Ὁ Τζώρτζ Κέναν, γνωστὸς ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεωρητικὸς τῆς ἀνάσχεσης τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης μέσω τῆς ἐπιθετικῆς της περικύκλωσης ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ἔγραφε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καὶ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, στὸ βιβλίο του, μὲ τὸν ἐμβληματικὸ τίτλο, «Ἡ παθολογία τῆς ἐξουσίας»:
«Ἐὰν ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση βυθιζόταν αὔριο κάτω ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ ὠκεανοῦ, τὸ ἀμερικανικὸ στρατιωτικὸ-βιομηχανικὸ κατεστημένο θὰ ἔπρεπε νὰ συνεχίσει, οὐσιαστικὰ ἀμετάβλητο, μέχρι νὰ μπορέσει νὰ ἐφευρεθεῖ κάποιος ἄλλος ἀντίπαλος. Ὁτιδήποτε ἄλλο θὰ ἦταν ἕνα ἀπαράδεκτο σὸκ γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ οἰκονομία». (George F. Kennan, ‘The Pathology of Power’, Norton, 1987).
Ὅταν ἡ «Αὐτοκρατορία τοῦ Κακοῦ» -ὅπως ὀνόμασε τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση ὁ Ρόναλντ Ρέϊγκαν- εἶχε διαλυθεῖ καὶ τὸ ΝΑΤΟ ἄδραξε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπεκταθεῖ πρὸς Ἀνατολὰς (παρὰ τὴν ὑπόσχεση περὶ τοῦ ἀντιθέτου, ποὺ εἶχε δοθεῖ στὸν Γκορμπατζώφ), ὁ Κέναν, ὡς βετεράνος τῆς διπλωματίας, σοβιετολόγος καὶ βαθὺς γνώστης τῶν ρωσσικῶν πραγμάτων, εἶχε ἀντιταχθεῖ στὴν νέα ἀμερικανικὴ ἀπόπειρα περικύκλωσης τῆς Ρωσσίας λέγοντας:
«Νομίζω ὅτι εἶναι ἡ ἀρχὴ ἑνὸς νέου Ψυχροῦ Πολέμου. Οἱ Ρώσσοι, ἐν καιρῶ, θὰ ἀντιδράσουν. Νομίζω ὅτι εἶναι τραγικὸ λάθος. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ γίνει. Κανεὶς δὲν ἀπειλεῖ κανέναν» (1998).
Λίγο προτοῦ πεθάνει τὸ 2005, ὁ Κέναν ἀναφέρθηκε σὲ ἐκείνη τὴν παλιά του δήλωση περὶ τῆς ἀνάγκης τῶν ΗΠΑ νὰ ἐφευρίσκουν διαρκῶς ἕναν καινούργιο ἐχθρό, γιὰ νὰ τὴν ἐπικρίνει, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὴ εἶχε πλέον ἐπιβεβαιωθεῖ περίτρανα.
Ἦταν πολὺ ἀργά. Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ εἶχε μετατραπεῖ σὲ δόγμα, ποὺ ἦταν πολὺ καλὰ ἑδραιωμένο μέσα στὸ βαθὺ κράτος τῶν ΗΠΑ, μὲ πρωτοπόρους τοὺς Ἀμερικανοὺς νεοσυντηρητικούς, ὅπως ἡ Βικτώρια Νούλαντ, σημερινὴ Ἀμερικανίδα ὑφυπουργό Ἐξωτερικῶν, ἡ ὁποία εἶχε παίξει προεξάρχοντα ρόλο στὸ ἀμερικανοκίνητο πραξικόπημα τῆς «Εὐρωμεϊντάν», τὸ 2014 στὸ Κίεβο, καὶ μάλιστα διὰ τῆς φυσικῆς της παρουσίας στὴν «πορτοκαλὶ ἐπανάσταση», συνεργαζόμενη στενὰ μὲ τὸν Τζέφρυ Πάϊατ, τότε Ἀμερικανὸ πρέσβη στὸ Κίεβο, καὶ μετέπειτα πρέσβη τῶν ΗΠΑ στὴν Ἑλλάδα.
Παρεμπιπτόντως, ἡ παρουσία τοῦ Πάϊατ, ἀπὸ τὸ 2016 στὴν Ἀθήνα, πιθανὸν νὰ ἐξηγεῖ πολλὰ γιὰ τὴν ἐμφάνιση πλειάδας ἐγχώριων ΝΑΤΟπατριωτῶν στὸν σημερινὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία, μὲ τὴν ἀνάδυση ἑνὸς πραγματικοῦ, πολύπλευρου καὶ πολύχρωμου, Ἀμερικανικοῦ Κόμματος στὴν Ἑλλάδα, ποὺ δρᾶ σὲ στενὸ συντονισμὸ μὲ τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς ἑλλαδικῆς εὐρωατλαντικῆς ἀποικίας.
Μέσα στὸν διεξαγόμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο τῶν Εὐρωατλαντιστῶν, τί ποιό φυσικὸ θὰ ἦταν ἐπίσης παρὰ ἡ ἐνεργοποίηση τοῦ ψυχροπολεμικοῦ κυκλώματος Stay Behind, καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ της τμήματος, τῆς διαβόητης «Κόκκινης Προβιᾶς», σὲ συνδυασμὸ μὲ ἄλλα παρόμοια δίκτυα εἰδικῶν ἐπιχειρήσεων, ποὺ κινητοποιοῦν ποικίλους ἀπασχολήσιμους καὶ ἀξιοποιήσιμους.
Προτοῦ δοῦμε σήμερα τὴν ἀγαστὴ συνεργασία τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τοὺς Οὐκρανοὺς νεοναζί, εἴχαμε δεῖ πρωτύτερα τὴν συνεργασία τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ στὴν Ροζάβα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἦταν σὲ ἐξέλιξη ἡ συνεργασία τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τοὺς ἱσλαμιστὲς τοῦ Νταές.
Δὲν εἶναι ἄσχημη ἰδέα, πάντως, νὰ ἀρχίσει κανεὶς νὰ ξετυλίγει τὸ κουβάρι τῆς πρόσφατης ἱστορίας τοῦ τόπου ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἀπίθανη μηδενιστικὴ ἐξέγερση τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2008 μέχρι τώρα.
Πάντως ὁ πολύπειρος Κέναν εἶχε ἀπόλυτο δίκιο.
Ὁ φιλελεύθερος ἀτλαντισμὸς πρέπει νὰ ἔχει διαρκῶς ἀπέναντί του κάποιον ἐχθρὸ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώνει, νὰ ἀναπαράγεται καὶ δικαιολογήσει τὴν ὕπαρξή του.
Ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ μηδενιστικὴ ἰδεολογία, μὲ τὸ ἰδεῶδες τῆς ἀρνητικῆς ἐλευθερίας (ἐλευθερία «ἀπὸ» καὶ ὄχι ἐλευθερία «γιά»), μὲ πολιτικὸ ὑποκείμενο καὶ μέτρο ὅλων τῶν πραγμάτων τὸ ἄτομο, τὸ ὁποῖο ἀποδεσμεύεται ἀπὸ κάθε μορφὴ συλλογικῆς ταυτότητας, γιὰ μετεξελιχθεῖ σήμερα στὸ νεοφιλελεύθερο «δέον» τοῦ μετα-ἀτόμου, μὲ τὴν ἀναγγελία τοῦ «θαυμαστοῦ καινούργιου κόσμου» τοῦ μεταανθρώπου.
Ὅπως ὁ καπιταλισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς νὰ ἐπαναστατικοποιεῖ διαρκῶς τὶς σχέσεις καὶ τὴν τεχνικὴ τῆς παραγωγῆς, ὅπως δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὸν διαρκῆ μετασχηματισμὸ τῶν κοινωνικῶν σχέσεων, ἔτσι καὶ ὁ φιλελευθερισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν διαρκῆ ἀντιπαράθεση μὲ κάποιον ἀντίπαλο.
