ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΙΣΛΑΜΙΚΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν συνέντευξη τοῦ Ἄγγελου Συρίγου, βουλευτῆ τῆς Νέας Δημοκρατίας, σὲ πρόσφατη τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ τοῦ διαύλου ACTION TV:

Δημοσιογράφος: Θέλω νὰ ρωτήσω: «ἄν ἔρθει ἕνα μὴ κερδοσκοπικὸ πρόσωπο ἀπὸ μιὰ μουσουλμανικὴ χώρα καὶ θελήσει νὰ κάνει ἕνα τέτοιο πανεπιστήμιο στὴν περιφέρεια Ἀνατολικῆς Μακεδονίας-Θράκης, ὅπου ὑπάρχουν καὶ ἰδιοκτησίες μουσουλμανικῆς χώρας σὲ παραδοσιακὸ ἀκίνητο, ὑπάρχει δηλαδὴ ἕτοιμη ἡ ὑποδομή… ἄν ἔρθει καὶ πάρει ἕνα κτήριο, ἄν ἔρθει καὶ πάρει μιὰ παλιὰ καπναποθήκη στὴν Ξάνθη, στὴν Κομοτηνή, στὴν Καβάλα ἤ κάπου ἀλλοῦ καὶ κάνει ἕνα πανεπιστήμιο γιὰ θέματα θεολογίας πῶς θὰ ἀντιμετωπισθεῖ αὐτὸ σὲ μία εὐαίσθητη γιὰ τὰ ἐθνικὰ ζητήματα περιοχή;».

Ἄγγελος Συρίγος: Ὅλα τὰ παραρτήματα τῶν πανεπιστημίων ποὺ θὰ φτιαχτοῦν ἐδῶ περνᾶνε ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Ἐθνικῆς Ἀρχῆς γιὰ τὴν Ἀνώτατη Ἐκπαίδευση. Ἑπομένως, ἐὰν ἡ ἰσλαμικὴ χώρα ποὺ ἔρθει ἔχει αὐτὰ τὰ κριτήρια θὰ μπορέσει νὰ τὸ φτιάξει, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ φοβόμαστε.

Δημοσιογράφος: Ἄρα μπορεῖ νὰ γίνει;

Ἄγγελος Συρίγος: Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς δὲν ἀφήνω πανεπιστήμια ἀπὸ ἰσλαμικὲς χῶρες νὰ φτιάξουνε παραρτήματα.

Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε γιατί δὲν μπορεῖ τὸ κράτος νὰ μὴν ἐπιτρέψει τὴν ἵδρυση μουσουλμανικοῦ πανεπιστημίου στὴν Ἑλλάδα, καὶ εἰδικὰ στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη;

Ἐκτὸς κι ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία ΝΑΤΟϊκὴ καὶ Εὐρωενωσιακὴ ἀποικία, ἡ ὁποία, ὡς τέτοια, ἀποτελεῖ ἀνταλλάξιμο εἶδος γιὰ τὸν κατευνασμὸ τῆς ἄτακτης Τουρκίας ἀπὸ τοὺς μεγάλους Δυτικούς μας συμμάχους, Ἀμερικανοὺς καὶ Εὐρωπαίους.

Τὰ περὶ ἰδιωτικῶν (συγγνώμη, μὴ κερδοσκοπικῶν) πανεπιστημίων ποὺ θὰ ἀναβαθμίσουν δῆθεν τὴν ἀνωτάτη ἐκπαίδευση στὴν Ἑλλάδα τὰ ἀκούω βερεσὲ (τουρκιστί: veresiye) καὶ τὰ ἀφήνω γιὰ νὰ χαϊδεύουν τὰ αὐτάκια τῶν φιλελευθέρων. Κι αὐτὸ γιατὶ ἕνας βουρκόλακος τῆς δυτικῆς παγκοσμιοποίησης -καὶ τέτοιος κατάντησε ἡ Ἑλλάδα- δὲν ἔχει καμία ἀνάγκη ἀπὸ ἀνωτάτη ἐκπαίδευση ὑψηλοῦ ἐπιπέδου.

Τί νὰ τὴν κάνει ὅταν ἔχει τὴν «βαριὰ βιομηχανία» τοῦ τουρισμοῦ καὶ θέλει ἕναν στρατὸ παρασίτων ποὺ καταναλώνει τὰ διάφορα «pass», ὅταν δὲν θέλει οὔτε νὰ παράγει καὶ οὔτε νὰ δημιουργήσει πολιτισμό;

Τί νὰ τὴν κάνει, ὅταν ἀπὸ τὰ σχολεῖα βγαίνουν λειτουργικὰ ἀναλφάβητοι, νεοβάρβαροι καὶ ἡττημένα μυαλά; Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι κρατικὰ πανεπιστήμια πλέμπας (τέτοια εἶναι ἤδη) καὶ ἰδιωτικὲς σχολὲς γιὰ τὸ ἄρμεγμα τῶν οἰκονομιῶν τῶν μικροαστῶν. Πιθανὸν καὶ τραπεζικὰ φοιτητικὰ δάνεια -ὅπως Ἀμερικὴ- γιὰ τὴν περαιτέρω ἰδιωτικὴ καταχρέωση.

Ἄλλωστε ἡ λεγομένη «δημόσια δωρεὰν παιδεία» (τί φρικτὴ ἔκφραση!) εἶναι ἤδη ἐν μέρει καὶ ἐμμέσως ἰδιωτική, ἀφοῦ τὰ -«ἀπαραίτητα» πλέον- μεταπτυχιακὰ θέλουν δίδακτρα καὶ ὅταν τὸ μεγαλύτερο (καὶ τὸ μόνο πραγματικὸ) ἰδιωτικὸ πανεπιστήμιο τῆς χώρας εἶναι τὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο; Τί διαφορὰ ἔχει τὸ «δημόσιο» ἀπὸ τὸ ἰδιωτικό, ὅταν καταβάλεις δίδακτρα γιὰ νὰ σπουδάσεις; Παρεμπιπτόντως, τὴν κατάργηση τῶν διδάκτρων στὰ μεταπτυχιακὰ καὶ στὸ Ἀνοιχτὸ Πανεπιστήμιο εἶναι τὰ μόνα αἰτήματα ποὺ ΔΕΝ θὰ δεῖτε νὰ προβάλλουν αὐτοὶ ποὺ ὠρύονται γιὰ τὰ ἰδιωτικὰ πανεπιστήμια τοῦ Μητσοτάκη.

Τὸ πραγματικὸ «ζουμὶ» βρίσκεται ἀλλοῦ. Καὶ μᾶς τὸ ἀνακοίνωσε ὁ Ἄγγελος Συρίγος, μὲ μία ἄλλη «προφητικὴ» του δήλωση -ἡ πρώτη, θυμίζω, ἦταν ὅτι ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης εἶναι παρωχημένη.

Ἡ μετατροπὴ τῆς χώρας (καὶ) σὲ τουρκικὸ βιλαέτι προχωρεῖ γοργά.

Ἄς κοιμηθοῦμε.

ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ (ΚΑΙ) ΠΑΝΩ ΣΑΣ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ

Νὰ ξεκαθαρίσω πρῶτα τὴν θέση μου. Δὲν πιστεύω στὴν πολιτικὴ ἐπάρκεια -γιὰ νὰ τὸ θέσω κομψὰ- τῶν τριῶν κομμάτων τοῦ ἐπονομαζομένου «πατριωτικοῦ χώρου» ποὺ ἔχουν ἐκλεγεῖ στὴν Βουλή. Στὴν πραγματικότητα, δὲν πιστεύω κἄν στὶς δυνατότητες τοῦ «κοινοβουλευτικοῦ ἀγῶνος» -τοὐλάχιστον ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες- νὰ ἀλλάξουν τὴν σημερινὴ λίαν δυσμενῆ κατάσταση, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ μόνο μὲ ριζικὲς διαδικασίες.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, παρὰ τὴν διαφορετική μου θέση, δὲν ἔχω σταθεῖ, τοὐλάχιστον μέχρι τώρα, ἀπέναντι στὰ τρία αὐτὰ κόμματα. Κάτι τέτοιο θὰ μετέθετε ἀποπροσανατολιστικῶς τὸ πραγματικὸ κέντρο τῆς ἀντιπαραθέσεως. Καί, στὸ κάτω-κάτω, τὰ ἔχουν ψηφίσει περὶ τὶς 470.000 ἐκλογεῖς, τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν ὑπάρχει κάποια ἄλλη, ἐπὶ τοῦ πρακτέου, ἐναλλακτικὴ λύση.

Ξεκαθαρίζω, τέλος, ὅτι δὲν ἔχω ψηφίσει κανένα ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ κόμματα. Ἐὰν τὸ ἔκανα, δὲν θὰ ἀπευθυνόμουν μονάχα δημοσίως πρὸς αὐτά, ἀλλὰ θὰ πήγαινα προσωπικῶς νὰ ἐπισκεφτῶ τοὺς βουλευτές γιὰ νὰ τοὺς ἐκφράσω τὶς ἀπόψεις μου. Αὐτό, βέβαια, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουν ὅλοι οἱ ψηφοφόροι ποὺ συμμετέχουν στὶς ἐκλογές. Δυστυχῶς, ὁ «μέσος» ψηφοφόρος εἶναι τόσο ἀδιάφορος γιὰ τὸ ἐθνικὸ μέλλον, ὥστε οἱ ἐπισκέψεις του στὸ γραφεῖο τοῦ βουλευτὴ τῆς περιφερείας του ἔχουν νὰ κάνουν μονάχα μὲ τὴν προσωπική του «ἐξυπηρέτηση».

Στὸ «ψητὸ» τώρα. Δὲν χρειάζεται νὰ περιγράψω τί ἔχει στὰ σκαριὰ ἡ κυβερνῶσα συμμορία γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου. Καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιχειρηματολογήσω ὡς πρὸς τὸ γιατί δὲν πρέπει νὰ ψηφισθεῖ τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους. Ἄν τὰ τρία αὐτὰ κόμματα διατείνονται ὅτι εἶναι πράγματι αὐτὰ ποὺ εἶναι, τότε τώρα ἔχει ἔλθει ἡ ὥρα γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξουν -ὄχι, φυσικά, μὲ ἀνέξοδα λόγια ἀλλὰ μὲ τολμηρὲς πράξεις, ποὺ βρίσκονται ἐντὸς τῆς σφαῖρας τῶν δυνατοτήτων τους.

Ἄν πράγματι τὸ νομοσχέδιο αὐτὸ ἔχει τόσο μεγάλη σημασία τὴν ὁποία αὐτὰ τὰ τρία κόμματα τοῦ ἀποδίδουν στὰ λόγια (καὶ πράγματι εἶναι τόσο μεγάλη), τότε δὲν ἔχουν νὰ κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ καλέσουν τοὺς βουλευτές τους νὰ παραιτηθοῦν καὶ νὰ προκαλέσουν ἔτσι τὴν πτώση αὐτῆς τῆς βρωμερῆς κυβερνήσεως.

Τὸ Σύνταγμα εἶναι ἐντελῶς σαφές. Σὲ περίπτωση παραιτήσεως ὅλων τῶν βουλευτῶν, δηλαδὴ τῶν ἐκλεγμένων καὶ τῶν ἐπιλαχόντων, ἡ Βουλὴ δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργήσει καὶ ἡ κυβέρνηση εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ προκηρύξει ἐκλογές. Διαβάστε οἱ ἴδιοι τὸ Σύνταγμα, καὶ θὰ τὸ διαπιστώσετε (κανονικά, βέβαια, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε διαβάσει ὅλοι ὁλόκληρο τὸ Σύνταγμα καὶ νὰ τὸ γνωρίζουμε καλὰ). Διαβάστε τό, σὲ περίπτωση ποὺ μπορεῖ κάποιοι νὰ σᾶς ποῦν ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται. Γίνεται καὶ παραγίνεται! Καὶ αὐτὸ τὸ ξέρουν πάρα πολὺ καλὰ τοὐλάχιστον οἱ νομικοὶ αὐτῶν τῶν κομμάτων, βουλευτὲς καὶ μή.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ πύρινοι λόγοι ἀπὸ βήματος Βουλῆς δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου. Τὸ νομοσχέδιο εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ψηφισθεῖ ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν βουλευτῶν τῶν περισσοτέρων κομμάτων. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ ἀριστερὴ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση τείνει χεῖρα βοηθείας στὴν δεξιὰ κυβέρνηση τὰ τελευταῖα τεσσεράμισι χρόνια. Αὐτοὶ κάνουν τὴν δουλειά τους. Ἄς κάνουν, λοιπόν, καὶ τὰ τρία κόμματα τῆς Βουλῆς ποὺ διατείνονται μὲ ζέση ὅτι ὑπηρετοῦν τὸ Ἔθνος καὶ τὴν Ὀρθοδοξία τὴν δικιά τους. Καὶ ἡ δουλειά τους, στὴν προκειμένη περίπτωση εἶναι νὰ παραιτηθοῦν καὶ νὰ ρίξουν τὴν κατάπτυστη συμμορία τοῦ Μητσοτάκη.

Ἰδοῦ ἡ Ρόδος, Ἰδοὺ καὶ τὸ Πήδημα.

Εἰδάλλως, ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀέρας κοπανιστός!

ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ «ΑΝΘΡΩΠΟΛΗΣΤΕΣ» ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὸ ἄρθρο τοῦ Παναγιώτη Λιάκου «Ἡ νύφη μὲ τὸ μούσι»

Σχολιάζει ὁ Κωνσταντῖνος Ι. Βαθιώτης

O Παναγιώτης Λιᾶκος, ἀρθρογράφος τῆς ἐφημερίδας «Δημοκρατία», στὸ ἄρθρο του, μὲ τίτλο «Ἡ νύφη μὲ τὸ μούσι» ποὺ δημοσίευσε τὴν Τρίτη 16 Ἰανουαρίου 2024 στὴν στήλη του «Περὶ Πωλητικὴς» (σελ. 40), στηλίτευσε τὸ φαινόμενο τῆς «ὁμομανιακῆς προπαγάνδας».

Καυτηρίασε καὶ ἐκεῖνος τὴν ἐμετικὴ-ἄρρωστη κατάσταση ποὺ ἐμφανίζει ἡ ἑλληνικὴ τηλεόραση, τὸ κατ’ ἐξοχὴν ὄργανο τῆς νεοταξίτικης προπαγάνδας, ἡ ὁποία νυχθημερὸν προπαγανδίζει τὸν κυοφορούμενο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων (ποὺ πονηρὰ ἔχει διαστρεβλωθεῖ γλωσσικὰ σὲ γάμο ὁμοφύλων γιὰ νὰ ἀπωθοῦνται τὰ ὅποια ἀρνητικὰ συναισθήματα παράγονται ἀπὸ τοὺς δῆθεν ὁμοφοβικοὺς), παρατάσσοντας, πρωτίστως στὰ πάνελ τῶν ἐκμαυλιστικῶν πρωινάδικων, ἀμόρφωτα σκύβαλα, πληκτικοὺς χλεχλέδες καὶ ξεπεσμένες τηλεπερσόνες, ποὺ ἐπιδιώκουν –δυστυχῶς ὄχι μὲ μικρὲς πιθανότητες– νὰ γίνουν τὰ πρότυπα τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ Λιᾶκος παρατηρεῖ ὅτι:

«Τὸν τελευταῖο καιρό, σχεδὸν μὲ κάθε κανάλι ποὺ θὰ τολμήσεις νὰ συντονιστεῖς, ὁποιαδήποτε στιγμὴ τοῦ εἰκοσιτετραώρου, θὰ πετύχεις ἐκπομπὴ ὅπου θὰ παρουσιάζεται μὲ τὰ μελανότερα χρώματα ἡ ‘καθυστερημένη’ ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ θὰ ἐκθειάζονται, μέχρι ἀκροτάτης ἀηδίας, οἱ ἐμπροσθοφύλακες τῆς ὁμομανιακῆς προπαγάνδας ποὺ ἀγωνίζονται γενναία καὶ ἀνιδιοτελῶς γιὰ τὸ δίκιο, κόντρα στὸ σύστημα, δίπλα στὸν Μπάϊντεν καὶ τὸν Σόρος».

«Σκερτσάτοι παρουσιαστὲς καὶ σχολιαστὲς θὰ ἀναπέμπουν ὕμνους καὶ δοξαστικὰ γιὰ τοὺς καρναβαλιστὲς (μὲ ἀνδοθηλυκὴ ἀμφίεση καὶ φάτσα μουσάτης Μανίνας) τῶν παρελάσεων ὁμοφυλόφιλης ‘ὑπερηφανείας’ καὶ θὰ περιγράφουν τὴν Ἑλλάδα σὰν ἕνα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ὅπου κρατοῦνται καὶ βασανίζονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, οἱ λεσβίες καὶ οἱ τραβεστὶ».

Περιγράφοντας τὰ πράγματα μὲ τὸ (νεοταξίτικο) ὄνομά τους, ὁ Λιᾶκος εἶναι ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους δημοσιογράφους ποὺ βγάζει στὸ φῶς τὴν πικρὴ ἀλήθεια ἐπιδιδόμενος σε σπάνιες γλωσσικὲς πιρουέτες. Ἄς ἀπολαύσουμε τὶς ἀκόλουθες παραγράφους:

«Ὁ βασικὸς κορμὸς τῆς ἐπιχειρηματολογίας τους [ἐνν.: ἐκείνων ποὺ περιγράφουν τὴν Ἑλλάδα σὰν ἕνα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης] θὰ εἶναι κορφολογημένος ἀπὸ τοὺς τσουκνιδόκηπους τῆς νεοταξίτικης προπαγάνδας καὶ ὁ μεγάλος τους ὁ καημὸς ἡ νομοθέτηση τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ ὁποία παρουσιάζεται σὰν παλλαϊκὸ αἴτημα, σὰν τὴν ἐπιτομὴ τῆς ἐξελίξεως τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, σὰν πολιτισμικὸ ἅλμα (στὸ κενὸ βέβαια, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλη κουβέντα)».

«Ἄν τοὺς ἀκούσεις προσεκτικά, ἀποφεύγοντας νὰ ἀναγαλλιάσεις μὲ τὴν ἐπιθετικότητα, τὸν σνομπισμό, τὰ κάκιστα ἑλληνέζικα ποὺ μηρυκάζουν, καὶ τὰ ἀφόρητα νεοταξικὰ κλισὲ ποὺ ἐκτοξεύουν κατὰ ριπάς, θὰ σχηματίσεις τὴν ἐντύπωση ὅτι τὰ δημαρχεῖα, οἱ ἱεροὶ ναοί, τὰ ΚΕΠ εἶναι γεμᾶτα μὲ μυριάδες νταγλαράδες-Τίνκερμπελ, ποὺ περιμένουν μὲ τὶς ἀνθοδέσμες στὰ χέρια γιὰ νὰ παντρευτοῦν, καὶ στὸ φινάλε τὸ κράτος νὰ τοὺς τρατάρει καὶ μερικὰ παιδιὰ γιὰ νὰ υἱοθετήσουν -λὲς καὶ τὸ νὰ ἀναλάβεις τὴν ἀνατροφὴ ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ δὲν εἶναι δικό σου ἀποτελεῖ… ἔπαθλο ποὺ ἀπονέμει τὸ κράτος ἤ δικαίωμα τοῦ καθενός, χωρὶς προηγηθεῖσα ἀξιολόγηση».

Ὁλοκληρώνοντας τὸ κείμενό του, ὁ Λιᾶκος ἐπισημαίνει ὅτι ἴσως καὶ νὰ μὴ βρεῖ κανεὶς οὔτε μισὴ περίπτωση ἂν ἐπιχειρήσει νὰ ἐντοπίσει ὁμοφυλόφιλους πολῖτες ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὸ σύμφωνο συμβίωσης ἀλλὰ ἐπιθυμοῦν διακαῶς νὰ ἀλληλοπαντρεύονται ἤ νὰ ἀλληλονυμφεύονται.

Στὴν τελευταία παράγραφο τοῦ ἀρθρογράφου ὅλο τὸ ζουμί:

«Το αἴτημα γιὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων δὲν εἶναι τῆς κοινωνίας ἀλλὰ μιᾶς σκοτεινῆς ἐλίτ, ποὺ συμπεριφέρεται καὶ ρητορεύει λὲς καὶ μισεῖ τὴν πλειοψηφία».

Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει ἕνας τόσο σοβαρὸς δημοσιογράφος, ὁ ὁποῖος δὲν φοβᾶται νὰ συνταχθεῖ μὲ τὶς ἀπόψεις τῆς ἰσχνῆς μειοψηφίας, ἡ ὁποία λερώνεται καθημερινὰ μὲ τοὺς σατανικοὺς λεκέδες τῶν διεστραμμένων λακέδων ποὺ ἔχουν υἱοθετήσει (ἤ μήπως τεκνοθετήσει;) τὴν ἀμυντικὴ ρητορικὴ τῆς συνωμοσιολογίας.

Διότι εἶναι ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ προληπτικὰ μὲ τὴν ρετσινιὰ τοῦ συνωμοσιολόγου ὅποιος τολμᾶ νὰ ἀποκαλύπτει τὴν μισάνθρωπη ἀτζέντα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, βασικὸς πυρῆνας τῆς ὁποίας εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ταυτότητας τοῦ ἀνθρώπου, πού βεβαίως πρέπει νὰ στηριχθεῖ στὴν πρόκληση σύγχυσης ὡς πρὸς τὰ μέχρι πρότινος παγιωμένα στεγανὰ ἀνάμεσα στὸ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό, στὸ ὁμαλὸ καὶ τὸ ἀνώμαλο, στὸ φυσικὸ καὶ τὸ ἀφύσικο, στὸ ὀρθόδοξο καὶ τὸ κακόδοξο, στὸ κανονικὸ καὶ τὸ κατ’ ἐξαίρεσιν.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ φράση «ὁ Α πῆρε τὴν ταυτότητα τοῦ Β» σημαίνει ὅτι ὁ Α διέλυσε, συνέτριψε, ἀποδόμησε, κονιορτοποίησε, ἐξαφάνισε τὸν Β.

Ἄς τὸ συνειδητοποιήσουμε:

Ἡ κυβέρνηση τῆς Νέας Δικτατορίας, ἡ ὁποία ἐκμεταλλεύεται στὸ ἔπακρο τὸν μηχανισμὸ τῆς «ὁμομανιακῆς προπαγάνδας», ὑλοποιούμενης ἐμετικὰ διὰ τῶν ΜΜΕ, ὑπηρετεῖ ἕνα ἀνθρωποδιαλυτικὸ σχέδιο ἐκπορευόμενο ἀπὸ τὰ δαιμονισμένα κέντρα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Ὅποιος διατηρεῖ ἕνα ἐλάχιστο κοινῆς λογικῆς βλέπει πεντακάθαρα ὅτι ἡ νεοταξίτικη καὶ ψυχοπαθὴς «σκοτεινὴ ἐλὶτ» θέλει «νὰ μᾶς πάρει τὴν ταυτότητα» (ὄχι μόνο τὴν βιολογική, ἀλλὰ ἐπιπλέον τὴν θρησκευτικὴ καὶ τὴν ἐθνικὴ) καί, μετά, νὰ τὴν ἀντικαταστήσει μὲ τὴν ἠλεκτρονικὴ ψευτοταυτότητα.

Τὰ μέλη αὐτῆς τῆς «σκοτεινῆς ἐλὶτ» εἶναι οἱ ἐπίδοξοι «ἀνθρωποληστὲς» τοῦ 21ου αἰῶνα.

Ἄραγε, θὰ τὰ καταφέρουν ἤ θὰ ἀποτύχουν παταγωδῶς, ὅπως συνέβη καὶ ὅλες τὶς προηγούμενες φορὲς πού προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν Βαβὲλ τους;

Τὰ δίχτυα τῆς παγκόσμιας δικτατορίας θὰ γίνουν οἱ μόνιμες ἠλεκτρονικὲς ἁλυσίδες μας ἤ θὰ κοποῦν μαχαίρι;

Θὰ αὐτοκτονήσει ἡ ἀνθρωπότητα αὐτοπυροβολούμενη μὲ τὰ σκάγια τῶν ψυχανώμαλων σαδιστῶν της ἤ θὰ στρέψη τὴν κάννη στὸ κεφάλι τοῦ νεοταξίτικου φιδιοῦ ποὺ ἐξέτρεφε ἐπὶ χρόνια στὸν κόρφο της;

Δυστυχῶς, ἡ ἀφύπνιση εἶναι μὲν ἀναγκαία, ὄχι ὅμως καὶ ἐπαρκὴς προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς παγκόσμιας δικτατορίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στὸ ἄρθρο τοῦ Παναγιώτη Λιάκου δεσπόζει ἡ φωτογραφία τῆς drag περσόνα Κοντσίτα Βουρστ (Conchita Wurst) –κατὰ κόσμον Τόμας Νόϊβιρτ–, ποὺ τὸ 2014 ἐκπροσώπησε τὴν Αὐστρία καὶ κατέκτησε τὴν πρώτη θέση στὸν διαγωνισμὸ τῆς Eurovision. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς ἄρσης τῶν διαχωριστικῶν γραμμῶν ἀνάμεσα στὸ θηλυκὸ καὶ τὸ ἀρσενικὸ δούλευε μεθοδικὰ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια.

Πηγή: https://kvathiotis.substack.com/p/21-bcc

ΥΓ: Ὁ πολυτονισμὸς τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αὐτὸ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν οἱ συντηρητικοφανεῖς φιλελεύθεροι, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ ἔχουν ἤδη ἀποδεχθεῖ τὰ πάντα, ἐνίστανται στὴν παρένθετη «μητρότητα» γιὰ τὰ ὁμοφυλόφιλα δίδυμα, εἶναι ὅτι ὅταν σερβίρεις τὸ κρασὶ πρέπει καὶ νὰ τὸ πιεῖς.

Ὅποιος, πολὺ-πολὺ φιλελεύθερα, ἀποδέχεται τὸν «ἐρωτικὸ αὐτοπροσδιορισμὸ» ὡς συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ φιλελεύθερου θέσφατου τῶν λεγομένων «ἀτομικῶν δικαιωμάτων, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀνοχὴ σὲ κάθε εἴδους σεξουαλικὴ διαστροφὴ ἐντάσσοντάς την στὴν σφαῖρα τοῦ ἐξίσου φιλελεύθερου θέσφατου τοῦ «ἀπαραβίαστου τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς». Καὶ καθετὶ ποὺ ἀνήκει στὸ φιλελεύθερο «ἱερὸ» τῆς «ἰδιωτικῆς ζωῆς» θεωρεῖται «κανονικότητα» καὶ ὄχι διαστροφή, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ «δεκάτη ἐντολὴ» τῆς φιλελεύθερης «ἀνεκτικότητας» (ποὺ σταματᾶ μονάχα σὲ ὅ,τι δὲν εἶναι φιλελεύθερο).

Κατὰ συνέπεια, θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖ τὸν «γάμο» μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων, ἐφόσον αὐτὸς ἐμπίπτει στὴν κατηγορία τοῦ «ἐρωτικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ», τῶν «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» καὶ τοῦ «ἀπαραβίαστου τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς».

Καὶ ἐφόσον ἀποδέχεται τὸν «γάμο», εἶναι ἐξίσου ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδεχθεῖ καὶ τὴν παρένθετη «μητρότητα», ἀφοῦ ἡ ἀποδοχὴ τῆς θεσμοθετήσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων ἑνώσεων ὡς «γάμος» σημαίνει τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀντιλήψεως ὅτι δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξύ, ἀφ’ ἑνός, ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναῖκας ποὺ ἔχουν ἔλθει εἰς γάμον κοινωνία καὶ ἔχουν τεκνοποιήσει μὲ φυσικὸ τρόπο καί, ἀφ’ ἑτέρου, δύο νυμφευμένων γυναικῶν ποὺ ἀποκτοῦν τέκνο μέσῳ ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως ἤ δύο παντρεμένων ἀνδρῶν ποὺ ἀποκτοῦν τέκνο μέσῳ παρένθετης «μητέρας».

Ὅταν τὸ φιλελεύθερο κράτος ἀναγνωρίζει τὸν «γάμο» μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου ἀναγνωρίζει ταυτοχρόνως ὅτι τὰ ἄτομα αὐτά, ἐφόσον εἶναι ἴσα μὲ ὅλα τὰ ἄλλα, διαθέτουν τὰ ἴδια δικαιώματα νὰ ἀποκτήσουν παιδιὰ μὲ τὰ ἑτεροφυλόφιλα ζευγάρια ἐξισώνοντας ἔτσι τὴν φυσικὴ μορφὴ ἀναπαραγωγῆς μὲ τὶς ὑποβοηθούμενες μορφὲς ἀναπαραγωγῆς, στὶς ὁποῖες, στὴν περίπτωση τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν, ἐντάσσεται καὶ ἡ παρένθετη «μητρότητα».

Αὐτὸ ποὺ ἀναγνωρίζεται μὲ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων διδύμων (καὶ ὄχι, ἀσφαλῶς, «ζευγαριῶν») εἶναι ὅτι τὸ νὰ γεννιέται ἕνα παιδὶ ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα εἶναι ἕνα ἀσήμαντο γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν παίζει κανέναν ρόλο γιὰ τὸ τί σημαίνει γονέας, γιὰ τὸ τί σημαίνει οἰκογένεια καὶ γιὰ τὸ τί σημαίνει παιδί.

Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ λογικὴ ἀναγκαιότητα συνέπεια τῆς ἴδιας τῆς οὐσίας τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας, ἡ ὁποῖα ἔχει ὡς κέντρο της τὸ ἄτομο καὶ ὕψιστη ἀξία τὰ δικαιώματά του, δηλαδὴ τὴν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι «χειραφετημένος» ἀπὸ κάθε περιορισμὸ ἀρκεῖ νὰ μὴν παραβιάζονται τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων ἀτόμων.

Θεσπίζοντας τοὺς «γάμους», τὴν παρένθετη «μητρότητα», τὶς «ἀλλαγὲς φύλου» γιὰ τοὺς ἐφήβους, τὶς «θεραπεῖες μεταστροφῆς φύλου» ὁ φιλελευθερισμὸς κάνει ἁπλῶς τὰ πρῶτα του βήματα πρὸς τὴν κατάργηση κάθε παραδοσιακῆς καὶ φυσικῆς ταυτότητας, μαζὶ καὶ τῆς ἀνθρώπινης ταυτότητας. Ὁ στόχος δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ μετασχηματισμὸς τῆς οἰκογένειας. Εἶναι ἡ κατάργηση τῆς οἰκογένειας. Γιὰ τὸν φιλελεύθερο νοῦ (καὶ ὁ καλύτερος σημερινὸς φιλελεύθερος νοῦς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ μεταμοντέρνου ἀριστεροῦ) ἡ οἰκογένεια αὐτὴ καθαυτὴν ὡς θεσμὸς εἶναι κάτι ἐντελῶς ἀνορθολογικό, ἐφόσον ἐνέχει ἰσχυροὺς ἀνθρωπίνους φυσικοὺς δεσμούς. Γιατί καθετὶ φυσικὸ -δηλαδὴ ἀνθρώπινο, βαθιὰ ἀνθρώπινο!- ἀποτελεῖ τὸν μέγιστο παραλογισμὸ γιὰ τὸ ἐγωκεντρικὸ καὶ ἡδονοθηρικὸ αὐτοθεωμένο φιλελεύθερο ἄτομο.

Τὸ φιλελεύθερο ἰδεῶδες εἶναι ἕνα σύνολο ἐγωκεντρικῶν «ἀτομικοτήτων» (δὲν εἶναι καθόλου περίεργο τὸ ὅ,τι αὐτὸς ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται εὐρύτατα ἀπὸ τοὺς «ἀντιεξουσιαστὲς»), εὔτακτα τοποθετημένων, χωρὶς συγκεκριμένη ταυτότητα καὶ οὐσιαστικῶν δεσμῶν μεταξύ τους, ποὺ ἀναζητοῦν ἐλεύθερα τὴν μέγιστη δυνατὴ προσωπικὴ εὐτυχία, τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ ἐγγυᾶται τὸ φιλελεύθερο κράτος, πρωτίστως διὰ τῆς οἰκονομίας.

Ἡ ἀνθρωπολογικὴ ἀντίληψη τοῦ φιλελευθερισμοῦ εἶναι τὸ ἄτομο ὡς ἔλλογος ὠφελιμιστής, ποὺ συνάπτει σχέσεις μὲ τὰ ἄλλα ἄτομα ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἀμοιβαίου ὀφέλους, τὸ ὁποῖο ἐγγυῶνται τὰ «ἀτομικὰ δικαιώματα».

Αὐτὸ ποὺ δὲν κατανοοῦν οἱ συντηρητικοφανεῖς φιλελεύθεροι εἶναι ὅτι ὁ καπιταλισμὸς κάθε ἄλλο παρὰ εἶναι συντηρητικός. Ὁ καπιταλισμὸς εἶναι ἐκ τῆς φύσεώς του ἐπαναστατικός, ριζοσπαστικός, προοδευτικὸς καὶ ἀχαλίνωτος. Ὁ καπιταλισμὸς -καὶ ὄχι ὁ κομμουνισμὸς- εἶναι τὸ «πραγματικὸ κίνημα ποὺ καταργεῖ τὴν ὑφισταμένη κατάσταση πραγμάτων» (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε σκωπτικὰ τὴν φράση ποὺ διετύπωσε ὁ Μὰρξ γιὰ τὸν κομμουνισμὸ). Αὐτὸ τὸ κατάλαβαν οἱ καλοζωισμένοι ἀριστεροὶ ποὺ πραγματοποίησαν τὴν Μεγάλη Νοεφιλελεύθερη Πολιτιστικὴ Ἐπανάσταση τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 βοηθώντας τὸν καπιταλισμὸ τῆς μαζικῆς παραγωγῆς καὶ τῆς μαζικῆς κατανάλωσης νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τοὺς πολιτισμικοὺς ἀρχαϊσμοὺς ποὺ τὸν βάραιναν.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιμετωπίσεις στὰ σοβαρὰ τὶς μεγάλες ἐπαναστατικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἀνατρέπουν τὰ ἀνθρωπολογικὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας καὶ λαμβάνουν χώρα μπροστὰ στὰ (ἔκπληκτα) μάτια μας καὶ «παντρεύουν» -ἐπιτέλους- τὴν Δεξιὰ μὲ τὴν Ἀριστερὰ μὲ κουμπάρο τὸν Ἀπόλυτο Φιλελευθερισμό, μὲ τὴν φιλοδοξία ἑνὸς Μετανθρώπινου «κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ» (νεοπαγανισμοῦ), μὲ φιλελεύθερα ἐπιχειρήματα.

Ὁ Φιλελευθερισμὸς -μὲ τὸ ὑποδόγμα τοῦ Δικαιωματισμοῦ- εἶναι μία Πολιτικὴ Θρησκεία μὲ φανατικοὺς πιστούς, καὶ ὡς τέτοια ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἀντιπαρατεθοῦν στὰ σοβαρὰ μαζί του.

Εἶναι ἡ Χριστιανικὴ Ἐξέγερση ἐνάντια στὸν Σύγχρονο Κόσμο.

Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ θὰ μιλήσουμε ἀργότερα.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους ποὺ ἔρχεται γιὰ νὰ θεσπίσει τὸν «γάμο» ἀλλὰ καὶ τὴν «τεκνοθεσία» τῶν ὁμοφυλοφίλων «ζευγαριῶν» ἐγκαινιάζει τὴν τελικὴ φάση τῆς καταστροφῆς τοῦ ἱστοῦ τῆς ἑλλαδικῆς κοινωνίας, ποὺ μετατρέπεται γοργὰ σὲ μαζοπολτὸ ὕστερα ἀπὸ χρόνια νεοταξίτικης ἐπελάσεως.

Γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τὴν πρὸ δεκατεσσάρων ἐτῶν ἔναρξη τῆς κρίσης δίχως τέλος οἱ ἐπικεφαλῆς τῆς σήπουσας Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας παραβιάζουν κατάφωρα τὸ ἴδιο της τὸ Σύνταγμα, καὶ ἐν προκειμένῳ τὸ ἄρθρο 21, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο:

«Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς του Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους».

Πρόκειται, ἀσφαλῶς, γιὰ μία κυριολεκτικῶς ὀργουελικὴ ἀντιστροφὴ τῆς πραγματικότητας, ἀφοῦ μὲ τὸ μιαρὸ νομοσχέδιο ἀναιρεῖται ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς οἰκογενείας, τοῦ γάμου καὶ τῆς μητρότητας, ἐνῷ πλήττεται κατάφωρα ἡ προστασίας τῆς παιδικῆς ἡλικίας.

Ὅσο γιὰ τὴν «συντήρηση καὶ προαγωγὴ τοῦ Ἔθνους», αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σύντομο (πικρὸ) ἀνέκδοτο, ἀφοῦ ἡ ρητὴ πρόθεση τῆς ἰθύνουσας πολιτικῆς τάξεως, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν νεοφιλελεύθερο ὀχετὸ τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, εἶναι ἡ διάλυση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ ἡ ἀντικατάστασή του ἀπὸ ἕναν πολυεθνικό, πολυφυλετικὸ καὶ πολυπολιτισμικὸ Φράνκεσταϊν.

Τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους εἶναι ἕνα καθοριστικὸ βῆμα ποὺ συμβάλλει στὴν περαιτέρω κοινωνικὴ ἀποσαθρώση, στὴν ἠθικὴ ἀποβορβόρωση καὶ στὸν ἀξιακὸ μηδενισμό, ποὺ προκαλεῖ τὸ σάπιο φιλελεύθερο καθεστῶτος μετατρέποντας τὴν χώρα σὲ ἀποικιακὸ βουρκόλακκο τῆς παγκοσμιοποιήσεως.

Ἡ βαριὰ παιδικὴ κακοποίηση («τεκνοθεσία» ἀπὸ ὁμοφύλους παραφυλικοὺς), τὸ ἐμπόριο βρεφῶν (παρένθετη «μητρότητα») καὶ ἡ ταχέως προωθουμένη «κουλτούρα τῆς παιδοφιλίας» εἶναι τὸ συμπλήρωμα τῆς νόμιμης ἐμβρυοκτονίας («ἀμβλώσεις»). Ὁ δικαιωματισμὸς εἶναι μία πραγματικὴ κόλαση τῶν παιδιῶν!

Τὸ φτηνὸ κόλπο τοῦ Μητσοτάκη περὶ περὶ τῆς δῆθεν ἀπαγορεύσεως τῆς παρένθετης «μητρότητας» γιὰ τὰ «ὁμόφυλα ζευγάρια», μέχρις ὅτου «ὡριμάσει» ἡ κοινωνία, εἶναι γιὰ νὰ ρίξει στάχτη στὰ μάτια κάποιων ἀπὸ τοὺς ἠλιθίους ψηφοφόρους του.

Διότι, ἁπλούστατα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θεσμοθετεῖται ὁ «γάμος», αὐτὸς συνεπάγεται αὐτομάτως δικαίωμα ἀπόκτησης τέκνου, εἰδικὰ μάλιστα ὅταν τὸ νομοσχέδιο προβλέπει καὶ τὸ δικαίωμα τῆς «τεκνοθεσίας». Ὁπότε τὸ «ναὶ» στὸν «γάμο», «ναὶ» στὴν «τεκνοθεσία» ἀλλὰ ὄχι στὴν παρένθετη μητέρα εἶναι μία σαχλαμάρα καὶ μισή, ποὺ ἀπευθύνεται σὲ κλινικῶς ἠλιθίους. Ὁ κύβος ἐρρίφθη!

Καὶ γιὰ νὰ τελειώνουμε! Ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ νομιμοποιηθεῖ ὁ παρὰ φύσιν «γάμος», ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ θεσπισθεῖ νομοθεσία ἀπαγορεύσεως τῆς ἐμβρυοκτονίας (ἄμβλωση) καὶ τῆς παρένθετης «μητρότητας» καὶ ποινικοποίησης τῆς παραφυλικῆς ἀνωμαλίας, μαζὶ μὲ τὴν θέσπιση νομοθετικῶν μέτρων ποὺ θὰ προβλέπουν γενναία κίνητρα ὑπὸ μορφὴν προνομίων γιὰ τὴν τεκνοποιήση τῶν Ἑλλήνων καὶ γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένεια καὶ εἰδικὴ φορολογία ἐπὶ τῶν ἀτέκνων.

Ὁ «γάμος» τῶν ὁμοφυλοφίλων συνιστᾶ ἀνατροπὴ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας (δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ὁμόφυλη οἰκογένεια) καὶ ἡ «τεκνοθεσία» ἀπὸ παρὰ φύσιν πρόσωπα ἀποτελεῖ ἀπὸ μόνη της κακουργηματικῆς μορφῆς κακοποίηση τῶν παιδιῶν.

Τὸ ξέρουμε ὅτι ὁ τελικὸς στόχος εἶναι τὰ παιδιά: Σὲ αὐτὰ στοχεύουν!

Τὸ ὅτι ὑπάρχουν βουλευτὲς ποὺ εἶναι πρόθυμοι νὰ παραδώσουν ἀθῶες παιδικὲς ψυχὲς στὰ χέρια ἀνωμάλων λέει πάρα πολλὰ ὄχι μόνο γιὰ τὴν ψυχικὴ σαπίλα τῶν πολιτικῶν ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσους τοὺς ψηφίζουν.

ΥΓ: Δὲν θὰ σχολιάσω τὴν πρόταση τῆς «Νίκης» γιὰ τὴν διενέργεια δημοψηφίσματος, γιατὶ τὴν θεωρῶ ἐντελῶς γελοία καὶ τρανὴ ἀπόδειξη τοῦ ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει ὁ δημοκρατικὸς κοινοβουλευτικὸς κρετινισμός. Νὰ ψηφίσουμε, λοιπόν, γιὰ τὸ ἄν θὰ παραδώσουμε τὰ παιδιὰ σὲ ἀνώμαλους γιὰ νὰ τὰ μεγαλώσουν! Εἰδικὰ μάλιστα γιὰ ἕνα κόμμα ποὺ προβάλλεται ὡς ὀρθόδοξο χριστιανικὸ (!) καὶ προτείνει νὰ τεθεῖ σὲ δημοψήφισμα γιὰ νὰ ἐγκριθεῖ ἤ νὰ ἀπορριφθεῖ ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ! Ἄει παρατᾶτε μας!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΟΡΚΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ ΜΕ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΦΙΛΙΑΣ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ

Ἕνας πολιτικὰ ὑπάρχων λαὸς δὲν μπορεῖ λοιπὸν νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸ νὰ διακρίνει ὁ ἴδιος καὶ μὲ δική του εὐθύνη στὴ δεδομένη περίπτωση μεταξὺ Φίλου καὶ Ἐχθροῦ. Μπορεῖ νὰ δηλώσει πανηγυρικὰ ὅτι ἀναθεματίζει τὸν πόλεμο ὡς μέσο γιὰ τὴ λύση διεθνῶν ἀντιδικιῶν καὶ ὅτι παραιτεῖται ἀπὸ τὸν πόλεμο «ὡς ἐργαλεῖο ἐθνικῆς πολιτικῆς», ὅπως συνέβη στὴ λεγόμενη Συνθήκη τοῦ Kellogg τοῦ 1928. Μὲ αὐτὸ δὲν ἔχει παραιτηθεῖ οὔτε ἀπὸ τὸν πόλεμο ὡς ἐργαλεῖο διεθνοῦς πολιτικῆς (καὶ ἕνας πόλεμος ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ τὴ διεθνῆ πολιτικὴ μπορεῖ νὰ εἶναι χειρότερος ἀπὸ ἕναν πόλεμο ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ μόνο τὴν ἐθνικὴ πολιτικὴ), οὔτε ἔχει γενικὰ «ἀναθεματίσει» ἤ «διώξει» τὸν πόλεμο. Διότι, πρῶτον, μιὰ τέτοια δήλωση ὑπόκειται πλήρως σὲ ὁρισμένες ἐπιφυλάξεις οἱ ὁποῖες, δεδηλωμένες ἤ μή, εἶναι αὐτονόητες, π.χ. στὴν ἐπιφύλαξη τῆς δικῆς του κριτικῆς ὕπαρξης καὶ αὐτοάμυνας, στὴν ἐπιφύλαξη τῶν ἰσχυουσῶν διεθνῶν συμβάσεων, τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλεύθερης καὶ ἀνεξάρτητης περαιτέρω ὕπαρξής του κ.ο.κ.· δεύτερον, αὐτὲς οἱ ἐπιφυλάξεις δὲν εἶναι, ὅσον ἀφορᾶ τὴ λογική τους δομή, ἁπλὲς ἐξαιρέσεις τοῦ κανόνα, ἀλλὰ αὐτὲς πρῶτα δίνουν στὸν κανόνα γενικῶς τὸ συγκεκριμένο του περιεχόμενο, δὲν εἶναι ὁριακοὶ περιορισμοὶ τῆς ὑποχρέωσης ποὺ εἰσάγουν ἐπιφυλάξεις ἐξαιρέσεων, ἀλλὰ κανονιστικὲς ἐπιφυλάξεις, χωρὶς τὶς ὁποῖες ἡ ὑποχρέωση εἶναι ἄνευ περιεχομένου· τρίτον, ὅσο ὑπάρχει ἕνα ἀνεξάρτητο κράτος, ἀποφασίζει αὐτὸ δυνάμει τῆς ἀνεξαρτησίας του γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἄν ἡ περίπτωση μιᾶς τέτοιας ἐπιφύλαξης (αὐτοάμυνα, ἐπίθεση τοῦ ἀντιπάλου, παραβίαση τῶν ἰσχυουσῶν συνθηκῶν καὶ τῆς ἴδιας τῆς Συνθήκης Kellogg) εἶναι δεδομένη ἤ ὄχι· τέλος, τέταρτον, δὲν μπορεῖ καθόλου κανεὶς νὰ «διώκει» τὸν «πόλεμο», ἀλλὰ μόνο συγκεκριμένους ἀνθρώπους, λαούς, κράτη, τάξεις, θρησκεῖες κ.ο.κ. ποὺ θέλει νὰ κηρύξει διὰ τοῦ «διωγμοῦ» σὲ Ἐχθρό. Ἔτσι οὔτε ὁ πανηγυρικὸς «διωγμὸς τοῦ πολέμου» δὲν ἀναιρεῖ τὴ διάκριση Φίλου καὶ Ἐχθροῦ, ἀλλὰ τῆς δίνει μέσῳ τῶν νέων δυνατοτήτων μιᾶς διεθνοῦς κήρυξης σὲ hostis [ἀντικειμενικός, δημόσιος καὶ συλλογικὸς ἐχθρὸς] νέο περιεχόμενο καὶ νέα ζωή.

Ἄν ἐκλείψει αὐτὴ ἡ διάκριση μεταξὺ Φίλου κι Ἐχθροῦ τότε ἐκλείπει ἡ πολιτικὴ ζωὴ ἐν γένει. Ἕνας λαὸς δὲν ἔχει κατὰ κανένα τρόπο τὴν ἐπιλογὴ νὰ ἀποφύγει μὲ ἐξορκιστικὲς διακηρύξεις αὐτὴ τὴ μοιραία διάκριση. Ἄν ἕνα μέρος τοῦ λαοῦ δηλώσει ὅτι δὲν γνωρίζει πλέον κανέναν Ἐχθρό, τότε, ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση τῶν πραγμάτων, θέτει ἑαυτὸν μὲ τὸ μέρος τῶν Ἐχθρῶν καὶ τοὺς βοηθᾶ, ἀλλὰ ἔτσι δὲν καταργεῖται ἡ διάκριση Φίλου καὶ Ἐχθροῦ. Ἄν οἱ πολῖτες ἑνὸς κράτους δηλώσουν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι προσωπικὰ δὲν ἔχουν κανέναν Ἐχθρό, τότε αὐτὸ δὲν ἔχει τίποτα νὰ κάνει μὲ τὸ ζήτημα, διότι ἕνας ἰδιώτης δὲν ἔχει κανέναν πολιτικὸ Ἐχθρό· μὲ τέτοιες δηλώσεις μπορεῖ τὸ πολὺ νὰ θέλει νὰ πεῖ ὅτι θέτει ἑαυτὸν ἐκτὸς τῆς πολιτικῆς ἑνότητας, στὴν ὁποία ἀνήκει καθ’ ὕπαρξιν, καὶ ὅτι θέλει πλέον νὰ ζήσει μόνο ὡς ἰδιώτης. Θὰ ἦταν περαιτέρω πλάνη νὰ πιστέψει κανεὶς ὅτι ἕνας μεμονωμένος λαὸς θὰ μποροῦσε διὰ μιᾶς δήλωσης φιλίας πρὸς ὅλο τὸν κόσμο ἤ δι’ ἑνὸς ἐθελούσιου ἀφοπλισμοῦ νὰ ἐξαφανίσει τὴ διάκριση μεταξὺ Φίλου καὶ Ἐχθροῦ. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν ἀποπολιτικοποιεῖται ὁ κόσμος καὶ δὲν μετατίθεται σὲ μία κατάσταση ἀπόλυτης ἠθικῆς, ἀπόλυτης δικαιότητας ἤ ἀπόλυτης οἰκονομικότητας. Ἄν ἕνας λαὸς φοβᾶται τοὺς κόπους καὶ τὸν κίνδυνο τῆς πολιτικῆς του ὕπαρξης, τότε θὰ βρεθεῖ ἕνας ἄλλος λαὸς ὁ ὁποῖος θὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κόπους, ἀναλαμβάνοντας τὴν «προστασία του ἀπέναντι σὲ Ἐξωτερικοὺς Ἐχθροὺς» καὶ ἔτσι καὶ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία. Τότε ὁ προστάτης καθορίζει τότε τὸν Ἐχθρό, δυνάμει τῆς αἰώνιας συνάρτησης προστασίας καὶ ὑποταγῆς.

Κάρλ Σμίτ, Ἡ ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ, σ. 98-101, μτφ. Ἀλίκη Λαβράνου, ἐκδόσεις «Κριτικὴ», 2009

ΥΓ: Ὁ πολυτονισμὸς καὶ ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικά μας.

«ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ

Ποιός «ἄθλιος ἀντιδραστικὸς», ποιός «βρωμερὸς φασίστας», ποιός «ἀποστεωμένος χριστιανοταλιμπᾶν», ποιός «τοξικὸς φαλλοκράτης» τὰ γράφει αὐτά; Ἔτσι, γιὰ νὰ βγάλουμε τὸ ὀνοματεπώνυμο καὶ τὴν διεύθυνσή του (σὰν καλοὶ ρουφιάνοι) στὸ διαδίκτυο καὶ νὰ κάνουμε καμμιὰ ἀντισυγκέντρωση ἐκεῖ ποὺ μιλάει (σὰν καλοὶ τραμποῦκοι). Ἔ, ποιός;

Διαβάστε, λοιπόν, γιὰ νὰ φρίξετε;

«Ἀντικρίζω μὲ δυσπιστία τὶς θεωρίες τοῦ φύλου, ποὺ ἐκθέτονται σὲ ἄρθρα, σὲ ἀναλύσεις, σὲ μπροσοῦρες κ.λπ., μὲ λίγα λόγια, σὲ κείνη τὴν εἰδικὴ ἀρθρογραφία, ποὺ ἄνθισε πλούσια στὸ λιπασμένο ἔδαφος τῆς ἀστικῆς κοινωνίας. Δὲν τρέφω ἐμπιστοσύνη σὲ κείνους, ποὺ συνεχῶς καὶ ἐπίμονα μένουν ἀπορροφημένοι στὰ ζητήματα τοῦ φύλου, ὅπως ἕνας Ἰνδὸς φακίρης προσηλώνεται στὸν ἀφαλό του. Μοῦ φαίνεται πὼς αὐτὴ ἡ ἀφθονία τῶν θεωριῶν τοῦ φύλου, ποὺ στὸ μεγαλύτερο μέρος τους εἶναι ὑποθέσεις, καὶ μάλιστα συχνὰ αὐθαίρετες, πηγάζει ἀπὸ προσωπικὲς ἀνάγκες. Ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν τάση νὰ δικαιολογήσουν στὴν ἀστικὴ ἠθικὴ τὴ δική τους ἀντικανονικὴ ἤ ὑπερβολικὴ σεξουαλικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐκλιπαρήσουν ἀνοχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Γιὰ μένα αὐτὸς ὁ καμουφλαρισμένος σεβασμὸς πρὸς τὴν ἀστικὴ ἠθικὴ μὲ διαθέτει τόσο ἐνάντια στὰ ζητήματα τοῦ φύλου, ὅπως καὶ τὸ ἐρωτικὸ πασπάτεμα. Ὅσο κι ἄν θέλει νὰ ἐμφανιστεῖ ἡ κίνηση αὐτὴ σὰν διαμαρτυρία καὶ ἐπαναστατική, ὡστόσο σὲ τελευταῖα ἀνάλυση εἶναι ἀπόλυτα ἀστική. Εἶναι μιὰ ἐξαιρετικὰ ἀγαπημένη ἀπασχόληση τῶν διανοουμένων καὶ τῶν συγγενικῶν πρὸς αὐτοὺς στρωμάτων.

(…) Ὅπως μὲ πληροφόρησαν, τὰ ζητήματα τοῦ φύλου ἀποτελοῦν τὸ ἀγαπημένο ἀντικείμενο μελέτης τῶν νεολαιίστικων ὀργανώσεων. Λένε πὼς δὲν φθάνουν οἱ ὁμιλητὲς πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Αὐτὴ ἡ ἀηδία εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπιζήμια γιὰ τὸ νεολαιίστικο κίνημα, εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη. Μπορεῖ νὰ συντελέσει σ’ ἕνα ὑπέρμετρο ἐρεθισμό, σὲ ὑπόθαλψη τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς σὲ ὁρισμένα πρόσωπα καὶ νὰ ἐπιφέρει ὑπόσκαψη τῆς ὑγείας καὶ τῶν δυνάμεων τῶν νέων. Ὀφείλουμε νὰ παλέψουμε καὶ ἐνάντια σ’ αὐτὸ τὸ φαινόμενο.

(…) Γιὰ τὴ νεολαία ἰδιαίτερα εἶναι ἀπαραίτητη ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωτικότητα. Ὑγιεινὸ σπὸρ -γυμναστική, κολύμπι, ἐκδρομές, κάθε λογῆς φυσικὴ ἀγωγή, ποικιλία πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων, μελέτη, ἀνάλυση, ἔρευνα καὶ ὅλα κατὰ τὸ δυνατὸν μαζί! Ὅλα αὐτὰ δίνουν στὴ νεολαῖα περισσότερα ἀπ’ ὅ,τι συνεχεῖς λόγοι καὶ συζητήσεις γιὰ τὰ ζητήματα τοῦ φύλου καὶ τῶν λεγομένων «ἀπολαύσεων τῆς ζωῆς».

(…) Οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ φύλα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔκφραση παιχνιδιοῦ ἀνάμεσα στὴν κοινωνικὴ οἰκονομία καὶ στὴ φυσικὴ ἀνάγκη…. Ἐννοεῖται, ἡ δίψα ἀπαιτεῖ ἱκανοποίηση. Μπορεῖ ὅμως ἕνας ὁμαλὸς κοινωνικὸς ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ὁμαλὲς συνθῆκες νὰ ξαπλώσει στὸ δρόμο μέσα στὴ λάσπη καὶ νὰ πιεῖ νερὸ ἀπ’ τὸ βάλτο; Ἤ ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἕνα ποτήρι ποὺ στὶς ἄκρες του ἀκούμπησαν δεκάδες χείλια; Μὰ τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ κοινωνικὴ πλευρά. Τὸ νὰ πίνεις νερὸ εἶναι πράγματι ἀτομική σου ὑπόθεση. Στὸν ἔρωτα ὅμως συμμετέχουν δύο, καὶ γεννιέται ἐπίσης τρίτος, ἡ νέα ζωή.

(…) Ἡ ἔλλειψη αὐτοκυριαρχίας στὴ σεξουαλικὴ ζωὴ εἶναι ἀστική: εἶναι σημάδι ἀποσύνθεσης».

Ποιός εἶναι, τελικά, τὸ «ναζίδι» (νὰ οὔμ!);

Τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα ἀνήκουν στὸν Βλαντιμὶρ Ἴλιτς Λένιν -ναί ντέ, τὸν γνωστό!

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ

Σὲ ὅσους ἐκπλήσσονται μὲ τὶς κατάπτυστες δηλώσεις τοῦ «πατριώτη» Συρίγου, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει ἁπλῶς τὶς δηλώσεις τοῦ Ἐρντογᾶν περὶ τοῦ «παρωχημένου» τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, τοὺς ὑπενθυμίζουμε ὅτι τὸ κόμμα ποὺ ἵδρυσε αὐτὸς ποὺ ἄφησε τοὺς Τούρκους νὰ καταλάβουν ἀνενόχλητοι τὴν μισὴ Κύπρο, ἐπειδὴ «τοῦ ἔπεφτε μακρυὰ», δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ποτὲ πατριωτικό.

Ὑπενθυμίζουμε ἐπίσης ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ὁ Συρίγος ἐπιχειρηματολογοῦσε δημοσίως ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ ἐν λόγῳ συμφωνία, ἅπαξ καὶ ὑπεγράφη, δὲν μπορεῖ νὰ ἀκυρωθεῖ, προαναγγέλλοντας ἔτσι τὴν ἀποδοχή της ἀπὸ τὴν Νέα Δημοκρατία.

Κατὰ καιροὺς διάφοροι νεοδημοκράτες φοροῦν τὴν μάσκα τοῦ «πατριώτη» γιὰ νὰ πωλοῦν φούμαρα στοὺς ἐλαφρόμυαλους δεξιοὺς ψηφοφόρους, μὲ «τρανὸ» παράδειγμα τὸν Σαμαρᾶ.

Τὸ 1974 ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἄφησε τὸν Ἀττίλα ΙΙ νὰ καταλάβει τὴν μισὴ Κύπρο ἀρνούμενος νὰ στείλει τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ δεύτερο ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ εἶχε, βάσει τῶν Συνθηκῶν Ζυρίχης-Λονδίνου, ὡς ἐγγυήτρια δύναμη τὴν Ἑλλάδα!

Σήμερα ἡ Νέα Δημοκρατία ἑτοιμάζεται νὰ ξεπουλήσει στοὺς Τούρκους τὸ μισὸ Αἰγαῖο καὶ νὰ μετατρέψει ἔτσι τὴν Ἑλλάδα σὲ νεοθωμανικὸ βιλαέτι. Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ Ἑλλάδα χωρὶς τὸ Αἰγαῖο δὲν μπορεῖ νὰ ὑφίσταται ὡς κράτος.

Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ θὰ πρέπει ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης νὰ πεταχθεῖ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Ὅμως, ὁ βασικότερος ὅρος γιὰ τὸ ξεπούλημα τῆς Ἑλλάδας στοὺς Τούρκους ἀπὸ τὰ καθάρματα τῆς Νέας Δημοκρατίας εἶναι ἡ πλήρης ψυχικὴ ἀποβορβόρωση μεγάλης μερίδας τοῦ ἄλλοτε λαοῦ, ποὺ μετατρέπεται γοργὰ σὲ πολτό, καθὼς ἐπίσης καὶ τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας τῆς χώρας.

Ἄν δεχθοῦμε νὰ ξαναγίνουμε ὑπόδουλοι στοὺς Τούρκους ἀλλὰ καὶ νὰ μοιραστοῦμε τὴν γῆ μας μὲ ἐκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους ἐποίκους 200 χρόνια μετὰ τὴν Ἐπανάσταση, τότε ἁπλῶς δὲν μᾶς ἀξίζει νὰ ὑπάρχουμε!

ΥΓ: Τὰ «συγχαρητήριὰ» μας σὲ ὅσους προέβαλαν ἐδῶ καὶ χρόνια τὸν Συρίγο ὡς «μέγα πατριώτη».

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ! ΣΥΝ ΘΕΩ ΠΑΝΤΑ.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε ἀπὸ βάθους καρδίας γιὰ τὴν δύναμη ποὺ μᾶς δίνετε.

Οἱ καλύτερες εὐχές μας γιὰ οἰκογενειακὴ καὶ προσωπικὴ εὐδαιμονία.

Αὐτὴ ἡ πατρίδα εἶναι δική μας καὶ δὲν θὰ τὴν μοιραστοῦμε μὲ κανέναν!

Κι ὕστερα ἀπὸ ἕναν χειμῶνα ἀκολουθεῖ πάντα ἡ ἄνοιξη!

Στὸ τέλος, ἐμεῖς θὰ νικήσουμε!

Ὅπως πάντα!

ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΟΥ, ΣΠΑΣΙΜΟ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ

Ὅσοι θρηνοῦν γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Σόϊμπλε εἶναι σίγουρα οἱ ἴδιοι ποὺ θρηνοῦσαν καὶ γιὰ τὰ Τέμπη, ἐπειδὴ φοβόντουσαν τότε μήπως δὲν ξαναβγεῖ ὁ Μητσοτάκης. Ἄς τοῦ ἀνεγείρουν, λοιπόν, δημοσίᾳ δαπάνη ἀνδριάντα στὸν ἐκλογικὸ βοῦρκο τῶν Σερρῶν, ἄς πάρουν καὶ τοὺς τριακόσιες χιλιάδες Πακιστανοὺς τοῦ Γεωργιάδη στὸ σπίτι τους κι ἄς ἑτοιμαστοῦν νὰ συμπεθεριάσουν μὲ τοὺς Τούρκους στὸ Αἰγαῖο περιμένοντας ἐν τῷ μεταξὺ τὸ ἑπόμενο pass.

Οἱ πιὸ «διανοούμενες» μοιρολογίστρες, ἀποφεύγοντας νὰ μιλήσουν γιὰ τὰ «σωστικὰ» μνημόνια ποὺ μᾶς ἔστειλαν στὸν πάτο, ἐξαίρουν τὸν Σόϊμπλε, δίκην «ἀντικειμενικότητας», γιὰ τὸν ρόλο ποὺ ἔπαιξε στὴν γερμανικὴ ἐπανενοποίηση, λὲς καὶ ἡ συγκρότηση τοῦ τετάρτου γερμανικοῦ ράϊχ ὠφέλησε τὴν Ἑλλάδα καὶ ὄχι τὴν γερμανικὴ εὐρωπαϊκὴ ἡγεμονία.

Ὅσοι ἀναθεματίζουν τὸν μακαρίτη φορτώνοντάς του τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ -ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινὸ- χάλι μας, προσπαθοῦν ἁπλῶς νὰ ἀποσείσουν τὶς εὐθύνες τοῦ ἐγχωρίου κατεστημένου, πρωτίστως τοῦ ἐκμαυλισμένου καὶ ἀνίκανου πολιτικοῦ κόσμου, καὶ τοῦ ἐκφαυλισμένου καὶ ἄκριτου λαοπολτοῦ ποὺ τὸ στήριξε καὶ τὸ στηρίζει.

Ὁ Σόϊμπλε, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἰσχυροὶ παράγοντες τῆς «μνημονιακῆς ἐποχῆς» (ποὺ ζεῖ καὶ βασιλεύει), ἔπαιξαν τὸ δικό τους βρώμικο παιγνίδι εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδας μὲ κριτήριο τὰ συμφέροντα τοῦ δικοῦ τους κατεστημένου.

Τὴν δυνατότητα ὅμως τῶν ξένων νὰ παίξουν τὸ δικό τους παιγνίδι μετατρέποντας τὴν Ἑλλάδα στὴν σημερινὴ χαβούζα τὴν ἔδωσε τόσο ὁ ἐγχώριος πολιτικὸς κόσμος ὅσο καὶ ὁ «περιούσιος» λαός του, μὲ τὸ ἐπαίσχυντο μεταπολιτευτικὸ κοινωνικὸ συμβόλαιο, ξεπουλώντας ἀμφότεροι ἀλύπητα τὴν χώρα τους καὶ ναρκοθετώντας τὸ μέλλον τῶν ἑπομένων γενεῶν γιὰ νὰ καταναλώνουν ὅλο καὶ περισσότερο μὲ δανεικὰ καὶ νὰ παράγουν ὅλο καὶ περισσότερο ἀέρα.

Δεκατρία ὁλόκληρα χρόνια ἔχουν περάσει ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς κρίσης δίχως τέλος, ὁ πολιτικὸς κόσμος εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἀπόπατος, ὁ πολὺς κόσμος δὲν φαίνεται νὰ ἔχει καταλάβει τίποτα ἀλλὰ διατηρεῖ καὶ ἐπαυξάνει τὴν ἄθλια νοοτροπία ποὺ τὸν ἔστειλε στὰ τάρταρα καὶ ἡ χώρα βυθίζεται σὲ μιὰ πολύπλευρη καὶ ἀνείπωτη παρακμὴ -πρωτίστως ἠθική, ὅπως γίνεται πάντα σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις.

Ἄς περιμένουμε καὶ τὸν θάνατο τῆς Μέρκελ γιὰ νὰ βάλουμε μέχρι τότε τὰ δυνατά μας γιὰ νὰ ἀποδείξουμε πόσο πραγματικὰ ἀντικαταστάσιμοι εἴμαστε.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΔΟΞΑΣΑΤΕ!

Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε.

Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε.

Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε.

ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ,

καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί·

ὅτι δεδόξασται.

Τῷ πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀῤῥεύστως Υἱῷ,

καὶ ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως,

Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν·

Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν, Ἅγιος εἷ Κύριε.

῾Ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί,

καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστέ, ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας,

ἐξ ὄρους ὁ αἰνετὸς κατασκίου δασέος,

ἦλθες σαρκωθεὶς ἐξ ἀπειράνδρου, ὁ ἄυλος καὶ Θεός.

Δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε.

Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον,

εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν·

ὅθεν θεογνωσίας πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες,

ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε.

Σπλάγχνων Ἰωνᾶν, ἔμβρυον ἀπήμεσεν ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο·

τῇ Παρθένῳ δὲ ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβών,

διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον·

ἧς γὰρ οὐχ ὑπέστη ῥεύσεως,

τὴν τεκούσαν κατέσχεν ἀπήμαντον.

Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες

δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες,

πυρὸς ἀπειλὴν οὐκ ἐπτοήθησαν,

ἀλλ’ ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἐστῶτες ἔψαλλον·

Ὁ τῶν Πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος ἐξεικόνισε κάμινος τύπον·

οὐ γὰρ οὓς ἐδέξατο φλέγει νέους,

ὡς οὐδὲ πῦρ τῆς Θεότητος Παρθένου, ἣν ὑπέδη, νηδύν·

διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν·

Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον,

καὶ ὑπερυψούτω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!

οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·

θρόνον Χερουβικὸν τὴν Παρθένον·

τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,

Χριστὸς ὁ Θεὸς· ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ)

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.

Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.

Ἀντίκρυ στὸν μεγάλον καφενὲ τ᾿ Ἀσημένιου ἤτανε κάτι φτωχομάγαζα, τσαρουχάδικα, ψαθάδικα καὶ τέτοια. Ἴσια-ἴσια ἀντίκρυ στὴ μεγάλη πόρτα τοῦ καφενὲ ἤτανε ἕνα μικρὸ καφενεδάκι, τὸ πιὸ φτωχικὸ σ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία, μία ποντικότρυπα.

Ἐνῷ ὁ μεγάλος ὁ καφενὲς φεγγολογοῦσε καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θολὰ ἀπὸ τὴ ζέστη, ἡ ποντικότρυπα ἤτανε σκοτεινή, γιατὶ ἡ λάμπα, μία λάμπα τσιμπλιασμένη, μία ἄναβε, μία ἔσβηνε, ὅπως ἔμπαινε ὁ χιονιᾶς ἀπὸ τὰ σπασμένα τζάμια τῆς πόρτας. Ἡ φιτιλήθρα ἤτανε στραβοβιδωμένη καὶ τσαλαπατημένη σὰν τὸ μοῦτρο τοῦ καφετζῆ, τοῦ μπαρμπα-Γιαννακοῦ τοῦ Χατζῆ, τὸ φιτίλι στραβοκομμένο, τὸ γυαλὶ σπασμένο ἀπὸ τό ῾να μάγουλο καὶ στὴν τρύπα εἴχανε κολλημένο ἕνα κομμάτι ταραμαδόχαρτο. Βάλε μὲ νοῦ σου τί φῶς ἔδινε μία τέτοια λάμπα! Κάτω τὰ σανίδια ἤτανε σάπια καὶ τρίζανε. Στὸν τοῖχο ἤτανε κρεμασμένα δύο-τρία παμπάλαια κάντρα, καπνισμένα σὰν ἀρχαῖα εἰκονίσματα: τό ῾να παρίστανε τὸν Μέγα Πέτρο μέσα σὲ μία βάρκα ποὺ τὴν ἔδερνε ἡ φουρτούνα, τ᾿ ἄλλο τὸν μάντη Τειρεσία ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα, τ᾿ ἄλλο τὸν Παναγῆ τὸν Κουταλιανὸ ποὺ πάλευε μὲ τὴν τίγρη.

Ἡ πελατεία ἤτανε συνέχεια μὲ τὸ καφενεῖο. Ὅλοι-ὅλοι ἤτανε πέντ᾿ – ἕξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, μὲ κάτι τρύπιες γοῦνες ποὺ δὲν τὶς ἔπιανε ἀγκίστρι. Δύο-τρεῖς ἤτανε γιαλικάρηδες, δηλαδὴ εἴχανε καμιὰ σάπια βάρκα καὶ βγάζανε θαλασσινὰ γιὰ μεζέδες, ποὺ τὰ λέγανε γιαλικά, γιατὶ βρίσκουνται στὸ γιαλό, δηλαδὴ στὰ ρηχὰ νερά. Οἱ ἄλλοι ἤτανε φρουκαλάδες, δηλαδὴ κάνανε φρουκαλιές. «Ἤτανε καὶ κανένας νεροκουβαλητὴς καὶ κανένας καρβουνιάρης. Νά, αὐτὴ ἤτανε ἡ πελατεία.

Ὁ βοριᾶς ἔμπαινε μέσα μὲ τὴν τρούμπα, καὶ στριφογύριζε τὴ λάμπα ποὺ κρεμότανε ἀπὸ τὸ μαυρισμένο ταβάνι, κι ἀναβόσβηνε. Ἀπὸ τὸ κρύο τρέμανε οἱ γέροι καὶ χουχουλίζανε τὰ χέρια τους, τὰ βάζανε κι ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ τσιγάρο, τάχα γιὰ νὰ ζεσταθοῦνε.

Ὁ φουκαρὰς ὁ καφετζής, γιὰ νὰ μὴν παγώσει, ἔκανε σουλάτσο, πηγαινοερχότανε ἀπὸ τὸ τεζάκι ἴσαμε τὴν πόρτα, μὲ τὴν παλιογούνα ριχμένη ἀπὸ πάνω του καί, γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στὴν πελατεία, ἐκεῖ ποὺ σουλατσάριζε, τὸν ἐπίανε τὸ σύγκρυο καὶ χτυπούσανε τὰ κατωσάγονά του, κι ἕσφιγγε ἀπάνω του τὴν παλιοπατατούκα του κι ἔλεγε:

— Ἐεεέχ! Μωρὲ ζεστὸ ποὺ εἶναι τὸ καφενεδάκι μας!…

Ὕστερα γύριζε κι ἔδειχνε τὸν μεγάλον καφενέ, ποὺ καπνίζανε κάργα οἱ σόμπες, κι ἔλεγε:

— Ἀντίκρυ, σκυλὶ ψοφᾶ ἀπὸ τὸ κρύο…, σκυλὶ ψοφᾶ!

Ὁ καημένος ὁ μπαρμπα-Χατζῆς!

Ἀπ᾿ ὄξω περνοῦσε κόσμος βιαστικός, μὲ γέλια καὶ μὲ χαρές. Ἀπὸ ῾δῶ κι ἀπὸ ῾κεῖ ἀκουγόντανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ μαγαζιά.

Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἀνάριευε σιγὰ-σιγὰ ὁ κόσμος. Τὰ μαγαζιὰ σφαλοῦσαν ἕνα-ἕνα. Μοναχὰ μέσα στὰ μπαρμπεριὰ ξουριζόντανε ἀκόμα κάτι λίγοι.

Στὸ τσαρσὶ λιγόστευε ἡ φασαρία, μὰ στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια. Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές, οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι, κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες, καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:

Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,

Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.

Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,

οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη…

Κι ἀφοῦ ξιστορούσανε ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς ἀγγέλους, τοὺς τσομπάνηδες, τοὺς μάγους, τὸν Ἡρώδη, τὸ σφάξιμο τῶν νηπίων καὶ τὴν Ῥαχὴλ ποὺ ἔκλαιγε τὰ τέκνα της, ὕστερα τελειώνανε μὲ τοῦτα τὰ λόγια:

Ἰδοὺ ὁποὺ σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ἱστορίαν,

τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ γέννησιν τὴν ἁγίαν.

Καὶ σᾶς καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθεῖτε,

ὀλίγον ὕπνον πάρετε καὶ πάλιν σηκωθεῖτε.

Καὶ βάλετε τὰ ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθεῖτε,

στὴν ἐκκλησίαν τρέξατε, μὲ προθυμίαν μπεῖτε.

Ν᾿ ἀκούσετε μὲ προσοχὴν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν

καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὴν θείαν λειτουργίαν.

Καὶ πάλιν σὰν γυρίσετε εἰς τὸ ἀρχοντικόν σας,

εὐθὺς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τὸ φαγητόν σας.

Καὶ τὸν σταυρόν σας κάμετε, γευθεῖτε, εὐφρανθεῖτε,

δότε καὶ κανενὸς πτωχοῦ, ὅστις νὰ ὑστερεῖται.

Δότε κι ἐμᾶς τὸν κόπον μας, ὅ,τ᾿ εἶναι ὁρισμός σας,

καὶ ὁ Χριστός μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σας.

Καὶ εἰς ἔτη πολλά.

Διαβάστε περισσότερα: ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ)

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΧΡΗΣΤΟ!

Ἕνας 29χρονος ἀστυνομικὸς εἶναι νεκρός, ἐνῷ ὁ συνάδελφός του νοσηλεύεται σὲ κρίσιμη κατάσταση, ὕστερα ἀπὸ ἀτύχημα ποὺ προκάλεσε στὸν Ἀσπρόπυργο κατὰ τὴν διάρκεια καταδιώξεως κλέφτης αὐτοκινήτου, ὁ ὁποῖος ἀνήκει σὲ μία ἀπὸ τὶς καλύτερα προστατευόμενες κοινωνικὲς ὁμάδες τῆς χώρας.

Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπειδὴ εὐθύνεται γιὰ τὸ 84% τῆς ἐγκληματικότητας καὶ ἐπανδρώνει τὸ 71% τῶν ἐγκληματικῶν ὁμάδων, σύμφωνα μὲ τὰ τελευταῖα στοιχεῖα τῆς ἀστυνομίας γιὰ τὴν ἐγκληματικότητα σὲ ὅσους ἔχει ἀποδοθεῖ ἡ ἰδιότητα τοῦ Ἕλληνα πολίτη.

Βέβαια, τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα γιὰ τὴν ἐγκληματικότητα δὲν ἀνταποκρίνονται πλήρως στὴν πραγματικότητα, κι αὐτὸ ἐπειδὴ ὑπάρχουν πλέον πολλοὶ ποὺ ἔχουν πέσει θύματα ἐγκληματικῶν ἐνεργειῶν, ἀλλὰ δὲν τὶς καταγγέλλουν φοβούμενοι τυχὸν ἀντίποινα τῶν ἐγκληματιῶν, σὲ μία χώρα ὅπου θάλλει ἡ γενικευμένη ἀνομία. Ἡ ἐγκληματικότητα εἶναι μία ἐξαιρετικὴ μέθοδος τρομοκρατήσεως τοῦ πληθυσμοῦ. Ἕνας τρομοκρατημένος πολίτης εἶναι ἕνας ὑποταγμένος καὶ χειραγωγίσιμος ὑπήκοος.

Εἶναι πασίγνωστο στοὺς κρατικοὺς ἁρμοδίους ὅτι ὄχι μόνο ὁ Ἀσπρόπυργος ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸ Θριάσιο Πεδίο δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς εὐρύτατο πεδίο, ἀλλὰ -τὸ κυριότερο- ἀποτελεῖ ἄντρο καὶ ἄβατο πολύμορφης καὶ ἄκρως κερδοφόρας ἐγκληματικότητας, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὶς κορυφὲς τῆς λοῦμπεν ἰθύνουσας τάξεως καὶ καταλήγει στὴν βάση τῶν ἐπιλεκτικῶς προστατευομένων μειονοτήτων. Ἡ «βαριὰ βιομηχανία» αὐτοῦ τοῦ ρημαγμένου τόπου δὲν εἶναι μονάχα ὁ τουρισμός.

