ΡΩΣΣΙΑ: Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ «ΑΛΛΟΥ» ΚΟΣΜΟΥ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΒΛΙΟ:

ΡΩΣΣΙΑ: Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ «ΑΛΛΟΥ» ΚΟΣΜΟΥ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΕΡΙΓΚΕΛ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΙΑΝΝΕΛΗΣ

«Σὲ αὐτὲς τὶς γραμμὲς θὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι ὁ ρωσσικὸς κόσμος ἀντιμετωπίζει τὴν Δύση στὸν βαθμὸ ποὺ αὐτὴ ἐνσαρκώνει τὴν νεωτερικότητα στὴν πιὸ ἐπεμβατικὴ καὶ ἀπόλυτή της μορφή, δηλαδὴ τὴν νεωτερικότητα ποὺ διαγράφει ὅ,τι ἔχει προηγηθεῖ ἀπὸ αὐτὴν ἤ ὅλα ὅσα εἶναι ξένα πρὸς αὐτήν. Πρόκειται γιὰ μία συγκρουσιακὴ σχέση -ἡ Ρωσσία καὶ ἡ δυτικὴ νεωτερικότητα- μὲ τὴν ὁποία ἐκδηλώνεται ἕνα οὐσιαστικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ρωσσικῆς ταυτότητας: ἡ αἴσθηση τῆς κοινοτικὴ ὕπαρξης. Αὐτὸ τὸ χαρακτηριστικὸ -τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε «ρωσσικὴ ἰδέα»- ἔρχεται σὲ ἄμεση σύγκρουση μὲ τὴν ἀτομικιστικὴ φιλοσοφία, μὲ μία φιλοσοφία ἡ ὁποία εἶναι ὁ κύριος φορέας τῆς δυτικῆς νεωτερικότητας καὶ ποὺ στοὺς ὑπερμοντέρνους καιρούς μας ὑλοποιεῖται σὲ ἀτομικιστικὲς κοινωνίες, ἐξαρθρωμένες ἀπὸ τὴν ρήξη τοῦ κοινωνικοῦ δεσμοῦ. Ἡ ρωσσικὴ ἰδέα διαμορφώνει μία διαφορετικὴ ἀντίληψη τοῦ κοινωνικοῦ γεγονότος, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ βρίσκεται, κατὰ τὴν κρίση μας, τὸ βαθὺ νόημα τῆς ἀσυμφωνίας μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν κόσμων.

Κάτι τὸ ὁποῖο, ἐξ ἄλλου, ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι μία ἐξαιρετικὴ περίπτωση: κι ἄλλοι πολιτισμοὶ εἶναι κι αὐτοὶ ἀπρόθυμοι νὰ ἀποδεχθοῦν τὶς ἀξίες τῆς Δύσης. Ὅμως, στὴν περίπτωση τῆς Ρωσσίας τὸ ζήτημα περιπλέκεται, διότι ὁ σκληρὸς πυρῆνας τοῦ πολιτισμοῦ της -ὁ πνευματικός, γεωγραφικὸς καὶ ἐθνικὸς πυρῆνας- ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς ἴδιας εὐρωπαϊκῆς μήτρας, ἡ ὁποία, στὴν Δύση, γέννησε διαμετρικὰ ἀντίθετες ἀξίες. Ἡ Ρωσσία δὲν οὔτε Δύση οὔτε Ἀνατολή, ἀλλὰ εἶναι ἡ τεράστια Δυτικὴ Ἀνατολή ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, ἡ Ρωσσία δὲν εἶναι μόνο Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ Εὐρώπη. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό».

Ὁ Ἀδριανὸς Ἐριγκέλ [Adriano Erriguel] εἶναι συγγραφέας καὶ πολιτικὸς στοχαστής. Γεννήθηκε στὴν πόλη τοῦ Μεξικοῦ ἀπὸ Ἱσπανοὺς γονεῖς. Σπούδασε νομικὲς καὶ πολιτικὲς ἐπιστῆμες. Κείμενά του ἐμφανίζονται σὲ ἠλεκτρονικὰ ἔντυπα καθὼς καὶ σὲ ἱστολόγια ἐναλλακτικοῦ χαρακτῆρα, μεταξὺ ἄλλων τὸ El Manifiesto καὶ ἡ Página Transversal.

Ἀπό τὶς ἐκδόσεις «Ἔξοδος» ἔχουν κυκλοφορήσει τὰ βιβλία του «Κόκκινοι ἤ Νεοφιλελεύθεροι; Ἡ ἀποδόμηση τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς» (Μάϊος 2020) καὶ «Ἡ πάλη τῶν τάξεων στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀπόλυτου καπιταλισμοῦ» (Νοέμβριος 2020).

https://koinsepexodos.wordpress.com

ΧΩΡΟΙ ΔΙΑΘΕΣΕΩΣ:

Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

Πρωτοπορία, Γραβιᾶς 3-5, Ἀθήνα

Πρωτοπορία, Λεωφ. Νίκης 3, Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31-33, Πάτρα

Ἰανός, Σταδίου 24, Ἀθήνα

Ἰανός, Ἀριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη

Ἐναλλακτικὸ Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37, Ἐξάρχεια

Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, κέντρο Ἀθήνας

Ἀλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22, κέντρο Ἀθήνας

Πατάκης, Ἀκαδημίας 65, Ἀθήνα

Λαβύρινθος, Ἱπποκράτους 108, Αθήνα

Κέντρο Τύπου ἔναντι βιβλιοπωλείου Ἐλεύθερος Τύπος, Βαλτετσίου 50-52, Ἐξάρχεια

O ΔΥΤΙΚΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΣ!

Ἡ διεθνὴς ἀπομόνωση τῆς Δύσης (διάβαζε: «ἀγγλόσφαιρα» + εὐρωπαῖοι ἀμερικανοβασάλοι) -καὶ ὄχι τῆς Ρωσίας!- εἶναι πλέον γεγονός!

Οἱ χῶρες ποὺ ὑπερψήφισαν τὴν καταδίκη τῆς Ρωσσίας στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας ἔχουν ὅλες μαζὶ πληθυσμὸ 850 ἑκατομμυρίων.

Οἱ χῶρες ποὺ τὴν καταψήφισαν ἔχουν πληθυσμὸ 3 δισεκατομμυρίων!

Συνολικά, ἐχθές, στὴν συνέλευση τοῦ ΟΗΕ 55 χῶρες μὲ συνολικὸ πληθυσμὸ περὶ τὰ 4 δισεκατομμύρια στήριξαν ἐμμέσως ἤ εὐθέως τὴν Ρωσσία.

Μεταξὺ τῶν χωρῶν ποὺ θὰ ὑποστηρίξουν οἰκονομικῶς τὴν Ρωσσία ἔναντι τῶν δυτικῶν κυρώσεων, εἶναι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Κίνα, ἡ Ἰνδία καὶ οἱ χῶρες τοῦ ΟΠΕΚ.

Καὶ χῶρες ποὺ καταψήφισαν, ὅπως ἡ Βραζιλία, δὲν σκοπεύουν νὰ διακόψουν τὶς οἰκονομικές τους σχέσεις μὲ τὴν Ρωσία.

Γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει περίτρανα ὅτι τὸ κέντρο τῆς παγκόσμιας ἰσχύος ἔχει μετατοπισθεῖ γοργὰ ἀπὸ τὴν παρακμάζουσα Δύση στὴν ταχέως ἀνερχόμενη Ἀνατολή. Ἡ Δύση ἔχει πάψει πλέον νὰ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου.

Καὶ μόνο ὅποιος τὸ ἀντιλαμβάνεται αὐτὸ βρίσκεται πράγματι «μὲ τὴν σωστὴ πλευρὰ τῆς Ἱστορίας».

Ἡ οἰκονομικὴ ἀπομόνωση τῆς Ρωσσίας ἀπὸ τὴν περιθωριοποιημένη Δύση, μετὰ τὴν ἀποπομπή της ἀπὸ τὸ διατραπεζικὸ σύστημα πληρωμῶν, ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴν στενή της συνεργασία μὲ τὴν Ἀνατολή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξαρτᾶται μέγα μέρος ἀπὸ τὰ οἰκονομικὰ τῆς Δύσης.

Ἡ Ρωσσία μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀσφαλές καταφύγιο στὴν Ἀνατολή, οἱ χῶρες τῆς ὁποίας δὲν ἔχουν καμία διάθεση νὰ ἀνεχθοῦν τὸ ἐξοστρακισμὸ τῆς Ρωσσίας ἀπὸ τὸ χρηματοπιστωτικὸ σύστημα ποὺ ἐλέγχουν οἱ ΗΠΑ, ὑπονομεύοντας ἔτσι καὶ τὴν δική τους θέση, ὅταν βρεθοῦν κι αὐτὲς ὑπὸ ἀμερικανικὴ ὁμηρία.

Τὸ μόνο ποὺ καταφέρνουν οἱ Δυτικοὶ εἶναι νὰ ἐνισχύσουν τὴν συνεργασία τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολῆς, νὰ τὶς ὠθήσουν νὰ δημιουργήσουν παράλληλα συστήματα συναλλαγῶν, πλήττοντας καίρια τὴν ἴδια τὴν ἀμερικανικὴ παγκοσμιοποίηση.

Καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ δεχθοῦν τὰ μεγαλύτερα πλήγματα τοῦ ὑστερικοῦ ἀντιρωσσισμοῦ τῶν Δυτικῶν εἶναι οἱ λαοὶ τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ποὺ σήμερα μὲ τὴν στάση της ἀποδεικνύει τὴν ἀσημαντότητά της ὡς πλανητικὸς πολιτικὸς παράγοντας.

Οἱ οἰκονομικὲς κυρώσεις τῶν δυτικῶν, ποὺ ἐπὶ χρόνια ἀρέσκονται νὰ παριστάνουν τὴν «διεθνῆ κοινότητα» κόβοντας καὶ ράβοντας τὸ «διεθνὲς δίκαιο» στὰ μέτρα τους, δὲν κατάφεραν νὰ κάμψουν τὰ κράτη ποὺ βρέθηκαν στὸ στόχαστρό τους. Οἱ μόνοι ποὺ ἐπλήγησαν σκληρὰ ἦταν οἱ ἴδιοι οἱ λαοί τους.

Θυμηθεῖτε τὸ ἐμπάργκο ἐναντίον τοῦ Ἰράκ, ποὺ δὲν κατάφερε νὰ ἀνατρέψει τὸ καθεστὼς τοῦ Σαντὰμ Χουσέϊν, ἀλλὰ σκότωσε μισὸ ἑκατομμύριο παιδιά.

Θυμηθεῖτε ἐπίσης τί δήλωσε θρασέως ἡ (Δημοκρατικὴ) ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, Μαντλὶν Ὀλμπράϊτ σὲ συνέντευξή της στὸ ἀμερικανικὸ δίκτυο NBC, τὸ 1996:

«Δημοσιογράφος: Περισσότερα ἀπὸ 500.000 παιδιὰ ἔχουν πεθάνει στὸ Ἰρὰκ ἐξαιτίας τοῦ ἐμπάργκο. Πιστεύετε ὅτι δικαιολογεῖται;

Μαντλὶν Ὀλμπράϊτ: Ἦταν μία δύσκολη ἐπιλογή. Ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἄξιζε τὸν κόπο…».

Εἶναι οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ σήμερα ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς Οὐκρανίας.

Τέτοιο ζήτημα, φυσικά, δὲν τίθεται γιὰ τοὺς Ρώσους.

Τὸ «μάρμαρο» τῶν Δυτικῶν κυρώσεων στὴν Ρωσσία θὰ τὸ πληρώσουν οἱ λαοὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, κι αὐτὸ θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀκριβό.

Γιὰ τὶς ΗΠΑ, φυσικά, οἱ σοβαρότατες συνέπειες στοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης, ἐξαιτίας τῶν βασάλλων τους στὶς Βρυξέλλες, μὴν ἔχετε καμμία ἀπορία: Θὰ ἀξίζουν τὸν κόπο!

Εἶναι γιὰ τὴν «ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας» πανέξυπνε!

ΥΓ: Τὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν ψηφοφορία στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη εἶναι παρμένα ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἄρθρο τοῦ κ. Κώστα Κουτσουρέλη στὴν Huffpost, «Ἡ αὐτοαπομόνωση τῆς Δύσης».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ Οὐκρανία. Ἕνα τεχνητὸ κράτος, διχασμένο σὲ δύο κοινότητες. Μὲ πορτοκαλὶ σημειώνονται οἱ περιοχὲς ποὺ ζεῖ ἡ Ρωσικὴ (καὶ ὄχι ἁπλῶς ρωσόφωνη) πλειονότητα.

Εἶναι αὐτὲς οἱ περιοχὲς στὶς ὁποῖες εἰσέβαλε ἡ Ρωσία γιὰ νὰ προστατέψει τοὺς ὁμοεθνεῖς της καὶ νὰ ἀποτρέψει τὴν Ἀμερικανικὴ σύσφιξη στὸ μαλακό της ὑπογάστριο.

Οἱ ἀμερικανοκίνητοι πραξικοπηματίες τοῦ Κιέβου (τῆς «Εὐρωμεϊντὰν», ποὺ ἀνέτρεψαν τὴν νόμιμη κυβέρνηση τῆς χώρας τὸ 2014, μὲ ἐπιτόπια ἀμερικανικὴ ὑποστήριξη), ἀφοῦ διεξήγαγαν ἐπὶ 8 χρόνια πόλεμο κατὰ τῶν αὐτόνομων ρωσικῶν δημοκρατιῶν (γράφοντας στὰ παλιά τους τὰ παπούτσια τὴν Συμφωνία τοῦ Μίνσκ, ποὺ ἀναγνωρίζει τὴν αὐτονομία τους, καὶ τὴν ὁποία ὑπέγραψε τὸ Κίεβο), ἐπεδίωξαν νὰ τὴν ἐντάξουν στὸ ΝΑΤΟ καὶ νὰ τὴν γεμίζουν μὲ πυρηνικὰ ὅπλα.

Ὅσοι «ἀνακαλύπτουν» σήμερα τὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία, ὠρύονται γιὰ τὴν παραβίαση τῆς ἀνύπαρκτης ἀνεξαρτησίας της καὶ μιλοῦν γιὰ «ρωσικὸ ἰμπεριαλισμό», δὲν λένε κουβέντα τὸν ὀκταετὴ πόλεμο ποὺ διεξάγει τὸ Κίεβο κατὰ τῶν Ρώσων αὐτονομιστῶν, ποὺ ἔχει ἀφήσει πίσω του 14.000 θύματα.

Ἐπὶ 8 συναπτὰ ἔτη δὲν ἔβγαζαν τσιμουδιά. Τὰ θύματα αὐτὰ δὲν ἀξίζουν τὴν συμπόνοια τῶν πονόψυχων ΝΑΤΟπατριωτῶν, ποὺ ἀφομοιώνουν καὶ ἀναπαράγουν τὴν δυτικὴ προπαγάνδα.

Γι’ αὐτοὺς ὁ πόλεμος στὴν Οὐκρανία δὲν ἄρχισε τὸ 2014 ἀλλὰ πρὶν ἀπὸ μερικὲς μέρες, ὅταν ἡ Ρωσία ἀποφάσισε ἐπιτέλους νὰ ἐπέμβει γιὰ νὰ προασπίσει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας καὶ νὰ περιφρουρήσει τὴν ἀσφάλειά της ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανοὺς ἐπιθετιστές, ποὺ θέλουν νὰ ἀπομονώσουν τὴν Ρωσία καὶ νὰ κάθε σχέση τῆς Εὐρώπης μαζί της, γιὰ νὰ τὴν κάνουν ἐντελῶς τοῦ χεριοῦ τους -ἕνα πραγματικὸ ΝΑΤΟστάν, ποὺ θὰ ἐξαρτᾶται οἰκονομικὰ καὶ ἐνεργειακὰ ἀπὸ τὶς ΗΠΑ, ἀφοῦ προηγουμένως πληρώσουν πανάκριβα τὸ μάρμαρο οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοί.

Ὁ πόλεμος τῆς Ρωσίας εἶναι δίκαιος, γιατὶ εἶναι πατριωτικὸς καὶ ἀπελευθερωτικός. Ὅσοι ἀναρωτιοῦνται τί γυρεύει ἡ Ρωσία στὴν Οὐκρανία, ἄς ἀναρωτηθοῦν πρῶτα τί γυρεύουν στὴν Οὐκρανία οἱ Ἀμερικάνοι. Ἐκτὸς κι ἄν ὑπάρχει ἀμερικανικὴ καὶ ὄχι ρωσικὴ κοινότητα στὴν μισὴ Οὐκρανία, καὶ δὲν τὸ ξέρουμε.

Γιὰ τὴν Εὐρώπη (τὴν ὑπόλοιπη, γιατὶ ἡ Ρωσία εἶναι Εὐρώπη) τὸ μέλλον διαγράφεται ζοφερό, ἄν οἱ κυβερνήσεις τῶν κρατῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Ἀμερικάνους στὸν ἀντιρωσικό τους παροξυσμό.

Ἄν ὑπάρχει σήμερα ἕνα ἐλεύθερο εὐρωπαϊκὸ ἔδαφος ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ Νέα Τάξη Πραγμάτων, αὐτὸ εἶναι μονάχα τὸ ρωσικό. Στὴν Οὐκρανία ἡ Ρωσία σώζει τὴν τιμὴ τῆς Εὐρώπης. Μιᾶς Εὐρώπης ποὺ βαδίζει πρόσω ὁλοταχῶς στὴν αὐτοκαταστροφή, πρὸς μεγάλη χαρὰ τῶν Ἀμερικανῶν καὶ τῶν Κινέζων.

Οἱ ΝΑΤΟπατριῶτες, ποὺ σήμερα ὑποστηρίζουν τὸ Κίεβο (δηλαδὴ τοὺς Ἀμερικάνους), θὰ πρέπει νὰ ἐπωμισθοῦν καὶ τὴν εὐθύνη τῶν ἐπιλογῶν τους. Θὰ πρέπει νὰ ζητήσουν ἀπὸ τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης (ποὺ τοὺς ἔχουν ἀφιονίσει μὲ κάμποση ἀμερικανικὴ προπαγάνδα τὰ μέσα μαζικῆς ἀποβλάκωσης, ὅπως τοὺς ἀφιόνιζαν καὶ γιὰ τὴν ΝΑΤΟϊκὴ ἐπέμβαση στὴν Γιουγκοσλαβία, τὸ 1999 καὶ ἀργότερα στὸ Ἰράκ) νὰ ὑποστοῦν τὶς μεγάλες οἰκονομικὲς συνέπειες τῆς ἀποσύνδεσης μὲ τὴν Ρωσία καὶ τῆς πλήρους πρόσδεσης στὸ ἀμερικανικὸ ἅρμα. Καὶ δὲν ξέρουμε ἄν θὰ εἶναι ἀρκετὴ ἡ προπαγάνδα τῶν «εἰδικῶν» γιὰ τὴν«πράσινη ἀνάπτυξη» καὶ οἱ κλάψες τοῦ σουηδικοῦ σάϊμποργκ γιὰ τὴν «σωτηρία τοῦ πλανήτη»).

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Τὸ ἀριστεροθρεμένο σάϊμποργκ ποὺ παριστάνει τὸν/τὴν/τὸ πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ἀποφάνθηκε ὅτι στὴν Οὐκρανία ἔχουμε τὸν πρῶτο πόλεμο σὲ εὐρωπαϊκὸ ἔδαφος, λησμονώντας ὄχι μόνο τὸν πρόσφατο πόλεμο τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Γιουγκοσλαβίας τὸ 1999, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὸν Ἀττίλα τὸ 1974 στὴν Κύπρο (!), μέσα στὴν πρεμούρα του νὰ ἐκδηλώσει τὴν «ἀνοικτόμυαλὴ» ἀμερινοδουλεία του.

Τὸ νεοφιλελεύθερο νευρόσπαστο ποὺ παριστάνει τὸν πρωθυπουργὸ (τῶν ἰθαγενῶν τῆς ἀποικίας) δὲν ἀρκέστηκε στὶς γνωστὲς κλάψες τῶν ὑπόλοιπων Εὐρωπαίων Ἀμερικανοβασάλων γιὰ τὴν «καταπάτηση τοῦ διεθνοῦς δικαίου» καὶ τὴν «ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας» (βλέπε τοὺς ἀμερικανοκίνητους πραξικοπηματίες τοῦ Κιέβου), ἀλλὰ ἀποφάσισε νὰ στείλει καὶ στρατιωτικὴ βοήθεια στὸ Κίεβο, βάζοντας ἔτσι τὰ δυνατά του γιὰ νὰ κάνει τὴν Ἑλλάδα ἐχθρὸ τῆς Ρωσίας.

Μιᾶς Ρωσίας ποὺ ἦταν καὶ θὰ εἶναι γιὰ πάντα ἐδῶ, στὴν γειτονιά μας, καὶ ἀποτελεῖ τὸν μοναδικὸ ἀνασχετικὸ παράγοντα τοῦ τουρκικοῦ ἐπεκτατισμοῦ στὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.

Γιατί γι’ ἐμᾶς, ποὺ δὲν ζοῦμε (ἀκόμη καὶ στὸν ὕπνο μας) οὔτε στὴν Οὐάσιγκτον, οὔτε στὶς Βρυξέλλες, οὔτε στὴν Βόννη, ἡ ἑπόμενη μέρα τοῦ πολέμου λέγεται Τουρκία, καὶ μάλιστα Τουρκία νεοθωμανική. Ποὺ μόνο μιὰ δυναμικὴ καὶ ἐθνικιστικὴ Ρωσία, ὅπως σωστὰ ἔλεγε ὁ Παναγιώτης Κονδύλης, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὸν πραγματικὸ παράγοντα ἀνάσχεσης τοῦ τουρκικοῦ ἐπεκτατισμοῦ, λόγω τοῦ ἱστορικοῦ της προσανατολισμοῦ νὰ κατέλθει πρὸς τὶς θερμὲς θάλασσες, καὶ ποὺ γι’ αὐτὸ δὲν θέλει μιὰ Τουρκία ποὺ νὰ τὶς ἐλέγχει. Ὅπως δὲν θέλει καὶ τὴν Τουρκία δυναμικὸ παίκτη στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἄς μὴν λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι ἄν δὲν ὑπῆρχε ἡ ρωσικὴ στρατιωτικὴ παρέμβαση, ἡ Τουρκία θὰ εἶχε τώρα καταλάβει τὴν μισὴ Συρία καὶ ἡ Λιβύη τοῦ Σαρὰζ θὰ εἶχε φτάσει ὡς τὰ αἰγυπτιακὰ σύνορα περικυκλώνοντας πρὸς ὄφελος τῆς Τουρκίας τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Νότο.

Τὸ ὅτι ἡ Ρωσία σύναψε μιὰ παρὰ φύση συμμαχία μὲ τὴν Τουρκία (μιᾶς καὶ τὰ στρατηγικά τους συμφέροντα εἶναι ὄχι μόνο διαφορετικὰ ἀλλὰ καὶ ἀντίθετα) αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ἀπύθμενη βλακεία τῶν Εὐρωπαίων, ποὺ ἀντὶ νὰ πλησιάσουν τὴν Ρωσία οἰκοδομώντας μαζί της καὶ πρὸς τεράστιο ὄφελος δικό τους μιὰ πανίσχυρη εὐρασιατικὴ συμμαχία, προτιμοῦν νὰ μένουν ὑποτακτικοὶ τῶν ΗΠΑ, οὐραγοὶ τῶν παγκοσμίων ἐξελίξεων καὶ νὰ ἐπιδίδονται λογιστικὲς μελέτες (πότε-πότε παριστάνοντας τὸν καμπόσο στὴν Ἑλλάδα) κλεισμένοι μέσα στὸ γηροκομεῖο τους καὶ εὐελπιστώντας, ἀπὸ τὸ πολυπολιτισμικό τους συννεφάκι, ὅτι θὰ τοὺς περιθάλψουν οἱ εἰσαγόμενοι νεαροὶ μουσουλμᾶνοι.

Ὅπως δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι οἱ δυτικοὶ «Σύμμαχοι», ἀπὸ τὴν Γερμανία -ἱστορικὸ σύμμαχο τῆς Τουρκίας- μέχρι τὶς ΗΠΑ, δὲν στάθηκαν ποτὲ στὸ πλευρὸ τῆς Ἑλλάδας στὰ Ἑλληνοτουρκικά. Εἴδατε καμία κινητοποίηση τῶν Ἀμερικανῶν, ποὺ σήμερα ὠρύονται γιὰ τὸ διεθνὲς δίκαιο (ὅποτε τοὺς συμφέρει) μὲ τὸ Οὐκρανικό, νὰ ἔχουν ἐπιδείξει τὸν ἴδιο ζῆλο γιὰ τὴν Κύπρο τὸ 1974 καὶ τὴν συνεχιζόμενη τουρκικὴ κατοχή;

Γιὰ τοὺς Ἀμερικανοὺς καὶ τοὺς Εὐρωκράτες βασάλους τους ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα δεδομένο καὶ πειθήνιο ἐνεργούμενο κι ἕνα ἀνταλλάξιμο εἶδος γιὰ τὰ συμφέροντα καὶ τὴν ἀσφάλειά τους. Καὶ δὲν θὰ διστάσουν νὰ γράψουν στὰ παλιά τους τὰ παπούτσια τὰ ἑλληνικὰ ἐθνικὰ δίκαια, ἄν εἶναι νὰ πάρουν μὲ τὸ μέρος τους τὴν πονηρὴ Τουρκία (ποὺ ἔχει μάθει νὰ ἑλίσσεται πηγαίνοντας πότε μὲ τὸν ἀστυφύλαξ καὶ πότε μὲ τὸν χωροφύλαξ) στὸν νέο ψυχρὸ πόλεμο ποὺ ἀνοίγουν μὲ τὴν Ρωσία, πρόθυμοι νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ἀξιώσεις τῶν Τούρκων εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδας, ὅταν θὰ ἔρθουν νὰ ζητήσουν τὸ μερτικό τους.

Αὐτοὶ ποὺ μὲ σοβαροφάνεια μᾶς λένε ὅτι κανένας Ἕλληνας δὲν πρέπει νὰ δίνει δεκάρα γιὰ τὸ Οὐκρανικό, αὐτοὶ ποὺ μιλᾶνε γιὰ ὀπαδισμὸ καὶ ποδοσφαιροποίηση τῆς πολιτικῆς σὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο καὶ μᾶς καλοῦν νὰ μὴν ἔχουμε γνώμη καὶ νὰ μὴν πάρουμε θέση, καὶ ὅτι τάχα πρέπει νὰ κοιτᾶμε τὰ τοῦ οἴκου μας, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐνημερώσουν σὲ ποιὰ ὑπερπόντια χώρα ἤ σὲ ποιόν πλανήτη ζοῦν. (Παραλείπουμε ἐδῶ τοὺς ἐγχώριους ΝΑΤΟπατριῶτες, ὑποστηρικτὲς τοῦ Κιέβου, γιατὶ εἶναι τόσο ἐθνικὰ αὐτοκτονικοί, ὥστε ἀπαξιοῦμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζί τους).

Λὲς κι ὁ πόλεμος αὐτὸς δὲν ἐπηρεάζει εὐθέως τὰ οἴκου μας, λὲς καὶ δὲ ἀφορᾶ τὰ δικά μας συμφέροντα, λὲς καὶ ζοῦμε στὴν Ἀρούμπα ἤ στὸν πλανήτη Ἄρη, καὶ δὲν θἄπρεπε νὰ μᾶς νοιάζει, λὲς καὶ δὲν ἔχουμε πόλεμο στὴν γειτονιά μας μὲ συνέπειες σοβαρὲς συνέπειες γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Στὸν πόλεμο αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πάρουμε θέση ὄχι παριστάνοντας τὸν μέγα ἱεροεξεταστή, ἀλλὰ γιατὶ διακυβεύονται σοβαρὰ τὰ δικά μας ἐθνικὰ συμφέροντα.

Ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν Ἑλλάδα -καὶ μόνο γιὰ τὸν Ἑλληνισμό-, ἀκριβῶς ἐπειδὴ θέλουμε ἐμεῖς νὰ γίνουμε δυνατοὶ καὶ νὰ μὴν λιώσουμε μέσα στὶς συμπληγάδες αὐτῆς τῆς σύγκρουσης, ποὺ ἐντάσσεται στὶς κοσμοϊστορικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ συγκλονίσουν τὸν πλανήτη αὐτὸν τὸν αἰῶνα μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ νέου, πολυπολικοῦ κόσμου ποὺ ἔχει πλέον ἀνατείλει, μὲ τοὺς τεράστιους ἀγῶνες κατανομῆς καὶ ἀνακατανομῆς ἰσχύος, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει καὶ νὰ μᾶς παραενδιαφέρει, κι ὄχι νὰ παριστάνουμε τὸν «Κινέζο» (ὁ ὁποῖος, παρεμπιπτόντως τρίβει τὰ χέρια του, μαζὶ μὲ τὸν Ἀμερικανό) κάνοντας ὅτι δὲν τρέχει τίποτα, κρύφοντας στρουθοκαμηλικὰ τὸ κεφάλι μας στὴν ἄμμο ἤ, πολὺ χειρότερα, στοιχιζόμενοι πίσω ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ, κόβοντας μαζὶ μὲ τοὺς Εὐρωκράτες τὸ κλαδὶ πάνω στὸ ὁποῖο καθόμαστε.

Γιατί αὐτὸς ποὺ θὰ «λουστεῖ» τὶς μεγαλύτερες συνέπειες τῆς πλανητικῆς ἀμερικανορωσικῆς σύγκρουσης (γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τοῦ πολέμου κι ὄχι οἱ μποῦρδες περὶ «ἀνεξάρτητης Οὐκρανίας») εἶναι ἡ Εὐρώπη.

Δὲν εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία οὔτε γιὰ τὰ «ξανθὰ γένη», τὶς «προφητεῖες» τοῦ ἁγίου Βαλαντίου καὶ ἄλλες τέτοιες σαχλαμάρες (ποὺ ἐξευτελίζουν βάναυσα τὴν ἴδια τὴν Ὀρθοδοξία), οὔτε γιὰ κάποια ἀνύπαρκτη ἰδεολογία ποὺ δῆθεν κομίζει ἡ σημερινὴ καπιταλιστική, ἐθνικιστικὴ καὶ πραγματιστικὴ Ρωσία (παρὰ τὴν ἀντίσταση ποὺ προβάλλει σὲ πολιτιστικὲς «ἀξίες» τῆς παγκοσμιοποίησης), οὔτε ἐπειδὴ βλέπουμε στὴν σύγκρουση κάποιον «πόλεμο τῶν πολιτισμῶν» (σύμφωνα μὲ τὸ ἀμερικανόπνευστο ἀφήγημα τοῦ Χάντινγκτον), οὔτε ἐπειδὴ θέλουμε νὰ παραστήσουμε τοὺς μεγάλους κριτὲς τοῦ δικαίου τῆς ἀνθρωπότητας ἀπὸ τὸ καθιστικό μας (παρ’ ὅλο ποὺ ὁ πόλεμος τῆς Ρωσίας στὴν Οὐκρανία εἶναι ἕνας δίκαιος, πατριωτικός, ἀπελευθερωτικὸς πόλεμος).

Τὸ ἔχουμε ξαναπεῖ, σὲ πεῖσμα τῶν μυωπικῶν ἰδεολόγων. Τὰ κράτη δὲν συνεργάζονται καὶ δὲν συγκρούονται μεταξὺ τοὺς λόγω κοινότητας πολιτισμοῦ ἤ ἀξιῶν ἀλλὰ λόγω συμφερόντων.

Καὶ Ἑλλάδα δὲν ἔχει κανένα συμφέρον νὰ βρεθεῖ στὸ κέντρο μιᾶς διεθνοῦς διένεξης ὑποστηρίζοντας τὸν ἀμερικανικὸ ἀντιρωσισμὸ κάνοντας, στὰ καλὰ καθούμενα, ἐχθρό της τὴν Ρωσία.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ εἴμαστε μὲ τὴν Ἑλλάδα!

Καὶ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ αὐτὸ μᾶς ἐπιτάσσει ἀντικειμενικὰ τὸ ἐθνικό μας συμφέρον.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ἔχουμε ἀπέναντί μας τὴν Τουρκία.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ οἱ Δυτικοὶ «Σύμμαχοι» (σὲ συνεργασία μὲ τὸ ἐγχώριο κατεστημένο καὶ τὴν συνενοχὴ τὴν δικιά μας) μᾶς καταστρέφουν σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα: μᾶς ἔχουν καταντήσει τὸν παρία τῆς Εὐρώπης, μιὰ ἀποικία χρέους, μιὰ οἰκονομικῶς κατεστραμμένη χώρα, ἕνα σταυροδρόμι μαύρου χρήματος, ἕναν χῶρο ὑποδοχῆς καὶ ἐγκατάστασης λαθροεποίκων προωθώντας τὴν μεγάλη ἀντικατάσταση πληθυσμοῦ (μὲ τὸν ὑβριδικὸ πόλεμο ποὺ μᾶς κάνει ἡ Τουρκία καὶ μὲ τοὺς Δυτικοὺς νὰ μᾶς «στηρίζουν» γιὰ νὰ γίνουμε ἕνα μεγάλο χὸτ σπότ), ἕνα δοχεῖο ὑποδοχῆς καὶ ἀφομοίωσης ὅλων τῶν δυτικῶν πολιτισμικῶν καὶ ἀξιακῶν σκουπιδιῶν, καὶ σὲ λίγο ἕνα τουρκικὸ βιλαέτι, μὲ τὴν ἐπαπειλούμενη διχοτόμηση τοῦ Αἰγαίου, ποὺ θὰ σημάνει καὶ τὴν τελικὴ πτώση τοῦ ἀνεξάρτητου ἑλληνικοῦ κράτους.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ βλέπουμε ὅτι τὸ κέντρο πλανητικῆς ἱσχύος μετατοπίζεται γοργὰ ἀπὸ τὴν παρηκμασμένη Δύση πρὸς τὴν ἀναδυόμενη Ἀνατολή, ἀνατρέποντας τὰ μεταπολεμικὰ καὶ μετασοβιετικὰ διεθνῆ δεδομένα καὶ δημιουργώντας νέες συμμαχίες.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ εἴμαστε μὲ τὴν Εὐρώπη. Μὲ μιὰ πανίσχυρη Εὐρώπη ἑνωμένη μὲ τὸ ὀργανικὸ ρωσικὸ της τμῆμα, σὲ μιὰ Εὐρασιατικὴ Αὐτοκρατορία, ἀπὸ τὴν ὁποία μιὰ νέα, δυναμικὴ καὶ ἔξυπνη Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ ἐλπίζει τὰ πάντα.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ εἴμαστε μὲ τὴν ἱστορικὴ καὶ πολυπληθῆ (καὶ ἐν πολλοῖς ρωσόφωνη) ἑλληνικὴ κοινότητα τῆς Οὐκρανίας (τὴν ὁποία ἀρνεῖται νὰ ἀναγνωρίσει τὸ Κίεβο ὡς ἑλληνικὴ μειονότητα, ἐνῶ ἡ Ρωσία ἔχει ἀναγνωρίσει τὴν ἑλληνικὴ μειονότητα τῆς Ταυρίδας-Κραιμαίας, ὅταν τὴν ἐπανέφερε στὴν ρωσικὴ πατρίδα). Ἔχουμε σκεφθεῖ τὴν τύχη τῶν Ἑλλήνων τῆς περιοχῆς, ἄν βρεθοῦν στὰ μέρη ποὺ σήμερα καταλαμβάνει ἡ Ρωσία καὶ ἐμεῖς ἔχουμε κάνει ἐχθρό μας τοὺς Ρώσους;

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ δὲν θέλουμε νὰ «λουστοῦμε» κι ἐμεῖς τὶς σαρωτικὲς οἰκονομικὲς συνέπειες τῆς ἀμερικανορωσικῆς διένεξης, ὕστερα ἀπὸ 12 χρόνια μιᾶς βαθιᾶς οἰκονομικῆς κρίσης χωρὶς τέλος.

Καὶ θέλουμε νὰ παραμείνουμε φίλοι μὲ τὴν Ρωσία καὶ ὄχι νὰ τὴν κάνουμε ἐχθρό μας, γιὰ νὰ βάλουμε τὰ χεράκια μας καὶ νὰ βγάλουμε τὰ ματάκια μας γιὰ χάρη τῶν Ἀμερικάνων, ποὺ ζοῦνε στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου.

Ἔχουμε τοὺς Δυτικοὺς ποὺ μᾶς καταστρέφουν, τώρα θέλουμε νὰ τὰ βάλουμε καὶ μὲ τοὺς Ρώσους, γιὰ νὰ πιάσουμε ἐντελῶς πάτο, πρὸς μεγάλη χαρὰ τῶν Τούρκων;

Ο ΕΥΡΑΣΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΝΔΥΛΗ

«Ἡ μεγάλη πλανητικὴ καὶ κοσμοϊστορικὴ δυνατότητα μιᾶς Ἑνωμένης Εὐρώπης θὰ ἦταν ἡ Ευρασία».

Πρὶν ἀπὸ 24 χρόνια -πάνω στὸν κολοφῶνα τῆς ἀμερικανικῆς μονοκρατορίας- ὁ διορατικὸς Παναγιώτης Κονδύλης εἶχε ἤδη ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁδεύουμε σὲ ἕναν πολυπολικὸ κόσμο. Σὲ μία περίοδο κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ρωσία εἶχε μετατραπεῖ σὲ μιὰ σχεδὸν τριτοκοσμικὴ χώρα, ἔχοντας ἀπολέσει τὴν αὐτοκρατορία της καὶ ἔχοντας ὑποστεῖ τὴν σαρωτικὴ ἐπέλαση τοῦ νεοφιλευθερισμοῦ, ὁ Κονδύλης διεῖδε ὅτι ἡ καθημαγμένη Ρωσία θὰ ἐπανακάμψει δυναμικὰ στὴν παγκόσμια σκηνή.

Ἐν ὄψει αὐτῆς τῆς προοπτικῆς, μὲ τὴν παράλληλη ἄνοδο τῆς Κίνας καὶ τῆς παρακμῆς τῆς ἀμερικανικῆς ἰσχύος, ὁ Κονδύλης προειδοποιοῦσε ὅτι ἡ Εὐρώπη πρέπει νὰ στραφεῖ στὴν Ρωσία, ὅτι ἡ θὰ πρέπει νὰ υἱοθετήσει τὴν προοπτικὴ τοῦ Εὐρασιανισμοῦ ἀντὶ τοῦ Εὐρωατλανισμοῦ. Μιὰ τέτοια στενὴ συνεργασία θὰ προμηθεύσει στὴν Εὐρώπη τὶς ἀναγκαῖες πρῶτες ὕλες, ἐνῶ ἡ Ρωσία, βρίσκοντας διέξοδο σὲ μία Ἑνωμένη Εὐρώπη θὰ μποροῦσε νὰ ἐλπίζει τὰ πάντα ἀπὸ αὐτήν.

Μία πλούσια καὶ ἑνωμένη Εὐρώπη, ποὺ θὰ περιλαμβάνει ὡς συστατικό της στοιχεῖο τὴν Ρωσία, ἱκανὴ νὰ δρᾶ ἑνιαῖα, θὰ μποροῦσε νὰ παίξει πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὶς κοσμοϊστορικὲς ἐξελίξεις τῶν μεγάλων πλανητικῶν ἀγώνων κατανομῆς καὶ ἀνακατανομῆς ἰσχύος ἔναντι τῆς Κίνας καὶ τῶν ΗΠΑ. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν συγκρότηση αὐτῆς τῆς εὐρασιατικῆς συμμαχίας θὰ ἦταν ἡ ἀναγνώρισή της Ρωσίας νὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγχει τὸν ζωτικό χῶρο ἐπιρροῆς της στὴν Καυκασία καὶ τὴν Κεντρικὴ Ἀσία.

Ἀκολουθεῖ ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα τοῦ Παναγιώτη Κονδύλη, τὸ ὁποῖο καταδεικνύει πόσο δικαιώνεται σήμερα ἡ πρόγνωση του γιὰ τὶς διεθνεῖς ἐξελίξεις καὶ πόσο μεγάλη σημασία πρέπει νὰ δώσουμε (ἐπιτέλους) στὴν σκέψη του γιὰ νὰ μπορέσουμε ὡς ἔθνος νὰ προσαρμοστοῦμε στὸν νέο κόσμο ποὺ ἔχει ἀνατείλει καὶ νὰ ἀποκτήσουμε ἕναν δυναμικὸ ρόλο μέσα σ’ αὐτόν.

Ὑπενθυμίζουμε ὄτι ὁ Κονδύλης ἔχει ἀποδειχθεῖ ἄκρως διορατικὸς γιὰ τὴν σημερινἠ κατάντια τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, ὅταν τὴν εἴχε προγνώσει σὲ ἀνύποπτους καιρούς. Ἡ σκέψη του πρέπει νὰ ἀποτελέσει ὀδηγὸ γιὰ τὴν χάραξη μιᾶς ἐθνικῆς πολιτικῆς καὶ ὄχι μιὰ εὐκαιρία γιὰ ἀβλαβῆ ἀκαδημαϊκὰ συμπόσια καὶ μεταθανάτιους πανηγυρικούς, στοὺς ὁποῖους ἐχουν ἐπιδοθεῖ κατὰ κόρον τὰ τελευταῖα χρόνια διάφοροι καλοθελητὲς γιὰ λόγους προσωπικῆς προβολῆς καὶ ἄντλησης πολιτικῆς ὑπεραξίας. Ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ διάφοροι ΝΑΤΟπατριῶτες, ποὺ σήμερα πλειοδοτοῦν σὲ Εὐρωατλαντικὸ ἀντιρωσισμὸ στὸ Οὐκρανικό.

«Μία μακροπρόθεσμη εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ ἀπέναντι στὴ Ρωσία ὀφείλει νὰ προσανατολισθεῖ σ’ αὐτὲς τὶς γεωπολιτικὲς προοπτικές. Ἀσφαλῶς εἶναι δικαίωμα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν νὰ ἐπιθυμοῦν τὴ διασφάλιση τῆς πλανητικῆς μονοκρατορίας τοὺς μεταξὺ ἄλλων μὲ τὴ συνεχῆ χαλιναγώγηση ἤ καὶ μὲ τὸν κατακερματισμὸ τῆς Ρωσίας. Ὅμως μία ἑνωμένη Εὐρώπη δὲν θὰ εἶχε νὰ κερδίσει πολλὰ πράγματα, ἂν ἐμφανιζόταν ὡς στρατηγικὸς τοποτηρητὴς τῶν Ἀμερικάνων στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη καὶ ὡς ὑποστηρικτὴς ὅλων τῶν χωριστικῶν τάσεων μέσα στὴν ἐπικράτεια τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἡ εὐρωπαϊκή, καὶ προπαντὸς γερμανικὴ μυωπία, ὅπως φαίνεται μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ἀμερικάνικου σχεδίου γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ ΝΑΤΟ ἴσαμε τὰ ρωσικὰ σύνορα, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ δώσει τροφὴ σὲ μία ἀπολύτως θεμιτὴ δυσπιστία τῆς Ρωσίας καὶ νὰ σπρώξει τὴ γιγαντιαία εὐρασιατικὴ χώρα στὴν ἐπιθετικὴ ἀπομόνωση ἤ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Κίνας. Ὅποιος εἶναι ἔστω κι ἐπιφανειακὰ ἐξοικειωμένος μὲ τὴ ρωσικὴ ἱστορία, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι καμία entente cordiale μὲ τὴ Ρωσία δὲν εἶναι δυνατή, ἂν δὲν τῆς ἀναγνωρισθεῖ ἐξ ὑπαρχῆς τὸ δικαίωμα νὰ τηρεῖ τὴν τάξη στὴν Καυκασία, στὴν κεντρικὴ Ἀσία καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸν σιβηρικὸ χῶρο. Ἡ Εὐρώπη δὲν θὰ εἶχε νὰ χάσει τίποτε, ἂν ἡ Ρωσία ἐπιτελοῦσε μὲ ἐπιτυχία τὸ ἔργο αὐτό, ἀντίθετο μάλιστα. Καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε κίνδυνος ρωσικῆς ἡγεμονίας πάνω σὲ μία πλούσια κι ἑνωμένη Εὐρώπη, ἱκανὴ νὰ δρᾶ πολιτικὰ μὲ ἑνιαῖο τρόπο. Μία τέτοια Εὐρώπη δὲν θὰ εἶχε νὰ φοβηθεῖ τίποτε ἀπὸ τὴν Ρωσία, ἐνῶ ἡ Ρωσία θὰ εἶχε νὰ ἐλπίζει τὰ πάντα ἀπὸ μία τέτοια Εὐρώπη. Συνάμα, στὸ πλαίσιο μίας μεγαλεπήβολης γεωπολιτικῆς ἀναδιάταξης τῆς Εὐρασίας θὰ λύνονταν ἀπὸ μόνα τους ζητήματα ὅπως ἡ ρωσικὴ ἐπιρροὴ στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη καὶ οἱ ἀντίστοιχοι φόβοι τῶν λαῶν της.

Ὥστε ἡ μεγάλη πλανητικὴ καὶ κοσμοϊστορικὴ δυνατότητα μίας Ἑνωμένης Εὐρώπης θὰ ἦταν ἡ Ευρασία. Κατ’ ἀρχὴν βέβαια ὑπὸ τὴν ἁπτὴ ἔννοια τῆς διασφάλισης ἐνεργειακῶν πηγῶν καὶ ἀπαραίτητων πρώτων ὑλῶν σὲ ἐποχὴ ὅπου ἐδῶ διαφαίνεται στενότητα καὶ ὀξύνονται οἱ συναφεῖς ἀνταγωνισμοί. Ἀλλὰ ἐπιπλέον καὶ ὑπὸ τὴν ἔννοια μίας ἀποστολῆς, ἡ ὁποία διευρύνει τοὺς ὁρίζοντες καὶ κινητοποιεῖ δυνάμεις».

Π. Κονδύλης «Ἀπό 20ο στὸν 21ο αἰῶνα. Τομὲς στὴν πλανητικὴ πολιτικὴ περὶ τὸ 2000», σελ. 117, 118, ἐκδόσεις «Θεμέλιο», Ἀθήνα, 1998.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

Πολὺ καλὰ ἔκαναν οἱ Ρῶσοι καὶ εἰσέβαλαν στὴν Οὐκρανία.

Πολὺ καλά! Καὶ ἀργήσανε μάλιστα!

Κι ἀφῆστε τὴν γνωστὴ φιλολογία περὶ φιλορωσικοῦ ὀπαδισμοῦ καὶ γηπεδικῆς διαμάχης -βολικῆς γιὰ τοὺς ταρτούφους ἰσαποστάκηδες καὶ κατάλληλης γιὰ τοὺς δυσκοίλιους ναιμεναλλᾶδες.

Τὸ μοναδικό μας «γήπεδο» εἶναι ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ μοναδική μας «ὁμάδα» εἶναι ἡ Ἑλλάδα.

Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ οὐσιαστικὸς λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ὀρθὰ-κοφτὰ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία.

Καὶ εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ἡ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ ποὺ κάνει στὴν Οὐκρανία εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα τὸ 1974 στὴν Κύπρο.

Ἡ Ρωσία εἰσβάλλει στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ προστατεύσει τοὺς ὁμοεθνεῖς της, ποὺ βάλλονταν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη ἀπὸ τοὺς ἐπιθετιστὲς ἀμερικανοκίνητους πραξικοπηματίες τοῦ Κιέβου.

Κάνει δηλαδὴ ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔκανε μόλις ἡ Τουρκία ἐπιτέθηκε στὴν Κύπρο.

Ὅσοι ἀφελῶς ἤ κακοβούλως συγκρίνουν τὴν Ρωσία στὴν Οὐκρανία μὲ τὴν Τουρκία στὴν Κύπρο ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα.

Λησμονοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα καὶ μποροῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ εἰσβάλει στὴν Κύπρο γιὰ νὰ ἀποκρούσει τὸν Ἀττίλα προασπιζόμενη Ἑλληνικὴ Γῆ καὶ προστατεύοντας τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου -ποὺ ἦταν καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ.

Καὶ ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἀκόμη ἕναν ἀκόμη λόγο παραπάνω ἀπὸ τὴν Ρωσία γιὰ νὰ τὸ κάνει, στηριζόμενη πάνω στὸ διεθνὲς δίκαιο (μιᾶς καὶ γίνεται τόσος λόγος γι’ αὐτό).

Ἡ Ἑλλάδα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ρωσία, ἦταν -καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, γιὰ ὅσους τὸ λησμονοῦν ἤ τὸ ἀγνοοῦν- ἐγγυήτρια δύναμη τῆς ἀκεραιότητας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Καὶ γι’ αὐτὸ ἦταν ὄχι μόνο τὸ πατριωτικὸ καθῆκον ἀλλὰ καὶ ἡ διεθνὴς νομιμότητα αὐτὴ ποὺ τῆς ἐπέβαλε νὰ στείλει στρατὸ στὴν Κύπρο καὶ νὰ πετάξει τὸν Ἀττίλα στὴν θάλασσα.

Δὲν τὸ ἔπραξε ὅμως. Καὶ δὲν τὸ ἔπραξε δύο φορές. Καὶ μὲ χούντα, ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερο μὲ δημοκρατία. Τὴν πρώτη φορὰ οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν τὸ 7%. Μὲ τὴν πλήρη ἀπροθυμία τῆς Μεταπολίτευσης νὰ ἐπέμβει στρατιωτικὰ -καὶ μετὰ τὴν ἀπίθανη ὁμιλία τοῦ Μακαρίου, ποὺ δικαίωνε τὸ ἐπιχείρημα τῆς εἰσβολῆς τους- οἱ Τοῦρκοι ἀποθρασύνθηκαν ἐντελῶς καὶ κατέλαβαν τὸ 38%, τὸ ὁποῖο κατέχουν μέχρι σήμερα.

Καὶ ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ὄχι μόνο θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ τὸ κατέχουν, ὄχι μόνο ὅτι ἡ κατοχὴ ἔχει σχεδὸν νομιμοποιηθεῖ ὡς «τουρκοκυπριακὴ κοινότητα», ἀλλὰ ὅτι τὸ μέλλον ποὺ ἑτοιμάζουν καὶ οἱ ἑλληνικὲς ἡγεσίες, καὶ οἱ Ἀμερικάνοι καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, εἶναι ἡ παράδοση τοῦ σημερινοῦ κυπριακοῦ κράτους σὲ μία λύση πού, μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλον τρόπο, θὰ νομιμοποιεῖ τὰ τετελεσμένα τῆς τουρκικῆς κατοχῆς.

Ἡ Ρωσία, σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ἑλλάδα, δὲν ἀφήνει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας στὸ ἐπιθετικὸ ἔλεος τοῦ ἀμερικανοκίνητου Κιέβου. Ἀφοῦ ἔκανε ὑπομονὴ ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια, βλέποντας τὸ Κίεβο νὰ παραβιάζει τὰ συμπεφωνημένα τοῦ Μίνσκ καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐγγυήτριες δυνάμεις νὰ κάνουν τὸν Κινέζο, ἀποφάσισε νὰ παρέμβει δυναμικὰ γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει τοὺς Ρώσους τῆς Οὐκρανίας -τοῦ λίκνου τοῦ ἀρχικοῦ Ρωσικοῦ Κράτους- καὶ νὰ προασπίσει τὸν ἑαυτό της ἀπέναντι σὲ ἕνα κράτος ποὺ μετατρέπεται, μέσα στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, σὲ ἀμερικανικὸ ὑβρίδιο, μὲ τὸ ΝΑΤΟ νὰ ἐπεκτείνεται στὴν Εὐρώπη καὶ νὰ παρεμβαίνει συστηματικὰ στὸν Καύκασο (μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πρόσφατη πορτοκαλὶ ἐπανάσταση στὸ Καζακστὰν) προκειμένου νὰ τὴν περισφίξει.

Κάνει δηλαδὴ κι ἐδῶ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 1974 καὶ δῶθε, ποὺ ἀφοῦ ἄφησε τὴν Τουρκία νὰ καταλάβει σχεδὸν τὴν μισὴ Κύπρο, ἀντιμετωπίζει ἔκτοτε τὴν διαρκῆ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα στὴν γραμμὴ Θράκη-Αἰγαῖο-Κύπρος, κι ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίζει τὴν κλιμακούμενη τουρκικὴ περίσφιξη -ποὺ τὰ τελευταία χρόνια περιλαμβάνει καὶ τὸν ὑβριδικὸ πόλεμο τῶν ὅπλων μαζικῆς λαθρομεταναστεύσεως- ὑποχωρεῖ διαρκῶς, κινδυνεύοντας νὰ ὑποστεῖ τὴν διχοτόμηση τοῦ Αἰγαίου ἀπέναντι σὲ μία νεοθωμανικὴ Τουρκία ποὺ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἀποθρασυμένη.

Δὲν εἶναι, λοιπόν, μόνο (καὶ κυρίως) ὅτι ἡ Ρωσία διεξάγει σήμερα ἕναν δίκαιο, πατριωτικὸ καὶ ἀπελευθερωτικὸ πόλεμο στὴν Οὐκρανία, ἀλλὰ ὅτι ἀποτελεῖ παράδειγμα γιὰ τὸ τί ἔπρεπε νὰ κάνει τὸ 1974 ἡ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ τί πρέπει (ἐπιτέλους) νὰ κάνει ἀπέναντι στὴν τουρκικὴ ἐπιθετικότητα.

Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ μόνη πραγματικὴ ἰσχὺς εἶναι ἡ ἰσχὺς τῶν ὅπλων.

Ἡ Ρωσία σήμερα μᾶς διδάσκει ὅτι μόνο μία ρωμαλέα στάση ὑπεράσπισης τῶν ἐθνικῶν δικαίων μπορεῖ νὰ κάμψει ἕναν ἀδιάλλακτο ἀντίπαλο.

Κι ὅποιος θέλει νὰ ἀποκλείσει τὴν ἔννοια τῆς ἰσχύος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα εἶναι -δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἄλλη ἔκφραση- ἁπλούστατα ἠλίθιος.

Τὸ Οὐκρανικὸ θέτει -γιὰ πολλοστὴ φορὰ- ἐπὶ τάπητος τὸ κρίσιμο ζήτημα τῆς ἰσχύος στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ποὺ δὲν σημαίνουν τίποτε περισσότερο ἀπὸ στρατό-ἀεροπορία-ναυτικό, καὶ τὸ κυριότερο μιὰ ἐθνικὴ ἡγεσία ἀποφασισμένη καὶ καλὰ προετοιμασμένη γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ ἐθνικοῦ δικαίου.

Ὅταν ἡ Ρωσσία ἀπειλεῖ τὴν Οὐκρανία, ὅλη ἡ Δύση κινητοποιεῖται καὶ εἴμαστε στὰ πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου. Ὅταν ἡ Τουρκία ἀπειλεῖ ἀνοιχτὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διεκδικεῖ ἐδάφη της, ἡ Δύση τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις καὶ συνιστᾶ διάλογο κάνοντας πλάτες στὴν Ἄγκυρα. Ἡ πειθήνια Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀνταλλάξιμο μέγεθος γιὰ τὰ συμφέροντα τῆς Δύσης.

Τὸ Οὐκρανικὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίσει γιὰ τὸν νέο, ρευστὸ καὶ ἀκόμη δυσκολότερο κόσμο, ποὺ ἔχει ἤδη ἔρθει -ἕναν πολυπολικὸ κόσμο, μὲ μία Δύση σὲ παρακμὴ καὶ μία Ἀνατολὴ ποὺ ἀναδεικνύεται στὸ ἀναδυόμενο κέντρο ἰσχύος (δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν σημερινὴ ἐγκεφαλικὰ νεκρὴ Εὐρώπη).

Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὰ συμφέροντα τῆς Ρωσίας, ἄν δὲν εἶναι συμβατὰ μὲ τὰ δικά μας.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ δὲν θέλουμε νὰ λιώσουμε στὶς συμπληγάδες μιᾶς θνήσκουσας «Εὐρώπης» ποὺ μᾶς ἔχει διαλύσει.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ ὁ σφικτὸς ἐναγκαλισμός μας μὲ τὴν Ἀμερικὴ κινδυνεύει νὰ μᾶς πνίξει.

Εἴμαστε μὲ τὴν Ρωσία, γιατὶ μᾶς δίνει μαθήματα γιὰ τὸ τί θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε καί, κυρίως, τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ μὴν καταλήξουμε λαὸς χωρὶς ὑπόσταση, ἀνίκανος νὰ ὑποστηρίξει τὰ ἐθνικά του δίκαια καὶ προορισμένος νὰ ἀφανιστεῖ μέσα στοὺς ἀδυσώπητους ἀγῶνες ποὺ θὰ σημαδέψουν τὸν σημερινὸ αἰῶνα.

Κι ἄν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ρωσία μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει καὶ τὸ Κίεβο ἕνα μάθημα, αὐτὸ εἶναι τί παθαίνουν ὅσες πανηλίθιες καὶ διεφθαρμένες ἡγεσίες γίνονται πιόνι τὸν Ἀμερικανῶν περιμένοντας ὅτι στὴν κρίσιμη στιγμὴ θὰ τὶς ξελασπώσουν.

Η ΑΥΓΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ, ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Στὶς 22/2/2022 γεννήθηκε ἐπισήμως ὁ νέος, πολυπολικὸς κόσμος.

Ἡ βραχύβια ἀμερικανικὴ μονοπολικὴ ἡγεμονία, ποὺ γεννήθηκε μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἦταν πρὸ πολλοῦ νεκρή. Σήμερα ἐκδόθηκε καὶ τὸ πιστοποιητικὸ τοῦ θανάτου της.

Ἡ ἀμερικανικὴ μονοκρατορία δὲν κράτησε γιὰ πολύ, ἀλλὰ ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ καταδείξει τί πραγματικὰ σημαίνει γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα ἡ βαρβαρότητα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ποὺ ἐξήγγειλαν θριαμβευτικὰ οἱ ΗΠΑ, ὅταν βρέθηκαν στὸν κολοφῶνα τῆς ἀλαζονείας τους, συνοδευόμενη καὶ μὲ τὴν ἐξαγγελία τοῦ «τέλους τῆς Ἱστορίας».

Φυσικά, ἡ Ἱστορία ὄχι μονάχα δὲν τελείωσε, ἀλλὰ βρίσκεται στὴν ἀντίθετη μεριὰ ἀπὸ τὸν παρακμάζοντα ἀμερικανικὸ ἡγεμονισμό, ποὺ ἐπιχειρεῖ ματαίως νὰ οἰκοδομήσει τὸν διαβόητο «ἀμερικανικὸ αἰῶνα» μετατρέποντας τὸν πλανήτη σὲ Γῆς Μαδιᾶμ. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ὡς ὁ εὐρωπαϊκὸς ἀμερικανικὸς βραχίονας ἀποδεικνύει σήμερα τὴν πλήρη μηδαμινότητά της. Πολὺ φυσικό, ἀφοῦ μιὰ ἀμερικανοκατεχόμενη Εὐρώπη τῶν τραπεζιτῶν καὶ τῶν δικαιωματιστῶν δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ ὑπόσταση, παρὰ μονάχα ἑνὸς γηροκομείου ἀνοϊκῶν καὶ ἑνὸς ἀναιμικοῦ βασάλου.

Οἱ ἐπηρμένοι ἀμερικανοβάρβαροι -τοῦ «πολιτισμοῦ» τῆς Coca Cola, μὲ σημαία του τὸ «Οὐράνιο Τόξο»- ἔδειξαν ὅτι τὸ μόνο ποὺ κομίζουν στὴν ἀνθρωπότητα εἶναι μιὰ μεγαλοκαπιταλιστικὴ πλουτοκρατία ποὺ ἐνδιαφέρεται μονάχα νὰ γίνει πλουσιότερη, εἰς βάρος ἀκόμη καὶ τοῦ ἴδιου της τοῦ λαοῦ, καὶ μία τάξη ἀποθρασυμένων πολιτικῶν γερακιῶν ποὺ μὲ τὴν ὠμὴ βία τῶν «ἀνθρωπιστικῶν ἐπεμβάσεων» ἐξάγουν «δημοκρατία» καὶ πουλᾶνε «ἀτομικὰ δικαιώματα». Μέσα στὸ ντελίριο τοῦ ἀδηφάγου πλουτισμοῦ τους καὶ τοῦ ἐπηρμένου φιλελευθερισμοῦ τους, μπορεῖ νὰ μὴν κατάφεραν νὰ ἀποικιοποιήσουν τὴν καθηγημένη Ρωσία ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ τῶν ὀλιγαρχῶν, ἀλλὰ κατάφεραν, μέσα στὴν ἀπύθμενη βλακεία τους, νὰ γιγαντώσουν τὸν κινέζικο δράκοντα τοῦ κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ.

Ἡ Ρωσία ἀναδεικνύεται ἀντικειμενικὰ (παρὰ τὴν παντελῆ ἔλλειψη οἰκουμενικοῦ ὁράματος ποὺ χαρακτηρίζει τὴν πραγματιστικὴ ἡγεσία της) στὴν κύρια δύναμη ποὺ στέκεται ἀπέναντι στὸν ἀμερικανικὸ ἡγεμονισμό, στὴν φιλελεύθερη Δύση καὶ στὸν μονοπολικό της δηλητηριώδη πολτό. Ὁτιδήποτε συμβάλλει σήμερα στὴν ἀπόκρουση τοῦ πληγωμένου Ἀμερικανικοῦ θηρίου καὶ στὴν βαρβαρότητα ποὺ αὐτὸ κομίζει δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι κάτι μὴ ἀρνητικὸ γιὰ τὸν κόσμο.

Τὸ πραγματικὰ θετικό, ὅμως, θὰ ἦταν μιὰ Μεγάλη Εὐρωπαϊκὴ Ἀφύπνιση, ποὺ θὰ συνένωνε τὴν σημερινὴ κατεχόμενη Εὐρώπη μὲ τὸ μοναδικὸ ἐλεύθερο ὀργανικό της τμῆμα -τὴν σημερινὴ Ρωσία- γιὰ τὴν δημιουργία μιὰ Εὐρωπαϊκῆς Αὐτοκρατορίας στὴν Εὐρασία, ποὺ ὄχι μόνο θὰ γλύτωνε τὴν ἑνιαία Εὐρώπη ἀπὸ τὶς ἀμερικανικὲς καὶ κινεζικὲς συμπληγάδες καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ἀνασχετικὸ παράγοντα τοῦ πολιτικοῦ ἱσλαμισμοῦ, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ κυριαρχεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, ἐξυπηρετώντας ἔτσι ὄχι μόνο τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ἀλλὰ ἀναδεικνύοντας τὸν Πολιτιστικὸ Ἑλληνισμὸ (τὴν πραγματικὴ πολύμορφη Εὐρωπαϊκὴ Ταυτότητα) σὲ πλανητικὴ κοσμοθεώρηση.