Ἴσως αὐτὴ ἡ στρατηγικὴ τῆς «διαρκοῦς ἐπανάστασης», ποὺ ἔχει στὸ εἶναι του ὁ φιλελεύθερος καπιταλισμός, ἦταν αὐτὴ ποὺ τράβηξε τοὺς Ἀμερικανοὺς τροτσκιστὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 στὸ στρατόπεδο τοῦ ἀμερικανισμοῦ, γιὰ νὰ ἐξελιχθοῦν στὸν πρωταρχικὸ θεωρητικὸ καὶ στρατηγικὸ πυρῆνα τοῦ ἀμερικανικοῦ νεοσυντηρητισμοῦ, μὲ μέθοδο τὸν πολιτικὸ κυνισμὸ καὶ αἰχμὴ τὸν ψυχροπολεμικὸ ἐπιθετικὸ ἀντισοβιετισμό.
Ἐμβληματικὴ φυσιογνωμία ὑπῆρξε ὁ πρώην τροτσκιστής, καθηγητὴς φιλοσοφίας, Τζέϊμς Μπέρναμ, μετέπειτα θεωρητικὸς τοῦ «προληπτικοῦ πυρηνικοῦ πολέμου» κατὰ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, βραβευμένος ἀπὸ τὸν Ρόναλντ Ρέϊγκαν τὴν ἐποχὴ τοῦ πυρηνικοῦ προγράμματος τοῦ «Πολέμου τῶν Ἄστρων».
Ὁ φιλελευθερισμὸς νίκησε ὅλες τὶς ἀντίπαλες ἰδεολογίες, μὲ τελευταία τὸν κομμουνισμό. Οἱ ΗΠΑ ἔγιναν ἡ μόνη αὐτοκρατορία στὸν κόσμο μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Σὲ αὐτὴν τὴν βραχεῖα «μονοπολικὴ στιγμή» ἀντὶ νὰ ἐπιδοθοῦν στὴν συγκρότηση μιᾶς δημιουργικῆς διεθνοῦς ἀρχιτεκτονικῆς, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐημερία ποὺ ὑποσχόταν ὁ πάλαι ποτὲ «ἐλεύθερος κόσμος», ἀρκεῖ ὑποτίθεται νὰ ἐξέλιπε ὁ κομμουνισμός, ἐπινόησαν νέους ἐχθροὺς καὶ μετέτρεψαν τὴν Μέση Ἀνατολὴ σὲ Γῆς Μαδιᾶμ.
Ποτὲ ἄλλη ἰδεολογία δὲν ἔφθασε σὲ κάποια στιγμὴ μονοκρατορίας. Σπανίως μία αὐτοκρατορία ἔγινε ἡγεμόνας τῆς οἰκουμένης. Εἶναι αὐτὴ ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία μία ἰδέα καὶ μία δύναμη, μπορεῖ νὰ μπεῖ ἀπερίσπαστη σὲ πλήρη ἐφαρμογὴ καὶ νὰ ἐκδιπλώσει ὅλο της τὸ εἶναι, νὰ δείξει τί πραγματικὰ κομίζει καὶ νὰ ἀποδείξει τί πραγματικὰ ἀξίζει. Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι!
Ὁ φιλελευθερισμὸς ἔφθασε σὲ αὐτὴν τὴν κορυφαία προνονομιακὴ στιγμὴ καὶ ἔδειξε πραγματικὰ ποιός εἶναι: τὸ ἀπόγειο τοῦ μηδενισμοῦ, μὲ μία ἰθύνουσα τάξη ποὺ ἔχει ἀναγορεύει τὸ χρῆμα καὶ τὴν ἰσχύ σὲ κορυφαῖα της ἰδεώδη.
Σήμερα, στὴν προσπάθειά του νὰ ἐπανακτήσει τὴν παντοκρατορία του, ὁ ἀτλανισμός, ἔχοντας προκαλέσει προηγουμένως χάος σὲ ὅλα τὰ μέτωπα μέχρι νὰ φύγει κακὴν κακῶς ἀπὸ Ἀφγανιστάν, ἐπανέρχεται ἀμετανόητος, μέσα σὲ κατάσταση περιθωριοποίησης καὶ παρακμῆς, προκαλώντας ἕναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ποὺ ἤδη βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη.
Ὁ μεταμοντέρνος πόλεμος τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Οὐκρανία -μὲ ἀντιπρόσωπο τὸ Κίεβο- εἶναι ἡ πλήρης ἐπιβεβαίωση τῆς ὑπόθεσης τοῦ Κέναν. Ὁ νεοφιλελεύθερος ἀτλαντισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς νὰ ἐφευρίσκει ἐχθρούς. Καὶ πάνω στὴν ἐπιθετική του μανία καταστρέφει τὸ μεγαλύτερο «ἐπίτευγμά» του: τὴν νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Αὐτὸ φυσικὰ γιὰ ὅποιον διαθέτει νοῦ γιὰ νὰ τὸ καταλάβει, καὶ ὄχι γιὰ ὅποιον ἀντιλαμβάνεται τὸ Οὐκρανικὸ μέσα ἀπὸ τὰ ἀντεστραμμένα γυαλιὰ τῆς ἀμερικανικῆς προπαγάνδας, μὲ τὸν «Χίτλερ-Πούτιν» καὶ τὸν «ρωσικὸ ἰμπεριαλισμὸ» στὸν ρόλο τοῦ «Κακοῦ» καὶ τὴν «οὐκρανικὴ ἀντίσταση» στὸν ρόλο τοῦ ἀδικημένου «καλοῦ».
Ἡ Οὐκρανία εἶναι τὸ σημερινὸ ἐργαστήριο τῆς παγκοσμιοποίησης.
Καὶ ἡ συγκρότηση ἑνὸς παρδαλοῦ μετώπου δυνάμεων ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν ΗΠΑ εἶναι τὸ τεκμήριο τοῦ σύγχρονου ὑβριδισμοῦ, τοῦ συνδυασμοῦ ὅλων μὲ ὅλα, ἑνὸς ἑνὸς νεοφιλελεύθερου Φράνκεσταϊν ἤ, καλύτερα, ἑνὸς μετανεωτερικοῦ σάϊμποργκ -ὁ παράτερος καὶ εἰρωνικὸς συνδυασμὸς μιᾶς ποικιλίας μορφῶν ταυτοτήτων -ἀπὸ Ἑβραίους ὀλιγάρχες μέχρι Οὐκρανοὺς νεοναζὶ (τὸν συνδυασμὸ σιωνισμοῦ καὶ νεοναζισμοῦ τὸν διαπιστώσαμε ἤδη στὴν ὑπόθεση Μπρέϊβικ)- ποὺ συνθέτουν ἕναν πραγματικὸ μεταάνθρωπο.
Παρεμπιπτόντως, πρώην ξεσκολισμένοι μαοϊκοὶ καὶ νῦν ΝΑΤΟπατριῶτες καλὸ θὰ ἦταν μαζὶ μὲ τὶς ὄψιμες ἀποκαλύψεις τους γιὰ τὴν ρωσικὴ παρουσία στὴν Ἀφρικὴ νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν καὶ τὴν πάλαι ποτὲ στενὴ συνεργασία τῆς CIA μὲ μαοϊκὰ ἀφρικανικὰ ἀντάρτικα. Ἔτσι, γιὰ τὴν ἀντικειμενικὴ καὶ σφαιρικὴ παρουσίαση τῆς κατάστασης.
ΥΓ: Ὅλο τὸ παραπάνω κείμενο ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα φανταστικοῦ μυθιστορήματος, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὴν φάση τῆς συγγραφῆς. Κάθε ὁμοιότητα μὲ πρόσωπα καὶ πράγματα εἶναι ἐντελῶς (μὰ ἐντελῶς!) συμπτωματική.
ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ 