«Θ’ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοῖρα μου. Ἴσως αὐτὸ νἆναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα. Μὰ πάλι δὲν πειράζει. Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα. Ἄς χάσω τὸ κάθε τί. Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει. Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αὔριο; Ὅλοι πεθαίνουν μιὰ μέρα. Εἶναι καλὸ πρᾶγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὥρα 7:30. Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε γιατὶ».
Κι ἐμεῖς ἀναρωτιόμαστε ἄν πρέπει νὰ καυχηθοῦμε γιὰ τοὺς μάρτυρες ἤ νὰ ντραποῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας.
15η Ἰανουαρίου 1950: Λαμπρὴ μέρα στὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Σὰν σήμερα διεξήχθη στὴν Κύπρο τὸ Δημοψήφισμα μὲ αἴτημα τὴν Ἕνωση μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα, μὲ τὸ 95,7% τῶν Κυπρίων νὰ καταθέτουν τὴν ψυχή τους τασσόμενοι ὑπέρ.
Ἡ ἰδέα διεξαγωγῆς τοῦ Ἑνωτικοῦ Δημοψηφίσματος ἀνήκει στὸν Ἐθνικιστὴ καθηγητὴ πολιτειολογίας καὶ συνταγματικοῦ δικαίου καὶ πρωτοπόρου τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ κυπριακοῦ ἀγώνα, Δημητρίου Βεζανῆ.
Ἡ διατράνωση τοῦ ἐθνικοῦ φρονήματος τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ βρῆκε τὴν ἔμπρακτη ὑλοποίησή του στὸν ἡρωικὸ ἀγῶνα τῆς ΕΟΚΑ γιὰ Ἕνωση (καὶ μόνον Ἕνωση!) ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ στρατηγοῦ Γεωργίου Γρίβα Διγενή.
Αὐτοῦ ποὺ ἡ σημερινὴ Κυπριακὴ Βουλὴ τῶν Γραικύλων ἐκήρυξε προσφάτως «ἀνάξιον τῆς πατρίδος» κατόπιν προτάσεως (ποιῶν ἄλλων;) τῆς κυπριακῆς Ἀριστερᾶς, τοῦ ΑΚΕΛ, ποὺ εἶναι γνωστὸ γιὰ τὴν πλούσια συνεργασία του μὲ τοὺς Ἄγγλους κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἀποικιοκρατίας.
Ἔκτοτε τὸ πάντα ἐπίκαιρο αἴτημα παραμένει δραματικὰ ἀνεκπλήρωτο καθότι προδομένο ἀπὸ τὰ ἐγχώρια κατεστημένα, μὲ τὶς συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, ποὺ ἀκύρωσαν τὴν Ἕνωση καὶ ἄνοιξαν τὸν δρόμο γιὰ τὴν Τουρκικὴ εἰσβολὴ καὶ κατοχή, μὲ τὴν ἀπίθανη σύμπραξη τῆς δεύτερης ἑλλαδίτικης δικτατορίας, τοῦ Μακαρίου καὶ τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς ὁ στρατηγιστῆς τοῦ σημερινοῦ τουρκικοῦ νεοοθωμανισμοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου «ἀκόμη κι ἄν δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας μουσουλμάνος Τοῦρκος ἐκεῖ, ἡ Τουρκία ὄφειλε νὰ διατηρεῖ ἕνα κυπριακὸ ζήτημα», καθὼς «καμιά χώρα δὲν μπορεῖ νὰ μένει ἀδιάφορη σὲ ἕνα τέτοιο νησὶ ποὺ βρίσκεται στὴν καρδιά τοῦ ζωτικοῦ της χώρου».
Ἡ ἱστορικὴ σύγκρουση μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας εἶναι μία σύγκρουση στρατηγικὴ καὶ ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ τερματισθεῖ εἶναι ἡ πλήρης ἐπικράτηση τῆς μίας πλευρᾶς ἐπὶ τῆς ἄλλης. Δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε εἰρηνικὰ μὲ τοὺς Τούρκους!