Καὶ γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο τέτοιου εἴδους ἐγκληματικὰ γεωγραφικὰ διαμερίσματα τελοῦν ὑπὸ τὴν «διακριτικὴ» αἰγίδα τοῦ κράτους… διὰ τῆς ἀπουσίας τῆς ἀστυνομεύσεως, μὲ ἀστυνομικὰ τμήματα ποὺ λειτουργοῦν μὲ ἐλαχίστους ἀστυνομικούς, προκειμένου νὰ δουλεύει ἀνενόχλητος ὁ χρυσοφόρος μηχανισμὸς τοῦ «ἐγκλήματος τοῦ λευκοῦ κολλάρου». Τὸ αἴτημα τῆς ἐπιβολῆς τῆς τάξης καὶ τοῦ νόμου γιὰ τὴν προστασία τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν πανώλη τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐπαναστατικά, ριζοσπαστικὰ καὶ ἀντικαθεστωτικὰ αἰτήματα.

Οἱ ἀστυνομικοὶ ποὺ ἐπιχειροῦν σὲ αὐτὲς τὶς περιοχὲς εἶναι κυριολεκτικῶς ἥρωες, ὅπως ὁ θανὼν εἰδικὸς φρουρὸς τῆς ὁμάδας «Δίας», Χρῆστος Κουρουνιώτης, ποὺ ἔπεσε στὸ καθῆκον, γιὰ τὴν προστασία τοῦ Ἕλληνα πολίτη, καὶ ὁ διασωληνωμένος συνάδελφός του, γιὰ τὸν ὁποῖον προσευχόμαστε νὰ ἀναρρώσει καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ὑπηρεσία του σιδερένιος.

Σὲ αὐτὴν τὴν χώρα, ποὺ μετατρέπεται γοργὰ σὲ ἕναν ἀπέραντο βόθρο πολύπλευρης διαφθορᾶς, ἐξαχρείωσης καὶ ἀποκτήνωσης, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἐπαναστάτης ἀπὸ τὸν ἔντιμο καὶ φιλότιμο ἀστυνομικὸ ποὺ παίζει καθημερινῶς τὴν ζωή του κορώνα-γράμματα γιὰ νὰ προστατεύσει τοὺς συμπολίτες του, ἀπέναντι σὲ μία ἐκμαυλισμένη ἐξουσία ὅπου ἔγκλημα καὶ κράτος δὲν συγκοινωνοῦν μονάχα, ἀλλὰ ἁπλῶς ταυτίζονται.

Καλὸ Παράδεισο, Χρῆστο!

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ;

Ἡ ἑλληνικὴ κακοδαιμονία πρέπει, νομίζω, νὰ ἀναζητηθεῖ εἰς τρεῖς αἰτίας, ποὺ ἀποτελοῦν, κατὰ κάποιον τρόπο, συνάρτησιν ἡ μία τῆς ἄλλης: Εἰς τὴν μετριότητα τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, τὴν μετριότητα τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας, καὶ τὴν ἀπίστευτον ἠθικὴν κατάπτωσιν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ κατὰ τὴν μεταπολεμικὴν περίοδον.

Ἡ βασικότερα αἰτία τῆς κακοδαιμονίας μας εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἠθικὴ κατάπτωσις τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ εἰς αὐτὸν τὸν τόπον!

Ὁ λαός, λοιπόν, τὸν ὁποῖον εἰς τὴν Ἑλλάδα ὅλοι φροντίζουν νὰ χαϊδολογοῦν καὶ νὰ κολακεύουν -ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν κομμάτων καὶ τὸν Τύπον μέχρι τῶν ἀηδῶς πατριωτικῶν ἐπιθεωρήσεων εἰς τὰ θέατρα- βαυκαλίζεται μὲ τὴν ἀνόητον ἰδέαν, ὅτι τάχα εἶναι ἀνώτερος τῆς ἡγεσίας του καὶ ἔχει κακοπέσει στὰ χέρια της. Εἰς τὴν πραγματικότητα, ἡ ποιότης τῆς ἡγεσίας, ἡ ὁποία εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς» τοῦ λαοῦ, ἀντανακλᾶ πιστῶς τὴν ἰδική του ποιότητα. Οὐδέποτε ἄλλωστε, εἰς τὴν ἱστορίαν ἐνεφανίσθη τὸ φαινόμενον «ἀνομοιότητος» λαοῦ καὶ ἡγεσίας. Εἰς τὰς περιόδους τῆς ἀκμῆς των οἱ λαοὶ ἔχουν ἄξιους ἡγέτας -καὶ ἀνάξιους εἰς τὰς περιόδους τῆς παρακμῆς των.

Κατ’ ἐμέ, ἐκεῖνο ποὺ χαρακτηρίζει τὸν ἑλληνικὸν λαὸν κατὰ τὰ μεταπολεμικὰ ἔτη εἶναι ἡ ἔλλειψις πάσης ἠθικῆς ἐγερσιμότητος. Ἡ κοινὴ γνώμη ἔχει χάσει τὴν δύναμιν νὰ ἐκπλήσσεται -καὶ τὴν δύναμιν νὰ ἀγανακτεῖ. Τί τὸ παράδοξον λοιπόν, ἂν ἡ πεποίθησις αὐτή, ὅτι οὔτε νὰ ἐκπλήξουν οὔτε νὰ ἀγανακτήσουν οἱονδήποτε πρόκειται, διαφθείρει τοὺς ἡγέτας καὶ τοὺς καθιστὰ ἀσυνείδητους καὶ φαύλους;

Ἡ διαπίστωσις τῆς καταπτώσεώς του δὲν ἀποτελεῖ, ὀφείλω νὰ διευκρινίσω, «κατηγορίαν» στρεφόμενη ἐναντίον του. Ἀλλ’ ἀποτελεῖ δεδομένον, ἀπὸ τὴν σαφῆ ἐπίγνωσιν τοῦ ὁποίου ὀφείλουν νὰ ξεκινήσουν, διὰ νὰ δημιουργήσουν κάτι καλύτερον, ἐκεῖνοι πού, ἐνῷ ἀρνοῦνται κατηγορηματικῶς τὴν ἐξευτελιστικὴν ἐτικέτταν τοῦ «ἐθνικόφρονος» ἀγαποῦν πραγματικῶς αὐτὸν τὸν τόπον.

Φαῖδρος Μπαρλᾶς, ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν συνέντευξή του στὴν ἐφημερίδα «Ἐλευθερία», ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα «Τί φταίει γιὰ τὴν κακοδαιμονία τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς;» (χρονολογία 1958: Σὰν νὰ μὴν πέρασε μία μέρα!)

Ὁλόκληρη ἡ συνέντευξη ἐδῶ:

https://to-dialeimma2.blogspot.com/2014/09/8.html

Ὁ ἀείμνηστος Ρένος Ἀποστολίδης ὡς συνεργάτης τῆς ἐφημερίδας «Ἐλευθερία», πῆρε τὸ 1958 σειρὰ συνεντεύξεων ἀπὸ νέους, τότε, ἀνθρώπους θέτοντάς τους τὸ ἐρώτημα «Τί φταίει γιὰ τὴν κακοδαιμονία τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς;».

Ὁ Φαῖδρος Μπαρλᾶς (1925-1975), μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Λευκάδα καὶ ἀπόφοιτος τῆς Νομικῆς Ἀθηνῶν, ὑπῆρξε δημοσιογράφος σὲ γνωστὲς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς καὶ λογοτέχνης ἀσχολούμενος μὲ τὴν ποίηση, τὴν ἀφηγηματικὴ πεζογραφία καὶ τὸ δοκίμιο.

Ὁ Ρένος Ἀποστολίδης στὶς τηλεοπτικές του ἐκπομπὲς ἔχει παρουσιάσει τὸ ἔργο τοῦ Φαίδρου Μπαρλᾶ:

Καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ γιός του, Ἤρκος Ἀποστολίδης:

ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ;

Εἶναι ἡ ἄτυπη, ποὺ σημαίνει παρακρατική, ἀλλὰ πάντως καθιερωμένη ἀστυνομία τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς, ποὺ ἀπὸ τὴν μία «κόπτεται» γιὰ τὴν «ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν» στὰ πανεπιστήμια, ἐννοώντας φυσικὰ τὶς δικές της, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἀπαγορεύει, διαλύει καὶ ματαιώνει, μὲ «ἔτσι γουστάρω», τὶς ἐκδηλώσεις ποὺ δὲν εἶναι τὶς ἀρεσκείας της, «βαπτίζοντάς» τες «φασιστικὲς», «σκοταδιστικὲς» καὶ τὰ ρέστα.

Ἔτσι, «διμοιρῖτες» τῆς ἰσλαμοαριστερῆς ἀστυνομίας τῆς σκέψης «ἐπιχείρησαν» προσφάτως στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο διακόπτοντας καὶ διαλύοντας τὴν ἐκδήλωση παρουσιάσεως τοῦ βιβλίου τῆς Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη, μὲ τίτλο «Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ποὺ ματώνει», ποὺ ἀφοροῦσε τὸ καίριο ζήτημα τῆς ὑποτέλειας τῆς χώρας ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους.

Οἱ τύποι αὐτοὶ μέχρι πρότινος εἶχαν χαλάσει τὸν κόσμο στὸ Ἀριστοτέλειο γιὰ τὰ σχέδια τῆς κυβερνήσεως νὰ δημιουργήσει πανεπιστημιακὴ ἀστυνομία καὶ γιὰ τὴν παρουσία τῶν ΜΑΤ, ποὺ φρουροῦσαν τὶς ἐργασίες δημιουργίας βιβλιοθήκης σὲ πρώην κατειλημμένο «στέκι», μετὰ τὶς καταστροφὲς ποὺ εἶχαν προκαλέσει ὁμοϊδεάτες τους μὲ βαριοποῦλες.

Πάντως, γιὰ κάποιον «ἀνεξήγητο» λόγο ἡ δημιουργία τῆς πολυδιαφημιζόμενης «πανεπιστημιακῆς ἀστυνομίας» δὲν ἔλαβε χώρα ποτὲ -καὶ μὴν πάει ὁ νοῦς σας σὲ τυχὸν συμφωνίες ποὺ ἔγιναν στὰ παρασκήνια.

Σημειώνουμε ὅτι ἡ συγγραφέας εἶναι ἡ πρώτη Ἑλληνίδα πρύτανης, ἐκλεγμένη τρεῖς φορὲς στὸ Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, μὲ μακρὰ θητεία στὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο, πλούσιο ἐπιστημονικὸ ἔργο, ἀλλὰ καὶ μὲ συνεχῆ συγγραφικὴ παρουσία στὰ πολιτικὰ πράγματα ποὺ συγκλονίζουν τὴν χώρα μετὰ τὸ ξέσπασμα τὸ 2010 τῆς κρίσης χωρὶς τέλος.

Γιὰ τὸ ἀστεῖο τῆς ὑποθέσεως, ἡ Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη εἶναι τόσο «φασίστρια», ὥστε ἔχει μακρὰ θητεία στὸν χῶρο τῆς ἀριστερᾶς. Στὶς ἐκλογὲς μάλιστα τοῦ 2015 ἦταν ὑποψήφια μὲ τὸν συνδυασμὸ τῆς «Λαϊκῆς Ἑνότητας» τοῦ Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Οἱ ἐπικεφαλεῖς τῶν παραΜΑΤατζήδων τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς ἐπικαλέστηκαν τὴν παρουσία τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ μεταξὺ τῶν ὁμιλητῶν ὡς ἐπαρκῆ λόγο γιὰ νὰ διαλύσουν τὴν ἐκδήλωση.

Στὴν πραγματικότητα, ὁ ἀληθινὸς λόγος βρίσκεται στὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου, τοῦ ὁποίου παραθέτουμε τὴν συνοπτικὴ παρουσίαση:

«Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου πού κρατᾶτε στὰ χέρια σας ‘Γιὰ τὴν Ἑλλάδα πού ματώνει’, φωτογραφίζει εὔγλωττα τὸ περιεχόμενό του. Μέσα ἀπὸ τὰ πολυάριθμα καὶ ἐπίκαιρα ἄρθρα του, ἀναλύεται τὸ δρᾶμα τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, ποὺ ἐπὶ 201 συναπτὰ χρόνια δὲν τοῦ ἐπιτράπηκε νὰ ἀποκτήσει ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία. Τὸ μαῦρο σύννεφο μιᾶς ἀκραίας ὑποτέλειας, ποὺ ἐπιβαρύνθηκε ἀκόμη περισσότερο μὲ τὰ ἐγκληματικοῦ περιεχομένου μνημόνια, ὑποχρεώνει τὴν πατρίδα μας, ἐκτὸς ἐλάχιστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, νὰ περνᾶ τὰ διεθνῆ συμφέροντα πάνω ἀπὸ τὰ ἐθνικά, ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὴ ἡ προτίμηση καταστρέφει τὸ σύνολο τῶν θετικῶν προοπτικῶν της. Τὸ ἰδιότυπο αὐτὸ ἀποικιοκρατικὸ καθεστώς κατακυριεύει ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἀπομυζώντας κάθε ἰκμάδα καὶ κάθε ἀναπτυξιακὴ τοῦ δυνατότητα. Ἡ ἀπεικόνιση τοῦ μακροχρόνιου αὐτοῦ ἑλληνικοῦ δράματος ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάλυση ἐπιλεγμένων συμβάντων, ἀποφάσεων ἤ παραλείψεων σὲ ἐπίπεδο ἐθνικό, πολιτικό, οἰκονομικό, νομισματικό, δημογραφικό, μεταναστευτικὸ, ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ἀλλὰ καὶ παραίτησης ἀπὸ δικαιωματικὲς διεκδικήσεις, ὅπως αὐτὴ περιέχεται στὰ ἕξι κεφάλαια τοῦ νέου μου βιβλίου. Καθὼς ἡ συνέχιση τῆς ἴδιας καταστροφικῆς πορείας στὰ χρόνια ποὺ ἔρχονται, ὁδηγεῖ τὴν Ἑλλάδα, μὲ ἀπόλυτη δυστυχῶς βεβαιότητα, σὲ πλήρη ἐξαφάνιση της ἀπὸ προσώπου Γῆς, θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ ἀνὰ χεῖρας ἔργου θὰ συμβάλλει, ἀρχικὰ στὴν εὐρύτερη συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ θανάσιμου κινδύνου, καὶ στὴ συνέχεια στὴν ἔγκαιρη ἀποτροπή του».

Ἅμα γράφεις τέτοια πράγματα, τὸ πανεπιστημιακὸ ἀστυνομικὸ παρακράτος δὲν μπορεῖ νὰ σὲ ἀφήσει ἀνενόχλητο.

Μετὰ τὴν «ἀποκατάσταση τῆς τάξεως» οἱ παρακρατικοὶ τραμποῦκοι πραγματοποίησαν ἔφοδο. Ὄχι τὴν «ἔφοδο πρὸς τὸν οὐρανὸ» γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦσε ὁ Μὰρξ ἀναφερόμενος στοὺς Κομμουνάρους τῶν Παρισίων τοῦ 1871, ἀλλὰ ἔφοδο στὸν μπουφὲ μὲ τὰ σάντουιτς καὶ τὰ πατατάκια -πρᾶγμα περίεργο βέβαια, καθότι ἡ φοιτητικὴ ἀριστερὰ δὲν ἀποτελεῖται πλέον ἀπὸ «παιδιὰ τοῦ λαοῦ» (ποὺ ἄλλωστε δὲν θὰ καταδέχονταν νὰ κάνουν κάτι τέτοιο) ἀλλὰ ἀπὸ «βλαστάρια» καλοστεκούμενων οἰκογενειῶν, ἀπηχώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅλη τὴν θρασύτητα καὶ τὴν ἀδηφαγία τῆς λοῦμπεν μικροαστικῆς λαμογιᾶς.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ ΟΥΤΕ ….

Οὔτε μὲ τὴν χουλιγκανικὴ ἀλητεία καὶ τοὺς ὀπαδικοὺς στρατοὺς τῆς λοῦμπεν πλουτοκρατίας.

Οὔτε μὲ τοὺς πραιτωριανοὺς τοῦ ἀντεθνικοῦ καθεστῶτος, ποὺ στηρίζει τὴν λοῦμπεν πλουτοκρατία.

Ὅταν τσακώνονται τὰ βουβάλια στὴν λίμνη, τὴν πληρώνουν τὰ βατράχια.

Λαϊκὸς ἀθλητισμὸς γιὰ σῶμα ὑγιὲς μὲ νοῦ ὑγιεῖ.

Ἀστυνομία στὴν ὑπηρεσία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΕΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Μπορῶ νὰ συμφωνήσω ἀπολύτως μαζί σας ὅτι ὁ πόλεμος σήμερα, τοὐλάχιστον ὁ «ὁλοκληρωτικὸς πόλεμος», εἶναι ἐντελῶς ἀδικαιολόγητος ἀπὸ πάσης χριστιανικῆς ἐπόψεως, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὁ «ἀπεριόριστος» χαρακτῆρας του διαφεύγει κάθε εἴδους μέτρου. Τὸ σημεῖο στὸ ἐπιχείρημά σας ποὺ μὲ ἐνοχλεῖ εἶναι ἡ δήλωσή σας ὅτι ἡ μόνη ἐναλλακτικὴ λύση σὲ ἕναν τέτοιο πόλεμο εἶναι ἡ «εἰρήνη». Ἡ ἐναλλακτικὴ λύση στὸν «ὁλοκληρωτικὸ πόλεμο» φαίνεται νὰ εἶναι ἡ «ὁλοκληρωτικὴ εἰρήνη». Ὅμως, τί σημαίνει μία τέτοια «εἰρήνη»; Λέτε ὅτι «πρέπει νὰ προσπαθήσουμε ὅσο καλύτερα μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε γιὰ τὴν τελικὴ κατάργηση» τοῦ πολέμου. Καὶ πράγματι, αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ἡ «ὁλικὴ εἰρήνη»: κατάργηση τοῦ πολέμου. Ὄχι τὸ εἶδος τῆς εἰρήνης ποὺ γνώριζαν οἱ ἄνθρωποι πρὶν ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ μία ἐντελῶς νέα καὶ «μόνιμη» εἰρήνη. Ἕνας τέτοιος στόχος, φυσικά, εἶναι ἀρκετὰ κατανοητὸς στὴν σύγχρονη νοοτροπία. Ὁ σύγχρονος πολιτικὸς ἰδεαλισμός, τόσο ὁ μαρξιστικὸς καὶ ὁ «δημοκρατικὸς», τὸν λατρεύει ἀπὸ καιρό. Τί γίνεται ὅμως μὲ τὸν Χριστιανισμό; -Καὶ ἐννοῶ τὸν πλήρη, τὸν ἀσυμβίβαστο Χριστιανισμό, ὄχι τὸν οὐμανιστικὸ ἰδεαλισμὸ ποὺ αὐτοαποκαλεῖται Χριστιανισμός. Δὲν εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς ἀπολύτως ἐχθρικὸς πρὸς ὅλες τὶς μορφὲς ἰδεαλισμοῦ, πρὸς κάθε ἀναγωγὴ τοῦ ἐντελῶς «ρεαλιστικοῦ» του στόχου καὶ τῶν μέσων του σὲ καθαρὰ ὑψηλὲς ἰδέες; Εἶναι τὸ ἰδανικὸ τῆς «κατάργησης τοῦ πολέμου» πραγματικὰ διαφορετικὸ ἀπὸ τέτοιου εἴδους ὑψηλοὺς στόχους, ὅπως ἡ «κατάργηση» τῆς ἀσθένειας, τοῦ πόνου, τῆς ἁμαρτίας ἤ τοῦ θανάτου; Ὅλα αὐτὰ τὰ ἰδανικὰ ἔχουν ἐπιστρατεύσει τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ ἑνὸς ἤ τοῦ ἄλλου σύγχρονου ἰδεαλιστῆ, ἀλλὰ εἶναι ἀπολύτως σαφὲς γιὰ τὸν χριστιανὸ ὅτι αὐτὰ εἶναι ἐκκοσμικεύσεις, καὶ ἄρα διαστρέβλωση τῶν γνήσιων χριστιανικῶν ἐλπίδων. Μποροῦν νὰ πραγματοποιηθοῦν μόνο στὸν Χριστό, μόνο στὸ Βασίλειό Του, ποὺ δὲν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὅταν ἡ πίστη στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἐλπίδα στὴν Βασιλεία Του εἶναι ἐλλιπής, ὅταν γίνεται προσπάθεια νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ χριστιανικὰ «ἰδανικὰ» σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, τότε ὑπάρχει ἡ εἰδωλολατρία, τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Οἱ ἀσθένειες, τὰ βάσανα, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι ἕνα ἀναπόφευκτο μέρος τοῦ κόσμου ποὺ γνωρίζουμε ὡς συνέπεια τῆς Πτώσης. Μποροῦν νὰ ἐξαλειφθοῦν μόνο μὲ μία ριζικὴ μεταμόρφωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης, μία μεταμόρφωση δυνατὴ μόνο ἐν Χριστῷ καὶ ἐντελῶς μόνο μετὰ τὸν θάνατο.

πατ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ (1934-1982), «Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Τόμας Μέρτον» (1962).

Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ Ἐνζύμου ΙΘ΄, ποὺ κυκλοφορεῖ.

ΥΓ: Ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

Φωτιὰ καὶ Τσεκούρι στοὺς Προσκυνημένους!

Φωτιὰ καὶ Τσεκούρι στοὺς Προσκυνημένους!

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ΔΟΜΟΣ ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

Στὸ ΕΝΖΥΜΟ ΙΘ΄, ποὺ κυκλοφορεῖ:

ΔΟΜΟΣ ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ

τοῦ Ἐρασιτέχνη

Παραπολὺ ἔκπληκτοι θὰ ἦταν, νομίζω, οἱ ἄνθρωποι τῶν παλαιῶν καιρῶν, ἂν ἔβλεπαν τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες μας. Ὁ λόγος μοιάζει κοινότοπος, κοινότυπος. Ἤδη ὁ Ἡσίοδος μᾶς μιλάει γιὰ τὴν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου ἀπ’ τὴν οὐράνιο μακαριότητα καὶ τὴν ἠθικὴ παρακμὴ τοῦ σιδηροῦ γένους. Συνήθης καὶ φυσικὴ ἡ γκρίνια τῶν παλαιοτέρων, ἡ καταφυγὴ στὸ ἄφθαρτον καὶ ἀμετάβλητον τοῦ παρελθόντος, τῆς μόνης ἐφαρμοσμένης οὐτοπίας μαζὶ μὲ τὸν θάνατο. Συνήθης καὶ φυσικὴ ἡ ἀνάγκη τοῦ οὐ τινὸς νὰ βρεῖ τὸν οὐ τόπον. «Ἔνθα οὐκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμὸς». Νοσταλγία ἀδήριτος ὁ πάλαι Παράδεισος, ὁ κεκλεισμένος, ἔστω καὶ μὲ τὰ ἑρπετά του. Τί πιὸ φυσικό, τί πιὸ ἀνθρώπινο νὰ τρέχεις, νὰ ἀναζητεῖς τὸ χαμένο κι ἀνέφικτο, ποὺ συχνὰ τὸ ταυτίζεις (ἢ ταυτίζεσαι) μὲ τὸ ἀνύπαρκτο. Μὰ καὶ νὰ διαπιστώνεις μετὰ λύπης καὶ φρίκης πὼς καὶ τοῦτος ὁ ἰδανικὸς κόσμος ποὺ ‘πλασες κατεπόθη κι ἔγινε παιδὶ τοῦ Χρόνου. Αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὸν Heisenberg, οἱ Ἕλληνες τῶν παλαιῶν καιρῶν εἶχαν ὑποψιαστεῖ ἔγκαιρα πὼς ἡ ἐλπίδα γίνεται κατὰ τὸν ἄνθρωπον εὔκολα λεπίδα, γι’ αὐτὸ καὶ βγαίνει τελευταῖα ἀπὸ τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας. Ἄσπονδος φίλος ἡ ἐλπίδα, σχοινὶ ποὺ κρεμᾶς καὶ κρεμιέσαι ἀκροβατῶντας. Ἀεὶ σχοινοβατεῖν, ἄθλημα γιὰ τοὺς λίγους.

Τὸ παραπάνω ἰχνογράφημα εἶναι τῆς «Ἄννας Κομνηνῆς», καὶ τὴν εὐχαριστοῦμε!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ: Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ «ΜΙΔΑΣ 614» ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ

Στὸ ΕΝΖΥΜΟ ΙΘ΄, ποὺ κυκλοφορεῖ:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ: Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ «ΜΙΔΑΣ 614» ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ

τοῦ Χρήστου Μαλτέζου

«Ἠσχολήθη (σ.σ. ὁ Ἰωάννης Τσιγάντες)

μὲ ὅ,τι ἐσχετίζετο πρὸς τὴν ἀντίστασιν

τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ καὶ ἀπέβη

κατὰ τὸν χρόνον τῆς δράσεώς του

ὁ μοναδικὸς ἁγνὸς Ἐθνικὸς καθοδηγητὴς»

Ἰωάννης Κοκορέτσας

Ἡ πατριωτικὴ δράση τοῦ «ΜΙΔΑΣ 614» εἶχε κορυφωθεῖ τὸ 1943. Εἶναι ἐνδεικτικὸ ὅτι μὲ τὸ δίκτυο ποὺ εἶχε ἁπλώσει σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια, διαπιστώθηκε ὅτι τὸ καλοκαίρι τοῦ ἴδιου ἔτους, στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρχαν 13 μεραρχίες Γερμανικὲς καὶ 11 μεραρχίες Ἰταλικές. Τὸ ἴδιο ἔτος ἔπεσαν ἡρωικά, μεταξὺ ἄλλων μελῶν του, καὶ οἱ τρεῖς ἀσυρματιστὲς Ματθαῖος Ἀνδρόνικος, Θεόδωρος Λιᾶκος καὶ Κωνσταντῖνος Ροῦσσος, ποὺ εἶχαν ἐκπαιδευτεῖ στὴν Μ. Ἀνατολή. Τὰ παλληκάρια αὐτά, πρὶν πέσουν ἡρωικά, εἶχαν ἤδη διαβιβάσει μὲ ἀσύρματο ἑκατοντάδες σήματα καὶ τηλεγραφήματα στὸ Βρετανικὸ Στρατηγεῖο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τὸ ὁποῖο ἐνημέρωναν καθημερινά, μὲ σημαντικὲς πληροφορίες γιὰ τὶς ἐχθρικὲς νηοπομπὲς ποὺ ἀναχωροῦσαν ἀπὸ λιμάνια τῆς κατεχόμενης Ἑλλάδος, τὸν προορισμό τους, τὸ περιεχόμενο τοῦ φορτίου, τὰ μέσα πυρὸς καὶ συνοδείας, τὴν ἀκριβῆ ὥρα ἀπόπλου τους, τὴν μέγιστη ταχύτητά τους, κ.ἄ. Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα ἀρκετὰ ἀπὸ αὐτὰ νὰ βυθίζονται ἀπὸ τὰ συμμαχικὰ ὑποβρύχια, κατὰ τὴν διαδρομή τους στὴ Βόρειο Ἀφρική. Ἐπίσης, γιὰ τὶς κινήσεις στὰ ἀεροδρόμια, τὸν ἀριθμὸ καὶ τοὺς τύπους τῶν ἐχθρικῶν ἀεροπλάνων ποὺ βρίσκονταν σὲ αὐτὰ καὶ γιὰ τὶς ἀποθῆκες καυσίμων, τὶς ὀχυρώσεις, τὸν ἀριθμὸ τῶν στρατευμάτων κατοχῆς, τὸν τόπο στρατοπέδευσής τους, τὶς ἕδρες τῶν Διοικήσεων, τὰ ὀνόματα τῶν Διοικητῶν τῶν μονάδων.

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ»

Ἀπὸ τὰ δημοσιευμένα ἀρχεῖα τοῦ Φόρεϊν Ὄφις γιὰ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο:

14 Αὐγούστου 1974, ὥρα 1:45 μετὰ μεσημβρίαν, λίγες ὦρες μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἀττίλα ΙΙ στὴν Κύπρο.

Τηλεφωνικὴ συνομιλία μεταξὺ τοῦ Χένρυ Κίσινγκερ (ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ) καὶ Τζέϊμας Κάλαχαν (ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου) παρουσία τοῦ Τζέραλντ Φόρντ (προέδρου τῶν ΗΠΑ).

Κίσινγκερ: Τζιμ, ποιά εἶναι ἡ γνώμη σου γιὰ τὴν κατάσταση;

Κάλαχαν: Λοιπόν, μόλις σκεπτόμουν τὸ ἐξῆς: νομίζω ὅτι ἀπὸ στρατιωτικῆς ἀπόψεως σίγουρα οἱ Τοῦρκοι θὰ συνεχίσουν ἕως ὅτου φθάσουν μέχρι τὴν γραμμὴ ποὺ εἶχαν κατὰ νοῦν στὸν χάρτη, καί, γιὰ νὰ τὸ πῶ κυνικά, ἂς ἐλπίζουμε ὅτι θὰ τὴν πάρουν γρήγορα.

Κίσινγκερ: Συμφωνῶ…

Κάλαχαν: Δὲν πρέπει νὰ δράσεις, δὲν πρέπει νὰ δράσουμε μονομερῶς, καὶ ὁ ΟΗΕ δὲν πρέπει νὰ ἀνακατευθεῖ.

Χένρυ, ἂν μπορῶ νὰ συνοψίσω τὴν κατάσταση μὲ δύο λόγια νομίζω ὅτι αὐτὴ ἔχει ὡς ἑξῆς: ὅτι ἡ θέση τῶν Τούρκων εἶναι δικαιολογημένη [the Turks have got a good case]. Κατὰ τὴν γνώμη μου, τὸ ζήτημα μπορεῖ τώρα νὰ λυθεῖ μόνο μὲ τὴν δημιουργία μιᾶς ζώνης -μιᾶς ζώνης στὴν ὁποία οἱ Τοῦρκοι θὰ ἔχουν καθεστὼς αὐτονομίας μέσα σὲ μία ὁμοσπονδιακὴ δημοκρατία. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ διαπραγματεύσεις, ἀλλὰ μὲ τὸ ὀξυμμένο πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει τώρα, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταφέρει κάτι τέτοιο. Ἔτσι, ἔχουμε πρὸς τὸ παρόν μία στρατιωτικὴ λύση, μὲ τὴν ὁποία οἱ Τοῦρκοι θὰ φυλάσσουν τὰ δικά τους σύνορα στὴν Κύπρο. Θὰ ἔχουμε μία μεγάλη ἀνταλλαγὴ πληθυσμοῦ, μὲ τοὺς Ἕλληνες νὰ φεύγουν ἀπὸ τὶς ἑστίες τους, καὶ μετὰ ἁπλῶς θὰ ἀφήσουμε τὴν διπλωματία νὰ ἀναλάβει, μέχρι νὰ παρουσιασθεῖ ἄλλη μία εὐκαιρία, γιὰ νὰ δοῦμε ἂν μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε μία εἰρηνικὴ λύση γιὰ τὴν νῆσο. Τώρα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία, θὰ πρέπει νὰ καλοπιάσουμε τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ τὴν κατευνάσουμε [it is Greece who will need massaging], διότι οἱ Τοῦρκοι εἶναι πολὺ σωβινιστές, καὶ μάλιστα μοιάζουν πολὺ μὲ τὸν Χίτλερ, κατ’ ἐμέ. Ἐντάξει;

Κίσινγκερ: Συμφωνῶ ἀπολύτως μαζί σου Τζίμ. Καὶ ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ διευθετηθεῖ τὸ θέμα μέσῳ διπλωματίας…

Κάλαχαν: Ἔτσι. Λοιπόν, ἀντίο φιλαράκο, νὰ εἶσαι καλὰ καὶ εὔχομαι κάθε ἐπιτυχία στὶς δουλειές σου».

Ἀκόμα καὶ ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος Ἀλέξης Παπαχελάς, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ μπορεῖ νὰ κατηγορηθεῖ γιὰ «ἀντιαμερικανισμὸ», ἀναφέρει στὸ τελευταῖο του βιβλίο, μὲ τίτλο «Ἕνα σκοτεινὸ δωμάτιο: 1967-1974» ὅτι ὅταν ἐκδηλώθηκε ἡ πρώτη τουρκικὴ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο ὄχι μόνο δὲν ἔκανε τίποτα ὁ Κίσινγκερ γιὰ νὰ τὴν σταματήσει, ἀλλὰ δήλωσε μάλιστα στὸν νεοεκλεγέντα πρόεδρο τῶν ΗΠΑ, Τζέραλντ Φόρντ, ὅτι « «δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος γιὰ τὴν Ἀμερικὴ γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ Τοῦρκοι δὲν πρέπει νὰ ἔχουν τὸ ἕνα τρίτο τῆς Κύπρου» -φράση ποὺ εἶναι καταγεγραμμένη στὰ ἀμερικανικὰ ἀρχεῖα.

Τὸ 1974 ἡ Ἑλλάδα -τόσο τῆς δικτατορίας ὅσο καὶ τῆς δημοκρατίας- βρέθηκε στὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας» καὶ ἀποφάσισε νὰ ἀφήσει τοὺς Τούρκους νὰ πάρουν σχεδόν τὴν μισὴ Κύπρο.

Οἱ Τοῦρκοι, σκεπτόμενοι ὅτι ἡ μόνη «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας» εἶναι ἡ χώρα τους καὶ γνωρίζοντας τὴν γλώσσα ποὺ καταλαβαίνουν οἱ «μεγάλες δυνάμεις», εἶχαν διαφορετικὴ γνώμη καὶ ἔπραξαν ἀλλιῶς.

Ἀπὸ τότε ἡ Ἑλλάδα ἐξακολουθεῖ νὰ βρίσκεται στὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας» μὲ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα.

ΤΟ ΕΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ «ΜΑΡΜΑΡΟ». ΤΟ ΑΛΛΟ ΛΕΓΕΤΑΙ «ΓΛΥΠΤΟ».

Παλιὰ τὰ λέγαμε «Ἐλγίνεια μάρμαρα».

Τώρα τὰ λέμε «Ἑλληνικὰ μάρμαρα».

Τί νὰ πρωτοθαυμάσει κανείς!

Τοὐλάχιστον, ἔχουμε πάψει νὰ ἀποδίδουμε (εὐφυέστατα!) τὴν κυριότητά τους σὲ αὐτὸν ποὺ τὰ ἔκλεψε, ἐνῷ τώρα ἀποδίδουμε τὴν κυριότητά τους στὴν Ἑλλάδα.

Εἶναι κι αὐτὸ κάποια πρόοδος.

Πιθανὸν νὰ ὀφείλεται στὴν μαζικὴ ἀπονομὴ πτυχίων, μεταπτυχιακῶν καὶ διδακτορικῶν.

Κι ἐπειδὴ οἱ πολλὲς ἀγγλικοῦρες τονώνουν τὸν νεοελληνικὸ συμπλεγματισμὸ (ἀκόμη καὶ τῶν «ἐθνικιστῶν» ποὺ τὶς χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον) μποροῦμε νὰ κάνουμε τὸ ἐξῆς:

Νὰ ἀντικαταστήσουμε τὸ «ἑλληνικὰ μάρμαρα» μὲ τὸ «Parthenon sculptures».

ΑΠΟ ΤΗΝ “ΠΡΩΤΗ” ΣΤΗΝ “ΔΕΥΤΕΡΗ” ΡΩΜΗ

Μία ἐξαιρετικὴ ἐπιστημονικὴ μελέτη στὸ ΕΝΖΥΜΟ ΙΘ, ποὺ κυκλοφορεῖ:

ΑΠΟ ΤΗΝ “ΠΡΩΤΗ” ΣΤΗΝ “ΔΕΥΤΕΡΗ” ΡΩΜΗ

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΣΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΟ».

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΣΑΚΛΙΔΗΣ

Ἡ μεταφορὰ τῆς αὐτοκρατορικῆς ἕδρας ἀπὸ τὴν Ρώμη στὴν Κωνσταντινούπολη ἦταν ἕνα κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς ὥστε νὰ δικαιολογεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Κωνσταντίνου ὡς «Μέγας», γιατὶ ἡ Αὐτοκρατορία στὴν Ἀνατολὴ βοηθήθηκε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ διαρκέσει μέχρι τὸ 1453, σχεδὸν χίλια χρόνια περισσότερο ἀπ’ ὅτι στὴν Δύση.

Ἡ Κωνσταντινούπολη ἀντανακλοῦσε τὴν οἰκουμενικότητα ὡς πρωτεύουσα μιᾶς αὐτοκρατορίας ποὺ ἔμελλε νὰ διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ὡς ἀναφορὰ στὸν ὅρο «οἰκουμένη», κλασικὸς ὅρος ποὺ σημαίνει «τὸ κατοικούμενο μέρος» στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ κοσμοθεωρία, ἀντιπροσώπευε ἀπὸ πολὺ παλιὰ τὴν ἑλληνορωμαϊκὴ καὶ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ κοσμοθεωρία, ποὺ χαρακτηρίζεται ὡς «πολιτισμένος κοσμοπολιτισμὸς» καὶ ὅπως πολὺ ὀρθὰ ἐπισημάνθηκε ὡς «ἑλληνικὴ παγκοσμιοποίηση». Ἡ Οἰκουμένη ὡς γεωγραφικὸς ὅρος στὴν Ἀρχαία Ἀνατολικὴ Μεσόγειο κάλυπτε μιὰ περιοχὴ διαβίωσης ποὺ ποίκιλλε ἀπὸ ἄποψη πολιτισμοῦ, πολιτικῆς καὶ θρησκείας στὴν προνεωτερικὴ ἐποχή. Ὁ ἐναλλακτικὸς λατινικὸς ὅρος ἦταν «orbis Romanus» καὶ ἀναφερόταν στὴν ἔννοια τοῦ «ρωμαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ». Ἡ ἑλληνικὴ ἔννοια «ρωμαϊκὴ οἰκουμένη» σταδιακὰ πῆρε χριστιανικὴ καὶ αὐτοκρατορικὴ χροιά, φθάνοντας νὰ σημαίνει τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμὸ ὑπὸ αὐτοκρατορικὴ διοίκηση σὲ ὁλόκληρο τὸν μεσογειακὸ κόσμο.

