Ἡ εἴδηση ὅτι τὴν περασμένη Δευτέρα βρέθηκε νεκρὸ ἔμβρυο μέσα σὲ σωλῆνα ἀποχετεύσεως στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, ἔξω ἀπὸ τὴν κλινικὴ γνωστῆς διεθνοῦς ἰατρικῆς μὴ κυβερνητικῆς ὀργανώσεως, δὲν φαίνεται νὰ ἐξέπληξε τὴν βασίλισσα τῆς δημοκρατίας ποὺ ἀποκαλεῖται «κοινὴ γνώμη».
Εἶναι ζήτημα ἄλλωστε ἄν ἔχει κἄν σκεφθεῖ -πολὺ δὲ περισσότερο ἄν φρίττει- γιὰ τὰ χιλιάδες ἀγέννητα παιδιὰ ποὺ κάθε χρόνο καταλήγουν ἐτησίως στὰ σκουπίδια τῶν κλινικῶν -γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὴν «πολιτεία» ἤ πολὺ περισσότερο τὴν «ἰατρικὴ κοινότητα».
Στὸ κάτω-κάτω, ἡ «πολιτισμένη» καὶ «πεπαιδευμένη» κοινωνία μας ἔχει ἀποδεχθεῖ χωρὶς κανένα πρόβλημα ἐδῶ καὶ 38 ὁλόκληρα χρόνια τὴν νόμιμη δολοφονία ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀγέννητων παιδιῶν, ὕστερα ἀπὸ τὴν θέσπιση τοῦ ἀνθρωποκτόνου καὶ ἐθνοκτόνου νόμου 1609/1986, μὲ τὸν ὀρθοπολιτικὸ καὶ φαρισαϊκὸ τίτλο περὶ «τεχνητῆς διακοπῆς τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ προστασίας τῆς ὑγείας τῆς γυναῖκας», ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς γενικότερης διαδικασίας ἐξαχρειώσεως τῆς σύγχρονης νεοελληνικῆς κοινωνίας.
Καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς πωρώσεως τοῦ κοινωνικοῦ σώματος τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες αὐτὲς τὶς δεκαετίες δὲν ὑπῆρξαν στὴν χώρα μας δημόσιες διαμαρτυρίες ἐναντίον τοῦ συγχρόνου Ὀλοκαυτώματος τῶν ἀγέννητων παιδιῶν -τῶν πιὸ ἀθώων καὶ ἀπροστάτευτων ἀνθρωπίνων ὄντων-, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ πιὸ φρικαλέο τεκμήριο τῆς σύγχρονης βαρβαρότητας, τόσο σὲ ἐθνικὴ ὅσο καὶ σὲ παγκόσμια κλίμακα.
Διότι ἀμβλώσεις ὑπῆρχαν πάντοτε, ἀλλὰ οὐδέποτε ὑπῆρξαν κοινωνίες ποὺ θεσμοθέτησαν τὴν νομιμότητα τῶν ἀμβλώσεων, καὶ μάλιστα ἐν ὀνόματι τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὡστόσο οἱ μόνοι ἄνθρωποι ποὺ ἐξαιροῦνται εἶναι τὰ ἀγέννητα παιδιά.
Συζητοῦμε γιὰ τὴν διπρόσωπη στάση τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τοῦ προσφάτου βδελυροῦ νόμου ποὺ θέσπισε ἡ Βουλή. Μᾶς διαφεύγει, ὡστόσο, ἡ στάση ποὺ τήρησε πρὶν ἀπὸ 38 χρόνια, ὅταν θεσμοθετήθηκε ὁ νόμιμος φόνος τῶν ἀγέννητων παιδιῶν. Καὶ ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἴδια. Γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὸν πολιτικὸ κόσμο. Πόσο ἄραγε μέτρησε στὶς ἐπιλογὲς τῶν ψηφοφόρων τὸ ζήτημα, τόσο ὅσον ἀφορᾷ τὸ τότε κυβερνῶν κόμμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, ποὺ καταψήφισε μέν, ἀλλὰ ὅταν ἦλθε στὴν ἐξουσία δὲν κατήργησε τὸν νόμο (αὐτὴ ἦταν ἡ «καλὴ» Νέα Δημοκρατία, ἔτσι;)
Ἔκτοτε ἡ «πρόοδος» στὴν θεσμοθέτηση τῆς μαζικῆς δολοφονίας ἀγέννητων παιδιῶν συνεχίζεται μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν φαρμακευτικῶν ἀμβλώσεων, χωρὶς μάλιστα κἄν γονεϊκὴ συγκατάθεση γιὰ τὶς ἀνήλικες. Παρεμπιπτόντως, ἡ φαρμακευτικὴ ἄμβλωση, καθότι ἀποτελεῖ τὴν «εὔκολη λύση», γνωρίζει εὐρεῖα ἐφαρμογὴ στὸν χῶρο τῆς ὀργανωμένης σωματεμπορίας (traficking) ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις γυναικείας κακοποιήσεως, καὶ μάλιστα σὲ προχωρημένες κυήσεις.
Ἡ σύγχρονη βαρβαρότητα, ἐξωραϊσμένη μὲ τὸν δικαιωματισμὸ καὶ τὴν ὀρθοπολιτική, βαδίζει μαζὶ μὲ τὸν γενικευμένο κοινωνικὸ παραλογισμό. Δύο μέρες μετὰ τὴν τυχαῖα ἀνεύρεση τῆς σωροῦ τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ μέσα στὸ ἀποχετευτικὸ δίκτυο, τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας γέμισε -καὶ πάρα πολὺ σωστά!- μὲ χιλιάδες διαδηλωτὲς ποὺ διαμαρτύρονταν γιὰ τὸ ἔγκλημα τῶν Τεμπῶν: τὴν δολοφονία 57 ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν προκλητικὴ ἀδιαφορία τῆς ἐπανεκλεγμένης κυβερνήσεως ἀπέναντι στὴν ἀσφάλεια τῶν ἐπιβατῶν τοῦ (μοναδικοῦ) σιδηροδρομικοῦ δικτύου τῆς χώρας καὶ τῆς θρασύτατης προσπάθειάς της νὰ συγκαλύψει τὶς εὐθύνες της ὕστερα ἀπὸ τὸν «ἀέρα» ποὺ τῆς ἔδωσε τὸ διαβόητο «41%».
Γιὰ τὰ ἐτησίως δεκάδες χιλιάδες νομίμως δολοφονημένα ἀγέννητα παιδιὰ ποιός θὰ βγεῖ νὰ φωνάξει;
Δὲν θέλει μεγάλη φαντασία νὰ προβλέψει κανεὶς πόσοι θὰ μαζευτοῦν στὴν πλατεῖα Συντάγματος γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν, ἄν ποτὲ πάρει κάποιος (ἐπιτέλους!) αὐτὴν τὴν πρωτοβουλία! Καὶ μὲ πόση ἀδιαφορία ἤ ἀποδοκιμασία θὰ γίνουν δεκτοί;
ΥΓ: Ἀξίζει πάντως νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ κύριος αὐτουργὸς τοῦ ἐγκλήματος τῶν Τεμπῶν, ποὺ ἀμέσως μετὰ ἐπανεξελέγη πανηγυρικῶς ἀπὸ τοὺς ἐξαιρέτους συντοπῖτες του, ἦταν αὐτὸς ποὺ ἐπὶ ὑπουργίας του εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ κατέβουν οἱ ἀφίσες κατὰ τῶν ἀμβλώσεων ποὺ νομιμότατα, κατόπιν ἀδείας, εἶχε ἀναρτήσει στοὺς σταθμοὺς τοῦ μετρὸ ὀργάνωση γιὰ τὴν προστασία τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ.
ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ 