ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΤΟ FACEBOOK

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

Ὁ ὅρος «φαντασιακὴ κοινότητα» ἤ «νοερὴ κοινότητα» καθιερώθηκε ἀπὸ τὸν Βρετανὸ πολιτικὸ ἐπιστήμονα καὶ ἱστορικό, Μπένεντικτ Ἄντερσον, καὶ διατυπώθηκε ἀναλυτικὰ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του «Φαντασιακὲς Κοινότητες». Ὁ Ἄντερσον, ἀποπειρώμενος μία ἑρμηνεία τῆς διάδοσης καὶ τῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἐθνικισμοῦ στὴν νοτιοανατολικὴ Ἀσία, κατέληξε σὲ μία θεωρία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ ἔθνη εἶναι «φαντασιακὲς κοινότητες», δηλαδὴ κοινότητες «κοινωνικὰ κατασκευασμένες», μὲ τοὺς ἀνθρώπους νὰ φαντάζονται τὸν ἑαυτό τους ὡς μέλη τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων.

Πρόδηλο εἶναι ὅτι ἡ θεωρία τῶν «φαντασιακῶν κοινοτήτων» συνέβαλε σημαντικὰ στὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τοῦ σύγχρονου ἐθνομηδενισμοῦ. Δὲν εἶναι σκοπός μας ἐδῶ νὰ ἀναλύσουμε καὶ νὰ κριτικάρουμε τὴν ἐν λόγω θεωρία. Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἄντερσον στὸ προαναφερόμενο βιβλίο του (ποὺ ἔχει κυκλοφορήσει στὰ ἑλληνικὰ) ἐξαιρεῖ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς «φαντασιακῆς κοινότητας».

Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ εἶναι χρήσιμη (καὶ) γιὰ τὴν κατασκευὴ ἐθνικῶν ταυτοτήτων, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει συγκεκριμένους πολιτικοὺς σκοπούς. Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ποὺ συγκλίνουν οἱ στόχοι τῶν παγκοσμιστῶν καὶ τῶν ἐθνοεπαγγελματιῶν, ἐναρμονίζοντας τὴν ἰδεολογία τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» μὲ τὸν ἐθνικισμὸ μέσω τῆς κατάλληλης διαχείρισης πληθυσμῶν, ὥστε ὁ «πατριωτισμὸς» καὶ τὸ «ἐθνικὸ συμφέρον» νὰ συναρμόζονται μὲ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς ἐπιταγὲς τῆς παγκόσμιας εὐρωατλαντικῆς ἀρχιτεκτονικῆς.

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Γιάννης Παπαμιχαήλ, στὸ βιβλίο του «Αὐτοκρατορία καὶ συνειδήσεις»: «ἡ πρώτη ‘κίνηση’ μιᾶς ἡγεμονικῆς πολιτιστικῆς ἀξίωσης εἶναι πράγματι νὰ θεμελιώσει καὶ νὰ νομιμοποιήσει τὰ νοήματα μὲ τὰ ὁποία ὀργανώνει τὶς συλλογικὲς παραστάσεις καὶ τὶς ἀξίες τῶν ἄλλων πολιτισμῶν». Ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ «κίνηση» ὅμως δὲν ἀφορᾶ μονάχα τὴν ἀποσύνδεση τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ κοινότητα στὴν ὁποία ἀνήκει καὶ τὴν ἔνταξή του στὸ μεγάλο ἀπρόσωπο σύνολο τῆς «ἀνθρωπότητας» ἤ τοῦ «ἀνθρώπινου εἴδους», ἀλλὰ μπορεῖ νὰ λάβει ἐπιλεκτικὰ καὶ τὴν ἀντίστροφη κατεύθυνση ἐξυπηρετώντας λόγους τακτικῆς.

Ὅπως οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἐπιχειροῦν νὰ διαλύσουν τὰ ἔθνη μέσα σὲ ἕναν πανανθρώπινο χυλό, μποροῦν κατὰ καιροὺς νὰ διαμορφώνουν διαχειρίσιμες ἐθνικὲς ταυτότητες ποὺ ἐξυπηρετοῦν τοὺς παγκοσμιοποιητικούς τους στόχους, ὥστε αὐτὲς νὰ χρησιμεύουν γιὰ τὴν πραγματοποίηση εὐρωατλαντικῶν ἐπιχειρήσεων ἐναντίον ἀνεπιθύμητων κρατῶν-στόχων μὲ ἐθνικιστικὲς ἡγεσίες ἐλεγχόμενες καὶ χειραγωγούμενες.

Μία τέτοια κατ’ ἐξοχὴν περίπτωση εἶναι ἡ κατασκευὴ τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ, ἡ διαμόρφωση μιᾶς ἰδιαίτερης οὐκρανικῆς ταυτότητας καί, ἐν τέλει, ἡ δημιουργία μιᾶς φαντασιακῆς οὐκρανικῆς ἐθνικῆς κοινότητας. Αὐτὴ ἡ πολιτιστικὴ εὐρωατλαντικὴ ἐπιχείρηση λαμβάνει χώρα στὴν Οὐκρανία ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ τὴν χρησιμοποίηση τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ ἀπὸ τὶς βρετανικὲς καὶ τὶς ἀμερικανικὲς ἐλίτ, μὲ σκοπὸ νὰ πληγεῖ ἡ Ρωσσία στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, μὲ ἄξονα ἕναν ἀντιρωσσικὸ οὐκρανικὸ ἐθνικισμό, ποὺ θὰ ἀντιπαραθέτει τοὺς Οὐκρανοὺς μὲ τοὺς Ρώσσους, ἀποσυνδέοντας τοὺς πρώτους ἀπὸ τὴν ρωσσική τους καταγωγή, μέσω τῆς πολιτιστικῆς καὶ γλωσσικῆς τους χειραγώγησης καὶ τὴν κατασκευὴ τῶν κατάλληλων συλλογικῶν παραστάσεων.

Δὲν εἶναι μόνο ἡ πρώιμη ἀξιοποίηση τοῦ ἀντιρωσσικοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ τοῦ Στεπᾶν Μπαντέρα -σημερινοῦ ἥρωα τῆς Οὐκρανίας, σύμφωνα μὲ τὸ ἀμερικανοκίνητο πραξικοπηματικὸ καθεστὼς τοῦ Κιέβου-, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ συνεργάστηκε μὲ τὸ Τρίτο Ράϊχ κατὰ τὴν γερμανικὴ ἐκστρατεία στὸ Ἀνατολικὸ Μέτωπο, ἐνσωματώθηκε μεταπολεμικὰ στὰ ψυχροπολεμικὰ δίκτυα τοῦ ΝΑΤΟ. Εἶναι ἡ συστηματικὴ καλλιέργεια μιᾶς φαντασιακῆς οὐκρανικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου ἐναντίον τῆς Μόσχας. Ὁ χθεσινὸς ἀτλαντικὸς ἀντικομμουνισμὸς καὶ ἡ σημερινὴ ρωσσοφοβία ἔχουν τὸν ἴδιο στόχο καὶ τοὺς ἴδιους χορηγούς, ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς στρατιωτικοποίησης τῆς πολιτιστικῆς καὶ ταυτοτικῆς χειραγώγησης. Ὅ,τι καλλιέργησε ὁ Πολιτιστικὸς Ψυχρὸς Πόλεμος, ἐπανενεργοποιεῖται ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποικιοποίηση τῆς Ρωσσίας (βλέπε τὴν στρατηγικὴ Μπρεζίνσκυ, καὶ εἰδικὰ τὴν οὐκρανική της αἰχμή, ὅπως τὴν ἀνέλυσε στὴν «Μεγάλη Σκακιέρα», σὲ προηγούμενη ἀνάρτησή μας).

Γιὰ τὶς ἐπιχειρήσεις ἑνὸς «πραγματιστικοῦ» ἀτλαντικοῦ φιλελευθερισμοῦ, μὲ τὸν χυδαῖο διεθνοπολιτικό του «ρεαλισμὸ», τὸν γεωπολιτικό του τυχοδιωκτισμὸ καὶ τὸν μηδενιστικό του ἀμοραλισμό, ὅλοι εἶναι εὐπρόσδεκτοι ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς εἶναι (be yourself), ἀρκεῖ νὰ ἐξυπηρετοῦν τὶς τακτικὲς καὶ βραχυπρόθεσμες ἀνάγκες του («μετὰ βλέπουμε»).

Γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τοὺς «Ἀδελφοὺς Μουσουλμάνους» στὴν Αἴγυπτο τοῦ ’50, τὸν Μάη τοῦ ’68 στὴν Γαλλία (μὲ τὸν ἐνοχλητικὸ Εὐρασιανιστή, Ντὲ Γκὼλ) ἤ τὴν «στρατηγικὴ τῆς ἔντασης» στὴν Ἰταλία, τὸ φαινόμενο αὐτὸ τὸ εἴδαμε πρόσφατα στὴν χειραγώγηση τοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμενταλισμοῦ τοῦ Νταὲς (ISIS) καὶ στὴν Συρία, μὲ τὴν χρησιμοποίηση τοῦ κουρδικοῦ πρώην μαρξιστικοῦ-λενινιστικοῦ (καὶ νῦν «ἐλευθεριακοῦ κοινοτιστικοῦ») κουρδικοῦ PKK καὶ τὶς «ἀντιεξουσιαστικὲς» καὶ ἀκροαριστερὲς ταξιαρχίες τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Ροζάβα (ὅπου οἰκοδομεῖται τάχα ὁ «ἐλευθεριακὸς κομμουναλισμός»), μὲ τὴν ἀνάλογη καλλιέργεια συλλογικῶν παραστάσεων ἀπὸ τὶς ἀντιφασιστικὲς ταξιαρχίες τοῦ Ἱσπανικοῦ Ἐμφυλίου.

Γιατί ὄχι, λοιπόν, καὶ οἱ «ἐθνικοσιαλιστὲς» καὶ «λευκοὶ φυλετιστὲς» τῆς Οὐκρανίας, οἱ «ἥρωες τοῦ Ἀζόφ», ποὺ πολεμᾶνε στὶς «Θερμοπύλες» ἤ στὸν «Μαραθῶνα» τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στὶς «ὀρδὲς τῶν βαρβάρων», ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν δυνάμεων ἐκείνων ποὺ μετατρέπουν τὴν Εὐρώπη σὲ ἀμερικανικὸ βασάλο καὶ ἀπεργάζονται τὴν ὑποβάθμιση τῶν λευκῶν, σὲ κοινωνίες μιγαδισμοῦ καὶ πολυπολιτισμοῦ; Οἱ χειρίσιμες συλλογικὲς παραστάσεις πρὸς ἄγραν «χρήσιμων ἠλιθίων» εἶναι πρόδηλες: ὅ,τι κατασυγκίνησε τὴν ἐκφυλισμένη, μεταμοντέρνα καὶ νεοφιλελεύθερη Ἀριστερὰ στὴν Ροζάβα, μὲ τὶς τεχνητὲς συμπαραδηλώσεις τῆς Ἱσπανίας τοῦ ’36, βρίσκει τὸ ἀντίστοιχό της στὴν Οὐκρανία, μὲ κρυπτομπολσεβίκους Ρώσσους («ποὺ δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ εἶναι μπολσεβίκοι»), μὲ τὴν χιτλερικὴ ἐκστρατεία πρὸς Ἀνατολὰς ἐναντίον τῶν «σλαβομογγόλων ὑπανθρώπων» (μὲ τοὺς φυλετικοὺς τσελεμεντέδες τοῦ Τσάμπερλαιν ἤ τοῦ Ρόζενμπεργκ) καὶ οὕτω καθεξῆς. Νέες ἡμέρες «δόξας καὶ τιμῆς» ἀναμένουν τοὺς «πάντοτε χρήσιμους», καὶ εἰδικὰ τοὺς «πάντοτε διαθέσιμους» τῶν δικτύων τοῦ ΝΑΤΟ ἀλὰ Stay Behind, Gladio καὶ τὴν καθ’ ἡμᾶς «Κόκκινη Προβιά»: ἀναβιώνουν οἱ «δοξασμένες μέρες» τῶν πολυεθνικῶν Βάφεν Ἐς-Ἐς, μιὰ νέα ἐθνικοσοσιαλιστικὴ πανστρατιά. Ἐσύ, Kamerad, δὲν θὰ πᾶς νὰ πολεμήσεις γιὰ τὸν «ἄριο πολιτισμό»;

Μέσα στὸ παρδαλὸ χαρμάνι τῶν σημερινῶν «φίλων τοῦ οὐκρανικοῦ λαοῦ» ὅλοι μποροῦν νὰ ἔχουν τὴν θέση τους, ἀρκεῖ νὰ κινητοποιοῦνται ἐναντίον τῆς Ρωσσίας. Καὶ ὁ καθένας ὀφείλει τώρα νὰ βάλει νερὸ στὸ κρασί του καὶ νὰ μάθει νὰ συνυπάρχει μὲ τὸν ἄλλο (αὐτὴ ἡ παράδοση τῆς φιλελεύθερης ἀνεκτικότητας!). Σὲ αὐτὸν τὸν μεταμοντέρνο πόλεμο ὅλοι μποροῦν νὰ συνδυάζονται μὲ ὅλους. Ἡ Οὐκρανία εἶναι τὸ σημερινὸ ἐργαστήριο τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ οἱ «Οὐκρανοὶ ἐθνικιστὲς» εἶναι ἁπλῶς ἡ ἐμπροσθοφυλακή της.

Ἄλλωστε δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ σημερινὴ «ἀγγλόσφαιρα» ἐπιχειρεῖ τὸν διεμβολισμὸ τῆς Ρωσσίας μέσω τῆς ἀξιοποίησης τῆς Οὐκρανίας. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1945, ὅταν ἡ Βρετανία εἶχε μόλις κερδίσει τὸν πόλεμο, ὁ ἐπονομαζόμενος «πατέρας τῆς νίκης», Οὐίνστον Τσώρτσιλ, ἐκπόνησε τὴν «Ἀδιανόητη Ἐπιχείρηση», ποὺ εἶναι ἡ κωδικὴ ὀνομασία δύο σχεδίων ποὺ εἶχαν σκοπὸ τὴν συνέχιση τῆς «Ἐπιχείρησης Μπαρμπαρόσα» τοῦ Χίτλερ, μὲ τὴν ἐκ νέου εἰσβολὴ στὴν Ρωσσία. Τὸ σχέδιο προέβλεπε, μεταξὺ ἄλλων, τὴν χρησιμοποίηση τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ ὑπὸ βρετανικὴ διοίκηση. Ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὴν σημερινὴ ἀναβίωση τοῦ Οὐκρανικοῦ δὲν ἔχει πέσει ἀπὸ τὸν οὐρανό!

Συστατικὸ στοιχεῖο τῆς χρησιμοποίηση τῆς Οὐκρανίας ὡς αἰχμὴ τοῦ δόρατος τοῦ ἀτλαντικοῦ ἡγεμονισμοῦ εἶναι ἡ διαμόρφωση μιᾶς οὐκρανικῆς «φανταστικῆς κοινότητας», ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο πνευματικὸ ὑπόβαθρο τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ προκειμένου νὰ δράσει στὴν ὑπηρεσία τοῦ ΝΑΤΟ. Ἡ πεποίθηση ὅτι οἱ Οὐκρανοὶ εἶναι μία διαφορετικὴ φυλή, ἀκόμη καὶ «ἀνώτερη», ἀπὸ τοὺς Ρώσσους εἶναι ἡ ἀπαραίτητη μαγιὰ γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς ἐθνικοῦ μύθου, ἀπολύτως βολικοῦ γιὰ τὴν στρατηγικὴ τοῦ εὐρωατλαντισμοῦ. Οἱ ἐθνοεπαγγελματίες τοῦ Κιέβου, ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία μέχρι τοὺς διαβόητους «Ἀζόφ», στηρίζονται στὴν διαμόρφωση τῆς φαντασιακῆς οὐκρανικῆς κοινότητας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σημεῖο σύγκλισής τους μὲ τοὺς ἐθνομηδενιστές: εἶναι ὁ κοινὸς παρονομαστὴς τῆς εὐρωατλαντικῆς παγκοσμιοποίησης.

Καὶ ἐπειδὴ γίνονται σήμερα πολλὲς συγκρίσεις τοῦ Οὐκρανικοῦ μὲ τὸ Κυπριακό, μήπως νὰ θυμίσουμε ὅτι ἡ «Δύση» καλλιεργεῖ ἐδῶ καὶ χρόνια τὴν ἀντίληψη τῆς «κυπριακότητας» σὲ διαφορὰ μὲ τὴν «ἑλληνικότητα»; Μήπως οἱ ἀντίστοιχοι ἐθνοεπαγγελματίες τοῦ εὐρωατλαντισμοῦ διαμορφώνουν μία φαντασιακὴ ἐθνικὴ κοινότητα στὴν Κύπρο, μὲ ἰδιαίτερη κυπριακὴ ταυτότητα. Στὸ κάτω-κάτω, ἀφοῦ οἱ Οὐκρανοὶ ἔχουν τὸ δικό τους κράτος, γιατί νὰ μὴν εἶναι καὶ διαφορετικὸ ἔθνος ἀπὸ τοὺς Ρώσσους; Στὸ κάτω-κάτω καὶ οἱ Κύπριοι ξεχωριστὸ κράτος δὲν ἔχουν;

Ἀντιλαβοῦ;

«ΞΕΝΟΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑΝΕ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΣ»

Ὁ Τζώρτζ Κέναν, γνωστὸς ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεωρητικὸς τῆς ἀνάσχεσης τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης μέσω τῆς ἐπιθετικῆς της περικύκλωσης ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ἔγραφε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καὶ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, στὸ βιβλίο του, μὲ τὸν ἐμβληματικὸ τίτλο, «Ἡ παθολογία τῆς ἐξουσίας»:

«Ἐὰν ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση βυθιζόταν αὔριο κάτω ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ ὠκεανοῦ, τὸ ἀμερικανικὸ στρατιωτικὸ-βιομηχανικὸ κατεστημένο θὰ ἔπρεπε νὰ συνεχίσει, οὐσιαστικὰ ἀμετάβλητο, μέχρι νὰ μπορέσει νὰ ἐφευρεθεῖ κάποιος ἄλλος ἀντίπαλος. Ὁτιδήποτε ἄλλο θὰ ἦταν ἕνα ἀπαράδεκτο σὸκ γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ οἰκονομία». (George F. Kennan, ‘The Pathology of Power’, Norton, 1987).

Ὅταν ἡ «Αὐτοκρατορία τοῦ Κακοῦ» -ὅπως ὀνόμασε τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση ὁ Ρόναλντ Ρέϊγκαν- εἶχε διαλυθεῖ καὶ τὸ ΝΑΤΟ ἄδραξε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπεκταθεῖ πρὸς Ἀνατολὰς (παρὰ τὴν ὑπόσχεση περὶ τοῦ ἀντιθέτου, ποὺ εἶχε δοθεῖ στὸν Γκορμπατζώφ), ὁ Κέναν, ὡς βετεράνος τῆς διπλωματίας, σοβιετολόγος καὶ βαθὺς γνώστης τῶν ρωσσικῶν πραγμάτων, εἶχε ἀντιταχθεῖ στὴν νέα ἀμερικανικὴ ἀπόπειρα περικύκλωσης τῆς Ρωσσίας λέγοντας:

«Νομίζω ὅτι εἶναι ἡ ἀρχὴ ἑνὸς νέου Ψυχροῦ Πολέμου. Οἱ Ρώσσοι, ἐν καιρῶ, θὰ ἀντιδράσουν. Νομίζω ὅτι εἶναι τραγικὸ λάθος. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ γίνει. Κανεὶς δὲν ἀπειλεῖ κανέναν» (1998).

Λίγο προτοῦ πεθάνει τὸ 2005, ὁ Κέναν ἀναφέρθηκε σὲ ἐκείνη τὴν παλιά του δήλωση περὶ τῆς ἀνάγκης τῶν ΗΠΑ νὰ ἐφευρίσκουν διαρκῶς ἕναν καινούργιο ἐχθρό, γιὰ νὰ τὴν ἐπικρίνει, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὴ εἶχε πλέον ἐπιβεβαιωθεῖ περίτρανα.

Ἦταν πολὺ ἀργά. Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ εἶχε μετατραπεῖ σὲ δόγμα, ποὺ ἦταν πολὺ καλὰ ἑδραιωμένο μέσα στὸ βαθὺ κράτος τῶν ΗΠΑ, μὲ πρωτοπόρους τοὺς Ἀμερικανοὺς νεοσυντηρητικούς, ὅπως ἡ Βικτώρια Νούλαντ, σημερινὴ Ἀμερικανίδα ὑφυπουργό Ἐξωτερικῶν, ἡ ὁποία εἶχε παίξει προεξάρχοντα ρόλο στὸ ἀμερικανοκίνητο πραξικόπημα τῆς «Εὐρωμεϊντάν», τὸ 2014 στὸ Κίεβο, καὶ μάλιστα διὰ τῆς φυσικῆς της παρουσίας στὴν «πορτοκαλὶ ἐπανάσταση», συνεργαζόμενη στενὰ μὲ τὸν Τζέφρυ Πάϊατ, τότε Ἀμερικανὸ πρέσβη στὸ Κίεβο, καὶ μετέπειτα πρέσβη τῶν ΗΠΑ στὴν Ἑλλάδα.

Παρεμπιπτόντως, ἡ παρουσία τοῦ Πάϊατ, ἀπὸ τὸ 2016 στὴν Ἀθήνα, πιθανὸν νὰ ἐξηγεῖ πολλὰ γιὰ τὴν ἐμφάνιση πλειάδας ἐγχώριων ΝΑΤΟπατριωτῶν στὸν σημερινὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία, μὲ τὴν ἀνάδυση ἑνὸς πραγματικοῦ, πολύπλευρου καὶ πολύχρωμου, Ἀμερικανικοῦ Κόμματος στὴν Ἑλλάδα, ποὺ δρᾶ σὲ στενὸ συντονισμὸ μὲ τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς ἑλλαδικῆς εὐρωατλαντικῆς ἀποικίας.

Μέσα στὸν διεξαγόμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο τῶν Εὐρωατλαντιστῶν, τί ποιό φυσικὸ θὰ ἦταν ἐπίσης παρὰ ἡ ἐνεργοποίηση τοῦ ψυχροπολεμικοῦ κυκλώματος Stay Behind, καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ της τμήματος, τῆς διαβόητης «Κόκκινης Προβιᾶς», σὲ συνδυασμὸ μὲ ἄλλα παρόμοια δίκτυα εἰδικῶν ἐπιχειρήσεων, ποὺ κινητοποιοῦν ποικίλους ἀπασχολήσιμους καὶ ἀξιοποιήσιμους.

Προτοῦ δοῦμε σήμερα τὴν ἀγαστὴ συνεργασία τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τοὺς Οὐκρανοὺς νεοναζί, εἴχαμε δεῖ πρωτύτερα τὴν συνεργασία τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ στὴν Ροζάβα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἦταν σὲ ἐξέλιξη ἡ συνεργασία τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τοὺς ἱσλαμιστὲς τοῦ Νταές.

Δὲν εἶναι ἄσχημη ἰδέα, πάντως, νὰ ἀρχίσει κανεὶς νὰ ξετυλίγει τὸ κουβάρι τῆς πρόσφατης ἱστορίας τοῦ τόπου ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἀπίθανη μηδενιστικὴ ἐξέγερση τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2008 μέχρι τώρα.

Πάντως ὁ πολύπειρος Κέναν εἶχε ἀπόλυτο δίκιο.

Ὁ φιλελεύθερος ἀτλαντισμὸς πρέπει νὰ ἔχει διαρκῶς ἀπέναντί του κάποιον ἐχθρὸ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώνει, νὰ ἀναπαράγεται καὶ δικαιολογήσει τὴν ὕπαρξή του.

Ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ μηδενιστικὴ ἰδεολογία, μὲ τὸ ἰδεῶδες τῆς ἀρνητικῆς ἐλευθερίας (ἐλευθερία «ἀπὸ» καὶ ὄχι ἐλευθερία «γιά»), μὲ πολιτικὸ ὑποκείμενο καὶ μέτρο ὅλων τῶν πραγμάτων τὸ ἄτομο, τὸ ὁποῖο ἀποδεσμεύεται ἀπὸ κάθε μορφὴ συλλογικῆς ταυτότητας, γιὰ μετεξελιχθεῖ σήμερα στὸ νεοφιλελεύθερο «δέον» τοῦ μετα-ἀτόμου, μὲ τὴν ἀναγγελία τοῦ «θαυμαστοῦ καινούργιου κόσμου» τοῦ μεταανθρώπου.

Ὅπως ὁ καπιταλισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς νὰ ἐπαναστατικοποιεῖ διαρκῶς τὶς σχέσεις καὶ τὴν τεχνικὴ τῆς παραγωγῆς, ὅπως δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὸν διαρκῆ μετασχηματισμὸ τῶν κοινωνικῶν σχέσεων, ἔτσι καὶ ὁ φιλελευθερισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν διαρκῆ ἀντιπαράθεση μὲ κάποιον ἀντίπαλο.

Ἴσως αὐτὴ ἡ στρατηγικὴ τῆς «διαρκοῦς ἐπανάστασης», ποὺ ἔχει στὸ εἶναι του ὁ φιλελεύθερος καπιταλισμός, ἦταν αὐτὴ ποὺ τράβηξε τοὺς Ἀμερικανοὺς τροτσκιστὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 στὸ στρατόπεδο τοῦ ἀμερικανισμοῦ, γιὰ νὰ ἐξελιχθοῦν στὸν πρωταρχικὸ θεωρητικὸ καὶ στρατηγικὸ πυρῆνα τοῦ ἀμερικανικοῦ νεοσυντηρητισμοῦ, μὲ μέθοδο τὸν πολιτικὸ κυνισμὸ καὶ αἰχμὴ τὸν ψυχροπολεμικὸ ἐπιθετικὸ ἀντισοβιετισμό.

Ἐμβληματικὴ φυσιογνωμία ὑπῆρξε ὁ πρώην τροτσκιστής, καθηγητὴς φιλοσοφίας, Τζέϊμς Μπέρναμ, μετέπειτα θεωρητικὸς τοῦ «προληπτικοῦ πυρηνικοῦ πολέμου» κατὰ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, βραβευμένος ἀπὸ τὸν Ρόναλντ Ρέϊγκαν τὴν ἐποχὴ τοῦ πυρηνικοῦ προγράμματος τοῦ «Πολέμου τῶν Ἄστρων».

Ὁ φιλελευθερισμὸς νίκησε ὅλες τὶς ἀντίπαλες ἰδεολογίες, μὲ τελευταία τὸν κομμουνισμό. Οἱ ΗΠΑ ἔγιναν ἡ μόνη αὐτοκρατορία στὸν κόσμο μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Σὲ αὐτὴν τὴν βραχεῖα «μονοπολικὴ στιγμή» ἀντὶ νὰ ἐπιδοθοῦν στὴν συγκρότηση μιᾶς δημιουργικῆς διεθνοῦς ἀρχιτεκτονικῆς, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐημερία ποὺ ὑποσχόταν ὁ πάλαι ποτὲ «ἐλεύθερος κόσμος», ἀρκεῖ ὑποτίθεται νὰ ἐξέλιπε ὁ κομμουνισμός, ἐπινόησαν νέους ἐχθροὺς καὶ μετέτρεψαν τὴν Μέση Ἀνατολὴ σὲ Γῆς Μαδιᾶμ.

Ποτὲ ἄλλη ἰδεολογία δὲν ἔφθασε σὲ κάποια στιγμὴ μονοκρατορίας. Σπανίως μία αὐτοκρατορία ἔγινε ἡγεμόνας τῆς οἰκουμένης. Εἶναι αὐτὴ ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία μία ἰδέα καὶ μία δύναμη, μπορεῖ νὰ μπεῖ ἀπερίσπαστη σὲ πλήρη ἐφαρμογὴ καὶ νὰ ἐκδιπλώσει ὅλο της τὸ εἶναι, νὰ δείξει τί πραγματικὰ κομίζει καὶ νὰ ἀποδείξει τί πραγματικὰ ἀξίζει. Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι!

Ὁ φιλελευθερισμὸς ἔφθασε σὲ αὐτὴν τὴν κορυφαία προνονομιακὴ στιγμὴ καὶ ἔδειξε πραγματικὰ ποιός εἶναι: τὸ ἀπόγειο τοῦ μηδενισμοῦ, μὲ μία ἰθύνουσα τάξη ποὺ ἔχει ἀναγορεύει τὸ χρῆμα καὶ τὴν ἰσχύ σὲ κορυφαῖα της ἰδεώδη.

Σήμερα, στὴν προσπάθειά του νὰ ἐπανακτήσει τὴν παντοκρατορία του, ὁ ἀτλανισμός, ἔχοντας προκαλέσει προηγουμένως χάος σὲ ὅλα τὰ μέτωπα μέχρι νὰ φύγει κακὴν κακῶς ἀπὸ Ἀφγανιστάν, ἐπανέρχεται ἀμετανόητος, μέσα σὲ κατάσταση περιθωριοποίησης καὶ παρακμῆς, προκαλώντας ἕναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ποὺ ἤδη βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη.

Ὁ μεταμοντέρνος πόλεμος τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Οὐκρανία -μὲ ἀντιπρόσωπο τὸ Κίεβο- εἶναι ἡ πλήρης ἐπιβεβαίωση τῆς ὑπόθεσης τοῦ Κέναν. Ὁ νεοφιλελεύθερος ἀτλαντισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς νὰ ἐφευρίσκει ἐχθρούς. Καὶ πάνω στὴν ἐπιθετική του μανία καταστρέφει τὸ μεγαλύτερο «ἐπίτευγμά» του: τὴν νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Αὐτὸ φυσικὰ γιὰ ὅποιον διαθέτει νοῦ γιὰ νὰ τὸ καταλάβει, καὶ ὄχι γιὰ ὅποιον ἀντιλαμβάνεται τὸ Οὐκρανικὸ μέσα ἀπὸ τὰ ἀντεστραμμένα γυαλιὰ τῆς ἀμερικανικῆς προπαγάνδας, μὲ τὸν «Χίτλερ-Πούτιν» καὶ τὸν «ρωσικὸ ἰμπεριαλισμὸ» στὸν ρόλο τοῦ «Κακοῦ» καὶ τὴν «οὐκρανικὴ ἀντίσταση» στὸν ρόλο τοῦ ἀδικημένου «καλοῦ».

Ἡ Οὐκρανία εἶναι τὸ σημερινὸ ἐργαστήριο τῆς παγκοσμιοποίησης.

Καὶ ἡ συγκρότηση ἑνὸς παρδαλοῦ μετώπου δυνάμεων ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν ΗΠΑ εἶναι τὸ τεκμήριο τοῦ σύγχρονου ὑβριδισμοῦ, τοῦ συνδυασμοῦ ὅλων μὲ ὅλα, ἑνὸς ἑνὸς νεοφιλελεύθερου Φράνκεσταϊν ἤ, καλύτερα, ἑνὸς μετανεωτερικοῦ σάϊμποργκ -ὁ παράτερος καὶ εἰρωνικὸς συνδυασμὸς μιᾶς ποικιλίας μορφῶν ταυτοτήτων -ἀπὸ Ἑβραίους ὀλιγάρχες μέχρι Οὐκρανοὺς νεοναζὶ (τὸν συνδυασμὸ σιωνισμοῦ καὶ νεοναζισμοῦ τὸν διαπιστώσαμε ἤδη στὴν ὑπόθεση Μπρέϊβικ)- ποὺ συνθέτουν ἕναν πραγματικὸ μεταάνθρωπο.

Παρεμπιπτόντως, πρώην ξεσκολισμένοι μαοϊκοὶ καὶ νῦν ΝΑΤΟπατριῶτες καλὸ θὰ ἦταν μαζὶ μὲ τὶς ὄψιμες ἀποκαλύψεις τους γιὰ τὴν ρωσικὴ παρουσία στὴν Ἀφρικὴ νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν καὶ τὴν πάλαι ποτὲ στενὴ συνεργασία τῆς CIA μὲ μαοϊκὰ ἀφρικανικὰ ἀντάρτικα. Ἔτσι, γιὰ τὴν ἀντικειμενικὴ καὶ σφαιρικὴ παρουσίαση τῆς κατάστασης.

ΥΓ: Ὅλο τὸ παραπάνω κείμενο ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα φανταστικοῦ μυθιστορήματος, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὴν φάση τῆς συγγραφῆς. Κάθε ὁμοιότητα μὲ πρόσωπα καὶ πράγματα εἶναι ἐντελῶς (μὰ ἐντελῶς!) συμπτωματική.

O ΔΥΤΙΚΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΣ!

Ἡ διεθνὴς ἀπομόνωση τῆς Δύσης (διάβαζε: «ἀγγλόσφαιρα» + εὐρωπαῖοι ἀμερικανοβασάλοι) -καὶ ὄχι τῆς Ρωσίας!- εἶναι πλέον γεγονός!

Οἱ χῶρες ποὺ ὑπερψήφισαν τὴν καταδίκη τῆς Ρωσσίας στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας ἔχουν ὅλες μαζὶ πληθυσμὸ 850 ἑκατομμυρίων.

Οἱ χῶρες ποὺ τὴν καταψήφισαν ἔχουν πληθυσμὸ 3 δισεκατομμυρίων!

Συνολικά, ἐχθές, στὴν συνέλευση τοῦ ΟΗΕ 55 χῶρες μὲ συνολικὸ πληθυσμὸ περὶ τὰ 4 δισεκατομμύρια στήριξαν ἐμμέσως ἤ εὐθέως τὴν Ρωσσία.

Μεταξὺ τῶν χωρῶν ποὺ θὰ ὑποστηρίξουν οἰκονομικῶς τὴν Ρωσσία ἔναντι τῶν δυτικῶν κυρώσεων, εἶναι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Κίνα, ἡ Ἰνδία καὶ οἱ χῶρες τοῦ ΟΠΕΚ.

Καὶ χῶρες ποὺ καταψήφισαν, ὅπως ἡ Βραζιλία, δὲν σκοπεύουν νὰ διακόψουν τὶς οἰκονομικές τους σχέσεις μὲ τὴν Ρωσία.

Γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει περίτρανα ὅτι τὸ κέντρο τῆς παγκόσμιας ἰσχύος ἔχει μετατοπισθεῖ γοργὰ ἀπὸ τὴν παρακμάζουσα Δύση στὴν ταχέως ἀνερχόμενη Ἀνατολή. Ἡ Δύση ἔχει πάψει πλέον νὰ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου.

Καὶ μόνο ὅποιος τὸ ἀντιλαμβάνεται αὐτὸ βρίσκεται πράγματι «μὲ τὴν σωστὴ πλευρὰ τῆς Ἱστορίας».

Ἡ οἰκονομικὴ ἀπομόνωση τῆς Ρωσσίας ἀπὸ τὴν περιθωριοποιημένη Δύση, μετὰ τὴν ἀποπομπή της ἀπὸ τὸ διατραπεζικὸ σύστημα πληρωμῶν, ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴν στενή της συνεργασία μὲ τὴν Ἀνατολή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξαρτᾶται μέγα μέρος ἀπὸ τὰ οἰκονομικὰ τῆς Δύσης.

Ἡ Ρωσσία μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀσφαλές καταφύγιο στὴν Ἀνατολή, οἱ χῶρες τῆς ὁποίας δὲν ἔχουν καμία διάθεση νὰ ἀνεχθοῦν τὸ ἐξοστρακισμὸ τῆς Ρωσσίας ἀπὸ τὸ χρηματοπιστωτικὸ σύστημα ποὺ ἐλέγχουν οἱ ΗΠΑ, ὑπονομεύοντας ἔτσι καὶ τὴν δική τους θέση, ὅταν βρεθοῦν κι αὐτὲς ὑπὸ ἀμερικανικὴ ὁμηρία.

Τὸ μόνο ποὺ καταφέρνουν οἱ Δυτικοὶ εἶναι νὰ ἐνισχύσουν τὴν συνεργασία τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολῆς, νὰ τὶς ὠθήσουν νὰ δημιουργήσουν παράλληλα συστήματα συναλλαγῶν, πλήττοντας καίρια τὴν ἴδια τὴν ἀμερικανικὴ παγκοσμιοποίηση.

Καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ δεχθοῦν τὰ μεγαλύτερα πλήγματα τοῦ ὑστερικοῦ ἀντιρωσσισμοῦ τῶν Δυτικῶν εἶναι οἱ λαοὶ τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ποὺ σήμερα μὲ τὴν στάση της ἀποδεικνύει τὴν ἀσημαντότητά της ὡς πλανητικὸς πολιτικὸς παράγοντας.

Οἱ οἰκονομικὲς κυρώσεις τῶν δυτικῶν, ποὺ ἐπὶ χρόνια ἀρέσκονται νὰ παριστάνουν τὴν «διεθνῆ κοινότητα» κόβοντας καὶ ράβοντας τὸ «διεθνὲς δίκαιο» στὰ μέτρα τους, δὲν κατάφεραν νὰ κάμψουν τὰ κράτη ποὺ βρέθηκαν στὸ στόχαστρό τους. Οἱ μόνοι ποὺ ἐπλήγησαν σκληρὰ ἦταν οἱ ἴδιοι οἱ λαοί τους.

Θυμηθεῖτε τὸ ἐμπάργκο ἐναντίον τοῦ Ἰράκ, ποὺ δὲν κατάφερε νὰ ἀνατρέψει τὸ καθεστὼς τοῦ Σαντὰμ Χουσέϊν, ἀλλὰ σκότωσε μισὸ ἑκατομμύριο παιδιά.

Θυμηθεῖτε ἐπίσης τί δήλωσε θρασέως ἡ (Δημοκρατικὴ) ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, Μαντλὶν Ὀλμπράϊτ σὲ συνέντευξή της στὸ ἀμερικανικὸ δίκτυο NBC, τὸ 1996:

«Δημοσιογράφος: Περισσότερα ἀπὸ 500.000 παιδιὰ ἔχουν πεθάνει στὸ Ἰρὰκ ἐξαιτίας τοῦ ἐμπάργκο. Πιστεύετε ὅτι δικαιολογεῖται;

Μαντλὶν Ὀλμπράϊτ: Ἦταν μία δύσκολη ἐπιλογή. Ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἄξιζε τὸν κόπο…».

Εἶναι οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ σήμερα ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς Οὐκρανίας.

Τέτοιο ζήτημα, φυσικά, δὲν τίθεται γιὰ τοὺς Ρώσους.

Τὸ «μάρμαρο» τῶν Δυτικῶν κυρώσεων στὴν Ρωσσία θὰ τὸ πληρώσουν οἱ λαοὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, κι αὐτὸ θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀκριβό.

Γιὰ τὶς ΗΠΑ, φυσικά, οἱ σοβαρότατες συνέπειες στοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης, ἐξαιτίας τῶν βασάλλων τους στὶς Βρυξέλλες, μὴν ἔχετε καμμία ἀπορία: Θὰ ἀξίζουν τὸν κόπο!

Εἶναι γιὰ τὴν «ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας» πανέξυπνε!

ΥΓ: Τὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν ψηφοφορία στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη εἶναι παρμένα ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἄρθρο τοῦ κ. Κώστα Κουτσουρέλη στὴν Huffpost, «Ἡ αὐτοαπομόνωση τῆς Δύσης».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ: ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

– Τὰ κράτη ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν αὐτοσυντήρησή τους, καὶ γι’ αὐτὸ ἐπιδιώκουν τὴν διεύρυνση της ἰσχύος τους.

– Κράτος εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιβάλλουν τὶς θελήσεις τους εἰς κοινωνία ἀνθρώπων. Καὶ τὰ ὅρια τῆς ἐπιβολῆς του εἶναι οἱ ἑκάστοτε φυσικοὶ περιορισμοὶ αὐτῆς τῆς ἐπιβολῆς. (Δημήτριος Βεζανῆς).

– Οἱ διεθνεῖς σχέσεις εἶναι σχέσεις μεταξὺ κρατῶν καὶ διέπονται ἀπὸ τὸ συμφέρον καὶ τὴν ἰσχύ.

– Ἡ οἰκονομία δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν πολιτική. Τὸ ἐμπόριο δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὸν πόλεμο.

– Στὶς διεθνεῖς σχέσεις ἡ στρατιωτικὴ ἰσχὺς εἶναι τὸ «σκληρότερο νόμισμα».

– Τὰ κράτη συνεργάζονται ἤ συγκρούονται μεταξύ τους λόγω συμφερόντων καὶ ὄχι λόγω κοινότητας ἤ ἀντιθέσεως πολιτισμοῦ ἤ ἀξιῶν. Ἡ ἀντίθετη ὀπτικὴ τῶν διεθνῶν σχέσεων συνιστᾶ πολιτικὴ μυωπία. «Οἱ ἰδέες εἶναι ἡ παρηγοριὰ τῶν ἀδύναμων καὶ ἡ πρόφαση τῶν ἰσχυρῶν». (Παναγιώτης Κονδύλης)

– Τὸ ὀρθὸ κριτήριο τῶν συμμαχιῶν εἶναι ἡ ταυτότητα συμφερόντων, ὅπως τὰ προσδιορίζει κάθε φορὰ ἡ γεωπολιτική, ἡ οἰκονομία καὶ ἡ στρατηγική.

– Οἱ δῆθεν κανόνες τοῦ «διεθνοῦς δικαίου» εἶναι κανόνες διεθνοῦς ἐθίμου, ποὺ τηροῦνται ἀναλόγως τῶν διεθνῶν συμφερόντων καὶ τοῦ συσχετισμοῦ δυνάμεων τῶν ἐνδιαφερομένων γιὰ τὴν τήρηση ἤ τὴν μὴ τήρησή τους. (Δημήτριος Βεζανῆς)

– Κανένα δίκαιο δὲν ἔχει ἀξία χωρὶς τὸν μηχανισμὸ ἐπιβολῆς του -κι αὐτὸς εἶναι τὸ κράτος. Ἡ πραγματικὴ ὕπαρξη διεθνοῦς δικαίου προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη ἑνὸς παγκοσμίου κράτους. Καθὼς ὅμως ἕνα τέτοιο ὑπερκράτος δὲν ὑφίσταται, ἕπεται ὅτι, κατ’ οὐσίαν, διεθνὲς δίκαιο δὲν ὑφίσταται. Εἰδάλλως, τὸ «διεθνὲς δίκαιο» κόβεται καὶ ράβεται ἀνάλογα μὲ τὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν κρατῶν.

– Ἡ κρατικὴ ἰσχὺς εἶναι τὸ μοναδικὸ καταφύγιο μπροστὰ στὶς ρευστὲς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις καὶ τὴν παγκόσμια διεθνῆ ἀνομία. Μόνο ὡς ὀργανωμένη κρατικὴ ἰσχὺς ἕνα ἔθνος μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς κοσμοϊστορικὲς ἀλλαγὲς ποὺ προκαλεῖ ἡ σύγκρουση πλανητικῶν τεκτονικῶν πλακῶν.

– Τὰ ἔθνη-κράτη ἀποτελοῦν τοὺς στοιχειώδεις κόμβους τῶν νέων περιφερειακῶν καὶ παγκοσμίων δικτύων διαμέσου τῶν ὁποίων θὰ διεξαχθοῦν οἱ μεγάλοι πλανητικοὶ ἀγῶνες κατανομῆς καὶ ἀνακατανομῆς ἰσχύος.

– Τὸ ἔθνος, ὑπὸ τὴν κυρίαρχη κρατική του ὑπόσταση, προβάλλει ὡς ἡ ἀπαραίτητη πολιτικὴ μονάδα διὰ τῆς ὁποίας οἱ ἐγχώριες κοινωνίες μποροῦν νὰ δομήσουν συλλογικὲς ταυτότητες, νὰ διαμορφώσουν κοινὰ αἰτήματα καὶ νὰ ἀρθρώσουν συλλογικὰ προτάγματα μέσα στὸ πλανητικὸ πλέγμα πύκνωσης τῆς παγκόσμιας ἐπικοινωνίας.

– Ἡ ἀφελὴς πίστη στὸ «διεθνὲς δίκαιο» ἀποτελεῖ μία ἐπικίνδυνη φενάκη, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ θανάσιμη γιὰ τὴν ὑπόσταση τοῦ ἔθνους.

– Κάθε εἴδους συνεργασία μὲ ξένα κράτη εἶναι νοητὴ καὶ παραδεκτὴ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ὅταν προωθεῖ τὰ συμφέροντα τῆς χώρας. Κάθε συμμαχία ποὺ θυσιάζει τὰ συμφέροντα τοῦ ἑλληνισμοῦ στὰ συμφέροντα τῶν ξένων εἶναι ἀπαράδεκτη.

– Κανένας σύμμαχος δὲν θὰ ἀποδώσει μερίδιο στοὺς ἑταίρους του, ἄν αὐτοὶ δὲν εἶναι διατεθειμένοι νὰ τὸ διεκδικήσουν. Εἰδάλλως, οἱ σύμμαχοι εἶναι χρήσιμοι ἠλίθιοι.

– Τὸ ἄν ἀνήκει ἡ Ἑλλάδα (δὲν ἀνήκει) στὴν «Δύση», στὶς θαλάσσιες ἤ χερσαῖες χῶρες, δὲν ἔχει καμία πρακτικὴ ἀξία στὴν χάραξη ἐθνικῆς πολιτικῆς. Ἀκόμη κι ἄν δεχθοῦμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι «Δύση» ὀφείλει νὰ μὴν συνάπτει συμμαχίες μὲ «δυτικὰ» κράτη ποὺ δὲν προάγουν τὰ συμφέροντά της.

– Ὅποιος δὲν θέλει νὰ εἶναι τὸ φερέφωνο τοῦ ἰσχυροῦ δὲν πρέπει νὰ ἀποδέχεται τὴν εἰκόνα ποὺ προβάλει ὁ ἰσχυρὸς γιὰ τὸν ἑαυτό του. (Παναγιώτης Κονδύλης)

– Ἡ ἀμερικανικὴ ἰσχὺς βρίσκεται σὲ πορεία ἀποδρομῆς. Ἡ «Εὐρώπη» (βλ. ἀνεπτυγμένος βιομηχανικὸς εὐρωπαϊκὸς βορρᾶς) ἔχει πάψει πρὸ πολλοῦ (μετὰ τὸ 1945) νὰ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῶν διεθνῶν ἐξελίξεων.

– Τὸ κέντρο τῆς διεθνοῦς ἰσχύος μετατοπίζει γοργὰ ἀπὸ Δυσμὰς πρὸς Ἀνατολάς.

– Ὁ δυτικοκεντρισμὸς καὶ ὁ εὐρωκεντρισμὸς δὲν εἶναι σήμερα παρὰ ἕνας διεθνοπολιτικὸς ἐπαρχιωτισμός.

– Ὁδεύουμε πρόσω ὁλοταχῶς σὲ ἕναν πολυπολικὸ κόσμο, ὅπου μικρὲς χῶρες, ὅπως ἡ Ἑλλάδα, θὰ ἔχουν πολὺ μεγαλύτερες δυνατότητες νὰ ἑλιχθοῦν, ἄν ἀποφασίσουν νὰ ἐπιβιώσουν.

– Ἡ μόνη προοπτικὴ καὶ ἡ κοσμοϊστορικὴ εὐκαιρία τῆς Εὐρώπης εἶναι ἡ Εὐρασία: ἡ στενὴ συνεργασία μὲ τὴν Ρωσία. Ὅποιος ἐλέγχει τὴν Εὐρασία, ἐλέγχει τὸν κόσμο. Ἀπὸ μιὰ Εὐρασιατικὴ Αὐτοκρατορία ἡ μιὰ ρωμαλέα, ἰσχυρὴ καὶ ἔξυπνη Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ ἐπωφεληθεῖ τὰ πάντα, ἐνῶ ἔχει νὰ χάσει τὰ πάντα ἀπὸ μία ΝΑΤΟϊκὴ Εὐρώπη-ἀμερικανικὸ βασάλο. Ἡ ἀποδέσμευση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὶς ΗΠΑ εἶναι ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν πολιτική της ἐνηλικίωση, ἐπὶ ποινὴ θανάτου.

– Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔχει κανένα συμφέρον νὰ ἀποτελέσει μέρος τοῦ προβλήματος μιᾶς ἀμερικανορωσικῆς σύγκρουσης ὑποστηρίζοντας τὶς ΗΠΑ.

– Ἡ ἀνάγκες τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καθορίζουν τὴν ἐσωτερικὴ πολιτική, καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο (Ἰσοκράτης). Ἕνα κράτος εἶναι πραγματικὸ ὄχι σὲ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ στὶς σχέσεις του μὲ ἄλλα κράτη (Σπένγκερ).

– Κράτη ποὺ ἔχουν μονάχα σημασία γιὰ ἄλλα κράτη, ἀλλὰ δὲν ἔχουν σημασία γιὰ τὸν ἑαυτό τους σὲ σχέση μὲ ἄλλα κράτη, εἶναι καταδικασμένα νὰ καταστοῦν ὄχι ὄργανα τῆς δικῆς τους ἱστορίας ἀλλὰ τῆς ἱστορίας ἄλλων.

– Σὲ κάθε πολιτικὰ ὀργανωμένη κοινωνία ἐπικεφαλῆς εἶναι πάντοτε μία ἰθύνουσα τάξη, ποὺ ὀργανώνεται σὲ κράτος καὶ φροντίζει γιὰ τὴν αὐτοσυντήρησή της. (Μόσκα). Ἡ πολιτικὴ εἶναι μία διαπάλη ὀργανωμένων μειονοτήτων καὶ μία ἀλληλοδιαδοχὴ ἰθυνουσῶν τάξεων. (Παρέτο)

– Μία ὀργανικὴ πολιτικὴ κοινωνία εἶναι αὐτὴ ποὺ τὰ συμφέροντα τοῦ κράτους ἐναρμονίζονται μὲ συμφέροντα τοῦ ἔθνους. Εἰδάλλως, τὸ κράτος θὰ ἀφανίσει τὸ ἔθνος. Ἄν τὸ κράτος δὲν προάγει τὸ ἔθνος, τότε πρέπει νὰ ἀνατραπεῖ καὶ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἕνα πραγματικὰ ἐθνικὸ κράτος.

– Ἡ σημερινὴ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὴ περίπτωση διάστασης μεταξὺ κράτους καὶ ἔθνους. Ἡ ἰθύνουσα τάξη τῆς χώρας εἶναι μία τάξη παρασιτική, ποὺ συγκροτεῖται καὶ συντηρεῖται ἐπὶ τῇ βάσει τῆς εὐρωατλαντικῆς ὑποτέλειας καταδικάζοντας τὸν ἑλληνισμὸ σὲ ἕνα φθίνον ἔθνος.

– Ἡ ριζικὴ μεταβολὴ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τῆς χώρας, ἡ ἀνάδειξη μιᾶς νέας πολιτικῆς τάξης, ὁ ταχύτατος ἐκσυγχρονισμὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ ἡ ταυτόχρονη καλλιέργεια τῆς συλλογικῆς της ταυτότητας ἀποτελοῦν τοὺς ἀναγκαίους ὅρους ἐπιβίωσης καὶ ἀνάπτυξης στὸν σημερινὸ αἰῶνα. Καλὸ εἶναι μονάχα ἐκεῖνο τὸ πολιτικὸ σύστημα ποὺ θὰ θέσει τέρμα στὸν νεοελληνικὸ παρασιτισμό.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Πολὺ καλὰ ἔκαναν οἱ Ρῶσοι καὶ εἰσέβαλαν στὴν Οὐκρανία.

Πολὺ καλά! Καὶ ἀργήσανε μάλιστα!

Κι ἀφῆστε τὴν γνωστὴ φιλολογία περὶ φιλορωσικοῦ ὀπαδισμοῦ καὶ γηπεδικῆς διαμάχης -βολικῆς γιὰ τοὺς ταρτούφους ἰσαποστάκηδες καὶ κατάλληλης γιὰ τοὺς δυσκοίλιους ναιμεναλλᾶδες.

Τὸ μοναδικό μας «γήπεδο» εἶναι ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ μοναδική μας «ὁμάδα» εἶναι ἡ Ἑλλάδα.

Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ οὐσιαστικὸς λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ὀρθὰ-κοφτὰ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία.

Καὶ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ἡ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ ποὺ κάνει στὴν Οὐκρανία εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα τὸ 1974 στὴν Κύπρο.

Ἡ Ρωσία εἰσβάλλει στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ προστατεύσει τοὺς ὁμοεθνεῖς της, ποὺ βάλλονταν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη ἀπὸ τοὺς ἐπιθετιστὲς ἀμερικανοκίνητους πραξικοπηματίες τοῦ Κιέβου.

Κάνει δηλαδὴ ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔκανε μόλις ἡ Τουρκία ἐπιτέθηκε στὴν Κύπρο.

Ὅσοι ἀφελῶς ἤ κακοβούλως συγκρίνουν τὴν Ρωσία στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν Τουρκία στὴν Κύπρο ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα.

Λησμονοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα καὶ μποροῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ εἰσβάλει στὴν Κύπρο γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὸν Ἀττίλα προασπιζόμενη Ἑλληνικὴ Γῆ καὶ προστατεύοντας τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου -ποὺ ἦταν καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ.

Καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀκόμη ἕναν ἀκόμη λόγο παραπάνω ἀπὸ τὴν Ρωσία γιὰ νὰ τὸ κάνει, στηριζόμενη πάνω στὸ διεθνὲς δίκαιο (μιᾶς καὶ γίνεται τόσος λόγος γι’ αὐτό).

Ἡ Ἑλλάδα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ρωσία, ἦταν -καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, γιὰ ὅσους τὸ λησμονοῦν ἤ τὸ ἀγνοοῦν- ἐγγυήτρια δύναμη τῆς ἀκεραιότητας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Καὶ γι’ αὐτὸ ἦταν ὄχι μόνο τὸ πατριωτικὸ καθῆκον ἀλλὰ καὶ ἡ διεθνὴς νομιμότητα αὐτὴ ποὺ τῆς ἐπέβαλε νὰ στείλει στρατὸ στὴν Κύπρο καὶ νὰ πετάξει τὸν Ἀττίλα στὴν θάλασσα.

Δὲν τὸ ἔπραξε ὅμως. Καὶ δὲν τὸ ἔπραξε δύο φορές. Καὶ μὲ χούντα, ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερο μὲ δημοκρατία. Τὴν πρώτη φορὰ οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν τὸ 7%. Μὲ τὴν πλήρη ἀπροθυμία τῆς Μεταπολίτευσης νὰ ἐπέμβει στρατιωτικὰ -καὶ μετὰ τὴν ἀπίθανη ὁμιλία τοῦ Μακαρίου, ποὺ δικαίωνε τὸ ἐπιχείρημα τῆς εἰσβολῆς τους- οἱ Τοῦρκοι ἀποθρασύνθηκαν ἐντελῶς καὶ κατέλαβαν τὸ 38%, τὸ ὁποῖο κατέχουν μέχρι σήμερα.

Καὶ ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ὄχι μόνο θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ τὸ κατέχουν, ὄχι μόνο ὅτι ἡ κατοχὴ ἔχει σχεδὸν νομιμοποιηθεῖ ὡς «τουρκοκυπριακὴ κοινότητα», ἀλλὰ ὅτι τὸ μέλλον ποὺ ἑτοιμάζουν καὶ οἱ ἑλληνικὲς ἡγεσίες, καὶ οἱ Ἀμερικάνοι καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, εἶναι ἡ παράδοση τοῦ σημερινοῦ κυπριακοῦ κράτους σὲ μία λύση πού, μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλον τρόπο, θὰ νομιμοποιεῖ τὰ τετελεσμένα τῆς τουρκικῆς κατοχῆς.

Ἡ Ρωσία, σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ἑλλάδα, δὲν ἀφήνει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας στὸ ἐπιθετικὸ ἔλεος τοῦ ἀμερικανοκίνητου Κιέβου. Ἀφοῦ ἔκανε ὑπομονὴ ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια, βλέποντας τὸ Κίεβο νὰ παραβιάζει τὰ συμπεφωνημένα τοῦ Μίνσκ καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐγγυήτριες δυνάμεις νὰ κάνουν τὸν Κινέζο, ἀποφάσισε νὰ παρέμβει δυναμικὰ γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας -τοῦ λίκνου τοῦ ἀρχικοῦ Ρωσικοῦ Κράτους- καὶ νὰ προασπίσει τὸν ἑαυτό της ἀπέναντι σὲ ἕνα κράτος ποὺ μετατρέπεται, μέσα στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, σὲ ἀμερικανικὸ ὑβρίδιο, μὲ τὸ ΝΑΤΟ νὰ ἐπεκτείνεται στὴν Εὐρώπη καὶ νὰ παρεμβαίνει συστηματικὰ στὸν Καύκασο (μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πρόσφατη πορτοκαλὶ ἐπανάσταση στὸ Καζακστὰν) προκειμένου νὰ τὴν περισφίξει.

Κάνει δηλαδὴ κι ἐδῶ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 1974 καὶ δῶθε, ποὺ ἀφοῦ ἄφησε τὴν Τουρκία νὰ καταλάβει σχεδὸν τὴν μισὴ Κύπρο, ἀντιμετωπίζει ἔκτοτε τὴν διαρκῆ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα στὴν γραμμὴ Θράκη-Αἰγαῖο-Κύπρος, κι ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίζει τὴν κλιμακούμενη τουρκικὴ περίσφιξη -ποὺ τὰ τελευταία χρόνια περιλαμβάνει καὶ τὸν ὑβριδικὸ πόλεμο τῶν ὅπλων μαζικῆς λαθρομεταναστεύσεως- ὑποχωρεῖ διαρκῶς, κινδυνεύοντας νὰ ὑποστεῖ τὴν διχοτόμηση τοῦ Αἰγαίου ἀπέναντι σὲ μία νεοθωμανικὴ Τουρκία ποὺ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἀποθρασυμένη.

Δὲν εἶναι, λοιπόν, μόνο (καὶ κυρίως) ὅτι ἡ Ρωσία διεξάγει σήμερα ἕναν δίκαιο, πατριωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία, ἀλλὰ ὅτι ἀποτελεῖ παράδειγμα γιὰ τὸ τί ἔπρεπε νὰ κάνει τὸ 1974 ἡ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ τί πρέπει (ἐπιτέλους) νὰ κάνει ἀπέναντι στὴν τουρκικὴ ἐπιθετικότητα.

Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ μόνη πραγματικὴ ἰσχὺς εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ὅπλων.

Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι μόνο μία ρωμαλέα στάση ὑπεράσπισης τῶν ἐθνικῶν δικαίων μπορεῖ νὰ κάμψει ἕναν ἀδιάλλακτο ἀντίπαλο.

Κι ὅποιος θέλει νὰ ἀποκλείσει τὴν ἔννοια τῆς ἰσχύος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα εἶναι -δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἄλλη ἔκφραση- ἁπλούστατα ἠλίθιος.

Τὸ Οὐκρανικὸ θέτει -γιὰ πολλοστὴ φορὰ- ἐπὶ τάπητος τὸ κρίσιμο ζήτημα τῆς ἰσχύος στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ποὺ δὲν σημαίνουν τίποτε περισσότερο ἀπὸ στρατό-ἀεροπορία-ναυτικό, καὶ τὸ κυριότερο μιὰ ἐθνικὴ ἡγεσία ἀποφασισμένη καὶ καλὰ προετοιμασμένη γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ ἐθνικοῦ δικαίου.

Ὅταν ἡ Ρωσσία ἀπειλεῖ τὴν Οὐκρανία, ὅλη ἡ Δύση κινητοποιεῖται καὶ εἴμαστε στὰ πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου. Ὅταν ἡ Τουρκία ἀπειλεῖ ἀνοιχτὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διεκδικεῖ ἐδάφη της, ἡ Δύση τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις καὶ συνιστᾶ διάλογο κάνοντας πλάτες στὴν Ἄγκυρα. Ἡ πειθήνια Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀνταλλάξιμο μέγεθος γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Δύσης.

Τὸ Οὐκρανικὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίσει γιὰ τὸν νέο, ρευστὸ καὶ ἀκόμη δυσκολότερο κόσμο, ποὺ ἔχει ἤδη ἔρθει -ἕναν πολυπολικὸ κόσμο, μὲ μία Δύση σὲ παρακμὴ καὶ μία Ἀνατολὴ ποὺ ἀναδεικνύεται στὸ ἀναδυόμενο κέντρο ἰσχύος (δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν σημερινὴ ἐγκεφαλικὰ νεκρὴ Εὐρώπη).

Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὰ συμφέροντα τῆς Ρωσίας, ἄν δὲν εἶναι συμβατὰ μὲ τὰ δικά μας.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ δὲν θέλουμε νὰ λιώσουμε στὶς συμπληγάδες μιᾶς θνήσκουσας «Εὐρώπης» ποὺ μᾶς ἔχει διαλύσει.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ὁ σφικτὸς ἐναγκαλισμός μας μὲ τὴν Ἀμερικὴ κινδυνεύει νὰ μᾶς πνίξει.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ μᾶς δίνει μαθήματα γιὰ τὸ τί θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε καί, κυρίως, τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ μὴν καταλήξουμε λαὸς χωρὶς ὑπόσταση, ἀνίκανος νὰ ὑποστηρίξει τὰ ἐθνικά του δίκαια καὶ προορισμένος νὰ ἀφανιστεῖ μέσα στοὺς ἀδυσώπητους ἀγῶνες ποὺ θὰ σημαδέψουν τὸν σημερινὸ αἰῶνα.

Κι ἄν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ρωσία μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει καὶ τὸ Κίεβο ἕνα μάθημα, αὐτὸ εἶναι τί παθαίνουν ὅσες πανηλίθιες καὶ διεφθαρμένες ἡγεσίες γίνονται πιόνι τὸν Ἀμερικανῶν περιμένοντας ὅτι στὴν κρίσιμη στιγμὴ θὰ τὶς ξελασπώσουν.

«ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΤΟ 2022 ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ;»

Ἀκοῦμε τὶς ἠχηρὲς ἐκπλήξεις διαφόρων καλοζωισμένων χαζοβιόλιδων ποὺ τοὺς φαίνεται -λένε- «ἀδιανόητο τὸ 2022 νὰ μιλᾶμε γιὰ πόλεμο». Αὐτοὶ σίγουρα ἀνήκουν στὴν ἀριστοκρατία τοῦ εἴδους τους.

Ἄλλοι, ἀνήκοντες στὰ μεσαία στρώματα τῆς μακάριας χαζομάρας, περιορίζονται στὴν ἔκφραση τῆς ἀπορίας «μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν αὐτὰ στὴν Εὐρώπη;» -οἱ μεγαλύτεροι ἐπειδὴ ἔχουν μνήμη χρυσόψαρου καὶ οἱ μικρότεροι ἐπειδὴ πιστεύουν ὅτι ὁ κόσμος δημιουργήθηκε μὲ τὴν γέννησή τους,

Οἱ δεύτεροι λησμονοῦν ἤ ἀγνοοῦν τὶς ἀεροπορικὲς ἐπιδρομὲς τοῦ ΝΑΤΟ στὴν πρώην Γιουγκοσλαβία, ποὺ ἐπὶ 78 ἡμέρες -ἀπὸ τὶς 24 Μαρτίου ἕως τὶς 10 Ἰουνίου τοῦ 1999- σφυροκοποῦσε τὴν Σερβία, τὸ Μαυροβούνιο καὶ τὸ Κόσοβο ρίχνοντας διαφόρων εἰδῶν βόμβες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ βόμβες ἀπεμπλουτισμένου οὐρανίου, προκειμένου νὰ ἐξαναγκάσουν τὴν Γιουγκοσλαβία σὲ συνθηκολόγηση καὶ νὰ «φυτέψουν» τὸ ἀμερικανικὸ προτεκτορᾶτο τῆς «Δημοκρατίας τοῦ Κοσόβου».

Κατὰ τὴν διάρκεια ἐκείνων τῶν ἀεροπορικῶν βομβαρδισμῶν, ποὺ ὀνομάστηκαν «ἀνθρωπιστικὴ ἐπέμβαση», συμμετεῖχαν 1.150 μαχητικά ἀεροπλάνα τοῦ ΝΑΤΟ καὶ ἐκτοξεύτηκαν 420.600 πύραυλοι.

Ἴσως οἱ ἐξιστάμενοι νὰ θεωροῦν τὴν πρώην Γιουγκοσλαβία πολὺ ταπεινὴ καὶ τοὺς κατοίκους τοῦ Βελιγραδίου πολὺ κατώτερους αὐτῶν γιὰ νὰ τοὺς συγκαταλέξουν στὴν «Εὐρώπη» τῶν ὀνείρων τους, ποὺ ἔχουν μάθει σὰν ἐκπαιδευμένα σκυλάκια νὰ τὴν ταυτίζουν μὲ τὴν ἀγαπημένη τους Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, λησμονώντας, βέβαια, ὅτι τοὺς ἴδιους οἱ «Βρυξελλιῶτες» δὲν τοὺς βλέπουν διόλου σὰν «Εὐρωπαίους» ἀλλὰ σὰν «βαλκανικοὺς βαρβάρους» ποὺ πρέπει νὰ τοὺς «ἐκπολιτίσουν».

Ὅσο γιὰ τοὺς πρώτους, ποὺ τοὺς φαίνεται «ἀδιανόητο τὸ 2022 νὰ μιλᾶμε γιὰ πόλεμο» -μιᾶς καὶ γιὰ νὰ σοῦ φαίνεται κάτι ἀδιανόητο πρέπει νὰ ἔχεις κατ’ ἀρχὰς τὴν ἱκανότητα τοῦ διανοεῖν- τοὺς γνωστοποιοῦμε ὁ ὑπόλοιπος κόσμος – κάπου τὰ 2/3 τοῦ πλανήτη δηλαδὴ- δὲν κατοικεῖται ἀπὸ μπαμπουίνους ἀλλὰ ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ ὅτι κάπου μακρυὰ ἀπὸ τὴν λατρεμένη τους «Εὐρώπη» ὑπάρχει καὶ ἡ Μέση Ἀνατολή, ἡ Κεντρικὴ Ἀσία, ἡ Ἄπω Ἀνατολή, ἡ Ἀφρική, ὅπου -ναί, ναί!- διεξήχθησαν στὴν πολὺ πρόσφατη ἱστορία καὶ ἐξακολουθοῦν καὶ σήμερα διεξάγονται πόλεμοι ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους τους Δυτικοὺς φιλελεύθερους δημοκράτες καὶ τοὺς κατὰ τόπους βασάλους τους, ποὺ πνέουν σήμερα τὰ μένεα ἐναντίον τῆς Ρωσίας καὶ τὴν κατηγοροῦν ξετσίπωτα γιὰ «ἰμπεριαλιστικὴ εἰσβολή» στὴν Οὐκρανία, ἐπειδὴ προστατεύει τοὺς ὁμοεθνεῖς της ποὺ βάλλονται ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη ἀπὸ τὸ ἀμερικανοκίνητο πραξικοπηματικὸ καθεστὼς τοῦ Κιέβου.

Νὰ τοὺς γνωστοποιήσουμε, ἐπίσης, ὅτι στὸ πλαίσιο τῶν «ἀνθρωπιστικῶν ἐπεμβάσεων» τῶν «πολιτισμένων» τῆς φιλελεύθερης Δύσης πέθαναν μισὸ ἑκατομμύριο παιδιὰ ἀπὸ τὶς συνέπειες τῶν ἀμερικανικῶν κυρώσεων στὸ Ἰράκ, γιὰ τὰ ὁποία ἡ πρώην ὑπουργὸς Ἑξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, Μαντλὶν Ὀλμπράϊτ, δήλωσε θρασύτατα ὅτι «ἄξιζε τὸν κόπο».

Οἱ ξιπασμένοι ἐγχώριοι εὐρωλιγούρηδες, μιᾶς καὶ ἀσπάζονται τὶς τεράστιες ἀξίες τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ποὺ «ἀγκαλιάζει τὴν διαφορετικότητα», καλὸ θὰ εἶναι νὰ κοιτάξουν λιγάκι τὸν ὑπόρρητο ἀποικιοκρατικὸ καὶ ἰμπεριαλιστικὸ ρατσισμὸ ποὺ ἔχουν ἐγκολπωθεῖ ἀπὸ τὰ πρότυπα τῆς δυτικολαγνείας τους, ὅταν ἐξανίστανται γιὰ τὸν πόλεμο, τὸ 2022 καὶ τὴν «Εὐρώπη», ἀφοῦ ξυπνήσουν ἀπὸ τὸν βαθὺ ὕπνο τῆς φιλελεύθερης καὶ δημοκρατικῆς τους μακαριότητας, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι σήμερα -ναί, ναί, σήμερα!- γίνονται δεκάδες πόλεμοι σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη.

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς γίνεται μερικὲς ὧρες ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ πίνουν τὸν φραπέ τους: εἶναι στὴν καθημαγμένη Συρία, ποὺ μετράει ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα, μὲ τὴν εὐθύνη τῶν ἀγαπημένων τους Δυτικῶν -καὶ ποὺ δὲν ἔχουν γίνει πολὺ-πολὺ περισσότερα ἀκριβῶς χάρη στὴν στρατιωτικὴ ἐπέμβαση τῆς Ρωσίας. Ἄς ρίξουν μετὰ μιὰ ματιὰ λίγο παρακάτω, στὴν Λιβύη, κι ἄς ἀναρωτηθοῦν ποιοί ἦταν αὐτοὶ ποὺ τὴν κατέστρεψαν, καὶ ἀπὸ μία ἀπὸ τὶς πιὸ προηγμένες ἀφρικανικὲς χῶρες μετατράπηκε σὲ σωρὸ ἐρειπίων -μαντέψτε ἀπὸ ποιούς.

ΥΓ: Ἡ φωτογραφία ἀπὸ τοὺς «ἀνθρωπιστικοὺς» βομβαρδισμοὺς τοῦ ΝΑΤΟ στὴν πρώην Γιουγκοσλαβία.

Η ΑΥΓΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ, ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Στὶς 22/2/2022 γεννήθηκε ἐπισήμως ὁ νέος, πολυπολικὸς κόσμος.

Ἡ βραχύβια ἀμερικανικὴ μονοπολικὴ ἡγεμονία, ποὺ γεννήθηκε μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἦταν πρὸ πολλοῦ νεκρή. Σήμερα ἐκδόθηκε καὶ τὸ πιστοποιητικὸ τοῦ θανάτου της.

Ἡ ἀμερικανικὴ μονοκρατορία δὲν κράτησε γιὰ πολύ, ἀλλὰ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ καταδείξει τί πραγματικὰ σημαίνει γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα ἡ βαρβαρότητα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ποὺ ἐξήγγειλαν θριαμβευτικὰ οἱ ΗΠΑ, ὅταν βρέθηκαν στὸν κολοφῶνα τῆς ἀλαζονείας τους, συνοδευόμενη καὶ μὲ τὴν ἐξαγγελία τοῦ «τέλους τῆς Ἱστορίας».

Φυσικά, ἡ Ἱστορία ὄχι μονάχα δὲν τελείωσε, ἀλλὰ βρίσκεται στὴν ἀντίθετη μεριὰ ἀπὸ τὸν παρακμάζοντα ἀμερικανικὸ ἡγεμονισμό, ποὺ ἐπιχειρεῖ ματαίως νὰ οἰκοδομήσει τὸν διαβόητο «ἀμερικανικὸ αἰῶνα» μετατρέποντας τὸν πλανήτη σὲ Γῆς Μαδιᾶμ. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ὡς ὁ εὐρωπαϊκὸς ἀμερικανικὸς βραχίονας ἀποδεικνύει σήμερα τὴν πλήρη μηδαμινότητά της. Πολὺ φυσικό, ἀφοῦ μιὰ ἀμερικανοκατεχόμενη Εὐρώπη τῶν τραπεζιτῶν καὶ τῶν δικαιωματιστῶν δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ ὑπόσταση, παρὰ μονάχα ἑνὸς γηροκομείου ἀνοϊκῶν καὶ ἑνὸς ἀναιμικοῦ βασάλου.

Οἱ ἐπηρμένοι ἀμερικανοβάρβαροι -τοῦ «πολιτισμοῦ» τῆς Coca Cola, μὲ σημαία του τὸ «Οὐράνιο Τόξο»- ἔδειξαν ὅτι τὸ μόνο ποὺ κομίζουν στὴν ἀνθρωπότητα εἶναι μιὰ μεγαλοκαπιταλιστικὴ πλουτοκρατία ποὺ ἐνδιαφέρεται μονάχα νὰ γίνει πλουσιότερη, εἰς βάρος ἀκόμη καὶ τοῦ ἴδιου της τοῦ λαοῦ, καὶ μία τάξη ἀποθρασυμένων πολιτικῶν γερακιῶν ποὺ μὲ τὴν ὠμὴ βία τῶν «ἀνθρωπιστικῶν ἐπεμβάσεων» ἐξάγουν «δημοκρατία» καὶ πουλᾶνε «ἀτομικὰ δικαιώματα». Μέσα στὸ ντελίριο τοῦ ἀδηφάγου πλουτισμοῦ τους καὶ τοῦ ἐπηρμένου φιλελευθερισμοῦ τους, μπορεῖ νὰ μὴν κατάφεραν νὰ ἀποικιοποιήσουν τὴν καθηγημένη Ρωσία ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ τῶν ὀλιγαρχῶν, ἀλλὰ κατάφεραν, μέσα στὴν ἀπύθμενη βλακεία τους, νὰ γιγαντώσουν τὸν κινέζικο δράκοντα τοῦ κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ.

Ἡ Ρωσία ἀναδεικνύεται ἀντικειμενικὰ (παρὰ τὴν παντελῆ ἔλλειψη οἰκουμενικοῦ ὁράματος ποὺ χαρακτηρίζει τὴν πραγματιστικὴ ἡγεσία της) στὴν κύρια δύναμη ποὺ στέκεται ἀπέναντι στὸν ἀμερικανικὸ ἡγεμονισμό, στὴν φιλελεύθερη Δύση καὶ στὸν μονοπολικό της δηλητηριώδη πολτό. Ὁτιδήποτε συμβάλλει σήμερα στὴν ἀπόκρουση τοῦ πληγωμένου Ἀμερικανικοῦ θηρίου καὶ στὴν βαρβαρότητα ποὺ αὐτὸ κομίζει δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι κάτι μὴ ἀρνητικὸ γιὰ τὸν κόσμο.

Τὸ πραγματικὰ θετικό, ὅμως, θὰ ἦταν μιὰ Μεγάλη Εὐρωπαϊκὴ Ἀφύπνιση, ποὺ θὰ συνένωνε τὴν σημερινὴ κατεχόμενη Εὐρώπη μὲ τὸ μοναδικὸ ἐλεύθερο ὀργανικό της τμῆμα -τὴν σημερινὴ Ρωσία- γιὰ τὴν δημιουργία μιὰ Εὐρωπαϊκῆς Αὐτοκρατορίας στὴν Εὐρασία, ποὺ ὄχι μόνο θὰ γλύτωνε τὴν ἑνιαία Εὐρώπη ἀπὸ τὶς ἀμερικανικὲς καὶ κινεζικὲς συμπληγάδες καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ἀνασχετικὸ παράγοντα τοῦ πολιτικοῦ ἱσλαμισμοῦ, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ κυριαρχεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, ἐξυπηρετώντας ἔτσι ὄχι μόνο τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ἀλλὰ ἀναδεικνύοντας τὸν Πολιτιστικὸ Ἑλληνισμὸ (τὴν πραγματικὴ πολύμορφη Εὐρωπαϊκὴ Ταυτότητα) σὲ πλανητικὴ κοσμοθεώρηση.