ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ VS ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΣ ΟΠΑΔΙΣΜΟΣ

Καμμία ἀπολύτως στρατιωτικὴ ἐμπλοκὴ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἡ Ἑλλάδα στὸ Μεσανατολικὸ καὶ τὸ Οὐκρανικό, ἄν ἦταν ἀληθινὸ Ἐθνικὸ Κράτος, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀσκοῦσε ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μὲ γνώμονα τὰ ἐθνικά συμφέροντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Δυστυχῶς, ὅμως, ἔχει ἐμπλοκὴ καὶ στὰ δύο, ἐνεργώντας ὡς ἐθελόδουλος ὑποτελῆς τῶν Ἀμερικανῶν, ἀφοῦ ἡ ἰθύνουσα τάξη τοῦ νεοελληνικοῦ προτεκτοράτου ἔχει ἀναλάβει τὸν ρόλο τοῦ τοποτηρητὴ τῶν συμφερόντων τοῦ Ἀτλαντισμοῦ.

Θὰ τὸ ποῦμε γιὰ πολλοστὴ φορά. Στὶς διεθνεῖς σχέσεις ὑπάρχουν μόνο συμφέροντα -καὶ τὰ κυρίαρχα κράτη ἐνεργοῦν ἐπὶ τῇ βάση τοῦ (κυνικοῦ) ρεαλισμοῦ ποὺ ἐπιτάσσουν τὰ συμφέροντά τους (μὲ τὸν τρόπο -ὀρθὸ ἤ ἐσφαλμένο- μὲ τὸν ὁποῖον κάθε φορὰ τὰ ἀντιλαμβάνονται).

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁποιαδήποτε σοβαρὴ συζήτηση γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ εἶναι ἐθνικῶς «νόμιμη», ὅταν διεξάγεται μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο -χωρὶς ὀπαδισμούς, ἰδεολογισμούς, ἐμμονὲς καὶ συναισθηματισμούς.

Ὑποτελεῖς λαοί, ποὺ ἡ ἰθύνουσα τάξη τους ἀποτελεῖ ἐνεργούμενο ξένων δυνάμεων, ἀντιλαμβάνονται τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μὲ ὅρους ὀπαδισμοῦ -ἀφοῦ οἱ ἰθύνοντες εἶναι οἱ ἴδιοι ὀπαδοί. Καὶ ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα ὡς ὑποτελῆς χώρα ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα. Ἐξ οὗ καὶ ὁ λαὸς ὅταν ἀνακύπτουν σοβαρὰ ζητήματα διεθνῶν σχέσεων ποὺ ἐπηρεάζουν τὴν χώρα -ὅπως τὸ Μεσανατολικὸ καὶ τὸ Οὐκρανικό- δὲν συζητεῖ τὰ ζητήματα ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος, ἀλλὰ διχάζεται ὀπαδικῶς τασσόμενος μὲ τὰ συμφέροντα τῶν (ὅποιων) ξένων -γίνεται ὀπαδὸς τῶν ἄλλων, ἐπικαλούμενος ὡς «κερασάκι στὴν τούρτα» διάφορα ἰδεολογικὰ φληναφήματα καὶ συναισθηματικὲς παρορμήσεις.

Σὲ ἕνα κράτος ποὺ δημιουργήθηκε σχεδὸν ἐξ ἀρχῆς ὡς κατεξοχὴν ὄργανο τῶν (τότε) δυτικῶν συμφερόντων, τὰ πρῶτα κόμματα ποὺ ἱδρύθηκαν ἦταν τὸ ἀγγλικό, τὸ γαλλικὸ καὶ τὸ ρωσσικό -ἦταν κόμματα ὀπαδῶν τῶν «προστατιδῶν δυνάμεων».

Ἡ νοοτροπία τοῦ ὀπαδισμοῦ διαποτίζει (καὶ ἀκυρώνει) κάθε ἀπόπειρα συζήτησης γιὰ ζητήματα διεθνῶν σχέσεων. Ἄν ὑποστηρίζεις ὅτι τὸ ἐθνικὸ συμφέρον δὲν συνάδει μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Οὐκρανία εἶσαι ρωσσόδουλος («πουτινάκι»). Ἄν ὑποστηρίζεις ὅτι τὸ ἐθνικὸ συμφέρον δὲν συνάδει μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ἱσλαμισμοῦ, εἶσαι ἐβραιόδουλος, σιωνιστής, ἀναίσθητος ἀπέναντι σὲ χιλιάδες νεκρὰ παιδιὰ κ.λπ. (μαζὶ μὲ γνωστὰ περὶ «παγκόσμιας ἑβραϊκῆς συνωμοσίας», τὰ περίφημα «Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν», τὰ περὶ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς τῶν πολιτικῶν, καὶ ἄλλες τέτοιες σαχλαμάρες μὲ τὶς ὁποῖες διατρέφεται τὸ πόπολο).

Καὶ ἀσφαλῶς (!) γιὰ νὰ ἔχεις αὐτὲς τὶς ἀπόψεις, θὰ πρέπει σίγουρα καὶ νὰ τὰ «παίρνεις», ἀφοῦ ἡ ὑποτέλεια τῆς ντόπιας ἰθύνουσας τάξης πρὸς τοὺς ξένους γίνεται ἀσφαλῶς μὲ τὸ ἀζημίωτο.

Κατὰ μάνα, κατὰ κύρη, κατὰ γιὸ καὶ θυγατέρα.

Θὰ πρέπει, ἐπιτέλους, νὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεπτόμαστε Ἐθνικά, δηλαδὴ Ἐθνικιστικά, ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τοὺς ὀπαδισμούς, τοὺς ἰδεολογισμούς, τοὺς (κάθε εἴδους) διεθνισμοὺς καὶ τοὺς κούφιους συναισθηματισμούς.

Δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι (καὶ οὔτε φυσικὰ μποροῦμε!) νὰ ἐπιλύσουμε τὰ ζητήματα τῶν διεθνῶν σχέσεων. Κανένας δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει, οὔτε πρόκειται νὰ μᾶς δώσει σημασία, παρὰ μόνο ἄν θέλει νὰ βρεῖ χρήσιμους ἀνόητους γιὰ νὰ τοὺς ἀξιοποιήσει πρὸς ὄφελός του. Ἄν δὲν εἴμαστε ἐμεῖς μὲ τὸν ἑαυτό μας, τότε κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ πάρει τὸ μέρος μας.

Τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ σταθμίζουμε τὰ πράγματα μὲ ἀποκλειστικὸ κριτήριο τὸ Ἐθνικὸ Συμφέρον.

Θὰ πρέπει νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε εἶμαι ἀντικείμενο τῆς ἱστορίας τῶν ἄλλων καὶ νὰ γίνουμε ὑποκείμενο τῆς δικιᾶς μας ἱστορίας.

Σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιὰ τὰ ἰδεολογικὰ ἐπικαλύμματα (τῶν πολὺ ἁπτῶν συμφερόντων) ποὺ σημάδεψαν τὸν Ψυχρὸ Πόλεμο.

Σήμερα ὁ μόνος διεθνὴς παίκτης ποὺ ἐπικαλεῖται ἰδεολογικὰ κίνητρα κατὰ τῆς παρακμάζουσας Δύσης εἶναι ὁ ἰσλαμισμὸς (πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸν ἐμπόδισε διόλου νὰ συνεργάζεται μαζί της ἐναντίον κοινῶν ἀντιπάλων).

Δὲν ὑπάρχει «ἀντιδυτικὸ στρατόπεδο», ὅπως ἦταν τὸ «σοβιετικὸ μπλόκ».

Οὔτε ὑπάρχει κοσμοθεωρητικὴ ἐναλλακτική.

Ἡ Ρωσσία δὲν ἔχει πιὰ ἰδεολογία, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ρωσσικὸ ἐθνικισμό.

Ἡ Κίνα προωθεῖ τὸν δικό της ἐθνικισμὸ καὶ ἔχει νὰ προβάλλει ἕναν «κομμουνιστικὸ καπιταλισμό», ποὺ θέλγει ὡς μοντέλο κοινωνικῆς ὀργάνωσης τοὺς δυτικοὺς παγκοσμιοποιητές.

Ἡ Ἰνδία προτάσσει κι αὐτὴ τὸν δικό της ἰνδουιστικὸ ἐθνικισμό.

Σὲ πεῖσμα τῆς ἀντεστραμμένης εἰκόνας ποὺ καλλιεργεῖ ἡ δυτικὴ προπαγάνδα, ὁ ἐθνικισμὸς θάλλει στὸν μὴ δυτικὸ κόσμο.

Καὶ ὁ ἐθνικισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἐκ τῆς φύσεώς του διεθνιστικὴ ἰδεολογία (ἐκτὸς κι ἄν ὁ «ἐθνικισμός» εἶναι ὁ ψευδεπίγραφος τίτλος γιὰ νὰ κρυφτοῦν τὰ πτώματα τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: ὁ φασισμός, καὶ εἰδικὰ ὁ ἐθνικοσοσιαλισμός). Ὁ Ἐθνικισμὸς δὲν εἶναι ἰδεολογία ὀπαδῶν τῶν κάθε εἴδους ξένων. Ὁ Ἐθνικισμὸς εἶναι ἡ ἰδεολογία τοῦ Δικοῦ Σου ἔθνους -καὶ μονάχα αὐτοῦ.

Σὲ ἕναν κόσμο ὀξύτατων διακρατικῶν συγκρούσεων (ποὺ τὰ θερμά του σημεῖα βρίσκονται σήμερα στὴν περιοχή μας) μόνο μία Ἐθνικιστικὴ Πολιτικὴ μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα, σὲ μία περίοδο ποὺ τὸ ταχύτατα παρακμάζον νεοελληνικὸ προτεκτορᾶτο καλεῖται νὰ μπεῖ μέσα στὴν φωτιὰ τῆς ἐπαπειλούμενης γενικῆς σύρραξης, ποὺ φαίνεται νὰ πλησιάζει ὅλο καὶ περισσότερο.

Θὰ γίνουμε καύσιμη ὕλη γιὰ τὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων;