Ἀκολουθεῖ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τῆς Ἀναστασίας Φαλτάϊτς μὲ τίτλο «Τὸ πρῶτο μνημόσυνο τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου ἀπὸ τὸν Μάνο Φαλτάϊτς καὶ τὸ φοιτητικὸ κίνημα τὴν περίοδο τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγῶνα 1955-59 στὴν Ἀθήνα» (δημοσιεύθηκε στὸ τεύχος τοῦ περιοδικοῦ ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ, τεῦχος ΣΤ):
Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν ὁμιλία ποὺ γράφτηκε ἀπὸ τὴν Ἀναστασία Φαλτάϊτς γιὰ τὴν «γιορτὴ τοῦ Ἴωνος 2019» ποὺ διοργανώθηκε στὶς 20/10/2020 ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ Ἐνημερώσεως Ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων.
Εὐχαριστοῦμε θερμὰ γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, καὶ μέσω τοῦ ἱστολογίου μας, τὴν Ἀναστασία Φαλτάϊς ἀπὸ τὸ Μουσεῖο Φαλτάϊτς γιὰ τὴν εὐγενική της παραχώρηση νὰ δημοσιεύσουμε τὸ κείμενό της καθὼς καὶ τὸ προφητικὸ ντοκουμέντο τοῦ Μάνου Φαλτάϊτς τοῦ 1963 μὲ τίτλο: «Κοινὴ Ἀγορά – ὁ προάγγελος τῆς οἰκονομικῆς μας καταστροφῆς καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ἐκμηδενίσεως» στὸ περιοδικό μας.
«Κλήθηκα, αὐτὸ τὸν καιρό, νὰ συμμετάσχω σ’ αὐτὴ τὴν ἡμερίδα γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ποὺ ὁ Μάνος καὶ οἱ παλιοὶ συναγωνιστές μας ἀποκαλούσαμε -μαζὶ μὲ τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο- Προφῆτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ χαρακτηρισμός τους αὐτός, πέραν τῶν ἄλλων, ἀποδίδει μὲ τὸν ἀκριβέστερο τρόπο, τὴν οὐσία τῆς προσωπικότητάς τους καὶ τὴν μέγιστη συμβολή τους στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τοῦ βάθους τῆς Ἐθνικῆς Ἰδέας […]
Γιὰ τοῦτο τὸ θέμα γράφει ὁ ἴδιος ὁ Μάνος στὰ ἀνέκδοτα ἀπομνημονεύματά του, τὰ ἑξῆς:
«Οἱ συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου τὸ 1959 πάγωσαν τὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων. Ὁ ἀγῶνας τῆς Κύπρου, ἔκλεινε μ’ ἕνα χαρτὶ στὰ διπλωματικὰ τραπέζια τῶν παρασκήνιων, ὅπως συνήθως γίνεται, ὕστερα ἀπ’ ἀγῶνες μὲ φωτιὰ καὶ αἷμα. Οἱ ἀγῶνες ὅμως αὐτοὶ εἶναι τὸ ὅραμα, κι ὅταν ἀκόμα γίνονται μνήμη, γιατὶ ἡ ἱστορία ἐνῶ μιλάει γιὰ τοὺς χρόνους ποὺ πέρασαν, κατὰ περίεργο τρόπο, εἶναι αὐτὴ ποὺ πλάθει τὰ σχέδια γιὰ τὸ μέλλον.
Εἶναι σὰ νὰ μὴν πέθαναν τὰ πνεύματα, καὶ θέλουνε νὰ μποῦνε πάλι στὴ ζωὴ καὶ στὸ προσκήνιο. Σὰ νάρχονται ἐνσαρκωμένα στοὺς δικούς μας τοὺς καιρούς, καὶ νὰ φωλιάζουν στὰ δικά μας κορμιά, κουνῶντας μας γιὰ πράξεις ποὺ ζητοῦνε συνέχεια.
Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος, μιλοῦσε ἀπὸ χρόνια στὴν καρδιά μου καὶ ὁδηγοῦσε τὴ σκέψη μου μαζὶ μὲ κάποιους ἄλλους Ταγοὺς τῶν Ἑλλήνων πούχαν διαμορφώσει τὴ συνείδηση καὶ τὴ σκέψη μου.
Ἦταν αὐτοὶ ποὺ τοὺς ὀνόμαζα Προφῆτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιατὶ προμήνυαν τὴν ἀναγέννηση τῆς φυλῆς μας, καλῶντας την νὰ πετάξει τὸ φθαρμένο πετσί της, ὅπως τὰ φίδια, καὶ νὰ γυρίσει μὲ νέες δυνάμεις σὲ μεγάλα ὁράματα καὶ ἀγῶνες. […]
Ὁ Γιαννόπουλος, εἶχε τὴ δύναμη καὶ τὴ μοναδικότητα νὰ γκρεμίζει καὶ νὰ χτίζει μαζί. Νὰ μαστιγώνει καὶ νὰ ἐξυψώνει τὸν Ἕλληνα τὴν ἴδια στιγμὴ κι ἀπολύτως παράλληλα. Στὸν κύκλο τῆς ὁμάδας μας, δίδασκα ἀπὸ τότε τὸν Γιαννόπουλο μαζὶ μὲ τὸν Δραγούμη, καθὼς ἐπίσης καὶ ποιήματα ἐπιλεγμένα τῶν κορυφαίων Ἑλλήνων ποιητῶν, ὅπως τοῦ Παλαμᾶ, Βαλαωρίτη, Μαβίλη κι ἄλλων, ποὺ δίδασκαν Ἑλληνισμὸ κι ἀναγέννηση.[…]
Ὁ Γιαννόπουλος ἦταν ὁ κυριότερος ἀντίπαλος τῆς δυτικοποίησης τῶν Ἑλλήνων καὶ εἶχε ἀφιερώσει τὴν ζωή του στὴν ἀφύπνισή τους, καλῶντας τους νὰ στηριχτοῦν στὸν δικό τους πολιτισμὸ καὶ τὶς δικές τους δυνάμεις.»
ΕΛΛΗΝΙΚΩΣ ΔΙΕΞΕΡΧΟΜΑΙ 