Τὸ καθεστὼς ἀνεξαρτησίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἕνα καθεστὼς παρὰ φύσιν καὶ θνησιγενές, πράγμα τὸ ὁποῖο ἐπιβεβαιώνει πλήρως ὁλόκληρη ἡ ἱστορική του ἐξέλιξη ἀπὸ τὸ 1959 μέχρι σήμερα. Ἡ Κύπρος, στὸ τέλος, ἤ θὰ εἶναι ἑλληνικὴ ἤ θὰ εἶναι τουρκική. Ἄλλη λύση δὲν ὑπάρχει. Τοῦτο καταδεικνύει ἄλλωστε ἡ μόνιμη τουρκικὴ ἐπιθετικότητα, ἡ ὁποία ὑφίσταται καὶ δρᾶ ἀνεξαρτήτως τῆς μόνιμης ἑλληνικῆς ἐνδοτικότητας.
Καὶ τὸ αἴτημα τῆς Ἕνωσης, ἑβδομήντα τρία χρόνια μετά, παραμένει ἀπολύτως ἐπίκαιρο ὡς ἡ μόνη ὁδὸς γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ γενικότερου Τουρκικοῦ Ζητήματος, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πραγματικὸ ζήτημα στὴν στενὴ καὶ τὴν εὐρύτερη περιοχή, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν ἱστορικὸ καὶ ζωτικὸ χῶρο τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Ὁ μόνος ρεαλισμὸς καὶ τὸ διεθνὲς δίκαιο εἶναι ὁ ρεαλισμὸς καὶ τὸ δίκαιο τῆς ἰσχύος.
Δίχως εἰρηνιστικὲς πομφόλυγες, δίχως ζητωπατριωτικὲς κορῶνες, ἀλλὰ μὲ κοπιαστικὴ προσπάθεια, συστηματικὴ προετοιμασία, ὑψηλὸ ἐθνικὸ φρόνημα, ριζικὴ ἀλλαγὴ νοοτροπίας καὶ διάθεση γιὰ θυσίες.
Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ξεχάσει εἶναι ζωντανὸς-νεκρός. Ἀλλὰ πραγματικὰ ἐπικίνδυνος δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ξεχνᾶ, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ συνεχίσει.
Πολὺ καλὰ ἔκαναν οἱ Ρῶσοι καὶ εἰσέβαλαν στὴν Οὐκρανία.
Πολὺ καλά! Καὶ ἀργήσανε μάλιστα!
Κι ἀφῆστε τὴν γνωστὴ φιλολογία περὶ φιλορωσικοῦ ὀπαδισμοῦ καὶ γηπεδικῆς διαμάχης -βολικῆς γιὰ τοὺς ταρτούφους ἰσαποστάκηδες καὶ κατάλληλης γιὰ τοὺς δυσκοίλιους ναιμεναλλᾶδες.
Τὸ μοναδικό μας «γήπεδο» εἶναι ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ μοναδική μας «ὁμάδα» εἶναι ἡ Ἑλλάδα.
Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ οὐσιαστικὸς λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ὀρθὰ-κοφτὰ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία.
Καὶ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ἡ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ ποὺ κάνει στὴν Οὐκρανία εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα τὸ 1974 στὴν Κύπρο.
Ἡ Ρωσία εἰσβάλλει στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ προστατεύσει τοὺς ὁμοεθνεῖς της, ποὺ βάλλονταν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη ἀπὸ τοὺς ἐπιθετιστὲς ἀμερικανοκίνητους πραξικοπηματίες τοῦ Κιέβου.
Κάνει δηλαδὴ ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔκανε μόλις ἡ Τουρκία ἐπιτέθηκε στὴν Κύπρο.
Ὅσοι ἀφελῶς ἤ κακοβούλως συγκρίνουν τὴν Ρωσία στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν Τουρκία στὴν Κύπρο ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα.
Λησμονοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα καὶ μποροῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ εἰσβάλει στὴν Κύπρο γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὸν Ἀττίλα προασπιζόμενη Ἑλληνικὴ Γῆ καὶ προστατεύοντας τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου -ποὺ ἦταν καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ.
Καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀκόμη ἕναν ἀκόμη λόγο παραπάνω ἀπὸ τὴν Ρωσία γιὰ νὰ τὸ κάνει, στηριζόμενη πάνω στὸ διεθνὲς δίκαιο (μιᾶς καὶ γίνεται τόσος λόγος γι’ αὐτό).
Ἡ Ἑλλάδα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ρωσία, ἦταν -καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, γιὰ ὅσους τὸ λησμονοῦν ἤ τὸ ἀγνοοῦν- ἐγγυήτρια δύναμη τῆς ἀκεραιότητας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.
Καὶ γι’ αὐτὸ ἦταν ὄχι μόνο τὸ πατριωτικὸ καθῆκον ἀλλὰ καὶ ἡ διεθνὴς νομιμότητα αὐτὴ ποὺ τῆς ἐπέβαλε νὰ στείλει στρατὸ στὴν Κύπρο καὶ νὰ πετάξει τὸν Ἀττίλα στὴν θάλασσα.
Δὲν τὸ ἔπραξε ὅμως. Καὶ δὲν τὸ ἔπραξε δύο φορές. Καὶ μὲ χούντα, ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερο μὲ δημοκρατία. Τὴν πρώτη φορὰ οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν τὸ 7%. Μὲ τὴν πλήρη ἀπροθυμία τῆς Μεταπολίτευσης νὰ ἐπέμβει στρατιωτικὰ -καὶ μετὰ τὴν ἀπίθανη ὁμιλία τοῦ Μακαρίου, ποὺ δικαίωνε τὸ ἐπιχείρημα τῆς εἰσβολῆς τους- οἱ Τοῦρκοι ἀποθρασύνθηκαν ἐντελῶς καὶ κατέλαβαν τὸ 38%, τὸ ὁποῖο κατέχουν μέχρι σήμερα.
Καὶ ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ὄχι μόνο θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ τὸ κατέχουν, ὄχι μόνο ὅτι ἡ κατοχὴ ἔχει σχεδὸν νομιμοποιηθεῖ ὡς «τουρκοκυπριακὴ κοινότητα», ἀλλὰ ὅτι τὸ μέλλον ποὺ ἑτοιμάζουν καὶ οἱ ἑλληνικὲς ἡγεσίες, καὶ οἱ Ἀμερικάνοι καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, εἶναι ἡ παράδοση τοῦ σημερινοῦ κυπριακοῦ κράτους σὲ μία λύση πού, μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλον τρόπο, θὰ νομιμοποιεῖ τὰ τετελεσμένα τῆς τουρκικῆς κατοχῆς.
Ἡ Ρωσία, σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ἑλλάδα, δὲν ἀφήνει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας στὸ ἐπιθετικὸ ἔλεος τοῦ ἀμερικανοκίνητου Κιέβου. Ἀφοῦ ἔκανε ὑπομονὴ ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια, βλέποντας τὸ Κίεβο νὰ παραβιάζει τὰ συμπεφωνημένα τοῦ Μίνσκ καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐγγυήτριες δυνάμεις νὰ κάνουν τὸν Κινέζο, ἀποφάσισε νὰ παρέμβει δυναμικὰ γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας -τοῦ λίκνου τοῦ ἀρχικοῦ Ρωσικοῦ Κράτους- καὶ νὰ προασπίσει τὸν ἑαυτό της ἀπέναντι σὲ ἕνα κράτος ποὺ μετατρέπεται, μέσα στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, σὲ ἀμερικανικὸ ὑβρίδιο, μὲ τὸ ΝΑΤΟ νὰ ἐπεκτείνεται στὴν Εὐρώπη καὶ νὰ παρεμβαίνει συστηματικὰ στὸν Καύκασο (μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πρόσφατη πορτοκαλὶ ἐπανάσταση στὸ Καζακστὰν) προκειμένου νὰ τὴν περισφίξει.
Κάνει δηλαδὴ κι ἐδῶ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 1974 καὶ δῶθε, ποὺ ἀφοῦ ἄφησε τὴν Τουρκία νὰ καταλάβει σχεδὸν τὴν μισὴ Κύπρο, ἀντιμετωπίζει ἔκτοτε τὴν διαρκῆ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα στὴν γραμμὴ Θράκη-Αἰγαῖο-Κύπρος, κι ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίζει τὴν κλιμακούμενη τουρκικὴ περίσφιξη -ποὺ τὰ τελευταία χρόνια περιλαμβάνει καὶ τὸν ὑβριδικὸ πόλεμο τῶν ὅπλων μαζικῆς λαθρομεταναστεύσεως- ὑποχωρεῖ διαρκῶς, κινδυνεύοντας νὰ ὑποστεῖ τὴν διχοτόμηση τοῦ Αἰγαίου ἀπέναντι σὲ μία νεοθωμανικὴ Τουρκία ποὺ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἀποθρασυμένη.
Δὲν εἶναι, λοιπόν, μόνο (καὶ κυρίως) ὅτι ἡ Ρωσία διεξάγει σήμερα ἕναν δίκαιο, πατριωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία, ἀλλὰ ὅτι ἀποτελεῖ παράδειγμα γιὰ τὸ τί ἔπρεπε νὰ κάνει τὸ 1974 ἡ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ τί πρέπει (ἐπιτέλους) νὰ κάνει ἀπέναντι στὴν τουρκικὴ ἐπιθετικότητα.
Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ μόνη πραγματικὴ ἰσχὺς εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ὅπλων.
Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι μόνο μία ρωμαλέα στάση ὑπεράσπισης τῶν ἐθνικῶν δικαίων μπορεῖ νὰ κάμψει ἕναν ἀδιάλλακτο ἀντίπαλο.
Κι ὅποιος θέλει νὰ ἀποκλείσει τὴν ἔννοια τῆς ἰσχύος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα εἶναι -δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἄλλη ἔκφραση- ἁπλούστατα ἠλίθιος.
Τὸ Οὐκρανικὸ θέτει -γιὰ πολλοστὴ φορὰ- ἐπὶ τάπητος τὸ κρίσιμο ζήτημα τῆς ἰσχύος στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ποὺ δὲν σημαίνουν τίποτε περισσότερο ἀπὸ στρατό-ἀεροπορία-ναυτικό, καὶ τὸ κυριότερο μιὰ ἐθνικὴ ἡγεσία ἀποφασισμένη καὶ καλὰ προετοιμασμένη γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ ἐθνικοῦ δικαίου.
Ὅταν ἡ Ρωσσία ἀπειλεῖ τὴν Οὐκρανία, ὅλη ἡ Δύση κινητοποιεῖται καὶ εἴμαστε στὰ πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου. Ὅταν ἡ Τουρκία ἀπειλεῖ ἀνοιχτὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διεκδικεῖ ἐδάφη της, ἡ Δύση τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις καὶ συνιστᾶ διάλογο κάνοντας πλάτες στὴν Ἄγκυρα. Ἡ πειθήνια Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀνταλλάξιμο μέγεθος γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Δύσης.
Τὸ Οὐκρανικὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίσει γιὰ τὸν νέο, ρευστὸ καὶ ἀκόμη δυσκολότερο κόσμο, ποὺ ἔχει ἤδη ἔρθει -ἕναν πολυπολικὸ κόσμο, μὲ μία Δύση σὲ παρακμὴ καὶ μία Ἀνατολὴ ποὺ ἀναδεικνύεται στὸ ἀναδυόμενο κέντρο ἰσχύος (δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν σημερινὴ ἐγκεφαλικὰ νεκρὴ Εὐρώπη).
Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὰ συμφέροντα τῆς Ρωσίας, ἄν δὲν εἶναι συμβατὰ μὲ τὰ δικά μας.
Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ δὲν θέλουμε νὰ λιώσουμε στὶς συμπληγάδες μιᾶς θνήσκουσας «Εὐρώπης» ποὺ μᾶς ἔχει διαλύσει.
Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ὁ σφικτὸς ἐναγκαλισμός μας μὲ τὴν Ἀμερικὴ κινδυνεύει νὰ μᾶς πνίξει.
Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ μᾶς δίνει μαθήματα γιὰ τὸ τί θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε καί, κυρίως, τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ μὴν καταλήξουμε λαὸς χωρὶς ὑπόσταση, ἀνίκανος νὰ ὑποστηρίξει τὰ ἐθνικά του δίκαια καὶ προορισμένος νὰ ἀφανιστεῖ μέσα στοὺς ἀδυσώπητους ἀγῶνες ποὺ θὰ σημαδέψουν τὸν σημερινὸ αἰῶνα.
Κι ἄν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ρωσία μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει καὶ τὸ Κίεβο ἕνα μάθημα, αὐτὸ εἶναι τί παθαίνουν ὅσες πανηλίθιες καὶ διεφθαρμένες ἡγεσίες γίνονται πιόνι τὸν Ἀμερικανῶν περιμένοντας ὅτι στὴν κρίσιμη στιγμὴ θὰ τὶς ξελασπώσουν.
Ἐπειδὴ οἱ ἐγχώριοι βασαλίσκοι τῶν Ἀμερικανῶν ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νὰ συγκρίνουν τὰ γενόμενα στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο, καλὸ θὰ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε λιγάκι τὴν στάση τῶν ΗΠΑ στὸ Κυπριακό.
Δὲν εἶναι μονάχα ἡ ἄρνηση τῶν Ἀμερικανῶν νὰ ἐμποδίσουν τὴν τουρκικὴ ἀπόβαση παρεμβάλλοντας τὸν 6ο Στόλο (ὅπως εἶχαν ὑποσχεθεῖ στὴν κυβέρνηση τῆς χούντας τοῦ Ἰωαννίδη) ἀφήνοντας τοὺς Τούρκους νὰ εἰσβάλλουν.
Δὲν εἶναι μονάχα ἡ ἔκτοτε ἀμερικανικὴ ἀποδοχὴ τῶν τετελεσμένων τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς.
Εἶναι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀμερικανικῆς ἀνάμιξης στὸ Κυπριακὸ ποὺ οἱ ΗΠΑ ἀρνήθηκαν νὰ ὑποστηρίξουν τὸ αἴτημα τῆς Ἕνωσης τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα προωθώντας τὴν διχοτόμηση ἐπὶ τῇ βάσει τῆς λογικῆς τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε».
Ἄς θυμηθοῦμε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἐπεισόδιο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ποὺ δείχνει πῶς οἱ Ἀμερικανοὶ «σύμμαχοι» ἀντιλαμβάνονται τὰ ἑλληνικὰ ἐθνικὰ δίκαια καὶ τὴν δημοκρατία, ποὺ τὴν ἔχουν λέξη-καραμέλα ὅποτε τοὺς συμφέρει.
Ὁ πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1964 τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες γιὰ συνομιλίες γιὰ τὸ Κυπριακὸ μὲ τὸν Ἀμερικανὸ Πρόεδρο, Λίντον Τζόνσον. Ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς δὲν ἀποδέχθηκε τὴν ἀμερικανικὴ πρόταση τῆς «ἕνωσης» τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ μὲ τὴν καντονοποίηση τῆς νήσου, τὴν δημιουργία μεγάλης τουρκικῆς στρατιωτικῆς βάσης στὸ νησὶ καὶ τὴν παραχώρηση τοῦ Καστελορίζου στὴν Τουρκία.
Σὲ ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Ἕλληνα πρέσβυ στὴν Οὐάσιγκτον, Ἀλέξανδρο Μάτσα, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νὰ τοῦ ἐξηγήσει ὅτι καμία ἑλληνικὴ Βουλὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κυρώσει ἕνα τέτοιο σχέδιο καὶ ὅτι τὸ ἑλληνικὸ Σύνταγμα δὲν ἐπιτρέπει σὲ καμία ἑλληνικὴ κυβέρνηση νὰ παραχωρήσει ἑλληνικὸ ἔδαφος, ἀκολούθησε ὁ ἑξῆς διάλογος:
«Τζόνσον: Τότε ἀκοῦστε με, κύριε πρέσβη. Γαμῶ τὴ Βουλή σας καὶ τὸ Σύνταγμά σας! Ἡ Ἀμερικὴ εἶναι ἐλέφαντας. Ἡ Κύπρος εἶναι ψύλλος. Καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶναι ψύλλος. Ἄν αὐτοὶ οἱ δύο ψύλλοι ἐξακολουθοῦν νὰ φέρνουν φαγούρα στὸν ἐλέφαντα, μπορεῖ ὁ ἐλέφαντας νὰ τοὺς ρουφήξει μιὰ καὶ καλὴ μὲ τὴν προβοσκίδα του!
Μάτσας: Θὰ διαβιβάσω τὶς ἀπόψεις σας στὸν πρωθυπουργὸ κ. Παπανδρέου, ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος γιὰ τὴν ἑλληνικὴ ἀπάντηση. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι δημοκρατία. Ὁ πρωθυπουργὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐναντιωθεῖ στὶς ἐπιθυμίες τῆς Βουλῆς.
Τζόνσον: Θὰ σᾶς πῶ ποιά ἀπάντηση θὰ δώσω, ἂν πάρω τέτοιου εἴδους ἀπάντηση ἀπὸ τὸν πρωθυπουργό σας. Ποιός νομίζει ὅτι εἶναι; Δὲν μπορῶ νὰ ἔχω καὶ δεύτερο Ντὲ Γκὸλ στὰ πόδια μου. Πληρώνουμε πολλὰ ἀμερικανικὰ δολάρια στοὺς Ἕλληνες, κύριε πρέσβη. Ἄν ὁ πρωθυπουργός σας μοῦ μιλήσει γιὰ Δημοκρατία, Βουλὴ καὶ Σύνταγμα, τότε ἐκεῖνος, ἡ Βουλὴ καὶ τὸ Σύνταγμά του μπορεῖ νὰ μὴν κρατήσουν καὶ πολύ!».
Τὸ τί ἀκολούθησε, εἶναι γνωστό.
Ἄν ὑπάρχει ἕνα ἀνάλογο μὲ τὸ 1974 αὐτὸ εἶναι ὅτι ἡ Ρωσία κάνει αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ἔπρεπε νὰ κάνουμε ἐμεῖς ὅταν ἡ Τουρκία εἰσέβαλε στὴν Κύπρο: Νὰ στείλουμε τὸν στρατὸ γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὸν Ἀττίλα 1 καὶ τὸν Ἀττίλα 2, καὶ νὰ προστατεύσουμε τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ καὶ τὸν Ἐλληνισμὸ τῆς Κύπρου.
Σὲ πεῖσμα τῆς δυτικῆς προπαγάνδας τὸ ἀμερικανοκίνητο πραξικοπηματικὸ καθεστὼς τοῦ Κιέβου εἶναι αὐτὸ ποὺ ὅλο τὸ προηγούμενο διάστημα βομβάρδιζε τὶς ρωσικὲς αὐτόνομες περιοχὲς (τὸ καθεστὼς τῆς αὐτονομίας τῶν ὁποίων εἶχε ἀποδεχθεῖ μὲ τὴν Συμφωνία τοῦ Μίνσκ). Ἡ ρωσικὴ ἐπέμβαση εἶναι ἡ στοιχειώδης ἀντίδραση ἑνὸς κράτους ποὺ ἔχει ὑποχρέωση νὰ προστατεύσει τοὺς βαλλόμενους Ρώσους ὁμοεθνεῖς του. Κάνουν δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ δὲν κάναμε ἐμεῖς εἴτε γιατὶ ἡ στρατιωτικὴ ἡγεσία τῆς χούντας τοῦ Ἰωαννίδη ἀρνήθηκε νὰ κάνει (μὲ ἀποτέλεσμα τὸ 7% κατειλημμένο) εἴτε γιατὶ ὁ «ἐθνάρχης» Καραμανλῆς ἀρνήθηκε ἐπίσης νὰ κάνει, γιατὶ «ἡ Κύπρος κεῖται μακρὰν» (μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀπώλεια τοῦ 38%).
Δυστυχῶς, γιὰ τοὺς πειθήνιους ἐγχώριους ΝΑΤΟπατριῶτες -καὶ εὐτυχῶς γιὰ τοὺς Ρώσους- ἡ Ρωσία δὲν εἶναι Ἑλλαδιστᾶν.
ΥΓ: Ὁ διάλογος παρατίθεται στὸ βιβλίο τοῦ Philip Deane (Γεράσιμος Τσιγάντες), ‘Ι should Have Died’, Νέα Ὑόρκη, 1977.
Τὰ λόγια τοῦ Τζόνσον παρατίθενται ἐπίσης στὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ Richard Clogg, «Συνοπτικὴ ἱστορία τῆς Ἑλλάδας», σ. 169, ἐκδόσεις «Κάτοπτρο», Ἀθήνα, 1995
«Τὴν 9η Ἰουνίου 1974, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου στὸ Λονδίνο ἐνημερώνεται ἀπὸ τὸν Φρανκ Καρλοῦτσι, παρουσία τοῦ Β. Γουῶλτερ καὶ ἄλλων, πὼς θὰ πέσει ἡ χούντα στὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ ἀναλάβει Πρωθυπουργὸς ὁ Κωνσταντίνος Καραμανλής, ἀφοῦ προηγουμένως ἐκδηλωθεῖ πραξικόπημα στὴν Κύπρο ἀπὸ τὴ χούντα καὶ στὴ συνέχεια θὰ διενεργηθεῖ ἀπόβαση ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τὸ στόμα του, γιὰ τὸ καλό του, θὰ ἔπρεπε νὰ μείνει κλειστό. Ἔκλεισαν νέο ραντεβοὺ γιὰ 22 Ἰουλίου 1974 στὸ Φορτ Μιντ (NSA), στὸ Μέρυλαντ γιὰ περαιτέρω ὁδηγίες. Την 14η Ἰουνίου 1974 ὁ Κωνσταντίνος Καραμανλὴς στὸ διαμέρισμά του στὸ Παρίσι καὶ παρουσία τοῦ φίλου του, Παναγιώτη Λαμπρία, ὑποδέχεται τὸν Ρόμπερτ Μὸς καὶ τὸν Ἕλληνα ἐπιχειρηματία Γκέρτσο. Σκοπὸς τῆς ἐπίσκεψής τους ἦταν ἡ ἐνημέρωση τοῦ Καραμανλὴ γιὰ τὴν πρωθυπουργία τῆς Ἑλλάδας μὲ τὴν πτώση τῆς χούντας, ἀφοῦ προηγηθεῖ πραξικόπημα κατὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου ἀπὸ τὴν χούντα καὶ ἀκολουθήσει Τουρκικὴ εἰσβολή. Περαιτέρω ὁδηγίες θὰ ἐλάμβανε μὲ τὴν ἐπίσκεψή του στὴ Νέα Υόρκη στὶς 1 Ἰουλίου 1974».
Παντελάκης Πανταζῆς, Ἀντιστράτηγος ἐ.ἀ. ἀρχηγὸς τοῦ Ἐφεδρικοῦ Σώματος τῆς Ἀστυνομίας Κύπρου 1973-1974, «Τὸ Ὁδοιπορικὸ μιᾶς μοιρασμένης πατρίδας», σ. 223, ἐκδόσεις Negresco, Λάρνακα, 2007
Τὸ πὰζλ τῆς παράδοσης τῆς Κύπρου τὸ συμπλήρωσε ὁ ἴδιος ὁ Μακάριος μὲ τὴν διαβόητη ὁμιλία του (στὶς 19 Ἰουλίου) στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας ΟΗΕ), ὅπου νομιμοποίησε τὸν Ἀττίλα Ι καταγγέλλοντας ἔξωθεν εἰσβολὴ τῆς Ἑλλάδας στὴν Κύπρο. Ὁ τίτλος, ὁ πολυτονισμὸς καὶ τὸ σχόλιο εἶναι δικὰ μᾶς. («Τὸ Ἔνζυμο»)
ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ 