Ποιός «ἄθλιος ἀντιδραστικὸς», ποιός «βρωμερὸς φασίστας», ποιός «ἀποστεωμένος χριστιανοταλιμπᾶν», ποιός «τοξικὸς φαλλοκράτης» τὰ γράφει αὐτά; Ἔτσι, γιὰ νὰ βγάλουμε τὸ ὀνοματεπώνυμο καὶ τὴν διεύθυνσή του (σὰν καλοὶ ρουφιάνοι) στὸ διαδίκτυο καὶ νὰ κάνουμε καμμιὰ ἀντισυγκέντρωση ἐκεῖ ποὺ μιλάει (σὰν καλοὶ τραμποῦκοι). Ἔ, ποιός;
Διαβάστε, λοιπόν, γιὰ νὰ φρίξετε;
«Ἀντικρίζω μὲ δυσπιστία τὶς θεωρίες τοῦ φύλου, ποὺ ἐκθέτονται σὲ ἄρθρα, σὲ ἀναλύσεις, σὲ μπροσοῦρες κ.λπ., μὲ λίγα λόγια, σὲ κείνη τὴν εἰδικὴ ἀρθρογραφία, ποὺ ἄνθισε πλούσια στὸ λιπασμένο ἔδαφος τῆς ἀστικῆς κοινωνίας. Δὲν τρέφω ἐμπιστοσύνη σὲ κείνους, ποὺ συνεχῶς καὶ ἐπίμονα μένουν ἀπορροφημένοι στὰ ζητήματα τοῦ φύλου, ὅπως ἕνας Ἰνδὸς φακίρης προσηλώνεται στὸν ἀφαλό του. Μοῦ φαίνεται πὼς αὐτὴ ἡ ἀφθονία τῶν θεωριῶν τοῦ φύλου, ποὺ στὸ μεγαλύτερο μέρος τους εἶναι ὑποθέσεις, καὶ μάλιστα συχνὰ αὐθαίρετες, πηγάζει ἀπὸ προσωπικὲς ἀνάγκες. Ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν τάση νὰ δικαιολογήσουν στὴν ἀστικὴ ἠθικὴ τὴ δική τους ἀντικανονικὴ ἤ ὑπερβολικὴ σεξουαλικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐκλιπαρήσουν ἀνοχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Γιὰ μένα αὐτὸς ὁ καμουφλαρισμένος σεβασμὸς πρὸς τὴν ἀστικὴ ἠθικὴ μὲ διαθέτει τόσο ἐνάντια στὰ ζητήματα τοῦ φύλου, ὅπως καὶ τὸ ἐρωτικὸ πασπάτεμα. Ὅσο κι ἄν θέλει νὰ ἐμφανιστεῖ ἡ κίνηση αὐτὴ σὰν διαμαρτυρία καὶ ἐπαναστατική, ὡστόσο σὲ τελευταῖα ἀνάλυση εἶναι ἀπόλυτα ἀστική. Εἶναι μιὰ ἐξαιρετικὰ ἀγαπημένη ἀπασχόληση τῶν διανοουμένων καὶ τῶν συγγενικῶν πρὸς αὐτοὺς στρωμάτων.
(…) Ὅπως μὲ πληροφόρησαν, τὰ ζητήματα τοῦ φύλου ἀποτελοῦν τὸ ἀγαπημένο ἀντικείμενο μελέτης τῶν νεολαιίστικων ὀργανώσεων. Λένε πὼς δὲν φθάνουν οἱ ὁμιλητὲς πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Αὐτὴ ἡ ἀηδία εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπιζήμια γιὰ τὸ νεολαιίστικο κίνημα, εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη. Μπορεῖ νὰ συντελέσει σ’ ἕνα ὑπέρμετρο ἐρεθισμό, σὲ ὑπόθαλψη τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς σὲ ὁρισμένα πρόσωπα καὶ νὰ ἐπιφέρει ὑπόσκαψη τῆς ὑγείας καὶ τῶν δυνάμεων τῶν νέων. Ὀφείλουμε νὰ παλέψουμε καὶ ἐνάντια σ’ αὐτὸ τὸ φαινόμενο.
