ ἀνομολογήτως τῶν πολιτικῶν ἐξουσιῶν.

(…) Ὅταν τὸ πρῶτον κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 19ου αἰῶνος διεπλάσθη ἡ ἔννοια τῆς νομικῆς ἰσότητος τῶν δικαιωμάτων, ἡ νομικὴ αὕτη κατάστασις ἀνταπεκρίνετο κάπως εἰς τὴν κοινωνικὴν πραγματικότητα, διότι ἡ μὲν ἀριστοκρατία, ὡς ἰθύνουσα τάξις εἶχεν ἐκπέσει ὑλικῶς καὶ ἠθικῶς κατόπιν τῶν πληγμάτων τῆς ἐπαναστάσεως, ἡ δὲ ἀστικὴ τάξις, ἥτις ἔτεινε νὰ τὴν ἀντικαταστήσῃ, λόγῳ τῆς φυσιοκρατικῆς ἀγροτικῆς ὑποστάσεως τῶν τότε κρατῶν, εὑρίσκετο τεμαχισμένη καὶ συνυφασμένη οὕτω πρὸς τὸ μέγιστον μέρος τῶν τότε κοινωνιῶν. Οὕτω καὶ ἡ δύναμίς της ἦτο δύναμις αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ τὰ πράγματα ἤλλαξαν. Τὴν φυσιοκρατικὴν ἀγροτικὴν κοινωνίαν ἀντικατέστησε βαθμιαίως ἡ ἐμπορικὴ βιομηχανική. Αὕτη μόνη της ἐδημιούργησε τὴν συγκέντρωσιν, τὴν «ἐπιστράτευσιν» τοῦ πλούτου δι’ ὅλων τῶν τεχνικῶν μέσων (τραπεζῶν, κατανομῆς τῆς ἐργασίας κ.λπ.) καὶ διέπλασσεν ὡς ἀναγκαῖον ἐπακολούθημά της τὴν καπιταλιστικὴν κοινωνίαν.

(…) Οὕτω ἐνῷ οἱ νόμοι λέγουσι ὅτι ὅλοι οἱ πολῖται εἶναι ἴσοι, διεπλάσθη «ὑπὸ τὸν τίτλον τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀνεξαρτησίας μία ἀνώνυμος ὑποτελεία, οὐχὶ ἀνθρώπου πρὸς ἄνθρωπον, ἀλλὰ τρόπον τινά, λαοῦ πρὸς λαόν, ὑποτέλεια, ἐν τῇ ὁποίᾳ οἱ προσωπικοὶ ρόλοι δύνανται νὰ ἀλλάξουν, ἀλλ’ ἡ ὁποία παραμένει ἀμετάβλητος ὡς μία ἐκδήλωσις τοῦ ἀναποδράστου φυσικοῦ νόμου, ὑποταγῆς τῶν μὲν πρὸς τοὺς δέ» (Walter Rathenau, Où va le monde). Ὑποτέλεια ἀκόμη πλέον κυνικὴ καὶ δραματικὴ ἀπὸ ὅλας τὰς ἄλλας προηγηθείσας, ἀφοῦ ἡ νέα ἰθύνουσα τάξις ἀπαράσκευος ἱστορικῶς καὶ ψυχικῶς διὰ τὸν ρόλον της ἦτο ἀνίκανος νὰ δώσῃ εἰς τὴν κοινωνίαν τὰ ἐκπολιτιστικὰ καὶ αἰσθητικὰ ἐκεῖνα ἀντισταθμίσματα, τὰ ὁποῖα μόνον ἕν παρελθὸν πλούσιον ἀπὸ ἱστορίαν καὶ ἐκδουλεύσεις ἀκόμη καὶ ἀπὸ σκληρότητας, δύναται νὰ ἐξασφαλίσῃ. Ὁ κυνισμὸς τῆς ἐκμεταλλεύσεως καὶ τῆς ἀποστραγγίσεως τῆς ὑποτελοῦς τάξεως ὑπῆρξε λοιπὸν κατ’ ἀνάγκην πλέον σκληρός, τὸ δρᾶμα τὸ ὁποῖον διέχυνε γύρω του ἀκόμη σκοτεινότερον καὶ τραγικόν.

(…) Ὑποτέλεια πολὺ πλέον σκληρὰ καὶ τραγικὴ ἀπὸ τὰς ἄλλας, τὰς ὁποίας ἐγνώρισεν ἡ ἱστορία, διότι πρὸς παντὸς ἡ δύναμις τῆς πλουτοκρατίας εἶνε ἀπρόσωπος, ἀόρατος, ἀδιακόπως ἀνανεουμένη εἰς τὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα τὴν ἐκπροσωποῦν, ἀλλὰ διαρκῶς ὁμοία μὲ τὰ αὐτὰ κυνικὰ συμφέροντα καὶ τὴν αὐτὴν συνείδησιν τάξεως· εἷς πραγματικὸς «λαὸς» ἀπροσώπως κυβερνῶν, χωρὶς κἄν νὰ δύναται νὰ ὑποστῇ τὴν φυσικὴν ἱστορικὴν εὐθύνην, ἐκείνων οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν ἐμφανῶς καὶ ὑπευθύνως. Ὑποτέλεια ὁριστική, διότι προσδένει μὲ μυρίους ἀοράτους οἰκονομικοὺς δεσμοὺς τὰ μέλη μιᾶς ἑκάστης τάξεως, εἰς τὴν αὐτὴν κληρονομικήν των κατάστασιν καὶ δημιουργεῖ ἐν μέσῳ τῆς πολιτικῆς ἐλευθερίας μίαν σιδηρᾶν κληρονομικότητα οἰκονομικῶν δούλων, ἀπὸ τὴν ὁποίαν μόνον ἡ τύχη ἤ ἡ ἰδιοφυΐα δύνανται νὰ σηκώσουν τὴν πλάκα τῆς τυραννίας.

(…) Καὶ ἐφ’ ὅσον ἡ δύναμις τοῦ πλούτου ἐξασκεῖται εἰς ὅλας τὰς κρατικὰς λειτουργίας καὶ ἰδίᾳ εἰς τὴν διαδικασίαν ἐκλογῆς, ἐξ ἧς κυρίως ἀπορρέουν ὅλαι αἱ δημοκρατικαὶ ἐξουσίαι, ἡ «λαϊκὴ» ἐκλογὴ δὲν ἀποτελεῖ πλέον μέσον λυτρώσεως τῶν πασχόντων ἀλλὰ διαιώνισιν τῆς ὑποτέλειάς των.

Διὰ τῶν ποικίλλων οἰκονομικῶν μέσων ἡ κεφαλαιοκρατικὴ τάξις, ἀλλαχοῦ συμπαγής, ἀλλαχοῦ κατανεμημένη εἰς προσωπικὰ ἤ κομματικὰ τμήματα, κυριαρχεῖ πάντοτε ἐκλογικῶς, συμπαρασύρουσα πτωχούς, ἰδιοτελεῖς, ἀδιαφόρους καὶ ἀμφιρρέποντας. Οὕτω δημιουργοῦνται αἱ «μόνιμοι μειονότητες», αἴτινες οὐδέποτε δύνανται νὰ μετάσχουν εἰς τὴν ἐξουσίαν διὰ τῆς νομίμου ἐκλογικῆς ὁδοῦ καὶ δι’ αὐτὸ ἡ δημοκρατικὴ φαινάκη τῆς εἰς ὅλους παρεχομένης ἐλευθερίας ὅπως ἐπιτύχωσι διὰ τῶν ἐκλογῶν τὴν κατάκτησιν τῆς ἐξουσίας, ἀποτελεῖ ἀνόητον ὅσον καὶ πικρῶς εἰρωνικὸν φαρισαϊσμόν…

Τάκη Π. Πιπινέλη, «Πολιτικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως», σελίδες 145, 146, 147, 148, 149, ἐκδοτικὸς οἶκος «Ἀγών» ἐν Παρισίοις, 1928

Ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023. ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ!

Ἐφόσον ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 2010 ἔχει μετατραπεῖ σὲ μία ἀποικία χρέους τῶν δανειστῶν της, ἡ μοναδικὴ «ἐθνικὴ περιουσία» τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι τὸ χρέος του, δημόσιο καὶ ἰδιωτικό.

Ἡ ὑπαγωγὴ τῆς χώρας στοὺς δανειστές της, μέσῳ τῶν ἐπαχθεστάτων μνημονίων, ἔγινε μὲ τὴν πρόθυμη μεσολάβηση τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ποὺ ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὴν χρεωκοπία της καὶ μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸ δημόσιο χρέος θὰ μειωθεῖ καὶ σύντομα ἡ χώρα θὰ μπεῖ στὴν τροχιὰ τῆς ἀνάπτυξης.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα παρέμεινε ἐγκλωβισμένη στὴν μέγγενη τῶν δανειστῶν της καὶ ἡ διαχείριση τῆς δημόσιας περιουσίας της ἐκχωρήθηκε σὲ αὐτούς, μέσῳ τοῦ Ὑπερταμείου, γιὰ 99 χρόνια.