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Στὸ «Ἔνζυμο» ΙΘ΄, ποὺ κυκλοφορεῖ:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΡΡΗΣ: ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ

ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

[…] Ποιός ἀρνεῖται ὅτι οἱ σύγχρονες κοινωνίες εἶναι ἄρρωστες καὶ στεροῦνται νοήματος; Ἄρρωστες πνευματικά, ὄχι ἰατρικά. Στὴν ἐποχὴ τῶν ἀντιφάσεων ποὺ ἔχει ἤδη ἀνατείλει, οἱ διχασμένοι ἄνθρωποι -ἢ καλλίτερα ἄτομα, σύμφωνα μὲ τὴν «πολιτικῶς ὀρθὴ» γλῶσσα τοῦ Μετανθρωπισμοῦ- εἶναι δικτυωμένοι μὲ ὅλους παρότι αἰσθάνονται μόνοι, […] νομίζουν ὅτι εἶναι μοναδικοὶ ἐνόσῳ μαζοποιοῦνται καὶ ὁμογενοποιοῦνται, ἀναζητοῦν μονίμως τὴν ἡδονὴ ἀλλὰ παραμένουν ἀνικανοποίητοι, διαλαλοῦν μὲ στόμφο τὴν πρόθεσή τους νὰ βοηθήσουν τὴν ἀνθρωπότητα ἀλλὰ ὄχι τὸν διπλανό τους, δηλώνουν εἰρηνιστὲς ἐκστομίζοντας πολεμικὲς ἰαχές, δηλώνουν ὀρθολογιστὲς μολονότι βασανίζονται ἀπὸ γνωστικὲς ἀσυμφωνίες, δηλώνουν φιλελεύθεροι ἐνῶ παραδίδουν ἀσυζητητὶ τὶς ἐλευθερίες των καὶ ὀργίζονται ὄχι μὲ ἐκεῖνον ποὺ τὶς ἀποσπᾶ, ἀλλὰ μὲ ὅσους διστάζουν νὰ ἐκχωρήσουν τὶς δικές των ἐλευθερίες. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ Ἐξουσία σέβεται τὴν ἐλευθερία τῶν πολιτῶν, ἐφόσον αὐτὴ προσανατολίζεται σὲ μιὰ ὀθόνη ἢ μιὰ κατευναστικὴ ψυχοτρόπο οὐσία καὶ περιορίζεται μέσα σὲ τέσσερις, ἐπιτηρούμενους τοίχους.

ΤΟ ΚΕΝΟ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στὸ ΕΝΖΥΜΟ ΙΘ΄, ποὺ κυκλοφορεῖ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΟΥΔΟΥΜΗΣ

ΤΟ ΚΕΝΟ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Τὰ γραφειοκρατικὰ συστήματα δημιουργοῦν μιὰ πολυσύνθετη καὶ συχνὰ ἀκατανόητη γιὰ τοὺς ὑποτελεῖς τους πραγματικότητα, ἡ ὁποία βαπτίζεται ὡς «τὸ μέσο ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο προκειμένου νὰ λειτουργεῖ εὔρυθμα ἡ κοινωνία μας». Καθίσταται οὕτως αὐτοσκοπός, καθὼς καλλιεργεῖται ἡ πεποίθηση ὅτι δίχως αὐτὸ θὰ καταρρεύσει ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε. Κάπως ἔτσι δικαιολογεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ σύστημα αὐτὸ εἶναι φύσει ἀπάνθρωπο καὶ ἀποζητᾶ την αὐτοολοκλήρωση καὶ αὐτοϊκανοποίησή του. Κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μὲ βάση αὐτὴ τὴν λογική, πλέον ἡ πολιτικὴ ἔγινε καθαρὰ διαχειριστική, ἤτοι σκοπός της δὲν εἶναι νὰ καλλιεργήσει τὸν πολιτισμὸ καὶ νὰ προασπίσει τὸ βιὸς τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀπαριθμοῦν τὸ ἔθνος, παρὰ νὰ διαχειριστεῖ ἕνα συγκεκριμένο πλῆθος «ἀτόμων» (οὔτε κἂν ἀνθρώπων), πράξη ποὺ περιορίζεται σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου σὲ κατανομὴ οἰκονομικῶν μεγεθῶν καὶ ὑλικῶν πόρων. Τὰ μοντέλα, προγράμματα, νόμοι καὶ δυναμικὸ ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὶς «χρυσὲς ἀγελάδες», ὅπως ἡ οἰκονομία, ἡ τεχνολογία καὶ τὰ δικαιώματα ἔχουν ἀποθεωθεῖ, κι αὐτὸ ἴσως σύντομα πάψει νὰ εἶναι μεταφορικό. Αὐτὲς οἱ ἔννοιες, ποὺ στὴν ζωή μας λαμβάνουν σάρκα καὶ ὀστᾶ μὲ τρόπο ἐνίοτε ἁπτὸ καὶ ἐνίοτε ἀφηρημένο, καθορίζουν τὸν τρόπο τοῦ βίου μας, δηλαδὴ τὸν πολιτισμό μας. Τὸν ποδηγετοῦν πρὸς μιὰ κατεύθυνση ὅπου ἐπιτυγχάνει τὴν συντήρηση τῶν ἴδιων αὐτῶν τῶν μοντέλων, κινοῦν ὅλον τὸν πολιτισμὸ προκειμένου νὰ τὸν καταστήσουν κινητήριά τους δύναμη».

Ὁ Κωνσταντῖνος Δουδούμης γεννήθηκε τὸ 2001. Τὸ 2023 ἀποφοίτησε ὡς ἀριστοῦχος ἀπὸ τὸ τμῆμα φιλοσοφίας τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν, ὅπου τὸν ἀπασχόλησαν κυρίως ἡ ἀρχαία καὶ ἡ μεσαιωνικὴ φιλοσοφία, μαζὶ μὲ ζητήματα ποὺ ἔθεσε ἡ σύγχρονη μεταφυσική. Αὐτὴ τὴν περίοδο ἑτοιμάζεται γιὰ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν βυζαντινὴ φιλολογία καὶ φιλοσοφία. Ἀπὸ τὸ 2019 δραστηριοποιεῖται διαδικτυακὰ μὲ οἰκείους του γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, μέσῳ τῆς σελίδας «Ἑλλάδος Ἀνόρθωσις» (διαδυκτιακή διεύθυνση: @ellados_anorthosis).

ΣΑΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

ΣΑΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

Σὰν λιοντάρια

Ἑφτὰ χρόνια τοὺς πολεμούσαμε.

Μέρα καὶ νύχτα – Νύχτα καὶ μέρα,

ἑφτὰ χρόνια τοὺς πολεμούσαμε

Μόνο ποὺ ἐκεῖνοι ποὺ ἐναντίον τους πολεμούσαμε

δὲν τὸ εἴχανε καταλάβει πὼς πολεμούσαμε

Τέτοια ζῶα ποὺ ἤτανε,

Πῶς νὰ τὸ καταλάβουν.

Φαῖδρος Μπαρλᾶς (1925-1975)

ΙΣΛΑΜΟ-ΣΟΒΙΕΤΟ-ΓΡΑΙΚΙΑ

Γιὰ νὰ διευκολυνθεῖ τὸ ΚΚΕ νὰ διαδηλώσει μὲ τὴν ἄνεσή του στὸ Σύνταγμα τὴν ἀλληλεγγύη του στοὺς τρομοκράτες ἰσλαμιστὲς σφαγεῖς τῆς Χαμᾶς (συγγνώμη, ἤθελα νὰ πῶ γιὰ τὴν «ἀλληλεγγύη στὸν παλαιστινιακὸ λαὸ») δὲν πραγματοποιήθηκε ἡ καθιερωμένη Κυριακάτικη ἀλλαγὴ φρουρᾶς στὸ μνημεῖο τοῦ Ἄγνωστου Στρατιώτη, ὄχι ἐπειδὴ τὴν ματαίωσε τὸ ΚΚΕ, ἀλλὰ κατόπιν κυβερνητικῆς ἀποφάσεως.

Προχθὲς τὸ ΚΚΕ διαδήλωσε, ἐπίσης ἀνενόχλητο καὶ πάλι μὲ τὸ ἴδιο ἀντικείμενο, μέσα στοὺς χώρους τοῦ διεθνοῦς ἀερολιμένα τῆς χώρας, στὸ ἀεροδρόμιο «Ἐλευθέριος Βενιζέλος». Καὶ μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ σημειολογία τῆς ἐν λόγῳ διαδηλώσεως ἀπὸ τὴν πρόσφατη εἰσβολὴ ἰσλαμιστῶν στὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Νταγκεστᾶν προσπαθώντας νὰ βροῦν καὶ νὰ λυντζάρουν Ἑβραίους πού, ὅπως ἔμαθαν, ἐπέβαιναν σὲ κάποιο ἀεροπλάνο.

Ἔχετε ἀκούσει ποτὲ ἄλλη περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία νὰ ματαιώθηκε ἡ ἀλλαγὴ τῆς Προεδρικῆς Φρουρᾶς τῶν Εὐζώνων μας στὸ μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτη; Ἐγὼ πάντως, ὄχι. Κι ὅμως, τώρα ἔγινε γιὰ νὰ μὴν ἐνοχληθεῖ τὸ ΚΚΕ! Ἔτσι τιμᾶ ἡ κυβέρνηση τῆς Νέας Δημοκρατίας τοὺς «ἀγῶνες τῆς Ἀριστερᾶς». Καὶ τὸ χειρότερο, ἔτσι «τιμᾶ» ἡ κυβέρνηση τῶν «ἀντινατιβιστῶν» καὶ τῶν Καιρίδιδων τὴν μνήμη τῶν χιλιάδων Ἑλλήνων Στρατιωτῶν ποὺ πολέμησαν καὶ σκοτώθηκαν γιὰ τὴν Πατρίδα!

Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἄν κυβερνοῦσε ὁ Σύριζα οἱ Νεοδημοκράτες θὰ εἴχανε ἀνέβει στὰ κεραμίδια γιὰ νὰ πουλήσουνε κάλπικο πατριωτισμό. Τώρα οἱ διάφορες «Ὁμάδες Ἀλήθειας» θὰ προτιμήσουν νὰ μείνουν βουβὲς καὶ νὰ κάνουν σὰν νὰ μὴν τρέχει τίποτα.

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τὸ ΚΚΕ, ποὺ κόπτεται τόσο πολὺ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν οἱ Παλαιστίνιοι πατρίδα καὶ ὑποστηρίζει τὸν «ἐθνικοαπελευθερωτικὸ ἀγῶνα» τῶν ἰσλαμιστῶν στὴν Λωρίδα τῆς Γάζας, ἔχει δηλώσει ἀνοιχτά, ἐδῶ καὶ μία δεκαετία, μὲ ἀπόφαση τοῦ κομματικοῦ του συνεδρίου (19ο Συνέδριο, 2013), ὅτι ἄν ἐπιτεθεῖ ἡ Τουρκία στὴν Ἑλλάδα τὸ ΚΚΕ θὰ κάνει διμέτωπο ἀγῶνα, ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καὶ τῶν Τούρκων, γιὰ νὰ καταλάβει τὴν ἐξουσία!

Αὐτὸ ποὺ μένει νὰ δοῦμε εἶναι καὶ ἀλλαγὴ φρουρᾶς στὸν Ἄγνωστο Στρατιώτη ἀπὸ ἐνόπλους τῆς Χαμᾶς. Οὕτως ἤ ἄλλως τὶς προάλλες, στὶς μαθητικὲς παρελάσεις γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου εἴδαμε μαθητὲς νὰ παρελαύνουν μὲ πικέτες γιὰ τὴν Παλαιστίνη. Καὶ εἶναι γνωστὸ ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ τοὺς ὑποκινοῦν.

Ἐπισημαίνουμε, τέλος, ὅτι αὔριο τὸ σωματεῖο τῶν «λειτουργῶν (λειτουργῶν!) μέσης ἐκπαιδεύσεως» ἔχει κηρύξει στάση ἐργασίας, ἐπειδὴ ἔχει ὀργανώσει πανελλαδικὴ ἡμέρα δράσης ὑπὲρ τοῦ «παλαιστινιακοῦ λαοῦ» καλώντας τὶς τοπικές του ἑνώσεις νὰ ὀργανώσουν πολύμορφες δράσεις μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές. Ἡ σύγχρονη «διάπλαση τῶν Ἑλληνοπαίδων» στὰ ἐφηβικά τους χρόνια περιλαμβάνει τὴν ὑποστήριξη στὴν ἰσλαμικὴ τρομοκρατία καὶ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς χώρας τους μὲ τὸν μουσουλμανικὸ «ἐμπλουτισμὸ» τῆς κοινωνίας τους ἐν ὀνόματι τῆς «ἀλληλεγγύης καὶ τῆς φιλίας τῶν λαῶν».

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Στὴν φωτογραφία βλέπετε ἄνδρες τῆς «Ἐλεύθερης Ἀραβικῆς Λεγεῶνας» (Μεραρχία τῆς Ἐλεύθερης Ἀραβίας), ἡ ὁποία ἀποτελεῖτο ἀπὸ χιλιάδες Ἄραβες καὶ ἐν γένει μουσουλμάνους ἐθελοντές, ὀργανωμένους μὲ τὴν πολύτιμη συμβολὴ τοῦ Μουφτῆ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ Προέδρου τοῦ Ἀνωτάτου Ἰσλαμικοῦ Συμβουλίου Χάτζι Μοχάμεντ Ἀμὶν ἄλ Χουσέϊνι, καὶ ἡ ὁποία πολέμησε στὸ πλευρὸ τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στὴν φωτογραφία βλέπετε ἐπίσης καὶ τὴν σημαία τῆς Ναζιστικῆς Ἀραβικῆς Λεγεῶνας, ἡ ὁποία συμβολίζει τὴν παναραβικὴ ἐξέγερση, τὴν ὁποία οἱ Ἄραβες ἐπεδίωκαν νὰ πραγματοποιήσουν μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος ἦταν δημοφιλέστατος μεταξὺ τῶν Ἀράβων καὶ ἐν γένει τῶν μουσουλμάνων («ὁ Ἀλλὰχ στὸν Οὐρανὸ καὶ ὁ Χίτλερ στὴν Γῆ»), διότι οἱ Ναζὶ πολεμοῦσαν ἐναντίον τῶν Βρετανῶν (μὲ τοὺς ὁποίους οἱ Ἄραβες εἶχαν συμπράξει στὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) καί, φυσικά, τῶν Ἑβραίων. Ἡ ἴδια σημαία εἶναι (ἀσφαλῶς, διόλου τυχαῖα) ἡ σημερινὴ σημαία τῆς Παλαιστίνης. Εἶναι ἡ σημαία ποὺ ἀνεμίζει μὲ ζῆλο ἡ σημερινὴ ἸσλαμοΑριστερὰ στὶς διαδηλώσεις της ὑπὲρ τῆς Παλαιστίνης (διάβαζε Χαμᾶς).

Ἄν πιστεύετε ὅτι ἡ Ναζιστικὴ Ἀραβικὴ Λεγεῶνα ἔδρασε μονάχα κάπου στὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὸν Καύκασο -ἄντε τὸ πολὺ στὴν Βοσνία ἐξοντώνοντας σωρηδὸν Σέρβους- καὶ δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν Ἑλλάδα, κάνετε λάθος. Κι εὐλόγως κάνετε λάθος, γιατί κανεὶς δὲν σᾶς ἔχει πεῖ ὅτι ἡ Ναζιστικὴ Ἀραβικὴ Λεγεῶνα ἔδρασε στὴν κατεχόμενη Ἑλλάδα στὸ πλευρὸ τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν συμμετέχοντας σὲ ἐπιχειρήσεις στὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο, σὲ χωριὰ ὅπου δροῦσαν ἀντάρτες, καὶ σκοτώνοντας γυναικόπαιδα ὡς ἀντίποινα. Αὐτὸ δὲν θὰ σᾶς τὸ ποῦν αὐτοὶ ποὺ εἶχαν τὸ θράσος νὰ ἀνεμίζουν περήφανα τὴν σημαία τῶν συνεργατῶν τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν στὶς παρελάσεις τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Καὶ προσοχή, εἶναι αὐτοὶ ποὺ διεκδικοῦν γιὰ τοὺς πολιτικούς τους προπάτορες τὶς δάφνες τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης (τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ καθυβρίζουνε διαρκῶς τὴν Ἑλλάδα).

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ διαβόητος Χουσεϊνὶ μάλιστα ἐπισκεπτόταν τακτικὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διέμενε στὸ ξενοδοχεῖο «Μεγάλη Βρετανία», ὄχι ἀσφαλῶς γιὰ νὰ κάνει διακοπὲς καὶ νὰ μαυρίσει ὑπὸ τὸν ἑλληνικὸ ἥλιο, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ ἕδρα τῆς Λεγεῶνας «Ἐλεύθερη Ἀραβία» (Freies Arabien) ἔγινε ἀπὸ τὸ 1943 ἡ Ἑλλάδα, καὶ συγκεκριμένα τὸ στρατόπεδο τοῦ Λαυρίου, ἐνῷ ὁ σταθμὸς «Ἐλεύθερη Ἀραβία» ἐξέπεμπε ἀπὸ τὸ Σούνιο κάνοντας γερμανικὴ προπαγάνδα στοὺς Ἄραβες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Δυνάμεις τῆς ἐγκατεστημένης στὴν Ἑλλάδα Ναζιστικῆς Ἀραβικῆς Λεγεῶνας ἔκαναν ἐπιχειρήσεις στὴν Πελοπόννησο, στὴν Φωκίδα (γιὰ τὴν ὁποία ὑπάρχει λεπτομερὴς καταγεγραμμένη μαρτυρία τοῦ Τάκη Λάππα στὸ βιβλίο του γιὰ τὴν Ρούμελη ἐπὶ Κατοχῆς) ἀλλὰ συμμετεῖχαν καὶ στὴν φοβερὴ σφαγὴ τοῦ Διστόμου, ὅπου ἐξοντώθηκαν 228 ἄμαχοι Ἕλληνες. Αὐτὰ δὲν θὰ τὰ ποῦν στοὺς μαθητές τους οἱ ἀριστεροὶ καθηγητὲς ποὺ βάζουν τὰ παιδάκια νὰ κάνουν διαδηλώσεις γιὰ τὴν Παλαιστίνη καὶ τὰ παιδαρέλια νὰ παρελαύνουν μὲ τὴν σημαία τῶν συνεργατῶν τῶν κατακτητῶν καὶ νὰ καλλιεργοῦν συστηματικὰ τὸν ἀνθεβραϊσμὸ κάνοντάς τους πλύση ἐγκεφάλου γιὰ τοὺς «κακοὺς Ἑβραίους σιωνιστὲς» ποὺ «ἔκλεψαν τὴν γῆ τῶν ἄμοιρων Παλαιστινίων».

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἀπὸ τοὺς 77.000 Ἑβραίους τῆς Ἑλλάδας ὑπηρέτησαν στὸν Ἑλληνικὸ στρατὸ 12.898 Ἑβραῖοι, ἐκ τῶν ὁποίων 343 ἦταν ἀξιωματικοί, καὶ ἐκ τῶν ὁποίων σκοτώθηκαν 513 καὶ τραυματίστηκαν 3.743. Ὑπενθυμίζουμε ἐπίσης ὅτι τὸ 95% τῶν Ἑλλήνων Ἑβραίων ἐξοντώθηκε στὰ Ναζιστικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τὴν περίοδο κατὰ τὴν ὁποία οἱ Ἄραβες καὶ ἄλλοι μουσουλμᾶνοι βρίσκονταν στὴν Ἑλλάδα ὡς συνεργάτες τῶν Κατακτητῶν καὶ ὡς σφαγεῖς ἀμάχων Ἑλλήνων.

Ὁ ἸσλαμοΝαζισμὸς ἔχει ἱστορικὲς ρίζες. Καὶ ὁ καλύτερος σύμμαχός του εἶναι ἡ σημερινὴ ἹσλαμοΑριστερά. Καὶ ἡ σημερινὴ φιλοπαλαιστινιακὴ ζούρλα ποὺ ἔχει καταλάβει μεγάλο τμῆμα τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας (ποὺ εἶναι ἀπὸ τὶς πλέον ἀνθεβραϊκὲς τῆς Εὐρώπης) εἶναι σαφὲς δεῖγμα τῆς ἱστορικῆς ἀμάθειας καὶ γλαφυρὴ ἔκφραση τοῦ νεοραγιαδισμοῦ, σὲ μία χώρα ποὺ ἀπειλεῖται ἄμεσα ἀπὸ τὸν ἐξισλαμισμὸ μέσῳ τῆς ἀντικατάστασης τοῦ ἐθνικοῦ πληθυσμοῦ της.

Ἀλλὰ (φυσικὰ) θὰ ἐπανέλθουμε!

Σωτήρης Γιαννέλης

Ἐνδεικτικὲς Παραπομπές:

– Χριστόφορος Πετρίτης «Ἄραβες Χιτλερικοὶ στὴν κατεχόμενη Ἑλλάδα τοῦ 1944», περιοδικὸ «Τότε», τεύχος 10 Ἀπρίλιος 2005

Άραβες Χιτλερικοί στην κατεχόμενη Ελλάδα του 1944

– Τάκη Λάππα «Ματοβαμμένες Δάφνες της Ρούμελης. Αγώνες-Θυσίες 1941-1944»

Ὁλόκληρο τὸ βιβλίο (ἀπὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Τεκμηρίωσης)

http://reader.ekt.gr/bookReader/show/index.php?lib=GRLIV…

– Ἐλεύθερη Ἀραβικὴ Λεγεῶνα

https://el.wikipedia.org/…/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE…

ΜΟΛΙΣ ΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ –ΙΘ–ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ!

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν» –

Σοφοκλέους Ἀντιγόνη, στίχος 523

Τεῦχος ΙΘ, Φθινόπωρο 2023, 156 σελ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

-Ὁ νέος ἀντισημιτισμός, ἄρθρο τῆς σύνταξης

-Κριτικὴ τῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Δημήτριο Βεζανῆ,

τοῦ Ἰωάννη Κολοβοῦ

-Ἐξουσία καὶ συλλογικὴ ἀνωριμότητα στὸν 21ο αἰῶνα,

τοῦ Ἰωάννη Σαρρῆ

-Τὸ κενὸ νοήματος στὴν σύγχρονη πολιτική,

τοῦ Κωνσταντίνου Δουδούμη

-Ἀπὸ τὴν “Πρώτη” στὴν “Δεύτερη” Ρώμη. Ἡ μεταφορὰ τοῦ διοικητικοῦ κέντρου τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὴν Δύση στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν Ρώμη στὸ «Βυζάντιο»,

τοῦ Βασιλείου Τσακλίδη

-Δόμος ἐπὶ ἐρειπίων, τοῦ Ἐρασιτέχνη

-Ἡ χαίνουσα σήψη τῆς Παγκοσμιοποιήσεως,

τοῦ Χαράλαμπου Κατσιβαρδᾶ

-ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ

Ἰωάννης Τσιγάντες : Ἡ δράση τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ «ΜΙΔΑΣ 614» καὶ ἀποκατάσταση τῆς μνήμης του,

τοῦ Χρῆστου Μαλτέζου

Εὐχαριστοῦμε θερμά, γιὰ ἄλλη μία φορά, τοὺς συνεργάτες τοῦ περιοδικοῦ γιὰ τὴν συνεισφορά τους (ἀποστολὴ ἄρθρων κλπ) καὶ τοὺς ἀναγνῶστες γιὰ τὴν ὑποστήριξή τους!

Ἐπισημαίνουμε ὅτι ὅλα τὰ ἄρθρα ποὺ ὑπογράφει ἡ Σύνταξη ἐκφράζουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὴν συντακτικὴ ὁμάδα τοῦ περιοδικοῦ.

ΧΩΡΟΙ ΔΙΑΘΕΣΕΩΣ:

–Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

–Πρωτοπορία (Ἀθήνα-Πάτρα-Θεσσαλονίκη)

–Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

–Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Ἀθήνα

–Ἐναλλακτικό Βιβλιοπωλεῖο, Θεμιστοκλέους 37, Ἀθήνα

–Λαβύρινθος, Ἱπποκράτους 108, Ἀθήνα

–Κέντρο Τύπου (ἔναντι βιβλιοπωλείου Ἐλεύθερος Τύπος), Βαλτετσίου 50-52, Ἐξάρχεια

Ξεφυλλίστε λίγες σελίδες ἀπὸ τὸ τεῦχος ΙΘ, πατώντας στὸν παρακάτω σύνδεσμο:

https://online.fliphtml5.com/nxjoi/jyus/

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΒΡΑΪΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ἕνα ἀπὸ τὰ πράγματα ποὺ ἑνώνουν τοὺς ἀριστεροὺς καὶ τοὺς ἀκροδεξιοὺς -καὶ τὸ διαπιστώνουμε πολὺ καλὰ τὸ τελευταῖο διάστημα, μὲ τὴν ὄξυνση τῆς ἁραβοϊσραηλινῆς σύγκρουσης- εἶναι ὁ παράφορος ἀνθεβραϊσμός τους (ποὺ ἐμφανίζεται συνήθως μὲ τὴν προσωπίδα τοῦ «ἀντισιωνισμοῦ»), ὁ ὁποῖος, ὡστόσο, ἀπηχεῖ ἰσχυρὰ ἀνθεβραϊκὰ στερεότυπα μιᾶς εὐρύτερης μερίδας τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.

Αὐτὲς τὶς μέρες, ποὺ ἑορτάζουμε τὴν ἐπέτειο τοῦ «Ὄχι» καὶ τιμοῦμε τὸ ἔπος τοῦ ’40, ἀριστεροὶ καὶ δεξιοὶ ἐρίζουν, ὅπως πάντα, γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, ἀμφότεροι γιὰ τὸν ἴδιο λανθασμένο λόγο: καὶ οἱ δύο θεωροῦν τὸν Μεταξᾶ «φασίστα».

Οἱ ἀριστεροὶ προσπαθοῦν, κατὰ τρόπο λίαν αὐθαίρετο καὶ ἀνιστορικὸ (θὰ λέγαμε γελοῖο) νὰ ἀποσυνδέσουν τὸν Μεταξᾶ ἀπὸ τὸ «Ὄχι» («τὸ ‘Ὄχι’ τὸ εἶπε ὁ λαὸς!») καὶ παρουσιάζουν τὴν 28η Ὀκτωβρίου ὡς πολεμικὴ ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων «κατὰ τοῦ φασισμοῦ» (λὲς κι ἄν ἡ Ἰταλία ἦταν δημοκρατικὴ χώρα θὰ ἔπρεπε οἱ Ἕλληνες νὰ ποῦνε «Ναὶ» στὸ ἰταλικὸ τελεσίγραφο ἤ ἄν ἡ Ἑλλάδα ἔλεγε «Ὄχι» ὁ ἑλληνικὸς λαὸς θὰ πολεμοῦσε κατὰ τῆς δημοκρατίας!).

Οἱ ἀκροδεξιοὶ ποὺ ἐμφοροῦνται ἀπὸ συμπάθεια πρὸς τὸν φασισμὸ ἤ εἶναι φασίστες θεωροῦν τὸν Μεταξᾶ «δικό τους», ἀφοῦ πιστεύουν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ἀριστεροί, ὅτι ὁ Μεταξᾶς ἦταν φασίστας ἤ ἔστω φασίζων. Σὲ αὐτὸ ἔχει συμβάλλει καὶ ὁ διαβόητος ὀπαδὸς τοῦ ναζισμοῦ καὶ φανατικὸς ἀνθεβραῖος Κωνσταντίνος Πλεύρης, ὁ ὁποῖος γιὰ πολλοὺς ἀκροδεξιοὺς θεωρεῖται ὁ «πατριάρχης τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ» (sic).

Ὁ Πλεύρης ἔχει οἰκοδομήσει τὴν πολιτική του σταδιοδρομία ἐκμεταλλευόμενος τὸν Μεταξᾶ καὶ δηλώνει «μεταξικὸς», παρουσιάζοντάς τον ὡς «Χίτλερ τῆς Ἑλλάδας». Ὑπῆρξε ἄλλωστε καὶ ἱδρυτὴς τοῦ Κόμματος 4ης Αὐγούστου λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πραξικόπημα τῆς 21ης Ἀπριλίου, τὸ ὁποῖο ἀποτέλεσε καὶ τὴν μήτρα τῆς σύγχρονης ἐγχώριας ἀκροδεξιᾶς. Ταυτοχρόνως, ἐνῷ δηλώνει ἔνθερμος θιασώτης τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ ἔχει γράψει δύο ἀνθεβραϊκὰ «πονήματα» («Ἄς μιλήσουμε γιὰ Ἑβραίους» καὶ «Ἑβραῖοι: ὅλη ἡ ἀλήθεια»). Καὶ ὁ Πλεύρης εἶναι εἰδικὸς ἐπὶ τῆς προπαγάνδας, ἀφοῦ ἔχει ἐκπονήσει τὴν διδακτορική του διατριβὴ ἀκριβῶς μὲ θέμα τὴν πολιτικὴ προπαγάνδα.

Καὶ ἡ κυρία Ἰωάννα Φωκᾶ, ἐγγονὴ τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ καὶ θεματοφύλακας τῆς πολιτικῆς μνήμης τοῦ παπποῦ της, ἡ ὁποία ἔχει ἀναρτήσει τὸ προσωπικό του ἀρχεῖο σὲ ὁμώνυμο ἱστότοπο στὸ διαδίκτυο, ἔχει σίγουρα κάθε λόγο νὰ ἀποστρέφεται τὴν ἄγρια πολιτικὴ διαστρέβλωση ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ὁ «Μπάρμπα Γιάννης», ὅπως τὸν ἔλεγε τότε ὁ λαός, στὰ χέρια τοῦ Κωνσταντίνου Πλεύρη.

Τί θὰ λέγατε ὅμως ἄν σᾶς ἔλεγε κάποιος ὅτι ἐὰν ὁ Πλεύρης ἐπιχειροῦσε ἐπὶ καθεστῶτος 4ης Αὐγούστου νὰ δημοσιεύσει τὰ ρυπαρογραφήματά του γιὰ τοὺς Ἑβραίους αὐτὰ θὰ ἀπαγορεύονταν ἀπὸ τὴν μεταξικὴ λογοκρισία βάσει εἰδικοῦ νόμου ποὺ εἶχε θεσπίσει ὁ ἴδιος ὁ Μεταξᾶς; Τί θὰ λέγατε ἐπίσης ἄν κάποιος σᾶς ἔλεγε ὅτι ἐὰν ὁ Πλεύρης ἐπιχειροῦσε ἐπὶ δικτατορίας Μεταξᾶ νὰ συστήσει μία ἀνθεβραϊκὴ ναζιστικὴ ὀργάνωση θὰ κινδύνευε νὰ πάει στὴν φυλακή;

Νομίζετε ὅτι ἔχουμε τρελλαθεῖ; Κάθε ἄλλο! Τοὐλάχιστον δὲν ἔχουμε τρελλαθεῖ τόσο ὅσο καὶ ὁ κύριος Ἀριὲλ Λεκαδίτης, ἱστορικός, εἰδικευμένος στὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων, ὁ ὁποῖος, ἀναφερόμενος στὴν συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων Ἑβραίων στὸ ἔπος τοῦ 1940, ἐπισημαίνει ὅτι «ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἀντισημίτης, ἀλλὰ οἱ σχέσεις του μὲ τὶς ἑβραϊκὲς κοινότητες ἦταν ἄριστες». Καὶ στὸ ἴδιο συμπέρασμα καταλήγουν ὅλες οἱ ἐπιστημονικὲς μελέτες γιὰ τὴν σχέση τῆς 4ης Αὐγούστου καὶ τοῦ Ἑβραϊσμοῦ τῆς Ἑλλάδας, τὶς ὁποῖες ἔχουν πραγματοποιήσει ἱστορικοὶ ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ διάκεινται φιλικὰ πρὸς τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ καὶ στὸ καθεστώς του.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ

Γιὰ νὰ τελειώνουμε μὲ τὰ παραμύθια τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς!

Ἡ ἰσλαμιστικὴ ὀργάνωση Ἰσλαμικὸ Κίνημα Ἀντίστασης «Χαμᾶς», ἡ ὁποία ἔχει τὸν πλήρη ἔλεγχο τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας, ἱδρύθηκε τὸ 1987 ἀπὸ δύο μέλη τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας (τον Σεΐχη Ἀχμέντ Γιασὶν καὶ τὸν Μαχμούντ Ἄλ Ζαχὰρ), μὲ στόχο τὴν δημιουργία Ἰσλαμικοῦ Κράτους σὲ ὁλόκληρη τὴν Παλαιστίνη, μέσῳ τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἰσραήλ, ὡς ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ παγκόσμιου Μουσουλμανικοῦ Χαλιφάτου. Ἡ Μουσουλμανικὴ Ἀδελφότητα ἀποτελεῖ τὴν μήτρα ὅλων τῶν ἀνὰ τὸν κόσμο ἰσλαμιστικῶν ὀργανώσεων.

Ὁ χαρακτῆρας, ὁ σκοπός, ἡ στρατηγικὴ καὶ ἡ τακτικὴ τῆς «Χαμᾶς» διατυπώνονται στὸ Καταστατικό της, τὸ ὁποῖο ἐξέδωσε τὸ 1988. Τὰ βασικὰ σημεῖα του εἶναι:

α) Ἡ καταστροφὴ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἡ ἐγκαθίδρυση ἰσλαμικοῦ κράτους στὴν Παλαιστίνη.

β) Ἡ πραγματοποίηση τῶν στόχων της μέσῳ τῆς Τζιχάντ, τοῦ μουσουλμανικοῦ «ἱεροῦ πολέμου» κατὰ τῶν «ἀπίστων».

γ) Ἡ ἀπόρριψη ὅλων τῶν συμφωνιῶν καὶ ὅλων τῶν διαπραγματεύσεων γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ «παλαιστινιακοῦ ζητήματος» ποὺ ἀντίκεινται στοὺς σκοπούς της.

Παραθέτουμε, κατὰ ἄρθρο, χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ Καταστατικὸ τοῦ 1988:

«2. Το Ἰσλαμικὸ Κίνημα Ἀντίστασης [«Χαμᾶς»] εἶναι μία ἀπὸ τὶς πτέρυγες τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας στὴν Παλαιστίνη. Ἡ Μουσουλμανικὴ Ἀδελφότητα εἶναι μία παγκόσμια ὀργάνωση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο ἰσλαμικὸ κίνημα στὴν σύγχρονη ἐποχή. Χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν βαθιὰ κατανόηση, τὴν σαφῆ ἀντίληψη καὶ τὴν πλήρη ἐγκόλπωση ὅλων τῶν ἰσλαμικῶν ἐννοιῶν, ποὺ περιλαμβάνουν ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς, τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς θρησκείας, τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῆς ἐκπαίδευσης, τῆς κοινωνίας, τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς κρίσης, τῆς διάδοσης τοῦ Ἰσλάμ, τῆς ἐκπαίδευσης, τῆς τέχνης, τῶν πληροφοριῶν, τῆς ἐπιστήμης τοῦ ἐσωτερισμοῦ καὶ τῆς μεταστροφῆς στὸ Ἰσλάμ.

11. Το Ἰσλαμικὸ Κίνημα Ἀντίστασης πιστεύει ὅτι ἡ γῆ τῆς Παλαιστίνης εἶναι ἕνα ἰσλαμικὸ βακούφι ἀφιερωμένο στὶς μελλοντικὲς μουσουλμανικὲς γενιὲς μέχρι τὴν Ἡμέρα τῆς Κρίσης. Αὐτὸ ἤ ὁποιοδήποτε μέρος του δὲν πρέπει νὰ χαραμισθεῖ, αὐτό, ἤ ὁποιοδήποτε μέρος του δὲν πρέπει νὰ τὸ ἐγκαταλείψουμε. Οὔτε μία μόνο ἀραβικὴ χώρα, οὔτε ὅλες οἱ ἀραβικὲς χῶρες, οὔτε ἕνας βασιλιᾶς ἤ πρόεδρος, οὔτε ὅλοι οἱ βασιλιᾶδες καὶ οἱ πρόεδροι, οὔτε ὁποιαδήποτε ὀργάνωση, οὔτε ὅλοι, εἴτε εἶναι Παλαιστίνιοι εἴτε Ἄραβες, δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ τὸ κάνουν. Ἡ Παλαιστίνη εἶναι μία ἕνα ἰσλαμικὸ βακούφι ἀφιερωμένο στὶς μουσουλμανικὲς γενιὲς μέχρι τὴν Ἡμέρα τῆς Κρίσης. Ἄν εἶναι ἔτσι, ποιός θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐκπροσωπεῖ τὶς μουσουλμανικὲς γενιὲς μέχρι τὴν Ἡμέρα τῆς Κρίσης;

Ὁ νόμος ποὺ διέπει τὴ γῆ τῆς Παλαιστίνης εἶναι ἡ Σαρία [ἰσλαμικὸς νόμος] καὶ τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ ὅποια γῆ ἔχουν κατακτήσει οἱ Μουσουλμᾶνοι μὲ τὴν βία, ἐπειδὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν (ἰσλαμικῶν) κατακτήσεων οἱ Μουσουλμᾶνοι ἀφιέρωσαν αὐτὰ τὰ ἐδάφη στὶς μουσουλμανικὲς γενιὲς μέχρι τὴν Ἡμέρα τῆς Κρίσης.

[Ἡ τελευταῖα παράγραφος «γιὰ ὅποια γῆ ἔχουν κατακτήσεις οἱ μουσουλμᾶνοι» μποροῦμε νὰ καταλάβουμε πάρα πολὺ εὔκολα ΠΟΙΟΥΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ.]

13. Δὲν ὑπάρχει λύση γιὰ τὸ Παλαιστινιακὸ ζήτημα παρὰ μόνο μέσω τῆς Τζιχάντ («ἱερὸς πόλεμος»). Οἱ πρωτοβουλίες, οἱ προτάσεις καὶ τὰ διεθνῆ συνέδρια εἶναι ὅλα χάσιμο χρόνου καὶ μάταιες προσπάθειες».

Τὸ 2017 ἡ «Χαμᾶς» ἐξέδωσε ἕνα «ἀνανεωμένο καταστατικὸ», τὸ ὁποῖο ἐπαναλαμβάνει τοὺς στόχους της ὡς ἐξῆς:

«1. Το Ἰσλαμικὸ Κίνημα Ἀντίστασης «Χαμᾶς» εἶναι ἕνα παλαιστινιακὸ ἰσλαμικὸ κίνημα ἐθνικῆς ἀπελευθέρωσης καὶ ἀντίστασης. Στόχος του εἶναι νὰ ἀπελευθερώσει τὴν Παλαιστίνη καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ Σιωνιστικὸ ἐγχείρημα [τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ]. Τὸ πλαίσιο ἀναφορᾶς του εἶναι τὸ Ἰσλάμ, τὸ ὁποῖο καθορίζει τὶς ἀρχές, τοὺς στόχους καὶ τὰ μέσα τοῦ κινήματος (τῆς Χαμᾶς).

2. Ἡ Παλαιστίνη, ἡ ὁποία ἐκτείνεται ἀπὸ τὸν ποταμὸ Ἰορδάνη στὰ ἀνατολικὰ ἕως τὴν Μεσόγειο στὰ δυτικὰ καὶ ἀπὸ τὸ Ras al-Naqurah στὰ βόρεια ἕως τὸ Umm al-Rashrash στὸ νότο, εἶναι μία ἀναπόσπαστη ἐδαφικὴ ἑνότητα. Εἶναι ἡ γῆ καὶ τὸ σπίτι τοῦ παλαιστινιακοῦ λαοῦ. [πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Ἰσραὴλ]

3. Ἡ Παλαιστίνη εἶναι μία ἀραβικὴ ἰσλαμικὴ γῆ. Εἶναι μία εὐλογημένη ἱερὴ γῆ ποὺ ἔχει ξεχωριστὴ θέση στὴν καρδιὰ κάθε Ἄραβα καὶ κάθε μουσουλμάνου.

7. Ἡ Παλαιστίνη βρίσκεται στὴν καρδιὰ τῆς Ἀραβικῆς καὶ Ἰσλαμικῆς Οὖμα [παγκόσμια μουσουλμανικὴ κοινότητα, τὸ σύνολο τῶν μουσουλμάνων ἀνὰ τὸν κόσμο] καὶ ἀπολαμβάνει εἰδικὴ θέση. Μέσα στὴν Παλαιστίνη ὑπάρχει ἡ Ἱερουσαλήμ, τῆς ὁποίας οἱ περίβολοι εἶναι εὐλογημένοι ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ. Ἡ Παλαιστίνη εἶναι οἱ Ἅγιοι Τόποι, τοὺς ὁποίους ὁ Ἀλλὰχ ἔχει εὐλογήσει γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα.

19. Δὲν θὰ ὑπάρξει καμία ἀναγνώριση τῆς νομιμότητας τοῦ Σιωνιστικοῦ ἐγχειρήματος. Ὁτιδήποτε ἔχει συμβεῖ στὴ γῆ τῆς Παλαιστίνης ὅσον ἀφορᾶ τὴν κατοχή, τὸν ἐποικισμό, τὸν ἐξεβραϊσμὸ ἤ τὶς ἀλλαγὲς στὰ χαρακτηριστικά της ἤ τὴν παραποίηση γεγονότων εἶναι παράνομο. Τα δικαιώματα δὲν ἀκυρώνονται ποτὲ».

Ἡ «διαφορὰ» μεταξὺ τῶν δύο καταστατικῶν ἔγκειται στὶς παρακάτω παραγράφους:

«20. Ἡ Χαμᾶς πιστεύει ὅτι κανένα μέρος τῆς γῆς τῆς Παλαιστίνης δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι διαπραγματεύσιμο ἤ θὰ πρέπει παραχωρηθεῖ, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς αἰτίες, τὶς συνθῆκες καὶ τὶς πιέσεις καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πόσο καιρὸ θὰ διαρκέσει ἡ (ἑβραϊκὴ) Κατοχή. Ἡ Χαμᾶς ἀπορρίπτει κάθε ἐναλλακτικὴ λύση στὴν ὁλοκληρωτικὴ καὶ πλήρη ἀπελευθέρωση τῆς Παλαιστίνης, ἀπὸ τὸν ποταμὸ (Ἰορδάνη) μέχρι τὴν (Μεσόγειο) θάλασσα.

Ὡστόσο, χωρὶς νὰ διακυβεύεται ἡ ἀπόρριψη τοῦ σιωνιστικοῦ ἐγχειρήματος καὶ χωρὶς νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὰ δικαιώματα τῶν Παλαιστινίων, ἡ Χαμᾶς ἐξετάζει τὴν ἵδρυση ἑνὸς πλήρως κυρίαρχου καὶ ἀνεξάρτητου παλαιστινιακοῦ κράτους, μὲ πρωτεύουσα τὴν Ἱερουσαλήμ, σύμφωνα μὲ τὰ σύνορα τῆς 4ης Ἰουνίου 1967, μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν πρόσφυγες καὶ τῶν ἐκτοπισμένων στὰ σπίτια τοὺς ἀπὸ τὰ ὁποία ἐκδιώχθηκαν, νὰ ἀποτελέσει φόρμουλα ἐθνικῆς συναίνεσης».

Ἐπεξήγηση:

Ἐνῷ, δηλαδὴ διακηρύττει ἐπανειλλημένως ὅτι ὁ σκοπός της εἶναι ἡ καταστροφὴ τοῦ Ἰσραὴλ («σιωνιστικὸ ἐγχείρημα») καὶ ἡ κυριαρχία σὲ ὁλόκληρη τὴν Παλαιστίνη, τώρα ἡ «Χαμᾶς» ἀποδέχεται μία ἐνδιάμεση λύση, μὲ τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτος στὰ σύνορα τοῦ 1967. Τί ἔγινε τὸ 1967; Παλαιστινιακὸ κράτος τότε δὲν ὑπῆρχε. Πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα τοῦ Ἰσραήλ, τὰ ἀραβικὰ ἐδάφη τῆς Παλαιστίνης εἶχαν διαιρεθεῖ μεταξὺ τῆς Ἰορδανίας καὶ τῆς Αἰγύπτου (ἡ Αἴγυπτος συγκεκριμένα διοικοῦσε τὴν Λωρίδα τῆς Γάζας). Τὸ 1967 στὸν Πόλεμο τῶν Ἕξη Ἡμερῶν τὸ Ἰσραὴλ ἀπέτρεψε τὴν εἰσβολὴ τῆς Αἰγύπτου καὶ ἀπέκρουσε τὴν εἰσβολὴ τῆς Ἰορδανίας. Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀραβικῆς ἥττας τὸ Ἰσραὴλ ἀπέκτησε τὸν ἔλεγχο τῆς Δυτικῆς Ὄχθης, τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας, τῆς ἀνατολικῆς Ἱερουσαλὴμ, τῆς Χερσονήσου τοῦ Σινᾶ καὶ τῶν ὑψωμάτων τοῦ Γκολᾶν.

Ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1967 τὸ Ἰσραὴλ προτείνει στοὺς Ἄραβες σὲ διάσκεψη στὸ Χαρτοὺμ (Σουδᾶν) τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους στὰ ἐδάφη ποὺ ἔχει καταλάβει. Τὸ Ἰσραὴλ πρότεινε, συγκεκριμένα, τὴν ἀποχώρησή του ἀπὸ τὰ ἐδάφη ποὺ κατέλαβε στὸν Πόλεμο τῶν Ἕξι Ἡμερῶν καὶ ἀντὶ γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Ἰορδανία αὐτὰ νὰ δοθοῦν στοὺς ἴδιους τοὺς Ἄραβες Παλαιστινίους γιὰ νὰ δημιουργήσουν σὲ αὐτὰ τὸ δικό τους κράτος. Οἱ Ἄραβες ἀπέρριψαν τὴν πρόταση.

Τώρα ἡ «Χαμᾶς» κάνει «διπλωματία» προτείνοντας στὸ Ἰσραὴλ νὰ τῆς δώσει αὐτὰ τὰ ἐδάφη, χωρὶς νὰ τὸ ἀναγνωρίσει ὡς νόμιμη κρατικὴ ὀντότητα, τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχει διακηρυγμένο στόχο τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἰσραήλ. Ζητάει δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Ἰσραὴλ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν δημιουργία ἑνὸς ἰσλαμικοῦ κράτους, ποὺ δὲν τὸ ἀναγνωρίζει καὶ ποὺ θὰ ἔχει ὡς σκοπό του νὰ τὸ καταστρέψει! Ξέρετε κανένα κράτος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδεχθεῖ, ἀκόμα καὶ νὰ συζητήσει, μία τέτοια «ἐναλλακτικὴ πρόταση»; Τὸ πόσο ἀπατεωνίστικη εἶναι ἡ «διαλλακτικὴ πρόταση» τῆς Χαμᾶς φαίνεται καὶ ἀπὸ ἀμέσως ἑπόμενο ἄρθρο τοῦ «ἀνανεωμένου» καταστατικοῦ της:

«21. Ἡ Χαμᾶς ἐπιβεβαιώνει ὅτι οἱ Συμφωνίες τοῦ Ὄσλο καὶ οἱ προσθῆκες τους ἀντιβαίνουν στοὺς ἰσχύοντες κανόνες τοῦ διεθνοῦς δικαίου, καθὼς δημιουργοῦν δεσμεύσεις ποὺ παραβιάζουν τὰ ἀναφαίρετα δικαιώματα τοῦ παλαιστινιακοῦ λαοῦ. Ἑπομένως, τὸ Κίνημα (τῆς Χαμᾶς) ἀπορρίπτει αὐτὲς τὶς συμφωνίες καὶ ὅ,τι ἀπορρέει ἀπὸ αὐτές, ὅπως τὶς ἐπιζήμιες γιὰ τὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ μᾶς ὑποχρεώσεις, ἰδιαίτερα τὸν συντονισμὸ ἀσφαλείας (συνεργασία)».

Ἐπεξήγηση:

Μὲ τὶς Συμφωνίες τοῦ Ὄσλο, μεταξὺ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Ὀργάνωσης γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Παλαιστίνης (ΟΑΠ), μὲ μεσολαβητὴ τὶς ΗΠΑ, δημιουργήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἕνα ἡμιεπίσημο Παλαιστινιακὸ Κράτος, ὑπὸ τὴν ὀνομασία «Παλαιστινιακὴ Ἀρχὴ», τὸ ὁποῖο συμμετέχει ὡς παρατηρητὴς στὸν ΟΗΕ. Μὲ τὶς συμφωνίες αὐτές, μεταξὺ Ράμπιν καὶ Ἀραφάτ, ἡ ΟΑΠ ἀναγνώρισε τὴν ὕπαρξη τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τὸ ὁποῖο προηγουμένως ἐπεδίωκε ρητῶς βάσει τοῦ καταστατικοῦ της νὰ καταστρέψει, καὶ τὸ Ἰσραὴλ ἀναγνώρισε τὴν Ἐθνικὴ Παλαιστινιακὴ Ἀρχή, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τὴν διοίκηση τῆς Δυτικῆς Ὄχθης καὶ τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας. Ὅμως, τὶς συμφωνίες αὐτὲς δὲν τὶς ἀπεδέχθη ἡ Χαμᾶς, ἡ ὁποία τὶς θεώρησε «προδοσία» καὶ συνέχισε τὶς ἐπιθέσεις κλιμακώνοντάς τες μὲ ἐπιχειρήσεις αὐτοκτονίας ἐντὸς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ μὲ τυφλὰ τρομοκρατικὰ χτυπήματα μὲ θύματα ἐκατοντάδες ἀμάχους Ἑβραίους.

Καὶ τέλος παραθέτουμε καὶ τὸ «ζουμὶ» τῆς ὑπόθεσης, ποὺ «πάει γάντι» καὶ τὶς τωρινὲς ἐξελίξεις:

«23. Ἡ ἀντίσταση καὶ ἡ Τζιχὰντ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Παλαιστίνης θὰ παραμείνουν νόμιμο δικαίωμα, καθῆκον καὶ τιμὴ γιὰ ὅλους τοὺς γιοὺς καὶ τὶς κόρες τοῦ λαοῦ μᾶς καὶ τῆς Οὖμα μας».

Ἡ Τζιχάντ τῆς Χαμᾶς, ὅπως εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ διαπιστώσετε ἐπανειλλημένως, στοχεύει στὴν καταστροφὴ τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καταστροφὴ τοῦ Ἰσραὴλ σημαίνει ἐξανδραποδισμὸ καὶ ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων ὑπὸ τὴν ἐξουσία ἑνὸς ἰσλαμικοῦ κράτους.

Καὶ τὸ πογκρὸμ ποὺ ἐξαπέλυσε ἡ «Χαμᾶς» στὶς 7 Ὀκτωβρίου σφαγιάζοντας, μὲ βάναυσο τρόπο, πάνω ἀπὸ χίλιους ἀμάχους Ἑβραίους, δηλώνει ὁλοφάνερα τὶς γενοκτονικές της προθέσεις, τὶς ὁποῖες διακηρύσσει καθαρὰ καὶ ξάστερα στὰ καταστατικά της, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ δὲν διστάζει νὰ χρησιμοποιεῖ τὸν ἴδιο της τὸν λαὸ ὡς «ἀνθρώπινη ἀσπίδα».

Κι ἄν νομίζετε ὅτι αὐτὸ δὲν σᾶς ἀφορᾶ, κάντε τὸν κόπο νὰ ξαναδιαβάσετε τὴν πρώτη παράγραφο τῆς ἀναρτήσεως καὶ ἀναρωτηθεῖτε γιὰ τὶς πάμπολλες ἐν ὑπνώσει «Γᾶζες» ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἑλλάδα, πιθανότατα δίπλα σας.

ΥΓ. Διαβάσαμε σὲ πρόσφατο ἄρθρο ποὺ διατείνεται ὅτι «ἀποκαλύπτει ψέματα» ὅτι ἡ Χαμᾶς «προσέφυγε στά εὐρωπαϊκά δικαστήρια γιά τόν ἀποχαρακτηρισμό της [ὡς τρομοκρατικὴ ὀργάνωση] καὶ δικαιώθηκε». Πράγματι, οἱ τρομοκράτες τῆς Χαμᾶς προσέφυγαν στὸ εὐρωπαϊκὸ δικαστήριο γιὰ τὸν ἀποχαρακτηρισμό τους. Τὸ 2014 τὸ Γενικὸ Δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀποφάσισε ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀρκετὰ στοιχεῖα γιὰ νὰ διατηρηθεῖ τὸ πάγωμα τῶν περιουσιακῶν στοιχείων καὶ ἡ ἀπαγόρευση ταξιδιῶν ποὺ εἶχε ἐπιβληθεῖ στὴν ὀργάνωση. Τὸ 2017 τὸ Δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀποφάσισε ὅτι ἡ Χαμᾶς θὰ πρέπει νὰ παραμείνει στὸν κατάλογο τῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων. Ἡ ἔκβαση τῆς ὅλης δικαστικῆς διαδικασίας ἦταν ἡ ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου (ΔΕΕ), ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 23/11/2021, ἡ ὁποία τὴν διατηρεῖ στὸν κατάλογο τῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων. Τὰ ψέματα ἔχουν καὶ τὰ ὅριά τους!

Μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὰ καταστατικά, μεταφρασμένα στὴν ἀγγλική:

https://avalon.law.yale.edu/20th_century/hamas.asp

https://www.middleeasteye.net/news/hamas-2017-document-full

Ἡ μετάφραση εἶναι δική μας.

Τὰ ἐπεξηγηματικὰ σχόλια μέσα στὶς ἀγκύλες εἶναι δικά μας.

ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΣ

Ἡ σύγχρονη «διάπλαση τῶν Ἑλληνοπαίδων» ἀρχίζει ἀπὸ τὰ τρυφερά τους χρόνια προκειμένου νὰ ἀποδεχθοῦν τὸν ἀφελληνισμὸ τῆς χώρας τους μὲ τὸν μουσουλμανικὸ «ἐμπλουτισμὸ» τῆς κοινωνίας τους ἐν ὀνόματι τῆς «ἀλληλεγγύης καὶ τῆς φιλίας τῶν λαῶν».

Στὸν ἐκγενιτσαρισμὸ τῶν Ἑλληνοπαίδων καθοριστικὸ ρόλο παίζει ὅ,τι πιὸ ἀριστερίστικο ὑπάρχει στὸ «δημόσιο σχολειὸ», ποὺ βάζει μικροὺς μαθητὲς νὰ φωνάζουν ὑπὲρ τῶν ἰσλαμιστῶν τῆς Χαμᾶς (συγγνώμη, τοῦ «παλαιστινιακοῦ λαοῦ» ἤθελα νὰ πῶ), ἐνῷ ξορκίζει ὡς «σωβινιστικὸ» καὶ «φασιστικὸ» καθετί ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὰ ἐθνικὰ δίκαια τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Αὐτοὶ ποὺ «διαπλάθουν» τὶς ψυχὲς τῶν μικρῶν Ἑλληνόπουλων γιὰ νὰ δεχθοῦν τὸν νέο ἐξισλαμισμὸ τῆς πατρίδας τους βάζοντάς τα νὰ σηκώνουν πικέτες μὲ τὸ «Λευτεριὰ στὴν Παλαιστίνη» δὲν θὰ τὰ ἔβαζαν ποτὲ νὰ φωνάζουν «Λευτεριὰ στὴν Βόρειο Ἤπειρο» ἤ «Λευτεριὰ στὴν κατεχόμενη Κύπρο» (δὲν συζητᾶμε κἄν γιὰ τὸ «Λευτεριὰ στὴν Κατεχόμενη Ἰωνία»).

Ὁ σύγχρονος «καημὸς τῆς Παλαιστίνης» ἀντικαθιστᾶ τὸν πάλαι ποτὲ «καημὸ τῆς Ρωμιοσύνης» γιὰ τὴν Ἅλωση, ποὺ κράτησε ὄρθιο τὸν Ἑλληνισμὸ τοὺς αἰῶνες ποὺ ἦταν ὑπόδουλοι στὸ Ἰσλάμ.

Αὐτοὶ ποὺ πουλᾶνε στὰ Ἑλληνόπουλα εἰρηνιστικὲς κορῶνες βάζοντάς τα νὰ σχηματίσουν μὲ τὶς τσάντες τους τὸ σῆμα τοῦ Ράσσελ, γιὰ νὰ δεχθοῦν εἰρηνικὰ τὴν ἐπέλαση τοῦ Ἰσλάμ, δὲν θὰ τοὺς μιλήσουν ποτὲ γιὰ τὰ δεινὰ τῶν 400 χρόνων Μουσουλμανικῆς Κατοχῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Τὸ «ἑλληνικὸ δημόσιο σχολειὸ» κατάντησε νὰ διαπλάθει ἐθελόδουλους ραγιᾶδες καὶ ἡττημένα μυαλὰ ἐν ὀνόματι τῆς «ἀλληλεγγύης στὸ Ἰσλὰμ» -γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ «μετάφραση» τοῦ «καημοῦ τῆς Παλαιστίνης».

Λίγες μόλις ἡμέρες μετὰ τὸν θάνατο δύο Σουηδῶν στὶς Βρυξέλλες ἀπὸ τὰ πυρὰ «ἀπελπισμένου καταπιεσμένου» ποὺ φώναζε «Ἀλλάχου Ἀκμπὰρ», τὸ σουηδικὸ Σάϊμποργκ (ἄλλως Γκρέτα Τούνμπεργκ) πῆρε θέση ὑπὲρ τῆς Χαμᾶς (ἤθελα νὰ πῶ ὑπὲρ τοῦ «παλαιστινιακοῦ λαοῦ»). Ἐπιτέλους, γιατὶ εἴχαμε ἀρχίσει νὰ ἀνησυχοῦμε!

ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ;

Αὐτὴ εἶναι μία φωτογραφία ἀπὸ τὸ πρωινὸ τῆς 11ης Μαρτίου τοῦ 2004 στὴν Μαδρίτη.

Μήπως θυμᾶστε, ἀλήθεια, τί ἔγινε τὸ πρωὶ τῆς 11ης Μαρτίου 2004 στὴν Μαδρίτη;

Οἱ ἰσλαμιστὲς ἔβαλαν βόμβες πρωινιάτικα στὸ μετρὸ σκοτώνοντας 193 καὶ τραυματίζοντας περὶ τοὺς 2.000 «ἀπίστους», ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα πήγαιναν ἀνύποπτοι στὴν δουλειά τους.

Δὲν ἦταν οὔτε Ἑβραῖοι μεγαλοτραπεζίτες, οὔτε Ἀμερικάνοι ἰμπεριαλιστές.

Ἦταν ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΑΣ.

Ἀλήθεια, πόσοι ἀπὸ ἐσᾶς τὸ θυμοῦνται;

Γιατί ὅσοι δὲν διαθέτουν καλὴ μνήμη καὶ ἐπιμένουν νὰ μὴν διδάσκονται ἀπὸ τὴν ἱστορία εἶναι καταδικασμένοι νὰ τὴν ξαναζήσουν.

Εἰδικὰ ὅταν ὑπάρχουν πλέον διάσπαρτες μικρὲς «Γάζες» σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἑλλάδα.

Κι ὅσοι δηλώνετε «ἀλληλέγγυοι» φροντίστε νὰ δώσετε τὴν ἀλληλεγγύη σας πρῶτα στὸν δικό σας λαὸ καὶ ὄχι στοὺς ἐχθρούς του.

Καὶ ἀναρωτηθεῖτε πόσοι «ἀλληλέγγυοι» (ἀριστερῆς ἤ «ἐθνικιστικῆς» κοπῆς) ἦταν ἀνάμεσα στὰ θύματα τῶν τυφλῶν βομβῶν τῶν ἰσλαμιστῶν ποὺ ἔσκασαν στοὺς σταθμοὺς τῶν πιὸ λαϊκῶν συνοικιῶν τῆς Μαδρίτης.

Στοὺς δικούς σας ἀνθρώπους τοῦ μεροκάματου.

Νὰ τελειώνουμε πιὰ μὲ τὴν ἐθνομαζοχιστικὴ ἰσλαμολαγνεία!

ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ: ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΙΑΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑΣ

(γιὰ νὰ τελειώνουμε μὲ τὴν προπαγάνδα)

Ἡ Λωρίδα τῆς Γάζας ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ πρώτου ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου τοῦ 1948, ὅταν οἱ στρατοὶ πέντε ἀραβικῶν κρατῶν (Ἰορδανία, Αἴγυπτος, Συρία, Λίβανος, Ἰρὰκ) εἰσέβαλαν στὸ Ἰσραήλ, μὲ σκοπὸ νὰ μὴν ἐφαρμοσθεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ ΟΗΕ, τῆς 29ης Νοεμβρίου 1947, ἡ ὁποία προέβλεπε τὴν δημιουργία δύο κρατῶν, ἑνὸς ἀραβικοῦ καὶ ἑνὸς ἑβραϊκοῦ.

Οἱ Ἑβραῖοι ἀποδέχθηκαν τὴν ἀπόφαση καὶ στὶς 14 Μαΐου τοῦ 1948 ἀνακήρυξαν τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Οἱ Ἄραβες τὴν ἀπέρριψαν καὶ τὴν ἑπομένη ξεκίνησαν τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ Ἰσραήλ. Αὐτὴ ἦταν ἡ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς Βρετανικῆς Ἐντολῆς μέχρι σήμερα κατὰ τὴν ὁποία οἱ Ἄραβες ἀρνήθηκαν τὴν προσφορὰ δημιουργίας παλαιστινιακοῦ κράτους. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ βρετανικὴ πρόταση τοῦ 1936, ποὺ ἔδινε στοὺς Ἄραβες 80% τοῦ ἐδάφους, τὴν ὁποία ἀποδέχθηκαν οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ ἀπέρριψαν οἱ Ἄραβες. Ἡ εἰσβολὴ τῶν Ἀράβων τὸ 1948 ἔγινε γιὰ νὰ ἐξαλείψουν τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ νὰ καταλάβουν ὁλόκληρη τὴν Παλαιστίνη. Τὸ Ἰσραὴλ ἦταν τότε ἕνα κράτος μὲ πληθυσμὸ 650 χιλιάδων Ἑβραίων, μὲ ἔκταση περὶ τοῦ ἥμισυ τῆς Πελοποννήσου καὶ μὲ πλάτη τὴν θάλασσα. Κατάφερε ὅμως νὰ κινητοποιήσει δεκάδες χιλιάδες ὑπὸ τὰ ὅπλα καὶ ἀπέκρουσε ἐπιτυχῶς τοὺς Ἄραβες (τὴν «Ἀραβικὴ Λεγεῶνα», ἡ ὁποία βρισκόταν ὑπὸ βρετανικὴ διοίκηση).

Ἡ Λωρίδα τῆς Γάζας δὲν ἦταν δημιούργημα τοῦ Ἰσραήλ. Ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἥττας τῆς ἀραβικῆς εἰσβολῆς κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ γιὰ τὴν ἐξάλειψη τοῦ Ἰσραήλ. Δημιουργήθηκε ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἐκεχειρίας μεταξὺ Ἀράβων καὶ Ἰσραήλ. Ἀπὸ τὸ 1948 ἕως τὸ 1967 τὴν διοίκηση τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας τὴν ἀνέλαβε ἡ Αἴγυπτος. Περιῆλθε στὴν κατοχὴ τοῦ Ἰσραὴλ μετὰ τὴν ἧττα τῆς Αἰγύπτου στὸν Πόλεμο τῶν Ἕξι Ἡμερῶν τὸ 1967, ὅταν τὸ Ἰσραὴλ ἀπέτρεψε τὴν εἰσβολὴ τῆς Αἰγύπτου καὶ ἀπέκρουσε τὴν εἰσβολὴ τῆς Ἰορδανίας. Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀραβικῆς ἥττας τὸ Ἰσραὴλ ἀπέκτησε τὸν ἔλεγχο τῆς Δυτικῆς Ὄχθης, τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας, τῆς ἀνατολικῆς Ἱερουσαλὴμ, τῆς Χερσονήσου τοῦ Σινᾶ καὶ τῶν ὑψωμάτων τοῦ Γκολᾶν.

Ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1967 τὸ Ἰσραὴλ προτείνει στοὺς Ἄραβες σὲ διάσκεψη στὸ Χαρτοὺμ (Σουδᾶν) τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους στὰ ἐδάφη ποὺ ἔχει καταλάβει. Τὸ Ἰσραὴλ πρότεινε, συγκεκριμένα, τὴν ἀποχώρησή του ἀπὸ τὰ ἐδάφη ποὺ κατέλαβε στὸν Πόλεμο τῶν Ἕξι Ἡμερῶν καὶ ἀντὶ γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Ἰορδανία αὐτὰ νὰ δοθοῦν στοὺς ἴδιους τοὺς Ἄραβες Παλαιστινίους γιὰ νὰ δημιουργήσουν σὲ αὐτὰ τὸ δικό τους κράτος. Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ οἱ Ἄραβες ἀπέρριψαν τὴν πρόταση.

Αὐτὴ δὲν εἶναι ὅμως καὶ ἡ τελευταῖα φορὰ ποὺ οἱ Ἄραβες ἀπορρίπτουν τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο θὰ περιλαμβάνει ἀσφαλῶς καὶ τὴν Λωρίδα τῆς Γάζας.

Τὴν περίοδο 1993-95 ὑπογράφτηκαν μία σειρὰ συνθηκῶν, οἱ ὁποῖες θεωρήθηκαν «ἱστορικὲς», μεταξὺ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Ὀργάνωσης γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Παλαιστίνης (ΟΑΠ), μὲ μεσολαβητὴ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ὑπὸ τὸν πρόεδρο Κλίντον ἀνάμεσα στὸν Ράμπιν καὶ τὸν Ἀραφάτ. Πρόκειται γιὰ τὴν Συμφωνία τοῦ Ὄσλο. Ἡ ΟΑΠ ἀναγνώρισε τὴν ὕπαρξη τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τὸ ὁποῖο προηγουμένως ἐπεδίωκε ρητῶς βάσει τοῦ καταστατικοῦ της νὰ καταστρέψει, καὶ τὸ Ἰσραὴλ ἀναγνώρισε τὴν Ἐθνικὴ Παλαιστινιακὴ Ἀρχή, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τὴν διοίκηση τῆς Δυτικῆς Ὄχθης καὶ τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας.

Τὸ 1994 ὁ ἰσραηλινὸς στρατὸς ἀποχώρησε ἀπὸ τὴν Λωρίδα τῆς Γάζας ἀφήνοντας τὴν διοίκηση καὶ τὴν ἀστυνόμευσή της στὸν Ἀραφὰτ καὶ τὴν Παλαιστινιακὴ Ἀρχή. Τὸ 1995 ὁλοκληρώθηκαν οἱ συμφωνίες τοῦ Ὄσλο καὶ τὸ Ἰσραὴλ παραχώρησε στοὺς Παλαιστινίους τὴν αὐτονομία τῆς Λωρίδας Γάζας καὶ τῆς Δυτικῆς Ὄχθης, ἐνῷ ἡ Παλαιστινιακὴ Ἀρχὴ δεσμεύθηκε νὰ σταματήσει τὴν παλαιστινιακὴ τρομοκρατία κατὰ τοῦ Ἰσραήλ. Τὴν ἴδια χρονιὰ τὶς συμφωνίες τοῦ Ὄσλο τὶς πλήρωσε ὁ πρωθυπουργὸς Γιτζὰκ Ράμπιν μὲ τὴν ζωή του. Δολοφονήθηκε ἀπὸ ἕνα ἀκροδεξιὸ Ἑβραῖο. Τὶς συμφωνίες δὲν τὶς ἀπεδέχθη ἡ Χαμᾶς, ἡ ὁποία τὶς θεώρησε «προδοσία» καὶ συνέχισε τὶς ἐπιθέσεις κλιμακώνοντάς τες μὲ ἐπιχειρήσεις αὐτοκτονίας ἐντὸς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ μὲ τυφλὰ τρομοκρατικὰ χτυπήματα μὲ θύματα ἐκατοντάδες ἀμάχους ἀνύποπτους Ἑβραίους. Ἡ ἀναξιοπιστία τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, ἡ ὁποία ἐν τῷ μεταξὺ συγκλονιζόταν ἀπὸ μεγάλα σκάνδαλα οἰκονομικῆς διαφθορᾶς, καὶ ἡ ἀδυναμία, ἄν ὄχι ἡ ἀπροθυμία της, νὰ ἐλέγξει τὴν παλαιστινιακὴ τρομοκρατία, ὁδήγησαν στὴν ἀποτυχία ἐφαρμογῆς τῶν συμφωνιῶν, ἡ ὁποία κορυφώθηκε μὲ τὴν ἔκρηξη τῆς δεύτερης Ἰντιφάντα τὸ 2000. Οἱ συμφωνίες τοῦ Ὄσλο ἦταν νεκρές.

Παρ’ ὅλα αὐτά, μία μεγάλη εὐκαιρία γιὰ τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους παρουσιάστηκε τὸ 2000 στὴν Διάσκεψη μεταξὺ τοῦ Μπάρακ, τοῦ Ἀραφὰτ καὶ τοῦ Κλίντον στὸ Κὰμπ Ντέϊβιντ. Τὸ Ἰσραὴλ πρότεινε τὴν δημιουργία Παλαιστινιακοῦ κράτους, παραχωρώντας στοὺς Παλαιστινίους Ὁλόκληρη τὴν Λωρίδα τῆς Γάζας, τὴν Δυτικὴ Ὄχθη κατὰ 95% (δηλαδὴ σχεδὸν Ὁλόκληρη τὴν Δυτικὴ Ὄχθη) καὶ ὡς πρωτεύουσα τοῦ παλαιστινιακοῦ κράτους τὴν Ἀνατολικὴ Ἱερουσαλήμ. Ὁ Ἀραφὰτ ἀπέρριψε τὴν προσφορά.

Τὴν ἴδια πρόταση ποὺ εἶχε κάνει στοὺς Παλαιστινίους τὸ 2000 τὴν ἔκανε καὶ πάλι τὸ Ἰσραὴλ τὸ 2008 διὰ στόματος τοῦ πρωθυπουργοῦ Ὁλμέρτ. Τί ἀπάντησε καὶ τότε ἡ Παλαιστινιακὴ ἡγεσία; Μαντέψτε τὴν Παλαιστινιακὴ ἀπάντηση καὶ κερδίστε πλούσια δῶρα.

Τὸ 2005 τὸ Ἰσραὴλ διέλυσε ὅλους τοὺς ἑβραϊκοὺς οἰκισμοὺς στὴν Λωρίδα τῆς Γάζας καὶ ἐξεδίωξε ὅλους τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴν περιοχή. Τὴν ἴδια χρονιὰ ἡ Χαμᾶς κέρδισε τὶς ἐκλογὲς γιὰ τὴν παλαιστινιακὴ βουλή. Ἡ Χαμᾶς ἔχει ὡς κεκηρυγμένο σκοπὸ τὴν διάλυση τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως ἀναγράφουν καὶ τὰ δύο καταστατικά της (τόσο τὸ παλαιὸ ὅσο καὶ τὸ «ἀναθεωρημένο») καὶ ἐπιδιώκει τὴν δημιουργία ἰσλαμικοῦ κράτους σὲ ὁλόκληρη τὴν Παλαιστίνη. Ἀνήκει στὴν Μουσουλμανικὴ Ἀδελφότητα, ποὺ εἶναι ἡ μήτρα ὅλων τῶν ἰσλαμιστικῶν ὀργανώσεων.

Τὸ 2007 ξέσπασε ἐνδοπαλαιστιανιακὸς πόλεμος ἀνάμεσα στὴν Χαμᾶς καὶ τὴν Φατάχ, μὲ τὶς πιὸ φονικὲς μάχες νὰ σημειώνονται στὸν βορρᾶ τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν δημιουργία δυαδικῆς ἐξουσίας στὸ ἐσωτερικὸ τῶν Παλαιστινίων. Ἡ Δυτικὴ Ὄχθη ἔμεινε στὸν ἔλεγχο τῆς Φατὰχ καὶ ἡ Λωρίδα τῆς Γάζας πέρασε στὴν ὁλοκληρωτικὴ κυριαρχία τῆς Χαμᾶς, ἡ ὁποία τὴν ἔχει μετατρέψει σὲ μία μεγάλη στρατιωτικὴ βάση, μὲ «ἀνθρώπινη ἀσπίδα» τοὺς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀμάχους Παλαιστινίους, ἀπὸ τὴν ὁποία βάλλει καὶ ἐπιχειρεῖ συνεχῶς κατὰ τοῦ Ἰσραήλ.

Κανένα κράτος στὸν κόσμο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνεχθεῖ τὴν ὕπαρξη μιᾶς τρομοκρατικῆς βάσης δίπλα στὸ ἔδαφός του. Κανένα κράτος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάτσει μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια ὅταν βάλλεται στρατιωτικά. Εἶναι πρόδηλο ὅτι θὰ ἀντιδράσει. Ἡ Χαμᾶς γνωρίζει πάρα πολὺ καλὰ ὅτι θὰ ὑπάρξουν ἀναγκαστικὰ θάνατοι ἀμάχων Παλαιστινίων ὅταν πραγματοποιεῖ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ θὰ ὑπάρξουν ἀναγκαστικά, ἐπειδὴ οἱ στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις τῆς Χαμᾶς, τὶς ὁποῖες στοχεύει τὸ Ἰσραήλ, βρίσκονται διάσπαρτες σὲ κατοικημένη περιοχή, καὶ μάλιστα μία ἀπὸ τὶς πιὸ πυκνοκατοικημένες τοῦ κόσμου. Δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὶς ζωὲς τῶν ἴδιων τῶν Παλαιστινίων, τὶς ὁποῖες κάθε φορὰ ἀξιοποιεῖ προπαγανδιστικὰ γιὰ νὰ προκαλέσει τὴν καταδίκη τῆς κοινῆς γνώμης κατὰ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὴν συσπείρωση τοῦ μουσουλμανικοῦ κόσμου.

Ἡ ἱστορία τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας ἀποτελεῖ τεκμήριο τῆς ἀραβικῆς ἀδιαλλαξίας. Οἱ Ἄραβες δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους, ἀλλὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Στὴν τωρινή του φάση δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμμία σοβαρὴ συζήτηση γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ παλαιστινιακοῦ ζητήματος χωρὶς τὴν ἐξάλειψη τῆς Χαμᾶς.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ

Οἱ μαζικὲς καὶ βάναυσες σφαγὲς ποὺ διέπραξαν οἱ ἰσλαμιστὲς τῆς Χαμᾶς ἐναντίον ἀμάχων Ἑβραίων, ὁ ἀριθμὸς τῶν ὁποίων ὑπερβαίνει τοὺς χιλίους, ἔχει προκαλέσει ἕνα κύμα ἀποτρόπαιου ἐνθουσιασμοῦ στὸν δυτικὸ «προοδευτικὸ κόσμο» τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς. Μόλις ἑπτὰ μέρες μετὰ τὸ πρῶτο μεγάλο ἀνθεβραϊκὸ πογκρὸμ τοῦ 21ου αἰῶνα, ποὺ μπορεῖ κάλλιστα νὰ συγκριθεῖ μὲ τὰ ἀντίστοιχα τῶν προηγουμένων αἰώνων, μέσα στὸ ἴδιο τὸ Ἰσραήλ, πλεῖστοι «προοδευτικοὶ» διανοητὲς καὶ πολιτικοὶ πλειοδοτοῦν σὲ δηλώσεις ποὺ σπεύδουν νὰ δικαιολογήσουν, ἄν ὄχι νὰ ἐπικροτήσουν ἀνοικτά, τὶς ἰσλαμιστικὲς φρικωδίες ἐναντίον ἀθώων, χωρὶς κἄν νὰ ψελλίσουν κάποια λόγια καταδίκης, ἔστω γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἐνῷ χιλιάδες ἀριστερόφρονες καὶ «ἀνοικτόμυαλοὶ» διαδηλώνουν στὶς δυτικὲς πρωτεύουσες τὴν ἀλληλεγγύη τους στὸν «παλαιστινιακὸ ἀγῶνα», δηλαδὴ ἐν προκειμένῳ πρὸς τοὺς ἰσλαμιστὲς σφαγεῖς τῆς Χαμᾶς.

Ἀκόμα καὶ ἡ πρόσφατη εἴδηση γιὰ τὴν ἀνεύρεση καμμένων καὶ ἀποκεφαλισμένων βρεφῶν δὲν στάθηκε ἱκανὴ νὰ πτοήσει ὅλους αὐτοὺς τοὺς «ἀγωνιστὲς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», ποὺ ὑποτίθεται ὅτι δὲν κάνουν διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι βρίσκονται πάντοτε μὲ τὴν πλευρὰ τῶν θυμάτων. Ἡ ἄκρως νοσηρὴ αὐτὴ στάση δὲν ξενίζει βεβαίως αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ «προοδευτισμοῦ» καὶ τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ παλαιοί της προκάτοχοι ἐπικαλοῦνταν εὐγενῆ αἰσθήματα καὶ ὑψηλὲς ἀξίες γιὰ νὰ κρύψουν τὰ ἑκατομμύρια θύματα τῆς βαρβαρότητας τοῦ σταλινισμοῦ καὶ τοῦ μαοϊσμοῦ, ποὺ κυνικὰ εἰρωνεύονταν ὡς «πτωματολογία» ὁποιαδήποτε ἀποκάλυψη καὶ καταγγελία τους. Ἐκείνη τὴν μορφὴ εἶχε ἡ «κουλτούρα τῆς ἀκύρωσης» ποὺ μετέρχετο ἡ κλασσικὴ Ἀριστερᾶς καὶ οἱ τότε «προοδευτικοί» της συνοδοιπόροι, ἡ ὁποῖα συνοδευόταν μὲ τὸ γνωστὸ ἀνάθεμα: «εἶσαι ἕνας ἄθλιος ἀντιδραστικὸς ποὺ κάνει χυδαῖο ἀντικομμουνισμό».