(…) Γιὰ τὴ νεολαία ἰδιαίτερα εἶναι ἀπαραίτητη ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωτικότητα. Ὑγιεινὸ σπὸρ -γυμναστική, κολύμπι, ἐκδρομές, κάθε λογῆς φυσικὴ ἀγωγή, ποικιλία πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων, μελέτη, ἀνάλυση, ἔρευνα καὶ ὅλα κατὰ τὸ δυνατὸν μαζί! Ὅλα αὐτὰ δίνουν στὴ νεολαῖα περισσότερα ἀπ’ ὅ,τι συνεχεῖς λόγοι καὶ συζητήσεις γιὰ τὰ ζητήματα τοῦ φύλου καὶ τῶν λεγομένων «ἀπολαύσεων τῆς ζωῆς».
(…) Οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ φύλα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔκφραση παιχνιδιοῦ ἀνάμεσα στὴν κοινωνικὴ οἰκονομία καὶ στὴ φυσικὴ ἀνάγκη…. Ἐννοεῖται, ἡ δίψα ἀπαιτεῖ ἱκανοποίηση. Μπορεῖ ὅμως ἕνας ὁμαλὸς κοινωνικὸς ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ὁμαλὲς συνθῆκες νὰ ξαπλώσει στὸ δρόμο μέσα στὴ λάσπη καὶ νὰ πιεῖ νερὸ ἀπ’ τὸ βάλτο; Ἤ ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἕνα ποτήρι ποὺ στὶς ἄκρες του ἀκούμπησαν δεκάδες χείλια; Μὰ τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ κοινωνικὴ πλευρά. Τὸ νὰ πίνεις νερὸ εἶναι πράγματι ἀτομική σου ὑπόθεση. Στὸν ἔρωτα ὅμως συμμετέχουν δύο, καὶ γεννιέται ἐπίσης τρίτος, ἡ νέα ζωή.
(…) Ἡ ἔλλειψη αὐτοκυριαρχίας στὴ σεξουαλικὴ ζωὴ εἶναι ἀστική: εἶναι σημάδι ἀποσύνθεσης».
Ποιός εἶναι, τελικά, τὸ «ναζίδι» (νὰ οὔμ!);
Τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα ἀνήκουν στὸν Βλαντιμὶρ Ἴλιτς Λένιν -ναί ντέ, τὸν γνωστό!
Συγκεκριμένα, προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς (πολὺ γνωστῆς τότε) Γερμανίδας κομμουνίστριας Κλάρας Τσέτκιν «Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν Λένιν», στὸ ὁποῖο ὑπάρχουν πολλὰ παρόμοια. Πιὸ συγκεκριμένα, ἡ Τσέτκιν (ἡγετικὸ στέλεχος τοῦ Γερμανικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος καὶ μέλος τῆς διοικήσεως τῆς Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς) ἀναφέρεται στὴν ὀργίλη ἀντίδραση τοῦ Λένιν ὅταν ἔμαθε ὅτι οἱ «Γερμανίδες συντρόφισσες» ἀντὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν προετοιμασία τῆς «ἐπανάστασης» ὀργανώνουν συζητήσεις μὲ θέμα τὴν «σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση».
Ὅποιος, λοιπόν, σᾶς μιλήσει γιὰ τὸν περιβόητο (καὶ ἀνύπαρκτο) «πολιτιστικὸ μαρξισμὸ», ποὺ εὐθύνεται (δῆθεν) γιὰ τὴν ὑπονόμευση καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν παραδοσιακῶν θεσμῶν στὶς λεγόμενες δυτικὲς κοινωνίες, μπορεῖτε νὰ τοῦ δείξετε αὐτὰ τὰ ἀποσπάσματα ἤ, ἀκόμη καλύτερα ὁλόκληρο τὸ βιβλίο, γιὰ νὰ διαπιστώσει πόσο «μαρξιστικὸς» εἶναι ὁ «πολιτιστικὸς μαρξισμὸς».
Πρὸς τὸ παρόν, πάντως, τὸν «πολιτιστικὸ μαρξισμὸ» στὴν Ἑλλάδα τὸν ἐφαρμόζει μὲ ζῆλο ὁ «μαρξιστὴς» Μητσοτάκης.
Θὰ μπορούσατε ἐπίσης νὰ τοῦ ὑποδείξετε καὶ τὸ κλασσικὸ βιβλίο τοῦ Ἔνγκελς «Ἡ καταγωγὴ τῆς οἰκογένειας, τῆς ἀτομικῆς ἰδιοκτησίας καὶ τοῦ κράτους», τὸ ὁποῖο περιέχει ὁλόκληρη τὴν μαρξιστικὴ θεωρία περὶ οἰκογενείας, στὸ ὁποῖο ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο θεμελιωτῶν τοῦ μαρξισμοῦ ὑπερασπίζεται μὲ ζῆλο τὴν μονογαμία, κριτικάρει τὴν ἀστικὴ κοινωνία ὅτι παραβιάζει ὑποκριτικὰ τὴν μονογαμία καὶ ὑπονομεύει τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, καὶ προβάλλει τὸ προλεταριακὸ μονογαμικὸ ζευγάρι ὡς τὸ πρότυπο τῆς «κομμουνιστικῆς οἰκογένειας» (διότι ὑποτίθεται ὅτι θὰ εἶναι ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε οἰκονομικὸ ὑπολογισμὸ καὶ ἀτομικιστικὴ νοοτροπία, καὶ ἔτσι θὰ στηρίζεται μονάχα στὸν εἰλικρινῆ ἀμοιβαῖο ἔρωτα).
Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Ἔνγκελς ἀναφέρεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸ ἑτεροφυλόφιλο μονογαμικὸ ζευγάρι. Ἄλλωστε ὁ Μάρξ εἶχε γράψει χαρακτηριστικὰ ὅτι «ἡ ἄμεση, φυσική, ἀναγκαία σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἄνδρα πρὸς τὴν γυναῖκα. Σὲ αὐτὴ τὴ σχέση φαίνεται σὲ ποιό βαθμὸ ἡ φυσικὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει γίνει ἀνθρώπινη».
Τὰ ἀποσπάσματα καὶ οἱ ἀναφορὲς αὐτὲς μποροῦν νὰ χρησιμοποιηθοῦν καὶ ἀντίστροφα. Μπορεῖτε νὰ τὰ δείξετε (θὰ ἔλεγα νὰ τὰ «τρίψετε στὴν μούρη», ἀλλὰ δὲν τὸ συνιστῶ) στοὺς σημερινοὺς μεταμοντέρνους ἀριστερούληδες, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι καὶ μαρξιστές.
Ἡ παπάτζα περὶ «πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ», ποὺ ἔχει ἔρθει καὶ στὰ καθ’ ἡμᾶς, εἶναι μία ψυχροπολεμικὴ μπούρδα, ποὺ θέλει νὰ ἀποδώσει τὴν σημερινὴ ἠθικὴ ἀποβορβόρωση τῆς βαθύτατα παρακμάζουσας Δύσης στὴν «κομμουνιστικὴ συνωμοσία» τῆς λεγομένης Σχολῆς τῆς Φρανκφούρτης καὶ τῆς Κριτικῆς Θεωρίας ποὺ διετύπωσε, ἡ ὁποία, ὡστόσο, δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὸν μαρξισμό.
Ἐπειδὴ μάλιστα βασικοὶ θεμελιωτὲς τῆς Κριτικῆς Θεωρίας ἦταν Ἑβραῖοι, τὸ «τυράκι» (γιὰ ὅποιον θέλει νὰ τὸ φάει) γίνεται πολὺ θελκτικό, ἀφοῦ τὸ «μενοῦ» περιλαμβάνει καὶ τὴν «ἑβραϊκὴ συνωμοσία». Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὅσοι παπαγαλίζουν τὰ περὶ «πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ» δὲν ἔχουν κάνει τὸν κόπο νὰ διαβάσουν οὔτε λίγες ἀράδες ἀπὸ τὴν Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης.
Ἡ μεγάλη πλάκα εἶναι ὅτι ἄν διάβαζαν θὰ συμφωνοῦσαν μὲ ἀρκετὲς ἀπὸ τὶς κριτικὲς ποὺ ἔχει ἀσκήσει στὸν ρόλο τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν συγχρόνων μαζῶν καὶ στὸν ἀξιακὰ προωθούμενο μαζικὸ καταναλωτισμό, ποὺ περιλαμβάνει καὶ τὴν μαζικὴ παραγωγὴ πολιτιστικῶν σκουπιδιῶν, ποὺ μετατρέπουν τὸν ἄνθρωπο σὲ ἄβουλο ἀντικείμενο ἤ στὴν κριτική της στὸν λεγόμενο Διαφωτισμὸ ὡς πηγὴ τῆς ἀλλοτρίωσης τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν.
Ξεκαθαρίζω ὅτι δὲν εἶμαι θιασώτης τῆς Κριτικῆς Θεωρίας.
Καὶ ξεκαθαρίζω ἐπίσης ὅτι δὲν ὑπερασπίζομαι τὸν μαρξισμό. Πράγματι, ὁ μαρξισμὸς εἶναι ἐναντίον τοῦ σεξουαλικοῦ ἐκτραχηλισμοῦ καὶ εἶναι ἀρκετὰ «πουριτανικὸς» ὡς πρὸς τὴν σεξουαλικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ἠθική του (στὴν θεωρία, τοὐλάχιστον). Ὡστόσο, ἡ ὑπεράσπιση τῶν χρηστῶν ἠθῶν δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μὲ τὴν προβολή μιᾶς ὑλιστικῆς καὶ ἀθεϊστικῆς ἰδεολογίας, καθότι, ἐν τέλει, χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται. Καὶ στὸν σοβιετικὸ «ὑπαρκτὸ σοσιαλισμὸ» ὁ χριστιανισμὸς εἶχε ὑποστεῖ τὶς μεγαλύτερες διώξεις μετὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Διοκλητιανοῦ. Ὁπότε ἡ ἠθικὴ κατρακύλα εἶναι ζήτημα χρόνου.
Καὶ ὁ χρόνος ἦλθε ὅταν οἱ νεαροὶ καλοζωισμένοι ἐπίγονοι τοῦ κομμουνισμοῦ πέταξαν στὰ σκουπίδια τὸν (ἤδη ξεπερασμένο) μαρξισμὸ γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν τὴν μεγάλη πολιτιστικὴ νεοφιλελεύθερη ἐπανάσταση τοῦ Μάη τοῦ 1968 γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν ἡδονοθηρικὸ μικροαστικό τους ναρκισσισμό, ἀπαλλάσσοντας τὸν μεταπολεμικὸ καπιταλισμὸ τῆς μαζικῆς παραγωγῆς καὶ τῆς μαζικῆς κατανάλωσης ἀπὸ τὰ «βαρίδια» τῶν ἀξιῶν τοῦ παλαιοῦ, ἀστικοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ εἶχε πλέον ξεπεραστεῖ.
Ἀφῆστε τὸν μαρξισμὸ νὰ σαπίζει ἤσυχα στὸν τάφο του καὶ στρέψτε τὸ βλέμμα πρὸς τὸν πραγματικό, ζωντανὸ ἐχθρό: τὸν σύγχρονο φιλελευθερισμὸ καὶ τὸ μετανθρωπικό του «ὅραμα» ἑνὸς μεταμοντέρνου «κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ». Μὴν σᾶς ξεγελοῦν οἱ ψυχροπολεμικὲς προπαγανδιστικὲς παπάτζες.
ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ 