ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ –Κ–ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ!

ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ -ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

«Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν» –

Σοφοκλέους Ἀντιγόνη, στίχος 523

Τεῦχος K, Χειμῶνας 2023-2024, 158 σελ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

–«Ἀσχημονοῦμεν μετ’ εὐτελείας» (Νεοελληνικὸς Ἐπιτάφιος), τοῦ Σαράντου Καργάκου

-Κόσμιο Μηδέν, τοῦ Ἐρασιτέχνη

-Ἡ μεγάλη φιλελεύθερη ἐπανάσταση, ἄρθρο τῆς σύνταξης

-Ἡ κόλαση τῶν παιδιῶν, τῆς σύνταξης

-Ὄχι! Δὲν μᾶς ἀρέσει ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας (Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ΔΕΚΟ), τῆς σύνταξης

-Ἡ βαρβαρότητα τῆς ἀποδόμησης τῶν βιολογικῶν φύλων, τοῦ Χαράλαμπου Κατσιβαρδᾶ

-Ὁ καθηγητὴς Δημήτριος Βεζανῆς γιὰ τὸν θεσμὸ τῆς Βασιλείας, τοῦ Ἰωάννη Κολοβοῦ

-Τὰ ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ ἑλληνισμοῦ, τοῦ Χρῆστου Σαρτζετάκη

-Ἡ μυθικὴ Κάθοδος τῶν Δωριέων ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἱστορικοσυγκριτικῆς ἀρχαιολογίας, τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ

–Τὸ ψεῦδος τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ Βλαδίμηρου Μός

-Ἡ κριτικὴ τοῦ Λέο Στράους στὸν σχετικισμὸ καὶ στὴν ἱστορικὴ συνείδηση τῆς Νεωτερικότητας, τοῦ Ἰωάννου Σαρρῆ

-Ἡ συναισθηματικὴ νοημοσύνη καὶ οἱ (μεθοδολογικὲς) ἐπιπλοκές της, τοῦ Γεωργίου Βαρβατσούλια

-Βιοπειρατεία φυτῶν καὶ φυτογενετικοῦ ὑλικοῦ στὴν Ἑλλάδα, τοῦ Χρήστου Μαλτέζου

-ΒΙΟΙ ΗΡΩΩΝ

Λίνος Γ. Μπενάκης (1928-2022) : Εἷς ἐκ τῶν τελευταίων μεγάλων λογίων τοῦ τόπου μας, τοῦ Κωνσταντίνου Δουδούμη

Κ σημαίνει 20! Φθάσαμε στὸ εἰκοστὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας!

Εὐχαριστοῦμε θερμά, γιὰ ἄλλη μία φορά, τοὺς συνεργάτες τοῦ περιοδικοῦ γιὰ τὴν συνεισφορά τους (ἀποστολὴ ἄρθρων κλπ) καὶ τοὺς ἀναγνῶστες γιὰ τὴν ὑποστήριξή τους!

Ἐπισημαίνουμε ὅτι ὅλα τὰ ἄρθρα ποὺ ὑπογράφει ἡ Σύνταξη ἐκφράζουν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὴν συντακτικὴ ὁμάδα τοῦ περιοδικοῦ.

Ξεφυλλίστε λίγες σελίδες ἀπὸ τὸ τεῦχος K, πατώντας στὸν παρακάτω σύνδεσμο:

https://online.fliphtml5.com/nxjoi/jbvw/

ΧΩΡΟΙ ΔΙΑΘΕΣΕΩΣ:

–Πολιτεία, Ἀσκληπιοῦ 1, Ἀθήνα

–Πρωτοπορία, Γραβιᾶς 3-5, Ἀθήνα

–Πρωτοπορία, Λεωφ. Νίκης 3, Θεσσαλονίκη

–Πρωτοπορία, Γεροκωστοπούλου 31-33, Πάτρα

–Ἐναλλακτικό Βιβλιοπωλεῖο, Θεμιστοκλέους 37, Ἀθήνα

–Ἡ Ἀλληλεγγύη τῶν Φίλων, Χαρ. Τρικούπη 14 (ἐντὸς στοᾶς), Ἀθήνα

–Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Ἀθήνα

–Λαβύρινθος, Ἱπποκράτους 108, Ἀθήνα

–Κέντρο Τύπου (ἔναντι βιβλιοπωλείου Ἐλεύθερος Τύπος), Βαλτετσίου 50-52, Ἐξάρχεια

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ 2023 ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΞΟΔΟΣ»

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

https://koinsepexodos.wordpress.com/

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΟΔΟΣ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

https://koinsepexodos.wordpress.com

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΟΘΡΟ ΤΗΣ «ΔΥΣΗΣ» -ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΑΣ!

24 Ἀπριλίου: ἑπέτειος τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἀρμενίων

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Τὰ ἐγκαίνια τῆς «Ἀμερικανικῆς Γωνιᾶς» στὴν Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Πειραιᾶ ἐτέλεσε ἐχθές, τὴν Δευτέρα, ὁ «Στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας» παρουσία τοῦ ἕτερου «Στύλου τῆς Ἀστερόεσσας» στὸ Ψευτορωμέϊκο ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐντιμότατου Μεγάλου Εὐεργέτη τῆς τοπικῆς ΔΕΚΟ («Μητρόπολη Πειραιῶς»).

Στὸν χαιρετισμό του ὁ «Στῦλος» ὑπογράμμισε ὅτι «οἱ δεσμοὶ Ἑλλάδας-ΗΠΑ εἶναι ἱστορικοὶ καὶ ἄρρηκτοι», «ἔχουν σφυρηλατηθεῖ ἐπάνω στὸ ἀμόνι τοῦ χρόνου, τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παράδοσης» καὶ «στηρίζονται πάνω σὲ δεσμοὺς ἀγάπης (ἄχ αὐτὴ ἡ ἀγάπη!), ἀλληλοεκτίμησης καὶ σεβασμοῦ».

Ἀναφερόμενος δὲ στὸν πρέσβη τῶν ΗΠΑ τὸν χαρακτήρισε «ἕνα ἐξαίρετο τέκνο τῆς πατρίδος μας ἐκπροσωπεῖ τὴν μεγάλη αὐτὴ χώρα στὴν κοινή μας γενέτειρα».

Ἀνεπιβεβαίωτες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι μετὰ τὴν τελετὴ ὁ «Στῦλος» ἐπετίμησε (πάντα ἀγαπητικῶς) τὸν Πρέσβη τῶν ΗΠΑ γιὰ τὴν ἀμέριστη στήριξη ποὺ παρέχει στὴν θρησκεία τοῦ οὐρανίου τόξου, ἐνῷ στὸν Μέγα Εὐεργέτη τόνισε (πάντα μὲ ἀγαπητικὸ ὕφος) ὅτι «εἶναι εὐκολότερο νὰ περάσει μία καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρὰ πλούσιος νὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

Κύκλοι ὀρθοφρονοῦντων ἐκκλησιαστικῶν ποὺ θέλουν νὰ διατηρήσουν τὴν ἀνωνυμία τους σχολιάζοντας τὴν τελετὴ τόνισαν ὅτι δὲν συντρέχει κανένας λόγος ἀνησυχίας, ἀφοῦ ἡ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» διατηρεῖ ἀλώβητο τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά της τοὐλάχιστον μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, ἐπειδὴ οἱ Ἐπίσκοποί της ἔχουν ἄρρηκτη ἀποστολικὴ διαδοχή.

Σὲ σχόλιο ποὺ τοὺς ζητήθηκε γιὰ τοὺς σκανδαλισμένους πιστοὺς ποὺ σκέπτονται (ἁμαρτωλῶς) ὅτι οἱ «Στῦλοι» τοὺς κοροϊδεύουν μπροστὰ στὰ μοῦτρα τους, ἀφοῦ τόνισαν ὅτι ὅλες οἱ ἐξουσίες, ἐφόσον ὑφίστανται δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχουν τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, προειδοποίησαν μὲ νόημα ὅτι ὅποιος φεύγει ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ΔΕΚΟ τοῦ Γενικοῦ Διευθυντῆ τοῦ Σύμπαντος ΑΕ εἶναι αἱρετικὸς ζηλωτὴς ποὺ σίγουρα θὰ καεῖ στὴν κόλαση.

Στὸ ἐρώτημα «μήπως ὁ διάβολος κάνει διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του τὸ ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἐπίσκοποι;» ἀπάντησαν ὅτι «ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποδεικνύει ξεκάθαρα ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι -καὶ εἰδικὰ οἱ «Στῦλοι»- ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀλήθειας, ἀφοῦ ἔχουν καταφέρει νὰ στείλουν τὸν διάβολο σὲ διακοπές».

ΥΓ: Ἡ φράση «Στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀναφέρεται σκωπτικὰ στὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς καὶ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ.

Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὁ χαρακτηρισμὸς «Στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀποδόθηκε στὸν Μέγα Ἀθανάσιο.

ΠΡΙΝ-ΜΕΤΑ: «ΑΡΧΗ ΑΝΔΡΑ ΔΕΙΚΝΥΣΙ!»

Ἔγραφε παλιὰ ὁ Δημήτρης Νατσιός, προτοῦ γίνει πολιτικὸς καὶ μπεῖ στὴν Βουλή:

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΒΛΑΣΦΗΜΕI; «ΡAΠΙΣΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΗΝ ΟΨΙΝ, ΑΓΙΑΣΟΝ ΣΟΥ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ»

«Οἱ βλάσφημοι δὲν εἶναι ἄξιοι νὰ ἀπολαμβάνουν τὸν κόσμο τοῦτον» (ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

«Κἂν ἀκούσῃς τινὸς ἐν ἀμφόδῳ ἢ ἐν ἀγορᾷ μέσῃ βλασφημοῦντος τὸν Θεόν, ἐπιτίμησον, κἂν πληγὰς ἐπιθεῖναι δέῃ, μὴ παραιτήσῃ, ράπισον αὐτοῦ τὴν ὄψιν, σύντριψον τὸ στόμα, ἁγίασόν σου τὴν χεῖρα διὰ τῆς πληγῆς, κἂν ἐγκαλῶσιν τινές, κἂν εἰς δικαστήριον ἕλκωσιν, ἀκολούθησον, κἂν ἐπὶ τοῦ βήματος ὁ δικαστὴς ἀπαιτήσῃ, εἰπὲ μετὰ παρρησίας ὅτι τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων ἐβλασφήμησεν…». (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Α´ Πρὸς Ἀνδριάντας. Πολλὰ καὶ σπουδαῖα γιὰ τὴν βλασφημία γράφει καὶ ἅγιος Νικόδημος στὴν “Χρηστοήθεια”, σελίδες 160-168, ἔκδ. “Ρηγοπούλου” ).

Καὶ σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση: «Ἂν ἀκούσεις κάποιον σὲ δρόμo ἢ στὴν ἀγορὰ (ἢ σὲ ΜΜΕ, θὰ προσθέταμε), νὰ βλασφημεῖ τὸν Θεὸ (ἢ τὴν Θεοτόκο), ἔλεγξέ τον. Μὴν σταματήσεις ἀκόμη κι ἂν σοῦ ἐπιτεθεῖ. Χτύπησέ τον στὸ πρόσωπο, «σύντριψον τὸ στόμα» (σήμερα, σὲ πολὺ ἁπλὴ γλώσσα αὐτὸ μεταφράζεται «σπάσ’ του τὰ μοῦτρα»), ἁγίασε τὸ χέρι σου ἀκόμη καὶ ἂν σὲ κατηγορήσουν κάποιοι ἢ σὲ σύρουν σὲ δικαστήρια. Καὶ στὸ βῆμα τοῦ κριτηρίου, νὰ πεῖς μὲ θάρρος, ὅτι τὸ ἔπραξες γιατί βλαστήμησε (ὁ ραπισθεὶς) τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων».

Βαριά, σκληρὰ λόγια θὰ σκεφτεῖ κάποιος. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸν Χρυσόστομο ἅγιο, ὁ ὁποῖος σὲ ἄλλη περίπτωση, γιὰ τὸ ἴδιο θέμα τοῦ ἐλέγχου, θὰ πεῖ: «Χρῆ καὶ τοὺς ἐπιτιμῶντας τοῦτο συμμέτρως ποιεῖν», δηλαδὴ «Πρέπει ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιπλήττουν καὶ ἐλέγχουν, νὰ τὸ κάνουν μὲ μέτρο». (Εἰς Δαυὶδ καὶ Σαούλ, ὁμιλ. Γ, 2).

Ὑβρίζεται, βλασφημεῖται σήμερα ὁ Χριστός, ἡ Θεοτόκος μας, ἡ Ἐκκλησία. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, ἡ κόπρος τοῦ Αὐγεία, ἡ ἐπωνυματοφόρος σαχλαμάρα γιὰ νὰ πουλήσει λίγη ἐξυπνάδα καὶ βλακώδη «προοδευτισμό», ἀνοίγει τὸν ὀχετό του καὶ βλασφημεῖ καὶ σπιλώνει, ὅσια καὶ ἱερά. Καὶ τί κάνουμε;

Φοβόμαστε μήπως μᾶς ποῦν σκοταδιστές, ποιοί; Τὸ σκότος τὸ ψηλαφητόν. Ἐθνικιστές, ποιοί; Οἱ προδότες. Ρατσιστές, ποιοί; Οἱ ἐχθροὶ τῶν Ἑλλήνων.

Κι ἂν τολμήσει κάποιος νὰ πράξει τὰ αὐτονόητα (ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Ἀμβρόσιος), τότε ἐπαναστατεῖ ἡ …σωφροσύνη μας. («Τὸ σῶφρον του ἀνάνδρου πρόσχημά ἐστι»).

Οἱ δειλοὶ καὶ οἱ ἄβουλοι, ὅσους ἐναντιώνονται στὶς ἀντίχριστες προστυχιὲς τύπου Βερύκιου, τοὺς χαρακτηρίζουν ἀκραίους ἢ ὑπερβολικούς. Αὐτὸ ἔκανε ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ἡ «εἰκόνα πραότητος», ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος βλασφημοῦσε τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Χαστούκισε τὸν βλάσφημο καὶ τὸν ἔκλεισαν φυλακή. Ὁ Κύριος, ὅμως, τὸν ἐπαίνεσε καὶ τὸν δόξασε.

Γράφει κάπου ὁ Μακρυγιάννης στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του, ἕνα ἐπεισόδιο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο συμπεραίνουμε τί λαὸς μᾶς ἀπελευθέρωσε καὶ τί συγχυσμένο ἀσκέρι καταντήσαμε.

Τὸ 1843 τὸν ἐπισκέπτεται κάποιος Γάλλος, ὀνόματι «Μαλέρμπης» («Malherbe») τάχα ἱστορικός, «μεγάλος ἄνδρας». Μεταξὺ ἄλλων, λέει στὸν ἀγωνιστή: «Ἕνα θὰ σᾶς βλάψει ἐσᾶς, τὸ κεφάλαιον τῆς θρησκείας, ὁπού εἶναι αὐτήνη ἡ ἰδέα σ’ ἐσᾶς πολὺ τυπωμένη». Προπαγάνδα ὑπὲρ τοῦ παπισμοῦ ἔκανε ὁ προκομμένος, γράφει ὁ στρατηγός.

«Ἀφοῦ φάγαμεν ψωμί, τοῦ εἶπα καὶ πάλε νὰ μὴν ματαειπῆ σὲ κανέναν περὶ θρησκείας. Αὐτὸς ἦρθε ὡς κατηχητής. Πῆγε εἰς τὰς ἐπαρχίας κι ἄρχισε πάλε τὴν κατήχησίν του καὶ τὸν ἔβαλαν εἰς τὶς ἐφημερίδες. Κι ἂν δὲν σωφρονίζεταν καὶ ξαναμιλοῦσε διὰ θρησκεία, θάμεναν τὰ κόκκαλά του εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ τότε θάλεγαν θεριὰ τοὺς Ἕλληνες, διατὶ δὲν θέλουν ν’ ἀλλάξουν τὴν θρησκεία τους». (ἔκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 730).

Δὲν βλασφημοῦσε ὁ Μαλέρμπης, κατήχηση ἔκανε. Συνῆλθε καὶ γλύτωσε τὸ κεφάλι του ἀπὸ τὰ τότε «θερία» τοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κατασκοτωθεῖ καὶ πολέμησαν σὰν θηρία γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία.

Τώρα ἐξημερωμένοι καὶ ἐξευρωπαϊσμένοι ἀνεχόμαστε τοὺς καντιποτένιους νὰ ποδοπατοῦν, νὰ ἐξευτελίζουν τὴν Ἐκκλησία μας.

Να ρωτήσω καὶ κάτι ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν ἐκπαίδευση.

Θὰ ἐπέτρεπαν ἐκεῖνα τὰ λαμπρὰ «θερία», νὰ κυκλοφοροῦν στὰ σχολεῖα βιβλία Θρησκευτικῶν στὰ ὁποῖα -ἕνα παράδειγμα μόνο – θὰ παρουσιαζόταν σὲ ζωγραφιὰ ἡ Παναγία μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἀγκαλιά, μὲ φόντο καρδούλα, ποὺ παραπέμπει σὲ ἐρωτικὴ σχέση; (Ἀνοῖξτε τὸ βιβλίο Θρησκευτικῶν Γ´ δημοτικοῦ, σελ. 57). Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶς ἐνοχλεῖ ὁ γενναῖος καὶ ἀσυμβίβαστος μητροπολίτης Ἀμβρόσιος!!

Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀπάντηση μᾶς δίνει ὁ ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Πρὶν παραθέσω τὸ κείμενο περὶ ἀφορισμοῦ, νὰ μεταφέρω καὶ μία σκηνὴ ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς καὶ τῆς Ἀνταλλαγῆς. Τὸ ἴδιο ἐπεισόδιο εἶχα διαβάσει καὶ στὸ βιβλίο τοῦ Χρ. Σαμουηλίδη, «Τὸ χρονικό του Κάρς», τὸ ὁποῖο περιγράφει τὸν ἐρχομὸ τῶν Ποντίων τοῦ Καυκάσου στὴν Ἑλλάδα. Τότε ποὺ πήγαιναν τα καράβια τῶν «παλαιοελλαδιτῶν» νὰ παραλάβουν τοὺς γενοκτονημένους πρόσφυγες.

«Πόσο εἶχαν ἀπογοητευθεῖ οἱ Φαρασιῶτες, τότε μὲ τὴν Ἀνταλλαγή, ὅταν ἔρχονταν μὲ τὸ καράβι στὴν Ἑλλάδα! Δύο ναῦτες μάλωναν καὶ ἔβριζαν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Τοὺς φάνηκε πολὺ βαρύ! Σοῦ λέει: “Ἕλληνες, Χριστιανοί, νὰ βρίζουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία”! Τοὺς ἅρπαξαν καὶ τοὺς πέταξαν στὴν θάλασσα. Εὐτυχῶς ἤξεραν κολύμπι καὶ γλύτωσαν». («Πνευματικὴ ἀφύπνιση», σελ. 56).

«Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου ἕναν ἄλλο ἄθεο, ἕναν βλάσφημο, ποὺ τὸν ἀφήνουν στὴν τηλεόραση καὶ μιλάει ἐνῶ ἔχει πεῖ τὰ πιὸ βλάσφημα λόγια γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Δὲν παίρνει καὶ ἡ Ἐκκλησία μία θέση νὰ ἀφορίση μερικούς. Αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀφορίζη ἡ Ἐκκλησία. Λυποῦνται τὸν ἀφορισμό!

-Γέροντα, τί θὰ καταλάβουν μὲ τὸν ἀφορισμό, ἀφοῦ τίποτε δὲν παραδέχονται;

-Τουλάχιστον θὰ φανῆ ὅτι ἡ Ἐκκλησία παίρνει μία θέση.

-Ἡ σιωπή της, Γέροντα, εἶναι σὰν νὰ τὰ ἀναγνωρίζη;

-Ναί. Ἔγραψε ἕνας κάτι βλάσφημα γιὰ τὴν Παναγία καὶ κανεὶς δὲν μίλησε. Λέω σὲ κάποιον: “Δὲν εἶδες τί γράφει ἐκεῖνος;”. “Έ, τί νὰ τοὺς κάνης, μοῦ λέει. Θὰ λερωθῆς, ἂν ἀσχοληθῆς μαζί τους”. Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.

-Τί εἶχε νὰ φοβηθῆ, Γέροντα;

-Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι’ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν ἡσυχία μας.

…Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! Εἶπα σὲ κάποιον: “Γιατί δὲν μιλᾶτε; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ τάδε;”. “Τί νὰ πῆς, μοῦ λέει, αὐτὸς ὅλος βρωμάει”. “Ἂν βρωμάη ὅλος, γιατί δὲν μιλᾶτε; Χτυπῆστε τον”. Τίποτε, τὸν ἀφήνουν. Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. Πές, τοῦ λέω, “δὲν συμφωνῶ μ’ αὐτό”. “Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;”.

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια, ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς καὶ ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατί τοὺς βοηθᾶνε στὰ ἱδρύματα κλπ, οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιὸς θὰ μιλήση;».

ΥΓ. Ὁ Βερύκιος παρουσιάζεται μεταμεληθείς. Ἐλέγχεται γιὰ ἄλλα πολλά, εἶναι νεοεποχίτης ὁλκῆς. Εἰρωνευόταν, γιὰ παράδειγμα, τοὺς Ἕλληνες ποὺ διατράνωναν τὰ δίκαια τῆς Μακεδονίας. Ἀναμένουμε…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

Πηγή: https://christianvivliografia.wordpress.com/…/%CE%B2…/

ἡμερομηνία ἀναρτήσεως: 3 Σεπτεμβρίου 2018

Ἡ ἀνακοίνωση τῆς «Νίκης» γιὰ τὴν χαστούκα στὴν βουλευτὴ τῆς Νέας Δημοκρατιας Ἀγγελικὴ Δεληκάρη ἀπὸ μέλος καὶ ὑποψήφια τῆς «Νίκης» σὲ ἐκκλησία στὴν Καβάλα:

«Ἡ ΝΙΚΗ πληροφορήθηκε τὸ καταδικαστέο συμβὰν ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν ἐκκλησία Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης στὸ Πουλίδειο γηροκομεῖο, στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας σὲ βάρος τῆς βουλευτοῦ τῆς Νέας Δημοκρατίας στὴν Καβάλα Ἀγγελικῆς Δεληκάρη.

Εἶναι ἀδιανόητη πράξη καὶ ἀπαράδεκτη. Το γεγονὸς ὅτι ἔλαβε χώρα σὲ Ἱερὸ Ναὸ καταδεικνύει τὸ μὴ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῆς δράστιδος καὶ τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ τῆς στὶς Ἀρχὲς τῆς Νίκης ὥστε νὰ δικαιολογεῖ τὴν ἀπομάκρυνσὴ τῆς ἀπὸ τὶς τάξεις τῆς Νίκης πού οὕτως ἤ ἄλλως εἶχε λάβει χώρα ἀπὸ καιρό. Ἡ ΝΙΚΗ ἄμεσα ἐπιβεβαίωσε τὴ ἀναστολὴ τῆς κομματικῆς τῆς ἰδιότητας καὶ τὴν ἄμεση παραπομπὴ τῆς στὸ Πειθαρχικὸ μὲ ἐρώτημα διαγραφῆς. Ὁ πόνος ὅλων μᾶς γιὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἐπαίσχυντου νόμου γιὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων εἶναι δεδομένος ὅσο καὶ ὁ ὑποκριτικὸς θρησκευτικὸς ζῆλος πού ὄψιμα ἐπιδεικνύουν αὐτοὶ πού τὸν ψήφισαν. Ἡ ΝΙΚΗ ὡς γνήσιο λαϊκὸ δημοκρατικὸ κίνημα θὰ τὰ ἀντιπαλέψει καὶ τὰ δύο νόμιμα καὶ δημοκρατικὰ καὶ κάθε ἄλλη ἐνέργεια προπηλακισμοῦ ἤ βίας εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ καὶ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ ἦθος καὶ τὸ φρόνημα τῆς ΝΙΚΗΣ».

ΕΘΝΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ στο Παραπέντε (ΠΡΟΤΟΥ ΚΑΟΥΜΕ!)

ΣΩΣΤΟ:

Ἡ Ρωσσία ἔχει δίκιο νὰ εἰσβάλλει στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ προστατεύσει τὸν λαό της, ὁ ὁποῖος βάλεται ὕστερα ἀπὸ τὸ ἐξόφθαλμα ἀμερικανοκίνητο πραξικόπημα τοῦ 2014 στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, μὲ θύματα χιλιάδες ρωσσόφωνους.

Ἐπιπλέον, ἡ Οὐκρανία εἶναι ἡ ἱστορικὴ κοιτίδα τοῦ Ρωσσικοῦ Κράτους. Ποτὲ δὲν ὑπῆρξε οὐκρανικὸ ἔθνος. Ἡ Οὐκρανία δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τῶν μπολσεβίκων ὡς ὁμόσπονδο σοβιετικὸ κράτος.

ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ:

Ἡ Ρωσσία ἀποτελεῖ ὀργανικὸ στοιχεῖο τοῦ περιφερειακοῦ μας συστήματος. Ἔχει ἱστορικοὺς δεσμοὺς μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ λόγῳ τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ρώσσων ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας.

Ἡ Ρωσσία εἶναι ἱστορικὸς καὶ στρατηγικὸς ἀντίπαλος τῆς Τουρκίας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, μὲ ἀλλεπάλληλους ρωσοτουρκικοὺς πολέμους.

Ἡ συνθήκη τοῦ Κιουτσούκ Καναρτζὰ συνέβαλε καθοριστικὰ στὴν δημιουργία τῶν ὅρων γιὰ τὸ κατοπινὸ ξέσπασμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης.

Καὶ ὁ ρωσοτουρκικὸς πόλεμος τοῦ 1828-29 συνέβαλε στὴν δημιουργία τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους.

Ἡ Ρωσσία θὰ παραμένει γιὰ πάντα ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται. Ἡ παρουσία της στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο εἶναι δεδομένη ἀπὸ τὴν γεωγραφία.

Δὲν βρίσκεται στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ. Οὔτε διάκειται ἀπὸ τὸν διαχρονικὸ φιλοτουρκισμὸ τῆς Γερμανίας.

Ἄς ἀκούσουμε καὶ κάποιον ποὺ ξέρει καλύτερα, μιᾶς καὶ τὸν ἔχει δικαιώσει δραματικὰ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου:

««Μονάχα µία ἰσχυρὴ ἐθνικιστικὴ καὶ ἐπεκτατικὴ Ρωσσία θὰ µποροῦσε νὰ ἀποτελέσει δραστικὸ φραγµὸ τῶν τουρκικῶν φιλοδοξιῶν στὰ Βαλκάνια (ὅπου θὰ ἀναζωπυρώνονταν οἱ παλαιοὶ ρωσσικοὶ δεσµοὶ µὲ τὴ Σερβία καὶ τὴ Βουλγαρία) καὶ στὴν Ἀνατολὴ (ὅπου ἐπίσης θὰ ἐνεργοποιοῦνταν ὁ παλαιὸς ἀντιτουρκικὸς ἄξονας Ρωσσίας καὶ Ἰράν). Εἶναι ἄγνωστο ἂν αὐτὸ τὸ ἐνδεχόμενο θὰ ἐπισυμβεῖ ἤ ἂν ἡ Ρωσσία θὰ τελματωθεῖ μακρόχρονα. Πάντως µιὰ ‘φιλελευθεροποίησή’ της, µὲ τὴν ἔννοια τῆς προσαρµογῆς της στὰ ἀµερικανικὰ πρότυπα καὶ στὶς ἀµερικανικὲς ἐπιθυµίες πιθανότατα θὰ σήµαινε τὴν ἀποθράσυνση τῆς Τουρκίας καὶ τὴ χαριστικὴ βολὴ γιὰ τὴν οὐσιαστική, ἂν ὄχι καὶ γιὰ τὴν τυπικὴ ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλλάδας. Ὅσοι σκέφτονται φιλελεύθερα καὶ οἰκονοµιστικὰ ἀσφαλῶς θὰ δυσκολευθοῦν πολὺ νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό, ὅµως εἶναι ἀλήθεια. Μία Ρωσσία ποὺ θὰ ἔµπαινε βαθµηδόν στὸ πετσὶ τῆς παλιᾶς Σοβιετικῆς Ἕνωσης ‒ αὐτὸ εἶναι τὸ πραγµατικὸ φόβητρο τῆς Τουρκίας…».

(Παναγιώτης Κονδύλης)

ΥΓ: Δικαίως μποροῦμε νὰ ἔχουμε παράπονα ἀπὸ τοὺς Ρώσσους. Καὶ στὰ κρύα τοῦ λουτροῦ μας ἔχουν ἀφήσει στὸ ἀπώτερο παρελθόν καὶ ἔχουμε τὶς μνῆμες ἀπὸ τὸν Ἐμφύλιο. Μὴν περιμένετε πάντως ἀγάπες καὶ λουλούδια ἀπὸ κανέναν. Τὸ ζήτημα εἶναι νὰ ἀξιοποιεῖς τὶς σχέσεις μου μὲ τοὺς ἄλλους πρὸς ὄφελός σου καὶ ὄχι νὰ γίνεσαι ὀπαδὸς (καὶ τελικὰ δοῦλος τους).

ΣΩΣΤΟ:

Τὸ Ἰσραὴλ ἔχει δίκιο νὰ εἶναι ὁπλισμένο σὰν ἀστακός. Εἶναι μία χώρα μὲ ἔκταση σὰν τὴν Πελοπόννησο, κυκλωμένη ἀπὸ ἐχθρικὲς μουσουλμανικὲς χῶρες, ποὺ τὸ βάθος τους φθάνει μέχρι τὸ Πακιστᾶν, ἐνῷ πίσω του βρίσκεται ἡ θάλασσα. Ὁ μιλιταρισμὸς εἶναι ὁ μοναδικός τρόπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Καὶ γιὰ νὰ ἐπιβιώσει πρέπει νὰ εἶναι ἄτεγκτο μὲ τοὺς ἐχθρούς του.

Τὸ Ἰσραὴλ ἔχει δίκιο νὰ εἰσβάλει στὴν Γάζα ὕστερα ἀπὸ τὴν μαζικὴ σφαγὴ τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὴν Χαμᾶς μέσα στὰ ἴδια του τὰ ἐδάφη.

Τὸ Ἰσραὴλ δὲν ἔχει καμμία εὐθύνη γιὰ τὸ ὅτι ἡ Χαμᾶς εἶναι τόσο ἀδίστακτη, ὥστε νὰ ἔχει δημιουργήσει ἕνα πυκνό δίκτυο πολεμικῶν βάσεων μέσα σὲ πυκνὸ ἀστικὸ δίκτυο, τοποθετώντας ἐπίτηδες τοὺς ἀμάχους συμπατριῶτες της γιὰ ἀνθρώπινους στόχους, προκειμένου νὰ κάνει δημόσιες σχέσεις μὲ τὰ θύματα τῶν βομβαρδισμῶν.

Οὔτε τὸ Ἰσραὴλ εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὸ ὅτι τὰ δισεκατομμύρια ποὺ ἔχει εἰσπράξει ἡ Χαμᾶς τὰ «ἐπενδύει» φτιάχνοντας ὑπόγειες σήραγγες κάτω ἀπὸ τὴν Γάζα, καὶ ὄχι γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἀνακούφιση τῶν συμπατριωτῶν της.

Ἔχει ἐπίσης δίκιο νὰ ἀνατινάζει τὸ προξενεῖο τοῦ Ἰρὰν στὴν Δαμασκό, ἀφοῦ γνωρίζανε κι οἱ πέτρες ὅτι ἀποτελοῦσε κέντρο τῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ Ἰρὰν κατὰ τοῦ Ἰσραήλ.

Καί, τέλος, ἔχει δίκιο νὰ ἐπιθυμεῖ τὴν ἐξόντωση τῆς Χαμᾶς, ἀφοῦ ἡ Χαμᾶς ἐπιδιώκει ρητὰ τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων καὶ τὴν δημιουργία τοῦ Μεγάλου Χαλιφάτου (στὰ ἐδάφη τοῦ ὁποίου περιλαμβάνεται καὶ ἡ Ἑλλάδα).

Τὴν γενοκτονία οἱ Ἑβραῖοι τὴν ἔχουν ζήσει στὸ πετσί τους μὲ τὸ Ὁλοκαύτωμα. Καὶ εἶναι ἀπολύτως λογικὸ νὰ μὴν θέλουν νὰ τὸ ξαναζήσουν.

Ἡ Παλαιστίνη ἀποτελεῖ ἐπιπλέον τὴν ἱστορικὴ κοιτίδα τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία ξεριζώθηκε καὶ ἔκτοτε ζοῦσε στὴν Διασπορὰ μετὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ δεύτερου Ναοῦ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους. Οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ ἐπιστρέψουν στὴν (μοναδική τους) πατρίδα ἀκόμη καὶ ὕστερα ἀπὸ 2000 χρόνια.

Ἅμα δὲν τοὺς θέλουμε στὰ πόδια μας, ἀλλὰ δὲν τοὺς θέλουμε οὔτε στὴν Παλαιστίνη, τότε ποῦ τελικὰ τοὺς θέλουμε;

Δὲν συζητῶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀνθεβραϊκὸ μπουλντόγκ στὸν ἐγκέφαλο.

Οὔτε εἶναι δική μας δουλειὰ νὰ λύσουμε (τὸ ἄλυτο) Μεσανατολικό.

ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ:

Τὸ Ἰσραὴλ εἶναι κι αὐτὸ ὀργανικὸ στοιχεῖο τοῦ περιφερειακοῦ μας συστήματος καὶ βρίσκεται ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κύπρο.

Καὶ βρίσκεται σὲ στρατηγικὴ ἀντιπαλότητα μὲ τὴν Νεο-Οθωμανικὴ Τουρκία.

Ἀποτελεῖ ἐπίσης τὸν κυματοθραύστη τοῦ Ἰσλαμισμοῦ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο.

Ἡ Κύπρος εἶναι τὸ μόνο γεωστρατηγικό του βάθος στὴν περιοχή.

Καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι φυσικὸς σύμμαχος τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Κύπρου.

Θέλουμε Ἰσλαμικὸ Χαλιφᾶτο ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κύπρο;

Δὲν μᾶς φθάνει ἡ Τουρκία στὸ ἐξωτερικὸ καὶ οἱ χιλιάδες «ἐπενδυτές» στὸ ἐσωτερικό;

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, μία ἄμεση ἐμπλοκὴ τῆς Ἑλλάδας στὸ τεράστιο φρενοκομεῖο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μόνο κακὸ μπορεῖ νὰ τῆς κάνει, εἰδικὰ στὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται.

Ἔχουμε συμφέροντα μὲ τὶς ἀραβικὲς χῶρες, ὄχι μόνο μὲ τὶς πετρελαϊκὲς ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ἀντιτουρκικὸ Ἰρᾶν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Συρία.

ΥΓ: Δὲν δίνω δεκάρα γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν Κωνσταντινούπολη κατοικοῦν 15 ἑκατομμύρια ἀλλόφυλοι. Τὸ μόνο μου πρόβλημα γιὰ νὰ «πάω καὶ νὰ τοὺς πάρω τὴν γῆ τους» ὕστερα ἀπὸ 570 (ἤ ὅσα) χρόνια εἶναι ὅτι στὸ χάλι ποὺ βρίσκομαι δὲν ἔχω τὴν παραμικρὴ δυνατότητα οὔτε κἄν νὰ τὸ ὀνειρευτῶ.

Κι ὅσον ἀφορᾶ τὰ παιδιά, ἄν πρέπει νὰ ἐπιλέξω ἀνάμεσα στὰ δικά μου καὶ στὰ παιδιὰ τῶν ἄλλων, θὰ προτιμήσω σίγουρα νὰ ζήσουν τὰ δικά μου. Δὲν ξέρω τί θὰ ἔκαναν οἱ ἀγαπούληδες.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Τὸ Ἐθνικὸ Συμφέρον ἐπιβάλλει:

– Τὴν ἄμεση ἀπεμπλοκή μας ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Ρωσσίας (μὲ χρήσιμο ἠλίθιο τοὺς Οὐκρανοὺς ἐθνικιστές). Τηροῦμε τὰ διπλωματικὰ προσχήματα (περὶ εἰρήνης, συνεννοήσεως κ..λπ. κ.λπ.), καὶ Παύουμε Τώρα νὰ δίνουμε ὅπλα καὶ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς Ἀμερικανοὺς νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν Ἀλεξανδρούπολη.

– Καμμία ἀνάμειξη στὸ Μεσανατολικὸ Φρενοκομεῖο. Δὲν ἐνοχλοῦμε τοὺς Ἑβραίους. Παίρνουμε τὸ ναυτικὸ μας ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, Τηροῦμε τὶς Ἰσορροπίες γιὰ νὰ τὰ ἔχουμε καλὰ μὲ ὅλους (ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Χαμᾶς) -καὶ εἰδικὰ τὴν Αἴγυπτο (ποὺ εἶναι κατὰ τοῦ ἰσλαμισμοῦ) καὶ τὸ (ἀντιτουρκικὸ) Ἰρᾶν. Καὶ ἐπ’ οὐδενὶ δὲν φορτώνουμε τὴν Κύπρο μὲ πρόσφυγες. Οὔτε ἀφήνουμε τοὺς Βρετανοὺς νὰ κάνουν ὅ,τι γουστάρουν.

Ο ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ «ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

Ὁ Κασελάκης διαβάζει προσφάτως τὸ «Πιστεύω» στὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ Μανχάταν, παρουσία ἐκπροσώπων τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας καὶ τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας (αὐτοὺς ποὺ ψήφισαν τὸ νομοσχέδιο δηλαδή).

Ἡ «σημαία τῆς ἀγάπης» κυματίζει πρὸ πολλοῦ ἔξω ἀπὸ τὸν ἐπισκοπικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου στὴν Νέα Ὑόρκη.

Ὅπως μᾶς εἶχε διαβεβαιώσει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος, ὅσοι καταδικάζουν τὴν σημαία ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ δὲν ἔχουν καλοσύνη (have no kindness).

Νὰ σᾶς ἐνημερώσω ὅτι ὁ Ἐλπιδοφόρος μόλις ἀναδείχθηκε ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ» στὶς ΗΠΑ (γιατί ὅλες οἱ «ἐκκλησίες» εἶναι διαφορετικὲς «ὁδοί» ποὺ «ὅλες ὁδηγοῦν στὸν Χριστό»). Τὰ ἀγαθὰ ἀγάπης κτῶνται!

Μὴν ἀνησυχεῖτε! Ὑπάρχει πολὺς δρόμος ἀκόμη, γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ἀπέραντη, ἀλλὰ δὲν ξέρω ἄν ἡ μικροψυχία μας μπορεῖ νὰ τὴν χωρέσει.

Κι ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἀγαπάει ἀκόμη καὶ τὸν διάβολο, μήπως νὰ τὸν ἀγαπήσουμε κι ἐμεῖς; Τί λέτε;

Τὸ τελευταῖο θὰ μᾶς τὸ παρουσιάσουν ὡς τὸ ἀποκορύφωμα τῆς «μίμησης Χριστοῦ». Ἤδη γίνεται ἄλλωστε.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ VS ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΣ ΟΠΑΔΙΣΜΟΣ

Καμμία ἀπολύτως στρατιωτικὴ ἐμπλοκὴ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἡ Ἑλλάδα στὸ Μεσανατολικὸ καὶ τὸ Οὐκρανικό, ἄν ἦταν ἀληθινὸ Ἐθνικὸ Κράτος, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀσκοῦσε ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μὲ γνώμονα τὰ ἐθνικά συμφέροντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Δυστυχῶς, ὅμως, ἔχει ἐμπλοκὴ καὶ στὰ δύο, ἐνεργώντας ὡς ἐθελόδουλος ὑποτελῆς τῶν Ἀμερικανῶν, ἀφοῦ ἡ ἰθύνουσα τάξη τοῦ νεοελληνικοῦ προτεκτοράτου ἔχει ἀναλάβει τὸν ρόλο τοῦ τοποτηρητὴ τῶν συμφερόντων τοῦ Ἀτλαντισμοῦ.

Θὰ τὸ ποῦμε γιὰ πολλοστὴ φορά. Στὶς διεθνεῖς σχέσεις ὑπάρχουν μόνο συμφέροντα -καὶ τὰ κυρίαρχα κράτη ἐνεργοῦν ἐπὶ τῇ βάση τοῦ (κυνικοῦ) ρεαλισμοῦ ποὺ ἐπιτάσσουν τὰ συμφέροντά τους (μὲ τὸν τρόπο -ὀρθὸ ἤ ἐσφαλμένο- μὲ τὸν ὁποῖον κάθε φορὰ τὰ ἀντιλαμβάνονται).

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁποιαδήποτε σοβαρὴ συζήτηση γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ εἶναι ἐθνικῶς «νόμιμη», ὅταν διεξάγεται μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο -χωρὶς ὀπαδισμούς, ἰδεολογισμούς, ἐμμονὲς καὶ συναισθηματισμούς.

Ὑποτελεῖς λαοί, ποὺ ἡ ἰθύνουσα τάξη τους ἀποτελεῖ ἐνεργούμενο ξένων δυνάμεων, ἀντιλαμβάνονται τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μὲ ὅρους ὀπαδισμοῦ -ἀφοῦ οἱ ἰθύνοντες εἶναι οἱ ἴδιοι ὀπαδοί. Καὶ ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα ὡς ὑποτελῆς χώρα ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα. Ἐξ οὗ καὶ ὁ λαὸς ὅταν ἀνακύπτουν σοβαρὰ ζητήματα διεθνῶν σχέσεων ποὺ ἐπηρεάζουν τὴν χώρα -ὅπως τὸ Μεσανατολικὸ καὶ τὸ Οὐκρανικό- δὲν συζητεῖ τὰ ζητήματα ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος, ἀλλὰ διχάζεται ὀπαδικῶς τασσόμενος μὲ τὰ συμφέροντα τῶν (ὅποιων) ξένων -γίνεται ὀπαδὸς τῶν ἄλλων, ἐπικαλούμενος ὡς «κερασάκι στὴν τούρτα» διάφορα ἰδεολογικὰ φληναφήματα καὶ συναισθηματικὲς παρορμήσεις.

Σὲ ἕνα κράτος ποὺ δημιουργήθηκε σχεδὸν ἐξ ἀρχῆς ὡς κατεξοχὴν ὄργανο τῶν (τότε) δυτικῶν συμφερόντων, τὰ πρῶτα κόμματα ποὺ ἱδρύθηκαν ἦταν τὸ ἀγγλικό, τὸ γαλλικὸ καὶ τὸ ρωσσικό -ἦταν κόμματα ὀπαδῶν τῶν «προστατιδῶν δυνάμεων».

Ἡ νοοτροπία τοῦ ὀπαδισμοῦ διαποτίζει (καὶ ἀκυρώνει) κάθε ἀπόπειρα συζήτησης γιὰ ζητήματα διεθνῶν σχέσεων. Ἄν ὑποστηρίζεις ὅτι τὸ ἐθνικὸ συμφέρον δὲν συνάδει μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Οὐκρανία εἶσαι ρωσσόδουλος («πουτινάκι»). Ἄν ὑποστηρίζεις ὅτι τὸ ἐθνικὸ συμφέρον δὲν συνάδει μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ἱσλαμισμοῦ, εἶσαι ἐβραιόδουλος, σιωνιστής, ἀναίσθητος ἀπέναντι σὲ χιλιάδες νεκρὰ παιδιὰ κ.λπ. (μαζὶ μὲ γνωστὰ περὶ «παγκόσμιας ἑβραϊκῆς συνωμοσίας», τὰ περίφημα «Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν», τὰ περὶ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς τῶν πολιτικῶν, καὶ ἄλλες τέτοιες σαχλαμάρες μὲ τὶς ὁποῖες διατρέφεται τὸ πόπολο).

Καὶ ἀσφαλῶς (!) γιὰ νὰ ἔχεις αὐτὲς τὶς ἀπόψεις, θὰ πρέπει σίγουρα καὶ νὰ τὰ «παίρνεις», ἀφοῦ ἡ ὑποτέλεια τῆς ντόπιας ἰθύνουσας τάξης πρὸς τοὺς ξένους γίνεται ἀσφαλῶς μὲ τὸ ἀζημίωτο.

Κατὰ μάνα, κατὰ κύρη, κατὰ γιὸ καὶ θυγατέρα.

Θὰ πρέπει, ἐπιτέλους, νὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεπτόμαστε Ἐθνικά, δηλαδὴ Ἐθνικιστικά, ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τοὺς ὀπαδισμούς, τοὺς ἰδεολογισμούς, τοὺς (κάθε εἴδους) διεθνισμοὺς καὶ τοὺς κούφιους συναισθηματισμούς.

Δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι (καὶ οὔτε φυσικὰ μποροῦμε!) νὰ ἐπιλύσουμε τὰ ζητήματα τῶν διεθνῶν σχέσεων. Κανένας δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει, οὔτε πρόκειται νὰ μᾶς δώσει σημασία, παρὰ μόνο ἄν θέλει νὰ βρεῖ χρήσιμους ἀνόητους γιὰ νὰ τοὺς ἀξιοποιήσει πρὸς ὄφελός του. Ἄν δὲν εἴμαστε ἐμεῖς μὲ τὸν ἑαυτό μας, τότε κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ πάρει τὸ μέρος μας.

Τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ σταθμίζουμε τὰ πράγματα μὲ ἀποκλειστικὸ κριτήριο τὸ Ἐθνικὸ Συμφέρον.

Θὰ πρέπει νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε εἶμαι ἀντικείμενο τῆς ἱστορίας τῶν ἄλλων καὶ νὰ γίνουμε ὑποκείμενο τῆς δικιᾶς μας ἱστορίας.

Σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιὰ τὰ ἰδεολογικὰ ἐπικαλύμματα (τῶν πολὺ ἁπτῶν συμφερόντων) ποὺ σημάδεψαν τὸν Ψυχρὸ Πόλεμο.

Σήμερα ὁ μόνος διεθνὴς παίκτης ποὺ ἐπικαλεῖται ἰδεολογικὰ κίνητρα κατὰ τῆς παρακμάζουσας Δύσης εἶναι ὁ ἰσλαμισμὸς (πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸν ἐμπόδισε διόλου νὰ συνεργάζεται μαζί της ἐναντίον κοινῶν ἀντιπάλων).

Δὲν ὑπάρχει «ἀντιδυτικὸ στρατόπεδο», ὅπως ἦταν τὸ «σοβιετικὸ μπλόκ».

Οὔτε ὑπάρχει κοσμοθεωρητικὴ ἐναλλακτική.

Ἡ Ρωσσία δὲν ἔχει πιὰ ἰδεολογία, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ρωσσικὸ ἐθνικισμό.

Ἡ Κίνα προωθεῖ τὸν δικό της ἐθνικισμὸ καὶ ἔχει νὰ προβάλλει ἕναν «κομμουνιστικὸ καπιταλισμό», ποὺ θέλγει ὡς μοντέλο κοινωνικῆς ὀργάνωσης τοὺς δυτικοὺς παγκοσμιοποιητές.

Ἡ Ἰνδία προτάσσει κι αὐτὴ τὸν δικό της ἰνδουιστικὸ ἐθνικισμό.

Σὲ πεῖσμα τῆς ἀντεστραμμένης εἰκόνας ποὺ καλλιεργεῖ ἡ δυτικὴ προπαγάνδα, ὁ ἐθνικισμὸς θάλλει στὸν μὴ δυτικὸ κόσμο.

Καὶ ὁ ἐθνικισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἐκ τῆς φύσεώς του διεθνιστικὴ ἰδεολογία (ἐκτὸς κι ἄν ὁ «ἐθνικισμός» εἶναι ὁ ψευδεπίγραφος τίτλος γιὰ νὰ κρυφτοῦν τὰ πτώματα τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: ὁ φασισμός, καὶ εἰδικὰ ὁ ἐθνικοσοσιαλισμός). Ὁ Ἐθνικισμὸς δὲν εἶναι ἰδεολογία ὀπαδῶν τῶν κάθε εἴδους ξένων. Ὁ Ἐθνικισμὸς εἶναι ἡ ἰδεολογία τοῦ Δικοῦ Σου ἔθνους -καὶ μονάχα αὐτοῦ.

Σὲ ἕναν κόσμο ὀξύτατων διακρατικῶν συγκρούσεων (ποὺ τὰ θερμά του σημεῖα βρίσκονται σήμερα στὴν περιοχή μας) μόνο μία Ἐθνικιστικὴ Πολιτικὴ μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα, σὲ μία περίοδο ποὺ τὸ ταχύτατα παρακμάζον νεοελληνικὸ προτεκτορᾶτο καλεῖται νὰ μπεῖ μέσα στὴν φωτιὰ τῆς ἐπαπειλούμενης γενικῆς σύρραξης, ποὺ φαίνεται νὰ πλησιάζει ὅλο καὶ περισσότερο.

Θὰ γίνουμε καύσιμη ὕλη γιὰ τὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων;

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΠΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τὸν τρίτο αἰῶνα ὁ «ἐθνικὸς» (παγανιστὴς) ποιητὴς Παλλαδὰς ἔγραψε τὸ ἀκόλουθο ἐπίγραμμα, ποὺ τότε ἔγινε γνωστό, ἐπειδὴ ἐξέφραζε τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς:

«σκηνὴ πᾶς ὁ βίος καὶ παίγνιον· ἤ μάθε παίζειν

τὴν σπουδὴν μεταθείς, ἤ φέρε τὰς ὀδύνας.

ὁλόκληρος ὁ κόσμος εἶναι σκηνὴ καὶ παιχνίδι:

ἤ μάθε νὰ παίζεις τὸ ρόλο σου

ἀφοῦ ἀφήσεις κάθε σοβαρὴ σκέψη

ἤ ἀλλιῶς ἄς ὑποφέρεις τὶς ὀδύνες

Ὁ Παλλαδὰς ἔζησε τὸν τέταρτο αἰῶνα: ὅμως ἤδη στὸν τρίτο αἰώνα πρέπει νὰ ὑπῆρχαν πολλοὶ ποὺ μοιράζονταν τὰ αἰσθήματά του. Κοιτᾶξτε τὰ λόγια τοῦ Κυπριανοῦ, ποὺ ἦταν σύγχρονος τοῦ Πλωτίνου. «Ὁ κόσμος σήμερα», λέει, «μιλάει ἀπὸ μόνος του: μὲ τὴ μαρτυρία τῆς παρακμῆς του ἀναγγέλλει τὴ διάλυσή του.

[…] Τὸν τέταρτο αἰῶνα ὁ παγανισμὸς μοιάζει μὲ ζωντανὸ πτῶμα ποὺ ἀρχίζει νὰ διαλύεται μόλις τὸ κράτος παύει νὰ τὸν ὑποστηρίζει. Καὶ εἶναι δύσκολο νὰ πιστέψουμε ὅτι ἡ προσπάθεια τοῦ Ἰουλιανοῦ νὰ τὸν ἀναστήσει μὲ ἕνα μεῖγμα ἀποκρυφισμοῦ καὶ ἠθικολογίας μποροῦσε νὰ ἔχει κάποια μόνιμη ἐπιτυχία, ἀκόμη κι ἄν ἐκεῖνος εἶχε ζήσει γιὰ νὰ ἐπιβάλλει τὸ πρόγραμμά του. Ἡ ζωτικότητα εἶχε χαθεῖ· ὅπως λέει ὁ Παλλαδὰς μιλώντας γιὰ τὴν τελευταῖα γενιὰ τῶν μορφωμένων παγανιστῶν: «Ἄν ἐμεῖς εἴμαστε ζωντανοί, τότε ἡ ἴδια ἡ ζωὴ εἶναι νεκρή». Ἕνας λόγος γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ χριστιανισμοῦ ἦταν ἁπλῶς ἡ ἀδυναμία καὶ ἡ κόπωση τοῦ ἀντιπάλου· ὁ παγανισμὸς εἶχε χάσει τὴν πίστη του τόσο στὴν ἐπιστήμη ὅσο καὶ στὸν ἑαυτό του.

Ὁ χριστιανισμός, ἀπὸ τὴν ἄλλη, κρίθηκε ἄξιος νὰ ζήσει ἐπειδὴ θεωρήθηκε ἄξιος νὰ πεθάνει κανεὶς γι’ αὐτόν. Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ Λουκιανός, ὁ Μάρκος Αὐρήλιος, ὁ Γαληνὸς καὶ ὁ Κέλσος ἦταν, παρὰ τὶς ἀπόψεις τους, ἐντυπωσιασμένοι ἀπὸ τὸ θάρρος τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στὸ θάνατο καὶ στὸ μαρτύριο. Καὶ αὐτὸ τὸ θάρρος πρέπει νὰ ἀποτέλεσε τὴν πρωταρχὴ πολλῶν προσηλυτισμῶν (ὁ Ἰουστῖνος εἶναι ἕνα παράδειγμα). Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴ σύγχρονη πεῖρα τῶν πολιτικῶν μαρτυρίων ὅτι τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ἡ σπορὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀρκεῖ βεβαίως νὰ πέφτει ἡ σπορὰ σὲ πρόσφορο ἔδαφος καὶ νὰ μὴν εἶναι πολὺ πυκνή. Ἀπὸ τὴν ἄλλη λίγοι ἦταν οἱ παγανιστὲς μάρτυρες ὑπὸ χριστιανικὴ κυριαρχία -ὄχι γιατὶ ὁ χριστιανισμὸς ἦταν πιὸ ἀνεκτικός, ἀλλὰ γιατὶ ὁ παγανισμὸς ἦταν τότε πολὺ φτωχὸς γιὰ νὰ ἀξίζει μιὰ ζωή».

Dodds R. Eric, «Ἐθνικοὶ καὶ Χριστιανοὶ σὲ μία ἐποχὴ ἀγωνίας», σ. 33-34, 203, μτφ. Κώστας Ἀντύπας, ἐκδόσεις «Ἀλεξάνδρεια», 1995

Ἡ ἱστορικὴ σκηνὴ δείχνει ὅτι ὁ θρησκευτικὸς ζηλωτισμὸς στὸ τέλος θριαμβεύει ἔναντι τοῦ σκεπτικισμοῦ καὶ τοῦ μηδενισμοῦ, ποὺ θάλλουν πάντοτε σὲ ἐποχὲς βαθειᾶς παρακμῆς. Ὅσοι ἐξιδανικεύουν τὴν ἐκκοσμίκευση, διακηρύττουν ἁπλῶς μία νέα θρησκεία: τὴν θρησκεία τοῦ κόσμου.

Στὶς δυτικὲς κοινωνίες ἡ θρησκεία τοῦ κόσμου προσλαμβάνει τὴν μορφὴ τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας, τῆς παγκοσμιοποίησης τῶν ἀγορῶν, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, τοῦ ἐπιστημονισμοῦ. Εἶναι ὁ ὕστερος φιλελευθερισμός, ποὺ ἔχει ἐνσωματώσει τὴν πάλαι ποτὲ ἀριστερά.

Ἡ παναίρεση τοῦ «οἰκουμενισμοῦ» εἶναι ἡ θρησκευτικὴ πτυχὴ τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας. Εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἀρχῶν τοῦ φιλελευθερισμοῦ στὸν χῶρο τῆς θρησκείας. Καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι μία ὑπόθεση καθαρὰ δυτική, καὶ ἄρα καταδικασμένη στὸν αἰώνιο θάνατο, ἀφοῦ πρῶτα ἐπιτελέσει τὴν μέγιστη ἀσέβεια.

Τρεῖς θρησκεῖες διεκδικοῦν τὸν ταχέως παρακμάζοντα δυτικό κόσμο. Τὸ ἀνερχόμενο ἰσλάμ διαθέτει ἤδη ἕναν μεγάλο ἀριθμὸ πιστῶν στὴν Δύση, τὴν ὁποία σιχαίνονται καὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν «ἀλήθεια» τους, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία οἱ φιλελεύθεροι μποροῦν νὰ αὐτοκτονήσουν γιὰ ὁτιδήποτε ἄλλο παρὰ νὰ πεθάνουν γιὰ τὸν φιλελευθερισμό. Μόνο μία τρίτη δύναμη, μὲ ζηλωτὲς ποὺ ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς Μίας, Καθολικῆς καὶ Ἀπόλυτης Ἀλήθειας μπορεῖ νὰ θριαμβεύσει πάνω του.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΦΑΛΤΑΪΤΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ 1955-59 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ἀκολουθεῖ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τῆς Ἀναστασίας Φαλτάϊτς μὲ τίτλο «Τὸ πρῶτο μνημόσυνο τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου ἀπὸ τὸν Μάνο Φαλτάϊτς καὶ τὸ φοιτητικὸ κίνημα τὴν περίοδο τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγῶνα 1955-59 στὴν Ἀθήνα» (δημοσιεύθηκε στὸ τεύχος τοῦ περιοδικοῦ ΤΟ ΕΝΖΥΜΟ, τεῦχος ΣΤ):

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν ὁμιλία ποὺ γράφτηκε ἀπὸ τὴν Ἀναστασία Φαλτάϊτς γιὰ τὴν «γιορτὴ τοῦ Ἴωνος 2019» ποὺ διοργανώθηκε στὶς 20/10/2020 ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ Ἐνημερώσεως Ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων.

Εὐχαριστοῦμε θερμὰ γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, καὶ μέσω τοῦ ἱστολογίου μας, τὴν Ἀναστασία Φαλτάϊς ἀπὸ τὸ Μουσεῖο Φαλτάϊτς γιὰ τὴν εὐγενική της παραχώρηση νὰ δημοσιεύσουμε τὸ κείμενό της καθὼς καὶ τὸ προφητικὸ ντοκουμέντο τοῦ Μάνου Φαλτάϊτς τοῦ 1963 μὲ τίτλο: «Κοινὴ Ἀγορά – ὁ προάγγελος τῆς οἰκονομικῆς μας καταστροφῆς καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ἐκμηδενίσεως» στὸ περιοδικό μας.

«Κλήθηκα, αὐτὸ τὸν καιρό, νὰ συμμετάσχω σ’ αὐτὴ τὴν ἡμερίδα γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ποὺ ὁ Μάνος καὶ οἱ παλιοὶ συναγωνιστές μας ἀποκαλούσαμε -μαζὶ μὲ τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο- Προφῆτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ χαρακτηρισμός τους αὐτός, πέραν τῶν ἄλλων, ἀποδίδει μὲ τὸν ἀκριβέστερο τρόπο, τὴν οὐσία τῆς προσωπικότητάς τους καὶ τὴν μέγιστη συμβολή τους στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τοῦ βάθους τῆς Ἐθνικῆς Ἰδέας […]

Γιὰ τοῦτο τὸ θέμα γράφει ὁ ἴδιος ὁ Μάνος στὰ ἀνέκδοτα ἀπομνημονεύματά του, τὰ ἑξῆς:

«Οἱ συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου τὸ 1959 πάγωσαν τὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων. Ὁ ἀγῶνας τῆς Κύπρου, ἔκλεινε μ’ ἕνα χαρτὶ στὰ διπλωματικὰ τραπέζια τῶν παρασκήνιων, ὅπως συνήθως γίνεται, ὕστερα ἀπ’ ἀγῶνες μὲ φωτιὰ καὶ αἷμα. Οἱ ἀγῶνες ὅμως αὐτοὶ εἶναι τὸ ὅραμα, κι ὅταν ἀκόμα γίνονται μνήμη, γιατὶ ἡ ἱστορία ἐνῶ μιλάει γιὰ τοὺς χρόνους ποὺ πέρασαν, κατὰ περίεργο τρόπο, εἶναι αὐτὴ ποὺ πλάθει τὰ σχέδια γιὰ τὸ μέλλον.

Εἶναι σὰ νὰ μὴν πέθαναν τὰ πνεύματα, καὶ θέλουνε νὰ μποῦνε πάλι στὴ ζωὴ καὶ στὸ προσκήνιο. Σὰ νάρχονται ἐνσαρκωμένα στοὺς δικούς μας τοὺς καιρούς, καὶ νὰ φωλιάζουν στὰ δικά μας κορμιά, κουνῶντας μας γιὰ πράξεις ποὺ ζητοῦνε συνέχεια.

Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος, μιλοῦσε ἀπὸ χρόνια στὴν καρδιά μου καὶ ὁδηγοῦσε τὴ σκέψη μου μαζὶ μὲ κάποιους ἄλλους Ταγοὺς τῶν Ἑλλήνων πούχαν διαμορφώσει τὴ συνείδηση καὶ τὴ σκέψη μου.

Ἦταν αὐτοὶ ποὺ τοὺς ὀνόμαζα Προφῆτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιατὶ προμήνυαν τὴν ἀναγέννηση τῆς φυλῆς μας, καλῶντας την νὰ πετάξει τὸ φθαρμένο πετσί της, ὅπως τὰ φίδια, καὶ νὰ γυρίσει μὲ νέες δυνάμεις σὲ μεγάλα ὁράματα καὶ ἀγῶνες. […]

Ὁ Γιαννόπουλος, εἶχε τὴ δύναμη καὶ τὴ μοναδικότητα νὰ γκρεμίζει καὶ νὰ χτίζει μαζί. Νὰ μαστιγώνει καὶ νὰ ἐξυψώνει τὸν Ἕλληνα τὴν ἴδια στιγμὴ κι ἀπολύτως παράλληλα. Στὸν κύκλο τῆς ὁμάδας μας, δίδασκα ἀπὸ τότε τὸν Γιαννόπουλο μαζὶ μὲ τὸν Δραγούμη, καθὼς ἐπίσης καὶ ποιήματα ἐπιλεγμένα τῶν κορυφαίων Ἑλλήνων ποιητῶν, ὅπως τοῦ Παλαμᾶ, Βαλαωρίτη, Μαβίλη κι ἄλλων, ποὺ δίδασκαν Ἑλληνισμὸ κι ἀναγέννηση.[…]

Ὁ Γιαννόπουλος ἦταν ὁ κυριότερος ἀντίπαλος τῆς δυτικοποίησης τῶν Ἑλλήνων καὶ εἶχε ἀφιερώσει τὴν ζωή του στὴν ἀφύπνισή τους, καλῶντας τους νὰ στηριχτοῦν στὸν δικό τους πολιτισμὸ καὶ τὶς δικές τους δυνάμεις.»

Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Sylvain Gouguenheim (Συλβαῖν Γκουγκενέμ)

Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ἕνα βιβλίο κόλαφος τοῦ Γάλλου καθηγητὴ τῆς Μεσαιωνικῆς Ἱστορίας Sylvain Gouguenheim, ποὺ ἀμφισβητεῖ τὴ λανθασμένη ἀντίληψη ὅτι ἡ Δύση ἀνακάλυψε τὴν ἑλληνικὴ γνώση κατὰ τὸν Μεσαίωνα χάρη στὶς ἀραβικὲς μεταφράσεις.

Τὸ συγκεκριμένο βιβλίο μαζὶ μὲ τὸ προηγούμενό του «Ὁ Ἀριστοτέλης στὸ Μον Σαῖν Μισέλ» ἀποτελοῦν φωτεινὸ φάρο ἀπέναντι στὸν ἱστορικὸ ἀναλφαβητισμὸ καὶ προκάλεσαν ἀναταραχὴ καὶ ἀντιδράσεις στὴ γαλλικὴ ἀκαδημαϊκὴ κοινότητα, ἡ ὁποία σὲ μεγάλο βαθμὸ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἕνα πνεῦμα «πολιτικῆς ὀρθότητας» ἀπέναντι στὸ Ἰσλάμ.

Τὸ ἔργο τοῦ Gouguenheim μᾶς ἐξηγεῖ ( 700 παραπομπές, 400 ἔργα βιβλιογραφία, συχνὰ μὲ ἀποσπάσματα ) τί ἔκανε τὸ ξεχασμένο ἔκτοτε «Βυζάντιο» γιὰ ἐμᾶς, ὑπογραμμίζοντας πὼς ἡ δόξα τῶν Ἑλλήνων τοῦ Μεσαίωνα εἶναι ὅτι μᾶς ἔχουν μεταδώσει τὴν οὐσία ὅλων ὅσων ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιο τοῦ σημερινοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

Αὐτὸ δὲν ἀκυρώνει καθόλου τὸ ἔργο τοῦ Ἀβερρόη, ἀλλὰ ἐπανατοποθετεῖ στὴ σωστὴ του θέση αὐτὸν πού, μὴ ξέροντας ἑλληνικά, εἶχε πρόσβαση στὸν Ἀριστοτέλη μόνο ἀπὸ ἀραβικὲς μεταφράσεις ἀπὸ τὴ Βαγδάτη καὶ ἐργαζόταν κάτω ἀπὸ πολιτικὴ πίεση. Ὁ Ἀβερρόης ἄλλωστε θὰ ἐξοριστεῖ ἀπὸ τὸν Ἀμποῦ Γιουσοῦφ Γιακούμπ καὶ τὰ βιβλία του θὰ καοῦν, καθιστώντας τὸ ἔργο του ἕνα φευγαλέο φῶς στὴν Ἀνδαλουσία, ποὺ γρήγορα ἔσβησε καὶ παρέμεινε χωρὶς διαδόχους (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Σουφισμὸ καὶ αὐτὸν διωκόμενο ).

Ὁ μουσουλμανικὸς κόσμος ἐν γένει δὲν ἔδειξε ποτὲ κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν Ὅμηρο, τὸ Θουκυδίδη, τὸν Ξενοφῶντα, τὸν Σοφοκλῆ, τὸν Εὐριπίδη. Ἡ ἐπιρροὴ τοῦ Ἀβερρόη ἦταν βέβαια σημαντική, ἀλλὰ πίσω του ὑπῆρχε πάντα ὁ Ἀριστοτέλης. Ἐπίσης, τὸ βυζαντινὸ δίκαιο (Ἰουστινιάνειος Κώδικας, τὰ Βασιλικά), διάδοχος τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ σημερινὸ γαλλικὸ δίκαιο, ἔχοντας τὶς ἴδιες καταβολές.

Τὸ βιβλίο ἀποκτᾷ μεγαλύτερη ἀξία ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀντικειμενικότητά του μιᾶς καὶ γράφτηκε ἀπὸ ἕνα συγγραφέα μὴ-Ἕλληνα καὶ μὴ-Χριστιανό Ὀρθόδοξο, οὐδέτερο παρατηρητὴ καὶ βαθὺ γνωστὴ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς ἱστορίας.

Στυλιανὸς Καβάζης

Πηγή: Ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Προσκυνητής»

https://proskynitis.blogspot.com/…/sylvain-gouguenheim…

ΥΓ: Ὁ πολυτονισμὸς εἶναι δικός μας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ»: «ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΠΑΛΑΤΙΑ»

Μὲ τὴν πρωτοφανῆ καὶ κατάφωρα ἀντισυνταγματικὴ παραπομπὴ τῶν «Σπαρτιατῶν» ἡ Νέα Δημοκρατία (ὅ,τι πιὸ βρωμερὸ καὶ τρισάθλιο ἔχει περάσει ποτὲ ἀπὸ τὴν χώρα -μέχρι σήμερα φυσικά, διότι ἕπεται καὶ συνέχεια) φτύνει κατάμουτρα τοὺς 250.000 ψηφοφόρους τους καὶ τοὺς κοροϊδεύει κι ἀπὸ πάνω, ἀφοῦ τοὺς παραπέμπει τὸ κόμμα μὲ τὴν γελοῖα κατηγορία (ἐλέῳ Βορίδη) τῆς «ἐξαπάτησης ψηφοφόρων».

Ἄν εὐσταθοῦσε μιὰ τέτοια κατηγορία περὶ «ἐξαπατήσεως ψηφοφόρων», τότε θὰ ἔπρεπε νὰ κάτσουν στὸ σκαμνὶ ὅλα τὰ κόμματα ποὺ ἔχουν κυβερνήσει τὴν χώρα (ἄλλο ποὺ οἱ ψηφοφόροι ἔχουν συνηθίσει νὰ τοὺς κοροϊδεύουνε).

Καὶ ταυτοχρόνως φτύνει κατάμουτρα 10.000.000 ψηφοφόρους -οἱ ὁποῖοι παριστάνουν ὅτι βρέχει- λέγοντάς τους ὀρθὰ-κοφτὰ ὅτι μποροῦν νὰ ψηφίζουν μονάχα τὰ κόμματα ποὺ γουστάρει ὁ Μητσοτάκης καὶ τὸ καθεστὼς τοῦ Πανσυμμοριτισμοῦ, ποὺ ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὸν τόπο καὶ ἔχει καταδιαβρώσει ὅλους τοὺς θεσμούς.

Τὸ ὅτι ἐμεῖς δὲν ψηφίσαμε «Σπαρτιᾶτες» -ὅπως καὶ κανένα ἄλλο κόμμα (ἐντὸς ἤ ἐκτὸς Βουλῆς) τοῦ λεγομένου «πατριωτικοῦ χώρου» -γιὰ λόγους ποὺ εἶναι εὐνόητοι γιὰ ὅσους μᾶς παρακολουθοῦν συστηματικά- εἶναι ἕνα τελείως διαφορετικὸ ζήτημα. Γιατί τὴν ἴδια ἀντίδραση θὰ εἴχαμε ἄν ἐπρόκειτο γιὰ ὁποιοδήποτε ἄλλο κόμμα.

Καὶ τὴν ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μπλιάχχχ!) νὰ καρατομοῦσαν τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἀντίδραση θὰ εἴχαμε. Κι αὐτὸ τὸ ἀποδείξαμε ὅταν καταδικάσαμε ἀμέσως τὴν σύλληψη τῶν βουλευτῶν τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς» (ἐπίσης μπλιάχχχ!) ὅταν ἤμασταν στὴν ἄκρα Ἀριστερά.

Κανένας Σαμαρᾶς καὶ κανένας Μητσοτάκης δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφασίζει γιὰ τὸ τί θέλει νὰ ψηφίσει ὁ κόσμος, ἐφόσον μιλᾶμε μὲ ὅρους δημοκρατίας. Ἀκόμη καὶ στὴν σκληρὴ ἐποχὴ τοῦ Μετεμφυλίου ἡ Ἀριστερὰ (τὸ κόμμα ποὺ σήκωσε τὰ ὅπλα καὶ βύθισε τὴν χώρα στὸν Ἐμφύλιο Πόλεμο) εἶχε κανονικὴ κοινοβουλευτικὴ ἐκπροσώπηση μέσῳ τῆς ΕΔΑ, παρ’ ὅλο ποὺ τὸ ΚΚΕ (ποὺ βρισκόταν πίσω ἀπὸ τὴν ΕΔΑ) ἦταν στὴν παρανομία.

Τὸ «νόστιμο» τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ἐδῶ Δεξιοὶ καρατομοῦν Δεξιούς, μὲ ἐπικεφαλεῖς μάλιστα παλιὰ «ἀστέρια» τῆς Ἀκροδεξιᾶς: ὁ «πατριωταρὰς» Βορίδης (μαζὶ μὲ τὸν ἕτερο «πατριωταρὰ» Γεωργιάδη). Τὸ ὅτι οἱ Δεξιοὶ ἀνέδειξαν τέτοιους τύπους δείχνει ἁπλῶς τί πολιτικὸ νοῦ διαθέτουν.

Τώρα ποὺ καρατομοῦνται οἱ «Σπαρτιάτες» πόσοι ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς καὶ τοὺς ψηφοφόρους τους θὰ πᾶνε νὰ τοὺς συμπαρασταθοῦν; Οὔτε οἱ διακόσιοι ποὺ μαζεύτηκαν γιὰ τὸν Μιχαλολιάκο.

Θὰ τὸ ποῦμε γιὰ μία ἀκόμη φορά. Τὸ Σύνταγμα ἔχει κατάφωρα καταπατηθεῖ ἀπὸ τὴν 23η Ἀπριλίου τοῦ 2010, μὲ τὴν ἐκποίηση τῆς χώρας στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους -πρᾶγμα ποὺ ἐπικύρωσε τόσο ἡ νομοθετικὴ ὅσο καὶ ἡ δικαστικὴ ἐξουσία. Ἔκτοτε ἡ καταπάτησή του, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ διετὲς καθεστὼς τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐγκλεισμοῦ, τὸ ἔχει κάνει πατσαβούρι.

Ἀποτελεῖ τὴν μέγιστη κοινοβουλευτικὴ φενάκη ὅτι στὰ κράτη κυβερνοῦν τὰ συντάγματα καὶ ὄχι ἡ ἰθύνουσα τάξη, καὶ ὅτι τοὺς πολιτικοὺς συσχετισμοὺς τοὺς καθορίζουν τὰ τυπωμένα χαρτάκια καὶ ὄχι οἱ πραγματικοὶ συσχετισμοὶ ἰσχύος. Τὸ μεταπολιτευτικὸ «κοινωνικὸ συμβόλαιο» ἔχει καταργηθεῖ ἐδῶ καὶ 14 χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ ξέσπασε στὴν χώρα μία ὁλόπλευρη κρίση χωρὶς τέλος, ἡ ὁποία βρισκόταν σὲ λανθάνουσα κατάσταση πολλὰ χρόνια πρίν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν συνεχῆ σκλήρυνση τοῦ καθεστῶτος πρὸς τὸ αὐταρχικότερο καὶ τὴν γενικευμένη ἀποβλάκωση καὶ ἐθελοδουλία τῆς κοινωνίας.

Οὕτω ἥ ἄλλως ἡ πολιτικὴ τάση βαίνει σταθερὰ πρὸς τὸν πολιτικὸ αὐταρχισμό, μὲ ἤ χωρὶς κοινοβουλευτικὸ μανδύα, εἴτε μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἰθύνουσα τάξη εἴτε μὲ μία ἄλλη.

Ἡ Βουλὴ εἶναι ἁπλῶς τὸ ἐκτελεστικὸ ὄργανο τῆς ἰθύνουσας τάξης, ποὺ μὲ τὴν πατρωνεία τῶν ξένων ἐπικυριάρχων τοῦ τόπου εἶναι διατεθειμένη καὶ ἀποφασισμένη νὰ ξεπουλήσει τὰ πάντα, πατώντας πάνω εἴτε στὴν συνενοχὴ εἴτε στὴν ἀποχαύνωση εἴτε ἁπλῶς στὴν ἀδράνεια ἐνὸς ἄκρως ἐκφυλισμένου καὶ ἐκφαυλισμένου λαοῦ.

Μὲ τὴν ἐπικείμενη ἐκπαραθύρωση τῶν «Σπαρτιατῶν» καθίσταται σαφὲς (γιὰ ὅσους καταλαβαίνουν βέβαια) ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ δυνατότητα νὰ ἀλλάξει κάτι ἐντὸς Βουλῆς. Οὔτε ὅτι μπορεῖς νὰ κάνεις στὰ σοβαρὰ πολιτικὴ μὲ βλαχοδημαρχίστικες κουτοπονηριές.

Οὔτε μπορεῖ νὰ περιμένει κανεὶς κάτι ἀπὸ ἀντιπολιτευτικὰ κόμματα, ποὺ ἐν ὀνόματι τοῦ «πατριωτισμοῦ» δὲν ἔρχονται οὔτε κἄν σὲ προγραμματικὴ ρήξη μὲ τὸ καθεστὼς τῆς ὑποτέλειας, γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ σκέτους δημαγωγοὺς ποὺ συνδέονται ἄρρηκτα μαζί του.

Τὸ στημένο παιχνίδι τῆς «πατριωτικῆς ἀντιπολίτευσης» -ὅσο καὶ ἄν τὸ ἐπιτρέπει τὸ καθεστὼς εἴτε μὲ τὸν Μητσοτάκη ἤ μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον- ἀπηχεῖ τὴν νοοτροπία παθητικῶν ψηφοφόρων ποὺ ἱκανοποιοῦνται μὲ τὸ νὰ κοιμοῦνται ἥσυχοι βλέποντας τὸ κόμμα τους νὰ «τοὺς τὰ λέει στὴν Βουλή» μέχρι νὰ ἔρθει τὸ τέλος τοῦ μῆνα γιὰ νὰ πληρώσουν τοὺς λογαριασμούς. Ἀπὸ τοὺς καναπέδες καὶ τὰ ἕδρανα τὰ πράγματα δὲν ἀλλάζουν. Πηγαίνουν ἁπλῶς ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο.

Τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ καταφέρει κάποιος μπαίνοντας στὴν Βουλὴ εἶναι ἁπλῶς νὰ αὐξήσει τὸ εἰσόδημά του.

Κι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ διάθεση νὰ συμβάλλουμε σ’ αὐτό.

Ἡ ἐπιστροφὴ στὶς «κατακόμβες» εἶναι μονόδρομος.

Οὕτως ἤ ἄλλως ὅσοι θέλουν νὰ μείνουν ζωντανοὶ στὸ τέλος ἐκεῖ θὰ καταλήξουν.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΜΑΣΟΝΙΣΜΟΣ

Νικόλαος Ι. Φιλιππόπουλος

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΜΑΣΟΝΙΣΜΟΣ, Ἀθήνα 1972

Διαθέσιμο πλέον μόνο σὲ παλαιοβιβλιοπωλεῖα.

«Εἰς τὸ ἀνὰ χεῖρας βιβλίον ἐξετάζομεν τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἐναντίον τοῦ ἀντιχρίστου καὶ ἀντεθνικοῦ μασονισμοῦ. Καὶ εἶναι ὁ μασονισμὸς ἀντίχριστος μὲν ἐφ’ ὅσον μάχεται κατὰ τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντεθνικὸς δὲ ἐφ’ ὅσον ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς φιλτάτης Πατρίδος.

Ἐδιαλέξαμεν ἀθάνατα κείμενα, τὰ ὁποῖα δύνανται ἀδιστάκτως νὰ χαρακτηρισθοῦν ὠς σπουδαῖα ἱστορικαὶ πηγαί, ὡς μνημεῖα αἰώνια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος». (ἀπὸ τὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου)

Περιεχόμενα:

ΟΙ ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΙ

Η ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ο ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Ο ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ

Ο ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΑΚΡΑΚΗΣ

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΛΑΤΑΣ

Ο ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΠΟΛΥΚΑΡΠΙΟΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ

Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΚΑΛΤΣΟΥΝΗΣ

Ο ΜΙΧΑΗΛ Ι. ΓΑΛΑΝΟΣ

Ο ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΛΟΣ

Ο ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ ΔΟΥΛΗΓΕΡΗΣ

ΟΙ ΕΥΒΟΙΕΙΣ

ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ

Ο ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΛΥΒΑΣ

Ο ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΛΕΝΗΣ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Δὲν ὑπῆρξε αἱρετικὸς τόσο μεγάλος ὅσο ὁ Βαρθολομαῖος. Γιατί;

– Ἐγκρίνει τὶς αἱρέσεις, καὶ τὶς ὀνομάζει «ἐκκλησίες». Ἡ Γραφὴ λέει Μία Ἐκκλησία ἵδρυσε ὁ Χριστός: αὐτὴ ποὺ κατέχει τὴν ἀλήθεια. Κι αὐτὸ δὲν ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν καὶ Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

– Ἐγκρίνει τὰ βαπτίσματα τῶν τῶν ἑτεροδόξων, τῶν αἱρετικῶν, ἐνῷ ὁ Παῦλος λέει «ἔν βάπτισμα». Καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τί λέει: «Ὁμολογῶ Ἕν Βάπτισμα». Αὐτὸς παραδέχεται τὰ βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν.

– Ὑποτιμᾶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: τοὺς μεγάλους, τοὺς ἁγίους, τοὺς θαυματουργούς, ποὺ καὶ τὰ ἱερά τους λείψανα εὐωδιάζουν. Καὶ τί λέει; Ὅτι οἱ Πατέρες -αὐτὸ λένε οἱ οἰκουμενιστές, ὄχι μόνο αὐτός, ποὺ εἶναι ὁ Ἀρχιοικουμενιστής, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι, δυστυχῶς, πολλοὶ ἐπίσκοποι οἰκουμενισταί- ὅτι οἱ Πατέρες δὲν εἶχαν ἀγάπη, εἶχαν φανατισμό, εἶχαν φονταμενταλισμὸ καὶ ἀπέτυχαν στὸ ἔργο τους. Καὶ ἔρχονται τώρα αὐτοί, οἱ σύγχρονοι πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν «πολὺ» ἀγάπη, ἀγαποῦν τοὺς κακοδόξους καὶ μισοῦν τοὺς ὀρθοδόξους, νὰ διορθώσουν τὰ πράγματα καὶ νὰ κάνουν μία ἰδανική, χριστιανικὴ κοινωνία. Εἶναι ἐναντίον τῶν Πατέρων, καὶ προχωράει ἐκεῖ ποὺ δὲν προχώρησε κανένας αἱρετικὸς τοῦ παρελθόντος.

– Ἐγκρίνει καὶ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες εἶναι δημιουργήματα δαιμόνων, ποὺ λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν, τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν εἶναι δαιμόνια. Ἐγκρίνει καὶ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Καὶ τί λέει; Ὅτι καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι σεβαστὲς -ἡ λέξη εἶναι δική του-, εἶναι σεβάσμιες -ἡ λέξη εἶναι δική του-, καὶ εἶναι δρόμοι σωτηρίας, ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία, ἐνῷ ἡ Γραφὴ λέει Μόνον ὁ Χριστὸς καὶ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ ἐξασφαλίζουν τὴν σωτηρία. Καὶ ὅτι λέει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς λατρεύεται ἀπὸ ὅλους τοὺς λαοὺς ὅλων τῶν θρησκειῶν μὲ «ἄλλο τρόπο».

Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ εἶπε ποτὲ κανείς. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος αἱρετικὸς ὅλων τῶν αἰώνων. Πολὺ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς. Αὐτὰ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: ὅσοι ἐκφράζονται ἔτσι ἔχουν πνεῦμα πλάνης, δαιμονικὴ ἐνέργεια.

Ἐγὼ φρονῶ ὅτι ἔχει παραγίνει τὸ κακό, καὶ ὅλοι οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι, οἱ ἐπίσκοποι, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν παύσει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ καὶ τοῦ προδότου τῆς πίστεως, τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ὅλοι ἔπρεπε νὰ εἶχαν πάψει τὸ μνημόσυνό του. Δυστυχῶς, τὸν ὑποδέχονται καὶ τοῦ προσφέρουν μεσσιακὲς τιμὲς καὶ δόξες.

Νικόλαος Σωτηρόπουλος (1934-2014)

ΕΟΚΑ 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ

Μετὰ τὴν πρόσφατη δικαστικὴ ἀπόφαση (ἄν τὴν πήραμε χαμπάρι) στὴν περιβόητη «Δίκη γιὰ τὸ Ἅγιο Φῶς» νὰ προσέχετε ἐσεῖς, οἱ καθυστερημένοι ποὺ πιστεύετε στὸν Χριστὸ «καὶ σὲ ἄλλα τέτοια παραμύθια», τώρα ποὺ σὲ ἕνα μῆνα ἔρχεται τὸ Πάσχα, νὰ μὴν τολμήσετε νὰ ἰσχυρισθεῖτε ὅτι ἡ ἁφὴ (ἄναμμα) τοῦ Ἁγίου Φωτὸς συνιστᾶ θαῦμα καὶ δὲν εἶναι μία ἀπάτη ποὺ πραγματοποιεῖται μέ… ἀναπτῆρα (big), ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ κινδυνεύσετε νὰ κάτσετε στὸ σκαμνὶ γιὰ διασπορὰ ψευδῶν εἰδήσεων.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν ἁγιασμό, τὸ ὁποῖον, γιὰ νὰ μὴν κινδυνεύετε, θὰ πρέπει νὰ τὸν λέτε ἁπλῶς «νεράκι» -ἄντε, πεῖτε τὸν ἔστω «νεράκι τοῦ Θεοῦ». Δὲν συζητᾶμε γιὰ τὴν ἱερότητα τοῦ ναοῦ καὶ τὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, τὴν ἁγιότητα τῶν ὁποίων «ἀποδόμησαν» οἱ ΚΥΑ, μὲ τὴν ἀγαστὴ συνενοχὴ ἱεραρχίας καὶ λαοῦ («γιαλατζὶ» καὶ «γνησίων»).

Ἀσφαλῶς, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀμφισβητεῖτε τὴν ἱερότητα τῶν τελετῶν τοῦ ἱσλᾶμ, γιὰ νὰ μὴν βρεθεῖτε κατηγορούμενοι ἐπὶ ρατσισμῷ. Καὶ μὴν σᾶς περάσει καθόλου (μὰ καθόλου!) ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμὸς εἶναι ἁπλᾶ καὶ μόνο ἀντιχριστιανισμός. Καὶ ὅτι δὲν ἔχει καμμία (ἀπολύτως!) σχέση μὲ τὸν παγανισμό.

Φροντίστε, λοιπόν, νὰ διαβάσετε τὸ βιβλίο τοῦ Δημήτρη Ἀλικάκου «Λιαντίνης: Ἔζησα ἔρημος καὶ ἰσχυρὸς» (σελίδες 484). Πιθανῶς νὰ σᾶς διαφωτίσει γιὰ τὴν ἀπάτη τῶν μυστηρίων τῶν παγανιστικῶν τελετῶν καὶ τὸν σκοταδισμὸ τῆς λατρείας τῶν λίθων καὶ τῶν ξοάνων.

Ὁ Δημήτρης Ἀλικάκος εἶναι συγγραφέας τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου «Λύτρωση-Περὶ τοῦ Ἁγίου Φωτὸς» (μὲ πρόλογο Σταύρου Ζουμπουλάκη καὶ ἐπίμετρο Παντελὴ Μπουκάλα), τὸ ὁποῖο ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἁφὴ τοῦ Ἁγίου Φωτὸς δὲν συνιστᾶ θαῦμα, καὶ τὸ ὁποῖο ἀποτέλεσε ἀντικείμενο δικαστικῆς διαμάχης, ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ὁ συγγραφέας νὰ κριθεῖ ἀθῶος ἀπὸ τὸ Τριμελὲς Πλημμελειοδικεῖο Ἀθηνῶν ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς συκοφαντικῆς δυσφήμησης.

Μετὰ τὴν ἐν λόγῳ δικαστικὴ ἀπόφαση θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε σοβαρὰ γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία ἑκατομμυρίων προσκυνητῶν ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες βιώνουν τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός, προφανῶς εὑρισκόμενοι σὲ θρησκοληπτικὸ παραλήρημα.

Θὰ συστήναμε, πάντως, στὸ κ. Ἀλικάκο, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅποιον θέλει νὰ συνεχίσει τὴν ἀποκαλυπτικὸ ἐρευνητικό του ἔργο νὰ ἀποδομήσει τὸ φαινόμενο τῆς ἀκαΐας τοῦ Ἁγίου Φωτός, τὴν ὁποία βιώνουν κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές, ἡ ὁποία προφανῶς δὲν μπορεῖ νὰ ὀφείλεται σὲ ἀναπτῆρα, βάζοντας τὸ φῶς στὸ πρόσωπό του γιὰ νὰ διαπιστώσει ὁ ἴδιος ἄν καίει, καὶ νὰ μᾶς τὸ πεῖ.

Βέβαια, ἔχει προηγηθεῖ ἡ διάψευση (ἀπὸ ποῦ ἄλλου;) ἀπὸ τὰ Ellinika Hoaxes, ποὺ μᾶς ἐνημερώνουν ἔγκυρα ὅτι τὸ ἀβλαβὲς ἄγγιγμα τῆς φλόγας εἶναι ἀπολύτως ἐφικτὸ καὶ μὲ «φυσιολογικὴ φλόγα» (sic), ἀλλὰ δὲν μᾶς διευκρινίζουν ἄν οἱ ἴδιοι οἱ ἔγκριτοι δημοσιογράφοι του εἶχαν ἰδίαν πεῖρα κατὰ τὴν ἁφὴ τοῦ Ἁγίου Φωτός.

Θὰ ἦταν πράγματι ὁ ὕστατος κόλαφος στοὺς «χατζηρωμιοὺς» ποὺ θέλουν νὰ μᾶς γυρίσουν στὸν μεσαίωνα.

Πάω τώρα νὰ βάλω ποδιὰ (ἄλλως «περίζωμα») -γιὰ νὰ μαγειρέψω, φυσικά.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ! ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

«Δὲν ὑπάρχει Κυπριακὸ πρόβλημα, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα Αἰγαίου, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα Θράκης. Ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα: Τὸ Τουρκικὸ πρόβλημα».

Μιχάλης Χαραλαμπίδης (1951-2024)

«Γι’ αὐτὸ λοιπὸν εἶμαι πολὺ ἀνήσυχος, καὶ πρέπει νὰ σᾶς τὸ πῶ, πέρα ἀπὸ ἰδεολογισμοὺς (δὲν σᾶς μιλῶ ἰδεολογικά, γιατὶ πίσω ἀπὸ τοὺς ἰδεολογισμοὺς μποροῦν νὰ κρυφτοῦν πολλὰ πράγματα καὶ νὰ καλυφθοῦν πολλοί, καὶ μάλιστα ὑπεύθυνοι). Γι’ αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα ἔχει δυσκολίες νὰ βαδίσει προχωρώντας μπροστὰ μὲ τοὺς ρυθμοὺς ποὺ προκαλεῖ ἡ ἱστορία στὸ νέο μεγάλο της ραντεβοῦ. Καὶ ἀντὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ κινηθεῖ μ’ αὐτὸ τὸ ὅραμα ποὺ σᾶς ἔλεγα πρὶν φοβᾶμαι ὅτι στὸ τέλος τοῦ κύκλου -ποὺ θὰ εἶναι τὸ 2004; θὰ εἶναι τὸ 2010;-, τότε θὰ δοῦμε ὅτι ἀντὶ γι’ αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴν ὁποία λίγο-πολὺ ὅλοι μιλοῦν ἀργά, θὰ εἶναι μία Ἑλλάδα ποὺ τὴν ὀνομάζω ἐδῶ καὶ καιρὸ ‘τουρκομπαρὸκ’. Θὰ εἶναι δηλαδὴ μία Ἑλλάδα, ἕνα φτωχὸ ἴσως καὶ συρρικνωμένο βιλαέτι ἤ γερμανικὸ λάντερ. Γιατὶ ἄν δοῦμε τὶς ἐξελίξεις καὶ τὴν δυναμικὴ ποὺ ἔχει ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμός, ποὺ ἀργὰ τὸν ἀναλύσαμε καὶ ἴσως ἀργὰ τὸν καταλάβαμε, ἀλλὰ εἰδικότερα ἄν δοῦμε τὶς δικές μας πολιτικές, τὸ μέλλον μας δὲν εἶναι αἰσιόδοξο».

(ἀπὸ τὴν μεστὴ νοήματος καὶ προφητικὴ ὁμιλία του τὸ 1996 στὸ συνέδριο τοῦ ΠΑΣΟΚ)

Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο πληροφορήθηκα τὸν ξαφνικὸ θάνατο τοῦ Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Θλίψη γιὰ τὴν ἀπώλεια ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἀνῆκε στὸ (σπανιότατο πλέον εἶδος) τοῦ ἐντίμου καὶ ἀληθινὰ πατριώτη πολιτικοῦ, ποὺ ἀποτέλεσε ἕνα πραγματικὸ (καὶ ἀσφαλῶς! ἀναξιοποίητο) Ἐθνικὸ Κεφάλαιο.

Τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς γιὰ τὸ ἔργο του. Γιὰ τὸν διαρκῆ του ἀγῶνα γιὰ τὸν Ποντιακὸ Ἑλληνισμὸ (τὸ 1994 μὲ δική του πρόταση ἡ Βουλὴ ἀναγνώρισε τὴν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου). Γιὰ τὸ καίριο (καὶ ἀνεπίλυτο ζήτημα) τῆς Περιφερειακῆς Ἀνάπτυξης. Γιὰ τὸ μέγα ζήτημα τῆς Πολιτικῆς Παιδείας. Καὶ τόσα ἄλλα.

Διαβάστε τὰ βιβλία του. Εἶναι μία πολύτιμη παρακαταθήκη γιὰ τὸ μέγα ζητούμενο μιᾶς ἀληθινὰ Ἐθνικῆς Πολιτικῆς, ποὺ θὰ βγάλει τὴν χώρα ἀπὸ τὸ σημερινό της βοῦρκο.

ΥΓ: Μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ εἶχα πάντοτε σχέσεις μεγάλης πολιτικῆς ἀντιπάθειας. Ἕτερον ἑκάτερον. Πάνω ἀπὸ ὅλα ὁ Ἑλληνισμός. Πάντων χρημάτων μέτρον Ἑλλάς.

ΝΙΚΗ Ἤ ΘΑΝΑΤΟΣ!

«Τὰ μὲν θέματα σπουδαῖα, ὁ δὲ χρόνος βραχύς. Ὁπότε, ἐφόσον δὲν μπορῶ νὰ μιλήσω ἀναλυτικῶς, θὰ τοποθετηθῶ διακηρυκτικῶς καὶ ἀσθματικῶς.

Δὲν θὰ μιλήσω οὔτε γιὰ τὸν Λεωνίδα οὔτε γιὰ τὸν Βατάτζη.

Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στοὺς ἀπώτερους ἐθνικοὺς ἀλλὰ στοὺς πρόσφατους οἰκογενειακούς μας προγόνους.

Ὁ Ἀγωνιστὴς τοῦ 1821 στὴν Τριπολιτσὰ ἦταν ὁ προπάππος μας καὶ ὁ Πολεμιστὴς τοῦ 1921 στὸ Σαγγάριο ἦταν ὁ παπποῦς μας.

Καὶ τὸ μεγάλο ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει δὲν εἶναι ἁπλῶς ἄν ὁ σημερινὸς ἐθνικός μας βίος δικαιώνει τὸν Ἀγωνιστὴ προπάππο καὶ τὸν Πολεμιστὴ παπποῦ, γιατί δυστυχῶς ἡ ἀπάντηση εἶναι πρόδηλη, ἀλλὰ -πολὺ χειρότερα!- ἄν τελικῶς μποροῦμε νὰ συνυπάρχουμε μαζί τους στὸ ἴδιο ἀξιολογικὸ σύμπαν.

Εἴμαστε ἕνα ἔθνος μελλοθανάτων ποὺ ἔκλεισε προσφάτως τὰ διακόσια χρόνια τῆς ἐθνικῆς του Παλιγγενεσίας καὶ τὰ ἑκατὸ χρόνια ἀπόπειρας ἐπανίδρυσης τῆς Αὐτοκρατορίας του;

Τὸ τελευταῖο δὲν τὸ ἰσχυρίζομαι μονάχα ἐγὼ -τὸ λένε κι οἱ Τοῦρκοι-, ἀλλά, μιᾶς καὶ ἀπὸ τὸ 1952 ἡ Ἑλλὰς ὡς ἰθύνουσα τάξις ὑποτίθεται ὅτι ἔχει βρεθεῖ στὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς Ἱστορίας», τὸ ἔχει ὁμολογήσει εὐθαρσῶς ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα, ὅταν στὸ ταξίδι του στὴν Ἄγκυρα, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2009, ἀπευθυνόμενος στὴν Τουρκικὴ Ἐθνοσυνέλευση, εἶπε: «Σᾶς εὐχαριστῶ, ὦ Τοῦρκοι, ποὺ ἀποκρούσατε τὸν εἰσβολέα, ὁ ὁποῖος ἦρθε ἐδῶ γιὰ νὰ ἐπανιδρύσει τὴν Αὐτοκρατορία του».

Καὶ ἐπανέρχομαι:

Εἴμαστε ἕνα ἔθνος ποὺ ἀναστήθηκε ἔνδοξα πρὶν ἀπὸ διακόσια χρόνια γιὰ νὰ πεθάνει ξαφνικὰ καὶ ἄδοξα διακόσια χρόνια μετά;

Κι ὅμως, πρὶν ἀπὸ μόλις δύο γενιὲς ἕνα ὑπόδουλο ἔθνος ποὺ ἐπαναστάτησε ἐναντίον μιᾶς ὁλόκληρης αὐτοκρατορίας ὕστερα ἀπὸ τετρακόσια χρόνια ὀθωμανικῆς δουλείας, καταβάλλοντας ἕναν τεράστιο φόρο αἵματος γιὰ νὰ διεκδικήσει τὴν ἐλευθερία του καὶ δημιουργώντας ἕνα ἀδύναμο κρατίδιο στὸ 1/3 τῆς σημερινῆς του ἐπικράτειας, τὸ 1922 εἶχε φθάσει ἔξω ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα κυνηγώντας τὸ θηρίο γιὰ νὰ τὸ σκοτώσει στὴν φωλιά του μὲ μόλις δέκα μεραρχίες καὶ σὲ συνθῆκες ἑνὸς ἐμφυλιοπολεμικοῦ ἑπταετοῦς Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ.

Δὲν χρειάζεται νὰ ξαναμιλήσουμε γιὰ τὸ πόσο βαρὺ ὄνομα εἶναι ὁ Ἑλληνισμὸς στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιβεβαιώσουμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι ὁ ἀρχαιότερος καὶ ὁ μακροβιότερος -ισμὸς -ὁ μόνος ποὺ ἔχει ἀντέξει στὸν χρόνο.

Ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι τόσο ἀρχαῖος, τόσο πολύμορφος καὶ τόσο σπουδαῖος, ὥστε θὰ μπορούσαμε κάλλιστα νὰ μὴν ὑπάρχουμε πρὸ πολλοῦ, ὅπως τόσοι ἀρχαῖοι λαοί, δημιουργοὶ μεγάλων πολιτισμῶν, ποὺ τοὺς κατάπιε ἡ ἱστορικὴ λήθη.

Γιατὶ ἀκριβῶς τὸ μυστικὸ τῆς μακροβιότητος τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ Ἱστορία του, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν συνάρτηση τῆς Οἰκουμενικότητάς του. Εἶναι ἡ δυνατότητά του νὰ δημιουργεῖ πολιτισμὸ ὑπερνικώντας κάθε φορὰ τὸν χρόνο. Καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι μάταιη ἡ προσπάθεια νὰ ἀνευρεθεῖ ἡ οὐσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν συρρίκνωση τῆς ψυχή του ἀπὸ κάποιον μονοκόμματο ὁρισμὸ ἤ μὲ τὴν κατακρεούργηση τοῦ σώματός του, ποὺ τὸν ἀνάγουν σὲ κάποια θεώρηση ἥ περίοδο τῆς ὕπαρξῆς του. Ἡ οὐσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ ἱστορικότητά του.

Ὡστόσο, κανενὸς ἔθνους ἡ ὕπαρξη δὲν εἶναι δεδομένη. Κανένα ἔθνος δὲν εἶναι ἀναντικατάστατο. Τὸ 1821 μὲ τὴν ἐπανάστασή μας ἀποδείξαμε σὲ ὅλον τὸν κόσμο ὅτι ὑπάρχουμε μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι καὶ ὅτι μποροῦμε νὰ μετρᾶμε στὴν παγκόσμια κονίστρα παίρνοντας μὲ τὴν βία τὴν θέση μας μέσα στὴν χορεία τῶν ἐθνικῶν κρατῶν μὲ τὴν πρώτη πράξη ἐθνικῆς αὐτοδιάθεσης ἀναγνωρισμένη ἀπὸ τὸ διεθνὲς δίκαιο, ποὺ δὲν εἶναι ἕνα σύνολο τυπικῶν κανόνων, ἀλλὰ μοναχὰ ἡ ἀντανάκλαση τῶν συσχετισμῶν ἰσχύος.

Προηγουμένως, ἡ ἐθνική μας ἐπιβίωση ἐξασφαλίστηκε μὲ τὴν ἄρνησή μας νὰ ἀναμειχθοῦμε μὲ τὸν μουσουλμᾶνο κατακτητὴ καὶ τὸ πεῖσμα μας νὰ διατηρήσουμε ἀναλλοίωτη τὴν ταυτότητά μας. Καὶ ὅσοι τότε ἀποφάσισαν νὰ ἐνδώσουν καὶ νὰ ἀπεκδυθοῦν τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά τους δὲν θεωρήθηκαν μόνο χαμένοι ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ ἀλλὰ καὶ προγραμμένοι γιὰ τὴν Ἐπανάσταση.

Ὄχι, δὲν ὑπάρχει κάποια ἀπροσδιόριστη πρόνοια οὔτε κάποιος ἔξυπνος ἑλιγμὸς ποὺ νὰ μᾶς ἐγγυᾶται τὴν συνέχιση τῆς ἐθνικῆς μας ὕπαρξης χωρὶς τὴν ἐθνοκρατικὴ κατάκτηση τοῦ 1821 καὶ τὴν μεγαλοϊδεατικὴ παρακαταθήκη τῆς ἐκστρατείας του 1919. Ναί, ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν λευτεριὰ τῆς Ἑλλάδος, ὅπως εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης, ἀλλὰ ἀφοῦ πρῶτα ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, ὅπως πρόσθεσε ὁ ἴδιος.

Καὶ ἡ τρέλλα τῶν λίγων, ἡ τρέλλα τῶν Βασίληδων ποὺ δὲν θέλουν νὰ κάτσουν φρόνιμα, γίνεται ὁ αὐριανὸς μεθύστερος ἱστορικὸς ἐξορθολογισμός, ποὺ μᾶς ἐξήγει κατόπιν νίκης ὅτι δῆθεν ἔτσι ἔπρεπε νὰ γίνουν τὰ πράγματα, ὅταν στὴν ἀρχὴ ὅλοι οἱ συνετοὶ καὶ οἱ νοικοκύρηδες χλεύαζαν τὸ ἀδύνατο. Τὸ αἷμα τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων εἶναι πιὸ πολύτιμο ἀπὸ τὶς νουθεσίες τῶν φρονίμων ποὺ θέλουν νὰ τοὺς κλείσουν στὴν σωφρονιστικὴ ἀποικία μιᾶς χαμοζωῆς.

Οὔτε μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Ἑλληνισμὸς χωρὶς τὸν φυσικό του δημιουργὸ -τοὺς Ἕλληνες- ἀλλὰ καὶ τὸν θεσμικό του φορέα: τὸ Ἐθνοκράτος. Οἱ φορεῖς τῶν πολιτισμῶν εἶναι μονάχα τὰ κράτη. Μονάχα ἕνα ἰσχυρὸ ἐθνοκράτος μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν ἐθνική μας ὑπόσταση καὶ τὴν δημιουργία ἀκμαῖου πολιτισμοῦ.

Μονάχα μιὰ ἰσχυρὴ Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει πόλο ἕλξεως τῶν λαῶν τοῦ ἑνιαίου συστήματος Εὔξεινος Πόντος-Χερσόνησος τοῦ Αἵμου-Αἰγαῖο Πέλαγος -καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴ – Ἀνατολικὴ Μεσόγειος ἀλλὰ καὶ κραταιῶν συμμάχων ποὺ ἔχουν στρατηγικὴ ἀντίθεση μὲ τὸν Προαιώνιο ἐχθρὸ καὶ ποὺ ἤδη ἀναδεικνύονται δυναμικὰ στὸ διεθνὲς προσκήνιο ὑποσκελίζοντας τὴν ταχέως καταρρέουσα Δύση.

Εἰδάλλως, μέσα στὶς συνθῆκες τῆς σημερινῆς συντελούμενης Ἅλωσης, μιᾶς νέας ἀποικιοκρατίας, χωρὶς στέμμα καὶ χωρὶς τίτλο, ποὺ στοχεύει στὴν ἀντικατάστασή μας μέσα στὴν ἴδια μας τὴν χώρα, τὸ μέλλον μας εἶναι στὴν καλύτερη περίπτωση νὰ γίνουμε οἱ Παλαιστίνιοι καὶ στὴν χειρότερη οἱ Μάγιας τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου.

Καὶ τὸ σύγχρονο ἑλληνικὸ ἔθνος δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν νεώτερη καὶ σύγχρονη ἐθνική του ἰδεολογία. Γιατί τὸ 1922 μπορεῖ ἐμεῖς νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ νὰ τὸ ξεχάσουμε, ὅμως οἱ Τοῦρκοι -εὐτυχῶς!- κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ μᾶς τὸ θυμίζουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν μποροῦμε νὰ ξεπεράσουμε τὸ ’22 εἶναι ὅτι ἁπλούστατα δὲν ξεπερνιέται μὲ τίποτα, ὅσα πλαστὰ ἰδεολογήματα κι ἄν θελήσαμε νὰ βάλουμε στὴν θέση του γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ἀπὸ τότε κλιμακούμενη γεωπολιτική μας συρρίκνωση καὶ παρακμή, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἐγκατάλειψη τῆς Κύπρου μας στὰ χέρια τοῦ Ἀττίλα, ἐπάνω στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Τρίτη Ἑλληνικὴ Δημοκρατία. Γιατί τὸ ἱστορικὸ πεπρωμένο τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἀδιαχώριστο ἀπὸ τὴν Ρωμέϊκη κολυμβήθρα του, μὲ ἁγιασμὸ τὸ αἷμα καὶ θυμίαμα τὸ μπαρούτι.

Κι ὅποιο ἔθνος δὲν μπορεῖ νὰ διατηρήσει τὶς κατακτήσεις του δὲν μπορεῖ νὰ προσβλέπει σὲ νέες. Ὅποιο ἔθνος δὲν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ πολεμήσει γιὰ τὴν ἐθνική του ἐπιβίωση εἶναι προορισμένο νὰ ὑποστεῖ τὴν δίκαιη ἱστορικὴ κρίση τοῦ θανάτου. Ἡ ζωὴ δὲν τοῦ ἀξίζει. Δὲν ὑπάρχουν φυσικὰ δικαιώματα. Ἡ ἱστορικὴ πραγματικότητα εἶναι ὁ διαρκῆς ἀγώνας. Ἡ ψυχὴ καὶ ἡ θέληση γιὰ ἐπιβίωση δίνουν στὰ ἔθνη τὸν χῶρο καὶ τὴν θέση ποὺ τοὺς ἁρμόζει στὴν ἱστορία.

Μόνο ἡ ὑπεράσπιση καὶ ἡ ἀναμόρφωση τοῦ ἐθνοκράτους, μόνο ἡ ἐπιτυχὴς ὁλοκλήρωση τῆς Ἐπανάστασης τοῦ ’21, ἡ ἀποτίναξη τοῦ σύγχρονου ζυγοῦ -τόσο τοῦ ἐσωτερικοῦ ὅσο καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ-, ἡ ριζικὴ ἀνασυγκρότηση καὶ ἡ νικηφόρα ἐπανάληψη τῆς Μεγάλης Ἰδέας μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Ρωμηοσύνης στὸ φυσικό της ἐνδιαίτημα μποροῦν νὰ ἐγγυηθοῦν τὴν μελλοντικὴ ἐθνική μας ἐπιβίωση, ὥστε ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ μπορέσει νὰ συνεχίσει τὴν πραγματοποίηση τοῦ φυσικοῦ του προορισμοῦ: τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς Οἰκουμένης!

Σᾶς εὐχαριστῶ

Ἡ ὁμιλία μας στὴν ἐκδήλωση μὲ θέμα:

«ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ Μ. ΑΣΙΑ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ», ποὺ διοργάνωσε τὸ περιοδικὸ «Τὸ ΚΟΙΝΟΝ τῶν ὡραίων τεχνῶν», στὶς 30/1/2023 στὸν κῆπο τοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν.

Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τοὺς διοργανωτὲς τῆς ἐκδηλώσεως, τὸ ΚΟΙΝΟΝ τῶν ὡραίων τεχνῶν, γιὰ τὴν πρόσκληση ποὺ μᾶς ἀπηύθυναν.

ΥΓ: Ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι σημερινός.

25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΤΟΪΚΟ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ

24 Μαρτίου 2024: Ἐπέτειος τῶν 50 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Βορειοατλαντικῆς Συμμαχίας (ΝΑΤΟ = οἱ ΗΠΑ καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι βασάλοι τους). Ξεκινᾶ ἡ ΝΑΤΟϊκὴ «ἀνθρωπιστικὴ» ἐπιχείρηση μὲ φωτιὰ καὶ σίδερο κατὰ τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, μὲ τὴν σαρκαστικὴ κωδικὴ ὀνομασία Operation Noble Anvil (ἐπιχείρηση μεγαλόψυχος ἄγγελος), ὅπως ὀνομάστηκε ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες.

Ἐπὶ 79 μερόνυχτα οἱ ΝΑΤΟϊκὲς δυνάμεις, μὲ τὴν συμμετοχὴ 12 κρατῶν-μελῶν, σφυροκοποῦν τὴν πρώην Γιουγκοσλαβία μὲ ὅ,τι πιὸ σύγχρονο διαθέτει ἡ πολεμικὴ βιομηχανία σπέρνοντας τὸν ὄλεθρο. 5000 ἄμαχοι (γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ ἀξιωματοῦχοι τῶν ΗΠΑ χρησιμοποίησαν γιὰ πρώτη φορὰ τὴν κυνικὴ ἔκφραση «παράπλευρες ἀπώλειες») καὶ 1000 στρατιῶτες χάνουν τὴν ζωή τους. Δεκάδες χιλιάδες θὰ προσβληθοῦν ἀργότερα ἀπὸ καρκίνο ἐξαιτίας τῶν μυριάδων βομβῶν ἀπεμπλουτισμένου οὐρανίου. Ἡ καταστροφὴ τῶν ὑποδομῶν θὰ φέρει τὴν χώρα τριάντα χρόνια πίσω.

Ἡ σερβικὴ ἀεράμυνα ἀδυνατεῖ παντελῶς νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πολεμικὸ θηρίο τοῦ ΝΑΤΟ. Ὁ σερβικὸς στρατὸς προσπαθεῖ ἁπλῶς νὰ περισώσει ὅ,τι μπορεῖ.

Μπροστὰ στὴν ἀνελέητη ἀποφασιστικότητα τοῦ ΝΑΤΟ νὰ μὴν ἀφήσει τίποτα ὄρθιο ἡ Σερβία, ὑπὸ τὸν Μιλόσεβιτς, ἀναγκάζεται νὰ συνθηκολογήσει. Τὸ βαρὺ τίμημα τῆς ἥττας εἶναι ἡ ἀπώλεια τοῦ Κοσσόβου: τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς κοιτίδας τῶν Σέρβων (κατ’ ἀντιστοιχία ὅ,τι εἶναι ἡ Οὐκρανία γιὰ τοὺς Ρώσσους).

Οἱ Σέρβοι ἐγκαταλείπουν κατὰ χιλιάδες τὶς πατρογονικές τους ἑστίες κυνηγημένοι ἀπὸ τοὺς ἐνόπλους Ἀλβανοὺς ἐθνικιστὲς τοῦ UCK (τὰ ἐπιτόπια ὄργανα τῶν ΗΠΑ -τὸ ἀντίστοιχο τῶν Οὐκρανῶν ἐθνικιστῶν). Τὸ Κόσσοβο μετατρέπεται (μὲ ἀπόφαση τοῦ ΟΗΕ) σὲ ἀμερικανικὸ προτεκτορᾶτο (ὅ,τι ρόλο παίζει σήμερα ἡ Οὐκρανία), μὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες στρατιωτικὲς βάσεις τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου εἰδικότερα.

Οἱ Ἀλβανοὶ Κοσοβάροι ὑποδέχονται στὴν Πριστίνα (πρωτεύουσα τοῦ Κοσόβου) τὸν Μπὶλ Κλίντον καὶ τὴν Μαντλὶν Ὀλμπράϊτ μὲ τιμὲς ἡρώων (μᾶς θυμίζει τὴν ἐπίσκεψη τῆς Νούλαντ στοὺς διαδηλωτὲς τῆς Πλατείας Μεϊντὰν στὸ Κίεβο πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια, ἀπὸ ὅπου ἔγινε τὸ νεοναζιστικὸ πραξικόπημα ποὺ ἀνάτρεψε τὴν φιλορωσικὴ κυβέρνηση).

Ἡ 24 Μαρτίου 1999 σηματοδοτεῖ τὴν τελικὴ φάση τοῦ πολέμου στὴν πρώην Γιουγκοσλαβία -τοῦ πρώτου πολέμου στὴν Εὐρώπη μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο-, ποὺ ὁδήγησε στὴν διάλυση τῆς χώρας μὲ τὶς εὐλογίες τῶν ΗΠΑ καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.

Ἦταν ἡ περίοδος τῆς «μονοπολικῆς στιγμῆς», τοῦ παγκοσμίου θριάμβου τῶν ΗΠΑ, μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ οἱ ἐγχώριοι Γραικύλοι ὀνόμαζαν τὸν Μπὶλ Κλίντον «πλανητάρχη» (ὅρος πού, ἀπ’ ὅ,τι ξέρω, διατυπώθηκε καὶ χρησιμοποιήθηκε μόνο στὴν Ἑλλάδα).

Ἡ λήξη τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, ποὺ γιὰ τοὺς ἀφελεῖς καὶ τοὺς δημοκόπους θὰ ὁδηγοῦσε σὲ μία ἐποχὴ παγκόσμιας εἰρήνης, ἦταν ἡ ἀφετηρία ἑνὸς πολεμικοῦ γύρου τῶν ΗΠΑ, ἀπὸ τὰ Βαλκάνια ἕως τὸ Ἀφγανιστάν, γιὰ νὰ ἑδραιώσουν τὴν παγκόσμια κυριαρχία τους.

Μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς ΕΣΣΔ τὸ ΝΑΤΟ δὲν διαλύθηκε (ὅπως «κανονικὰ» θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει, ἀφοῦ ὁ ἀντίπαλος ἔπαψε νὰ ὑπάρχει), ἀλλὰ ἀναβαθμίστηκε σὲ παγκόσμιο χωροφύλακα. Γιὰ τὴν Ρωσία αὐτὸ σήμαινε τὴν προσπάθειά τῶν ΗΠΑ νὰ τὴν μετατρέψουν σὲ ἀποικία τους, μέσω νεοφιλελεύθερων «θεραπειῶν-σὸκ», ποὺ συνέτριψαν τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο, καὶ μὲ μοχλοὺς τὸν διεφθαρμένο ἀλκοολικὸ Μπορὶς Γιέλτσιν καὶ τὴν νέα τάξη τῶν μαφιόζων «ὀλιγαρχῶν».

Καὶ οἱ πρῶτοι «καρποὶ» τῆς «μονοπολικῆς στιγμῆς» ἦταν γιὰ ἐμᾶς τὰ Ἴμια καὶ τὸ σχέδιο Ἀνάν.

Σήμερα τὰ παγκόσμια πράγματα εἶναι ἀλλιῶς. Ἡ προσπάθεια τῶν ΗΠΑ νὰ μετατραποῦν σὲ κυρίαρχους τοῦ κόσμου ἔχει ἀποτύχει παταγωδῶς καὶ ἡ Δύση βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθειᾶς παρακμῆς. Ὅμως, τὸ σάπιο Ἀμερικανικὸ κατεστημένο, μαζὶ μὲ τοὺς βασάλους του στὴν Εὐρώπη, ὄχι μόνο δὲν θέλει νὰ παραδεχθεῖ τὴν ἧττα του, ἀλλὰ προσπαθεῖ νὰ «ρεφάρει» ἐπιδιδόμενο σὲ ἕναν ἔξαλλο ἀντιρωσσισμὸ χτυπώντας τὴν Ρωσσία στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, ποὺ φέρνει τὸν κόσμο ἀντιμέτωπο μὲ τὸ φάσμα ἑνὸς πυρηνικοῦ πολέμου (ποὺ εἶναι σήμερα πολὺ πιὸ κοντὰ ἀπ’ ὅ,τι στὴν ἐποχὴ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου). Δὲν χρειάζεται νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ γίνει ἀμέσως στάχτη σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση θὰ εἶναι ἡ Εὐρώπη (καὶ φυσικὰ ἡ Ἑλλάδα).

Ἡ κατάσταση ποὺ ἔχει διαμορφωθεῖ μὲ τὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία, δηλαδὴ τὸν πόλεμο τῶν ΗΠΑ καὶ τοῦ ΝΑΤΟ κατὰ τῆς Ρωσσίας μὲ αἰχμὴ τὸν «χρήσιμο ἠλίθιο» στὸ Κίεβο, δὲν εἶναι ἕνα τηλεοπτικὸ μουντιάλ, γιὰ νὰ πάρει κανεὶς θέση μὲ «ὀπαδικὰ» κριτήρια. Εἶναι μία ἄκρως ἐπικίνδυνη κατάσταση, ποὺ ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τοποθετηθοῦμε μὲ γνώμονα τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα καὶ τὴν ἀποσόβηση ἑνὸς πυρηνικοῦ πολέμου στὴν γειτονιά μας. Τί ἐθνικὸ συμφέρον μποροῦμε νὰ ἔχουμε παίζοντας τὸν ρόλο τῆς μαριονέττας τῶν ἐπηρμένων Ἀμερικανῶν ἡγεμονιστῶν καὶ τῶν ἐκφυλισμένων Εὐρωπαίων ἡγετῶν κατὰ τῆς Ρωσσίας;

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΤΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ἐλέχθη ὅτι καὶ ἡ ἀστικὴ κοινωνία (ἡ ἐπιβολὴ τοῦ ἀτόμου ὡς μονάδος) καὶ ὁ οὑμανιστικὸς κοινωνισμὸς (ἡ βιαία ἐπιβολὴ τοῦ ἐγωϊστικοῦ ἀτόμου ὡς ὁμάδος) ἔχουν θρησκευτικὰς ρίζας. Καὶ πράγματι, ἐπειδὴ εἰς τὴν εὐρωπαϊκὴν Δύσιν ὁ Χριστιανισμὸς μετεβάλετο βαθμιαίως εἰς οὑμανισμόν, ἦτο φυσικὸν ἡ μεταβολὴ αὐτὴ νὰ ἔχῃ τὰς συνεπείας της εἰς ὅλας τὰς περιοχὰς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἑπομένως καὶ εἰς τὴν περιοχὴν τῆς κοινωνίας. Ἐπὶ πολὺν καιρὸ καὶ ἐπιμόνως ἐστένευον τὸν Θεάνθρωπον καὶ εἰς τὸ τέλος ἐσμίκρυναν Αὐτὸν εἰς ἄνθρωπον: εἰς τὸν ἀλάθητον ἄνθρωπον τῆς Ρώμης καὶ τὸν ὄχι λιγότερον ἀλάθητον ἄνθρωπον τοῦ Βερολίνου. Οὕτω πως ἐνεφανίσθη ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μαξιμαλισμὸς (ὁ Παπισμὸς), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἀφαιρεῖ τὰ πάντα, καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μινιμαλισμὸς (ὁ Προτεσταντισμὸς), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸν ζητεῖ τὸ ἐλάχιστο, συχνάκις δὲ καὶ τίποτε. Καὶ εἰς τοὺς δύο ὡς ὑψίστη ἀξία καὶ ὡς ἔσχατον κριτήριον τίθεται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν θέσιν τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἡ ἀτομοκρατία διαφόρων ἀποχρώσεων εἰς τὴν θέσιν τῆς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ἐπετελέσθη οὕτως ἡ θλιβερὰ «διόρθωσις» τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ ἔργου Του καὶ τῆς διδασκαλίας Του!

Ἡ πρώτη ριζικὴ διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Κοινωνίας πρέπει νὰ ἀναζητηθῇ εἰς τὸν Παπισμὸν καὶ ὄχι εἰς τὸν Λουθηρανισμόν. Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν διαμαρτυρίαν ἀκριβῶς ἔγκειται ὁ πρῶτος Προτεσταντισμός, ταυτοχρόνως δὲ ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀτομοκρατίας ὡς κοινωνικῆς ἀρχῆς.

Δὲν πρέπει νὰ πλανώμεθα: ὁ δυτικὸς χριστιανικο-ουμανιστικὸς μαξιμαλισμός, ὁ Παπισμός, εἶναι ἀκριβῶς ὁ πλέον ριζικὸς προτεσταντισμὸς καὶ ἀτομισμός, διότι μετέθεσε τὸν θεμέλιον τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τὸν αἰώνιον Θεάνθρωπον εἰς τὸ ἄτομον τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ προτεστάνται δὲν ἔκαμαν τίποτε ἄλλο παρὰ ἁπλῶς παραδέχθησαν αὐτὸ τὸ δόγμα εἰς τὴν οὐσίαν του καὶ τὸ ἀνέπτυξαν τόσον, ὥστε νὰ φθάσῃ εἰς τρομερὰς διαστάσεις καὶ λεπτομερείας. Πράγματι, ὁ Προτεσταντισμὸς δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ εἷς κατὰ πάντα ἐφηρμοσμένος Παπισμός, ἡ βασικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁποίου (τὸ ἀλάθητον τοῦ ἀνθρώπου) ἔχει ἐφαρμοσθῇ εἰς τὴν ζωὴν ἑκάστου ἀνθρώπου ἰδιαιτέρως, ἀλλὰ καὶ ὁλοκλήρου τῆς κοινωνίας. Κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ἀλαθήτου ἀνθρώπου τῆς Ρώμης, ὁ κάθε Προτεστάντης γίνεται ἀλάθητος, διεκδικῶν τὸ ἀτομικὸν ἀλάθητον εἰς τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς. Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἄποψιν δύναται νὰ λεχθῇ ὅτι ὁ Προτεσταντισμὸς εἶναι εἷς ἐκλαϊκευμένος παπισμός, ἐστερημένος ὅμως τῆς μυστικῆς διαστάσεως, τῆς αὐθεντίας καὶ τῆς ἐξουσίας.

Μὲ τὸ νὰ περιορισθῇ εἰς τὴν Δύσιν ὁ Χριστιανισμός, μὲ ὅλας του τὰς ἀπείρους θεανθρωπίνας ἀληθείας, εἰς τὸν ἄνθρωπον, μετεβλήθη ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς εἰς οὑμανισμόν. Αὐτὸ ἠμπορεῖ νὰ φαίνεται παράδοξον, ἀλλ’ εἶναι ἀληθινόν. Τὸ ἀποδεικνύει κατὰ τρόπον ἀναμφισβήτητον ἡ ἱστορική του πραγματικότης. Ὁ δυτικὸς Χριστιανισμός, εἰς τὴν οὐσίαν του, εἶναι ὁ πλέον ριζικὸς οὑμανισμός, διότι ἀνεκήρυξε τὸν ἄνθρωπον ἀλάθητον, καὶ τὴν θεανθρωπίνην Κοινωνίαν μετέβαλεν εἰς οὑμανιστικήν. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀτομοκρατία καὶ ἡ ὁλοκρατία εἶναι δύο ὄψεις τοῦ αὐτοῦ πράγματος, ἀπορρέοντος ἀπὸ τὴν αὐτὴν πηγήν.

Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς», σ. 175-177, μτφ. ἱερομ. Ἀμφιλοχίου Ράντοβιτς καὶ ἱερομ. Ἀθανασίου Γιέβτιτς, ἔκδοσις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, 1974

ΥΓ: Ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

ΤΗΣ ΦΑΛΛΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ!

Φαίνεται ὅτι ἡ «ὑπέρβαση» τοῦ χριστιανισμοῦ στὴν «προοδευτικὴ» κοινωνία μας εἶναι οἱ μετάνοιες στὰ ξόανα καὶ ἡ λατρεία τῶν φαλλῶν.

Ἡ τελευταῖα ἄλλωστε «πάει γάντι» μὲ τὴν πρόσφατη νομοθετικὴ κατοχύρωση τοῦ ἀρρενοσοδομισμοῦ χωρὶς νὰ τρέξει κάστανο ἀπὸ ἕνα κράτος ποὺ χρηματοδοτεῖ ἁδρὰ κινηματογραφικὰ περιτρίμματα ποὺ βεβηλώνουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία -καὶ πάλι χωρὶς νὰ τρέξει κάστανο.

Αὐτὰ σὲ μία «ἀνοικτόμυαλη» κοινωνία ποὺ δὲν πιστεύει πλέον «στὸν Θεὸ καὶ σὲ ἄλλα τέτοια παραμύθια» κάνοντας ὁμολογίες πίστεως στὰ κοσμοσωτήρια ἐμβόλια καὶ τὶς σωστικὲς μάσκες, στὶς ποδοσφαιρικὲς σωβρακοφανέλες καὶ στὴν κατανυκτικὴ πρέζα, παρακολουθεῖ ἀνελλιπῶς τοὺς ὄρθρους τῶν πρωινάδικων καὶ τοὺς ἑσπερινοὺς τῶν τηλεδελτίων, ἐξομολογεῖται στὰ social media καὶ στὰ γραφεῖα τῶν ψυχολόγων, μεταλαμβάνει μὲ οὐίσκυ καὶ ψυχοφάρμακα γιὰ λαμβάνει ἀντίδωρο τὰ κάθε εἴδους pass.

Μέσα στὸ γενικὸ κλίμα εὐφορίας τῶν κατὰ τόπους καρναβαλιῶν, ποὺ ἐντελῶς τυχαῖα βρίσκονται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ ἔξαρση ἐλέῳ τῶν τοπικῶν ἀρχῶν, ὁ «θεοφόρος» Τύρναβος, στὴν πλημμυροπαθὴ Λάρισα -ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ προέρχονται οἱ φωτογραφίες- δείχνει ἀποφασισμένος νὰ τὸ πάει μέχρι τέλους.

Ὅσο γιὰ τὴν τοπικὴ ΔΕΚΟ, ὁ ἀγαπουλισμὸς καλὰ κρατεῖ. Ἄλλωστε οἱ Καντιώτηδες ἔχουν πεθάνει πρὸ πολλοῦ.

Τζάμπα τὰ καλοκαιρινὰ κλάματα, ἀδέλφια.

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ! ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΜΟΣΧΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

9 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

«Θ’ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοῖρα μου. Ἴσως αὐτὸ νἆναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα. Μὰ πάλι δὲν πειράζει. Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα. Ἄς χάσω τὸ κάθε τί. Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει. Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αὔριο; Ὅλοι πεθαίνουν μιὰ μέρα. Εἶναι καλὸ πρᾶγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὥρα 7:30. Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε γιατὶ».

Κι ἐμεῖς ἀναρωτιόμαστε ἄν πρέπει νὰ καυχηθοῦμε γιὰ τοὺς μάρτυρες ἤ νὰ ντραποῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας.

ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ: Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Ἐντάξει, ἡ ὑποψηφιότητα τῆς Σάττι (πρόσωπο, ἦχος καὶ βίντεο) εἶναι ἐντελῶς ἀναμενόμενο νὰ ἀρέσει στοὺς ἀριστερούληδες καὶ στοὺς φιλελέμπουρες. Ἡ μουσικὴ (καὶ ὅ,τι θεωρεῖται κατὰ καιροὺς ὡς «μουσικὴ») εἶναι ἡ τέχνη ποὺ ἐκφράζει μὲ τὸν πληρέστερο τρόπο τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἡ ὑποψηφιότητα αὐτή, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς συμβολισμούς της, ἀπηχεῖ ὁλόπλευρα τὴν δική τους ψυχοσύνθεση καὶ προβάλλει τὴν δική τους «κοσμοθέαση». Αὐτοὶ εἶναι καὶ αὐτὴν τὴν χώρα θέλουνε.

Εἰλικρινῶς ὅμως, δὲν καταλαβαίνω γιατί ὁ κόσμος τοῦ λεγομένου «πατριωτικοῦ χώρου» ἐξανίσταται γιὰ τὸ ἠχητικὸ ράκος ποὺ θὰ στείλει ἡ (γ)Ἑλλάδα στὸν ἐτήσιο διαγωνισμὸ ἀκουστικῶν σκουπιδιῶν τῆς «Γιουροβίζιον».

Κι αὐτὸ διότι ἀποχρέμματα σὰν τὸ Zari μεταδίδονται κατὰ κόρον ἐπὶ πολλὰ χρόνια στὶς ἐκπομπὲς «νεανικῆς μουσικῆς» τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τοῦ (ἄλλοτε) μεγίστου πολιτικοῦ φωστῆρα τῆς «λαϊκοελληνορθοδοξίας» Γιώργου Καρατζαφέρη. Καὶ δὲν θυμᾶμαι νὰ τοὺς εἶχα ἀκούσει νὰ διαμαρτύρονται τὴν ἐποχὴ ποὺ τὸν ἀποθέωναν ὡς «ἐθνοσωτῆρα».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, τὸ Zari εἶναι πράγματι ἐπιτυχημένο, ἐπειδὴ ἐκφράζει τὴν νεοελληνικὴ πραγματικότητα. Καὶ ὡς τέτοιο ἐπαξίως ἐκπροσωπεῖ τὴν χώρα (καὶ δὲν τολμῶ νὰ πῶ «Ἑλλάδα», γιατὶ αὐτὴ ἡ χώρα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ἡ Ἑλλάδα).

Τὸ Zari εἶναι τὸ «κομμάτι» ποὺ «πάει γάντι» στὸν σύγχρονο νεοελληνικὸ ἀποικιακὸ βουρκόλακκο. Εἶναι ἕνα σκουπίδι ποὺ ταιριάζει σὲ μία χώρα-σκουπίδι σὲ ἕναν διαγωνισμὸ μὲ σκουπίδια. Μᾶς θίγει τὸ «κομμάτι» ἤ ἡ πραγματικότητα;

Καὶ ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι τὸ Zari, ὅπως διαβάζω, σαρώνει στὸ YouTube καὶ ἔχει ἤδη ξεπεράσει τὶς 1.000.000 θεάσεις.

Ὅσο πιὸ γρήγορα καταλάβουμε -ἐμεῖς, οἱ μειονοτικοί, γιατὶ μειονοτικοὶ εἴμαστε ὅσοι μελαγχολοῦμε καὶ ἀγανακτοῦμε γιὰ τὸν (πολὺ πραγματικὸ) νεοελληνικὸ ἐφιάλτη- ὅτι αὐτὴ ἡ χώρα ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΠΙΑ, τόσο τὸ καλύτερο.

Διότι ἄν θέλεις πραγματικὰ νὰ παλέψεις γιὰ νὰ γίνεις κάτι ποὺ τώρα δὲν εἶσαι, θὰ πρέπει πρῶτα-πρῶτα νὰ ἔχεις πλήρη γνώση τῆς πραγματικῆς σου κατάστασης. Κι ἄν θέλουμε νὰ πάρουμε τὴν χώρα μας πίσω, τότε θὰ πρέπει πρῶτα νὰ συντρίψουμε τὴν σημερινὴ νεοελληνικὴ πραγματικότητα. Αὐτὴν ἀκριβῶς ποὺ ἐκφράζει τὸ Zari.

Ὅσο γιὰ τὴν μουσική. Ὅταν τριγυρνῶ στοὺς δρόμους τῆς πόλης τῶν παιδικῶν μου χρόνων νιώθοντας πλέον σὰν ξένος δὲν μοῦ ἔρχεται πιὰ νὰ τραγουδήσω ἕναν ἑλληνικὸ σκοπό. Προσπαθῶ, ἀλλὰ δὲν βγαίνει τίποτα. Ἀκόμη κι ἡ ἀρκούδα τοῦ Σικελιανοῦ δὲν ὑπάρχει πιά. Στριφογυρίζει ἐπίμονα στὸν νοῦ μου ἡ μουσικὴ τοῦ On the Nature of Daylight τοῦ Μὰξ Ρίχτερ.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ: Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1821

Ὅπως εἶναι πλέον γνωστὸν -παρ’ ὅλην τὴν ἐπιτηδευμένην ἄγνοιαν, τὴν ὁποία ἐπιμένει νὰ ἐπιδεικνύει, ἀκόμη καὶ σήμερα, ἡ ὀργανικὴ διανόησις τοῦ ἐν Ἑλλάδι κρατοῦντος καθεστῶτος τῆς ξένης Προστασίας -ὀργανωτικὸς πολιτικὸς φορεὺς τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ὑπῆρξε μυστικὴ συνωμοτικὴ ἑταιρεία, ὁ «Φοῖνιξ», συγκροτηθεῖσα περὶ τὰ τέλη τοῦ ιη΄ αἰῶνος ἐν Βιέννη (καί, πάντως τοὐλάχιστον δεκατέσσερα ἔτη πρὸ τῆς διασαλπιζομένης ἱδρύσεως τῆς οὕτω καλουμένης «Φιλικῆς Ἑταιρείας») καὶ συμπλέουσα μετὰ τῆς ρωσσικῆς πολιτικῆς, ἐνῷ ἡ πασίγνωστος Φιλικὴ Ἑταιρεία «δὲν ἀποτελοῦσε παρὰ βιτρίνα τῆς πραγματικῆς ὀργανώσεως».

Ὅτι ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἦτο ἡ περιθρύλητος «Ἀόρατος Ἀρχὴ» τῆς Ἑταιρείας, περὶ αὐτοῦ οὐδεμία ἀμφιβολία δύναται πλέον νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐγείρεται, καθ’ ὅσον τοῦτο τεκμαίρεται ἐκ τῆς μυστικῆς ἀλληλογραφίας μεταξὺ Καποδιστρίου καὶ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντου, μέρος τοὐλάχιστον τῆς ὁποίας περιῆλθε εἰς τὰς χεῖρας τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων μετὰ τὴν ἧτταν τοῦ Ὑψηλάντου καὶ τὴν ἀποτυχίαν τῆς ἐξεγέρσεως ἐν Μολδοβλαχίᾳ: «ἀπὸ τὴν ἀνάγνωσή της ἀβίαστα προέκυπτε ὅτι ὁ Ἀρχηγὸς τῆς «Μεγάλης Συνωμοσίας» ἤτανε ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ ὁποῖος ἐν κρυπτῷ εἶχε δώσει τὴν ἐντολὴ τῆς ἐξέγερσης προσωπικὰ στὸν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη. Ἄλλωστε, αὐτὸ ἔσπευσε νὰ μεταφέρει ὁ Βρεταννὸς Πρέσβυς ἐν Κωνσταντινουπόλει, Λόρδος Στράγγφορδ (Strangford), πρὸς τὸν προϊστάμενόν του, Ὑπουργὸν Ἐξωτερικῶν Λόρδον Κάστλερη (Castlereagh), διὰ τῆς ἀπὸ 24ης Μαρτίου 1821 ἀναφορᾶς του.

Κοινωνικοπολιτικὸς φορεὺς τῆς Ἐπαναστάσεως, ἀφ’ ἑτέρου, ὑπῆρξε ἡ συμμαχία τοῦ ἀγροτικοῦ πληθυσμοῦ, τῆς εὐρείας μάζας τῶν μικροκαλλιεργητῶν, μὲ τὴν πλειονότητα τῶν μικροαστῶν (μικροβιοτεχνῶν, τεχνιτῶν) καὶ μὲ τὰ -σαφῶς πολὺ ὀλιγώτερα ἀριθμητικῶς, πλὴν ὅμως δραστήρια- πεφωτισμένα «ἀστικὰ» ἐθνικιστικὰ στοιχεῖα («φιλογενεῖς»), ὅπως αὐτὰ ἐκφράζονται διὰ τῆς μυστικῆς ἐκείνης ἐπαναστατικῆς ἑταιρείας, ἡ ὁποία, ὑπὸ τὰ πτερὰ τοῦ Φοίνικος, δρᾶ συνωμοτικῶς, τελοῦσα ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ κόμητος Ἰωάννου Καποδιστρίου, ἤδη ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος.

Ἠλίας Ἰωάννου Ἠλιόπουλος, «1821: Γεωπολιτικὲς καὶ ἱστορικὲς παράμετροι τῆς ξένης ‘Προστασίας’», σ. 14-16, ἐκδόσεις Πελασγός, Ἀθήνας, Ἰανουάριος 2021

ΣΗΜ: Στὴν ἀνάρτηση ἔχουν ἀπαλειφθεῖ οἱ (ἀρκετὲς) βιβλιογραφικὲς παραπομπὲς ποὺ βρίσκονται ἐντὸς τοῦ κειμένου.

Ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Ὁ εἰκονιζόμενος εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Σαλώνων Ἠσαϊας (1780- 23 Ἀπριλίου 1821), Φιλικὸς καὶ ἀγωνιστὴς τῆς ἘλληνοΧριστιανικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

Ἦταν ὁ πρῶτος Ἕλληνας Ἐπίσκοπος ποὺ πῆρε τὰ ὅπλα κατὰ τῶν Μουσουλμάνων κατακτητῶν καὶ ἔπεσε μαχόμενος στὴν ἱστορικὴ Μάχη τῆς Ἀλαμάνας (23 Ἀπριλίου 1821).

Μετὰ τὸν ἐν ὅπλοις θάνατό του οἱ Τοῦρκοι τοῦ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλὴ καὶ τὴν ἀποθέσαν ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Ἀθανάσιο Διάκο κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ θανατηφόρου ἀνασκολοπισμοῦ του στὴν Λαμία.

Ἄν ψάξετε στὰ σχολικὰ βιβλία γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο Σαλώνων Ἡσαΐα καὶ βρεῖτε τὸ ὄνομά του νὰ μοῦ τρυπήσετε τὴν μύτη.

Ἀφιερωμένο στοὺς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἐκγουρουνισμένους γραικύλους ποὺ ψηφίζουν αὐτοὺς ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι εἴμαστε ὅλοι παιδιὰ Ὀθωμανῶν καὶ ὅτι οἱ Ἕλληνες ζοῦσαν ἁρμονικὰ μὲ τοὺς Μουσουλμάνους Κατακτητές τους, γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὸ ξεπούλημα τοῦ Αἰγαίου στοὺς Τούρκους, γιὰ νὰ μποροῦν οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ νὰ συνεχίζουν κοπρίζουν μὲ τὴν ἡσυχία τους.

Ἀφιερωμένο ἐπίσης καὶ στοὺς νερόβραστους ἀγαποχριστιανούληδες, ποὺ μᾶς ἔχουνε ζαλίσει τὸν ἔρωτα μὲ τὶς ἀνθρωπιστικὲς ἀγαπολογίες τους, γιὰ νὰ κρύψουν τὴν δειλία καὶ τὸν ναρκισισμό τους.

Ἀφιερωμένο, τέλος, στοὺς Δυτικοπασαλειμμένους «ἑλλάνιους», ποὺ μιλᾶνε γιὰ χριστιανοταλιμπᾶν, χατζηρωμιοὺς καὶ σκοταδιστικὸ βυζάντιο.

Ἡ ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦ ἐξευγενισμοῦ διάδοσις τῆς πολυτελείας καὶ τῆς διαφθορᾶς καὶ ἡ ἐκ ταύτης κοινὴ ἔνδεια καὶ πτωχεία

Κοσμᾶς Φλαμιάτος, «Φωνὴ Ὀρθόδοξος καὶ Σπουδαία εἰς τὴν ἀνακάλυψιν τῆς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἐπιβουλῆς εἰς ὁρθόφρονα συμβουλὴν διὰ τῆς ἐκ τοῦ ἐπικειμένου κινδύνου ἀσφάλειαν καὶ κοινὴν σωτηρίαν», ἐν Ἀθήναις, 1849, σ. 34-36

Συγχρόνως εἰς τὴν διάδοσιν τῆς πλάνης ἐνεργεῖ καὶ ἐκείνην τῆς διαφθορᾶς, ἐπειδὴ καὶ τὰ δύο αὐτὰ βοηθοῦνται ἀμοιβαίως, τόσον ἡ πλάνη, δηλαδὴ φέρει πρόοδον καὶ πλεονασμὸν εἰς τὴν διαφθοράν, ὅσον καὶ ἡ διαφθορὰ φέρει τὰ αὐτὰ εἰς τὴν πλάνην. Ἡ πολυτέλεια καὶ ἡ διαφθορὰ πρὸς τοῖς ἄλλοις παύει τὸ αἴσθημα τοῦ πατριωτισμοῦ καὶ τὸν ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος ζῆλον, καὶ φέρει ἀναποφεύκτως τοὺς πεπτωκότας εἰς τὴν ἰδιοτέλειαν καὶ ἐπιρρεπεῖς εἰς τὰς κοινὰς προδοσίας κατ’ ὁποιανδήποτε κἄν μικρὰν προσβολὴν πειρασμοῦ ὑπὸ ξένης ἐπιβουλῆς. Τοῦτο πολλῷ μᾶλλον ἀκολουθεῖ εἰς ὅποιον λαὸν λάβῃ χώραν πρῶτον ἡ τρυφὴ καὶ ἡ πολυτέλεια, ἔπειτα δὲ ἡ κοινὴ ἔνδεια καὶ πτωχεία, γινόμενα τότε ὅλως ἀνυπόφορα καὶ δεινὰ εἰς τοὺς πάσχοντας καὶ μάλιστα ὅσους ἐπισκιάσῃ ἡ πλάνη τοῦ θεϊσμοῦ καὶ ἔχωσι μίαν ὅλως ἐστρεβλωμένην καὶ ἐλεεινὴν μόρφωσιν, τὰ ὁποῖα ὅλα συστηματικῶς ἐνεργεῖ ἡ ἐπιβολὴ εἰς ὅλα τὰ ὀρθόδοξα Κράτη, πρὸ πάντων δὲ εἰς ὅλον τὸν λαὸν τῆς Ἀνατολῆς. Ἐκτὸς τούτου οἶδε καλῶς ὅτι ἡ γενικὴ διαφθορὰ ἐξ ἀνάγκης φέρει τὴν ἀνωμαλίαν, ὅλα τὰ εἴδη τῆς κακίας, τὴν κοινὴν ἔνδειαν, τὴν καταστροφὴν καὶ τὰ ναυάγια εἰς τὰ ἔθνη καὶ εἰς ὅλα τὰ Κράτη. Καθὼς τὴν πλάνην, ὡσαύτως καὶ τὴν πολυτέλειαν καὶ τὴν διαφθορὰν ἐνεργεῖ καὶ διαδίδεται πάντοτε συστηματικῶς κατὰ πρῶτον εἰς τοὺς βασιλικοὺς οἴκους, εἰς τὰς πρωτευούσας τῶν πόλεων, ἔπειτα δὲ εἰς ὅλας τὰ πόλεις, εἰς ὅλας τὰς κεντρικὰς θέσεις, εἰς ὅλην τὴν ἀνωτέραν τοῦ λαοῦ τάξιν καὶ εἰς τὴν νεολαίαν, ἐπειδὴ οἶδεν ὅτι ἐκεῖθεν εὐστόχως καὶ ἐξ ἀνάγκης ἐκτείνεται τὸ κακὸ εἰς ὅλας τὰ τάξεις τοῦ λαοῦ.

[…] Ἐκ τῶν ὅσων ἄλλων ῥαδιουργιῶν μετέρχεται συστηματικῶς ὡς πρὸς αὐτὸν τὸν σκοπὸν θεωροῦνται καὶ αἱ ἐφεξῆς.

1. Ἀποστέλλει ἀνθρώπους ἐκ τοῦ ἄρρενος καὶ τοῦ θήλεος φύλου τεχνίτας καὶ ἐρεθιστὰς τῆς διαφθορᾶς εἰς τοὺς ἐπιβουλευομένους….

2. Κινεῖ αὐτοὺς δι’ ἄλλων κεκρυμμένων αὐτῆς ὀργάνων καὶ συγκροτοῦσι πολλάκις καὶ συστηματικῶς συμπόσια ἐπίσημα, πολυτελῆ καὶ ὅλως σκανδαλοποιὰ ὡς πρὸς τὴν διάδοσιν τῆς διαφθορᾶς, χορούς, θέατρα, συγκρότησιν γενικῶν ὁμηγύρεων χωρὶς εὐλόγου καὶ μεγάλης αἰτίας διὰ μεγαλοπρεπῶν ἐπιδείξεων κτλ.

3. Εἰς τὴ Ἑπτάνησον συστηματικώτερον, καθὼς καὶ εἰς ὅλα τὰ ἄλλα Κράτη κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον προβιβάζει εἰς ὅλας τὰς θέσεις, ἐκκλησιαστικὰς καὶ πολιτικάς καὶ πρὸ πάντων εἰς τὰς διδασκαλικάς, ὅλην τὴν πλάνην καὶ τὴν διαφθοράν, καὶ χορηγεῖ αὐτοῖς κατὰ πρῶτον ἁδροὺς καὶ μεγάλους μισθοὺς καὶ πολλαπλασιάζει τὰς θέσεις. Ἐκ τούτου πρὸ τοῖς ἄλλοις οἰκονομεῖ πολλοὺς ἀπαισίους σκοπούς· πρῶτον μὲν ἐνεργεῖ δι’ αὐτῶν τὴν ἀφορμὴν καὶ τὰ σκάνδαλα εἰς διάδοσιν γενικὴν τῆς πολυτελείας καὶ τῆς διαφθορᾶς, δεύτερον δὲ φέρει τὴν ἔνδειαν καὶ τὴν χρεωκοπίαν τοῦ κοινοῦ ταμείου, δι’ ἄλλους ὀλεθρίους σκοπούς· καὶ τρίτον μισθοδοτεῖ ἁδρῶς κατὰ πρῶτον τὰ ὄργανα τῆς κοινῆς προδοσίας γενόμενα ἐκ τούτου προθυμότερα καὶ πλέον ἀφοσιωμένα εἰς τὰς μυστικὰς αὐτῆς εἰσηγήσεις. Εἰς ταῦτα τὰ δύο Κράτη, τῆς Ἑπτανήσου ἐν μέρει δὲ καὶ εἰς τὸ Βασίλ. τῆς Ἑλλάδος, ὅλον τὸ ταμεῖον σχεδὸν ἐξοδεύεται εἰς τὰ ὄργανα τῆς ἐπιβουλῆς ἐνεργοῦντα ἀδιαλείπτως εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τὸ γενικὸν ναυάγιον. Μισθοδοτεῖ, φερ’ εἰπεῖν, ψευδοδιδασκάλους τῶν ὁποίων ὅλον τὸ ἔργον καὶ οἱ ἀγῶνες ἀποβλέπουσιν εἰς τὴν ὅλως ἐστρεβλωμένην καὶ εἰς τὴν κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς πλάνης μόρφωσιν τῆς νεολαίας καὶ εἰς μόνον τὸν προσηλυτισμὸν τῆς ἐπιβουλῆς, ἄνθρωποι τῶν ὁποίων οὐ μόνον ἡ διδασκαλία ἀλλὰ καὶ ἡ ἁπλὴ συναναστροφὴ γίνεται φθορὰ καὶ μολυσμὸς τῆς κοινωνίας, ἔχει καὶ μισθοδοτεῖ δασονόμους καὶ δασοφύλακας εἰς τὸ Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἐνεργοῦσι κατὰ καιροὺς καὶ τόπους, ἐὰν ὦσιν ἀλλόφυλοι κατὰ τὰς δοθείσας αὐτοῖς μυστικὰς ἐντολάς, δολίως πως καὶ ἐμμέσως δι’ ἄλλων τὴν πυρκαϊὰν καὶ τὴν φθορὰν εἰς τὰ δάση. Σιωπῶ μύρια ἄλλα σπουδαιότερα καὶ φρικωδέστερα τούτων, διότι αὐτὰ ἀρκοῦσιν εἰς μικρὰν νύξιν πρὸς ἔρευναν καὶ γνῶσιν τῶν ἄλλων. Τοιαύτας καὶ ἄλλας πολλὰς ῥαδιουργίας μετέρχεται συστηματικῶς ἡ ἐκ τῆς Ἀγγλίας ἐπιβολὴ ὡς πρὸς τὴν διάδοσιν τῆς τρυφῆς, τῆς πολυτελείας καὶ τῆς διαφθορᾶς. Συγχρόνως δὲ εἰς ταῦτα ὑπενεργεῖ διὰ νόμου καὶ φέρει τὴν ἀπονέκρωσιν τῆς γεωργίας, τῆς κτηνοτροφίας, τῆς βιομηχανίας, τῆς ναυτιλίας καὶ τοῦ ἐμπορίου, διὰ τῶν ὁποίων παρασκευάζει καὶ φέρει τὴν γενικὴν ἔνδειαν καὶ πτωχείαν. Τὴν κοινὴν ἔνδειαν ὅμως πάντοτε ἐνεργεῖ, ἀφ’ οὗ πρότερον ἐνεργήσῃ καὶ φέρῃ τὴν τρυφὴν καὶ τὴν πολυτέλειαν γενόμενα ἕξεις, ἐπειδὴ τότε ἡ πτωχεία ἔστιν ὅλως ἀνυπόφορος καὶ δεινή, καὶ οἱ πάσχοντες γίνονται πλέον εὐόλισθοι εἰς τὴν πτῶσι τῆς πλάνης καὶ τῆς κοινῆς προδοσίας, εἰς ὁποιανδήποτε κἄν μικρὰν προσβολὴν πειρασμοῦ ἐπ’ ἐλπίδι κἄν μικροῦ κέρδους.

Ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος (1786-1852) ὑπῆρξε ὀρθόδοξος μοναχὸς καὶ ἱεροκήρυκας. Γιὰ τὰ φλογερά του κηρύγματα, μὲ τὰ ὁποῖα προειδοποιοῦσε γιὰ τὴν ἀλλοίωση καὶ τὴν τελικὴ καταστροφὴ τῆς ταυτότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς πάτρωνες (μὲ ποικίλες προβλέψεις, ποὺ ἔχουν ὅλες ἐπιβεβαιωθεῖ) δηλητηριάστηκε ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους στὴν φυλακή.

ΜΑΣ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ Ο ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ -ΚΑΙ ΕΥΓΕ ΤΟΥ!

«Ἁπλὰ καὶ μόνο θέλω νὰ παρατηρήσω ὁρισμένα παράδοξα πράγματα ἀπὸ μεριᾶς τῶν θρησκευόμενων κυρίως. Παράδοξες ἀντιδράσεις γιὰ τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καὶ συγκεκριμένα περὶ γάμου, τεκνοθεσίας, ποὺ περιέχει αὐτὸ νομοσχέδιο.

Κάθε φορὰ ποὺ ἀκούω ἕναν ἱερέα, θεολόγο, ἄτομο ποὺ ἐκπροσωπεῖ, τέλος πάντων, μὲ τὸν ἕναν τρόπο ἤ τὸν ἄλλον, τὸ ἱερατεῖο, ἡ προσέγγιση εἶναι ἀνθρωπολογική, κοινωνιολογική. Δὲν ἀναφέρεται καθόλου πουθενὰ ἡ ἀπαγόρευση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς ἀπαγόρευση ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Θεό.

Καὶ ἀναρωτιέμαι γιατί ἀποφεύγεται νὰ εἰπωθεῖ κάτι τέτοιο, μιᾶς καὶ ἡ πηγὴ γιὰ τὸ τί ὁρίζεται ὡς ἐπιτρεπτὸ καὶ ἀπαγορευμένο, στὰ θρησκευτικὰ πλαίσια εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ -κάτι ποὺ εἶναι τόσο ξεκάθαρο, τόσο αὐτονόητο.

Ὅταν δὲν λὲς ὅτι εἶναι ἁμαρτία, συγκεκριμένα, τότε εὔκολα ἔρχεται ἡ ἀπέναντι πλευρὰ καὶ ἀνοίγει ἕναν ἀνούσιο διάλογο μὲ κοινωνικὲς προεκτάσεις καὶ βάσεις.

Παλαιὰ Διαθήκη, Καινὴ Διαθήκη, Κοράνι, Χαντίθ τοῦ προφήτη μας, τονίζουν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ὄχι μόνο εἶναι ἁμαρτία, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ λαοῦ τοῦ Λώτ, ὄχι μόνο καταδικάζεται ὡς ἀνήθικη ἁμαρτία, ἀλλὰ τιμωρεῖται κάτω ἀπὸ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο καὶ κάτω ἀπὸ τὴν Σαρία. Παρένθεση: ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν διαφώνησε μὲ αὐτὴν τὴν τιμωρία στὸν Μωσαϊκὸ Νόμο.

Αὐτὸ νὰ ἀκουστεῖ πιὸ συγκεκριμένα. Δὲν ἔχουμε νὰ ποῦμε κάτι μὲ τοὺς ὁμοφυλόφιλους, ἐνῷ ὑπάρχει ἀντιπαράθεση. Ἀλλὰ νὰ ἀκουστοῦν αὐτὰ στοὺς προοδευτικοὺς ψευτοθεολόγους, οἱ ὁποῖοι λόγῳ προσωπικῆς τους ἀσυδοσίας, ἐπιχειροῦν νὰ κάνουν τὸ ἄσπρο μαῦρο γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ ἁμάρτημα αὐτό, κυρίως μέσα ἀπὸ μία ἄσχετη ρητορικὴ περὶ ἀγάπης, ποὺ δὲν ξέρουν τί λένε.

Ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ ἱεράρχες καὶ ἐκπροσώπους, ὅσον ἀφορᾷ τοὺς χριστιανοὺς τώρα μιλάω, ἕνας-δύο μίλησαν γιὰ ἁμαρτία. Κανένας ἄλλος. Κι ὅταν τόλμησαν νὰ ποῦν περὶ ἁμαρτίας καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα, ἔπεσε πάνω τους ἀκόμα καὶ ἡ ἴδια ἡ κυβέρνηση λέγοντας ὅτι ὅποιος λέει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμάρτημα εἶναι ἐξτρεμιστής.

Κι αὐτὸ συγκεκριμένα ἀνέφερε ὁ κυβερνητικὸς ἐκπρόσωπος κατηγορώντας ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀποκαλοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς ἁμάρτημα. Καὶ μ’ ἕναν ἐντελῶς περίεργο τρόπο δὲν ὑπῆρχε καμμία ἀνταπάντηση σὲ αὐτό, οὔτε ἀπὸ ἕναν ἱερέα πρὸς τὰ λόγια του. Νὰ τοῦ πεῖ: ξέρεις κάτι, αὐτὰ ποὺ λὲς δὲν στέκουν, σαφῶς εἶναι καὶ ἁμαρτία, κεφάλαιο τάδε, ἐδάφιο τάδε, σελίδα τάδε, τὸ κείμενο λέει αὐτὸ κ.λπ. κ.λπ.

Καὶ νὰ ποῦμε βεβαίως στὸν κυβερνητικὸ ἐκπρόσωπο ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ὄχι μόνο εἶναι ἁμάρτημα, ἀλλὰ τιμωρεῖται καὶ μὲ τὴν πιὸ αὐστηρὴ τιμωρία. Κι ἄν μιλήσει γιὰ ἐξτρεμισμό, τότε ἔμμεσα κατηγορεῖ τὸ δικό του ἱερὸ βιβλίο, ἐφόσον πιστεύει καὶ λέει ὅτι εἶναι χριστιανός. Ἔτσι, ἄν ἀνοίξει τὸ βιβλίο Λευϊτικὸν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔτσι; Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὸ Κοράνι καὶ στὰ Χαντίθ -αὐτὸ εἶναι πιὸ πολὺ ἀναφορὰ γιὰ ἐμᾶς, τοὺς μουσουλμάνους.

Καὶ ναί, ἡ Πολιτεία νομοθετεῖ, σαφῶς δὲν θὰ δώσει σημασία σὲ αὐτά, οὔτε ποτὲ ἔδινε σημασία σὲ αὐτά, ἀλλὰ ὄχι νὰ ἔρχεται κάποιος καὶ νὰ λέει τί εἶναι ἁμαρτία καὶ τί ὄχι. Δηλαδή, δὲν θέλετε ἀπὸ τὴν μία τὴν θρησκεία νὰ χώνεται στὶς πολιτικές, ἀλλὰ χώνεστε ἐσεῖς γιὰ τὸ τί λέει ἡ θρησκεία.

Ὁ θρησκευόμενος -τὸ ἔχουμε ἀναφέρει καὶ παλιότερα- πρέπει νὰ μάθει μὲ περηφάνια νὰ λέει: Ὁ Θεὸς τὸ ἀπαγορεύει! Καὶ τέλος συζήτησης! Καὶ δὲν ἀφήνεις περιθώρια. Ὅταν προσεγγίζεις τὴν ἁμαρτία, ὅμως, μὲ ἀνθρωπολογικοὺς καὶ κοινωνιολογικοὺς ὅρους, χάνεσαι σὲ ἕναν κυκλικὸ συλλογισμό, δὲν ἔχει τέλος καὶ παίζεις τὸ παιχνίδι τους.

Ποιό παιχνίδι τους παίζεις; Πρὸς τὴν ἐκλογίκευση αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας. Χάνεσαι σὲ μία ἀναφορὰ περὶ ἠθικῆς, ποὺ στὸ τέλος καταλήγει νὰ εἶναι ρευστὴ καὶ ὑποκειμενική. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς θέλουν. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, δίχως νὰ φοβόμαστε τὸ πῶς θὰ μᾶς χαρακτηρίσουν, εἰδάλλως δὲν ἔχει στὸ τέλος καὶ κάποια οὐσία».

Ἀχμάντ Μ. Ἐλντίν, ἐν Ἑλλάδι μουσουλμάνος ἱεροκήρυκας καὶ διπλωματοῦχος ἰσλαμικῆς θεολογίας.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία, μὲ θέμα: «Ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια καὶ τεκνοθεσία. Γιατί δὲν λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους;».

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=Bw41Pl9U-Zo

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΒΡΕΦΗ…

Ἡ εἴδηση ὅτι τὴν περασμένη Δευτέρα βρέθηκε νεκρὸ ἔμβρυο μέσα σὲ σωλῆνα ἀποχετεύσεως στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, ἔξω ἀπὸ τὴν κλινικὴ γνωστῆς διεθνοῦς ἰατρικῆς μὴ κυβερνητικῆς ὀργανώσεως, δὲν φαίνεται νὰ ἐξέπληξε τὴν βασίλισσα τῆς δημοκρατίας ποὺ ἀποκαλεῖται «κοινὴ γνώμη».

Εἶναι ζήτημα ἄλλωστε ἄν ἔχει κἄν σκεφθεῖ -πολὺ δὲ περισσότερο ἄν φρίττει- γιὰ τὰ χιλιάδες ἀγέννητα παιδιὰ ποὺ κάθε χρόνο καταλήγουν ἐτησίως στὰ σκουπίδια τῶν κλινικῶν -γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὴν «πολιτεία» ἤ πολὺ περισσότερο τὴν «ἰατρικὴ κοινότητα».

Στὸ κάτω-κάτω, ἡ «πολιτισμένη» καὶ «πεπαιδευμένη» κοινωνία μας ἔχει ἀποδεχθεῖ χωρὶς κανένα πρόβλημα ἐδῶ καὶ 38 ὁλόκληρα χρόνια τὴν νόμιμη δολοφονία ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀγέννητων παιδιῶν, ὕστερα ἀπὸ τὴν θέσπιση τοῦ ἀνθρωποκτόνου καὶ ἐθνοκτόνου νόμου 1609/1986, μὲ τὸν ὀρθοπολιτικὸ καὶ φαρισαϊκὸ τίτλο περὶ «τεχνητῆς διακοπῆς τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ προστασίας τῆς ὑγείας τῆς γυναῖκας», ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς γενικότερης διαδικασίας ἐξαχρειώσεως τῆς σύγχρονης νεοελληνικῆς κοινωνίας.

Καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς πωρώσεως τοῦ κοινωνικοῦ σώματος τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες αὐτὲς τὶς δεκαετίες δὲν ὑπῆρξαν στὴν χώρα μας δημόσιες διαμαρτυρίες ἐναντίον τοῦ συγχρόνου Ὀλοκαυτώματος τῶν ἀγέννητων παιδιῶν -τῶν πιὸ ἀθώων καὶ ἀπροστάτευτων ἀνθρωπίνων ὄντων-, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ πιὸ φρικαλέο τεκμήριο τῆς σύγχρονης βαρβαρότητας, τόσο σὲ ἐθνικὴ ὅσο καὶ σὲ παγκόσμια κλίμακα.

Διότι ἀμβλώσεις ὑπῆρχαν πάντοτε, ἀλλὰ οὐδέποτε ὑπῆρξαν κοινωνίες ποὺ θεσμοθέτησαν τὴν νομιμότητα τῶν ἀμβλώσεων, καὶ μάλιστα ἐν ὀνόματι τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὡστόσο οἱ μόνοι ἄνθρωποι ποὺ ἐξαιροῦνται εἶναι τὰ ἀγέννητα παιδιά.

Συζητοῦμε γιὰ τὴν διπρόσωπη στάση τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τοῦ προσφάτου βδελυροῦ νόμου ποὺ θέσπισε ἡ Βουλή. Μᾶς διαφεύγει, ὡστόσο, ἡ στάση ποὺ τήρησε πρὶν ἀπὸ 38 χρόνια, ὅταν θεσμοθετήθηκε ὁ νόμιμος φόνος τῶν ἀγέννητων παιδιῶν. Καὶ ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἴδια. Γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὸν πολιτικὸ κόσμο. Πόσο ἄραγε μέτρησε στὶς ἐπιλογὲς τῶν ψηφοφόρων τὸ ζήτημα, τόσο ὅσον ἀφορᾷ τὸ τότε κυβερνῶν κόμμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση, ποὺ καταψήφισε μέν, ἀλλὰ ὅταν ἦλθε στὴν ἐξουσία δὲν κατήργησε τὸν νόμο (αὐτὴ ἦταν ἡ «καλὴ» Νέα Δημοκρατία, ἔτσι;)

Ἔκτοτε ἡ «πρόοδος» στὴν θεσμοθέτηση τῆς μαζικῆς δολοφονίας ἀγέννητων παιδιῶν συνεχίζεται μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν φαρμακευτικῶν ἀμβλώσεων, χωρὶς μάλιστα κἄν γονεϊκὴ συγκατάθεση γιὰ τὶς ἀνήλικες. Παρεμπιπτόντως, ἡ φαρμακευτικὴ ἄμβλωση, καθότι ἀποτελεῖ τὴν «εὔκολη λύση», γνωρίζει εὐρεῖα ἐφαρμογὴ στὸν χῶρο τῆς ὀργανωμένης σωματεμπορίας (traficking) ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις γυναικείας κακοποιήσεως, καὶ μάλιστα σὲ προχωρημένες κυήσεις.

Ἡ σύγχρονη βαρβαρότητα, ἐξωραϊσμένη μὲ τὸν δικαιωματισμὸ καὶ τὴν ὀρθοπολιτική, βαδίζει μαζὶ μὲ τὸν γενικευμένο κοινωνικὸ παραλογισμό. Δύο μέρες μετὰ τὴν τυχαῖα ἀνεύρεση τῆς σωροῦ τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ μέσα στὸ ἀποχετευτικὸ δίκτυο, τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας γέμισε -καὶ πάρα πολὺ σωστά!- μὲ χιλιάδες διαδηλωτὲς ποὺ διαμαρτύρονταν γιὰ τὸ ἔγκλημα τῶν Τεμπῶν: τὴν δολοφονία 57 ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν προκλητικὴ ἀδιαφορία τῆς ἐπανεκλεγμένης κυβερνήσεως ἀπέναντι στὴν ἀσφάλεια τῶν ἐπιβατῶν τοῦ (μοναδικοῦ) σιδηροδρομικοῦ δικτύου τῆς χώρας καὶ τῆς θρασύτατης προσπάθειάς της νὰ συγκαλύψει τὶς εὐθύνες της ὕστερα ἀπὸ τὸν «ἀέρα» ποὺ τῆς ἔδωσε τὸ διαβόητο «41%».

Γιὰ τὰ ἐτησίως δεκάδες χιλιάδες νομίμως δολοφονημένα ἀγέννητα παιδιὰ ποιός θὰ βγεῖ νὰ φωνάξει;

Δὲν θέλει μεγάλη φαντασία νὰ προβλέψει κανεὶς πόσοι θὰ μαζευτοῦν στὴν πλατεῖα Συντάγματος γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν, ἄν ποτὲ πάρει κάποιος (ἐπιτέλους!) αὐτὴν τὴν πρωτοβουλία! Καὶ μὲ πόση ἀδιαφορία ἤ ἀποδοκιμασία θὰ γίνουν δεκτοί;

ΥΓ: Ἀξίζει πάντως νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ κύριος αὐτουργὸς τοῦ ἐγκλήματος τῶν Τεμπῶν, ποὺ ἀμέσως μετὰ ἐπανεξελέγη πανηγυρικῶς ἀπὸ τοὺς ἐξαιρέτους συντοπῖτες του, ἦταν αὐτὸς ποὺ ἐπὶ ὑπουργίας του εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ κατέβουν οἱ ἀφίσες κατὰ τῶν ἀμβλώσεων ποὺ νομιμότατα, κατόπιν ἀδείας, εἶχε ἀναρτήσει στοὺς σταθμοὺς τοῦ μετρὸ ὀργάνωση γιὰ τὴν προστασία τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΨΥΧΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, πὼς ὁ αἰῶνας ποὺ περνᾶμε εἶναι ἕνας αἰῶνας ἀκατανοησίας. Ἂν ἤμουνα ἱστορικός, θὰ τὸν ὀνόμαζα «Αἰῶνα τοῦ Βαβέλ». Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μπερδέψει τὸ νόημα τῶν λέξεων, ποὺ ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες ἐξέφραζαν μίαν ὁρισμένη ἔννοια καὶ δὲν γίνεται πιὰ νὰ συνεννοηθοῦν. Ὅλοι κουβαλᾶμε πέτρες γιὰ τὸν νέο πύργο τῆς Βαβέλ, ποὺ εἶναι ὁ μηχανικὸς πολιτισμός μας. Μεγαλοφυὴς καὶ θρασὺς πολιτισμός, ποὺ χτίζει τὸν πύργο του ἐνάντια στὸ Θεό. Τὸν πύργο τὸν πελώριο καὶ τρομερό, ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ σωριαστεῖ πάνω στὰ ὑπεροπτικὰ κεφάλια τῶν κτητόρων του, καὶ ὅλοι ἀκοῦμε ἀπὸ τώρα νὰ τρίζουν τὰ ἀτσαλένια θεμέλια του. Ζοῦμε σὲ μίαν ἐποχὴ φουρτουνιασμένη ἀπὸ γεγονότα, ἰδέες καὶ πράξεις ἀντιφατικές, ποὺ συνταράζουν τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ τὴν γιομίζουν πότε μὲ φρίκη καὶ πότε μὲ αὐτοθαυμασμό. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων εἶναι πιὰ ἕρμαιο καὶ παιχνίδι στὰ χέρια τῶν φοβερῶν δυνάμεων, ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ἀποσπᾶ μία πρὸς μία ἀπὸ τὸ ἀπέραντο μυστήριο τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, καὶ στὸ τέλος τὶς ἐξαπολύει ἐνάντια στὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη.

Μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴ θύελλα τοῦ πνεύματος, τοῦ ἀτσαλιοῦ καὶ τοῦ αἵματος, κάθε ἄτομο, ὅπως καὶ κάθε ἔθνος, ἀγωνίζεται μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διαθέτει νὰ κρατηθεῖ ὄρθιο, νὰ μὴ σαρωθεῖ ἀπὸ τὸν ἀνεμοστρόβιλο, νὰ μὴν πέσει. Γιατί ἀλίμονο ἂν πέσει. Ξέρει τώρα πὼς ἀπὸ πάνω του θὰ περάσει ὁλόκληρη ἡ ἀγέλη τῶν ἔξαλλων ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀπάνθρωπων μηχανῶν, καὶ θὰ τὸν λιώσει. Θὰ τὸν ἐξευτελίσει πρῶτα ὡς τὸ τελευταῖο ὅριο τῆς ἀντοχῆς του, καὶ στὸ τέλος θὰ τὸν ἐξαφανίσει.

Ὅμως ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας λαός, ἕνα ἔθνος, δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὴ φωτιὰ καὶ μὲ τὸ σίδερο. Δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὸ χάσιμο τῆς ζωῆς του. Ἐξαφανίζεται πιὸ σίγουρα, πιὸ τελειωτικὰ μὲ τὸ χάσιμο τῆς ψυχῆς του τῆς ἀτομικῆς, τῆς ψυχῆς του τῆς ὁμαδικῆς. Χάνω τὴν ψυχή μου θὰ πεῖ: χάνω τὴν οὐσιαστική μου ὕπαρξη. Χάνω τὴν αἴσθηση τῆς ἀτομικῆς μου τέλειας ψυχοπνευματικῆς σύνθεσης, ποὺ ἀποτελεῖ ἕνα μόριο ἀπὸ τὴν μεγάλη, τὴν πλατειὰ κοινωνικὴ καὶ ἐθνικὴ σύνθεση, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλῶ καὶ ἀνανεώνω ἀδιάκοπα τὰ φυσιογνωμικὰ στοιχεῖα τοῦ πνεύματός μου καὶ τῆς ψυχῆς μου. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐθνικὴ φυλετικὴ ἰδιομορφία τῆς ψυχῆς μου εἶναι ἀκριβῶς ἐκείνη ποὺ μὲ ἐντάσσει φυσιολογικὰ μέσα στὴν πανανθρώπινη κοινωνικὴ σύνθεση. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ χάσω τὸν ἑαυτό μου, πρέπει νὰ γνωρίσω τὸν ἑαυτό μου. Τὸ «γνῶθι σαυτόν» εἶναι ἡ πλουταρχικὴ πηγὴ τῆς γνώσεως. Αὐτὸ λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι ἡ βάση τῆς γενικῆς παιδαγωγικῆς προσπάθειας Ἔθνους, τοῦ ὁποίου ἐντολοδόχος εἶναι τὸ Κράτος καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ὄργανα γι᾿ αὐτὴ τὴν συνειδητοποίηση εἴvaι τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὁ Κλῆρος, ὁ Τύπος, ὁ καλλιτέχνης ποὺ ἐκφράζει τὴν ἐθνικὴ ψυχὴ καὶ ὁλόκληρη ἡ τάξη τῶν διανοουμένων, ποὺ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν πνευματικὴ συγκρότηση τοῦ λαοῦ.

Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν Ἑλληνικὸν ἑαυτό μας, πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ στοιχεῖα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποτελεῖται ἡ ψυχοπνευματική μας προσωπικότητα. Ἀπὸ ποῦ ἐρχόμαστε. Πῶς φτάσαμε νὰ εἴμαστε ἐδῶ ποὺ εἴμαστε. Ποιὲς εἶναι οἱ δυνάμεις καὶ οἱ ἀδυναμίες μας. Καὶ ποὺ πηγαίνουμε. Κατὰ ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ πολιτιστικὴ ροπή, ποὺ κυβερνᾶ τοῦτο τὸ ἔθνος, ἀμετάκλητα, δίχως παρέκκλιση, ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια.

[…] Εἶναι μοιραῖο γιὰ τὸ Ἔθνος μας, τὰ θρησκευτικά του ζητήματα νὰ εἶναι ἀδιάσπαστα συνδεμένα μὲ τὴν ἱστορικὴ μοίρα τοῦ λαοῦ μας. Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὴν ἐθνική μας ὑπόσταση, ἤγουν μὲ τὴν ἐλευθερία μας. Ἔχει γίνει δηλαδὴ ἐθνικὴ θρησκεία, ὅπως τὸ Δωδεκάθεο τοῦ Ὀλύμπου ἦταν ἡ ἐθνικὴ θρησκεία τῶν προγόνων μας. Καὶ ἡ ἐθνικὴ θρησκεία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ξέφτισε καὶ κατέρρευσε μαζὶ μὲ τὴν ἐθνική τους ἐλευθερία. Πάνω στὰ κατάρτια τῶν βαρβαρομάχων καραβιῶν τῆς Πόλης κυμάτιζαν τὰ χρυσὰ λάβαρα τῆς Παναγίας, ποὺ ἦταν γιὰ τὸ χριστιανικὸ Κράτος στρατηλάτης μαζi καὶ πολέμαρχος, σὰν τὴν Ἀθηνᾶ. Πρὸς Αὐτήν, πρὸς τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ἀποτείνεται τὸ θαυμάσιο βυζαντινὸ τροπάριο, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τοῦ ἀγωνιστικοῦ Βυζαντίου. Καὶ σὰν ἐθνικό μας ὕμνο ἔπρεπε νὰ τὸ κρατήσει καὶ ἡ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα τοῦ 21, ἂν οἱ λόγιοι καὶ οἱ πολιτικοὶ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶχαν τὴν ὀξυδέρκεια νὰ καταλάβουν τὴν σημασία ποὺ παίρνει ἡ παράδοση στὴ ζωὴ τῶν Ἐθνῶν, καὶ δὲν ἔβλεπαν τὴν Κλασσικὴν Ἑλλάδα νὰ ἑνώνεται ἠθικὰ καὶ ἱστορικὰ μὲ τὸ ἀπελευθερωμένο Ἔθνος, ὅμως τὴν ἔνδοξη καὶ μεγαλόπρεπη περίοδο τῆς Βυζαντινῆς χιλιετίας, ποὺ μεσολάβησε καὶ σφυρηλάτησε τὴν νέα μας Ἑλληνοχριστιανικὴ συνείδηση. Δεῖτε ὅμως. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκανε τὸ μεταεπαναστατικὸ Κράτος τὸ ἔκαμε μόνος του ὁ Ἑλληνικὸς λαός. Ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ κάποιο μεγάλο ἐθνικὸ γεγονὸς τρικυμίζει στὴν ψυχή μας, τὸ βυζαντινὸ τροπάριο αὐθόρμητα ἀνεβαίνει στὰ χείλη μας καὶ σμίγει μὲ τοὺς στίχους τοῦ Σολωμοῦ. Καὶ πάλι αὐθόρμητα, κάθε φορὰ ποὺ ἕνα ὑπόδουλο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἑνώνεται μὲ τὴν ἑνιαία ἐλεύθερη πατρίδα, ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἀλληλοχαιρετᾶται μὲ τὴν θρησκευτικὴ φράση «Χριστὸς Ἀνέστη».

[…] Σὰν ἔπεσε τὸ Βυζάντιο, ἡ Ἐκκλησία ἀντικατέστησε τὸν τσακισμένο κρατικὸ ὀργανισμὸ σὰν ὑποκατάστατος μηχανισμὸς τῆς Ἐθνικῆς ἑνότητας. Τὰ σύμβολα τῆς Αὐτοκρατορίας τὰ κράτησε ἡ Ἐκκλησία καὶ τὰ διατήρησε μέσα στοὺς μαύρους αἰῶνες τῆς σκλαβιᾶς. Καὶ μέσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς φοβεροὺς αἰῶνες, αὐτὴ στάθηκε τὸ πνευματικὸ καὶ ἐθνικὸ κέντρο τῆς μαρτυρικῆς φυλῆς. Ἐνάντια στοὺς ἀρχηγοὺς τῆς ξέσπαγε κάθε ἐπίθεση τῶν ἐχθρῶν του Ἑλληνισμοῦ, τόσο ἀπὸ μέρους τῶν κατακτητῶν, ὅσον καὶ ἀπὸ μέρους τῶν Φράγκων. Καὶ σωστὰ τὰ εἴπανε, πῶς σὲ πολλὲς κρίσιμες ὧρες τὸ ράσο στάθηκε ἡ ἐθνικὴ σημαία τῆς Ἑλλάδας στὰ χρόνια της σκλαβιᾶς. Σ᾿ αὐτὸ τὸ διάστημα ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες χάθηκαν γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ ἐθνικὸ σύνολο. Ποιοὶ ἦταν αὐτοί; Ἦταν ὅλοι ὅσοι μὲ τὴ βία καὶ μὲ τὸ φόβο ἄφησαν τὴ θρησκεία τους; Συμπέρασμα ἀδιάσειστο. Ἂν ὑπάρχουμε σήμερα σὰν Ἑλληνικὴ φυλὴ εἶναι γιατί κρατηθήκαμε ἀπὸ τὰ ἄμφια τῆς θρησκείας μας ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια. Δὲν θὰ ἔβρισκε κανένας ἀρχὴ καὶ τέλος, ἂν ἔλεγε νὰ λογαριάσει τοὺς ἐθνικοὺς ἥρωες τῆς Ἐκκλησίας μας.

[…] Ὅλοι οἱ ἡμιμαθεῖς, οἱ σνόμπ, ὅλοι οἱ ξεθυμασμένοι φυλετικοὶ Ἕλληνες, συγχέουν εἴτε ἀπὸ ἀμάθεια, εἴτε ἀπὸ σκοπιμότητα προπαγανδιστική, τὴν ἔννοια «παράδοση» μὲ τὴν «ἀντίδραση», «ὀπισθοδρόμηση».

Ὑπάρχει, βέβαια, στὶς μέρες μας ἔκδηλο ἕνα ρεῦμα ξενομανίας καὶ ἐπίδειξης νεωτεριστικοῦ πνεύματος. Αὐτὸ τὸ ὀνόμασα ἄλλοτε «πανικὸ τοῦ μοντερνισμοῦ». Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πάσχουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ διαστροφή, τρέμουν μήπως περάσουν γιὰ καθυστερημένοι. Καὶ ἐκστασιάζονται πιὰ γιὰ κάθε τί, ποὺ τοὺς παρουσιάζεται ὡς νεωτεριστικό, καὶ παριστάνουν τὸν ἐνθουσιασμένο μπροστὰ σὲ κάθε ἀρλούμπα ἰδεολογικὴ ἢ καλλιτεχνική, ποὺ ἐμφανίζεται σὰν ἄρνηση καὶ σὰν ἐπανάσταση ἐνάντια σὲ κάθε μορφὴ ζωῆς, στοχασμοῦ ἢ τέχνης, ποὺ κινεῖται μέσα σὲ φυσικὲς καὶ ἀνθρώπινες ἀναλογίες.

Ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ οἱ ἀμόρφωτοι ῥωμηοί, ποὺ ντρέπονται, γιατὶ ἡ θρησκευτική μας μουσικὴ δὲν ἔχει τετραφωνίες, δὲν ἔχει τενόρους καὶ βαρύτονους καὶ μπάσους, δὲν ἔχει κορῶνες, πρίμο, τέρτσο καὶ σεγκόντο, ποὺ εἶναι πράγματα εὐρωπαϊκά. Καὶ βάλθηκαν, οἱ μωροί, νὰ τὴν ἐπισκευάσουν, νὰ τὴν διορθώσουν, νὰ τὴν μοντερνίσουν. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ὅταν δὲν εἶναι ἐπιτήδειοι παγκαροεπίτροποι, ποὺ μασκαρεύοντας τὴν Βυζαντινὴ μουσική, τὸ κάνουν γιὰ νὰ προσελκύσουν τὸ πλῆθος τῶν σνὸμπ στοὺς δίσκους των, (καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸ πῶς τὸ ἔκαμε ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος, βάζοντας στὶς ἀκολουθίες του «μέλη θυμελικά», δηλαδὴ μουσική του θεάτρου, γιὰ νὰ παρασύρει τοὺς ἐθνικούς, ποὺ τοὺς ἦταν ἀγαπητή) εἶναι συνήθεις τύποι δίχως στέρεη καὶ βαθειὰ ἱστορικὴ καὶ καλλιτεχνικὴ μόρφωση, δίχως καμμιὰ καλλιέργεια τοῦ αἰσθήματος τῆς καλαισθησίας. Δὲν καταλαβαίνουν τὴν ἱεροσυλία ποὺ κάνουν, βάζοντας βέβηλο χέρι πάνω σὲ ἕναν ἱερό, πατροπαράδοτο θησαυρό, ποὺ ὑπάγεται σὲ δικούς του αὐτοτελεῖς καλλιτεχνικοὺς νόμους, γιὰ νὰ τὸν μασκαρέψουν ἢ νὰ τὸν ἀνταλλάξουν μὲ φτηνοπράγματα κακοῦ γούστου. Ὅπως κάνουν οἱ ἐπιτήδειοι γυρολόγοι, ποὺ περιφέρονται στὰ χωριὰ καὶ ἀνταλλάσσουν τὰ βαρειὰ χρυσοΰφαντα πατρογονικὰ ροῦχα μὲ φανταχτερά, χρωματιστὰ φτηνοϋφάσματα τῆς βιομηχανίας, ξεγελώντας τὶς ἁπλοϊκὲς νοικοκυρὲς γιὰ νὰ τοὺς ἁρπάξουν γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς παλιᾶς ἀρχοντικῆς κασέλας τοῦ σπιτιοῦ. Οὔτε εἶναι ἱκανοὶ νὰ καταλάβουν αὐτοὶ οἱ ἐπικίνδυνοι μοντερνιστὲς τὴ βιολογικὴ σχεδὸν δύναμη, ποὺ ἔχει ἡ παράδοση πάνω στὴ συνέχεια καὶ τὴ διατήρηση τῆς ἐθνικῆς ζωῆς.

Στρατὴς Μυριβήλης, «Οἱ παραδόσεις τοῦ Γένους καὶ ἡ δύναμη τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς»

Πηγή: http://users.uoa.gr/…/arts/music/paradoseis_toy_genoys.htm

ΥΓ: Ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Οἱ Κυβερνητικοὶ πολιτικοὶ ποὺ ψήφισαν τὸν νόμο τοῦ αἴσχους, μαζὶ μὲ τὴν Π.τ.Δ. (γιὰ μὴν πῶ τίποτα χειρότερο), ποὺ μὲ ζῆλο θὰ τὸν κυρώσει, ἀφοῦ προηγουμένως συμμετεῖχε προκλητικότατα στὸ γλέντι γιὰ τὴν ψήφισή του. Ὅλοι παρόντες στὴν δοξολογία γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν Ἰωαννίνων, προσκεκλημένοι τοῦ χοροστατοῦντος μητροπολίτη Μαξίμου. Κανένα πρόβλημα!

Τὸ μόνο πρόβλημα ἦταν ὅσοι πιστοὶ ἤθελαν νὰ συμμετάσχουν στὶς λειτουργίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Σὲ αὐτοὺς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἔκλεισαν τὴν πόρτα. Στοὺς πολιτικοὺς τῆς κυβερνήσεως ποὺ ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς καὶ ἐπέβαλαν τὴν ἀλλαγὴ τῆς Ἀναστάσεως καὶ μόλις χθές ψήφισαν τὸ βδελυρὸ νομοσχέδιο οἱ μεγαλόσχημοι ἐκκλησιαστικοὶ ἀνοίγουν διάπλατα τὶς θύρες καὶ τοὺς τοποθετοῦν σὲ περίοπτη θέση.

Καὶ δίπλα τους οἱ «σφοδροί τους πολέμιοι», ποὺ ἐξαπέλυαν μύδρους στὴν Βουλή. Ἀπὸ τὴν μία μεριὰ ὁ «στῦλος τῆς ὀρθοδοξίας» ἐπικεφαλῆς τοῦ «κόμματος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ» καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ «Λεωνίδας» τῶν «300». Κανένα πρόβλημα!

Ἀπουσιάζει ὁ ἐκδότης τῶν «ἐπιστολῶν τοῦ Ἰησοῦ» γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ ἡ «ὡραῖα ἀτμόσφαιρα» τῆς κοινοβουλευτικῆς συμπαιγνίας τοῦ «κακοῦ» καὶ τοῦ «καλοῦ» μπάτσου.

Πόσο ἀνόητους μᾶς θεωροῦν ὅλοι αὐτοὶ γιὰ νὰ μᾶς κοροϊδεύουν μπροστὰ στὰ μοῦτρα μας! Ἤ μήπως, τελικά, μᾶς ἀξίζει;

«ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

Στὴν περίπτωση τῆς Συνεταιριστικῆς Ἐπιχείρησης Ἔξοδος ἔχουμε ἕνα συνεπὲς ἐγχείρημα ἀπὸ νέους ἀνθρώπους με ἐνημερωμένο καὶ τεκμηριωμένο προβληματισμὸ ἐπάνω στὰ σύγχρονα διλήμματα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τὸν διαχρονικὸ χαρακτήρα καὶ ρόλο τοῦ ἑλληνισμοῦ. Στὰ ἰδεολογικά τους προτάγματα ἀκολουθοῦν τὴ μεγαλοϊδεατικὴ παρακαταθήκη τοῦ Ἴωνα Δραγούμη με μιὰ μαχητικὴ διάσταση ριζωμένη στὸ «αἷμα τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων»: «Μία παγκοσμιοποίηση ἑλληνική, ποὺ ἑνώνει τὰ ἔθνη, τοὺς λαοὺς καὶ τὶς φυλές, σφυρηλατώντας τὴν πνευματική τους ἑνότητα μέσῳ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ […] Ὁ 21ος αἰῶνας μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὴν ἀφετηρία γιὰ τὴν συγκρότηση τοῦ πλανητικοῦ δικτύου ‘ἀνθρωπότητα’ μέσα ἀπὸ τοὺς κόμβους τοῦ ἑλληνικοῦ ἀνθρωπισμοῦ». Αὐτὸς ὁ ἰδιαίτερος ἑλληνοκεντρισμός, μὲ διακήρυξη ἀρχῶν ποὺ δημοσιεύεται σὲ τέσσερις γλῶσσες (ἑλληνικά, ἀγγλικά, γαλλικά, ἱσπανικὰ), προϋποθέτει τὴ μελέτη καὶ ἐπεξεργασία τῆς συνθήκης τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς ὑποχώρησης τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ τῶν ἀνεπαρκειῶν τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας, καὶ συμπυκνώθηκε ἀπὸ ἕνα ἱδρυτικὸ μέλος τῆς συντακτικῆς ὁμάδας ὡς ἐξῆς:

«Μόνο ἡ ὑπεράσπιση καὶ ἡ ἀναμόρφωση τοῦ ἐθνοκράτους, μόνο ἡ ἐπιτυχὴς ὁλοκλήρωση τῆς Ἐπανάστασης τοῦ ’21, ἡ ἀποτίναξη τοῦ σύγχρονου ζυγοῦ -τόσο τοῦ ἐσωτερικοῦ ὅσο καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ-, ἡ ριζικὴ ἀνασυγκρότηση καὶ ἡ νικηφόρα ἐπανάληψη τῆς Μεγάλης Ἰδέας μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Ρωμηοσύνης στὸ φυσικό της ἐνδιαίτημα μποροῦν νὰ ἐγγυηθοῦν τὴν μελλοντικὴ ἐθνική μας ἐπιβίωση, ὥστε ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ μπορέσει νὰ συνεχίσει τὴν πραγματοποίηση τοῦ φυσικοῦ του προορισμοῦ: τὸν ἐξανθρωπισμὸ τῆς ἀνθρωπότητας».

Ἄννα Καρακατσούλη, «Τὸ Ξίφος τοῦ Πνεύματος», σ. 354-355, ἐκδόσεις Gutenberg, Ἀθήνα, Φεβρουάριος 2024

Εὐχαριστοῦμε πολὺ τὴν κ. Ἄννα Καρακατσούλη, καθηγήτρια Εὐρωπαϊκῆς Ἱστορίας καὶ Πολιτισμοῦ καὶ Διευθύντρια τοῦ Ἐργαστηρίου Ἱστορία τοῦ Βιβλίου τοῦ Τμήματος Θεατρικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γιὰ τὴν ἀφιέρωση στὴν προσπάθειά μας ἑνὸς εἰδικοῦ ὑποκεφαλαίου στὸ ἄνω βιβλίο της («Τὰ Παιδιὰ τῆς Ἀντιγόνης», σ. 350-355).

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!

Ἐκοιμήθη σήμερα ἐν Κυρίῳ ὁ πατὴρ Βασίλειος Βολουδάκης.

Ἐκείνη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ποὺ τὰ περιτρίμματα τοῦ ἀντεθνικοῦ καὶ ἀντιχρίστου καθεστῶτος ἀπαγόρευσαν τὴν προσέλευση στὶς Θεῖες Λειτουργίες, ἀπαγόρευσαν τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου καὶ ἐπέβαλαν τὴν ἀλλαγὴ τῆς ὥρας τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐκεῖνες τὶς μέρες τῆς ὀργῆς (ποὺ συνεχίζεται καὶ κλιμακώνεται μέσα μας) γιὰ αὐτὸ τὸ βρωμερὸ κράτος-ὀχετὸ καὶ τὸ τρισάθλιο κατεστημένο του, ἀκούσαμε ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐλαχίστους ἱερεῖς ποὺ βγῆκε γιὰ καταγγείλει δημοσίως μέσα στὸν ἱερὸ ναὸ αὐτὴν τὴν ἀνήκουστη καὶ πρωτοφανῆ ἀθλιότητα.

«Ἐκάμαμε ὑπακοὴ καὶ ἀφήσαμε τὸν Χριστό μας μόνο μὲ κάποιους μαθητάς του. Ὅπως καὶ τότε. Καὶ ἐξῆλθαν μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων νὰ συλλάβουν τοὺς προσκυνητάς. Ἐξαίφνης ἡ πατρίδα μας εὗρε χιλιάδες ἀστυνομικούς. Οἱ λαθραῖοι, οἱ κακοποιοί, οἱ φονευταί, οἱ βιασταί, οἱ λωποδύτες -ἐπίσημοι καὶ ἀνεπίσημοι- κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι. Καὶ οἱ πιστοὶ ἐξετάζονται ποῦ πᾶνε, τί θέλουνε τέτοια μέρα.

(…) Εἶναι ἕνα γεγονὸς δύο χιλιάδων ἐτῶν, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν δισχιλιετία παρατηρεῖται αὐτό. Καὶ δυστυχῶς βρεθήκαμε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας νὰ γευθοῦμε κι αὐτὸ τὸ πικρὸ ποτήριο. Οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ συνήχθησαν ἐπὶ τῷ αὐτῷ ἵνα τὸν Ἰησοῦν φραγγελόσωσι , ἵνα τὸν Ἰησοῦν φυλακίσωσι, ἵνα τῶν Ἰησοῦν ἀποκλείσωσι ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Αἶσχος. Αἶσχος καὶ στοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς Ἄρχοντες τοῦ λαοῦ. Αἶσχος. Αὐτὸ τὸ αἶσχος δὲ θὰ τὸ σβήσει ἡ ἱστορία. Δὲν θὰ σβηστεῖ ἀπὸ τὴν ἱστορία αὐτὸ τὸ αἶσχος. Αὐτὴ ἡ ἀγανάκτηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Θὰ ἔρθει ἡ ὀργὴ καὶ ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ στὰ κεφάλια ὅλων ἐκείνων ποὺ ἀπεφάσισαν νὰ στερήσουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοὺς πιστούς, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔκαναν ἀγῶνα ἐπὶ ἕνα ἔτος, μὲ τὰ ἐπιτίμιά τους γιὰ νὰ κοινωνήσουν στὴν Ἀνάσταση. Αἶσχος. Ποῦ κατήντησε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αἶσχος! Ντρέπομαι. Ἀπορῶ πῶς δὲν εξίσταται ὁ λαός;

Μας ἔχουν φυλακίσει γιὰ μία ἀπάτη, γιὰ μία γρίπη. Τὰ κανάλια, οἱ καναλάρχες, οι δημοσιογράφοι αὐτὰ λένε μεταξύ τους Κι εμᾶς μᾶς λένε ψέματα γιὰ νὰ μᾶς κρατᾶνε φυλακισμένους.

(…) Ὄχι κύριοι. Νὰ μᾶς πάτε φυλακή, νὰ τελοῦμε μέσα στὸ κελί μας τὴν Θεία Κοινωνία καὶ νὰ ἀπολογηθοῦμε στὸν Θεὸ ὅτι δὲν ἔχουμε ἄλλη δυνατότητα. Αἶσχος! Ἔστω τὴν ἐσχάτη ὥρα μετανοῆστε, Ἀρχιερεῖς καὶ Ἄρχοντες! Ἄλλως ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι πάνω ἀπ’ τὰ κεφάλια σας!».

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ;

Νὰ μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὸν αὐτοαναφορικὸ χαρακτῆρα τῆς ἀναρτήσεως, ἀλλὰ θέλω νὰ ξεκαθαρίσω κάποια ἐντελῶς βασικὰ πράγματα γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν παρεξηγήσεις ὅσον ἀφορᾶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐκδίδουν αὐτὸ τὸ περιοδικὸ καὶ βρίσκονται πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν σελίδα.

Δὲν ἀναφέρομαι φυσικὰ σὲ ὅσους μπαίνουν συχνὰ-πυκνὰ στὰ σχόλια (σχεδὸν καθημερινῶς) γιὰ νὰ μᾶς βρίσουνε ἤ νὰ μᾶς προβοκάρουνε (οἱ χειρότεροι εἶναι κυρίως χιτλερικοί, φανατικοὶ νεοφιλελεύθεροι καὶ «ἑλλάνιοι» νεοπαγανιστὲς -παρεμπιπτόντως, οἱ ἀριστεροί, πλὴν ἐλαχίστων, εἶναι κοσμιότατοι).

Ἀναφέρομαι σὲ ὅσους ἐνδιαφέρονται καλοπροαίρετα καὶ σοβαρὰ γι’ αὐτὸ τὸ ταπεινὸ ἐγχείρημα ποὺ τὸ ὀνομάζουμε «Ἔνζυμο» (δηλαδὴ καταλύτη).

Ἀφορμὴ παίρνω ἀπὸ τὴν ἐρώτηση ἑνὸς καλοῦ ἀναγνώστη τῶν ἀναρτήσεων, τὸν ὁποῖον εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν εὐκαιρία ποὺ μᾶς ἔδωσε (δὲς τὴν ἐρώτησή του στὴν ἀνάρτηση γιὰ τὸ Συλλαλητήριο τοῦ Συντάγματος, παρακάτω).

Παραθέτω, λοιπόν, τὴν ἀπάντησή μας (μὲ κάποιες προσθῆκες):

«Γιὰ ἐμᾶς ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι πάνω ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, διότι ἁπλούστατα δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Θεό. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὁ Θεός, ὅλα τὰ ἄλλα ἕπονται, ἀλλὰ καὶ καθορίζονται ταυτοχρόνως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Ἄν παρακολουθεῖς τὶς ἀναρτήσεις μας δὲν θὰ πρέπει νὰ σὲ ξενίζει ἡ προτεραιότητα ποὺ δίνουμε στὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό, διότι:

α) Εἴμαστε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Καὶ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι ὄχι γιατὶ θέλουμε νὰ ἐργαλειοποιήσουμε πολιτικὰ τὴν Ὀρθοδοξία -παρ’ ὅτι τὸ ἐγχείρημά μας εἶναι πολιτικὸ καὶ ὄχι φυσικὰ θεολογικὸ- ἀλλὰ χάριν τῆς ἴδιας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια.

β) Ἡ ὀνομασία τοῦ περιοδικοῦ μας εἶναι «Τὰ Παιδιὰ τῆς Ἀντιγόνης» καὶ τὸ μότο του εἶναι ἡ φράση τῆς Ἀντιγόνης «Οὗτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν» (γεννήθηκα γιὰ νὰ ἀγαπῶ καὶ ὄχι νὰ μισῶ) -ρήση ποὺ εἶναι εὔλογο γιὰ τὸ ποῦ παραπέμπει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ -καὶ τὰ καλύτερα- διδάγματα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας. Γιὰ νὰ θυμηθοῦμε ἐπίσης καὶ τὶς ρήσεις τοῦ Σωκράτη, τὴν φιλοσοφία ὡς μελέτη θανάτου, οὐδείς ἑκὼν κακὸς, καλύτερα νὰ ἀδικεῖσαι παρὰ νὰ ἀδικεῖς κλπ. Ἥ τὴν πλατωνικὴ «Πολιτεία» ὡς κατ’ ἐξοχὴν θεοκρατία, μὲ ἐπικεφαλεῖς τοὺς βασιλεῖς φιλοσόφους (δηλαδή, στὴν πραγματικότητα θεολόγους-ἱερεῖς, ποὺ μποροῦν νὰ κυβερνήσουν δίκαια, διότι γνωρίζουν τὸ «ὄντως ὅν») ἤ ἀκόμη τὸν φοβερὸ ὕμνο τοῦ στωικοῦ Κλεάνθη πρὸς τὸν θεὸ -γιὰ νὰ ἀναφέρουμε μόνο μερικὰ παραδείγματα.

Ἡ Ἀντιγόνη ἔγινε γνωστή, διότι ἔβαλε τὸν θεϊκὸ νόμο πάνω ἀπὸ τὸν κοσμικό, αὐθαίρετο, τυραννικὸ νόμο τοῦ Κρέοντα καὶ δέχθηκε νὰ πεθάνει προθύμως γι’ αὐτόν. Ὅταν τὸ κράτος ἀρνεῖται τὸν θεϊκὸ νόμο διαπράττει τὴν μέγιστη ὕβρη. Ἡ θεοκρατία ἀποτελοῦσε ἄλλωστε τὴν βάση τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κράτους. Κρατικὴ ἐξουσία καὶ πολιτειακὴ ὀργάνωση ποὺ δὲν θεμελιώνονταν στὸ θεῖο ἦταν κάτι ἐντελῶς ἀδιανόητο γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες (ὅπως καὶ γιὰ ὅλες τὶς παραδοσιακές, προαστικὲς κοινωνίες), οἱ ὁποῖοι ἀργότερα ἦταν ὁ πρῶτος λαὸς ποὺ ἐναγκαλίσθηκε μαζικὰ τὸν χριστιανισμό.

Ἀσφαλῶς, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὸ παρέκταμα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνισμοῦ. Ὑπάρχει ὁπωσδήποτε τομή, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ συνέχεια. Ἡ τομὴ εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ συνέχεια εἶναι ἡ χρήση τῶν ἐργαλείων τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, ὑπὸ χριστιανικὸ φῶς, γιὰ τὴν διασάφηση τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας. Ἡ υἱοθέτηση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, μὲ τὴν δογματικὴ ἐπεξεργασία αἰώνων, προϋποθέτει μία ὁλόκληρη ἐνάσκηση τῆς σκέψεως (διαλεκτικὴ) γιὰ τὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν κατανόηση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ (πᾶρτε λ.χ. τὸ ἐξαιρετικὰ δύσκολο ζήτημα τοῦ Τριαδικοῦ Δόγματος). Τὸ Εὐαγγέλιο (ἀλλὰ καὶ ἡ μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ ἑλληνιστὲς Ἑβραίους) δὲν γράφτηκε στὰ ἑλληνικὰ ἁπλῶς ἐπειδὴ αὐτὴ ἦταν μία ἀπὸ τὶς διεθνεῖς γλῶσσες τῆς ἐποχῆς (γιατὶ δὲν γράφτηκε στὰ λατινικά;), ἀλλὰ ἐπειδὴ μποροῦσε νὰ ἐκφράσει μὲ τὸ καλύτερο τρόπο τὸ βάθος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας -Ἕλληνες ὄχι μόνο στὴν καταγωγὴ ἀλλὰ κυρίως στὴν παιδεία- δίδαξαν ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία ὑπηρέτησε τὴν προετοιμασία τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Ἱστορία ἄλλωστε καθορίζεται ἀπὸ τὴν Θεία Πρόνοια.

Ἐμεῖς εἴμαστε ξεκάθαρα ἐναντίον τοῦ Σύγχρονου Κόσμου -τοῦ κόσμου τῆς κορυφώσεως τῆς Ἀποστασίας. Καὶ γι’ αὐτὸ μιλᾶμε γιὰ Χριστιανικὴ Ἐξέγερση ἐναντίον τοῦ Σύγχρονου Κόσμου.

γ) Ἔχουμε γράψει ἀρκετὲς φορὲς ὅτι ὑποστηρίζουμε τὸ ἐθνοκράτος ὄχι ἀπὸ θέση ἀρχῆς ἀλλὰ ἀπὸ θέση ἀνάγκης. Ἄλλωστε τὸ ἔθνος-κράτος ἀποτελεῖ ἕνα πρόσφατο φαινόμενο τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ ἐν γένει τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας. Ὑποστηρίζουμε τὸ ἐθνοκράτος ὡς ἀναγκαῖα πολιτικὴ μορφὴ γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ νεώτερου καὶ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ. Καὶ γι’ αὐτὸ εἴμαστε Ἐθνικιστές, ὅπως ὁρίζει τὸν Ἐθνικισμὸ ἡ Πολιτικὴ Ἐπιστήμη, δηλαδὴ ὡς τὸ πρόταγμα γιὰ τὴν δημιουργία Ἐθνικοῦ Κράτους, χωρὶς νὰ «παντρεύουμε» τὸν Ἐθνικισμό μας μὲ ὁποιαδήποτε ἰδεολογία.

δ) Σὲ κάθε περίπτωση πάντως δὲν βάζουμε τίποτε πάνω ἀπὸ τὸν Θεό, εἴτε αὐτὸ ὀνομάζεται ἄτομο (φιλελευθερισμὸς), εἴτε λαὸς (δημοκρατισμὸς), εἴτε τάξη (σοσιαλισμός, κομμουνισμὸς), εἴτε κράτος (φασισμὸς), εἴτε βιολογικὴ φυλὴ (ἐθνικοσοσιαλισμὸς). Γι’ αὐτὸ ἀπορρίπτουμε ὅλες τὶς ἰδεολογίες (δηλαδὴ τὶς σύγχρονες κοσμικὲς θρησκεῖες) καὶ τὰ μὴ χριστιανικὰ καθεστῶτα.

ε) Τὸ ἰδεῶδες μας εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης ἤ Ρωμανίας (τὸ λεγόμενο «Βυζάντιο»). Καὶ ὡς αὐτοκρατορία ἦταν ἐξ ὁρισμοῦ πολυεθνικὴ (δὲν ὑπάρχει μὴ πολυεθνικὴ αὐτοκρατορία), μὲ κορωνίδα του τὴν Ὀρθοδοξία, γλώσσα του τὴν Ἑλληνικὴ καὶ κληρονομιά του τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτισμὸ (τὸ «Βυζάντιο» μέσῳ τῆς μοναστηριῶν διέσωσε τὴν ἀρχαῖα ἑλληνικὴ γραμματεία, τὴν ἔκανε ἀντικείμενο ἐπισταμένης μελέτης -πάντοτε ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ χριστιανισμοῦ- καὶ διατήρησε τὸ νῆμα τῆς ἀρχαίας κλασσικῆς παιδείας -ἄς ἀναφέρουμε χαρακτηριστικὰ ὅτι συστατικὸ μέρος τῆς ἐγκυκλίου παιδείας ἦταν τὰ Ὁμηρικὰ ἔπη, τὰ ὁποῖα οἱ μαθητὲς δὲν τὰ μελετοῦσαν μόνο, ἀλλὰ τὰ μάθαιναν ἀπ’ ἔξω, γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς ἐπιστήμης).

στ) Ὑποστηρίζουμε τὸ ἱστορικὸ σχῆμα τοῦ Παπαρρηγόπουλου περὶ τρισχιλιετοῦς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος αὐτῆς τῆς ἱστορίας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια ταυτίζονται ὄχι μόνο ἐθνολογικῶς ἀλλά, τὸ κυριότερο θρησκευτικῶς, ἀλλὰ καὶ πολιτισμικῶς. Τὴν περίοδο τῶν 500 ἐτῶν μουσουλμανικῆς κατοχῆς ὁ Ἑλληνισμὸς κατάφερε νὰ ἐπιβιώσει χάρη στὴν Ὀρθοδοξία. Ὅποιος Ἕλληνας προσχωροῦσε στὸν μουσουλμανισμὸ ἐθεωρεῖτο (καὶ ἦταν) νεκρὸς γιὰ τὸ Γένος. Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 δὲν ἔγινε ἐν ὀνόματι κάποιας ἰδεολογίας, ἀλλὰ ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Κολοκοτρώνης τὸ συνόψισε αὐτὸ ὅταν ἔλεγε ὅτι ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ ξεσηκωθοῦμε εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ μετὰ ὑπὲρ πατρίδος (πρῶτα ὑπέρ βωμῶν καὶ μετὰ ὑπὲρ ἑστιῶν). Κι αὐτὸ διότι ἡ πατρίδα (δηλαδὴ ὁ Ἑλληνισμὸς) εἶναι ἀδιανόητος χωρὶς τὴν Πίστη.

Τὸ ἰδεῶδες τῶν Ἐπαναστατῶν ἦταν ὁ ξεσηκωμὸς γιὰ τὴν ἀνασύσταση τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμανίας (τὸ σχέδιο τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας προέβλεπε γενικὸ ξεσηκωμὸ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ χτύπημα στὴν ἴδια τὴν Κωνσταντινούπολη). Δυστυχῶς ὅμως μείναμε μόνοι μας, διότι οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι λαοὶ δὲν μᾶς ἀκολούθησαν (ἀποτυχία τῆς πρώτης Ἐπαναστάσεως στὶς Παραδουνάβιες), ὁπότε ἡ Ἐπανάσταση περιορίσθηκε στὴν κυρίως Ἑλλάδα καὶ ἔγινε καθαρὰ Ἑλληνικὴ ὑπόθεση.

ζ) Ὡς ἐκ τούτου τὸ ἰδεῶδες μας γιὰ τὸ ἐθνοκράτος εἶναι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ μοναρχία, μὲ ἰσχυρὲς λαϊκὲς κοινότητες, τὴν ὁποῖα προσπάθησε νὰ ἐνσαρκώσει ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ὡς πρῶτος Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, ἡ δολοφονία τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ τὴν ἀφετηρία τῆς νεώτερης καὶ σύγχρονης νεοελληνικῆς κακοδαιμονίας, ποὺ ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴν ὑπαγωγὴ τῆς Ἑλλάδας στὸ Δυτικὸ ἅρμα ὡς γεωπολιτικὸ καὶ πολιτιστικό της προτεκτορᾶτο (πρᾶγμα ποὺ ἔχει νὰ κάνει καὶ μὲ τὴν σταδιακὴ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος) μέσῳ τοῦ φιλελευθερισμοῦ (καὶ τοῦ τεκτονισμοῦ).

Αὐτὰ ἐν τάχει (γιατὶ χρειάζονται πολλὲς διευκρινήσεις) γιὰ τὸ ποιοί -τελικὰ- εἴμαστε.

Ὅλα αὐτὰ τὰ θεωροῦμε δεδομένα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα γιὰ τὸ ἐγχείρημά μας. Εἶναι ὁ καρπὸς τῶν προβληματισμῶν, τῶν σκέψεων, τῶν διαβασμάτων καὶ κυρίως τῶν πολλῶν συζητήσεών μας, ὅταν ἀποφασίσαμε πρὶν ἀπὸ κάποια χρόνια νὰ κάνουμε τὸ «φοβερὸ βῆμα» καὶ νὰ περάσουμε ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ στὴν Ἑλληνισμό.

Ἑπομένως, μὴν σᾶς ξενίζει ἡ πρόσφατη ἐπιμονή μας μὲ τὰ γενόμενα περὶ «γάμου», «τεκνοθεσίας» κλπ, γιατὶ θὰ ἐπακολουθήσουν καὶ πολλὰ ἄλλα.

Καὶ γιὰ τοὺς κακόβουλους: μὴν μπαίνετε κάθε μέρα γιὰ νὰ μᾶς βρίζετε καὶ νὰ μᾶς προβοκάρετε. Ἐμεῖς αὐτοὶ εἴμαστε. Δικαίωμά σας ἅμα δὲν σᾶς ἀρέσουμε, ἀλλὰ φροντίστε νὰ μὴν μᾶς ἐνοχλεῖτε, ὅπως δὲν σᾶς ἐνοχλοῦμε κι ἐμεῖς.

ΥΓ: Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε ἀκόμη μία παρεξήγηση, δὲν πιστεύουμε σὲ κανένα «ξανθὸ γένος» ποὺ δῆθεν θὰ μᾶς «ἀπελευθερώσει». Οὔτε πιστεύουμε στὸ παραμύθι τῆς (σημερινῆς) «Ὀρθόδοξης Ρωσσίας». Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ὑποστηρίζουμε τὴν Ρωσσία σὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο εἶναι αὐστηρῶς λόγοι ἐθνικοῦ συμφέροντος. Καὶ τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ Ἰσραήλ, ὅπως ἰσχύει καὶ γιὰ ὁποιοδήποτε ἄλλο ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ τὶς διεθνεῖς σχέσεις, ὅπου ὑπάρχουν μονάχα συμφέροντα.

ΣΕΙΣΘΗΚΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ!

Νατσιὸς στὴν Βουλή: «Πρώτη φορὰ ἀκούστηκαν τόσες παραπομπὲς ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο μέσα σὲ αὐτὴν τὴν αἴθουσα, καὶ γι’ αὐτὸ χαιρόμαστε. Θὰ τὸ θεωρήσουμε μία μικρὴ νίκη τῆς Νίκης».

Καὶ τὸ Τώρα τὸ Ὑπερόπλο:

Νίκη καὶ οἱ Σπαρτιᾶτες ζήτησαν ὀνομαστικὴ ψηφοφορία!

Ἔτσι θὰ δεῖτε πόσα ἀπίδια βγάζει ὁ σάκκος (ρε!).

Τώρα μένει νὰ ἀναγνώσει καὶ ὁ Νυμφίος τοῦ Θερμαϊκοῦ τὶς «ἐπιστολὲς τοῦ Ἰησοῦ» ποὺ (κάποτε) ἐξέδωσε (ἀλλὰ μετὰ ὅλοι τὸ ξέχασαν).

Χτυπᾶτε τους ἀδέρφια! Χτυπᾶτε δυνατά!

Τώρα πέφτουν οἱ θρόνοι καὶ τραντάζει ἡ γῆς!

ΥΓ: Καλὰ ποὺ δὲν καλέσατε τὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση νὰ ἀφορίσει τοὺς βουλευτὲς ποὺ δὲν θὰ καταψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο.

Καὶ καλὰ ποὺ δὲν παραιτηθήκατε γιὰ νὰ τοὺς ρίξετε.

Αὐτὰ εἶναι παιχνιδάκια γιὰ περνᾶ ἡ ὥρα.

ΓΙΑ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ» ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Ἔχει μεγάλη ὅσο καὶ πικρὴ πλάκα νὰ χαρακτηρίζει κανεὶς μὲ τὴν κοινότοπη λέξη «μεγαλειῶδες» (τί λές, βρὲ παιδάκι μου!) τὸ κυριακάτικο συλλαλητήριο τοῦ Συντάγματος ἐναντίον τοῦ νομοθετικοῦ βδελύγματος. Ὅσο γιὰ τὴν κλειστὴ συγκέντρωση τῆς Θεσσαλονίκης στὸ Βελλίδειο (μήπως καὶ βραχοῦμε!) ἡ πλάκα εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερη.

Ἡ πλάκα περὶ τοῦ «μεγαλειώδους συλλαλητηρίου» εἶναι μεγάλη, ἄν συγκρίνει κανεὶς τὸν ἀριθμὸ τῶν συγκεντρωμένων μὲ τὰ συλλαλητήρια (συγγνώμη, λαοσυνάξεις) κατὰ τῆς μὴ ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες πρὸ 24 ἐτῶν.

Καὶ ἡ πλάκα εἶναι πικρὴ ἄν συγκρίνει κανεὶς τοὺς συγκεντρωθέντες μὲ τὸ πλῆθος ποὺ μαζεύουν τὰ ἐτήσια γκέϊ πράϊντ.

Τί ἀπέγινε, ἀλήθεια, ἐκεῖνος ὁ κόσμος ποὺ κατέκλυσε τὴν Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Ἀθήνα ἐκεῖνο τὸ καλοκαίρι τοῦ 2000; Στὴν Ἀθήνα ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔκανε τότε λόγο γιὰ μισὸ ἑκατομμύριο. Ἔχουν ἀποδημήσει ὅλοι εἰς Κύριον; Καὶ τί ἀκριβῶς περίμενε γιὰ νὰ συμμετάσχει τὸ περιλάλητο «εὐσεβὲς ἡμῶν Ἔθνος» στὴν συγκέντρωση τοῦ Συντάγματος; Νὰ τὸ καλέσει ἄραγε ὁ Ἰερώνυμος ἤ μήπως (μήπως λέω) νὰ ἀκούσει τὴν φωνὴ τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεώς του; (ἄν ἔχει ἀπομείνει κάτι ἀπὸ αὐτὴν).

Σίγουρα πάντως, ἡ «μεγαλειώδης εἰκόνα» τῶν ἀντιδράσεων ἀπέναντι στὸ χριστομάχο ἔγκλημα ποὺ ἑτοιμάζεται προκαλεῖ τὸν γέλωτα καὶ τοῦ τελευταῖου μουσουλμάνου ποὺ εἶναι πρόθυμος νὰ δώσει εὐχαρίστως τὴν ζωή του γιὰ τὴν πίστη του.

Τὴν περιφρόνηση τὴν ἔβλεπε κανεὶς ἀκόμη καὶ στὴν ἀδιάφορη στάση τῶν μουσουλμάνων ποὺ ἄρχισαν σιγὰ-σιγὰ νὰ φθάνουν καθὼς τὸ πλῆθος τῆς συγκεντρώσεως στὴν Ἀθήνα ἄρχιζε νὰ ἀραιώνει, ἐνῷ οἱ ὁμιλίες συνεχίζονταν, καὶ ἡ κεντρικὴ πλατεῖα τῆς χώρας ἐπέστρεφε στοὺς πραγματικοὺς θαμῶνες της.

Σίγουρα, τὰ αἰσθήματα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔτυχε νὰ πέσουν πάνω σὲ μία δημόσια ὁμαδικὴ προσευχὴ μουσουλμάνων ἤ στὶς γνωστὲς τελετὲς αὐτομαστιγώματος τῶν σιιτῶν κάθε ἄλλο παρὰ αἰσθήματα περιφρόνησης εἶναι.

Ὅσοι πιστεύουν (ἀκόμα) ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μία Ὀρθόδοξη χώρα ζοῦν μέσα σὲ μία φαντασιοπληξία. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι πλέον μία κατ’ ἐξοχὴν Νεοειδωλολατρικὴ καὶ ταχέως Μουσουλμανικὴ χώρα, μὲ μία μικρὴ Ὀρθόδοξη μειονότητα, ποὺ κι αὐτὴ βρίσκεται σὲ κατάσταση παγωμάρας καὶ συγχύσεως. Παγωμάρας γιὰ τὸ ἀπίστευτο κατάντημα τῆς χώρας καὶ τὴν δυσμενῆ θέση στὴν ὁποία βρίσκεται (καὶ θὰ βρίσκεται διαρκῶς σὲ ἀκόμη δυσμενέστερη), καὶ συγχύσεως ὡς πρὸς τί ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ ὡς πρὸς τὸ τί πρέπει νὰ κάνει. Καὶ φυσικά, δὲν ἀναφερόμαστε ἐδῶ στοὺς μασκοφορεμένους τοῦ ἐκκλησιάσματος καὶ ἐν γένει στὸ πελατολόγιο τοῦ Ἱερωνύμου καὶ τῆς παρέας του.

Θὰ ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀφέλεια ἄλλωστε νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι ἕνας μηχανισμὸς ποὺ ἔχει καταστεῖ βραχίονας ἑνὸς Ἀντίχριστου Κράτους (μία ΔΕΚΟ ἐκμεταλλεύσεως ψυχῶν ἀλλὰ καὶ διαχειρίσεως πολλῶν ἑκατομμυρίων) θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν «βάλει πλάτη» γιὰ νὰ περάσει τὸ νομοθετικὸ αἶσχος ποὺ καταστρέφει εὐθέως τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, νομιμοποιεῖ τὴν κακοποίηση τῶν παιδιῶν καὶ τὸ ἐμπόριο βρεφῶν. Καὶ θὰ ἦταν ἀκόμη μεγαλύτερη ἀφέλεια νὰ πιστεύει ὅτι ὁ ἴδιος αὐτὸς μηχανισμὸς θὰ σταματήσει ἐδῶ καὶ δὲν θὰ βρεῖ τρόπους γιὰ νὰ τὸ νομιμοποιήσει σιγὰ-σιγὰ ἀλλὰ σταθερὰ καὶ στοὺς κόλπους του, μὲ τὶς συνήθεις δικαιολογίες τοῦ ἑωσφορικοῦ ἀγαπουλισμοῦ.

Θὰ ἦταν ἀστεῖο νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι θὰ μποροῦσαν καραμπινάτοι Οἰκουμενιστὲς (καὶ μὲ τὴν βοῦλα ἀπὸ τὸ 2016) καὶ κολλητοὶ τοῦ Κράτους νὰ ἀφορίσουν τὰ (ἐκλεγμένα) πολιτικὰ καθάρματα ποὺ δὲν θὰ ψηφίσουν κατὰ τοῦ ἐπίμαχου νομοσχεδίου. Καὶ σ’ αὐτοὺς συμπεριλαμβάνονται καὶ διάφοροι ψευτοηρακλεῖς, σὰν τὸν Μητροπολίτη Μαρινάκη.

Αὐτὸ δὲν τὸ ἔκαναν ὅταν πρὶν ἀπὸ 38 χρόνια τὸ Κράτος νομιμοποιοῦσε τὸν φόνο τῶν ἀγέννητων παιδιῶν. Ὅσο γιὰ τὸ «εὐσεβὲς ἡμῶν Ἔθνος» ἀποφάσισε ἀπὸ τότε νὰ στηρίξει τὸν καταναλωτικὸ ἐκγουρουνισμό του κλείνοντας τὰ μάτια σὲ χιλιάδες -κάθε χρόνο- δολοφονημένα ἀγέννητα παιδιὰ (τὰ πιὸ ἀθῶα καὶ ἀνυπεράσπιστα ἀνθρώπινα ὄντα) ἐν ὀνόματι τῆς «ἐλευθερίας» ἑνὸς ἀμείλικτου ἐγωκεντρισμοῦ.

Δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ διάθεση νὰ ξανακούσουμε γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τοὺς διαφόρους ἐκκλησιαστικοὺς ἀναλυτὲς καὶ τοὺς πύρινους ρήτορες ὅτι 2 καὶ 2 κάνουν 4. Περιμένουμε ὅμως νὰ δοῦμε ἀπὸ τοὺς κάθε λογῆς ἐνισταμένους κληρικούς, ποὺ συγκροτοῦν τὴν ἱερατικὴ ἀντιπολίτευση (ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος») νὰ ἀφορίσουν ἐκεῖνοι τοὺς πολιτικοὺς (ψηφίζοντες καὶ ἀπέχοντες). Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι μ’ ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε.

Ὅσο γιὰ τὰ τρία κόμματα τοῦ «μπατριωτικοῦ» τόξου, ἔδειξαν ποιὰ πραγματικὰ εἶναι καὶ ποιὸν ἐξ ἀντικειμένου ρόλο παίζουν, ἐφόσον ἀρνοῦνται νὰ προκαλέσουν πολιτικὴ κρίση μὲ τὴν μαζικὴ παραίτηση τῶν βουλευτῶν τους. Δὲν θὰ τὸ συζητήσω. Τὸ ἔχω ἀναλύσει μὲ εἰδικὴ ἀνάρτηση καὶ μὲ ἐρωταπαντήσεις, ὅπως ἄλλωστε τὸ ἔχουν ἐξηγήσει καὶ νομικοὶ καὶ συνταγματολόγοι ὅτι μπορεῖ κανονικότατα καὶ νομιμότατα νὰ γίνει. Κατόπιν αὐτοῦ, ἡ παρουσία τους στὴν Βουλὴ λειτουργεῖ ἁπλῶς ὡς δικλίδα ἀσφαλείας τοῦ Συστήματος καὶ ὡς μέσον γιὰ τὴν χρηματοδότηση τῶν μηχανισμῶν τους καὶ τῶν βουλευτῶν τους. Εἶναι συνυπεύθυνοι. Τελεία καὶ παῦλα.

Ὅποιος νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ παίζει μὲ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια χωρὶς τὸ ἀνάλογο κόστος δὲν ξέρει τί τοῦ γίνεται. Ἄν ἡ στάση τοῦ πολιτικοῦ κόσμου κόσμου καταδεικνύει κατάφορη ἐνοχή, ἡ ἀποδοχὴ ἤ ἡ ἀδράνεια τοῦ λαοῦ καταδεικνύει ἀπερίφραστη συνενοχή. Ἡ ἀθλιότητα τῶν πολιτικῶν ἡγεσιῶν ποὺ κυβερνοῦν αὐτὸ τὸν δύσμοιρο τόπο εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀθλιότητας τοῦ λαοῦ ποὺ τοὺς ἀκολουθεῖ ἤ τοὺς ἀνέχεται, τόσο σὲ ἀτομικὸ ὅσο καὶ σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο. Καὶ τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα.

Κι ὅσο γιὰ τοὺς ἀντιπολιτευομένους κληρικούς. Μὴν μᾶς ζαλίζετε ἄλλο ἐξηγώντας μας πεντακόσιες φορὲς τὸ μιαρὸ τοῦ νομοσχεδίου καὶ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀφορίστε τους καὶ κόψτε κάθε σχέση μὲ τὴν ΔΕΚΟ τοῦ Ἱερώνυμου.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν εἶναι μόνον γιὰ νὰ τοὺς διαβάζουμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμά τους.

Μόνο ποὺ τώρα δὲν βρισκόμαστε πιὰ στὴν ἐποχὴ τῆς Ρωμανίας ἀλλὰ στὴν ἐποχὴ τῆς Κορυφώσεως τῆς Ἀποστασίας. Κι ἄν τότε τὸ κοινωνικὸ πρότυπο ἦταν ν’ ἁγιάσεις, σήμερα τὸ πρότυπο εἶναι νὰ τὰ πιάσεις.

Βαριὰ καθήκοντα θὰ πέσουν στὶς πλάτες λίγων. Λίγων καὶ καλομαθημένων, ποὺ πρέπει νὰ σκληραγωγηθοῦν γιὰ νὰ ἀντέξουν.

ΥΠΑΛΛΗΛΙΣΚΟΙ ΦΟΒΙΤΣΙΑΡΗΔΕΣ, ΔΟΥΛΟΙ ΠΑΧΙΟΙ!

Ἄν κανεὶς περίμενε ὅτι ἡ διοίκηση, ὁ μηχανισμὸς ἀλλὰ καὶ τὸ πελατολόγιο τῆς ΔΕΚΟ ποὺ ὀνομάζεται ψευδωνύμως «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» θὰ προέβαλε ἀντίσταση ἀπέναντι στὸ νομοθετικὸ βδέλυγμα τῆς δυτικόδουλης ἁρμοστείας ἑνὸς χριστομάχου ψευτορωμαίκου, θὰ πρέπει σίγουρα νὰ πάσχει ἀπὸ κάποια διαταραχὴ προσωπικότητος, αὐταπατώμενος ὅτι ζεῖ σὲ μία Ὀρθόδοξη χώρα καὶ ὄχι σὲ ἕναν ἀποικιακὸ ἀνθελληνικὸ βόρβορο, στὸν ὁποῖο παροχετεύονται, γιὰ νὰ καταλήξουν, ὅλα τὰ «πολιτιστικὰ» καὶ «ἀξιακὰ» λύματα τῆς μηδενιστικῆς Φραγκιᾶς.

Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τὰ καλοπληρωμένα διευθυντικὰ στελέχη, τοὺς μισθοσυντήρητους ὑπαλληλίσκους καὶ τοὺς κρυόμπλαστρους πελάτες τῆς ΔΕΚΟ, ποὺ ἔφθασαν στὴν ἀπόλυτη κατάντια νὰ ὁμολογήσουν, διὰ τῶν πράξεών τους, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι πηγὴ θανάτου, ἀποδεχόμενοι («κάνοντας ὑπακοὴ») τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν τὴν ἐποχὴ τῆς ἐστεμμένης γρίππης, ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἴδιας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος!

Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ «ἱεράρχες» ποὺ διαφήμιζαν ὡς σωστικὰ τὰ θανατηφόρα πειραματικὰ σκευάσματα. Τί ἄλλο θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ ἀνθρώπους ἔχουν αἷμα στὰ χέρια τους!

Θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τρέφουν καμμία πραγματικὴ ἀγάπη γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, ποὺ συνέστησαν σὲ τόσους ἀνθρώπους τὸν δρόμο πρὸς τὸν τάφο, νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ πιὸ ἀποτελεσματικὸ ἐκκλησιαστικὸ ὅπλο κατὰ τῆς ὕβρεως; Ἄν αὐτὸς ὁ «ἱερατικὸς» συρφετὸς εἶχε μία στάλα συνειδήσεως θὰ ἔπρεπε πρῶτα νὰ ἀφορίσει τὸν ἑαυτό του!

Καὶ τί ἄλλο θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ «πιστοὺς» ποὺ ἐξακολουθοῦν, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ βλασφημοῦν ἀσύστολα προσερχόμενοι στοὺς ναοὺς καὶ τὶς λειτουργίες μασκοφορεμένοι, ἐξισώνοντας ἔτσι ἀδιάντροπα τὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας, τὸν Ἱερὸ ναό, μὲ τὸ ταβερνεῖο τοῦ Μήτσου καὶ τὸ πορνεῖο τῆς Πόπης. Οἱ ἴδιοι ἄλλωστε εἶναι αὐτοὶ ποὺ ψηφίζουν τὰ πολιτικὰ καθάρματα ποὺ δὲν θὰ καταψηφίσουν τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους. Καὶ ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ὑπερψήφισή του θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ τοὺς ψηφίζουν.

Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια οἱ σπουδὲς τῶν διευθυντικῶν στελεχῶν, ποὺ τόσο πολὺ ἐκτιμοῦν οἱ φιλελεύθεροι μικροαστούληδες.

Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια οἱ ἀναλύσεις καὶ οἱ ἀνακοινώσεις ποὺ ἀναφέρουν ἁπλούστατα τὸ δογματικῶς αὐτονόητο καὶ γίνονται μονάχα γιὰ τυπικοὺς διεκπεραιωτικοὺς λόγους.

Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὰ πτυχία ἀστροφυσικῆς, οἱ ξένες γλῶσσες καὶ τὰ διδακτορικὰ θεολογίας, ὅταν δὲν ὑπάρχει ὁ φόβος Θεοῦ καὶ ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια τὰ περίτεχνα κηρύγματα καὶ οἱ κατανυκτικὲς ψαλμωδίες, ὅταν ἀποτελοῦν ἄδειο κέλυφος, γιὰ νὰ καλύψουν τὴν ἔλλειψη πίστεως, ἀγαθῶν ἔργων καὶ ὀρθοδόξου ἀγωνιστικοῦ φρονήματος.

Καὶ στὰ παλιά μας τὰ παπούτσια οἱ δῆθεν ὁμολογίες πίστεως τῶν διαφόρων «ἀνταρτῶν», ὅπως ὁ γνωστὸς «Μητροπολίτης Μαρινάκη», ποὺ στηρίζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ ἀπὸ τὰ παρασκήνια (ἐρχόμενοι σὲ κοινωνία μὲ ὅλο τὸν Οἰκουμενιστικὸ συρφετὸ) καὶ συγκρατοῦν τὸ ποίμνιο μέσα στὸ Οἰκουμενιστικὸ μαντρὶ (νά, βλέπετε! ὑπάρχουν καὶ οἱ σωστοί!).

Πολλῷ δὲ μᾶλλον ὅταν ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸ Ἄλλοθι γιὰ νὰ διευκολυνθεῖ ἡ ἔγκριση (εἴτε διὰ τῆς ψήφου εἴτε διὰ τῆς ἀποχῆς) αὐτῆς τῆς κατάφωρα ἀντίχριστης νομοθετικῆς ἀθλιότητας.

Κανένας νοήμων ἄνθρωπος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ περιμένει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν διοίκηση μιᾶς ΔΕΚΟ ποὺ παριστάνει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα εἶναι, ἐδῶ καὶ πάρα πολὺ καιρό, μία συναγωγὴ καθεστωτικῶν ἐγκαθέτων, παναιρετικῶν οἰκουμενιστῶν καὶ χριστιανοσχήμων τεκτόνων, χρεωμένων μὲ ποικίλες, καὶ κάθε ἄλλο παρὰ χριστιανικές, δουλεῖες πρὸς τὸ χριστομάχο κράτος καὶ τοὺς δυτικοὺς πάτρωνές του.

Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ «Ἐκκλησία» ποὺ ταιριάζει σὲ μία τέτοια Ἐξουσία. Εἶναι τὸ ἀναγκαῖο προσάρτημά της. Ἄν αὐτὴ ἡ Ἐξουσία εἶναι τὸ ὄχημα γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τότε αὐτὴ ἡ «Ἐκκλησία» εἶναι τὸ ὄχημα γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ πρώτη καταστρέφει τὸ σῶμα καὶ ἡ δεύτερη τὴν ψυχή του.

Γιατί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Χωρὶς αὐτὴν ὁ Ἑλληνισμὸς δὲν ἔχει -ἁπλούστατα- λόγο ὕπαρξης.

Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τὸ συνόψισε αὐτὸ στὴν ἱστορική του ὁμιλία πρὸς τοὺς μαθητὲς στὴν Πνύκα, ὅταν συμβούλευε:

«Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».

Πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ μετὰ ὑπὲρ Πατρίδος. Πρῶτα ὑπὲρ βωμῶν καὶ μετὰ ὑπὲρ ἑστιῶν. Γιατὶ χωρὶς τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει Ἑλληνικὸ Ἔθνος.

Ἡ σημερινή μας Ἐθνικὴ Κατάντια εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀποτέλεσμα τῆς μεγάλης μας Ἀποστασίας ἀπὸ τὴν Πίστη.

Ἄν ὑποφέρουμε σήμερα γιὰ τὸ κόστος τῆς ἀποστασίας μας, ἄς ἀναμένουμε νὰ ὑποφέρουμε πολὺ περισσότερο γιὰ τὸ κόστος τῆς ἀμετανοησίας μας.

Ὅ,τι καὶ νὰ γίνει πάντως τὴν ἀληθινὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ τὴν καταστρέψει καὶ νὰ τὴν νικήσει κανείς!

Ὅ,τι κι ἄν κάνουν!

ΤΑ ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΡΙΖΑ ΚΑΘΕ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

«Χριστιανοί. Εἶμαι τὸ ἴδιο ἁμαρτωλὸς σὰν καὶ σᾶς καὶ κανένας δὲν εἶναι ἅγιος. Τὰ κρίματά μας ξεπερνᾶνε καὶ τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης κι οὔτε κἄν ὑποψιαζόμαστε κάθε φορὰ ποὺ θὰ κολαστοῦμε. Γιὰ τοῦτο ἕνας δρόμος μᾶς μένει πρὸς σωτηρία: Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ… Νὰ μάθετε γράμματα τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ νὰ τὰ μάθετε γράμματα τοῦ Θεοῦ κι ὄχι γράμματα τοῦ διαβόλου. Ὑπάρχουνε δυὸ λογιῶ γράμματα, ἀδέρφια μου, τὰ θεοτικὰ γράμματα καὶ τ’ ἄθεα γράμματα. Ὁ πατέρας τοῦ Ἔθνους, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μᾶς ὁρμήνεψε νὰ μαθαίνουμε γράμματα, ἀλλὰ μᾶς δίδαξε ν’ ἀκονίζουμε τὸ μυαλό μας στὸ ἀκόνι τοῦ Χριστοῦ. Γιατί νὰ μὴν ἀρματώσουμε τὰ παιδιά μας μὲ τ’ ἄρματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὰ φορτώνουμε μὲ τὰ σύνεργα τοῦ διαβόλου; Τ’ ἄθεα γράμματα εἶναι ἡ ρίζα κάθε συμφορᾶς, Χριστιανοί μου. Σ’ αὐτὰ ἔχουνε θεμελιωθεῖ ὅλου τοῦ κόσμου οἱ συμφορές. Αὐτὰ πασχίζουν νὰ σβύσουν ἀπὸ τὰ μάτια μας τὴν ἅγια ὄψη τοῦ Χριστοῦ μας κι αὐτὰ μᾶς μαθαίνουνε πὼς χρεία μας εἶναι τὸ μῖσος κι φτόνος κι ὄχι ἡ ἀγάπη κι ἡ ἐλεημοσύνη. Μιλλιούνια ἄνθρωποι πλανήθηκαν ἀπ’ αὐτὴ τὴν ξεγελάστρα μάθηση, κι ἀκουμπῆσαν ἀπάνω της, γιὰ νὰ κοιμηθοῦν ξέγνοιαστοι. Δὲν τὸ κατάφεραν ὅμως. Τοὺς ξύπνησαν τὰ οὐρλιάσματα τοῦ πολέμου καὶ τοῦ ἀφανισμοῦ. Τὸ τέλος καὶ τὸ δικό τους καὶ τῶν παιδιῶν τους καὶ τῶν παιδιῶν τῶν παιδιῶν τους, στάθηκε πιὸ φοβερό. Τέτοια γνώση εἶναι καρπὸς τῆς περηφάνειας, ποὺ εἶναι τὸ πιὸ θανάσιμο κρίμα, εἶναι τὸ ψήλωμα τοῦ νοῦ, εἶναι κατάρα Θεοῦ, ποὺ στέλνει ὁλόϊσια στὴν κόλαση καὶ θὰ μεταλλάξει καὶ τούτη τὴ γῆς σὲ κόλαση. Αὐτὰ τ’ ἄθεα γράμματα πᾶνε νὰ ξεράνουνε καὶ τὸ δέντρο τῆς λευτεριᾶς. Τ’ ἄθεα γράμματα παραμέρισαν τοὺς ἅγιους καὶ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ βάλανε στὸ κεφάλι τοῦ ἔθνους, ξένους κι ἄπιστους γραμματισμένους, ποὺ πᾶνε νὰ νοθέψουνε τὴ ζωή μας. Τ’ ἄθεα γράμματα κόψανε τὸ δρόμο τοῦ ἔθνους καὶ τ’ ἀμποδᾶνε νὰ χαρεῖ τὴ λευτεριά του. Εἶναι ντροπή μας, ἕνα γένος ποὺ μὲ τὸ αἷμα του πύργωσε τὴ λευτεριά του, ποὺ πορπάτησε τὴ δύσκολη ἀνηφοριά, νὰ παραδεχτεῖ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ πορπατήσει στὸν ἴσιο δρόμο ἅμα εἰρήνεψε κι ὅτι δὲν ξέρουμε μεῖς νὰ σιγυρίσουμε τὸ σπίτι, ποὺ μὲ τὸ αἷμα μας λευτερώσαμε, ἀλλὰ ξέρουν νὰ τὸ σιγυρίσουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πολέμησαν, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πίστεψαν στὸν ἀγῶνα, ἐκεῖνοι ποὺ πᾶνε νὰ μᾶς ἀποκόψουνε ἀπὸ τὸ Χριστό, καὶ πασχίζουνε νὰ μᾶς ρίξουνε στὴ σκλαβιὰ ἄλλων ἀφεντάδων, ποῦναι πιὸ δαιμονισμένοι ἀπὸ τοὺς Τούρκους».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία Χριστοφόρου Παπουλάκου (1770-1861), ἀγωνιστὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θύμα τοῦ ἑλλαδικοῦ Ψευτορωμαίϊκου

Πηγή: Κώστας Σαρδέλης, «Ἡ Προδομένη Παράδοση», τόμος Α΄, σ. 27-28, ἐκδότης Τῆνος, Νοέμβριος 1991

JUDAS PRIEST?

(…) Τὸ νὰ ὑποστηρίζεις ὅτι τὸ κράτος πρέπει νὰ διαθέτει μία πνευματικὴ (θρησκευτικὴ) βάση σημαίνει νὰ δημιουργεῖς μιὰ διαστρωμάτωση τῆς κοινωνίας ἐπὶ τῇ βάσει τῆς θρησκευτικῆς πίστεως -ἕνα πνευματικὸ (θρησκευτικὸ) ἀπαρτχάϊντ, ἄν θέλετε. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι μιὰ μονολιθικὴ κοινωνία, ποὺ εἶναι ἄκαμπτη ἔναντι τῆς ποικιλομορφίας.

Ὅταν ἀνυψώνεις μία θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζεις ὅτι ὑπάρχει μονάχα μία ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ὅμως, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἁπλῶς δὲν μπορεῖς νὰ δεῖς τὶς μυριάδες ὁδοὺς ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο προορισμό, ἐπειδὴ περιβάλλεσαι ἀπὸ ὀγκολίθους προκαταλήψεων ποὺ σκιάζουν τὸ βλέμμα σου.

(…) Πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε ὅτι κάθε λαὸς ἀκολουθεῖ μιὰ σύνθετη καὶ περίπλοκη ἱστορικὴ διαδρομή, ἡ ὁποία, ἄν γίνει σεβαστή, ἀνυψώνει θαλάσσια τείχη ποὺ συγκρατοῦν τὰ ἀνησυχητικὰ καὶ ἐνοχλητικὰ κύματα. Ἐπιτρέψατέ μου νὰ κλείσω τὴν ὁμιλία μου μὲ ἕνα πρόσφατο καὶ πολὺ σχετικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὴν γενέτειρα χώρα μου (Τουρκία).

Πέρυσι, ἀκριβῶς τὸν μῆνα Ἰούλιο, τὸ πιὸ ἐμβληματικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης -ἡ Ἁγία Σοφία στὴν σύγχρονη Ἰσταμποὺλ- ἄλλαξε καθεστὼς καὶ μετετράπη ἐκ νέου σὲ τζαμί. Αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἡ μεγαλύτερη Ἐκκλησία στὸν κόσμο κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τὸ τέλος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τὸ 1453, ἄλλαξε τὴν χρήση της (sic), ὅπως συνέβη κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας σὲ πολλὰ θρησκευτικὰ οἰκοδομήματα.

Ὅταν ὅμως ἱδρύθη τὸ τουρκικὸ κράτος, πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, ἐθεωρήθη ὅτι ἕνα τόσο μοναδικὸ καὶ ἰσχυρὸ σύμβολο ἔπρεπε νὰ ἐκπέμπει ἕνα περιεκτικὸ μήνυμα, ἕνα μήνυμα ποὺ νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ συμφέροντα ὅλων τῶν πολιτῶν. Ἔτσι, ἡ Ἁγία Σοφία ἔγινε μουσεῖο. Γιὰ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ κόσμο, αὐτὴ δὲν ἦταν ἡ καλύτερη λύση, ἀλλὰ ἦταν ἕνα ὅραμα γιὰ ἕνα μέλλον ποὺ περιελάμβανε τὸ ἀπίθανο ἱστορικὸ ταξίδι τῆς Ἀνατολίας, ὄχι μόνο μία φάση αὐτοῦ τοῦ ταξιδιοῦ. Βλέπουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἐκ νέου μετατροπὴ πῶς ἀνέβηκε τὸ κῦμα. Καὶ βλέπουμε σὲ ἐκείνους ποὺ ἔδωσαν τέλος σὲ αὐτὴν τὴν κρίση, τὴν προσπάθεια νὰ ἀνακοπεῖ τὸ κῦμα.

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου στὴν Διεθνῆ Διάσκεψη γιὰ τὴν Θρησκευτικὴ Ἐλευθερία, 15 Ἰουλίου 2021

Πηγή: Ἑλληνορθόδοξη Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς (Greek Orthodox Archdiocese of America)

https://www.goarch.org/…/JjmO…/content/irf-summit/pop_up

Σὲ λίγο καὶ στὸ Ellada, «ὅπως Ἀμερικὴ»!

Στὴν φωτογραφία ὁ «ἀρχιεπίσκοπος» χωρὶς τὰ «ροῦχα τῆς δουλειᾶς».

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἡ ἐποχή μας εἶναι μία πνευματικὰ ἀνισόρροπη ἐποχή, στὴν ὁποία πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ βρίσκονται «κυμαινόμενοι καὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ κάθε ἄνεμο τῆς διδασκαλίας, μέσα στὴ δολιότητα τῶν ἀνθρώπων, μέσα στὴν πανουργία τους πρὸς τὸ σκοπὸ τῆς μεθοδικῆς παραπλάνησης» (Ἐφεσ. 4:14). Φαίνεται πραγματικὰ νὰ ἔχει ἔρθει ὁ καιρὸς ὅπου οἱ ἄνθρωποι «δὲν θὰ ἀνέχονται τὴν ὑγιῆ διδασκαλία, ἀλλὰ θὰ συσσωρεύσουν δασκάλους σύμφωνα μὲ τὶς δικές τους ἐπιθυμίες, ἐπειδὴ θὰ αἰσθάνονται γαργαλισμὸ στ’ αὐτιά τους, καὶ ἀπὸ μὲν τὴν ἀλήθεια θὰ ἀποστρέψουν τὴν ἀκοή τους, θὰ τραποῦν δὲ πρὸς τοὺς μύθους.» (Β΄ Τιμοθ. 4:3-4).

Διαβάζει κανεὶς μὲ κατάπληξη γιὰ τὶς τελευταῖες πράξεις καὶ διακηρύξεις τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ κινήματος. Στὸ πιὸ λεπτὸ ἐπίπεδο, Ὀρθόδοξοι θεολόγοι ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἀμερικανικὴ διαρκῆ Συνδιάσκεψη Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καὶ ἄλλα ἐπίσημα Ὀρθόδοξα Σώματα διεξάγουν «διαλόγους» μὲ Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ Προτεστάντες κι ἐκδίδουν «κοινὰ ἀνακοινωθέντα» μὲ θέματα ὅπως ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἡ πνευματικότητα, καὶ τὰ παρόμοια –χωρὶς κἂν νὰ πληροφοροῦν τοὺς ἑτεροδόξους ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στὴν ὁποία ὅλοι εἶναι προσκεκλημένοι, ὅτι μόνο τὰ δικά της Μυστήρια εἶναι χορηγοὶ χάριτος, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη πνευματικότητα μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὴ μόνο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν ξέρουν ἐμπειρικὰ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ «διάλογοι» εἶναι μία συμβατικὴ καρικατούρα τῆς γνήσιας χριστιανικῆς συνομιλίας –μίας συνομιλίας ποὺ ἔχει σκοπὸ τὴ σωτηρία ψυχῶν. Πράγματι, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ συμμετέχουν σ’ αὐτοὺς τοὺς «διαλόγους» ξέρουν ἤ ὑποπτεύονται ὅτι δὲν ὑπάρχει χῶρος γιὰ Ὀρθόδοξη μαρτυρία, ὅτι ἡ ἴδια ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ οἰκουμενιστικοῦ «φιλελευθερισμοῦ» ἀκυρώνει ὁποιαδήποτε ἀλήθεια μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ σ’ αὐτούς· ἀλλὰ σωπαίνουν, γιατὶ τὸ «πνεῦμα τῶν καιρῶν» σήμερα εἶναι συχνὰ δυνατότερο ἀπὸ τὴ φωνὴ τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης. (Βλ. «Diakonia», 1970, Νο 1, π. 72· Θεολογικὴ τριμηνιαία ἔκδοση τοῦ ἁγίου Βλαδιμήρου, 1969, νο 4, σ. 225, κτλ.).

Σὲ πιὸ ἐκλαϊκευμένο ἐπίπεδο, ὀργανώνονται οἰκουμενιστικὲς «συνδιασκέψεις» καὶ «συζήτηση», συχνὰ μὲ ἕναν «Ὀρθόδοξο ὁμιλητὴ» ἤ ἀκόμα μὲ τὴν τέλεση μιᾶς «Ὀρθόδοξης Λειτουργίας». Ἡ προσέγγιση σ’ αὐτὲς τὶς «συνδιασκέψεις» εἶναι συχνὰ τόσο ἐρασιτεχνική, καὶ ἡ γενικὴ στάση σὲ αὐτὰ ἔχει τέτοια ἔλλειψη σοβαρότητας, ποὺ ἀντὶ νὰ προάγουν τὴν «ἑνότητα» ποὺ ἐπιθυμοῦν αὐτοὶ ποὺ τὶς προωθοῦν, οὐσιαστικὰ χρησιμεύουν στὸ νὰ ἀποδεικνύουν τὴν ὕπαρξη μίας ἀδιάβατης ἀβύσσου μεταξὺ τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς νοοτροπίας. (Βλ. Sobornost, Χειμῶνας 1978, σελ. 494-8 κ.λπ.)

Στὸ ἐπίπεδο τῆς δράσης, οἱ οἰκουμενιστὲς ἀκτιβιστὲς ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι διανοούμενοι καὶ θεολόγοι εἶναι διστακτικοὶ καὶ δίχως ρίζες στὴν Ὀρθόδοξη θεολογία, καὶ χρησιμοποιοῦν τὰ ἴδια τους τὰ λόγια σχετικὰ μὲ τὴ «θεμελιώδη συμφωνία» πάνω σὲ μυστηριακὰ καὶ δογματικὰ σημεῖα ὡς δικαιολογία γιὰ ἐπιδεικτικὰ οἰκουμενιστικὲς πράξεις, μὴ ἐξαιρουμένης τῆς μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας σὲ αἱρετικούς. Καὶ αὐτὴ ἡ κατάσταση σύγχυσης δίνει μὲ τὴ σειρά της μία εὐκαιρία γιὰ οἰκουμενιστὲς ἰδεολόγους στὸ πιὸ ἐκλαϊκευμένο πεδίο, νὰ ἐκφέρουν κενὲς διακηρύξεις ποὺ ὑποβιβάζουν βασικὰ θεολογικὰ θέματα στὸ ἐπίπεδο φτηνῆς κωμωδίας, ὅπως ὅταν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐπιτρέπει στὸν ἑαυτό του νὰ πεῖ: «Σᾶς ρωτᾶ ποτὲ ἡ γυναῖκα σας πόσο ἁλάτι πρέπει νὰ βάλει στὸ φαγητό; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἔχει τὸ ἀλάθητο. Ἀφῆστε τὸν Πάπα νὰ τὸ ἔχει ἐπίσης, ἂν θέλει» (Hellenic Chronicle, 9 Ἀπριλίου 1970).

Ὁ πληροφορημένος καὶ συνειδητὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ ρωτήσει: Ποῦ θὰ τελειώσουν ὅλα αὐτά; Δὲν ὑπάρχει ὅριο στὴν προδοσία, τὴ νόθευση καὶ τὴν αὐτοκαταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας;

Δὲν ἔχει ἀκόμα παρατηρηθεῖ πολὺ προσεκτικὰ ποῦ ὁδηγοῦν ὅλα αὐτά, ἀλλὰ λογικὰ τὸ μονοπάτι εἶναι ξεκάθαρο. Ἡ ἰδεολογία πίσω ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμό, ἡ ὁποία ἔχει ἐμπνεύσει οἰκουμενιστικὲς πράξεις καὶ διακηρύξεις ὅπως οἱ παραπάνω, εἶναι ἤδη μία καλὰ προσδιορισμένη αἵρεση: Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει, κανεὶς δὲν κατέχει τὴν ἀλήθεια, ἡ Ἐκκλησία οἰκοδομεῖται μόλις τώρα. Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται πολλὴ σκέψη γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι ἡ αὐτοκαταστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ταυτόχρονα ἡ αὐτοκαταστροφὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστιανισμοῦ· ὅτι ἂν καμμιὰ ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τότε οὔτε ὁ συνδυασμὸς ὅλων τῶν αἱρέσεων θὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια μὲ τὴν ὁποία τὴν ἵδρυσε ὁ Χριστός. Καὶ ἂν ὅλα τὰ «χριστιανικὰ» σώματα εἶναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, τότε ὅλα μαζὶ εἶναι σχετικὰ μὲ ἄλλα «θρησκευτικὰ» σώματα, καὶ ὁ «χριστιανικὸς» οἰκουμενισμὸς μπορεῖ νὰ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα μόνο μία συγκρητιστικὴ παγκόσμια θρησκεία.

Αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ ἀνυπόκριτος σκοπὸς τῆς μασονικῆς ἰδεολογίας, ἡ ὁποία ἔχει ἐμπνεύσει τὸ οἰκουμενιστικὸ κίνημα, καὶ αὐτὴ ἡ ἰδεολογία διακατέχει τώρα τόσο πολὺ αὐτοὺς ποὺ συμμετέχουν στὸ οἰκουμενιστικὸ κίνημα ὥστε ὁ «διάλογος» καὶ ἡ τελικὴ ἕνωση μὲ τὶς μὴ χριστιανικὲς θρησκεῖες ἔχουν φτάσει νὰ εἶναι τὸ λογικὸ ἑπόμενο βῆμα γιὰ τὸ νοθευμένο Χριστιανισμὸ τοῦ σήμερα. Τὰ ἀκόλουθα εἶναι λίγα ἀπὸ τὰ πολλὰ πρόσφατα παραδείγματα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ δοθοῦν, καὶ δείχνουν τὸ δρόμο γιὰ ἕνα οἰκουμενιστικὸ μέλλον ἔξω ἀπὸ τὸ Χριστιανισμό.

(…) Τὸ χαρακτηριστικὸ πιστεύω τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι αὐτό: ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι παροῦσα καὶ σὲ ἄλλες «χριστιανικὲς» ὁμολογίες ἐπίσης, κι ἀκόμα καὶ στὶς μὴ χριστιανικὲς θρησκεῖες· ὅτι ἡ στενὴ ὁδὸς πρὸς τὴ σωτηρία σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι μόνο «ἕνας δρόμος ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς» πρὸς τὴ σωτηρία· κι ὅτι οἱ λεπτομέρειες τῆς πίστης κάποιου πρὸς τὸ Χριστὸ ἔχουν μικρὴ σημασία, ὅπως ἔχει καὶ ἡ ἰδιότητα μέλους σὲ ὅποια συγκεκριμένη ἐκκλησία. Αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύουν ἀπόλυτα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ συμμετέχουν στὴν Οἰκουμενικὴ κίνηση (μολονότι οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τὸ πιστεύουν)· ἀλλὰ μὲ τὴν ἴδια τὴ συμμετοχή τους σ’ αὐτὴν τὴν κίνηση, ποὺ περιλαμβάνει σταθερὰ κοινὴ προσευχὴ μ’ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν λανθασμένα γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, λένε στοὺς αἱρετικοὺς ποὺ τοὺς κοιτοῦν: «Ἴσως αὐτὰ ποὺ λέτε νὰ εἶναι σωστά», ὅπως ἔκανε ὁ δυστυχισμένος μαθητὴς τοῦ ἁγίου Παϊσίου. Δὲν χρειάζεται τίποτα ἄλλο γιὰ νὰ χάσει ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ· καὶ πόσο κόπο θὰ τοῦ στοιχίσει γιὰ νὰ τὴν ξανακερδίσει!

Πόσο πρέπει λοιπόν, νὰ βαδίζουν οἱ Χριστιανοὶ μὲ φόβο Θεοῦ, τρέμοντας μήπως χάσουν τὴ χάρη Του, ἡ ὁποία μὲ κανένα τρόπο δὲν δίνεται στὸν καθένα, ἀλλὰ μόνο σ’ αὐτοὺς ποὺ διατηροῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη, ζοῦν μία ζωὴ χριστιανικοῦ ἀγῶνα, καὶ θησαυρίζουν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ πρὸς τὸν οὐρανό. Καὶ πόσο προσεκτικότερα πρέπει νὰ βαδίζουν πάνω ἀπ’ ὅλα σήμερα οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅταν εἶναι περικυκλωμένοι ἀπὸ ἕνα κίβδηλο Χριστιανισμὸ ποὺ παρέχει τὶς δικές του ἐμπειρίες «χάρης» καὶ τὸ «Ἅγιο Πνεῦμα» καὶ μπορεῖ νὰ παραθέσει μὲ ἀφθονία τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες γιὰ νὰ τὸ «ἀποδείξει»! Σίγουρα οἱ ἔσχατοι καιροὶ θὰ εἶναι κοντά, ὅταν θὰ ἐπέλθει πνευματικὴ πλάνη τόσο πειστική, ὥστε νὰ «πλανήσει, ἂν εἶναι δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς» (Ματθ. 24:24).

Οἱ ψευδοπροφῆτες τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, περιλαμβανομένων πολλῶν ποὺ ἐπίσημα εἶναι «Ὀρθόδοξοι», ἀναγγέλλουν ἀκόμα δυνατότερα τὴν ἐπικείμενη ἔλευση τῆς «νέας ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», τὴ «νέα Πεντηκοστὴ», τὸ «σημεῖο Ὠμέγα». Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ στὴ γνήσια Ὀρθόδοξη προφητεία καλεῖται ἡ βασιλεία τοῦ ἀντιχρίστου. Εἶναι στὴν ἐποχή μας, σήμερα, ποὺ αὐτὴ ἡ σατανικὴ προφητεία ἀρχίζει νὰ ἐκπληρώνεται, μὲ δαιμονικὴ δύναμη. Ἡ ὅλη σύγχρονη πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα φορτίζεται μὲ τὴ δύναμη τῆς ἐμπειρίας δαιμονικῆς μύησης, καθὼς τὸ «μυστήριο τῆς ἀνομίας» εἰσέρχεται στὸ προτελευταῖο στάδιο καὶ ἀρχίζει νὰ καταλαμβάνει τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων –μάλιστα, νὰ καταλαμβάνει καὶ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἂν αὐτὴ ἦταν δυνατόν.

Ἐνάντια σ’ αὐτὴ τὴν ἰσχυρὴ «θρησκευτικὴ ἐμπειρία» οἱ πραγματικοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει τώρα νὰ ἐξοπλιστοῦν μὲ σοβαρότητα, ἀποκτώντας πλήρη συνείδηση τοῦ τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ πῶς ὁ σκοπός της εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ ὅλων τῶν ἄλλων θρησκειῶν, «χριστιανικῶν» ἤ μὴ χριστιανικῶν.

Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί! Μείνετε σταθεροὶ στὴ χάρη ποὺ ἔχετε· ποτὲ μὴν τὴν ἀφήνετε νὰ γίνει θέμα συνήθειας· ποτὲ μὴν τὴ μετρᾶτε μόνο μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια, ποτὲ μὴν προσδοκᾶτε νὰ εἶναι αὐτὴ λογικὴ ἤ κατανοητὴ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τίποτα ὑψηλότερο ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, ἤ ποὺ σκέφτονται νὰ ἀποκτήσουν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔχει παραδώσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν ἴδια της τὴ φύση μοιάζει ἐντελῶς ἐκτὸς τόπου σ’ αὐτοὺς τοὺς δαιμονικοὺς καιρούς, μία ξεπερασμένη μειονότητα τῶν περιφρονημένων καὶ «ἀνόητων», στὴ μέση μίας θρησκευτικῆς «ἀναζωπύρωσης» ἐμπνευσμένης ἀπὸ ἕνα ἄλλο εἶδος πνεύματος. Ἀλλὰ ἂς παρηγορηθοῦμε ἀπὸ τοὺς βέβαιους λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Μὴ φοβᾶσαι, μικρὸ ποίμνιο, γιατὶ ὁ Πατέρας σᾶς εὐαρεστήθηκε νὰ σᾶς δώσει τὴ βασιλεία» (Λουκ. 12:32).

Ἄς ἐνδυναμωθοῦν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γιὰ τὴ μάχη ποὺ βρίσκεται μπροστά μας, μὴν ξεχνώντας ποτὲ ὅτι ἐν Χριστῷ ἡ νίκη εἶναι ἤδη δική μας. Ἐκεῖνος ὑποσχέθηκε ὅτι οἱ πύλες τῆς κόλασης δὲν θὰ ὑπερισχύσουν ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία Του (Ματθ. 16:18), κι ὅτι ἡ χάρη τῶν ἐκλεκτῶν θὰ συντομεύσει τὶς μέρες τῆς τελευταίας μεγάλης θλίψης (Ματθ. 24:22). Καὶ στ’ ἀλήθεια, ἂν ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, ποιός μπορεῖ νὰ εἶναι ἐναντίον μας; (Ρωμ. 8:31). Ἀκόμα καὶ ἐν μέσῳ τῶν σκληρότερων πειρασμῶν, ἔχουμε ἐντολή: «Ἔχετε θάρρος, ἐγὼ ἔχω νικήσει τὸν κόσμο» (Ἰω. 16:33). Ἄς ζοῦμε ὅπως ἔζησαν ὅλοι οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν, προσδοκώντας τὸ τέλος ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ τὴν ἔλευση τοῦ ἀγαπημένου μας Σωτῆρα· «Ἐκεῖνος ποὺ μαρτυρεῖ αὐτὰ λέγει, «Ναί, ἔρχομαι γρήγορα’». Ἀμήν, ναί, ἔλα, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 22:20).

ἱερομονάχου Seraphim Rose, «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος», ἐκδόσεις Ἐγρήγορση

Πηγή: http://users.uoa.gr/…/seraphim_rose_orthodoxy_and_the…

ΥΓ: Ὁ τίτλος καὶ ὁ πολυτονισμὸς τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικοί μας.

ΑΣΧΗΜΟΝΟΥΜΕΝ ΜΕΤ’ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ (ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ)

Κάποτε ὁ Καρυωτάκης εἶχε πεῖ πὼς εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη. Τὸ ξέραμε ἀπὸ τὸν περασμένο αἰῶνα. Γι’ αὐτό, ὅταν διώξαμε τὴ βαυαρικὴ δυναστεία, φέραμε δανικὴ (ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα δάνεια ποὺ πήραμε μετὰ τὴν Ἀνεξαρτησία, τὸ ὑπέγραψαν οἱ Ἀλέξ. Μαυροκορδᾶτος καὶ Ἰω. Κωλέττης. Καὶ οἱ δύο ἦταν βαθειὰ συλλογισμένοι. «Σκέπτομαι», εἶπε ὁ Μαυροκορδᾶτος, «πῶς θὰ τὸ ἐπιστρέψουμε» – «Κι ἐγὼ», ἀποκρίθηκε ὁ Κωλέττης, «πῶς δὲν θὰ τὸ ἐπιστρέψουμε», ποὺ τώρα πιὰ δὲν εἶναι ἀγύριστα. Ἀγύριστο εἶναι τὸ κεφάλι μας, ὅσο κι ἂν τὸ περιποιούμεθα μὲ δέκα τύπους σαμπουᾶν, γιὰ νὰ μὴν πιάνει πιτυρίδα, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ πιτυρίδα, ποὺ τείνει νὰ ὑποκαταστήσει τὴ φαιὰ οὐσία τοῦ ἐγκεφάλου μας. Ἰστορικῶς βέβαια ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι δὲν ἔχουμε ἐγκέφαλο. Τὸ ἐπιβεβαιώνει ἄλλωστε καὶ ἡ ἐπιτυχία τοῦ γνωστοῦ ἄσματος: «Δὲν ἔχουμε μυαλὸ». Χρειάζεται πάντως νὰ γίνει νεκροψία στὸ πτῶμα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦμε καὶ ἰατρικῶς. Προσωπικῶς, λόγῳ ἀταβιστικῶν καταβολῶν, ζῶ πάντα μὲ τὴν ἀπορία τῶν παλαιῶν συμπατριωτῶν μου: «Ἔχει ὁ Λιάκας κεφάλι;».

Ἀσφαλῶς, ὅλοι κυκλοφοροῦμε μὲ κεφάλι. Τὸ ἐρώτημα εἶναι, πόσο τὸ χρησιμοποιοῦμε ἤ σὲ τί τὸ χρησιμοποιοῦμε. Δὲν ἔχω ἔντονες μεταφυσικὲς ἀνησυχίες. Ὅμως τὸν τελευταῖο καιρὸ λυπᾶμαι πολὺ τὸν Θεό. Εἶναι παντεπόπτης. Ὅσο σκέπτομαι ὅτι ὁ Θεὸς ποὺ τὰ βλέπει ὅλα, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ βλέπει καὶ τὴν Ἑλλάδα, τὸν λυπᾶμαι. Τί νὰ δεῖ; Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες προτιμοῦν νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ σκεφθοῦν. Κι αὐτὸ πράττουν ἄλλωστε. «Κοιμηθεῖτε· ἡ κυβέρνηση ἀγρυπνεῖ γιὰ σᾶς», λέει ἕνα πρόσφατο τοιχογράφημα. Καὶ κοιμόμαστε βαθειά, ροχαλίζουμε βαρειὰ καὶ περνᾶμε τὸ ροχαλητό μας γιὰ ἐπαναστατικὸ ἐμβατήριο. Δυστυχῶς λείπει ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἑλληνικὸ λαὸ ἡ ἀνυψωτικὴ τάση. Χρειάζεται γιὰ ν’ ἀνυψωθεῖ, ν’ ἀνεβεῖ κάπου ψηλότερα. Κι αὐτό, νομίζω, εἶναι τὸ ἰκρίωμα. Ἴσως δὲν εἶναι εὐρέως γνωστὸ τὸ περιστατικὸ τοῦ καταδίκου, ποὺ ἀνεβαίνοντας στὸ ἰκρίωμα Δευτέρα πρωί, ἀκούστηκε νὰ λέει: «Νά μία ἑβδομάδα ποὺ ἀρχίζει καλά». Τὸ ἴδιο ἀκούω ἀπὸ τὰ χείλη τῶν κυβερνώντων, ὅταν μᾶς ἀνακοινώνουν πὼς ἐξασφάλισαν ἀπὸ ξένες τράπεζες δανεικά.

Χάρη στὴν ἀνάπτυξη τῶν κοινωνιολογικῶν σπουδῶν, χρόνια τώρα ἀκούω γιὰ κοινωνικὴ πυραμίδα. Τέτοιο πρᾶγμα στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπάρχει. Κι ἂν ὑπῆρχε, πῆρε μορφὴ «κοινωνικοῦ τετραγώνου», ποὺ ἀκολούθως μετασχηματίσθηκε σὲ «κοινωνικὸ κύκλο» φαύλων ἀνθρώπων, μὲ φαῦλες ἐπιθυμίες, φαῦλες ἐπιδιώξεις καὶ πιὸ φαῦλες ἀνυψώσεις. Ἄς μὴ μιλᾶμε γιὰ κοινωνικὴ πυραμίδα. Μία πυραμίδα προϋποθέτει κορυφὴ ποὺ νὰ στηρίζεται σὲ γερὴ βάση. Τὰ σκουπίδια μποροῦν ν’ ἀπαρτίσουν σωρό· πυραμίδα ὄχι. Γιὰ τὴ χώρα μας ἰσχύει, κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικά, ὁ λόγος τοῦ Ἡρακλείτου: «Σάρμα εἰκῆ κεχυμένος ὁ κάλλιστος κόσμος… Σωρὸς σκουπίδια ἄτακτα χυμένα ὁ πανέμορφος κόσμος μας»). Ἄς πάρουμε σὰν παράδειγμα τὴν πολιτικὴ ζωή… Μόνο ζωὴ δὲν εἶναι. Ἡ πάλη τῶν κομμάτων ἔχει μεταβληθεῖ σὲ πάλη πτωμάτων. Ἡ ψῆφος ἔχει καταντήσει ρύπος. Γιὰ νὰ μὴ ρυπαίνουμε τὸ περιβάλλον, ρίχνουμε τὴν ψῆφο στήν… κάλπη.

Στὸν τομέα τῆς παιδείας καὶ τῆς κοινωνικῆς συμπεριφορὰς ἰσχύουν αὐτὰ ποὺ μνημονεύει ὁ Πλάτων στὴν Πολιτεία (Η΄ 560-562): «Καὶ τὴν μὲν αἰδὼ ἠλιθιότητα ὀνομάζοντες… Ὕβριν μὲν εὐπαιδευσίαν καλοῦντες, ἀναρχίαν δὲ ἐλευθερίαν, ἀσωτείαν δὲ μεγαλοπρέπειαν, ἀναίδειαν δὲ ἀνδρείαν… Καὶ μήτε (τοὺς ὑιεῖς) αἰσχύνεσθαι μήτε δεθιέναι τοὺς γονέας… Διδάσκαλος τε ἐν τῷ τοιούτῳ φοιτητὰς φοβεῖται καὶ θωπεύει, φοιτηταὶ τε διδασκάλων ὀλιγωροῦσιν».

Στὰ σχολεῖα μας ἡ ἄγνοια βαφτίζεται δύναμη καὶ τὸ ψυχικὸ κῶμα ἀρετή. Τὰ «ἄνθη τῆς φυλῆς», ὅπως ὀνόμαζε τοὺς νέους ὁ Κοραῆς, ποτίζονται ἀπὸ ἀσυνείδητους καθηγητὲς μὲ βρώμικο νερὸ καὶ γίνονται «ἄνθη τοῦ κακοῦ», χωρὶς νὰ ἔχουν διαβάσει Μπωντλαῖρ. Ἔτσι, σήμερα γίνονται θύματα καὶ αὔριο θύτες. Θύτες τῆς Ἑλλάδος, ποὺ σὲ μία Ἑνωμένη Εὐρώπη θὰ γίνει ἱερὸ σφάγιο. Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ἔχουν, πρὶν ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, κατανοήσει οἱ ἐκπαιδευτικοί. Ὅμως –ἐκτὸς ὀλίγων τιμητικῶν ἐξαιρέσεων– τοὺς λείπει ἡ πνευματικὴ εὐαισθησία. Τὴν ἔλλειψη πνευματικότητος ἀναπληρώνει ἰσχυρὰ δόσις πολιτικότητος, ποὺ σημαίνει σὲ ἁπλὴ γλῶσσα κομματικότητα ἤ ὀππορτουνισμὸς χωρὶς ὅρια.

Ἀλλὰ, πῶς νὰ ὑπάρξει πνευματικότητα στὴν ἐκπαίδευση, ὅταν δὲν ὑπάρχει στὸν πνευματικό μας κόσμο, ποὺ τείνει νὰ μεταβληθεῖ σὲ Σαχάρα, μὲ λίγες καὶ συνεχῶς ἀπειλούμενες ὀάσεις; Δὲν ὑπάρχει κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἐξάμβλωμα, ποὺ νὰ μὴν χαρακτηρίστηκε ἀριστούργημα, πρωτοποριακὴ σύλληψη, ἔργο ρήξης, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ἦταν ἔργο φρίκης, σήψης ἤ θλίψης. Κι ἐνῶ χαλᾶνε τὸν κόσμο οἱ δῆθεν ἐπιστημονικὲς περιγραφὲς τῶν ἐξωγήινων ὄντων, ποὺ προορίζονται γιὰ «πνευματικὴ» τροφὴ γήινων ζώων, οἱ γήινοι δημιουργοί του ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ ἐπίγεια ὅσο καὶ οἱ ποντικοὶ γιὰ τὰ ὑπόγεια. Δὲν ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς «Μεγάλης Χίμαιρας» τοῦ Ρενὲ Κλεμᾶν. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς Μεγάλης Ἀπάτης, ὅπου στὰ κλεφτὰ μὲ λεφτὰ μπορεῖς ν’ ἀγοράσεις τὰ πάντα. Ἀκόμη καὶ πολυτελὲς διαμέρισμα στὸν Παράδεισο. Στὸ πνευματικό μας ἐποικοδόμημα δὲν κυριαρχεῖ ἡ εὐφυΐα ἀλλὰ ἡ πονηρία.

Εἴμαστε μία ἀνάποδη κοινωνία. Στὴν πρώτη γραμμὴ οἱ σαθροί. Οὐραγοὶ οἱ σεμνοί. Γιὰ νὰ πᾶς μπροστά, δὲν χρειάζεται ταλέντο, τιμιότητα, ἐργατικότητα. Οὔτε κἂν μυαλό. Ἀρκεῖ ἡ εὐλύγιστη σπονδυλικὴ στήλη, ἡ τέχνη τοῦ ἕρπειν καὶ τοῦ λείχειν, ἡ ἱκανότητα τοῦ πατεῖν ἐπὶ πτωμάτων καὶ τοῦ ἀποπατεῖν ἐπὶ πάντων, ἱερῶν καὶ ὁσίων. Καὶ νὰ μάχεσαι ὑπὲρ τῶν ἀνούσιων καὶ ἀνοσίων. Οἱ ἀνοησίες δὲν βλάπτουν, ἀρκεῖ νὰ γίνονται μὲ ἔξυπνο τρόπο. Κανεὶς κλέφτης δὲν χαρακτηρίσθηκε ἀνόητος στὸν τόπο ποὺ ἀνέδειξε σὲ πρώτη πνευματικὴ ἀξία τὸν Νοῦν! Ἄρα, νοῦν ἔχοντες εἶναι οἱ κατέχοντες. Οἱ μὴ ἔχοντες οὔτε μακάριοι οὔτε μακαρισμένοι εἶναι· μᾶλλον μαγαρισμένοι. Ὁ λαός μας δὲν τραγούδησε κάποιους ἐθνικοὺς εὐεργέτες, τραγούδησε κλέφτες, ληστὲς καὶ ἀπατεῶνες. Ἀπὸ τὸν περιλάλητο Νταβέλη ἕως τὸν πολυθρύλητο καὶ πολυφίλητο Παναγῆ τῶν Μεγάρων.

Κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπορίας ἄξιον. Οἱ κοινωνικοὶ νόμοι στὴν Ἑλλάδα ἔχουν μία δική τους «νομικότητα». Λειτουργοῦν ὅπως οἱ πολιτικοὶ νόμοι: τὸ μικρὸ ψάρι πιάνεται στὸ δίχτυ· τὸ μεγάλο χάνεται. Ἕνας λόγος τοῦ Οὐγκῶ μᾶς δίνει τὸ νόμο τῆς κοινωνικῆς ἐντροπίας καί… ντροπῆς: «Στὴν κοινωνία συμβαίνει ὅ,τι καὶ στὶς ζυγαριές. Οἱ ἄδειοι δίσκοι ἀνεβαίνουν, οἱ γεμᾶτοι κατεβαίνουν». Ὁ Βλαδίμηρος Λένιν (ποὺ τώρα κάποιοι παλιοὶ ὑμνητές του κάνουν πὼς δὲν τὸν ξέρουν) ἔλεγε ἀφελῶς: «Ἡ λογικὴ τοῦ κατήφορου εἶναι ὁ πάτος».

Λάθος! Στὴν Ἑλλάδα ἰσχύει τὸ ἀντίθετο: «Ἡ λογικὴ τοῦ κατήφορου εἶναι τό… ὕψος»! Τὸ εἶχε πεῖ ὁ Παλαμᾶς: «Γεῖρε, ἂν θέλεις νὰ ὑψωθεῖς». Γιὰ ν’ ἀνυψωθεῖς ταπεινώσου. Αὐτὸ ποὺ ἀνυψοῦται στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ὁ βυθός. Γίναμε χώρα τοῦ βάθους. Τοῦ σκοτεινοῦ βάθους, ὅπου κυριαρχοῦν τὰ μαλάκια.

Κάποιοι ἐπώνυμοι –δυστυχῶς ὄχι λίγοι– ποὺ διαθέτουν εὐαίσθητους δακρυγόνους ἀδένες, ἔσπευσαν νὰ συγκινηθοῦν ἀπὸ τὴν «ἐποποιία τῶν καταλήψεων» τῆς μαθητικῆς νεολαίας. Δὲν εἶναι βέβαια ὡραῖο νὰ κατηγοροῦμε τοὺς νέους γι’ αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς τοὺς ἐπιβάλαμε νὰ θέλουν. Πρέπει ὅμως κάποια στιγμὴ νὰ τοὺς μιλήσουμε ὠμᾶ: μὲ κοπριὲς Παρθενῶνα δὲν φτιάχνεις. Οὔτε μὲ κοπριὰ φτιάχνεται ψωμί. Στὰ σχολεῖα κάποτε διδάσκαμε «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλῆ. Τώρα μόλις τὸ 1/7 τῶν Ἑλληνοπαίδων διδάσκεται «Ἐπιτάφιο». Ἔτσι δὲν κινδυνεύουν νὰ μάθουν τὴν κακὴ κουβέντα «μαλακία». Ὅμως, ἂν ἡ λέξη αὐτὴ ἀπαντᾶ μία φορὰ στὸν «Ἐπιτάφιο» τοῦ Περικλῆ, ἀπαντᾶ σὲ πληθωριστικὸ βαθμὸ στὸν «Ἐπιτάφιο» τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ποὺ ἐκφωνοῦν κάθε ὥρα, κάθε στιγμὴ οἱ «ἀνθοὶ» μας, στὶς πιὸ «τρυφερὲς», στὶς πιὸ «ἐπαναστατικὲς» ἐκδηλώσεις τους. Κράτησαν τὴ μ… κι ἔδιωξαν τὴ φιλοκαλία. Ἔτσι ὁ ξένος, ὅταν ἀκούει Ἑλληνόπουλα, θαρρεῖ πὼς εἶναι… συνονόματα!

Σαρᾶντος Καργᾶκος

περιοδικὸ «Εὐθύνη», τεῦχος 234, σελ. 334, Ἰούνιος 1991

ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΙΣΛΑΜΙΚΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν συνέντευξη τοῦ Ἄγγελου Συρίγου, βουλευτῆ τῆς Νέας Δημοκρατίας, σὲ πρόσφατη τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ τοῦ διαύλου ACTION TV:

Δημοσιογράφος: Θέλω νὰ ρωτήσω: «ἄν ἔρθει ἕνα μὴ κερδοσκοπικὸ πρόσωπο ἀπὸ μιὰ μουσουλμανικὴ χώρα καὶ θελήσει νὰ κάνει ἕνα τέτοιο πανεπιστήμιο στὴν περιφέρεια Ἀνατολικῆς Μακεδονίας-Θράκης, ὅπου ὑπάρχουν καὶ ἰδιοκτησίες μουσουλμανικῆς χώρας σὲ παραδοσιακὸ ἀκίνητο, ὑπάρχει δηλαδὴ ἕτοιμη ἡ ὑποδομή… ἄν ἔρθει καὶ πάρει ἕνα κτήριο, ἄν ἔρθει καὶ πάρει μιὰ παλιὰ καπναποθήκη στὴν Ξάνθη, στὴν Κομοτηνή, στὴν Καβάλα ἤ κάπου ἀλλοῦ καὶ κάνει ἕνα πανεπιστήμιο γιὰ θέματα θεολογίας πῶς θὰ ἀντιμετωπισθεῖ αὐτὸ σὲ μία εὐαίσθητη γιὰ τὰ ἐθνικὰ ζητήματα περιοχή;».

Ἄγγελος Συρίγος: Ὅλα τὰ παραρτήματα τῶν πανεπιστημίων ποὺ θὰ φτιαχτοῦν ἐδῶ περνᾶνε ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Ἐθνικῆς Ἀρχῆς γιὰ τὴν Ἀνώτατη Ἐκπαίδευση. Ἑπομένως, ἐὰν ἡ ἰσλαμικὴ χώρα ποὺ ἔρθει ἔχει αὐτὰ τὰ κριτήρια θὰ μπορέσει νὰ τὸ φτιάξει, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ φοβόμαστε.

Δημοσιογράφος: Ἄρα μπορεῖ νὰ γίνει;

Ἄγγελος Συρίγος: Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς δὲν ἀφήνω πανεπιστήμια ἀπὸ ἰσλαμικὲς χῶρες νὰ φτιάξουνε παραρτήματα.

Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε γιατί δὲν μπορεῖ τὸ κράτος νὰ μὴν ἐπιτρέψει τὴν ἵδρυση μουσουλμανικοῦ πανεπιστημίου στὴν Ἑλλάδα, καὶ εἰδικὰ στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη;

Ἐκτὸς κι ἄν ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία ΝΑΤΟϊκὴ καὶ Εὐρωενωσιακὴ ἀποικία, ἡ ὁποία, ὡς τέτοια, ἀποτελεῖ ἀνταλλάξιμο εἶδος γιὰ τὸν κατευνασμὸ τῆς ἄτακτης Τουρκίας ἀπὸ τοὺς μεγάλους Δυτικούς μας συμμάχους, Ἀμερικανοὺς καὶ Εὐρωπαίους.

Τὰ περὶ ἰδιωτικῶν (συγγνώμη, μὴ κερδοσκοπικῶν) πανεπιστημίων ποὺ θὰ ἀναβαθμίσουν δῆθεν τὴν ἀνωτάτη ἐκπαίδευση στὴν Ἑλλάδα τὰ ἀκούω βερεσὲ (τουρκιστί: veresiye) καὶ τὰ ἀφήνω γιὰ νὰ χαϊδεύουν τὰ αὐτάκια τῶν φιλελευθέρων. Κι αὐτὸ γιατὶ ἕνας βουρκόλακος τῆς δυτικῆς παγκοσμιοποίησης -καὶ τέτοιος κατάντησε ἡ Ἑλλάδα- δὲν ἔχει καμία ἀνάγκη ἀπὸ ἀνωτάτη ἐκπαίδευση ὑψηλοῦ ἐπιπέδου.

Τί νὰ τὴν κάνει ὅταν ἔχει τὴν «βαριὰ βιομηχανία» τοῦ τουρισμοῦ καὶ θέλει ἕναν στρατὸ παρασίτων ποὺ καταναλώνει τὰ διάφορα «pass», ὅταν δὲν θέλει οὔτε νὰ παράγει καὶ οὔτε νὰ δημιουργήσει πολιτισμό;

Τί νὰ τὴν κάνει, ὅταν ἀπὸ τὰ σχολεῖα βγαίνουν λειτουργικὰ ἀναλφάβητοι, νεοβάρβαροι καὶ ἡττημένα μυαλά; Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι κρατικὰ πανεπιστήμια πλέμπας (τέτοια εἶναι ἤδη) καὶ ἰδιωτικὲς σχολὲς γιὰ τὸ ἄρμεγμα τῶν οἰκονομιῶν τῶν μικροαστῶν. Πιθανὸν καὶ τραπεζικὰ φοιτητικὰ δάνεια -ὅπως Ἀμερικὴ- γιὰ τὴν περαιτέρω ἰδιωτικὴ καταχρέωση.

Ἄλλωστε ἡ λεγομένη «δημόσια δωρεὰν παιδεία» (τί φρικτὴ ἔκφραση!) εἶναι ἤδη ἐν μέρει καὶ ἐμμέσως ἰδιωτική, ἀφοῦ τὰ -«ἀπαραίτητα» πλέον- μεταπτυχιακὰ θέλουν δίδακτρα καὶ ὅταν τὸ μεγαλύτερο (καὶ τὸ μόνο πραγματικὸ) ἰδιωτικὸ πανεπιστήμιο τῆς χώρας εἶναι τὸ Ἀνοικτὸ Πανεπιστήμιο; Τί διαφορὰ ἔχει τὸ «δημόσιο» ἀπὸ τὸ ἰδιωτικό, ὅταν καταβάλεις δίδακτρα γιὰ νὰ σπουδάσεις; Παρεμπιπτόντως, τὴν κατάργηση τῶν διδάκτρων στὰ μεταπτυχιακὰ καὶ στὸ Ἀνοιχτὸ Πανεπιστήμιο εἶναι τὰ μόνα αἰτήματα ποὺ ΔΕΝ θὰ δεῖτε νὰ προβάλλουν αὐτοὶ ποὺ ὠρύονται γιὰ τὰ ἰδιωτικὰ πανεπιστήμια τοῦ Μητσοτάκη.

Τὸ πραγματικὸ «ζουμὶ» βρίσκεται ἀλλοῦ. Καὶ μᾶς τὸ ἀνακοίνωσε ὁ Ἄγγελος Συρίγος, μὲ μία ἄλλη «προφητικὴ» του δήλωση -ἡ πρώτη, θυμίζω, ἦταν ὅτι ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης εἶναι παρωχημένη.

Ἡ μετατροπὴ τῆς χώρας (καὶ) σὲ τουρκικὸ βιλαέτι προχωρεῖ γοργά.

Ἄς κοιμηθοῦμε.

ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ (ΚΑΙ) ΠΑΝΩ ΣΑΣ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ

Νὰ ξεκαθαρίσω πρῶτα τὴν θέση μου. Δὲν πιστεύω στὴν πολιτικὴ ἐπάρκεια -γιὰ νὰ τὸ θέσω κομψὰ- τῶν τριῶν κομμάτων τοῦ ἐπονομαζομένου «πατριωτικοῦ χώρου» ποὺ ἔχουν ἐκλεγεῖ στὴν Βουλή. Στὴν πραγματικότητα, δὲν πιστεύω κἄν στὶς δυνατότητες τοῦ «κοινοβουλευτικοῦ ἀγῶνος» -τοὐλάχιστον ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες- νὰ ἀλλάξουν τὴν σημερινὴ λίαν δυσμενῆ κατάσταση, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ μόνο μὲ ριζικὲς διαδικασίες.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, παρὰ τὴν διαφορετική μου θέση, δὲν ἔχω σταθεῖ, τοὐλάχιστον μέχρι τώρα, ἀπέναντι στὰ τρία αὐτὰ κόμματα. Κάτι τέτοιο θὰ μετέθετε ἀποπροσανατολιστικῶς τὸ πραγματικὸ κέντρο τῆς ἀντιπαραθέσεως. Καί, στὸ κάτω-κάτω, τὰ ἔχουν ψηφίσει περὶ τὶς 470.000 ἐκλογεῖς, τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν ὑπάρχει κάποια ἄλλη, ἐπὶ τοῦ πρακτέου, ἐναλλακτικὴ λύση.

Ξεκαθαρίζω, τέλος, ὅτι δὲν ἔχω ψηφίσει κανένα ἀπὸ τὰ τρία αὐτὰ κόμματα. Ἐὰν τὸ ἔκανα, δὲν θὰ ἀπευθυνόμουν μονάχα δημοσίως πρὸς αὐτά, ἀλλὰ θὰ πήγαινα προσωπικῶς νὰ ἐπισκεφτῶ τοὺς βουλευτές γιὰ νὰ τοὺς ἐκφράσω τὶς ἀπόψεις μου. Αὐτό, βέβαια, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουν ὅλοι οἱ ψηφοφόροι ποὺ συμμετέχουν στὶς ἐκλογές. Δυστυχῶς, ὁ «μέσος» ψηφοφόρος εἶναι τόσο ἀδιάφορος γιὰ τὸ ἐθνικὸ μέλλον, ὥστε οἱ ἐπισκέψεις του στὸ γραφεῖο τοῦ βουλευτὴ τῆς περιφερείας του ἔχουν νὰ κάνουν μονάχα μὲ τὴν προσωπική του «ἐξυπηρέτηση».

Στὸ «ψητὸ» τώρα. Δὲν χρειάζεται νὰ περιγράψω τί ἔχει στὰ σκαριὰ ἡ κυβερνῶσα συμμορία γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου. Καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιχειρηματολογήσω ὡς πρὸς τὸ γιατί δὲν πρέπει νὰ ψηφισθεῖ τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους. Ἄν τὰ τρία αὐτὰ κόμματα διατείνονται ὅτι εἶναι πράγματι αὐτὰ ποὺ εἶναι, τότε τώρα ἔχει ἔλθει ἡ ὥρα γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξουν -ὄχι, φυσικά, μὲ ἀνέξοδα λόγια ἀλλὰ μὲ τολμηρὲς πράξεις, ποὺ βρίσκονται ἐντὸς τῆς σφαῖρας τῶν δυνατοτήτων τους.

Ἄν πράγματι τὸ νομοσχέδιο αὐτὸ ἔχει τόσο μεγάλη σημασία τὴν ὁποία αὐτὰ τὰ τρία κόμματα τοῦ ἀποδίδουν στὰ λόγια (καὶ πράγματι εἶναι τόσο μεγάλη), τότε δὲν ἔχουν νὰ κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ καλέσουν τοὺς βουλευτές τους νὰ παραιτηθοῦν καὶ νὰ προκαλέσουν ἔτσι τὴν πτώση αὐτῆς τῆς βρωμερῆς κυβερνήσεως.

Τὸ Σύνταγμα εἶναι ἐντελῶς σαφές. Σὲ περίπτωση παραιτήσεως ὅλων τῶν βουλευτῶν, δηλαδὴ τῶν ἐκλεγμένων καὶ τῶν ἐπιλαχόντων, ἡ Βουλὴ δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργήσει καὶ ἡ κυβέρνηση εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ προκηρύξει ἐκλογές. Διαβάστε οἱ ἴδιοι τὸ Σύνταγμα, καὶ θὰ τὸ διαπιστώσετε (κανονικά, βέβαια, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε διαβάσει ὅλοι ὁλόκληρο τὸ Σύνταγμα καὶ νὰ τὸ γνωρίζουμε καλὰ). Διαβάστε τό, σὲ περίπτωση ποὺ μπορεῖ κάποιοι νὰ σᾶς ποῦν ὅτι αὐτὸ δὲν γίνεται. Γίνεται καὶ παραγίνεται! Καὶ αὐτὸ τὸ ξέρουν πάρα πολὺ καλὰ τοὐλάχιστον οἱ νομικοὶ αὐτῶν τῶν κομμάτων, βουλευτὲς καὶ μή.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ πύρινοι λόγοι ἀπὸ βήματος Βουλῆς δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου. Τὸ νομοσχέδιο εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ψηφισθεῖ ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν βουλευτῶν τῶν περισσοτέρων κομμάτων. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ ἀριστερὴ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση τείνει χεῖρα βοηθείας στὴν δεξιὰ κυβέρνηση τὰ τελευταῖα τεσσεράμισι χρόνια. Αὐτοὶ κάνουν τὴν δουλειά τους. Ἄς κάνουν, λοιπόν, καὶ τὰ τρία κόμματα τῆς Βουλῆς ποὺ διατείνονται μὲ ζέση ὅτι ὑπηρετοῦν τὸ Ἔθνος καὶ τὴν Ὀρθοδοξία τὴν δικιά τους. Καὶ ἡ δουλειά τους, στὴν προκειμένη περίπτωση εἶναι νὰ παραιτηθοῦν καὶ νὰ ρίξουν τὴν κατάπτυστη συμμορία τοῦ Μητσοτάκη.

Ἰδοῦ ἡ Ρόδος, Ἰδοὺ καὶ τὸ Πήδημα.

Εἰδάλλως, ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀέρας κοπανιστός!

ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ «ΑΝΘΡΩΠΟΛΗΣΤΕΣ» ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὸ ἄρθρο τοῦ Παναγιώτη Λιάκου «Ἡ νύφη μὲ τὸ μούσι»

Σχολιάζει ὁ Κωνσταντῖνος Ι. Βαθιώτης

O Παναγιώτης Λιᾶκος, ἀρθρογράφος τῆς ἐφημερίδας «Δημοκρατία», στὸ ἄρθρο του, μὲ τίτλο «Ἡ νύφη μὲ τὸ μούσι» ποὺ δημοσίευσε τὴν Τρίτη 16 Ἰανουαρίου 2024 στὴν στήλη του «Περὶ Πωλητικὴς» (σελ. 40), στηλίτευσε τὸ φαινόμενο τῆς «ὁμομανιακῆς προπαγάνδας».

Καυτηρίασε καὶ ἐκεῖνος τὴν ἐμετικὴ-ἄρρωστη κατάσταση ποὺ ἐμφανίζει ἡ ἑλληνικὴ τηλεόραση, τὸ κατ’ ἐξοχὴν ὄργανο τῆς νεοταξίτικης προπαγάνδας, ἡ ὁποία νυχθημερὸν προπαγανδίζει τὸν κυοφορούμενο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων (ποὺ πονηρὰ ἔχει διαστρεβλωθεῖ γλωσσικὰ σὲ γάμο ὁμοφύλων γιὰ νὰ ἀπωθοῦνται τὰ ὅποια ἀρνητικὰ συναισθήματα παράγονται ἀπὸ τοὺς δῆθεν ὁμοφοβικοὺς), παρατάσσοντας, πρωτίστως στὰ πάνελ τῶν ἐκμαυλιστικῶν πρωινάδικων, ἀμόρφωτα σκύβαλα, πληκτικοὺς χλεχλέδες καὶ ξεπεσμένες τηλεπερσόνες, ποὺ ἐπιδιώκουν –δυστυχῶς ὄχι μὲ μικρὲς πιθανότητες– νὰ γίνουν τὰ πρότυπα τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ Λιᾶκος παρατηρεῖ ὅτι:

«Τὸν τελευταῖο καιρό, σχεδὸν μὲ κάθε κανάλι ποὺ θὰ τολμήσεις νὰ συντονιστεῖς, ὁποιαδήποτε στιγμὴ τοῦ εἰκοσιτετραώρου, θὰ πετύχεις ἐκπομπὴ ὅπου θὰ παρουσιάζεται μὲ τὰ μελανότερα χρώματα ἡ ‘καθυστερημένη’ ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ θὰ ἐκθειάζονται, μέχρι ἀκροτάτης ἀηδίας, οἱ ἐμπροσθοφύλακες τῆς ὁμομανιακῆς προπαγάνδας ποὺ ἀγωνίζονται γενναία καὶ ἀνιδιοτελῶς γιὰ τὸ δίκιο, κόντρα στὸ σύστημα, δίπλα στὸν Μπάϊντεν καὶ τὸν Σόρος».

«Σκερτσάτοι παρουσιαστὲς καὶ σχολιαστὲς θὰ ἀναπέμπουν ὕμνους καὶ δοξαστικὰ γιὰ τοὺς καρναβαλιστὲς (μὲ ἀνδοθηλυκὴ ἀμφίεση καὶ φάτσα μουσάτης Μανίνας) τῶν παρελάσεων ὁμοφυλόφιλης ‘ὑπερηφανείας’ καὶ θὰ περιγράφουν τὴν Ἑλλάδα σὰν ἕνα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ὅπου κρατοῦνται καὶ βασανίζονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, οἱ λεσβίες καὶ οἱ τραβεστὶ».

Περιγράφοντας τὰ πράγματα μὲ τὸ (νεοταξίτικο) ὄνομά τους, ὁ Λιᾶκος εἶναι ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους δημοσιογράφους ποὺ βγάζει στὸ φῶς τὴν πικρὴ ἀλήθεια ἐπιδιδόμενος σε σπάνιες γλωσσικὲς πιρουέτες. Ἄς ἀπολαύσουμε τὶς ἀκόλουθες παραγράφους:

«Ὁ βασικὸς κορμὸς τῆς ἐπιχειρηματολογίας τους [ἐνν.: ἐκείνων ποὺ περιγράφουν τὴν Ἑλλάδα σὰν ἕνα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης] θὰ εἶναι κορφολογημένος ἀπὸ τοὺς τσουκνιδόκηπους τῆς νεοταξίτικης προπαγάνδας καὶ ὁ μεγάλος τους ὁ καημὸς ἡ νομοθέτηση τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ ὁποία παρουσιάζεται σὰν παλλαϊκὸ αἴτημα, σὰν τὴν ἐπιτομὴ τῆς ἐξελίξεως τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, σὰν πολιτισμικὸ ἅλμα (στὸ κενὸ βέβαια, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλη κουβέντα)».

«Ἄν τοὺς ἀκούσεις προσεκτικά, ἀποφεύγοντας νὰ ἀναγαλλιάσεις μὲ τὴν ἐπιθετικότητα, τὸν σνομπισμό, τὰ κάκιστα ἑλληνέζικα ποὺ μηρυκάζουν, καὶ τὰ ἀφόρητα νεοταξικὰ κλισὲ ποὺ ἐκτοξεύουν κατὰ ριπάς, θὰ σχηματίσεις τὴν ἐντύπωση ὅτι τὰ δημαρχεῖα, οἱ ἱεροὶ ναοί, τὰ ΚΕΠ εἶναι γεμᾶτα μὲ μυριάδες νταγλαράδες-Τίνκερμπελ, ποὺ περιμένουν μὲ τὶς ἀνθοδέσμες στὰ χέρια γιὰ νὰ παντρευτοῦν, καὶ στὸ φινάλε τὸ κράτος νὰ τοὺς τρατάρει καὶ μερικὰ παιδιὰ γιὰ νὰ υἱοθετήσουν -λὲς καὶ τὸ νὰ ἀναλάβεις τὴν ἀνατροφὴ ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ δὲν εἶναι δικό σου ἀποτελεῖ… ἔπαθλο ποὺ ἀπονέμει τὸ κράτος ἤ δικαίωμα τοῦ καθενός, χωρὶς προηγηθεῖσα ἀξιολόγηση».

Ὁλοκληρώνοντας τὸ κείμενό του, ὁ Λιᾶκος ἐπισημαίνει ὅτι ἴσως καὶ νὰ μὴ βρεῖ κανεὶς οὔτε μισὴ περίπτωση ἂν ἐπιχειρήσει νὰ ἐντοπίσει ὁμοφυλόφιλους πολῖτες ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὸ σύμφωνο συμβίωσης ἀλλὰ ἐπιθυμοῦν διακαῶς νὰ ἀλληλοπαντρεύονται ἤ νὰ ἀλληλονυμφεύονται.

Στὴν τελευταία παράγραφο τοῦ ἀρθρογράφου ὅλο τὸ ζουμί:

«Το αἴτημα γιὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων δὲν εἶναι τῆς κοινωνίας ἀλλὰ μιᾶς σκοτεινῆς ἐλίτ, ποὺ συμπεριφέρεται καὶ ρητορεύει λὲς καὶ μισεῖ τὴν πλειοψηφία».

Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει ἕνας τόσο σοβαρὸς δημοσιογράφος, ὁ ὁποῖος δὲν φοβᾶται νὰ συνταχθεῖ μὲ τὶς ἀπόψεις τῆς ἰσχνῆς μειοψηφίας, ἡ ὁποία λερώνεται καθημερινὰ μὲ τοὺς σατανικοὺς λεκέδες τῶν διεστραμμένων λακέδων ποὺ ἔχουν υἱοθετήσει (ἤ μήπως τεκνοθετήσει;) τὴν ἀμυντικὴ ρητορικὴ τῆς συνωμοσιολογίας.

Διότι εἶναι ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ προληπτικὰ μὲ τὴν ρετσινιὰ τοῦ συνωμοσιολόγου ὅποιος τολμᾶ νὰ ἀποκαλύπτει τὴν μισάνθρωπη ἀτζέντα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, βασικὸς πυρῆνας τῆς ὁποίας εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ταυτότητας τοῦ ἀνθρώπου, πού βεβαίως πρέπει νὰ στηριχθεῖ στὴν πρόκληση σύγχυσης ὡς πρὸς τὰ μέχρι πρότινος παγιωμένα στεγανὰ ἀνάμεσα στὸ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό, στὸ ὁμαλὸ καὶ τὸ ἀνώμαλο, στὸ φυσικὸ καὶ τὸ ἀφύσικο, στὸ ὀρθόδοξο καὶ τὸ κακόδοξο, στὸ κανονικὸ καὶ τὸ κατ’ ἐξαίρεσιν.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ φράση «ὁ Α πῆρε τὴν ταυτότητα τοῦ Β» σημαίνει ὅτι ὁ Α διέλυσε, συνέτριψε, ἀποδόμησε, κονιορτοποίησε, ἐξαφάνισε τὸν Β.

Ἄς τὸ συνειδητοποιήσουμε:

Ἡ κυβέρνηση τῆς Νέας Δικτατορίας, ἡ ὁποία ἐκμεταλλεύεται στὸ ἔπακρο τὸν μηχανισμὸ τῆς «ὁμομανιακῆς προπαγάνδας», ὑλοποιούμενης ἐμετικὰ διὰ τῶν ΜΜΕ, ὑπηρετεῖ ἕνα ἀνθρωποδιαλυτικὸ σχέδιο ἐκπορευόμενο ἀπὸ τὰ δαιμονισμένα κέντρα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Ὅποιος διατηρεῖ ἕνα ἐλάχιστο κοινῆς λογικῆς βλέπει πεντακάθαρα ὅτι ἡ νεοταξίτικη καὶ ψυχοπαθὴς «σκοτεινὴ ἐλὶτ» θέλει «νὰ μᾶς πάρει τὴν ταυτότητα» (ὄχι μόνο τὴν βιολογική, ἀλλὰ ἐπιπλέον τὴν θρησκευτικὴ καὶ τὴν ἐθνικὴ) καί, μετά, νὰ τὴν ἀντικαταστήσει μὲ τὴν ἠλεκτρονικὴ ψευτοταυτότητα.

Τὰ μέλη αὐτῆς τῆς «σκοτεινῆς ἐλὶτ» εἶναι οἱ ἐπίδοξοι «ἀνθρωποληστὲς» τοῦ 21ου αἰῶνα.

Ἄραγε, θὰ τὰ καταφέρουν ἤ θὰ ἀποτύχουν παταγωδῶς, ὅπως συνέβη καὶ ὅλες τὶς προηγούμενες φορὲς πού προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν Βαβὲλ τους;

Τὰ δίχτυα τῆς παγκόσμιας δικτατορίας θὰ γίνουν οἱ μόνιμες ἠλεκτρονικὲς ἁλυσίδες μας ἤ θὰ κοποῦν μαχαίρι;

Θὰ αὐτοκτονήσει ἡ ἀνθρωπότητα αὐτοπυροβολούμενη μὲ τὰ σκάγια τῶν ψυχανώμαλων σαδιστῶν της ἤ θὰ στρέψη τὴν κάννη στὸ κεφάλι τοῦ νεοταξίτικου φιδιοῦ ποὺ ἐξέτρεφε ἐπὶ χρόνια στὸν κόρφο της;

Δυστυχῶς, ἡ ἀφύπνιση εἶναι μὲν ἀναγκαία, ὄχι ὅμως καὶ ἐπαρκὴς προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς παγκόσμιας δικτατορίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στὸ ἄρθρο τοῦ Παναγιώτη Λιάκου δεσπόζει ἡ φωτογραφία τῆς drag περσόνα Κοντσίτα Βουρστ (Conchita Wurst) –κατὰ κόσμον Τόμας Νόϊβιρτ–, ποὺ τὸ 2014 ἐκπροσώπησε τὴν Αὐστρία καὶ κατέκτησε τὴν πρώτη θέση στὸν διαγωνισμὸ τῆς Eurovision. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς ἄρσης τῶν διαχωριστικῶν γραμμῶν ἀνάμεσα στὸ θηλυκὸ καὶ τὸ ἀρσενικὸ δούλευε μεθοδικὰ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια.

Πηγή: https://kvathiotis.substack.com/p/21-bcc

ΥΓ: Ὁ πολυτονισμὸς τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικός μας.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αὐτὸ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν οἱ συντηρητικοφανεῖς φιλελεύθεροι, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ ἔχουν ἤδη ἀποδεχθεῖ τὰ πάντα, ἐνίστανται στὴν παρένθετη «μητρότητα» γιὰ τὰ ὁμοφυλόφιλα δίδυμα, εἶναι ὅτι ὅταν σερβίρεις τὸ κρασὶ πρέπει καὶ νὰ τὸ πιεῖς.

Ὅποιος, πολὺ-πολὺ φιλελεύθερα, ἀποδέχεται τὸν «ἐρωτικὸ αὐτοπροσδιορισμὸ» ὡς συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ φιλελεύθερου θέσφατου τῶν λεγομένων «ἀτομικῶν δικαιωμάτων, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀνοχὴ σὲ κάθε εἴδους σεξουαλικὴ διαστροφὴ ἐντάσσοντάς την στὴν σφαῖρα τοῦ ἐξίσου φιλελεύθερου θέσφατου τοῦ «ἀπαραβίαστου τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς». Καὶ καθετὶ ποὺ ἀνήκει στὸ φιλελεύθερο «ἱερὸ» τῆς «ἰδιωτικῆς ζωῆς» θεωρεῖται «κανονικότητα» καὶ ὄχι διαστροφή, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ «δεκάτη ἐντολὴ» τῆς φιλελεύθερης «ἀνεκτικότητας» (ποὺ σταματᾶ μονάχα σὲ ὅ,τι δὲν εἶναι φιλελεύθερο).

Κατὰ συνέπεια, θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖ τὸν «γάμο» μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων, ἐφόσον αὐτὸς ἐμπίπτει στὴν κατηγορία τοῦ «ἐρωτικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ», τῶν «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» καὶ τοῦ «ἀπαραβίαστου τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς».

Καὶ ἐφόσον ἀποδέχεται τὸν «γάμο», εἶναι ἐξίσου ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδεχθεῖ καὶ τὴν παρένθετη «μητρότητα», ἀφοῦ ἡ ἀποδοχὴ τῆς θεσμοθετήσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων ἑνώσεων ὡς «γάμος» σημαίνει τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀντιλήψεως ὅτι δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξύ, ἀφ’ ἑνός, ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναῖκας ποὺ ἔχουν ἔλθει εἰς γάμον κοινωνία καὶ ἔχουν τεκνοποιήσει μὲ φυσικὸ τρόπο καί, ἀφ’ ἑτέρου, δύο νυμφευμένων γυναικῶν ποὺ ἀποκτοῦν τέκνο μέσῳ ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως ἤ δύο παντρεμένων ἀνδρῶν ποὺ ἀποκτοῦν τέκνο μέσῳ παρένθετης «μητέρας».

Ὅταν τὸ φιλελεύθερο κράτος ἀναγνωρίζει τὸν «γάμο» μεταξὺ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου ἀναγνωρίζει ταυτοχρόνως ὅτι τὰ ἄτομα αὐτά, ἐφόσον εἶναι ἴσα μὲ ὅλα τὰ ἄλλα, διαθέτουν τὰ ἴδια δικαιώματα νὰ ἀποκτήσουν παιδιὰ μὲ τὰ ἑτεροφυλόφιλα ζευγάρια ἐξισώνοντας ἔτσι τὴν φυσικὴ μορφὴ ἀναπαραγωγῆς μὲ τὶς ὑποβοηθούμενες μορφὲς ἀναπαραγωγῆς, στὶς ὁποῖες, στὴν περίπτωση τῶν ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν, ἐντάσσεται καὶ ἡ παρένθετη «μητρότητα».

Αὐτὸ ποὺ ἀναγνωρίζεται μὲ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων διδύμων (καὶ ὄχι, ἀσφαλῶς, «ζευγαριῶν») εἶναι ὅτι τὸ νὰ γεννιέται ἕνα παιδὶ ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα εἶναι ἕνα ἀσήμαντο γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν παίζει κανέναν ρόλο γιὰ τὸ τί σημαίνει γονέας, γιὰ τὸ τί σημαίνει οἰκογένεια καὶ γιὰ τὸ τί σημαίνει παιδί.

Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ λογικὴ ἀναγκαιότητα συνέπεια τῆς ἴδιας τῆς οὐσίας τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας, ἡ ὁποῖα ἔχει ὡς κέντρο της τὸ ἄτομο καὶ ὕψιστη ἀξία τὰ δικαιώματά του, δηλαδὴ τὴν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι «χειραφετημένος» ἀπὸ κάθε περιορισμὸ ἀρκεῖ νὰ μὴν παραβιάζονται τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων ἀτόμων.

Θεσπίζοντας τοὺς «γάμους», τὴν παρένθετη «μητρότητα», τὶς «ἀλλαγὲς φύλου» γιὰ τοὺς ἐφήβους, τὶς «θεραπεῖες μεταστροφῆς φύλου» ὁ φιλελευθερισμὸς κάνει ἁπλῶς τὰ πρῶτα του βήματα πρὸς τὴν κατάργηση κάθε παραδοσιακῆς καὶ φυσικῆς ταυτότητας, μαζὶ καὶ τῆς ἀνθρώπινης ταυτότητας. Ὁ στόχος δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ μετασχηματισμὸς τῆς οἰκογένειας. Εἶναι ἡ κατάργηση τῆς οἰκογένειας. Γιὰ τὸν φιλελεύθερο νοῦ (καὶ ὁ καλύτερος σημερινὸς φιλελεύθερος νοῦς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ μεταμοντέρνου ἀριστεροῦ) ἡ οἰκογένεια αὐτὴ καθαυτὴν ὡς θεσμὸς εἶναι κάτι ἐντελῶς ἀνορθολογικό, ἐφόσον ἐνέχει ἰσχυροὺς ἀνθρωπίνους φυσικοὺς δεσμούς. Γιατί καθετὶ φυσικὸ -δηλαδὴ ἀνθρώπινο, βαθιὰ ἀνθρώπινο!- ἀποτελεῖ τὸν μέγιστο παραλογισμὸ γιὰ τὸ ἐγωκεντρικὸ καὶ ἡδονοθηρικὸ αὐτοθεωμένο φιλελεύθερο ἄτομο.

Τὸ φιλελεύθερο ἰδεῶδες εἶναι ἕνα σύνολο ἐγωκεντρικῶν «ἀτομικοτήτων» (δὲν εἶναι καθόλου περίεργο τὸ ὅ,τι αὐτὸς ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται εὐρύτατα ἀπὸ τοὺς «ἀντιεξουσιαστὲς»), εὔτακτα τοποθετημένων, χωρὶς συγκεκριμένη ταυτότητα καὶ οὐσιαστικῶν δεσμῶν μεταξύ τους, ποὺ ἀναζητοῦν ἐλεύθερα τὴν μέγιστη δυνατὴ προσωπικὴ εὐτυχία, τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ ἐγγυᾶται τὸ φιλελεύθερο κράτος, πρωτίστως διὰ τῆς οἰκονομίας.

Ἡ ἀνθρωπολογικὴ ἀντίληψη τοῦ φιλελευθερισμοῦ εἶναι τὸ ἄτομο ὡς ἔλλογος ὠφελιμιστής, ποὺ συνάπτει σχέσεις μὲ τὰ ἄλλα ἄτομα ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἀμοιβαίου ὀφέλους, τὸ ὁποῖο ἐγγυῶνται τὰ «ἀτομικὰ δικαιώματα».

Αὐτὸ ποὺ δὲν κατανοοῦν οἱ συντηρητικοφανεῖς φιλελεύθεροι εἶναι ὅτι ὁ καπιταλισμὸς κάθε ἄλλο παρὰ εἶναι συντηρητικός. Ὁ καπιταλισμὸς εἶναι ἐκ τῆς φύσεώς του ἐπαναστατικός, ριζοσπαστικός, προοδευτικὸς καὶ ἀχαλίνωτος. Ὁ καπιταλισμὸς -καὶ ὄχι ὁ κομμουνισμὸς- εἶναι τὸ «πραγματικὸ κίνημα ποὺ καταργεῖ τὴν ὑφισταμένη κατάσταση πραγμάτων» (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε σκωπτικὰ τὴν φράση ποὺ διετύπωσε ὁ Μὰρξ γιὰ τὸν κομμουνισμὸ). Αὐτὸ τὸ κατάλαβαν οἱ καλοζωισμένοι ἀριστεροὶ ποὺ πραγματοποίησαν τὴν Μεγάλη Νοεφιλελεύθερη Πολιτιστικὴ Ἐπανάσταση τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 βοηθώντας τὸν καπιταλισμὸ τῆς μαζικῆς παραγωγῆς καὶ τῆς μαζικῆς κατανάλωσης νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τοὺς πολιτισμικοὺς ἀρχαϊσμοὺς ποὺ τὸν βάραιναν.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιμετωπίσεις στὰ σοβαρὰ τὶς μεγάλες ἐπαναστατικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἀνατρέπουν τὰ ἀνθρωπολογικὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας καὶ λαμβάνουν χώρα μπροστὰ στὰ (ἔκπληκτα) μάτια μας καὶ «παντρεύουν» -ἐπιτέλους- τὴν Δεξιὰ μὲ τὴν Ἀριστερὰ μὲ κουμπάρο τὸν Ἀπόλυτο Φιλελευθερισμό, μὲ τὴν φιλοδοξία ἑνὸς Μετανθρώπινου «κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ» (νεοπαγανισμοῦ), μὲ φιλελεύθερα ἐπιχειρήματα.

Ὁ Φιλελευθερισμὸς -μὲ τὸ ὑποδόγμα τοῦ Δικαιωματισμοῦ- εἶναι μία Πολιτικὴ Θρησκεία μὲ φανατικοὺς πιστούς, καὶ ὡς τέτοια ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἀντιπαρατεθοῦν στὰ σοβαρὰ μαζί του.

Εἶναι ἡ Χριστιανικὴ Ἐξέγερση ἐνάντια στὸν Σύγχρονο Κόσμο.

Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ θὰ μιλήσουμε ἀργότερα.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους ποὺ ἔρχεται γιὰ νὰ θεσπίσει τὸν «γάμο» ἀλλὰ καὶ τὴν «τεκνοθεσία» τῶν ὁμοφυλοφίλων «ζευγαριῶν» ἐγκαινιάζει τὴν τελικὴ φάση τῆς καταστροφῆς τοῦ ἱστοῦ τῆς ἑλλαδικῆς κοινωνίας, ποὺ μετατρέπεται γοργὰ σὲ μαζοπολτὸ ὕστερα ἀπὸ χρόνια νεοταξίτικης ἐπελάσεως.

Γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τὴν πρὸ δεκατεσσάρων ἐτῶν ἔναρξη τῆς κρίσης δίχως τέλος οἱ ἐπικεφαλῆς τῆς σήπουσας Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας παραβιάζουν κατάφωρα τὸ ἴδιο της τὸ Σύνταγμα, καὶ ἐν προκειμένῳ τὸ ἄρθρο 21, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο:

«Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς του Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους».

Πρόκειται, ἀσφαλῶς, γιὰ μία κυριολεκτικῶς ὀργουελικὴ ἀντιστροφὴ τῆς πραγματικότητας, ἀφοῦ μὲ τὸ μιαρὸ νομοσχέδιο ἀναιρεῖται ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς οἰκογενείας, τοῦ γάμου καὶ τῆς μητρότητας, ἐνῷ πλήττεται κατάφωρα ἡ προστασίας τῆς παιδικῆς ἡλικίας.

Ὅσο γιὰ τὴν «συντήρηση καὶ προαγωγὴ τοῦ Ἔθνους», αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σύντομο (πικρὸ) ἀνέκδοτο, ἀφοῦ ἡ ρητὴ πρόθεση τῆς ἰθύνουσας πολιτικῆς τάξεως, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν νεοφιλελεύθερο ὀχετὸ τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, εἶναι ἡ διάλυση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ ἡ ἀντικατάστασή του ἀπὸ ἕναν πολυεθνικό, πολυφυλετικὸ καὶ πολυπολιτισμικὸ Φράνκεσταϊν.

Τὸ νομοσχέδιο τοῦ αἴσχους εἶναι ἕνα καθοριστικὸ βῆμα ποὺ συμβάλλει στὴν περαιτέρω κοινωνικὴ ἀποσαθρώση, στὴν ἠθικὴ ἀποβορβόρωση καὶ στὸν ἀξιακὸ μηδενισμό, ποὺ προκαλεῖ τὸ σάπιο φιλελεύθερο καθεστῶτος μετατρέποντας τὴν χώρα σὲ ἀποικιακὸ βουρκόλακκο τῆς παγκοσμιοποιήσεως.

Ἡ βαριὰ παιδικὴ κακοποίηση («τεκνοθεσία» ἀπὸ ὁμοφύλους παραφυλικοὺς), τὸ ἐμπόριο βρεφῶν (παρένθετη «μητρότητα») καὶ ἡ ταχέως προωθουμένη «κουλτούρα τῆς παιδοφιλίας» εἶναι τὸ συμπλήρωμα τῆς νόμιμης ἐμβρυοκτονίας («ἀμβλώσεις»). Ὁ δικαιωματισμὸς εἶναι μία πραγματικὴ κόλαση τῶν παιδιῶν!

Τὸ φτηνὸ κόλπο τοῦ Μητσοτάκη περὶ περὶ τῆς δῆθεν ἀπαγορεύσεως τῆς παρένθετης «μητρότητας» γιὰ τὰ «ὁμόφυλα ζευγάρια», μέχρις ὅτου «ὡριμάσει» ἡ κοινωνία, εἶναι γιὰ νὰ ρίξει στάχτη στὰ μάτια κάποιων ἀπὸ τοὺς ἠλιθίους ψηφοφόρους του.

Διότι, ἁπλούστατα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θεσμοθετεῖται ὁ «γάμος», αὐτὸς συνεπάγεται αὐτομάτως δικαίωμα ἀπόκτησης τέκνου, εἰδικὰ μάλιστα ὅταν τὸ νομοσχέδιο προβλέπει καὶ τὸ δικαίωμα τῆς «τεκνοθεσίας». Ὁπότε τὸ «ναὶ» στὸν «γάμο», «ναὶ» στὴν «τεκνοθεσία» ἀλλὰ ὄχι στὴν παρένθετη μητέρα εἶναι μία σαχλαμάρα καὶ μισή, ποὺ ἀπευθύνεται σὲ κλινικῶς ἠλιθίους. Ὁ κύβος ἐρρίφθη!

Καὶ γιὰ νὰ τελειώνουμε! Ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ νομιμοποιηθεῖ ὁ παρὰ φύσιν «γάμος», ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ θεσπισθεῖ νομοθεσία ἀπαγορεύσεως τῆς ἐμβρυοκτονίας (ἄμβλωση) καὶ τῆς παρένθετης «μητρότητας» καὶ ποινικοποίησης τῆς παραφυλικῆς ἀνωμαλίας, μαζὶ μὲ τὴν θέσπιση νομοθετικῶν μέτρων ποὺ θὰ προβλέπουν γενναία κίνητρα ὑπὸ μορφὴν προνομίων γιὰ τὴν τεκνοποιήση τῶν Ἑλλήνων καὶ γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένεια καὶ εἰδικὴ φορολογία ἐπὶ τῶν ἀτέκνων.

Ὁ «γάμος» τῶν ὁμοφυλοφίλων συνιστᾶ ἀνατροπὴ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας (δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ὁμόφυλη οἰκογένεια) καὶ ἡ «τεκνοθεσία» ἀπὸ παρὰ φύσιν πρόσωπα ἀποτελεῖ ἀπὸ μόνη της κακουργηματικῆς μορφῆς κακοποίηση τῶν παιδιῶν.

Τὸ ξέρουμε ὅτι ὁ τελικὸς στόχος εἶναι τὰ παιδιά: Σὲ αὐτὰ στοχεύουν!

Τὸ ὅτι ὑπάρχουν βουλευτὲς ποὺ εἶναι πρόθυμοι νὰ παραδώσουν ἀθῶες παιδικὲς ψυχὲς στὰ χέρια ἀνωμάλων λέει πάρα πολλὰ ὄχι μόνο γιὰ τὴν ψυχικὴ σαπίλα τῶν πολιτικῶν ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσους τοὺς ψηφίζουν.

ΥΓ: Δὲν θὰ σχολιάσω τὴν πρόταση τῆς «Νίκης» γιὰ τὴν διενέργεια δημοψηφίσματος, γιατὶ τὴν θεωρῶ ἐντελῶς γελοία καὶ τρανὴ ἀπόδειξη τοῦ ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει ὁ δημοκρατικὸς κοινοβουλευτικὸς κρετινισμός. Νὰ ψηφίσουμε, λοιπόν, γιὰ τὸ ἄν θὰ παραδώσουμε τὰ παιδιὰ σὲ ἀνώμαλους γιὰ νὰ τὰ μεγαλώσουν! Εἰδικὰ μάλιστα γιὰ ἕνα κόμμα ποὺ προβάλλεται ὡς ὀρθόδοξο χριστιανικὸ (!) καὶ προτείνει νὰ τεθεῖ σὲ δημοψήφισμα γιὰ νὰ ἐγκριθεῖ ἤ νὰ ἀπορριφθεῖ ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ! Ἄει παρατᾶτε μας!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΟΡΚΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ ΜΕ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΦΙΛΙΑΣ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ

Ἕνας πολιτικὰ ὑπάρχων λαὸς δὲν μπορεῖ λοιπὸν νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸ νὰ διακρίνει ὁ ἴδιος καὶ μὲ δική του εὐθύνη στὴ δεδομένη περίπτωση μεταξὺ Φίλου καὶ Ἐχθροῦ. Μπορεῖ νὰ δηλώσει πανηγυρικὰ ὅτι ἀναθεματίζει τὸν πόλεμο ὡς μέσο γιὰ τὴ λύση διεθνῶν ἀντιδικιῶν καὶ ὅτι παραιτεῖται ἀπὸ τὸν πόλεμο «ὡς ἐργαλεῖο ἐθνικῆς πολιτικῆς», ὅπως συνέβη στὴ λεγόμενη Συνθήκη τοῦ Kellogg τοῦ 1928. Μὲ αὐτὸ δὲν ἔχει παραιτηθεῖ οὔτε ἀπὸ τὸν πόλεμο ὡς ἐργαλεῖο διεθνοῦς πολιτικῆς (καὶ ἕνας πόλεμος ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ τὴ διεθνῆ πολιτικὴ μπορεῖ νὰ εἶναι χειρότερος ἀπὸ ἕναν πόλεμο ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ μόνο τὴν ἐθνικὴ πολιτικὴ), οὔτε ἔχει γενικὰ «ἀναθεματίσει» ἤ «διώξει» τὸν πόλεμο. Διότι, πρῶτον, μιὰ τέτοια δήλωση ὑπόκειται πλήρως σὲ ὁρισμένες ἐπιφυλάξεις οἱ ὁποῖες, δεδηλωμένες ἤ μή, εἶναι αὐτονόητες, π.χ. στὴν ἐπιφύλαξη τῆς δικῆς του κριτικῆς ὕπαρξης καὶ αὐτοάμυνας, στὴν ἐπιφύλαξη τῶν ἰσχυουσῶν διεθνῶν συμβάσεων, τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλεύθερης καὶ ἀνεξάρτητης περαιτέρω ὕπαρξής του κ.ο.κ.· δεύτερον, αὐτὲς οἱ ἐπιφυλάξεις δὲν εἶναι, ὅσον ἀφορᾶ τὴ λογική τους δομή, ἁπλὲς ἐξαιρέσεις τοῦ κανόνα, ἀλλὰ αὐτὲς πρῶτα δίνουν στὸν κανόνα γενικῶς τὸ συγκεκριμένο του περιεχόμενο, δὲν εἶναι ὁριακοὶ περιορισμοὶ τῆς ὑποχρέωσης ποὺ εἰσάγουν ἐπιφυλάξεις ἐξαιρέσεων, ἀλλὰ κανονιστικὲς ἐπιφυλάξεις, χωρὶς τὶς ὁποῖες ἡ ὑποχρέωση εἶναι ἄνευ περιεχομένου· τρίτον, ὅσο ὑπάρχει ἕνα ἀνεξάρτητο κράτος, ἀποφασίζει αὐτὸ δυνάμει τῆς ἀνεξαρτησίας του γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἄν ἡ περίπτωση μιᾶς τέτοιας ἐπιφύλαξης (αὐτοάμυνα, ἐπίθεση τοῦ ἀντιπάλου, παραβίαση τῶν ἰσχυουσῶν συνθηκῶν καὶ τῆς ἴδιας τῆς Συνθήκης Kellogg) εἶναι δεδομένη ἤ ὄχι· τέλος, τέταρτον, δὲν μπορεῖ καθόλου κανεὶς νὰ «διώκει» τὸν «πόλεμο», ἀλλὰ μόνο συγκεκριμένους ἀνθρώπους, λαούς, κράτη, τάξεις, θρησκεῖες κ.ο.κ. ποὺ θέλει νὰ κηρύξει διὰ τοῦ «διωγμοῦ» σὲ Ἐχθρό. Ἔτσι οὔτε ὁ πανηγυρικὸς «διωγμὸς τοῦ πολέμου» δὲν ἀναιρεῖ τὴ διάκριση Φίλου καὶ Ἐχθροῦ, ἀλλὰ τῆς δίνει μέσῳ τῶν νέων δυνατοτήτων μιᾶς διεθνοῦς κήρυξης σὲ hostis [ἀντικειμενικός, δημόσιος καὶ συλλογικὸς ἐχθρὸς] νέο περιεχόμενο καὶ νέα ζωή.

Ἄν ἐκλείψει αὐτὴ ἡ διάκριση μεταξὺ Φίλου κι Ἐχθροῦ τότε ἐκλείπει ἡ πολιτικὴ ζωὴ ἐν γένει. Ἕνας λαὸς δὲν ἔχει κατὰ κανένα τρόπο τὴν ἐπιλογὴ νὰ ἀποφύγει μὲ ἐξορκιστικὲς διακηρύξεις αὐτὴ τὴ μοιραία διάκριση. Ἄν ἕνα μέρος τοῦ λαοῦ δηλώσει ὅτι δὲν γνωρίζει πλέον κανέναν Ἐχθρό, τότε, ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση τῶν πραγμάτων, θέτει ἑαυτὸν μὲ τὸ μέρος τῶν Ἐχθρῶν καὶ τοὺς βοηθᾶ, ἀλλὰ ἔτσι δὲν καταργεῖται ἡ διάκριση Φίλου καὶ Ἐχθροῦ. Ἄν οἱ πολῖτες ἑνὸς κράτους δηλώσουν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι προσωπικὰ δὲν ἔχουν κανέναν Ἐχθρό, τότε αὐτὸ δὲν ἔχει τίποτα νὰ κάνει μὲ τὸ ζήτημα, διότι ἕνας ἰδιώτης δὲν ἔχει κανέναν πολιτικὸ Ἐχθρό· μὲ τέτοιες δηλώσεις μπορεῖ τὸ πολὺ νὰ θέλει νὰ πεῖ ὅτι θέτει ἑαυτὸν ἐκτὸς τῆς πολιτικῆς ἑνότητας, στὴν ὁποία ἀνήκει καθ’ ὕπαρξιν, καὶ ὅτι θέλει πλέον νὰ ζήσει μόνο ὡς ἰδιώτης. Θὰ ἦταν περαιτέρω πλάνη νὰ πιστέψει κανεὶς ὅτι ἕνας μεμονωμένος λαὸς θὰ μποροῦσε διὰ μιᾶς δήλωσης φιλίας πρὸς ὅλο τὸν κόσμο ἤ δι’ ἑνὸς ἐθελούσιου ἀφοπλισμοῦ νὰ ἐξαφανίσει τὴ διάκριση μεταξὺ Φίλου καὶ Ἐχθροῦ. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο δὲν ἀποπολιτικοποιεῖται ὁ κόσμος καὶ δὲν μετατίθεται σὲ μία κατάσταση ἀπόλυτης ἠθικῆς, ἀπόλυτης δικαιότητας ἤ ἀπόλυτης οἰκονομικότητας. Ἄν ἕνας λαὸς φοβᾶται τοὺς κόπους καὶ τὸν κίνδυνο τῆς πολιτικῆς του ὕπαρξης, τότε θὰ βρεθεῖ ἕνας ἄλλος λαὸς ὁ ὁποῖος θὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κόπους, ἀναλαμβάνοντας τὴν «προστασία του ἀπέναντι σὲ Ἐξωτερικοὺς Ἐχθροὺς» καὶ ἔτσι καὶ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία. Τότε ὁ προστάτης καθορίζει τότε τὸν Ἐχθρό, δυνάμει τῆς αἰώνιας συνάρτησης προστασίας καὶ ὑποταγῆς.

Κάρλ Σμίτ, Ἡ ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ, σ. 98-101, μτφ. Ἀλίκη Λαβράνου, ἐκδόσεις «Κριτικὴ», 2009

ΥΓ: Ὁ πολυτονισμὸς καὶ ὁ τίτλος τῆς ἀναρτήσεως εἶναι δικά μας.

«ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ

Ποιός «ἄθλιος ἀντιδραστικὸς», ποιός «βρωμερὸς φασίστας», ποιός «ἀποστεωμένος χριστιανοταλιμπᾶν», ποιός «τοξικὸς φαλλοκράτης» τὰ γράφει αὐτά; Ἔτσι, γιὰ νὰ βγάλουμε τὸ ὀνοματεπώνυμο καὶ τὴν διεύθυνσή του (σὰν καλοὶ ρουφιάνοι) στὸ διαδίκτυο καὶ νὰ κάνουμε καμμιὰ ἀντισυγκέντρωση ἐκεῖ ποὺ μιλάει (σὰν καλοὶ τραμποῦκοι). Ἔ, ποιός;

Διαβάστε, λοιπόν, γιὰ νὰ φρίξετε;

«Ἀντικρίζω μὲ δυσπιστία τὶς θεωρίες τοῦ φύλου, ποὺ ἐκθέτονται σὲ ἄρθρα, σὲ ἀναλύσεις, σὲ μπροσοῦρες κ.λπ., μὲ λίγα λόγια, σὲ κείνη τὴν εἰδικὴ ἀρθρογραφία, ποὺ ἄνθισε πλούσια στὸ λιπασμένο ἔδαφος τῆς ἀστικῆς κοινωνίας. Δὲν τρέφω ἐμπιστοσύνη σὲ κείνους, ποὺ συνεχῶς καὶ ἐπίμονα μένουν ἀπορροφημένοι στὰ ζητήματα τοῦ φύλου, ὅπως ἕνας Ἰνδὸς φακίρης προσηλώνεται στὸν ἀφαλό του. Μοῦ φαίνεται πὼς αὐτὴ ἡ ἀφθονία τῶν θεωριῶν τοῦ φύλου, ποὺ στὸ μεγαλύτερο μέρος τους εἶναι ὑποθέσεις, καὶ μάλιστα συχνὰ αὐθαίρετες, πηγάζει ἀπὸ προσωπικὲς ἀνάγκες. Ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν τάση νὰ δικαιολογήσουν στὴν ἀστικὴ ἠθικὴ τὴ δική τους ἀντικανονικὴ ἤ ὑπερβολικὴ σεξουαλικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐκλιπαρήσουν ἀνοχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Γιὰ μένα αὐτὸς ὁ καμουφλαρισμένος σεβασμὸς πρὸς τὴν ἀστικὴ ἠθικὴ μὲ διαθέτει τόσο ἐνάντια στὰ ζητήματα τοῦ φύλου, ὅπως καὶ τὸ ἐρωτικὸ πασπάτεμα. Ὅσο κι ἄν θέλει νὰ ἐμφανιστεῖ ἡ κίνηση αὐτὴ σὰν διαμαρτυρία καὶ ἐπαναστατική, ὡστόσο σὲ τελευταῖα ἀνάλυση εἶναι ἀπόλυτα ἀστική. Εἶναι μιὰ ἐξαιρετικὰ ἀγαπημένη ἀπασχόληση τῶν διανοουμένων καὶ τῶν συγγενικῶν πρὸς αὐτοὺς στρωμάτων.

(…) Ὅπως μὲ πληροφόρησαν, τὰ ζητήματα τοῦ φύλου ἀποτελοῦν τὸ ἀγαπημένο ἀντικείμενο μελέτης τῶν νεολαιίστικων ὀργανώσεων. Λένε πὼς δὲν φθάνουν οἱ ὁμιλητὲς πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Αὐτὴ ἡ ἀηδία εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπιζήμια γιὰ τὸ νεολαιίστικο κίνημα, εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη. Μπορεῖ νὰ συντελέσει σ’ ἕνα ὑπέρμετρο ἐρεθισμό, σὲ ὑπόθαλψη τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς σὲ ὁρισμένα πρόσωπα καὶ νὰ ἐπιφέρει ὑπόσκαψη τῆς ὑγείας καὶ τῶν δυνάμεων τῶν νέων. Ὀφείλουμε νὰ παλέψουμε καὶ ἐνάντια σ’ αὐτὸ τὸ φαινόμενο.

(…) Γιὰ τὴ νεολαία ἰδιαίτερα εἶναι ἀπαραίτητη ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωτικότητα. Ὑγιεινὸ σπὸρ -γυμναστική, κολύμπι, ἐκδρομές, κάθε λογῆς φυσικὴ ἀγωγή, ποικιλία πνευματικῶν ἐνδιαφερόντων, μελέτη, ἀνάλυση, ἔρευνα καὶ ὅλα κατὰ τὸ δυνατὸν μαζί! Ὅλα αὐτὰ δίνουν στὴ νεολαῖα περισσότερα ἀπ’ ὅ,τι συνεχεῖς λόγοι καὶ συζητήσεις γιὰ τὰ ζητήματα τοῦ φύλου καὶ τῶν λεγομένων «ἀπολαύσεων τῆς ζωῆς».

(…) Οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ φύλα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔκφραση παιχνιδιοῦ ἀνάμεσα στὴν κοινωνικὴ οἰκονομία καὶ στὴ φυσικὴ ἀνάγκη…. Ἐννοεῖται, ἡ δίψα ἀπαιτεῖ ἱκανοποίηση. Μπορεῖ ὅμως ἕνας ὁμαλὸς κοινωνικὸς ἄνθρωπος κάτω ἀπὸ ὁμαλὲς συνθῆκες νὰ ξαπλώσει στὸ δρόμο μέσα στὴ λάσπη καὶ νὰ πιεῖ νερὸ ἀπ’ τὸ βάλτο; Ἤ ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἕνα ποτήρι ποὺ στὶς ἄκρες του ἀκούμπησαν δεκάδες χείλια; Μὰ τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ κοινωνικὴ πλευρά. Τὸ νὰ πίνεις νερὸ εἶναι πράγματι ἀτομική σου ὑπόθεση. Στὸν ἔρωτα ὅμως συμμετέχουν δύο, καὶ γεννιέται ἐπίσης τρίτος, ἡ νέα ζωή.

(…) Ἡ ἔλλειψη αὐτοκυριαρχίας στὴ σεξουαλικὴ ζωὴ εἶναι ἀστική: εἶναι σημάδι ἀποσύνθεσης».

Ποιός εἶναι, τελικά, τὸ «ναζίδι» (νὰ οὔμ!);

Τὰ παραπάνω ἀποσπάσματα ἀνήκουν στὸν Βλαντιμὶρ Ἴλιτς Λένιν -ναί ντέ, τὸν γνωστό!

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ

Σὲ ὅσους ἐκπλήσσονται μὲ τὶς κατάπτυστες δηλώσεις τοῦ «πατριώτη» Συρίγου, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει ἁπλῶς τὶς δηλώσεις τοῦ Ἐρντογᾶν περὶ τοῦ «παρωχημένου» τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης, τοὺς ὑπενθυμίζουμε ὅτι τὸ κόμμα ποὺ ἵδρυσε αὐτὸς ποὺ ἄφησε τοὺς Τούρκους νὰ καταλάβουν ἀνενόχλητοι τὴν μισὴ Κύπρο, ἐπειδὴ «τοῦ ἔπεφτε μακρυὰ», δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ποτὲ πατριωτικό.

Ὑπενθυμίζουμε ἐπίσης ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ὁ Συρίγος ἐπιχειρηματολογοῦσε δημοσίως ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ ἐν λόγῳ συμφωνία, ἅπαξ καὶ ὑπεγράφη, δὲν μπορεῖ νὰ ἀκυρωθεῖ, προαναγγέλλοντας ἔτσι τὴν ἀποδοχή της ἀπὸ τὴν Νέα Δημοκρατία.

Κατὰ καιροὺς διάφοροι νεοδημοκράτες φοροῦν τὴν μάσκα τοῦ «πατριώτη» γιὰ νὰ πωλοῦν φούμαρα στοὺς ἐλαφρόμυαλους δεξιοὺς ψηφοφόρους, μὲ «τρανὸ» παράδειγμα τὸν Σαμαρᾶ.

Τὸ 1974 ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἄφησε τὸν Ἀττίλα ΙΙ νὰ καταλάβει τὴν μισὴ Κύπρο ἀρνούμενος νὰ στείλει τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ δεύτερο ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ εἶχε, βάσει τῶν Συνθηκῶν Ζυρίχης-Λονδίνου, ὡς ἐγγυήτρια δύναμη τὴν Ἑλλάδα!

Σήμερα ἡ Νέα Δημοκρατία ἑτοιμάζεται νὰ ξεπουλήσει στοὺς Τούρκους τὸ μισὸ Αἰγαῖο καὶ νὰ μετατρέψει ἔτσι τὴν Ἑλλάδα σὲ νεοθωμανικὸ βιλαέτι. Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ Ἑλλάδα χωρὶς τὸ Αἰγαῖο δὲν μπορεῖ νὰ ὑφίσταται ὡς κράτος.

Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ θὰ πρέπει ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης νὰ πεταχθεῖ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Ὅμως, ὁ βασικότερος ὅρος γιὰ τὸ ξεπούλημα τῆς Ἑλλάδας στοὺς Τούρκους ἀπὸ τὰ καθάρματα τῆς Νέας Δημοκρατίας εἶναι ἡ πλήρης ψυχικὴ ἀποβορβόρωση μεγάλης μερίδας τοῦ ἄλλοτε λαοῦ, ποὺ μετατρέπεται γοργὰ σὲ πολτό, καθὼς ἐπίσης καὶ τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας τῆς χώρας.

Ἄν δεχθοῦμε νὰ ξαναγίνουμε ὑπόδουλοι στοὺς Τούρκους ἀλλὰ καὶ νὰ μοιραστοῦμε τὴν γῆ μας μὲ ἐκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους ἐποίκους 200 χρόνια μετὰ τὴν Ἐπανάσταση, τότε ἁπλῶς δὲν μᾶς ἀξίζει νὰ ὑπάρχουμε!

ΥΓ: Τὰ «συγχαρητήριὰ» μας σὲ ὅσους προέβαλαν ἐδῶ καὶ χρόνια τὸν Συρίγο ὡς «μέγα πατριώτη».

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ! ΣΥΝ ΘΕΩ ΠΑΝΤΑ.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε ἀπὸ βάθους καρδίας γιὰ τὴν δύναμη ποὺ μᾶς δίνετε.

Οἱ καλύτερες εὐχές μας γιὰ οἰκογενειακὴ καὶ προσωπικὴ εὐδαιμονία.

Αὐτὴ ἡ πατρίδα εἶναι δική μας καὶ δὲν θὰ τὴν μοιραστοῦμε μὲ κανέναν!

Κι ὕστερα ἀπὸ ἕναν χειμῶνα ἀκολουθεῖ πάντα ἡ ἄνοιξη!

Στὸ τέλος, ἐμεῖς θὰ νικήσουμε!

Ὅπως πάντα!

ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΟΥ, ΣΠΑΣΙΜΟ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ

Ὅσοι θρηνοῦν γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Σόϊμπλε εἶναι σίγουρα οἱ ἴδιοι ποὺ θρηνοῦσαν καὶ γιὰ τὰ Τέμπη, ἐπειδὴ φοβόντουσαν τότε μήπως δὲν ξαναβγεῖ ὁ Μητσοτάκης. Ἄς τοῦ ἀνεγείρουν, λοιπόν, δημοσίᾳ δαπάνη ἀνδριάντα στὸν ἐκλογικὸ βοῦρκο τῶν Σερρῶν, ἄς πάρουν καὶ τοὺς τριακόσιες χιλιάδες Πακιστανοὺς τοῦ Γεωργιάδη στὸ σπίτι τους κι ἄς ἑτοιμαστοῦν νὰ συμπεθεριάσουν μὲ τοὺς Τούρκους στὸ Αἰγαῖο περιμένοντας ἐν τῷ μεταξὺ τὸ ἑπόμενο pass.

Οἱ πιὸ «διανοούμενες» μοιρολογίστρες, ἀποφεύγοντας νὰ μιλήσουν γιὰ τὰ «σωστικὰ» μνημόνια ποὺ μᾶς ἔστειλαν στὸν πάτο, ἐξαίρουν τὸν Σόϊμπλε, δίκην «ἀντικειμενικότητας», γιὰ τὸν ρόλο ποὺ ἔπαιξε στὴν γερμανικὴ ἐπανενοποίηση, λὲς καὶ ἡ συγκρότηση τοῦ τετάρτου γερμανικοῦ ράϊχ ὠφέλησε τὴν Ἑλλάδα καὶ ὄχι τὴν γερμανικὴ εὐρωπαϊκὴ ἡγεμονία.

Ὅσοι ἀναθεματίζουν τὸν μακαρίτη φορτώνοντάς του τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ -ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινὸ- χάλι μας, προσπαθοῦν ἁπλῶς νὰ ἀποσείσουν τὶς εὐθύνες τοῦ ἐγχωρίου κατεστημένου, πρωτίστως τοῦ ἐκμαυλισμένου καὶ ἀνίκανου πολιτικοῦ κόσμου, καὶ τοῦ ἐκφαυλισμένου καὶ ἄκριτου λαοπολτοῦ ποὺ τὸ στήριξε καὶ τὸ στηρίζει.

Ὁ Σόϊμπλε, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἰσχυροὶ παράγοντες τῆς «μνημονιακῆς ἐποχῆς» (ποὺ ζεῖ καὶ βασιλεύει), ἔπαιξαν τὸ δικό τους βρώμικο παιγνίδι εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδας μὲ κριτήριο τὰ συμφέροντα τοῦ δικοῦ τους κατεστημένου.

Τὴν δυνατότητα ὅμως τῶν ξένων νὰ παίξουν τὸ δικό τους παιγνίδι μετατρέποντας τὴν Ἑλλάδα στὴν σημερινὴ χαβούζα τὴν ἔδωσε τόσο ὁ ἐγχώριος πολιτικὸς κόσμος ὅσο καὶ ὁ «περιούσιος» λαός του, μὲ τὸ ἐπαίσχυντο μεταπολιτευτικὸ κοινωνικὸ συμβόλαιο, ξεπουλώντας ἀμφότεροι ἀλύπητα τὴν χώρα τους καὶ ναρκοθετώντας τὸ μέλλον τῶν ἑπομένων γενεῶν γιὰ νὰ καταναλώνουν ὅλο καὶ περισσότερο μὲ δανεικὰ καὶ νὰ παράγουν ὅλο καὶ περισσότερο ἀέρα.

Δεκατρία ὁλόκληρα χρόνια ἔχουν περάσει ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς κρίσης δίχως τέλος, ὁ πολιτικὸς κόσμος εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἀπόπατος, ὁ πολὺς κόσμος δὲν φαίνεται νὰ ἔχει καταλάβει τίποτα ἀλλὰ διατηρεῖ καὶ ἐπαυξάνει τὴν ἄθλια νοοτροπία ποὺ τὸν ἔστειλε στὰ τάρταρα καὶ ἡ χώρα βυθίζεται σὲ μιὰ πολύπλευρη καὶ ἀνείπωτη παρακμὴ -πρωτίστως ἠθική, ὅπως γίνεται πάντα σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις.

Ἄς περιμένουμε καὶ τὸν θάνατο τῆς Μέρκελ γιὰ νὰ βάλουμε μέχρι τότε τὰ δυνατά μας γιὰ νὰ ἀποδείξουμε πόσο πραγματικὰ ἀντικαταστάσιμοι εἴμαστε.