Οἱ καιροὶ ἄλλαξαν πολὺ ἀπὸ τότε καὶ ἡ σύγχρονη Ἀριστερὰ δὲν ἀσχολεῖται πλέον μὲ προλεταριᾶτο -μιᾶς καὶ αὐτὸ δὲν ἀπεδείχθη τελικῶς «τὸ ἐπαναστατικὸ ὑποκείμενο» προτιμώντας νὰ ἐνσωματωθεῖ στὴν καταναλωτικὴ κοινωνία- ἔχοντας ἀνακαλύψει τὶς «καταπιεσμένες μειονότητες» ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ ὑπερασπίσει ἡ διαβόητη «πολιτικὴ ὀρθότητα», μὲ τὴν ἀριστερὴ διανόηση νὰ εἶναι ἐντεταγμένη γιὰ τὰ καλὰ στὸ σύστημα ποὺ οἱ προκάτοχοί της πολεμοῦσαν. Ἡ σύγχρονη «κουλτούρα τῆς ἀκύρωσης» (ἤ καλύτερα ἡ «κουλτούρα τοῦ συστημικοῦ ἐξοστρακισμοῦ») σημαίνει τὴν ἀκύρωση ὅλων τῶν δημοσίων παρεμβάσεων ποὺ δὲν συνάδουν μὲ τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα καὶ στρέφονται κατὰ συγκεκριμένων κοινωνικῶν ὁμάδων ποὺ βρίσκονται ὑπὸ τὴν προστασία τῶν «προοδευτικῶν», καθὼς τὶς θεωροῦν «καταπιεσμένες». Ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα βασίζεται στὴν ἔννοια τῆς θυματοποίησης καὶ ὁρίζει, πολὺ ἐπιλεκτικά, συγκεκριμένες «ὁμάδες-θύματα».

Ἄν πάρει κανεὶς τοῖς μετρητοῖς τὰ λεγόμενα τῆς «πολιτικὴ τῆς θυματοποίησης», τότε εὐλόγως θὰ ὑποθέσει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θὰ πρέπει νὰ καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στὶς «ὁμάδες-θύματα» τῶν ὀρθοπολιτικῶν, ἀφοῦ ὑπῆρξαν τὰ μεγαλύτερα θύματα τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ὅμως, ἀπεναντίας, γιὰ τὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα» κορυφαῖο θέση στὶς «ὁμάδες-θύματα» κατέχουν οἱ μουσουλμᾶνοι, οἱ ἰσλαμιστὲς καὶ οἱ «παλαιστίνιοι μαχητὲς». Στὸν ἀντίποδα βρίσκονται οἱ «προνομιοῦχες ὁμάδες» μὲ κορυφαῖο τὸν «λευκὸ δυτικὸ», ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὡς ὁ κατεξοχὴν φορέας τῆς σύγχρονης «καταπίεσης».

Οἱ θιασῶτες τῆς «παγκόσμιας ἑβραϊκῆς συνωμοσίας» (καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς καὶ στὴν Ἑλλάδα) θεωροῦν ὅτι ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα» εἶναι ἕνα ὄργανο τοῦ «διεθνοῦς σιωνισμοῦ». Ὅμως, ἀπεναντίας οἱ θιασῶτες τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» ἔχουν ἀπεικονίσει τοῦ Ἑβραίους ὡς ἰσχυρούς, προνομιούχους, ἐπιτιθέμενους καὶ κυρίως ὡς στυγνοὺς καταπιεστὲς τῶν Παλαιστινίων, χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα ὡς τοὺς «σύγχρονους ναζὶ». Οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς «πολιτικῆς τῆς θυματοποίησης» καὶ τῆς «πολιτικῆς τῆς ταυτότητας» προβάλλουν τοὺς Ἑβραίους ὡς σύμβολα τῆς «λευκῆς ὑπεροχῆς», τὸ Ἰσραὴλ ἔχει ἀναδειχθεῖ σὲ ὑπόδειγμα τῆς «δυτικῆς καταπίεσης» καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἕνα ἀποικιοκρατικὸ κράτος, ἕνα δυτικὸ ἀπαρτχάϊντ, ἕνας σύγχρονος προμαχῶνας τοῦ ρατσισμοῦ.

Τὸ ὑποτιθέμενο «ἑβραϊκὸ προνόμιο» προβάλλεται ὡς μία κατεξοχὴν ἐκδοχὴ τοῦ «προνομίου τῶν λευκῶν». Οἱ Παλαιστίνιοι ἔχουν μετατραπεῖ σὲ «ὁμάδα-θῦμα» καὶ σὲ ὅπλο τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» γιὰ τὴν ὑπονόμευση τῆς ἠθικῆς νομιμότητας τῆς ἑβραϊκῆς ταυτότητας ὡς πτυχὴ τῆς «λευκῆς ταυτότητας» -τῆς ταυτότητας τοῦ «λευκοῦ ἀποικιοκράτη, ἰμπεριαλιστή, ρατσιστὴ» ποὺ καταπιέζει σκληρά, ἐκμεταλλεύεται στυγνὰ καὶ σκοτώνει ἀδυσώπητα ἀθώους μὴ λευκοὺς ποὺ τοὺς ἔχει «κλέψει τὴν πατρίδα». Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ ἀπώλεια τῆς ἑβραϊκῆς ζωῆς ἀντιμετωπίζεται μὲ τέτοια κυνικὴ ἀδιαφορία, ἄν ὄχι μὲ ἀπροκάλυπτη χαιρεκακία καὶ ἀσύστολο ἐνθουσιασμό, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐμφανίζονται ὡς ἔνθερμοι ὑποστηρικτὲς τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.

Ἠ ἑβραϊκὴ ταυτότητα ἀποτελεῖ στίγμα, καθὼς ὑποτίθεται ὅτι ἐνσαρκώνει, μέσῳ τοῦ «ἀποικιοκρατικοῦ καὶ κράτους-ἐγκληματία τοῦ Ἰσραὴλ», μὲ τὸν πιὸ γλαφυρὸ τρόπο τὴν «λευκὴ ταυτότητα», ποὺ βρίσκεται στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδας τῶν «καταπίεσης» ξυπνώντας ὅλες τὶς μνῆμες τῆς ἐποχῆς τῆς «λευκῆς ὑπεροχῆς». Ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα» ἔχει ἐξωραΐσει καὶ ἔχει ἐνδυναμώσει τὸν σύγχρονο ἀνθεβραϊσμό. Ἡ ἀντίδραση τῆς ἀριστερᾶς καὶ τοῦ «προοδευτισμοῦ» ἀπέναντι στὶς φρικαλεότητες τῆς Χαμᾶς ἀποκαλύπτει μία νέα, ἐπιθετικὴ καὶ κυνική, ἔκδοση τοῦ ἀνθεβραϊσμοῦ στὸν 21ο αἰῶνα, ἡ ὁποία τείνει νὰ πάρει τὴν θέση τοῦ πάλαι ποτὲ ναζιστικοῦ ἀνθεβραϊσμοῦ στὸν δυτικὸ κόσμο.

Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ τὴν συνήθη δυσμενῆ στάση ἀπέναντι στὸν Ἑβραῖο ἐπειδὴ εἶναι Ἑβραῖος, ἀλλὰ γιὰ μία γενοκτονικὴ θέση ἀπέναντι στὸν ἑβραϊσμό. Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ ἀποκαλύπτει ἡ ἐνθουσιώδης ὑποδοχὴ ἑνὸς μαζικοῦ, φονικοῦ καὶ βάναυσου πογκρὸμ καὶ ἡ ἐξύμνησή του ὡς θαρραλέα πράξη «ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα» καὶ οἱ ἐκδηλώσεις ἀλληλεγγύης πρὸς τοὺς σφαγεῖς ἀπὸ τὸ κίνημα τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»; Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ ἀποκαλύπτει ἡ φανατικὴ ὑποστήριξη μιᾶς ἰσλαμιστικῆς ὀργάνωσης, ποὺ μετέρχεται τὶς ἴδιες ἀπάνθρωπες μεθόδους εἰς βάρος ἀθώων μὲ τοὺς ὁμογάλακτους ἰσλαμιστὲς τοῦ Νταὲς (ISIS) καὶ ἔχει διακηρύξει ὡς στρατηγικό της στόχο τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους ἀπὸ τὸν χάρτη, δηλαδὴ τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων, ἀπὸ τοὺς ὀρθοπολιτικοὺς ἀριστερόφρονες καὶ προοδευτιστές. Εἶναι ἡ ὑποστήριξη τῆς ἑβραϊκῆς γενοκτονίας στὸν 21ο αἰῶνα, μὲ τὴν ἐπίκληση, ὅπως πάντα, τῶν νοσηρῶν ἀντανακλαστικῶν τῆς συναισθηματικῆς πανώλης τοῦ ἀποχαλινωμένου ὄχλου.

Γνωρίζουμε ὅτι ἡ πολιτικὴ ψυχολογία τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» εἶναι κατὰ βάθος τὸ μῖσος πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό, ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ τὸ μῖσος τῶν προοδευτιστῶν πρὸς τὸν ἴδιο λαό, τὴν φυλὴ, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν ἱστορία τους. Τὶς ἴδιες ἐνθουσιώδης ἐκδηλώσεις θὰ ἔχουν κι ὅταν οἱ φρικωδίες τῆς Χαμᾶς στὸ Ἰσραὴλ θὰ πραγματοποιηθοῦν καὶ στὶς ἴδιες τους τὶς χῶρες ἀπὸ τὶς «ὁμάδες-θύματα» ποὺ τόσο σθεναρὰ ὑποστηρίζουν.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ

Ἐπειδὴ πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἔχοντες σώας τὰς φρένας (καὶ κυρίως διαθέτοντες στοιχειώδη ψυχικὴ ὑγεία) ποὺ νὰ ἐπιχαίρουν γιὰ τὸ πογκρὸμ (ὑπὸ τὴν κυριολεκτικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου) τῶν ἰσλαμιστῶν τῆς Χαμᾶς, δὲν πρόκειται νὰ σχολιάσω τὰ γενόμενα, καθότι θεωρῶ αὐτονόητη τὴν καταδίκη τους ἀπὸ ὁποιονδήποτε ὑγιῶς σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Μὲ τοὺς νοητικῶς καὶ ψυχικῶς πάσχοντες δὲν μπορῶ νὰ ἀσχοληθῶ. Καὶ σὲ αὐτοὺς συγκαταλέγονται καὶ οἱ ἀνώμαλοι τῆς ἄλλης πλευρᾶς, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὡς ἀπάντηση τὴν γενοκτονία τῶν Παλαιστινίων κατακλύζοντας μὲ σχετικὰ μηνύματα τὸν ὀχετὸ τῶν μέσων «κοινωνικῆς δικτυώσεως».

Ἐπειδὴ τὸ λεγόμενο «παλαιστινιακὸ ζήτημα» ἔχει τεθεῖ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἐπὶ τάπητος, καὶ μάλιστα ὑπὸ συνθῆκες λίαν δραματικές, οἱ ὁποῖες ἀποκλείουν κάθε μορφὴ εἰρηνικῆς ἐπιλύσεώς του, ἀλλὰ ἀντιθέτως τείνουν νὰ τὸ θέσουν στὸ ἐπίκεντρο μιᾶς διεθνοῦς ἀντιπαραθέσεως, θὰ ἤθελα νὰ προβῶ σὲ ἕνα μικρὸ σχόλιο γιὰ τὸ ζήτημα τοῦ ἀραβικοῦ κράτος στὴν περιοχὴ τῆς σύγχρονης Παλαιστίνης.

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὶς κρατοῦσες ἀπόψεις, ποὺ θάλλουν στὰ καθ’ ἡμᾶς, τὸ βασικὸ μέλημα τῶν Ἀράβων Παλαιστινίων δὲν εἶναι τόσο ἡ αὐτοδιάθεσή τους, δηλαδὴ ἡ δημιουργία ἰδιαιτέρου κράτους, ἀλλὰ περισσότερο ἡ ἐξάλειψη τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Ὅσοι παρουσιάζουν χάρτες ποὺ ἐκκινοῦν ἀπὸ τὴν περίοδο τοῦ μεταπολεμικοῦ ἑβραϊκοῦ ἐποικισμοῦ τῆς Παλαιστίνης, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Βρετανικῆς Ἐντολῆς, γιὰ καταλήξουν στὰ σημερινὰ Κατεχόμενα, προκειμένου μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ καταδείξουν τὴν συνεχῆ ἐπέκταση τῶν Ἑβραίων εἰς βάρος τῶν Ἀράβων, παραλείπουν συνήθως νὰ ἀναφέρουν δύο βασικὰ πράγματα:

α) Ὅτι ἡ ἑβραϊκὴ ἐπέκταση ἀποτελεῖ προϊὸν πολέμων, ποὺ ἦσαν ἀποτέλεσμα τῆς μόνιμης ἀραβικῆς ἐπιθετικότητας, ἡ ὁποία ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ δὲν ἐπιθυμοῦσε τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη μὲ ἕνα ἑβραϊκὸ κράτος.

β) Ὅτι οἱ Παλαιστίνιοι, ἐδῶ καὶ 75 χρόνια, εἶχαν ἀλλεπάλληλες φορὲς τὴν εὐκαιρία νὰ δημιουργήσουν τὸ δικό τους κράτος, ἀλλὰ κάθε φορὰ ἀπέρριπταν αὐτὴν τὴν δυνατότητα, ἀρχῆς γενομένης τῆς ἀποφάσεως τοῦ ΟΗΕ τὸ 1948 γιὰ τὴν δημιουργία δύο κρατῶν στὴν Παλαιστίνη, ἑνὸς ἑβραϊκοῦ καὶ ἑνὸς ἀραβικοῦ. Μὲ τὸ τελευταῖο γιὰ πρώτη φορὰ οἱ Ἄραβες Παλαιστίνιοι θὰ εἶχαν τὸ δικό τους κράτος, τὸ ὁποῖο θὰ καταλάμβανε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς καλλιεργήσιμης γῆς.

Οἱ Ἄραβες ἀρνήθηκαν τὴν συμβιβαστικὴ λύση, ποὺ ἦταν εὐνοϊκὴ γιὰ αὐτούς, καὶ ἐπιδόθηκαν σὲ ἕναν πόλεμο προκειμένου νὰ καταστρέψουν τὸ ἑβραϊκὸ κράτος, μὲ τὴν εἰσβολὴ πέντε ἀραβικῶν χωρῶν, ἡ ὁποία δὲν ἀποσκοποῦσε στὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους ἀλλὰ στὴν προσάρτηση τῆς Παλαιστίνης, κυρίως μεταξὺ Ἰορδανίας καὶ Αἰγύπτου. Πολλοὶ εἶναι ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ Παλαιστίνιοι ποὺ θεωροῦν ὅτι ἡ μὴ ἀποδοχὴ τῆς λύσης τοῦ 1948 εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα οἱ Ἄραβες νὰ βάλουν τελικὰ τὰ χεράκια τους καὶ νὰ βγάλουν τὰ ματάκια τους ἐξαιτίας τοῦ φλογεροῦ ἀνθεβραϊσμοῦ τους, ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ὁδήγησε τὸν ἡγέτη τῶν Παλαιστινίων Μοχάμεντ Ἀμὶν ἀλ Χουσέϊνι νὰ συμμαχήσει μὲ τὸν Χίτλερ (ὁ ὁποῖος ἔχαιρε γενικῆς ἐκτιμήσεως στὸν ἀραβικὸ κόσμο), μὲ ἀποτέλεσμα τὴν συγκρότηση τῆς διαβόητης μουσουλμανικῆς Μεραρχίας Χαντζάρ, ἡ ὁποία ἔδρασε μαζὶ μὲ τὰ Βάφεν Ἔς Ἔς καὶ τὶς δυνάμεις κατοχῆς στὴν Βοσνία προβαίνοντας σὲ σφαγὲς χιλιάδων Σέρβων.

Αὐτὸ δὲν θὰ σᾶς τὸ πεῖ, φυσικά, ἡ Ἀριστερά. Ὅπως δὲν θὰ σᾶς πεῖ ἐπίσης ὅτι ἡ πρώτη χώρα ποὺ ἀναγνώρισε τὸ Ἰσραὴλ ἦταν ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση τοῦ Στάλιν (τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ ἡ Κὰ Γκὲ Μπὲ «ἀνακάλυπτε» ἑβραϊκὲς «συνωμοσίες» στὴν ΕΣΣΔ), ἡ ὁποία ἀργότερα, μὲ ἄξονα πάντα τὰ δικά της κρατικὰ συμφέροντα, υἱοθέτησε φιλοαραβικὴ πολιτική.

Ἔκτοτε ἐξερράγησαν ἄλλοι δύο ἀραβοϊσραλινοὶ πόλεμοι (1967, 1973), ποὺ ὀφείλονταν στὴν μὴ ἀποδοχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους ἀπὸ τοὺς Ἄραβες γείτονες τοῦ Ἰσραήλ. Ὡστόσο, οἱ ἀλλεπάλληλες ἧττες τῶν Ἀράβων δὲν τοὺς ἔκαναν νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν δημιουργία παλαιστινιακοῦ κράτους, ἐνῷ θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἀποκτήσουν ὄχι μόνο τὸ 1948 (ποὺ θὰ ἦταν καὶ τὸ μεγαλύτερο καὶ τὸ πιὸ εὔφορο τμῆμα τῆς Παλαιστίνης) ἀλλὰ ἐπίσης, γιὰ νὰ ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὲς περιπτώσεις, το 1967, τὸ 1995, τὸ 2000-2001, το τὸ 2005 καὶ το 2008, ἀπορρίπτοντας κάθε δυνατότητα παλαιστινιακῆς κρατικῆς ὑποστάσεως ἀλλὰ ἐμμένοντας στὴν καταστροφὴ τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ἐθνικιστικὴ Ὀργάνωση γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Παλαιστίνης ἕως τὴν ἰσλαμιστικὴ Χαμᾶς.

Παρεμπιπτόντως, στὸ Ἰσραὴλ ζοῦν ἀπὸ ἱδρύσεως κράτους Ἄραβες Παλαιστίνιοι, πλήρως ἀναγνωρισμένοι πολίτες, μὲ πλήρη πολιτικὰ δικαιώματα (ἀκόμη καὶ μὲ δικαίωμα στρατιωτικῆς θητείας). Πρόκειται γιὰ πάνω ἀπὸ 1,5 ἑκατομμύριο, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ 20% τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλήθεια, ἔχετε ποτὲ ἀκούσει νὰ ἐξεγείρονται; Ἀπεναντίας, ἀπὸ τὸ 1948 ἕως τὸ 1967 πάνω ἀπὸ μισὸ ἑκατομμύριο Ἑβραῖοι ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὶς ἀραβικὲς χῶρες ὡς ἀντίποινα, καὶ οἱ περισσότεροι ἐγκαταστάθηκαν ὡς πρόσφυγες στὸ Ἰσραήλ. Γνωρίζετε κάποια ἀραβικὴ χώρα ποὺ διαθέτει εὐμεγέθεις ἑβραϊκὲς κοινότητες;

Ὡστόσο, ἡ παρακμὴ τοῦ ἀραβικοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ ἡ ἀνάδυση τοῦ ἰσλαμισμοῦ, διατηροῦν μὲν σταθερὴ τὴν ἐπιδίωξη τῆς μὴ ἀποδοχῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως μὲ τὸ Ἰσραήλ, ἀλλὰ θέτουν πλέον τὸ ζήτημα σὲ διαφορετικὴ βάση. Ὁ στόχος τῶν Παλαιστινίων ἐθνικιστῶν ἦταν ἡ δημιουργία ἑνὸς ἀραβικοῦ κράτους στὴν Παλαιστίνη, ἐνῷ ὁ στόχος τῶν ἰσλαμιστῶν εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ μουσουλμανικοῦ χαλιφάτου, ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικὸ ἕως τὸν Εἰρηνικό, μὲ τμῆμα τὴν Παλαιστίνη. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἡ Χαμᾶς ἔχει τὶς καλύτερες σχέσεις μὲ τὴν νεοθωμανικὴ Τουρκία, ἀφοῦ ἀπὸ κοινοῦ ἐνστερνίζονται τὸν ἴδιο στρατηγικὸ στόχο, ποὺ ἀσφαλῶς περιλαμβάνει καὶ τὴν Ἑλλάδα.

Τὸ πογκρὸμ τῆς Χαμᾶς καὶ οἱ βαναυσότητες ἐναντίον ἑκατοντάδων ἀμάχων δὲν ἀποτελεῖ ἴδιον τῆς ἐν λόγῳ ἰσλαμιστικῆς (καὶ ὄχι ἐθνικοαπελευθερωτικῆς) ὀργανώσεως ἀλλὰ συστατικὸ στοιχεῖο τῆς γενικῆς τακτικῆς τοῦ τζιχαντισμοῦ ἀπέναντι στοὺς «ἀπίστους», ὅπως ἔχει διαπιστωθεῖ πάμπολλες φορὲς ἀπὸ τὰ πολλαπλὰ «τυφλὰ» τρομοκρατικὰ χτυπήματα ἀνὰ τὸν κόσμο. Καὶ οἱ ἐπευφημίες στὰ ἐντόπια «κέντρα φιλοξενίας» θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσουν -γιὰ νὰ τὸ ποῦμε κομψὰ- γιὰ τὸ μέλλον.

Τὸ καλύτερο γιὰ τὴν Ἑλλάδα θὰ ἦταν νὰ κρατηθεῖ ὅσο γίνεται πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ ἀπέραντο φρενοκομεῖο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εὑρισκόμενη πέραν τοῦ ἰσλαμισμοῦ καὶ τοῦ σιωνισμοῦ. Ὡστόσο, ἐξ ἀντικειμένου αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον, γιὰ λόγους ποὺ εἶναι πρόδηλοι. Ὁ ρόλος τῆς Ἑλλάδας δὲν εἶναι νὰ γίνει ὁ κριτὴς τῶν ἀνὰ τὸν κόσμο συγκρούσεων, ἀλλὰ νὰ σκέπτεται καὶ νὰ δρᾶ μὲ γνώμονα τὰ δικά της ἐθνικὰ συμφέροντα. Δεδομένης τῆς συμμαχίας τῆς Χαμᾶς μὲ τὴν Τουρκία καὶ τῶν σχεδίων τῆς Τουρκίας κατὰ τῆς Ἑλλάδας θὰ πρέπει κανεὶς νὰ ἔχει χάσει τὸ μυαλό του (ἤ νὰ εἶναι ἁπλὰ ἀνθέλληνας) γιὰ νὰ τρέφει ὁποιαδήποτε συμπάθεια πρὸς τοὺς ἰσλαμιστές, εἰδικὰ μάλιστα ὅταν αὐτοὶ διεκδικοῦν τοὺς Ἁγίους Τόπους (σὺν τοῖς ἄλλοις μὲ τοὺς ξεχασμένους μοναχοὺς τοῦ Σινᾶ, ποὺ κρατοῦν ὑψωμένη τὴν ἑλληνικὴ σημαία) καὶ στρέφονται ἐναντίον τῶν χριστιανῶν Ἀράβων.

Δὲν τρέφω κάποια ἰδιαίτερη συμπάθεια στὸν σιωνισμὸ (δηλ. τὸν ἑβραϊκὸ ἐθνικισμὸ). Δὲν θυμᾶμαι νὰ ἔχουμε δεῖ ὡς Ἕλληνες κάτι καλὸ ἀπὸ τὸ γειτονικὸ Ἰσραήλ. Ἀλλὰ δὲν θυμᾶμαι νὰ εἴδαμε ποτὲ καὶ κάτι καλὸ ἀπὸ τοὺς Ἄραβες ὑποστηρίζοντας τους ἐπὶ δεκαετίες. Τουναντίον, οἱ Παλαιστίνιοι ἰσλαμιστές, πίσω ἀπὸ τοὺς ὁποίους σύρονται καὶ οἱ ἐθνικιστὲς τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, εἶναι πιστοὶ σύμμαχοι τῆς Τουρκίας. Ἀντικειμενικὰ τὸ Ἰσραὴλ λειτουργεῖ ὡς τὸ μοναδικὸ τεῖχος προστασίας στὴν Ἐγγὺς Ἀνατολὴ κατὰ τοῦ ἰσλαμισμοῦ (ποὺ περιλαμβάνει καὶ τὸν νεοθωμανισμὸ). Καὶ ὅλοι μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ φαντασθοῦμε τί θὰ σήμαινε ἕνα ἰσλαμικὸ κράτος στὴν Παλαιστίνη, ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κύπρο. Δὲν μπορῶ νὰ ἔχω τὴν παραμικρὴ συμπάθεια σὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ μὲ σφάξουν ἤ νὰ μὲ ἀντικαταστήσουν.

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ἡ «δημοκρατία» εἶναι ἡ λέξη μὲ τὴν ὁποία μπορεῖς νὰ σύρεις τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν μύτη. Ἡ καλὴ δουλειὰ ποὺ οἱ πεπειραμένοι μας φιλόλογοί ἔχουν κάνει ἤδη γιὰ νὰ διαστρέψουν τὴν ἀνθρώπινη γλώσσα καθιστᾶ περιττὸ νὰ σὲ προειδοποιήσω ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ προσδώσουν στὴν λέξη ἕνα σαφὲς καὶ συγκεκριμένο νόημα. Δὲν θὰ τὸ κάνουν. Δὲν θὰ τοὺς περάσει ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ἡ δημοκρατία εἶναι κανονικὰ τὸ ὄνομα ἑνὸς πολιτικοῦ συστήματος, ἀκόμα κι ἑνὸς συστήματος ψηφοφορίας, καὶ ὅτι δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ αὐτὸ ποὺ προσπαθεῖς νὰ τοὺς πουλήσεις. Οὔτε φυσικὰ θὰ πρέπει νὰ μποροῦν νὰ θέσουν τὸ ἐρώτημα τοῦ Ἀριστοτέλη: τὸ δημοκρατικὸ ἦθος εἶναι αὐτὸ ποὺ προσιδιάζει θεωρητικὰ στὶς δημοκρατίες ἤ αὐτὸ ποὺ τελικῶς ἐκδηλώνεται στὴν πράξη σὲ μία δημοκρατία; Διότι, ἐὰν τὸ κάνουν, δύσκολα θὰ μποροῦσε νὰ μὴν τοὺς περάσει ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι αὐτὰ τὰ δύο δὲν εἶναι καθόλου ἀνάγκη νὰ εἶναι τὰ ἴδια.

Θὰ χρησιμοποιήσεις τὴν λέξη καθαρὰ σὰν μία μαγικὴ λέξη, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ καταστεῖ εὐπώλητη. Ἡ δημοκρατία ἕνα ὄνομα ποὺ σέβονται. Καὶ φυσικὰ συνδέεται μὲ τὸ πολιτικὸ ἰδεῶδες, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ τυγχάνουν ἴσης μεταχείρισης. Ἔπειτα ἄλλαξέ το στὰ μουλωχτὰ καὶ ὑπόβαλλέ τους τὴν ἰδέα ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πράγματι ἴσοι, καὶ εἰδικὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ θέλεις νὰ κοροϊδέψεις. Ἔτσι, μπορεῖς νὰ χρησιμοποιήσεις τὴν λέξη «δημοκρατία» γιὰ νὰ τὸν κάνεις νὰ ἐπιδοκιμάσει τὸ πιὸ ταπεινὸ (ἀλλὰ ἐπίσης καὶ τὸ πιὸ τερπνὸ) ἀπὸ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα αἰσθήματα… Ἐννοῶ, φυσικά, τὸ αἴσθημα ποὺ κάνει ἕναν ἄνθρωπο νὰ λέει «ἔ, λοιπόν, εἶμαι τόσο καλὸς ὅσο κι ἐσὺ». Τὸ πρῶτο καὶ τὸ πιὸ πρόδηλο ὄφελος εἶναι ὅτι ἔτσι τὸν κάνεις νὰ βάλει στὸ κέντρο τῆς ζωῆς του ἕνα ὡραῖο, σταθερὸ καὶ τρανταχτὸ ψέμα.

Τώρα, αὐτὸ τὸ χρήσιμο φαινόμενο δὲν εἶναι διόλου καινούργιο. Εἶναι γνωστὸ στοὺς ἀνθρώπους ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια ὑπὸ τὴν ὀνομασία τοῦ φθόνου. Ὅμως, μέχρι τώρα οἱ ἄνθρωποι τὸ θεωροῦν ὡς τὸ πιὸ ἀποκρουστικὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ εὐχάριστο ἀπὸ ὅλα τὰ ἐλαττώματα. Αὐτοὶ ποὺ εἶχαν ἐπίγνωση ὅτι τὸ αἰσθάνθηκαν ἔνιωσαν ντροπή. Αὐτοὶ ποὺ δὲν ἔχουν, δὲν λυποῦνται κανέναν. Ἡ ἀπολαυστικὴ καινοτομία τῆς παρούσας κατάστασης εἶναι ὅτι μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις νὰ ἀναγνωρισθεῖ, κάνοντάς το σεβαστό, ἀκόμη καὶ ἀξιέπαινο, μὲ τὴν μαγικὴ χρήση τῆς λέξης «δημοκρατία».

(…) Αὐτὸ στὸ ὁποῖο θέλω νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας εἶναι αὐτὴ τεράστια καὶ καθολικὴ τάση πρὸς τὴν ἀπαξίωση καί, τελικά, τὴν ἐξάλειψη κάθε εἴδους ἀνθρώπινης ἀριστείας -ἠθικῆς, πολιτιστικῆς, κοινωνικῆς ἤ πνευματικῆς. Καὶ δὲν εἶναι ὡραῖο νὰ παρατηροῦμε πῶς ἡ «δημοκρατία» (ὡς μαγικὴ λέξη) κάνει γιὰ ἐμᾶς τὸ ἔργο ποὺ κάποτε ἔκαναν οἱ ἀρχαιότερες δικτατορίες, καὶ μάλιστα μὲ τὶς ἴδιες μεθόδους; Κάποτε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες δικτάτορες (ποὺ τότε τοὺς ἔλεγαν «τυράννους») ἔστειλε ἕναν ἀπεσταλμένο του σὲ ἕναν ἄλλο δικτάτορα γιὰ νὰ ζητήσει τὴν συμβουλή του γιὰ τὸ ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ σωστὴ διακυβέρνηση. Ὁ δεύτερος δικτάτορας ὁδήγησε τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ πρώτου σὲ ἕνα χωράφι μὲ σιτάρι καὶ ὅποτε ἔβλεπε ἕνα στάχυ νὰ εἶναι ψηλότερο ἀπὸ τὰ ἄλλα τὸ ἔκοβε. Τὸ ἠθικὸ δίδαγμα εἶναι ξεκάθαρο. Μὴν ἐπιτρέψετε τὴν ὑπεροχὴ κανενὸς ἀπὸ τοὺς ὑπηκόους σας. Νὰ μὴν ζήσει κανένας σοφότερος, καλύτερος, διασημότερος ἤ ἀκόμη καὶ ὀμορφότερος ἀπὸ τὴν μάζα. Κατεβάστε τους ὅλους στὸ ἴδιο ἐπίπεδο -στὸ ἐπίπεδο τῶν δούλων, τῶν μηδενικῶν καὶ τῶν τιποτένιων. Ὅλοι πρέπει νὰ εἶναι ἴσοι.

(…) Ἔτσι οἱ τύραννοι μποροῦσαν νὰ ἀσκήσουν, κατὰ μία ἔννοια, τὴ «δημοκρατία». Ἀλλὰ τώρα ἡ «δημοκρατία» μπορεῖ νὰ κάνει τὸ ἴδιο ἔργο χωρὶς καμμία ἄλλη τυραννία ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δική της. Κανεὶς δὲν χρειάζεται νὰ κόβει τὰ στάχυα ποὺ εἶναι ψηλότερα. Τὰ μικρότερα στάχυα θὰ κόψουν μόνα τους τὰ ψηλότερα, ἐνῷ τὰ μεγάλα ἔχουν ἀρχίσει νὰ κόβονται μόνα τους γιὰ νὰ γίνουν σὰν τὰ μικρά.

C. S. Lewis, The Screwtape Letters

ΥΓ: Ἡ μετάφραση τῶν ἀποσπασμάτων εἶναι δική μας.

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ

«Ξεπουλήσατε 2000 χρόνια ἀρμενικοῦ πολιτισμοῦ γιὰ τὸ ἀζερικὸ ἀέριο», γράφει ἡ πικέτα ἑνὸς διαδηλωτή, ποὺ ἀπευθύνεται στοὺς ἡγέτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, στὴν συγκέντρωση χιλιάδων Ἀρμενίων στὶς Βρυξέλλες, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθηκαν γιὰ τὴν ἐθνοκάθαρση ποὺ βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη στὸν πρώην ἀρμενικὸ θύλακα τοῦ Ἀρτσὰχ (Ναγκόρνο Καραμπὰχ), μὲ τὴν φυγὴ δεκάδων χιλιάδων Ἀρμενίων ἀπὸ τὶς πατρογονικές τους ἑστίες, ὕστερα ἀπὸ τὴν κατάληψή του ἀπὸ τὸν στρατὸ τοῦ Ἀζερμπαϊτζὰν καὶ τὴν προηγουμένη ἐγκατάλειψή του ἀπὸ τὴν φιλοδυτικὴ κυβέρνηση τῆς Ἀρμενίας.

Η διαμάχη γιὰ τὴν διεκδίκηση τοῦ Ἀρτσάχ, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἱστορικὴ ἑστία τῶν Ἀρμενίων, πυροδότησε ἕναν πόλεμο μεταξὺ Ἀρμενίας καὶ Ἀζερμπαϊτζὰν μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ὁ πόλεμος αὐτὸς στοίχισε τὴν ζωὴ 30 χιλιάδων ἀνθρώπων καὶ τερματίσθηκε μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς Ἀρμενίας, τὴν δημιουργία τῆς ἀνεξαρτήτου τῆς ἀρμενικῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἀρτσάχ καὶ τὴν κατάπαυση τοῦ πυρὸς μεταξὺ τῶν ἀντιμαχομένων ὕστερα ἀπὸ μεσολάβηση τῆς Μόσχας τὸ 1994.

Τὸ 2018 μία «ἔγχρωμη ἐπανάσταση» ἀνέτρεψε τὴν φιλορωσσικὴ κυβέρνηση τῆς Ἀρμενίας καὶ ὁδήγησε στὴν ἐκλογὴ τοῦ πρωθυπουργοῦ Νικὸλ Πασινιάν, μὲ συνέπεια τὴν στροφὴ τῆς Ἀρμενίας στὴν Δύση καὶ τὴν ρήξη τῆς συνεργασίας μὲ τὴν Ρωσσία. Στὰ τέλη τοῦ 2020 τὸ Ἀζερμπαϊτζάν, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ Ἰσραήλ, ἐπετέθη στὸ Ἀρτσάχ ἀναγκάζοντας τὴν Ἀρμενία σὲ ταπεινωτικὴ ἧττα. Παρὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίσταση τῶν Ἀρμενίων, ἡ ἀνικανότητα τῆς πολιτικοστρατιωτικῆς ἡγεσίας τῆς χώρας ὑπὸ τὸν Πασινιὰν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐπικράτηση τῶν Ἀζέρων.

Ἡ προσπάθεια τῆς Δύσης νὰ βγάλει τὴν Ρωσσία ἀπὸ τὸν ρόλο τοῦ μεσολαβητὴ τῆς ἀζεροαρμενικῆς σύγκρουσης μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Πασινιὰν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ὑπογραφὴ τῆς συμφωνίας τῆς Πράγας μεταξὺ Γαλλίας, Ἀρμενίας καὶ Ἀζερμπαϊτζάν, μὲ τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀζερμπαϊτζάν, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Ἀρτσάχ, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ Ἀρμένιοι νὰ ἀφεθοῦν στὴν τύχη τους.

Τὸ τελικὸ βῆμα γιὰ τὴν προσάρτηση τοῦ Ἀρτσὰχ ἀπὸ τοὺς Ἀζέρους ἦταν ἡ πρόσφατη στρατιωτικὴ ἐπίθεση τοῦ Ἀζερμπαϊτζὰν ἐναντίον τῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἀρτσάχ, χωρὶς τὴν στρατιωτικὴ ἀντίδραση τῆς Ἀρμενίας, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἄτακτη φυγὴ 100 χιλιάδων Ἀρμενίων, τουτέστιν τῆς μεγάλης πλειονότητας τῶν 150.000 κατοίκων τοῦ Ἀρτσάχ ὑπὸ τὰ ἀδιάφορα ὄμματα τῶν δυτικῶν συμμάχων τοῦ Πασινιάν, Ἀμερικανῶν καὶ Εὐρωπαίων.

Τὸ βαρὺ τίμημα τῆς σύνταξης τῆς Ἀρμενίας μὲ τὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας» εἶναι ὁ ἐθνικὸς ἀκρωτηριασμὸς καὶ ὁ μαζικὸς ξεριζωμὸς Ἀρμενίων σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἱστορικά τους λίκνα. Δὲν θὰ πρέπει, ὡστόσο, νὰ λησμονοῦμε καὶ τὶς εὐθύνες τῆς Ρωσσίας, ποὺ προσέγγισε τὸ Ἀζερμπαϊτζὰν γιὰ «ἐκδικηθεῖ» τὸν Πασινιάν. Μετὰ τὸν πόλεμο τοῦ 2020 ὁ θύλακας τοῦ Ἀρτσὰχ ἐτέθη ὑπὸ τὴν προστασία τῶν ρωσσικῶν εἰρηνευτικῶν δυνάμεων, ἀλλὰ ἡ Μόσχα ἐγκατέλειψε τοὺς Ἀρμενίους μεσολαβώντας στὸν ἀφοπλισμὸ τοῦ στρατοῦ τους καὶ στὴν διεξαγωγὴ συνομιλιῶν γιὰ τὴν ἐπανένταξή τους στὸ Ἀζερμπαϊτζάν.

Μὲ τὴν ἀζερικὴ προσάρτηση τοῦ Ἀρτσάχ ἐνισχύεται ὁ ὑπὸ διαμόρφωση παντουρκικὸς ἄξονας, ποὺ ἐκτείνεται ἀπὸ τὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου ἕως τὴν κινεζικὴ ἐπαρχία τοῦ Σιντσιάνγκ (Οὐιγούροι) διασχίζοντας τὶς μουσουλμανικὲς καὶ τουρκογενεῖς χῶρες τῆς Καυκασίας. Ὁ μουσουλμανικὸς παντουρκισμὸς ἀποτελεῖ ἐπιπλέον ἕνα ἀπὸ τὰ ἐν δυνάμει μέσα ἐπιρροῆς τῆς Δύσης, μὲ σκοπὸ τὴν φιλοδυτικὴ προσέγγιση τῶν τουρκοφώνων κρατῶν τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας μέσῳ τῆς νεοθωμανικῆς Τουρκίας, ποὺ διεκδικεῖ τὸ μουσουλμανικὸ χαλιφᾶτο.

Οἱ Ἀρμένιοι, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα καὶ ἀπὸ τὰ πρῶτα χριστιανικὰ ἔθνη, βρίσκεται ἀντιμέτωπο μὲ μία μουσουλμανικὴ τζιχάντ ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἔλευση τῆς Μάστιγας τῆς Ἀσίας, ὅπως χαρακτήρισε εὐστόχως ὁ Ἀμερικανὸς διπλωμάτης Τζώρτζ Χόρτον τὴν ἐπέλαση τοῦ μογγολικοῦ τουρκομουσουλμανισμοῦ στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Ὁλόκληρη ἡ μετέπειτα ἱστορία τους, ὅπως καὶ ἡ ἀντίστοιχη ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, εἶναι μία ζωντανὴ μαρτυρία τῆς βαρβαρότητας τῶν μουσουλμάνων ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, ἡ ὁποῖα καταδεικνύει ὅτι, πέρα ἀπὸ ἐπιμέρους ἐδαφικὲς διεκδικήσεις, εἶναι φύσει ἀδύνατη ἡ συνύπαρξη μεταξὺ χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων.

Ὁ ξεριζωμὸς τῶν Ἀρμενίων τοῦ Ἀρτσὰχ πρέπει νὰ μᾶς γίνει μάθημα, εἰδικὰ μέσα στὸ κλίμα τῆς ἐνδοτικῆς «ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας» ἀλλὰ καὶ τῆς συστηματικῆς ἀντικαταστάσεως πληθυσμοῦ, ποὺ προωθοῦν στὰ καθ’ ἡμᾶς ἡ μηδενιστικὴ Δύση μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἄκρως διεφθαρμένης καὶ δοσιλόγου ἰθύνουσας τάξης τῆς χώρας. Ἡ εἰκόνα τῶν δεκάδων χιλιάδων Ἀρμενίων ποὺ ἐγκαταλείπουν ἆρον ἆρον τὴν πατρίδα τους εἶναι ἕνα μία δραματικὴ ὑπενθύμιση τῆς γνωστῆς ρήσης: «Ὅσοι δὲν διδάσκονται ἀπὸ τὴν ἱστορία εἶναι καταδικασμένοι νὰ τὴν ξαναζήσουν».

ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Κανένας τόπος δὲν εἶναι ἀσφαλὴς ἀπὸ τὴν ἐξαπλουμένη αὐτοκρατορία αὐτοῦ τοῦ Μηδενισμοῦ. Παντοῦ οἱ ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν μὲ ζέση τὸ ἔργο τῆς «προόδου», μὴν γνωρίζοντας γιὰ ποιόν λόγο ἤ ἔχοντας μονάχα μία ἀμυδρὴ αἴσθηση περὶ αὐτοῦ….

Σὲ κάθε περίπτωση πρόκειται γιὰ ἕναν ψυχρὸ καὶ ἀπάνθρωπο κόσμο ποὺ πλάθουν ἄνθρωποι χωρὶς Θεό -ἕναν κόσμο ὅπου ὑπάρχει παντοῦ ὀργάνωση καὶ ἀποδοτικότητα, καὶ ὅπου δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀγάπη ἤ εὐλάβεια. Ἡ ἀποστειρωμενη «καθαρότητα» καὶ «λειτουργικότητα» τῆς σύγχρονης ἀρχιτεκτονικῆς ἀποτελεῖ τυπικὴ ἔκφραση ἑνὸς τέτοιου κόσμου. Τὸ ἴδιο πνεῦμα εἶναι παρὸν στὴν νόσο τοῦ πλήρους σχεδιασμοῦ, ὅπως, παραδείγματος χάριν, στὸν «ἔλεγχο τῶν γεννήσεων» καὶ σὲ πειράματα ποὺ ἀποβλέπουν στὸν ἔλεγχο τῆς κληρονομικότητας καὶ τοῦ νοῦ, στὴν περίπτωση τοῦ «προνοιακοῦ κράτους»…

Ἡ Μηδενιστικὴ «ὀργάνωση» -ἡ πλήρης μεταμόρφωση τῆς γῆς καὶ τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὶς μηχανές, τὴν σύγχρονη ἀρχιτεκτονικὴ καὶ τὸ μοντέρνο σχέδιο, καὶ ἡ ἀπάνθρωπη φιλοσοφία τῆς «ἀνθρωπίνης μηχανικῆς», ποὺ τὰ συνοδεύει- ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς ἀνεπιφύλακτης ἀποδοχῆς τοῦ βιομηχανισμοῦ καὶ τῆς τεχνολογίας ὡς φορεῖς μιᾶς κοσμικότητας ἡ ὁποία, ἐὰν παραμείνει ἀνεξέλεγκτη, θὰ καταλήξει στὴν τυραννία.

Μποροῦμε νὰ διακρίνουμε σὲ αὐτὴν (τὴν μηδενιστικὴ ὀργάνωση) μία πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῆς φιλοσοφικῆς ἐξελίξεως στὴν ὁποία ἤδη ἀναφερθήκαμε: τὴν μετατροπὴ τῆς ἀλήθειας σὲ δύναμη. Ὅ,τι μπορεῖ νὰ φαίνεται «ἀβλαβὲς» στὸν φιλοσοφικὸ πραγματισμὸ καὶ σκεπτικισμὸ μετατρέπεται σὲ κάτι ἄλλο ἀπὸ τοὺς «σχεδιαστὲς» τῆς ἐποχῆς μας. Διότι, ἄν δὲν ὑπάρχει ἀλήθεια, τότε ἡ δύναμη δὲν γνωρίζει ὅριο, ἐκτὸς αὐτοῦ ποὺ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸ μέσον ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἀσκεῖται ἤ ἀπὸ μία ἰσχυρότερη δύναμη ποὺ τῆς ἀντιτίθεται. Ἡ δύναμη τῶν συγχρόνων «σχεδιαστῶν» θὰ βρεῖ τὸ φυσικό της ὅριο, ἐὰν δὲν συναντήσει ἀντίσταση, μονάχα σὲ ἕνα καθεστὼς ὁλοκληρωτικῆς ὀργανώσεως…

Στὴν Μηδενιστικὴ «νέα γῆ» ὅλη ἡ ἀνθρώπινη ἐνέργεια ἀφιερώνεται σὲ ἐγκόσμιες ἔγνοιες. Ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο περιβάλλον καὶ κάθε ἀντικείμενο ἐντὸς αὐτοῦ ὑπηρετοῦν τὴν «παραγωγὴ» καὶ ὑπενθυμίζουν στὸν ἄνθρωπο ὅτι ἡ μόνη εὐτυχία βρίσκεται σὲ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο. Στὴν πραγματικότητα, πρόκειται γιὰ τὴν καθιέρωση τοῦ ἀπολύτου δεσποτισμοῦ τῆς κοσμικότητος.

Ὁ τεχνητὸς κόσμος, ποὺ ἀνεγείρεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐξαφανίσουν καὶ τὸ τελευταῖο κατάλοιπο θεϊκῆς ἐπιρροῆς μέσα στὸν κόσμο καὶ τὸ ὕστατο ἴχνος τῆς πίστεως τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό, ὑπόσχεται ὅτι θὰ εἶναι τόσο ὁλοκληρωτικὸς καὶ πανταχοῦ παρών, ὥστε θὰ εἶναι ἀδύνατον οἱ ἄνθρωποι νὰ δοῦν, νὰ φαντασθοῦν ἤ ἀκόμα καὶ νὰ ἐλπίσουν κάτι πέραν αὐτοῦ.

Αὐτὸς ὁ κόσμος, ἀπὸ μηδενιστικῆς ἀπόψεως, θὰ εἶναι ἕνας κόσμος τελείου «ρεαλισμοῦ» καὶ ὁλικῆς «ἀπελευθερώσεως». Στὴν πραγματικότητα, θὰ εἶναι ἡ πιὸ ἀπέραντη καὶ ἡ πιὸ ἀποτελεσματικὴ φυλακὴ ποὺ θὰ ἔχουν γνωρίσει ποτὲ οἱ ἄνθρωποι, διότι, σύμφωνα ἀκριβῶς μὲ τὰ λόγια τοῦ Λένιν, «δὲν θὰ ὑπάρχει ὁδὸς διαφυγῆς, δὲν θὰ ὑπάρχει ‘πουθενὰ γιὰ νὰ πάει κανεὶς’».

πατὴρ Σεραφείμ Ρόουζ (1934-1982)

Eugene (Fr. Seraphim) Rose, Nihilism: The Root of the Revolution of the Modern Age (ch: The Making of the »New Earth»)

Εὐγένιος (πατὴρ Σεραφεῖμ) Ρόουζ, «Μηδενισμός: Ἡ αἰτία τῆς ἐπανάστασης στὴν σύγχρονη ἐποχὴ (παράθεμα ἀπὸ τὸ κεφάλαιο «Ἡ δημιουργία τῆς ‘Νέας Γῆς’»)

Τὸ βιβλίο ἔχει κυκλοφορήσει στὰ ἑλληνικά, μὲ τίτλο «Μηδενισμός: Ἡ ἀρχὴ τῆς Ἀποστασίας στὴ Σύγχρονη Ἐποχὴ», μτφ. Βασιλεία Στ. Κατσάνη, ἐκδόσεις Μυριόβιβλος, Ἀθήνα, 2007.

ΥΓ: Ὁ τίτλος καὶ ἡ μετάφραση εἶναι δικά μας.

Τὸν ὅρο «ὑπανθρωπότητα» (subhumanity) στὸν τίτλο τῆς ἀναρτήσεως τὸν ἀντλήσαμε ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο τοῦ πατρὸς Σεραφεὶμ Ρόουζ, στὸ ὁποῖο ἀναφέρει συγκεκριμένα:

«Θὰ δοῦμε ὅτι ἡ ἀποστέρηση τοῦ Οὐρανίου Παραδείσου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἀπελευθερώνει ἀπρόσμενες κατώτερες δυνάμεις ποὺ μετατρέπουν σὲ ἐφιάλτη τὸ Μηδενιστικὸ ὄνειρο περὶ μιᾶς ‘νέας γῆς’ καὶ ὅτι ὁ ‘νέος ἄνθρωπος’ τοῦ Ρεαλισμοῦ θὰ ὁμοιάζει λιγότερο μὲ μία μυθολογικὴ ‘πλήρως ἀνεπτυγμένη’ τέλεια ἀνθρωπότητα, παρὰ μὲ μία ἀληθινὴ «ὑπανθρωπότητα» (subhumanity), τέτοια ποὺ δὲν ἔχει συναντήσει στὸ παρελθὸν ἡ ἀνθρώπινη ἐμπειρία».

Ἡ φωτογραφία προέρχεται ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο ἱστότοπο https://deathtotheworld.com

Ο ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

«Οὐ δύνασθε Θεῷ λατρεύειν καὶ Μαμωνᾷ, εἶπε ὁ Χριστός. Διατί δὲν ἔλαβεν ὡς ὅρον ἀντιθέσεως ἄλλο τι βαρβαρικὸν εἴδωλον; Διατί δὲν εἶπε Θεῷ καὶ Μολὼχ ἢ Θεῷ καὶ Ἀσταρὼθ ἢ Θεῶ καὶ Βάαλ; Διότι ὁ Μαμωνᾶς εἶναι ὁ ἰσχυρός, ὁ κραταιότερος, ὅστις ὑποτάσσει πᾶν ἄλλο εἴδωλον, καὶ τὸν Μολὼχ καὶ τὸν Ἀσταρὼθ καὶ τὸν Βάαλ. Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη παράγει τὴν κοινωνικὴν σηπεδόνα. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς».

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Οἱ χαλασοχώρηδες»

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΟΦΟΡΗΣΑΝ 2 ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Ἔξοδος»

https://koinsepexodos.wordpress.com/

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΘΕΙΤΕ:

Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

Πρωτοπορία (Αθήνα-Πάτρα-Θεσσαλονίκη)

Ἰανός (Ἀθήνα-Θεσσαλονίκη)

Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

Πατάκης, Ἀκαδημίας 65, Ἀθήνα

Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Ἀθήνα

ΟΝΑΡ, Μαυρομιχάλη 1, Ἀθήνα

Λαβύρινθος, Ἱπποκράτους 108, Ἀθήνα

Κέντρο Τύπου (ἔναντι βιβλιοπωλείου Ἐλεύθερος Τύπος), Βαλτετσίου 50-52, Ἐξάρχεια

Γιὰ τὰ βιβλιοπωλεῖα τῆς ἐπαρχίας ἐπικοινωνῆστε προηγουμένως μὲ τὸ βιβλιοπωλεῖο.

Η ΕΓΧΡΩΜΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΤΟΥ ΟΣΒΑΛΝΤ ΣΠΕΝΓΚΛΕΡ

72 σελίδες

Παρουσιάζουμε, μεταφρασμένο στὰ ἑλληνικὰ καὶ σὲ αὐτοτελῆ μορφή, τὸ κείμενο Ἡ ἔγχρωμη παγκόσμια ἐπανάσταση, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ ὕστατου ἔργου τοῦ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ, ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1933 ὑπὸ τὸν τίτλο «Τὰ χρόνια τῆς ἀποφάσεως» (Jahre der Entscheidung). Ἐπιλέξαμε τὴν δημοσίευσή του λόγῳ τῆς πρόδηλης ἐπικαιρότητας τοῦ θέματος μὲ τὸ ὁποῖο ἀσχολεῖται. Αὐτὸ ποὺ ὁ Σπένγκλερ προέβλεψε πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα φαίνεται νὰ ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ. Ὅ,τι μποροῦσε τότε νὰ θεωρηθεῖ ὡς σύμπτωμα καὶ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς θεωρητικὴ ὑπόθεση, σήμερα ἀποτελεῖ ἁπτὴ πραγματικότητα. Πρόκειται γιὰ τὴν ὁλοφάνερη παρακμὴ τῆς Δύσης καὶ τὴν συνακόλουθη ἄνοδο τῆς Ἀνατολῆς.

Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ ὁ Σπένγκλερ παρουσιάζει τὸν δεύτερο, κατὰ τὴν γνώμη του, ἀποφασιστικὸ παράγοντα, ποὺ ἀπειλεῖ θανάσιμα τὴν Δύση κατὰ τὴν περίοδο τῆς παρακμῆς της, μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς δράσεως τοῦ πρώτου παράγοντα, ποὺ εἶναι ἡ ἔνταση τῆς πάλης τῶν τάξεων, ἡ ὁποία ἐξέλαβε τὴν μορφὴ τοῦ ἐργατικοῦ σοσιαλισμοῦ στὶς βιομηχανικὲς χῶρες ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐπανάσταση ὁλοκλήρου τοῦ «ἐγχρώμου» κόσμου, δηλαδὴ τῶν μὴ δυτικῶν φυλῶν, τῶν λαῶν τῶν μὴ ἐντεταγμένων στὸν Δυτικὸ Πολιτισμό, ἐναντίον τῶν κυρίαρχων «λευκῶν» λαῶν, ποὺ συνθέτουν τὴν «φυλὴ» τοῦ Δυτικοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ διαμορφώνει τὸν πολιτισμό του περὶ τὸ 900 μ.Χ. στὴν Ἑσπερία καὶ ὁ ὁποῖος διέπεται ἀπὸ τὸ φαουστικὸ πνεῦμα τῆς ἐπιβολῆς τῆς βούλησής του καὶ τῆς ἄμετρης καὶ ἀέναης κατάκτησης ἔναντι τῆς φύσεως καὶ τῶν ἄλλων λαῶν.

Ἀπὸ τὴν παρουσίαση στὸ ὀπισθόφυλλο:

«Ὁ λαγὸς μπορεῖ νὰ ξεγελᾶ τὴν ἀλεποῦ, ἀλλὰ τὰ ἀνθρώπινα ὄντα δὲν μποροῦν νὰ ξεγελοῦν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Ὁ ἔγχρωμος ἄνθρωπος διαπερνᾶ μὲ τὸ βλέμμα του τὸν λευκό, ὅταν ὁ λευκὸς ὁμιλεῖ περὶ «ἀνθρωπότητος» καὶ αἰωνίας εἰρήνης. Ὀσμίζεται τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἀβουλία τοῦ λευκοῦ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸν ἑαυτό του. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητη μία μεγάλη ἐκπαιδευτικὴ προσπάθεια: αὐτὴ ποὺ ἔχω ἀποκαλέσει «πρωσσικὴ» ἤ αὐτὴ ποὺ ἄλλοι μποροῦν νὰ ἀποκαλέσουν «σοσιαλιστική». Τί σημασία ἔχουν οἱ λέξεις! Πρέπει νὰ εἶναι μία ἐκπαίδευση ποὺ ἀφυπνίζει τὴν κοιμωμένη ἐνέργεια ὄχι μὲ τὴν διδαχὴ ἀλλὰ μὲ τὸ ζωντανὸ παράδειγμα, μὲ τὴν ψυχικὴ ἀνατροφή, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει ὅ,τι ὑπάρχει ἀκόμα, τὸ ἐνδυναμώνει καὶ τὸ κάνει νὰ ξανανθήσει. Δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιτρέψουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ εἶναι κουρασμένος. Ὁ κίνδυνος κρούει τὴν θύρα. Οἱ ἔγχρωμες φυλὲς δὲν εἶναι εἰρηνιστικές. Δὲν προσκολλῶνται σὲ μία ζωὴ τῆς ὁποίας ἡ διάρκεια εἶναι ἡ μόνη της ἀξία. Ἀδράχνουν τὸ ξίφος ὅταν ἐμεῖς τὸ ἀφήνουμε κάτω. Κάποτε φοβοῦνταν τὸν λευκὸ ἄνθρωπο, ἐνῷ τώρα τὸν περιφρονοῦν. Στὰ μάτια τους διαβάζουμε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση, ὅταν οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες τῆς λευκῆς φυλῆς συμπεριφέρονται μπροστά τους ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν στὶς πατρίδες τους ἤ ἀκόμη καὶ στὶς ἴδιες τὶς ἔγχρωμες χῶρες. Κάποτε ἦταν γεμᾶτοι τρόμο μπροστὰ στὴν ἐξουσία μας, ὅπως καὶ ὁ γερμανικὸς λαὸς μπροστὰ στὶς ρωμαϊκὲς λεγεῶνες. Σήμερα, ὅταν βρίσκονται οἱ ἴδιοι στὴν ἐξουσία, ἡ μυστηριώδης ψυχή τους, τὴν ὁποία ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ καταλάβουμε, στέκεται καὶ κοιτάζει τοὺς λευκοὺς ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω σὰν ἕνα στοιχεῖο τοῦ παρελθόντος».

ΝΕΑΝΙΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΑΡΝΤ

80 σελίδες

Ἀπὸ τὴν παρουσίαση στὸ ὀπισθόφυλλο:

«Καὶ γιὰ τί ἐγκλήματα μιλᾶμε! Ὁ κ. Γκιγιὸ ἐπισημαίνει «τὴν ὑπερβολικὴ ἀγριότητα, τὴν ἐπιδίωξη τῆς αἰσχρότητας» ποὺ ἐπιδεικνύεται ἀπὸ τοὺς νεαροὺς παραβάτες. Ὡστόσο, ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ ἐν λόγῳ κυνισμὸς καὶ ἡ σκληρότητα ἀποτελοῦν στοιχεῖα τὰ ὁποῖα παρατηροῦνται ἀποκλειστικὰ σὲ μία «ἐλίτ», ἐνῶ ἐκεῖνο ποὺ χαρακτηρίζει καθολικὰ τοὺς νεαροὺς παραβάτες εἶναι κυρίως ἡ ἀδυναμία χαρακτῆρα. «Αὐτοὶ ποὺ παρατηροῦν προσεκτικὰ τὰ παιδιὰ στὶς φυλακὲς καὶ στὰ σωφρονιστικά μας ἱδρύματα», λέει ὁ κ. Ἀνρὶ Ζολὺ στὴν κριτική του ἐπὶ τῆς μελέτης τοῦ κ. Φουϊγιέ, «μένουν ἔκπληκτοι, κατὰ κύριο λόγο, ἀπὸ τὴν ἠθικὴ ἐγκατάλειψη, τὴν ἀμάθεια, τὴν ἀδυναμία χαρακτῆρα καὶ τὴν ἐλαφρότητα τῶν περισσοτέρων ἐξ’ αὐτῶν». Κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι ἴσως ἀκόμη πιὸ ὀδυνηρὸ ἀπὸ τὸ προηγούμενο: δὲν πρόκειται διόλου γιὰ τέρατα· οἱ νεαροὶ αὐτοὶ παραβάτες εἶναι, ἁπλούστατα, παιδιὰ τῶν γονιῶν τους.

(…) Δυστυχῶς, τὸ σχολεῖο ἀντανακλᾶ, ὄχι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἀντανακλοῦν οἱ δάσκαλοι, ἀλλά, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ, αὐτὸ ποὺ ἀντανακλοῦν οἱ γονεῖς τῶν μαθητῶν του. Στὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες ὅπου τὸ ἦθος τῶν οἰκογενειῶν τῶν παιδιῶν ποὺ φοιτοῦν στὸ σχολεῖο εἶναι ἐξαιρετικό, τότε τὸ σχολεῖο μπορεῖ νὰ προσφέρει πολλά. Ὅπου παρατηρεῖται ἀνηθικότητα τῶν οἰκογενειῶν, τότε τὸ σχολεῖο μπορεῖ νὰ προκαλέσει λίγο-πολὺ μόνο ἄσχημα ἀποτελέσματα.».

Ἄν καὶ ἐλάχισταγνωστός, ὁΓάλλος Γαβριὴλ Τὰρντ (Gabriel Tarde, 1843-1904) ὑπῆρξε ἐξέχουσαφυσιογνωμία τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἦταν συγγραφέας, κοινωνιολόγος καὶ ἐγκληματολόγος. Στὴν ἀρχὴ ὑπηρέτησε στὸ δικαστικὸ σῶμα καὶ τὸ 1875 διορίστηκε ἀνακριτής. Παράλληλα μὲ τὸ γράψιμο δοκιμίων, διηγημάτων καὶ θεατρικῶν ἔργων ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἐγκληματολογία. Ἀργότερα ἀσχολήθηκε μὲ τὴν κοινωνιολογία καὶ γενικότερα μὲ τὴν φιλοσοφία. Τὸ 1900 ἔγινε ἀκαδημαϊκὸς καὶ ἐκλέχθηκε στὴν ἕδρα τῆς νεότερης φιλοσοφίας στὸ Κολλέγιο της Γαλλίας (Collège de France), ὅπου τὸν διαδέχθηκε ὁ Ἑρρῖκος Μπερξὸν (Henri Bergson) μετὰ τὸν θάνατό του. Στὰ ἑλληνικὰ ἔχει κυκλοφορήσει τὸ ἔργο του «Συγκριτικὴ Ἐγκληματολογία». Ἔγραψε, ὡστόσο, πολλὰ καὶ ἀξιόλογα ἔργα.

Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις μας κυκλοφορεῖ τὸ βιβλίο «Ἀπὸ τὸ Πλῆθος στὸ Κοινό», τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τμῆμα τοῦ ἔργου του «Ἡ Γνώμη καὶ τὸ Πλῆθος» (L’ Opinion et la foule) (1901), στὸ ὁποῖο ὁ Τὰρντ διατυπώνει μὲ διορατικὸ τρόπο τὶς ἀπόψεις του ἐπὶ τοῦ ζητήματος τῆς διαμόρφωσης τῆς κοινῆς γνώμης.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΑΛΟΥ

«Ὑπεράνω ὅλων ὁ μαμωνᾶς. Διότι αὐτὸς εἶνε ὁ θεὸς τῆς λεοντείου ταύτης ἑταιρείας, ἡ ὁποία λέγεται Ε.Ο.Κ. Ἕνας μυστηριώδης ἐγκέφαλος, ποὺ ἑδρεύει εἰς τὸ κέντρον τῆς Ε.Ο.Κ., καὶ ἀσφαλῶς δὲν φωτίζεται ἀπὸ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, ρυθμίζει τὰ καθ ἡμᾶς. Καὶ ἰδοῦ μία ἐκ τῶν πολλῶν ἀποδείξεων. Ἡ Ε.Ο.Κ. διατάσσει:

Πολῖται ὅλων τῶν κρατῶν τῆς Ε.Ο.Κ., σχίσατε ὅλας τὰς ἰδιαιτέρας σας ταυτότητας, καὶ ἐφοδιασθῆτε ὅλοι μὲ ἕνα τύπον ταυτότητος. Μὲ τὸν κοινὸν αὐτὸν τύπον ταυτότητος θὰ γίνωνται τοῦ λοιποῦ ὅλαι αἱ συναλλαγαί, ἀγοραὶ καὶ πωλήσεις. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο… Πρέπει νὰ κατανοήσετε, ὅτι πλέον ἀνήκετε εἰς τὴν πολιτικὴν ζούγκλαν, ἡ ὁποία λέγεται Ε.Ο.Κ., καὶ εἰς τὸ μέλλον ἐπὶ τοῦ δέρματός σας θὰ φέρετε, ἐντυπωμένον μὲ ἀκτῖνας λέϊζερ, τὸν ἀριθμὸν 666. Θὰ σημειώνεσθε ὅπως τὰ ζῶα.

Τάδε ἐλάλησεν Ε.Ο.Κ.!

Λαὲ τῆς Ἑλλάδος! Ὑποτάγηθι εἰς τὰς διαταγὰς τῆς Ε.Ο.Κ. καὶ ὕπαγε νὰ λάβης ἀσυζητητὶ τὸ νέον δελτίον ταυτότητος…

Ἀλλ ἡ νέα ταυτότης, μὲ τὴν ὁποίαν τὸ κράτος θέλει ἐντὸς ὀλίγου νὰ ἐφοδιασθοῦν ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολῖται, πρέπει νὰ ἀπορριφθῆ ὄχι μόνον ἀπὸ θρησκευτικῆς ἐπόψεως ἀλλὰ καὶ ἐξ ἄλλης ἐπόψεως λίαν σημαντικῆς. Ἡ δὲ ἄλλη ἔποψις εἶνε ἡ τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Ὅπως ἐξηγοῦν εἰδικοὶ ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὰ μυστικὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας, οἱ ἀτομικοὶ φάκελλοι, οἱ ὁποῖοι κατηρτίζοντο καὶ ἐφυλάσσοντο εἰς τὰ ἀρχεῖα ὅλων τῶν κρατῶν, καὶ ἰδιαιτέρως τῶν ὁλοκληρωτικῶν, θὰ ὠχριοῦν πρὸ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος, τὸ ὁποῖον θὰ γίνεται μὲ τὰς νέας ταυτότητας. Ὄχι μόνον ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ οἰκονομικὴ κατάστασις τοῦ πολίτου, ἀλλὰ καὶ ἄλλαι καταστάσεις, γεγονότα καὶ λεπτομέρειαι τῆς ζωῆς τοῦ ἀτόμου, ποὺ ἠσφαλίζοντο μέχρι τώρα εἰς τὸ ἀπαραβίαστον ἄσυλον τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν, ἐντὸς δευτερολέπτων θὰ γίνωνται γνωστά. Γνωστὰ εἰς ποίους; Ὄχι μόνον εἰς τοὺς ὑπαλλήλους, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλα πρόσωπα, κακοποιά, τὰ ὁποῖα θὰ εὑρίσκουν τρόπον νὰ πληροφοροῦνται τὰ μυστικὰ τῆς ἀτομικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ἐὰν δὲ ἡ κρατικὴ ἐξουσία περιέλθη εἰς ἀπολυταρχικὸν καθεστὼς –καὶ ἀπολυταρχικὸν καθεστὼς εἰς ἀπόλυτον βαθμὸν θὰ εἶνε τὸ καθεστὼς τοῦ Ἀντιχρίστου–, τότε πρέπει νὰ παραδεχθῶμεν, ὅτι πρὸ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου διὰ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος θὰ ἔχη ἐξασφαλισθῆ ἡ προϋπόθεσις καὶ ὁ ὅρος τῆς ἀσκήσεως ὑπὸ τοῦ Ἀντιχρίστου συγκεντρωτικοῦ ἐλέγχου τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ ἄνθρωποι τότε, ἀφοῦ θὰ ἔχουν στερηθῆ τῆς ἐλευθερίας, ἐξόχου γνωρίσματος τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος ἐκ Θεοῦ δοθέντος, θὰ παύσουν νὰ λογίζωνται ἄνθρωποι, καὶ θὰ λειτουργοῦν ὡς ρομπότ. Πλήρης ἀποκτήνωσις τοῦ ὄντος ἄνθρωπος!».

(«Καιροὶ Ἀποκαλύψεως [666]», ἔκδ. Ὀρθόδοξος Ἱερὰ Ἀδελφότητα «Ὁ Σταυρός», Ἀθῆναι 1992, σελ. 90-95).

***

«Ἐὰν ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐξανίστατο ἄλλοτε ἐναντίον τῶν ἀτομικῶν φακέλων τῆς ἀστυνομίας καὶ ἐζήτει τὴν δημοσίαν καῦσιν αὐτῶν ὡς λίαν ἐπικίνδυνον διὰ τὴν ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου, πολὺ περισσότερον θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξεγερθεῖ τ ώ ρ α κατὰ τῆς ἐκδόσεως τῶν ἠλεκτρονικῶν τ α υ τ ο τ ή τ ω ν.

Ἀλλὰ περίεργον πρᾶγμα: Ὁ λαός μας ἐν προκειμένῳ πρὸ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θεάματος, φαίνεται ὡς ὑ π ν ω τ ι σ μ ὲ ν ο ς. Διότι δυστυχῶς ἡ ἔκδοσις τοιούτων ταυτοτήτων θεωρεῖται ὡς ἐπίτευγμα ἐπιστημονικῆς προόδου. Κάτω ὅμως ἀπὸ τὸ ἀπατηλὸν προσωπεῖον τῆς «π ρ ο ό δ ο υ» δύνανται ν’ ἀποκρύπτωνται τὰ ἀπαισιώτερα σχέδια τῶν σ κ ο τ ε ι ν ῶ ν δυνάμεων, τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἀντιχρίστου.

Τὸ εἶπεν ἡ ἐ π ι σ τ ή μ η; Πρέπει νὰ ὑ π α κ ο ύ σ ω μ ε ν, ἔστω καὶ ἂν θ υ σ ι ά ζ ο ν τ α ι αἱ ἀτομικαὶ μας ἐ λ ε υ θ ε ρ ὶ α ι. Ἰδοὺ ἡ μωρὰ νοοτροπία τῶν πολλῶν!

Ἀλλὰ πρέπει κάποτε ν’ ἀφυπνισθῶμεν, διότι φακελωνόμεθα ὄχι πλέον ἀστυνομικῶς, ἀλλ’ ἠλεκτρονικῶς, ὅπερ –δὲν ἀρνούμεθα– εἶναι π ρ ο ο ί μ ι ο ν μιᾶς φοβερᾶς σ κ λ α β ι ᾶ ς, ἡ ὁποία ἔρχεται…».

(φύλλο 449 τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας», Δεκέμβριος 1986)

Πηγή: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Σημείωση: Ε.Ο.Κ. (Εὐρωπαϊκὴ Οἰκονομικὴ Κοινότητα) ἦταν ἡ προγενέστερη ὀνομασία τῆς σημερινῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.

ΚΑΣΕΛΑΚΙΑ

Τὸ γενόσημο τοῦ Μητσοτάκη φαίνεται ὅτι ἀποφάσισε νὰ προωθήσει γιὰ τὴν προεδρία τοῦ ἀμερικανοτραφοῦς Συνασπισμοῦ Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς (sic) ἡ πραγματικὴ κυβέρνηση τῆς χώρας, ἡ ὁποία ἑδρεύει στὸ γνωστὸ κτήριο τῆς λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, τὸ ὁποῖο ἐνίοτε ἐναλλάσσει στὸν ἱστὸ του τὴν ἀστερόεσσα μὲ τὴν σημαία τοῦ οὐρανίου τόξου («τῆς ἐπανάστασης» γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀριστερούληδες).

Οἱ ἰσορροπίες μεταξὺ τῶν σπειρῶν τῆς Μίας καὶ Μοναδικῆς νεοφιλελεύθερης παράταξης ποὺ διαχειρίζεται τὸν τόπο πρέπει νὰ ἀποκαθίστανται, ὁπότε δὲν μπορεῖ ἡ δεξιά της πτέρυγα νὰ ἔχει ἐξασφαλισμένο τὸ μονοπώλιο τῆς νεοελληνικῆς τοπαρχίας, ἀλλὰ πρέπει ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν νὰ κατασκευάζονται ἐναλλακτικὲς ἐπιλογές.

Ἀφ’ ἑνὸς γιὰ τὴν περαιτέρω πολτοποίηση τῆς χώρας ἐλέῳ τῆς ἀμερικανικῆς στρατηγικῆς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ καὶ ἀφ’ ἑτέρου γιὰ τὴν χειραγώγηση τῶν ἐκφαυλισμένων ψηφοδοτῶν, ποὺ στηρίζουν τὴν καταστροφὴ τῆς ἴδιας τους τῆς χώρας.

Ἄλλωστε, οἱ ἐκλεκτοὶ τῶν ὄχλων δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχουν τὰ ἐλαττώματα τῶν ἐκλογέων τους, ὅπως σημείωνε ὁ Δημήτριος Βεζανῆς. Κι ὅπως σημείωνε ὁ Παναγιώτης Κονδύλης, ἀκόμα κι ἄν κάποτε ὁ «πολιτικὸς κόσμος» ἐμφανίζεται χειρότερος ἀπὸ τὸν «λαό», ποὺ μπορεῖ μὲ τὴν ἄνεσή του νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ «πολιτικοῦ κόσμου» (ποὺ ὁ ἴδιος ἐκλέγει), εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ ἴδιος. Κι ἀλίμονο σ’ ἕναν πολιτικὸ ἄν τολμήσει νὰ ἀποκαλέσει τὸν δῆμο ἠλίθιο ἤ ἰδιοτελῆ κι ἀδιάφορο γιὰ τὸ ἐθνικό μέλλον.

Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὑποψηφιότητα ἑνὸς «γκέϊ» ἀμερικανοτραφοῦς ἐπιχειρηματία γιὰ τὴν προεδρία τοῦ Σύριζα προκάλεσε τὸν ἐνθουσιασμὸ μερίδας τῶν ὀπαδῶν του καὶ μετέτρεψε μία μᾶλλον πληκτικὴ καὶ αὐτιστικὴ ἐσωκομματικὴ διαδικασία σὲ μία ἀναμέτρηση ποὺ παρουσιάζει κάποιο ἐνδιαφέρον, καταδεικνύει τὸ βάθος τῆς ψυχοπνευματικῆς ἀπαθλίωσης τῆς ἐπιχώριας μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς, ποὺ ἔχει ξεπουληθεῖ τελείως στὸ σύστημα, ὕστερα ἀπὸ τὴν γνωστὴ 17ωρη «ἡρωικὴ ἀντίσταση» τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα στὴν μοιραία συνεδρίαση τοῦ Γιούρογκρουπ.

Καὶ τὸ πραγματικό ποιὸν τῶν ὀπαδῶν τῆς Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς ἀποκαλύφθηκε σὲ ὅλο του τὸ «μεγαλεῖο» ὅταν ἀποδέχθηκαν τὴν μετατροπὴ τοῦ «Ὄχι» σὲ «Ναὶ», ἀντὶ νὰ χαλάσουν τὸν κόσμο, κατάπιαν τὰ ἀποχρέμματα ποὺ τοὺς ἐκτόξευσε ὁ «περιούσιος» ἀρχηγός τους ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες καὶ τὸν ξαναέβγαλαν πρωθυπουργό.

Τὸ ὅτι οἱ ἀριστερούληδες εἶναι τὰ ἴδια (ἀκριβῶς) ἀνθρωπάκια μὲ τοὺς νεοδημοκράτες φάνηκε ἄλλωστε στὴν ὁλόπλευρη στήριξη ποὺ παρεῖχαν στὴν ὑγειονομικὴ δικτατορία τοῦ Μητσοτάκη καὶ στὸ μένος, εἰδικὰ τῶν «ἀνυπότακτων Ἐξαρχείων», κατὰ τῶν «ψεκασμένων», ποὺ θὰ τὸ ζήλευε καὶ ὁ Φαῆλος Κρανιδιώτης. Στὸ κάτω-κάτω ὁ Σύριζα «ἔλαμψε» διὰ τῆς συμπολιτεύσεώς του μὲ τὴν Νέα Δημοκρατία τὴν πρώτη τετραετία τοῦ Μητσοτάκη, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πιὸ ὀπορτουνιστὲς ψηφοφόροι του νὰ τὸν ἐγκαταλείψουν καὶ νὰ πᾶνε μ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι τώρα στὰ «πράγματα».

Τὸ ὅ,τι ἡ νεοφιλελεύθερη κόλαση εἶναι μονόδρομος (there is no alternative-«δὲν ὑπάρχει ἐναλλακτικὴ λύση», ὅπως ἔλεγε καὶ ἡ Μάργκαρετ Θάτσερ) δὲν ἔκανε τὸν κόσμο νὰ τὸ ἐμπεδώσει οὔτε ὁ ΓΑΠ οὔτε ὁ Σαμαρᾶς, ἀλλὰ ὁ «ἀντιμνημονιακὸς» Ἀλέξης Τσίπρας. Ὁ Σύριζα εἶναι ὁ πραγματικὸς προπομπὸς τοῦ καθεστῶτος Μητσοτάκη.

Ἑπομένως, δὲν ὑπάρχει τίποτε περίεργο στὸ νέο ὑβρίδιο τῆς Πρεσβείας, ποὺ ἄλλωστε δὲν εἶχε κρύψει τὴν συμπάθειά του πρὸς τὸν Μητσοτάκη ἀλλὰ καὶ τὴν φιλοδοξία του νὰ μετατραπεῖ ὁ Σύριζα σὲ (ἀμερικανικὸ) Ντεμοκράτικ Πάρτυ τῆς Γρεκίας.

Ἔχουμε ἐπισημάνει ἐπανειλημμένως ὅτι ὁ νεοφιλελευθερισμὸς εἶναι μία πραγματικὴ Ἐπανάσταση, μία συνολικὴ Ἐπανάσταση, γιατὶ εἶναι μία ἀνθρωπολογικὴ ἐπανάσταση. Ἡ διαφορά, χονδρικά, μεταξὺ τῆς μεταμοντέρνας δεξιᾶς (αὐτῆς ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Σχολὴ τοῦ Σικάγο) καὶ τῆς μεταμοντέρνας ἀριστερᾶς (αὐτῆς ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν Πολιτιστικὴ Ἐπανάσταση τοῦ Μάη τοῦ ’68) εἶναι ὅτι ἡ μὲν δεξιὰ δίνει ἔμφαση στὸν οἰκονομικὸ φιλελευθερισμό, ἐνῶ ἡ ἀριστερὰ στὸν πολιτιστικὸ νεοφιλελευθερισμό.

Ἡ μεταμοντέρνα Ἀριστερὰ κατὰ κανόνα βρίσκεται στὸ μὴ οἰκονομικὸ σκέλος ἕνα βῆμα πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὴν μεταμοντέρνα Δεξιά. Πράγματα ποὺ ἡ δεύτερη δὲν προτίθεται νὰ τὰ ἐφαρμόσει ἀμέσως, τὰ προωθεῖ ἡ πρώτη, στήνοντας ἔτσι τὸ ἀνάλογο πολιτικὸ παιχνίδι τῆς δῆθεν οὐσιαστικῆς ἀντιπαλότητας (μὲ τὴν ἀνάλογη χειραγώγηση τῶν ὀπαδῶν) καὶ θέτοντας τὴν ἀτζέντα τῆς συζήτησης, ὥστε νὰ λειανθεῖ τὸ ἔδαφος γιὰ τὶς ἐπικείμενες ἀλλαγὲς ποὺ θέλει νὰ πραγματοποιήσει ἡ Μία καὶ Μοναδικὴ Παράταξη. Τὸ ζήτημα τοῦ «κοινωνικοῦ φύλου» καὶ ὁ «ἀντινατιβισμὸς», παραδείγματος χάριν, δὲν προωθήθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν «ἐθνικόφρονα» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς «ἐξεγερμένους» τῶν Ἐξαρχείων.

Ἔτσι, τώρα τὸ γενόσημο τοῦ Μητσοτάκη ὑποστηρίζει τὴν ὑποψηφιότητά του προτάσσοντας τὸν διαχωρισμὸ ἐκκλησίας-κράτους καὶ τὴν κατάργηση τῆς στρατιωτικῆς θητείας. Τὸ ἐξαμερικανισμένο κοινὸ τῆς Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς, μὲ σημαία τὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα» καὶ τὸν (ἐπιλεκτικότατο) δικαιωματισμὸ μπορεῖ κάλλιστα νὰ στηρίξει ἕναν «γκέϊ» καπιταλιστή, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι «γκέϊ».

Ἄν ὁ «γκέϊ» Κασελάκης -ποὺ ἔχει καὶ τὴν ὑποστήριξη τοῦ γνωστοῦ «σταυραητοῦ τῆς λεβεντογέννας»- καταφέρει νὰ γίνει πρόεδρος τοῦ Σύριζα ὡς διάδοχος τοῦ Μητσοτάκη, θὰ ὑπάρξουν ὡστόσο πολλοὶ ποὺ θὰ τραγουδᾶνε «Μητσοτάκια μου, Κασελάκια μου, ἐσεῖς τρῶτε καὶ πίνητε, κι ἐμένα μὲ τρώει ἡ ἀρκούδα, μὲ τρώει ἡ ἀρκούδα», γιὰ νὰ παραφράσουμε τὴν «μαντινάδα» τοῦ (νεαροῦ τότε) Διονύση Σαββόπουλου.

Εἶναι ἡ γνωστὴ καὶ εὐάριθμη κοινωνικὴ ὁμάδα τῶν «ἐθνοπληβείων», ποὺ τὴν βγάζει «σπαρτιάτικα» καὶ (μὲ ὅλες της τὶς συγχύσεις καὶ τὶς ἀδυναμίες) ἐπιμένει στὸν πατριωτισμὸ καὶ στὴν ἐθνικὴ ταυτότητα.

Τὸ (ὁριστικὸ) διαζύγιο τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς μὲ τὰ (ὁλοένα αὐξανόμενα) ἐθνοπληβειακὰ στρώματα μιᾶς κοινωνίας καὶ μιᾶς χώρας ποὺ βρίσκεται ὑπὸ διάλυση θὰ στρέφει δυνάμεις πρὸς τὸν λεγόμενο «ἐθνολαϊκισμό», τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ διάφοροι ἐναλλασσόμενοι «πρωθυπουργοὶ» θὰ ἀνοίγουν τὰ κασελάκια τους γιὰ νὰ παίζουν τὸν ρόλο τοῦ λούστρου τῶν ἐπικυρίαρχων τῆς χώρας, εἴτε μὲ Κασελάκι εἴτε χωρίς.

ΥΓ: Δὲν ἔχω ἀπολύτως τίποτα μὲ τοὺς ἐπαγγελματίες λούστρους καὶ εἰδικὰ μὲ τὰ πάλαι ποτὲ λουστράκια τῆς (τότε ἑλληνικῆς) Ὁμόνοιας, ποὺ οἱ γονεῖς μου μὲ ἔμαθαν ἀπὸ μικρὸ νὰ σέβομαι.

ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΥΓΧΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Ἕβρος κατακαίγεται, τὸ ΝΑΤΟ, οἱ «μεγάλοι μας σύμμαχοι» ποὺ ἀποτελοῦν τὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας», συγχαίρει γιὰ δεύτερη συνεχῆ χρονιὰ τὴν Τουρκία γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή! Φυσικά, δὲν καταδικάζει τὴν τουρκικὴ κατοχὴ τῆς Κύπρου, οὔτε τὴν τουρκικὴ ἀπειλῆ τοῦ casus belli πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ ἀποθρασυμένος Ἐρντογὰν κατηγορεῖ κι ἀπὸ πάνω τοὺς Ἕλληνες ὅτι αὐτοὶ ἔκαψαν τὴν Σμύρνη.

Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Οἱ ἐχθροὶ ποὺ μᾶς ἔκαψαν μᾶς καῖνε. Οἱ «σύμμαχοι» ποὺ μᾶς ἔδιναν πισώπλατη μαχαιριὰ κάνοντας συμφωνίες μὲ τὸν Κεμὰλ ὅταν οἱ στρατιῶτες μας πολεμοῦσαν τοὺς Τούρκους, γιὰ νὰ ἐγκαταλείψουν στὸ τέλος τοὺς Ἕλληνες στὴν τουρκικὴ σφαγή, τώρα μᾶς παραδίδουν στὶς ἀξιώσεις τῆς νεοθωμανικῆς Τουρκίας σὲ συνεργασία μὲ τοὺς ἐγχώριους γραικύλους.

Ἡ μεγαλύτερη ἐθνικὴ τραγωδία ἦταν ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Ἡ μεγαλύτερη ἐθνικὴ ἧττα ἦταν ἡ παράδοση τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης στὴν Τουρκία, κατ’ ἀπαίτηση τῶν «συμμάχων», ποὺ εἶχαν πλέον ἀποκομίσει τὰ κέρδη τους ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ ἤθελαν νὰ ἐντάξουν στὴν σφαῖρα ἐπιρροῆς τους τὴν κεμαλικὴ Τουρκία.

Ἡ Θράκη ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ τῆς ἐθνικῆς ἄμυνας τῆς χώρας χάρη στὴν μοναδικὴ στρατηγική της θέση. Καὶ ἡ Θράκη ὡς ἑνιαῖα ὀντότητα δὲν μπορεῖ νὰ παραμένει τεχνητὰ χωρισμένη. Θὰ πρέπει νὰ ἑνωθεῖ. Εἰδικὰ μέσα συνθῆκες ποὺ διαμορφώνονται μὲ τὶς σημερινὲς πλανητικὲς συγκρούσεις καὶ τὸν δυτικὸ ἐπιθετικὸ ἀντιρωσσισμὸ γιὰ τὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου, τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, ποὺ ἀποτελοῦν ἐκ φύσεως ἕνα ἑνιαῖο συγκρότημα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ «ἀνασυγκροτηθεῖ» γιὰ τὰ Ἀμερικανικὰ συμφέροντα.

Καὶ στὰ σχέδια τῶν «συμμάχων» μία ἑνιαῖα Θράκη σημαίνει ἐθνικὸ ἀκρωτηριασμὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὴν δημιουργία ἑνὸς νέου Κοσσόβου, αὐτὴ τὴ φορὰ δίπλα στὰ Στενά, ἀξιοποιώντας τὶς παραχωρήσεις τοῦ νεοελληνικοῦ γραικυλισμοῦ καὶ τὶς φιλοδοξίες τοῦ τουρκικοῦ νεοθωμανισμοῦ.

https://www.news247.gr/kosmos/mikrasiatiki-katastrofi-to-nato-sygchairei-xana-tin-toyrkia-gia-tin-imera-tis-nikis.10161980.html

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΛΙΤΗ

Ἐὰν δὲν ἔχουμε χάσει ἐντελῶς τὸ μυαλό μας σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, ἡ ἀπόπειρα ἐμπρησμοῦ ἀποτελεῖ ἀδίκημα (κακούργημα), καὶ μάλιστα αὐτόφωρο. Ἐπιπλέον, ὁ νόμος δίδει τὸ δικαίωμα ἀκόμη καὶ σὲ πολῖτες νὰ συλλαμβάνουν τὸν δράστη αὐτοφώρου ἀδικήματος τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸ τελεῖται, ἐφόσον δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιληφθεῖ ἡ ἀστυνομία. Πράγματι, ὅπως διαβάζουμε στὸ ἄρθρο 275 τοῦ Κώδικα Ποινικῆς Δικονομίας, ὁ πολίτης δύναται νὰ προβεῖ στὴν σύλληψη δράστη αὐτοφώρου ἀδικήματος ἐν ἀπουσίᾳ τῆς ἀστυνομίας, ἐφόσον, φυσικά, θὰ τὸν παραδώσει στὶς ἁρμόδιες ἀρχές. Μπορεῖ δηλαδὴ κατὰ τὴν στιγμὴ τελέσεως τοῦ αὐτοφώρου ἀδικήματος νὰ σταματήσει καὶ νὰ κρατήσει τὸν δράστη παρὰ τὴν θέλησή του, ἕως ὅτου ἔλθει ἡ ἀστυνομία γιὰ νὰ ἀναλάβει. Αὐτὸ δὲν σημαίνει, ἀσφαλῶς, ὅτι οἱ πολῖτες ἔχουν δικαίωμα νὰ ὑποκαθιστοῦν τὶς ἀρχὲς προβαίνοντας σὲ ἀστυνομικὲς ἔρευνες ἥ ἀνακριτικὲς πράξεις. Κανένας πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ σταματήσει ὁποιονδήποτε προκειμένου νὰ διαπιστώσει τὴν ἀπὸ μέρους του τυχὸν τέλεση ἀξιόποινης πράξης.

Τὸ τελευταῖο τὸ ἐπισημαίνουμε, διότι στὴν περίπτωσης τῶν τριῶν πολιτῶν στὸν Ἕβρο, ἔγινε πολὺς λόγος ἀπὸ τοὺς ὀρθοπολιτικὰ (καὶ πάντα ἐπιλεκτικὰ) «εὐαίσθητους» περὶ «Κοῦ Κλοῦξ Κλᾶν», «κυνηγῶν κεφαλῶν» καὶ τὰ τοιαύτα, ὅταν τὸ μόνο πρᾶγμα στὸ ὁποῖο νομίμως προέβησαν ἦταν νὰ θέσουν ὑπὸ κράτηση ὁμάδα μεταναστῶν, ὅταν διαπίστωσαν ὅτι ἐπιχειροῦσε ἀπόπειρα ἐμπρησμοῦ, ἐνημερώνοντας ταυτόχρονα τὴν ἀστυνομία.

Ἀλήθεια, ποιός στοιχειωδῶς λογικὸς ἄνθρωπος δὲν θὰ θεωροῦσε ὀρθὴ τὴν σύλληψη ἐμπρηστῶν ἀπὸ πολῖτες τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἀπουσιάζει ἡ ἀστυνομία; Ποιός θὰ ὑποστήριζε στὰ σοβαρὰ ὅτι θὰ ἔπρεπε οἱ πολῖτες ποὺ εἶναι πρόθυμοι νὰ τοὺς πιάσουν καὶ νὰ τοὺς κρατήσουν ἕως ὅτου ἔλθει ἡ ἀστυνομία θὰ ἔπρεπε, τοὐναντίον, νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ φύγουν ἀνενόχλητοι; Καὶ ποιός, στὸ τέλος-τέλος, δὲν εἶναι βέβαιος ὅτι ἄν οἱ δράστες ἦταν Ἕλληνες, οἱ ἡρακλεῖς τῆς ὀρθοπολιτικῆς δὲν θὰ εἶχαν τὴν παραμικρὴ ἀντίρρηση νὰ συλληφθοῦν προσωρινῶς ἀπὸ πολῖτες; Καὶ μάλιστα μὲ πλήρη ἀνοχὴ ὑποτιμητικῶν ἤ ὑβριστικῶν χαρακτηρισμῶν τῶν πολιτῶν πρὸς τοὺς δρᾶστες ἐν μέσῳ μιᾶς μεγάλης πυρκαγιᾶς ποὺ συνεχίζει μάλιστα νὰ κατακαίει γιὰ ἕβδομη ἡμέρα τὸν ἀκριτικὸ Ἕβρο;

Ὅμως, κορυφαῖοι ἐκπρόσωποι τῆς Πολιτείας, καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας (γνωστὴ γιὰ τὶς ἄκρως ἐπιλεκτικές της εὐαισθησίες) καὶ ὁ κυβερνητικὸς ἐκπρόσωπος, ἔσπευσαν νὰ ἐκφράσουν τὴν συμπάθειά τους πρὸς τοὺς δράστες καὶ νὰ καταδικάσουν τὴν «αὐτοδικία» τῶν πολιτῶν, δίνοντας τὰ διαπιστευτήριά τους στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν προνομιακὴ μεταχείριση κοινωνικῶν ὁμάδων ποὺ εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλους μας. Μὲ δύο λόγια, τὸ ἴδιο τὸ κράτος, ποὺ εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὴν προστασία τῶν πολιτῶν, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀσφάλειας, δήλωσε, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι οἱ δράστες ἀπόπειρας ἐμπρησμοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφεθοῦν νὰ τελέσουν ἀνενόχλητοι τὴν πράξη τους, διότι εἶναι μετανάστες. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα λειτούργησε ὁ γνωστὸς προπαγανδιστικὸς μηχανισμὸς στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως γιὰ νὰ καταγγείλει τὸν δῆθεν «ρατσισμὸ» τῶν ἐν λόγῳ πολιτῶν καὶ νὰ διακινήσει διάφορα εὐφάνταστα σενάρια περὶ «φασιστικῶν ταγμάτων» ποὺ δῆθεν συλλαμβάνουν ἀθώους μετανάστες.

Ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης ἔφθασε μάλιστα μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι θὰ πρέπει νὰ διερευνηθεῖ ἄν οἱ μετανάστες ποὺ βρέθηκαν ἀπανθρακωμένοι στὸ καιόμενο δάσος τῆς Δαδιᾶς προσπαθοῦσαν νὰ διαφύγουν ἀπὸ «τάγματα ἐφόδου»! Ἐκτὸς ἀπὸ ἔξαλλη ἐκδήλωση τῆς «ἀλληλέγγυας» ἰδεοληπτικῆς ψύχωσης πρόκειται γιὰ πλήρη ἀντιστροφὴ τῆς πραγματικότητας, ὅταν εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ κυκλώματα τῶν «διακινητῶν», ποὺ δροῦν μὲ τὸν πλέον ξετσίπωτο τρόπο στὸν Ἕβρο, βρῆκαν αὐτὲς τὶς μέρες τὴν εὐκαιρία νὰ «ἀναβαθμίσουν» τὴν δράση τους ἐκμεταλλευόμενα τὴν σύγχυση ποὺ ἐπεκράτησε λόγῳ τῆς μεγάλης πυρκαγιᾶς. Ἀλλὰ οἱ «διακινητὲς» κατὰ κανόνα βγαίνουν ἀπὸ τὸ «κάδρο» τῆς «ἀντιρατσιστικῆς» καταγγελτικῆς ρητορείας τῶν πάσης φύσεως «ἀλληλέγγυων», ἀφοῦ συντελοῦν τὰ μέγιστα στὴν ὑλοποίηση τοῦ γνωστοῦ τους αἰτήματος περὶ «ἀνοικτῶν συνόρων».

Ἡ κατάληξη τοῦ ἐπεισοδίου τῆς κράτησης τῶν μεταναστῶν στὸν Ἕβρο ἀπὸ τοὺς τρεῖς πολῖτες ἦταν οἱ μὲν πολῖτες νὰ συλληφθοῦν καὶ νὰ παραπεμφθοῦν στὴν δικαιοσύνη ἀντιμετωπίζοντας διώξεις σὲ βαθμὸ κακουργήματος ἐλέῳ «ἀντιρατσισμοῦ», ἐνῷ ταυτοχρόνως στοὺς δεκατρεῖς μετανάστες νὰ ἀσκηθεῖ δίωξη γιὰ ἀπόπειρα ἐμπρησμοῦ, κατοχὴ ἐκρηκτικῶν ὑλῶν καὶ παράνομη εἴσοδο στὴν χώρα. Οἱ τρεῖς πολῖτες διώκονται, στὴν πραγματικότητα, ἐπειδὴ συνέλαβαν ἐπ’ αὐτοφώρῳ μετανάστες νὰ βάζουν φωτιά! Ἡ κατάσταση αὐτὴ μπορεῖ κάλλιστα νὰ περιγραφεῖ ὡς τραγέλαφος, ἡ ὁποῖα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ μυθικὸ ζῶο μὲ σῶμα ἐλαφιοῦ καὶ τράγου, παραπέμπει σὲ ἕνα «πρᾶγμα ὅλως ἀφύσικον, τερατῶδες», ὅπως τὸ διατυπώνει εὐσύνοπτα τὸ λεξικὸ τοῦ Δημητράκου.

Σὲ ἕνα πραγματικὸ κράτος δικαίου οἱ ἐν λόγῳ πολῖτες θὰ ἦταν ἄξιοι συγχαρητηρίων ἀπὸ τὴν Πολιτεία, ἡ ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς εἶχε ἐπαινέσει γιὰ τὴν πράξη τους καὶ νὰ τοὺς προβάλλει ὡς ὑποδείγματα πρὸς μίμηση τιμώντας τους μὲ τὸ Βραβεῖο Πολίτη.

Ὅπως ἐπίσης καὶ σὲ ἕνα κράτος ποὺ φροντίζει γιὰ τὸν τόπο θὰ ἔπρεπε οἱ ἁρμόδιες ἀρχὲς νὰ εἶχαν ὀργανώσει τοὺς πολῖτες σὲ ἐθελοντικὲς ὁμάδες προστασίας ἔναντι τῶν πυρκαγιῶν ἐντάσσοντας ἔτσι ὁλόκληρο τὸν λαὸ στὴν πολιτικὴ ἄμυνα γιὰ τὴν διαφύλαξη τῶν ἀνθρωπίνων ζωῶν, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, τῶν περιουσιῶν ἀλλὰ καὶ τὴν προστασία τῆς ἐθνικῆς ἀσφάλειας, εἰδικὰ σὲ ἕναν νομὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πρώτη γραμμὴ ἄμυνας τῆς χώρας τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὴ δέχεται ὑβριδικὸ πόλεμο.

ΥΓ: Στὴν εἰκόνα τὸ σημερινὸ πρωτοσέλιδο τῆς ἐφημερίδας «Ἑστία».

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ;

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ πύρινος ἐφιάλτης ποὺ βιώνει ἡ χώρα ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον δὲν ὀφείλεται στὶς συνήθεις αἰτίες τῶν καλοκαιρινῶν δασικῶν πυρκαγιῶν, τόσο τὶς φυσικὲς ὅσο καὶ τὶς πολλὲς ἀνθρωπογενεῖς, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν πέρα γιὰ πέρα ὑπαρκτῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων, ποὺ τελευταίως συνδέονται μὲ τὴν περιβόητη «πράσινη ἀνάπτυξη», ἡ ὁποία, μὲ τὴν σειρά της, συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὸ ἀμφιβόλου ἐπιστημονικῆς ἐγκυρότητας «ἀφήγημα» τῆς «κλιματικῆς κρίσης».

Εἶναι ἐπίσης ὁλοφάνερο ὅτι οἱ ἐφετινὲς καταστροφικὲς πυρκαγιὲς ὑπολείπονται τοῦ συνήθους ἐπιπέδου ὑβριδικῆς ἐμπρηστικῆς δράσεως τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Τουρκίας, ἄν τὶς συγκρίνουμε μὲ τὶς φωτιὲς ποὺ ἔβαζαν στὰ ἑλληνικὰ δάση πράκτορες τῆς ΜΙΤ τὴν περίοδο 1995-97, ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει ὁ ἀποθανὼν Τοῦρκος πρωθυπουργὸς Μεσοὺτ Γιλμάζ.

Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε σήμερα εἶναι ἕνας ὑβριδικὸς πόλεμος εὐρέως φάσματος. Οὐδεὶς στοιχειωδῶς ἐχέφρων Ἕλληνας δὲν μπορεῖ νὰ πιστεύει ὅτι οἱ πυρκαγιὲς ποὺ ξεσποῦν σὲ στρατηγικὰ σημεῖα σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια -σὲ ἀκριτικὲς περιοχὲς, ἀπὸ τὴν Ρόδο μέχρι τὸν Ἕβρο (τὴν πρώτη γραμμὴ ἄμυνας τῆς χώρας), περιμετρικῶς τοῦ καίριου λιμένα τῆς Ἀλεξανδρούπολης ἤ τοῦ ἀστικοῦ ἱστοῦ τῆς πρωτεύουσας, καὶ σὲ σειρὰ στρατιωτικῶν ἐγκαταστάσεων μεγάλης σημασίας, ποὺ περιλαμβάνουν στρατόπεδα στὰ ὁποῖα ἑδρεύουν πτέρυγες μάχης καὶ ἀποθῆκες πυρομαχικῶν- ὀφείλονται στὸ πάγιο κυβερνητικὸ ἄλλοθι τῆς «κλιματικῆς ἀλλαγῆς». Καὶ ποιός δὲν ἔχει ἤδη ὑποπτευθεῖ ὅτι αὐτὸ ποὺ ζοῦμε δὲν θὰ τερματισθεῖ μὲ τὴν λήξη τῆς θερινῆς περιόδου;

Οὔτε μπορεῖ νὰ πείσει ἡ τελευταία δήλωση τοῦ ὑπουργοῦ πολιτικῆς προστασίας, ὁ ὁποῖος ἀναγκάστηκε ἐπιτέλους νὰ παραδεχθεῖ τὴν δράση ἐμπρηστῶν «κομίζοντας Γλαῦκαν εἰς Ἀθήνας», μιᾶς καὶ ὅλος ὁ κόσμος τὴν συζητεῖ ἀνοικτὰ καὶ τὴν ἔχουν καταγγείλει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ οἱ πυρόπληκτοι, ἐνῷ κλιμάκια τῆς ΕΥΠ διερευνοῦν τὴν πιθανότητα δολιοφθορᾶς καὶ εἰσαγγελεῖς ἐξετάζουν τυχὸν ὀργανωμένη δράση ἐμπρηστῶν, τὴν στιγμὴ ποὺ ἕνα ἀπὸ τὰ «ἀστροπελέκια» τῆς «κυβέρνησης τῶν ἀρίστων» μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ἡ κλιματικὴ ἦρθε πολὺ ἀπότομα.

Ὡστόσο, ἡ οὐσία τῆς ὑπόθεσης δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ δράση κάποιων ἀπροσδιορίστων ἐμπρηστῶν πού, γιὰ κάποιον ἀνείπωτο λόγο, θέτουν σὲ κίνδυνο τὰ δάση, τὶς περιουσίες καὶ τὶς ἀνθρώπινες ζωές, ὅπως περιορίσθηκε νὰ ἀναφέρει ὁ ὑπουργός. Οἱ «ἀλειτήριοι ἐμπρηστὲς» δὲν εἶναι οὔτε ὄργανα τῶν συνήθων οἰκοπεδοφάγων, οὔτε οἱ πάλαι ποτὲ ἀγροτοποιμένες, οὔτε πυρομανεῖς. Πολλοὶ ἀνήκουν σὲ συγκεκριμένη κατηγορία, τὴν ὁποία γνωρίζουν οἱ πάντες, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ ἀπὸ τὶς συλλήψεις κάποιων ἀπὸ αὐτούς, ἤδη ἀπὸ τὶς μεγάλες πυρκαγιὲς τῆς Ρόδου.

Στὸ στόχαστρο τῶν ἐμπρηστῶν, ποὺ χτυποῦν μὲ καλὰ ὀργανωμένο σχεδιασμὸ (βάλλοντας κατὰ συγκεκριμένων στρατηγικῶν στόχων καὶ προκαλώντας ταυτόχρονα ἀντιπερισπασμοὺς), βρίσκεται ἡ Ἐθνικὴ Ἀσφάλεια τῆς χώρας. Ἡ χώρα δὲν καίγεται. Τὴν καῖνε! Ποιοί καθοδηγοῦν καὶ ποιοί καλύπτουν ποικιλοτρόπως τὶς ὀργανωμένες ἐμπρηστικὲς ὁμάδες τῶν τοποφάγων; Ποιοί θέλουν νὰ μετατρέψουν τὴν Ἑλλάδα σὲ Οὐκρανία τοῦ Νότου καὶ γιατί;

Οἱ κοσμοϊστορικὲς ἀλλαγὲς ποὺ λαμβάνουν χώρα σὲ πλανητικὴ κλίμακα, κορυφαία ἐκδήλωση τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ ὁ γειτονικὸς πόλεμος στὴν Οὐκρανία, μεταβάλλουν ἄρδην τὶς παλαιὲς ἰσορροπίες καὶ τὴν πρότερη κατανομὴ τῶν δυνάμεων ὅλο καὶ περισσότερο εἰς βάρος τῆς παρακμάζουσας Δύσης, μὲ μεγάλο χαμένο τὴν ραγδαίως φθίνουσα Εὐρωενωσιακὴ Εὐρώπη. Ἡ ἐνεργὸς ἐμπλοκὴ τῆς Ἑλλάδας στὴν ἀμερικανικὴ ἐκστρατεία διὰ ἀντιπροσώπων κατὰ τῆς Ρωσσίας, τὴν μετατρέπει σὲ πεδίο σύγκρουσης, εἰδικὰ στὸ πιὸ στρατηγικὰ νευραλγικό της σημεῖο: τὸν κατακαιόμενο Ἕβρο.

Ἡ νεοθωμανικὴ Τουρκία ἔχει καταστήσει ἤδη φανερὲς τὶς διεκδικητικές της προθέσεις της εἰς βάρος τῆς συνεχῶς ὑποβαθμιζόμενης ἀλλὰ καὶ σταθερὰ δυτικόδουλης Ἑλλάδας. Μιᾶς Ἑλλάδας ποὺ ὕστερα ἀπὸ δεκατρία χρόνια βαθιᾶς καὶ πολύπλευρης κρίσης βρίσκεται σὲ κατάσταση γενικῆς ἀποδόμησης ἐλέῳ τῶν ἴδιων της τῶν «συμμάχων», ποὺ τὴν προορίζουν γιὰ σταυροδρόμι μαύρου χρήματος, προμαχῶνα τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Ρωσσίας καὶ ἐπαρχία διαπραγματεύσιμη μὲ τὴν Τουρκία ὡς ἐγγύηση γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς νοτιοανατολικῆς πτέρυγας τοῦ ΝΑΤΟ.

Ἡ (πάντα δεδομένη) Ἑλλάδα θὰ πρέπει νὰ «καεῖ» γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τοὺς «συμμάχους» της προκειμένου ἐξυπηρετήσει τὰ δικά τους συμφέροντα εἰς βάρος τῶν δικῶν της, στηριζόμενη στὴν δυτικοδουλεία μιᾶς (κυριολεκτικὰ) λοῦμπεν ἰθύνουσας τάξεως, ποὺ ἔχει ὡς μοναδικό της κριτήριο «ἡ Ἑλλάδα νὰ πεθάνει γιὰ νὰ ζήσουμε ἐμεῖς» διαπαιδαγωγώντας ἀναλόγως τὸν λαό.

Τὸ πολιτικὸ κατεστημένο φέρνει τὴν χώρα ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὸ μάτι τοῦ κυκλῶνα τοῦ πολέμου τῆς Δύσης κατὰ τῆς Ρωσσίας βάζοντας την ἀπὸ τώρα στὸ στόχαστρο τῆς σύγκρουσης καὶ δίνοντας τὴν εὐκαιρία στὴν τουρκικὴ δολιότητα τῆς «διπλωματίας τῆς πράξης» νὰ χτυπᾶ ἀλύπητα μία Ἑλλάδα ποὺ γονατίζει ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὸ βάρος τῶν καθηκόντων ποὺ τῆς ἔχουν φορτώσει στὴν πλάτη οἱ δυτικοὶ «σύμμαχοι».

Εἰλικρινά, θέλουμε ὁ Ἕβρος νὰ γίνει τὸ Ντόνετς τοῦ Νότου (γιατὶ αὐτὸ ἀκριβῶς γίνεται ἤδη); Θέλουμε νὰ αὐτοκτονήσουμε γιὰ χάρη τῆς σηπομένης Δύσης;

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ

Ὁ πιὸ ἐθνικὰ στρατηγικὰ κρίσιμος νομὸς τῆς χώρας κατακαίγεται, ἀλλὰ τὸ πρόγραμμα τοῦ φυλάρχου ἔχει ἄλλες προτεραιότητες, ἀφήνοντας τὶς φωτιὲς νὰ ἐπιλύσουν τὶς ἐκκρεμότητες τῆς γενικῆς διάλυσης τῆς χώρας ἀπὸ τὴν μία μέχρι τὴν ἄλλη ἄκρη τῶν ἀνοικτῶν συνόρων της.

Ἄλλωστε, τὰ σύνορα -ἀφοῦ ἀνοιχτοῦν καὶ ρευστοποιηθοῦν- πρέπει νὰ μετακινηθοῦν, οἱ πληθυσμοὶ -ἀφοῦ ἀλλοιωθοῦν- πρέπει νὰ ἀντικατασταθοῦν, ἡ ἐπαρχία -ἀφοῦ καταστραφεῖ- πρέπει νὰ ἐγκλειστεῖ στὶς πόλεις, μέσα στὸ γενικότερο σχεδιασμὸ ὁλικῆς «ἀνασύνταξης» τῆς χώρας σὲ Εὐρωενωσιακὸ προτεκτορᾶτο, ποὺ δὲν παράγει τίποτα καὶ εἶναι μονίμως καταχρεωμένο, σταυροδρόμι τῶν διεθνῶν δικτύων τοῦ μαύρου χρήματος, ΝΑΤΟϊκὴ βάση, ποὺ λειτουργεῖ ὡς βαλκανικὸς προμαχῶνας ἀπέναντι στὴν Ρωσσία, καὶ δῶρο πρὸς τὴν Τουρκία γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῆς ἰσορροπίας στὴν Νοτιοανατολικὴ πτέρυγα τοῦ παρακμάζοντος ἀμερικανικοῦ Imperium.

Βέβαια, ἡ στρατηγικὴ σημασία ἑνὸς νομοῦ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἄν ἕνα ἔθνος εἶναι ὑποκείμενο τοῦ ἑαυτοῦ του ἤ ἀντικείμενο τῶν ἄλλων.

Ὁπότε θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί σημασία μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Ἕβρος σὲ σχέση μὲ τοὺς «Συμμάχους», ποὺ ἔχουν ἤδη ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ (ξεκινώντας ἀπὸ τὴν Λάρισα καὶ διατρέχοντας ὅλη τὴν Βόρειο Ἑλλάδα).

Ἴσως μποροῦμε νὰ ρωτήσουμε καὶ τὸν νέο Ἀμερικανὸ πρόξενο στὴν Θεσσαλονίκη, τὸν ἀξιότιμο κύριο Τζέρυ Ἰσμαήλ, ὁ ὁποῖος, ὅλως τυχαίως, εἶναι μουσουλμάνος.

ΕΒΡΟΣ

Ἐδῶ καὶ δύο ὁλόκληρες μέρες κατακαίγεται ἡ Πρώτη Γραμμὴ Ἄμυνας τῆς χώρας.

Σὲ ἕνα Ἐθνικὸ Κράτος -καὶ ὄχι σὲ ἕνα βαλκανικὸ προτεκτορᾶτο- οἱ ἀμυντικοὶ μηχανισμοὶ θὰ λειτουργοῦσαν στὴν ἐντέλεια προλαμβάνοντας καὶ ἀντιμετωπίζοντας ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα ἐναντίον τῆς ἀσφάλειας καὶ τῆς ἀκεραιότητας τῆς χώρας στὸν πιὸ κρίσιμης σημασίας νομό της.

Ἄν πέσει ὁ Ἕβρος -ποὺ ἐπὶ χρόνια διαλύεται συστηματικὰ καὶ σχεδιασμένα-, θὰ καταρρεύσει ὁλόκληρη ἡ χώρα. Ὅσο γιὰ τοὺς «καθ’ ὕλην ἁρμοδίους», ἡ στάση ποὺ ἐπιδεικνύουν δηλώνει ὅτι κάνουν πολὺ καλὰ τὴν δουλειά τους, ἐλέῳ τῶν ξένων πατρώνων καὶ τῶν ἐκφαυλισμένων ὄχλων.

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ

«Τὸ μόνο ποὺ μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία», λένε πολλοί, «εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποτὲ δὲν μαθαίνουν ἀπὸ τὴν ἱστορία» -μία σαρωτικὴ γενίκευση ἴσως, ἀλλὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώνει ἐν πολλοῖς τὸ σημερινὸ χάος ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο. Ποιός μπορεῖ νὰ εἶναι, λοιπόν, ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον σὲ μία κοινωνία ἡ ὁποία ἰσχυρίζεται ὅτι ἐξετάζει κάθε πρόβλημα ἐνδελεχῶς, οἱ βάσεις τῆς ἱστορίας εἶναι ἀκόμα ἐντελῶς ἄγνωστες;

[…] Ἄν θέλουμε νὰ ἐξακριβώσουμε τοὺς νόμους ποὺ διέπουν τὴν ἄνοδο καὶ τὴν πτώση τῶν αὐτοκρατοριῶν, ὁ πρόδηλος τρόπος εἶναι νὰ ἐξετάσουμε τὰ μεγαλύτερα αὐτοκρατορικὰ πειράματα ποὺ ἔχουν καταγραφεῖ στὴν ἱστορία καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ συναγάγουμε ἀπὸ αὐτὰ ὅποια διδάγματα φαίνεται νὰ ἰσχύουν σὲ ὅλες τὶς αὐτοκρατορίες.

Κατὰ ἕναν ἐκπληκτικὸ τρόπο ἡ μέση διάρκεια τοῦ μεγαλείου ἑνὸς κράτους προκύπτει πὼς εἶναι τὰ 250 χρόνια.

Ἡ μέση αὐτὴ διάρκεια ἰσχύει τὰ τελευταῖα 3.000 χρόνια. Δὲν ἀντιπροσωπεύει αὐτὸ δέκα γενεές;

Τὰ στάδια ἀνόδου καὶ πτώσεως φαίνεται πὼς εἶναι:

Ἡ Ἐποχὴ τῶν Πρωτοπόρων (ἀνέλιξη).

Ἡ Ἐποχὴ τῶν Κατακτήσεων.

Ἡ Ἐποχὴ τοῦ Ἐμπορίου.

Ἡ Ἐποχὴ τῆς Εὐμάρειας.

Ἡ Ἐποχὴ τῆς Διανόησης.

Ἡ Ἐποχὴ τῆς Παρακμῆς.

Ἡ παρακμὴ χαρακτηρίζεται ἀπό:

Ἀμυντικότητα.

Ἀπαισιοδοξία.

Ὑλισμό.

Ἐπιπολαιότητα.

Εἰσροὴ ξένων.

Τὸ κράτος προνοίας.

Ἐξασθένιση τῆς θρησκείας.

Ἡ παρακμὴ ὀφείλεται σέ:

Μία πολὺ μακρὰ περίοδο πλούτου καὶ ἰσχύος.

Ἰδιοτέλεια.

Ἀγάπη γιὰ τὸ χρῆμα.

Ἀπώλεια τῆς αἴσθησης καθήκοντος.

Οἱ ἱστορίες τῆς ζωῆς τῶν μεγάλων κρατῶν εἶναι ἐκπληκτικὰ παρόμοιες καὶ ὀφείλονται σὲ ἐσωτερικοὺς παράγοντες.

Ἡ πτώση τους διαφέρει, ἐπειδὴ σὲ μεγάλο βαθμὸ εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν αἰτίων.

Ὁλόκληρο ἡ μελέτη τοῦ Σὲρ Τζὼν Γκλάμπ εἶναι δημοσιευμένη στὸ «Ἔνζυμο» ΙΗ΄, Καλοκαίρι 2023, σ. 32-75.

Ὁ Σὲρ Τζὼν Γκλάμπ (Sir John Bagot Glubb, 1897-1986) ἦταν Βρετανὸς στρατιωτικὸς ποὺ ἔφθασε στὸν βαθμὸ τοῦ ἀντιστρατήγου. Διετέλεσε διοικητὴς τῆς Ἀραβικῆς Λεγεώνας, ἡ ὁποία πολέμησε κατὰ τὸν ἀραβοϊσραηλινὸ πόλεμο τοῦ 1948. Μετὰ τὴν ἀποστρατία του παρήγαγε πλούσιο συγγραφικὸ ἔργο, μὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦσαν κυρίως τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ τοὺς Ἄραβες.