Τὸ 2009 ἡ Ἑλλάδα εἶχε δημόσιο χρέος 270 δισεκατομμύρια. Σήμερα ἔχει ξεπεράσει τὰ 400 δισεκατομμύρια. Τότε τὸ δημόσιο χρέος ὡς ποσοστό τοῦ ΑΕΠ, ἦταν 126,8% καὶ σήμερα εἶναι σχεδόν 200%.

Ἐπιπλέον, τὸ ἰδιωτικὸ χρέος στὴν Ἑλλάδα ἔχει ἐκτιναχθεῖ στὰ 260 δισεκατομμύρια καὶ τὸ ἐμπορικό της ἰσοζύγιο ἔχει ἔλλειμμα 40 δισεκατομμύρια.

Στὰ 13 χρόνια ποὺ πέρασαν ἀπὸ τότε ὁ ἐθνικὸς πλοῦτος τῆς χώρας ἐκποιήθηκε ἀντὶ πινακίου φακῆς μέσῳ τῆς ὑποθήκευσης τῆς δημόσιας περιουσίας στὸ Ὑπερταμεῖο καὶ μέσῳ τῶν ἐφαρμοστικῶν νόμων τῶν μνημονίων, ποὺ ἐξακολουθοῦν κανονικότατα νὰ ἰσχύουν, οἱ ὑποδομές της ἔχουν σχεδὸν διαλυθεῖ καὶ 600 χιλιάδες Ἕλληνες ἔχουν φύγει στὸ ἐξωτερικό.

Ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σήμερα σὲ πολὺ χειρότερη θέση ἀπὸ αὐτὴν ποὺ βρισκόταν στὴν τεχνητὴ κρίση τοῦ 2010 -ποὺ εἶναι τὸ μεγαλύτερο οἰκονομικὸ δρᾶμα ποὺ ἔχει γνωρίσει ποτὲ ἡ χώρα ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους.

Ἀλλὰ καὶ τὸ χρηματοπιστωτικὸ σύστημα τῆς Δύσης βρίσκεται σήμερα σὲ πολὺ χειρότερη θέση ἀπὸ αὐτὴ ποὺ βρισκόταν τὸ 2008, ὅταν ἐνέσκηψε ἡ μεγαλύτερη χρηματοπιστωτικὴ κρίση ποὺ ἔχει γνωρίσει ὁ κόσμος.

Μὲ αὐτὰ τὰ στυγνὰ οἰκονομικὰ δεδομένα οἱ ἐκλογὲς σὲ μία κατεστραμμένη χώρα-προτεκτορᾶτο δὲν ἔχουν καμμία σημασία γιὰ τὴν μοῖρα τῆς Ἑλλάδας, ὅποιο κόμμα κι ἄν ἔλθει στὴν ἐξουσία γιὰ νὰ παραστήσει τὴν κυβέρνηση.

Ἡ μόνη σημασία ποὺ ἔχουν οἱ ἐκλογὲς εἶναι ὡς ἀλλαγὴ φρουρᾶς τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῶν Τοκογλύφων τῆς χώρας γιὰ τὴν διαιώνιση τῆς ξενοκρατίας, τῶν διαρκῶς προγραμμάτων λιτότητας, μαζὶ μὲ τὰ συμφέροντα τοῦ ἐγχώριου συστήματος τοῦ Πανσυμμοριτισμοῦ.

Δὲν προτρέπω κανέναν νὰ ἀπόσχει ἀπὸ τὶς ἐκλογές. Τὸ τί θὰ κάνει ὁ καθένας εἶναι δικό του ζήτημα καὶ θὰ ἦταν ἀναξιοπρεπὲς νὰ τοῦ πῶ ἐγὼ τί θὰ πρέπει νὰ κάνει ἐκεῖνος μὲ τὴν κάλπη.

Ξεκαθαρίζω ἁπλῶς ὅτι οἱ ἐκλογὲς ὑπὸ τὸ παρὸν καθεστὼς ἔχουν τόσο μεγάλη σημασία ὅσο καὶ γιὰ τὸ ποιός θὰ εἶναι ἀεροπλοηγὸς σὲ ἕνα ἀεροπλάνο ποὺ δὲν ἔχει μηχανή, κι ἑπομένως εἶναι ἀδύνατον νὰ πετάξει, ὅποιος καὶ νὰ εἶναι ὁ ἀεροπόρος.

Ἄν ἡ Ἑλλάδα δὲν ἀποτινάξει τὸ βρόχο τοῦ χρέους καὶ δὲν ἀποκτήσει τὸ δικό της ἐθνικὸ νόμισμα -πράγμα ποὺ σημαίνει ἀποχώρηση ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἐθνικοποίηση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος- δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει οὔτε μία ἀμυδρὴ ἀχτίδα αἰσίου μέλλοντος.

Εἰδικὰ μάλιστα στὶς συνθῆκες τῆς ἐξελισσόμενης χρηματοπιστωτικῆς κρίσης ἐν μέσῳ πληθωρισμοῦ, ἀποβιομηχάνισης, καὶ τὸ κυριότερο, τοῦ ἐξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου τῆς δύουσας Δύσης μὲ ἐπίκεντρο τὴν Οὐκρανία.

Τὸ νόστιμο εἶναι ὅτι ὑπάρχουν πολιτικοὶ σχηματισμοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸ εὐρὼ πρέπει νὰ γίνει ἀφοῦ προηγηθεῖ ἡ παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας.

Ἀλλὰ ἀφοῦ τελικῶς εἶναι, ὅπως λένε, ἐφικτὴ ἡ παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας ὑπὸ καθεστὼς οἰκονομικῆς ἐπικυριαρχίας τῶν δανειστῶν, μὲ αὐτὸ τὸ ἀβάστακτο χρέος καὶ χωρὶς ἐθνικὸ νόμισμα, τότε ποιός ὁ λόγος νὰ φύγεις τελικὰ ἀπὸ τὸ εὐρώ;

Παραμύθια γιὰ μικρὰ παιδιά! Μὲ τὴν οἰκονομία τῆς χώρας στὰ χέρια τῶν δανειστῶν καὶ τῶν ἰδιωτῶν καὶ χωρὶς ἐθνικὸ νόμισμα ἁπλούστατα δὲν ἔχεις ἐθνικὴ οἰκονομία.

Χωρὶς τὰ ζωτικὰ δημόσια ἀγαθὰ καὶ τὸν ἐθνικὸ πλοῦτο καὶ τὰ στὰ δικά σου χέρια δὲν μπορεῖς νὰ ἔχεις ἐθνικὴ παραγωγή.

Ὅπως καὶ ὅταν ἡ χώρα σου ἔχει μετατραπεῖ σὲ μία ξένη στρατιωτικὴ βάση δὲν μπορεῖς νὰ ἔχεις ἐθνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική.

Ὅπως δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἕνας λαὸς ποὺ ἀνέχεται κυβερνήσεις ἀποτελούμενους ἀπὸ κάθε εἴδους ἀπατεῶνες ποὺ ξεπουλοῦν ἀλύπητα τὴν χώρα τους καὶ ὑποθηκεύουν τὸ μέλλον τῶν νέων γενεῶν.

Ἐὰν ἕνα εὐάριθμο μέρος τοῦ λαοῦ δὲν τὸ πάρει ἀπόφαση ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀξιοπρεπὴς ζωὴ ἄνευ κόστους (καὶ δὲν ἀναφέρομαι μονάχα ἤ κυρίως στὰ οἰκονομικὰ) -καὶ ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, κόστους ὑψηλοῦ- δὲν ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ ἐλπίδα σωτηρίας.

Ὅποιος θυσιάζει τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν ἐλευθερία του ἐν ὀνόματι μιᾶς ψεύτικης ἀσφάλειας στὸν βωμὸ τῆς νεοελληνικῆς κουτοπονηριᾶς καὶ τῆς «τζάμπα μαγκιᾶς» θὰ χάσει (ἤδη τὴν χάνει) καὶ τὴν ὅποια «ἀσφάλεια».

Ἄλλωστε τὸ βραχὺ μέλλον δὲν δίνει περιθώρια ἐπιλογῆς.

Ὅσο γιὰ τὶς περιβόητες μάνες, ἐντάξει ἄς σταματήσουν νὰ οὐρλιάζουν -ἀρκετὰ κράτησε τὸ νεοελληνικὸ τελετουργικὸ τῆς ἐνορχηστρωμένης ἀγανάκτησης. Τώρα οὐρλιάζουν οἱ κάλπες.

Περαστικά μας!